(Applause)
(Ծափահարություններ):
(Applause)
(Ծափահարություններ):
I am a papercutter. (Laughter) I cut stories. So my process is very straightforward. I take a piece of paper, I visualize my story, sometimes I sketch, sometimes I don't. And as my image is already inside the paper, I just have to remove what's not from that story. So I didn't come to papercutting in a straight line. In fact, I see it more as a spiral.
Ես թղթեր եմ կտրտում: (Ծիծաղ): Ես թղթից պատմություններ եմ կերտում: Այս գործընթացը շատ պարզ է: Վերցնում եմ մի կտոր թուղթ, մտովի պատկերացնում եմ պատմությունս, երբեմն նախնական էսքիզ եմ անում, իսկ երբեմն էլ` ոչ: Եվ քանի որ իմ մտածած պատկերը արդեն իսկ թղթի մեջ է, մնում է պարզապես կտրել-հանել այն ամենը, ինչը այս պատմությունից չէ: Ես ի սկզբանե նպատակ չուների թղթեր կտրտելով (քվիլինգով) զբաղվել: Իրականում, իմ գործունեունեության զարգացումը պարույրաձև տեսք ունի:
I was not born with a blade in my hand. And I don't remember papercutting as a child. As a teenager, I was sketching, drawing, and I wanted to be an artist. But I was also a rebel. And I left everything and went for a long series of odd jobs. So among them, I have been a shepherdess, a truck driver, a factory worker, a cleaning lady. I worked in tourism for one year in Mexico, one year in Egypt. I moved for two years in Taiwan. And then I settled in New York where I became a tour guide. And I still worked as a tour leader, traveled back and forth in China, Tibet and Central Asia.
Ես չեն ծնվել թուղթ կտրելու դանակը ձեռքիս: Եվ չեն հիշում, որ մանկության տարիներս թղթեր կտրտելով տարված լինեի: Իսկ պատանեկության տարիներին ես ճեպանկարներ ու էսքիզներ էի անում և ցանկաում էի նկարիչ դառնալ: Սակայն էությամբ ես նաև ապստամբ էի: Ես մի կողմ դրեցի ամեն ինչ, և սկսվեց իմ տարօրինակ աշխատանքների անվերջանալի շարքը: Ուրեմն, աշխատել եմ որպես հովվուհի, բեռնատարի վարորդ, գործարանի բանվոր, հավաքարար: Մեկ տարի աշխատել եմ տուրիզմի ոլորտում սկզբից Մեքսիկայում, հետո ևս մեկ տարի Եգիպտոսում: Այնուհետև երկու տարով տեղափոխվեցի Թայվան: Սրանից հետո բնակություն հաստատեցի Նյու-Յորքում, որտեղ և սկսեցի աշխատել որպես զբոսավար: Եվ ես դեռ աշխատում էի որպես գիդ-զբոսավար` շարունակ ճանապարհորդելով դեպի Չինաստան, Տիբեթ ու Կենտրոնական Ասիա:
So of course, it took time, and I was nearly 40, and I decided it's time to start as an artist. (Applause) I chose papercutting because paper is cheap, it's light, and you can use it in a lot of different ways. And I chose the language of silhouette because graphically it's very efficient. And it's also just getting to the essential of things. So the word "silhouette" comes from a minister of finance, Etienne de Silhouette. And he slashed so many budgets that people said they couldn't afford paintings anymore, and they needed to have their portrait "a la silhouette." (Laughter) So I made series of images, cuttings, and I assembled them in portfolios. And people told me -- like these 36 views of the Empire State building -- they told me, "You're making artist books."
Այս ամենը, իհարկե, շատ ժամանակ խլեց ինձնից, և ես արդեն 40-ին մոտ էի, երբ որոշեցի, որ կարող եմ սկսել նկարչի իմ գործունեությունը: (Ծափահարություններ) Ես ընտրեցի թղթեր կտրտելու արվեստը`քվիլինգը, քանի որ թուղթը էժան է, թեթև և կարող ես բազմազան ձևերով օգտագործել: Եվ ես ընտրեցի ուրվապատկերների լեզուն, քանի որ վերջինիս գրաֆիկան շատ ճկուն է ու ի զորու է ներթափանցելու իրերի էության խորքերը: Այսպիսով, ուրվանկար բառը ծագել է Ֆրանսիայի ֆինանսների նախարար էթիեն դը Սիլուետի անունից: Նա այքան էր բյուջեն կրճատել, որ ասում են, թե մարդիկ այլևս ի վիճակի չէին պատվիրել իրենց դիմանկարները ու ստիպված էին դիմել "a-la-silhouette" տարբերակին: (Ծիծաղ): Ուրեմն ես մի շարք պատկերներ կտրտեցի և դրանք հավաքեցի մի թղթապանակի մեջ: Մարդիկ ասում էին, որ իմ աշխատանքները կարծես "նկարչի ձեռնարկներ" լինեին, ինչպես, օրինակ, Էմփայր-Սթեյթ-Բիլդինգի սյուռեալիստական 36 գծանկարներն են:
So artist books have a lot of definitions. They come in a lot of different shapes. But to me, they are fascinating objects to visually narrate a story. They can be with words or without words. And I have a passion for images and for words. I love pun and the relation to the unconscious. I love oddities of languages. And everywhere I lived, I learned the languages, but never mastered them. So I'm always looking for the false cognates or identical words in different languages.
Նկարչի ձեռնարկ ասվածը շատ սահմանումներ ունի: Վերջիններս կարող են տարբերվել նաև իրենց պարունակությամբ: Սակայն ինձ համար դրանք հիանալի միջոց են, որպեսզի պատկերավոր ներկայացնեմ իմ պատմությունները: Դրանք կարող են լինել կամ բառերով կամ առանց բառերի: Ես պատկերների ու բառերի սիրահար եմ: Ինձ շատ է դուր գալիս պատկերների խաղը և թե ինչքանով են վերջիններիս մեջ արտացոլվում մեր անգիտակցականը: Ինձ չափազանց դուր է գալիս լեզուների տարօրինակությունները: Այսպես, ես միշտ սովորել եմ այն երկրի լեզուն, որտեղ ապրել եմ, սակայն երբեք լիովին չեմ տիրապետել դրանց: Սա է պատճառը, որ ես անդադար փնտրում եմ կեղծ համանման բառեր կամ տարբեր լեզուներում հանդիպվող նույնական բառեր:
So as you can guess, my mother tongue is French. And my daily language is English. So I did a series of work where it was identical words in French and in English. So one of these works is the "Spelling Spider." So the Spelling Spider is a cousin of the spelling bee. (Laughter) But it's much more connected to the Web. (Laughter) And this spider spins a bilingual alphabet. So you can read "architecture active" or "active architecture." So this spider goes through the whole alphabet with identical adjectives and substantives. So if you don't know one of these languages, it's instant learning.
Կարծում եմ գուշակեցիք, որ իմ մայրենի լեզուն ֆրանսերենն է: Իսկ ամենօրյա հաղորդակցման լեզուս անգլերենն է: Ուրեմն ես մի շարք գործեր ստեղծեցի, որոնց հիմքում ընկած էին նույնական բառեր` վերցրված ֆրանսերենից ու անգլերենից: Վերոհիշյալ աշխատանքներից մեկը Spelling Spider-ն է `բառերը հեգելու ֆրանսիական մրցույթը: Վերջինս Spelling Bee-ի ` բառերը հեգելու անգլիական մրցույթ զարմիկն է: Ծիծաղ Սակայն նախորդը ավելի շատ առնչություն ունի ցանցի հետ: (Ծիծաղ) Ահա այս <<սարդի>> մեջ երկու այբբուններ են <<հյուսվում>>: Ուրեմն կարող եք կարդալ architecture active-ը և անգլերենով, և ֆրանսերենով: Այսպես, այս "սարդը" ընդգրկում է 2 լեզուների այբուբեններն ամբողջությամբ` փորձելով գտնել նույնական ածականներ ու գոյականներ: Ուստի, եթե այս երկու լեզուներից որևէ մեկին չեք տիրապետում, կարող եք այն սովորել ակնթարթային արագությամբ:
And one ancient form of the book is scrolls. So scrolls are very convenient, because you can create a large image on a very small table. So the unexpected consequences of that is that you only see one part of your image, so it makes a very freestyle architecture. And I'm making all those kinds of windows. So it's to look beyond the surface. It's to have a look at different worlds. And very often I've been an outsider. So I want to see how things work and what's happening. So each window is an image and is a world that I often revisit. And I revisit this world thinking about the image or cliché about what we want to do, and what are the words, colloquialisms, that we have with the expressions.
Գրքի հնագույն տարատեսակներից են մագաղաթներն ու պապիրուսի փաթեթները: Պապիրուսի փաթեթները շատ հարմար են, քանի որ շատ փոքր սեղանի վրա կարող ես մեծ պատկեր ստեղծել: Որպես վերջինինս անսպասելի հետևանք նշենք, որ տեսանելի է պատկերի մի մասը միայն, ինչն էլ ազատ ստեղծագործելու հնարավորություն է տալիս: Այսպես ես կերտում եմ տարատեսակ պատուհաններ: Սա նման է մակերեսային պատկերացումներից դուրս գալուն, որը հնարավորություն է տալիս տեսնել տարբեր աշխարհներ: Շատ հաճախ ես նույնիսկ դիտորդի դերում էի միայն: Հենց սա է պատճառը, որ ցանկանում եմ հասկանալ, թե ինչ է կատարվում: Ուրեմն, յուրաքանչյուր պատուհան միաժամանակ և պատկեր է, և մի առանձին աշխարհ, որտեղ ես հաճախ եմ վերադառնում: Ես նորից եմ այցելում այս աշխարհները` մտորելով այն պատկերի կամ կլիշեի շուրջ, որը մենք ցանկանում ենք ստեղծել: Այնուհետև ընտրում եմ տվյալ պատկերին հարմար բառեր ու խոսակցական արտահայտություններ:
It's all if. So what if we were living in balloon houses? It would make a very uplifting world. And we would leave a very low footprint on the planet. It would be so light. So sometimes I view from the inside, like EgoCentriCity and the inner circles. Sometimes it's a global view, to see our common roots and how we can use them to catch dreams. And we can use them also as a safety net.
Ամեն ինչի հիմքում ընկած է եթե-ի գաղափարը: Իսկ ի՞նչ կլիների, եթե փուչիկե տնակներում ապրեինք: Աշխարհն ավելի ուրախ ու խնդուն կլիներ, իսկ երկիր մոլորակի վրա թողած մեր հետքերը անհամեմատ կնվազեին: Ամեն ինչ այնքան թեթև կլիներ: Երբեմն ես նայում եմ պատկերի ներսից` եսակենտրոնության ու ներքին շրջանների տեսանկյունից: Երբեմն պատկերը համամարդկային է, որտեղ տեսանելի են մարդկային ընդհանուր արմատները և թե ինչպես կարող են վերջիններիս օգնությամբ հասնել մեր երազանքի հետևից: Մենք այն նաև կարող ենք օգտագործել որպես անվտանգության ցանց:
And my inspirations are very eclectic. I'm influenced by everything I read, everything I see. I have some stories that are humorous, like "Dead Beats." (Laughter) Other ones are historical. Here it's "CandyCity." It's a non-sugar-coated history of sugar. It goes from slave trade to over-consumption of sugar with some sweet moments in between. And sometimes I have an emotional response to news, such as the 2010 Haitian earthquake. Other times, it's not even my stories. People tell me their lives, their memories, their aspirations, and I create a mindscape. I channel their history [so that] they have a place to go back to look at their life and its possibilities. I call them Freudian cities.
Ինձ ոգեշնչում է էկլետիկ ոճի ցանկացած իր: Ինչ որ ես կարդում ու տեսնում եմ, նույնպես մեծ ազդեցություն է ունենում ինձ վրա: Իմ պատմությունից որոշները հումորային են, ինչպես, օրինակ, <<Մեռած ռիթմեր>>-ը: (Ծիծաղ): Իսկ որոշներն էլ պատմական են: Ահա այս պատկերում <<Կոնքետային քաղաքն>> է: Վերջինս շաքարավազի միանգամայն անշաքար պատմության մասին է: Այն սկսվում է ստրկավաճառությամբ և վերջանում շաքարավազի չարաշահումով, որն էլ ընդմիջվում է հազվադեպ քաղցր պահերով: Իսկ երբեմն էլ պատկերներս ծնվում են որպես զգացմունքային պատասխան Հաիթիի երկրաշարժի նման գույժերին: Պատահում է անգամ, որ պատկերի պատմությունը իմը չէ: Մարդիկ ինձ հաղորդակից են դարձնում իրենց պատմություններին, հիշողություններին ու ձգտումներին, իսկ ես դրանցից մտացածին պատկերներ եմ կերտում: Ես պատկերում եմ նրանց կյանքի պատմությունը, որպեսզի նրանք կարողանան հետադարձ հայացք գցել իրենց կյանքին ու վերջինիս ընձեռնած հնարավորություններին: Ես դրանց անվանում եմ ֆրեյդյան քաղաքներ:
I cannot speak for all my images, so I'll just go through a few of my worlds just with the title. "ModiCity." "ElectriCity." "MAD Growth on Columbus Circle." "ReefCity." "A Web of Time." "Chaos City." "Daily Battles." "FeliCity." "Floating Islands." And at one point, I had to do "The Whole Nine Yards." So it's actually a papercut that's nine yards long. (Laughter) So in life and in papercutting, everything is connected. One story leads to another. I was also interested in the physicality of this format, because you have to walk to see it.
Չեմ հասցնի խոսել իմ բոլոր պատկերներից: Ընդամենը, թվարկելով աշխատանքներիցս մի քանիսի անունները, կանցնենք իմ ստեղծած մի քանի աշխարհներով` <<Մոդիսիթի>>` չափավորություն, <<Էլեկտրականություն>>, <<Խելահեղ աճ Կոլումբոսի անվան հրապարակու>>, <<Ստորջրյա խութերի քաղաքը>>, <<Ժամանակի սարդոստայնը>>, <<Քաոսային քաղաք>>, <<Առօրյա վեճեր>>, <<Երջանկություն>>, <<Լողացող կղզիներ>>: Իսկ մի անգամ էլ ստիպված էի պատկերել <<Ամբողջ 9 յարդ>>-ը: Թղթե այս քվիլինգի երկարությունը իրականում 8 մետր է: (Ծիծաղ): Ե՛վ կյանքում և՛ քվիլինգում ամեն ինչ փոխկապակցված է: Իսկ պատմությունը պատմություն է ծնում: Ինձ նաև հետաքրքրում էր թղթարվեստի այս ոճի ֆիզիկական էությունը, քանի որ նրբությունները նկատելու համար ստպված ես քայլել:
And parallel to my cutting is my running. I started with small images, I started with a few miles. Larger images, I started to run marathons. Then I went to run 50K, then 60K. Then I ran 50 miles -- ultramarathons. And I still feel I'm running, it's just the training to become a long-distance papercutter.
Ուստի քվիլինգին զուգահեռ ես սկեսեցի նաև վազքով զբաղվել: Սկզբում փոքր պատկերներ էի անում և քիչ էի վազում: Հետո պատկերները ավելի մեծացան, և ես սկսեցի մասնակցել մարաթոնյան վազքերի: Այնուհետև ես սկսեցի վազել 50կմ, հետո 60կմ: Դրանից հետո սկսեցի մասնակցել 50 մղոնանոց ուլտրամարաթոնների: Ինձ նույնիսկ հիմա էլ թվում է, թե վազում եմ: Սա կարծես թե երկար քվիլինգներ անելու վարժանք լինի:
(Laughter)
(Ծիծաղ):
And running gives me a lot of energy. Here is a three-week papercutting marathon at the Museum of Arts and Design in New York City. The result is "Hells and Heavens." It's two panels 13 ft. high. They were installed in the museum on two floors, but in fact, it's a continuous image. And I call it "Hells and Heavens" because it's daily hells and daily heavens. There is no border in between. Some people are born in hells, and against all odds, they make it to heavens. Other people make the opposite trip. That's the border. You have sweatshops in hells. You have people renting their wings in the heavens. And then you have all those individual stories where sometimes we even have the same action, and the result puts you in hells or in heavens. So the whole "Hells and Heavens" is about free will and determinism.
Վազքը ինձ անսպառ էներգիա է հաղորդում: Ահա քվիլինգի երեքշաբաթյա մարաթոնը Նյու-Յորք Սիթիի Արվեստի և դիզայնի թարնգարանի համար աշխատելիս, որի արդյունքում ծնվեց <<Դժոխքներն ու դրախտները>>: Պատկերը բաղկացած է 2 մասից` յուրաքանչյուրը 13 ոտնաչափ բարձրությամբ: Դրանք զբաղեցնում են թանգարանի 2 հարկերը, սակայն, իրականում, պատկերը կարելի է անվերջ շարունակել: Իսկ այն անվանել եմ <<Դժոխքներ ու դրախտներ>>, քանի որ ամեն օր մենք առնչվում ենք թե մեկի, թե մյուսի հետ: Սրանց միջև սահմաններ գոյություն չունեն: Որոշ մարդիկ ծնվում են դժոխային պայմաններում, սակայն ինչ էլ լինի ընկնում են դրախտ: Ուրիշները ընտրում են ճիշտ հակառակ ուղին: Սահմանագիծը հենց սա է, որ կա: Դժոխքում նույնսիկ դեռևս ստրկատիրական ժամանակներին հատուկ գործարաններ կան: Իսկ դրախտում մարդիկ ընդամենը վարձով են վերցնում հրեշտակի թևերը: Գոյություն ունեն նաև առանձին պատմություններ, երբ միևնույն արարքի դեպքում կարող ես ընկնել կամ դրախտ կամ դժոխք: Ուստի «Դժոխքներ և դրախտներ» աշխատանքը ազատ կամքի ու վճռականության ծնունդ է:
And in papercutting, you have the drawing as the structure itself. So you can take it off the wall. Here it's an artist book installation called "Identity Project." It's not autobiographical identities. They are more our social identities. And then you can just walk behind them and try them on. So it's like the different layers of what we are made of and what we present to the world as an identity.
Իսկ քվիլինգի արվեստում գծագիրն արդեն իսկ որոշակի կառուցվածք ունի: Այդ իսկ պատճառով այն կարելի է պարզապես պոկել-հանել պատից: Ահա և նկարչի մեկ այլ ձեռնարկ` ինստալիացիայի տեսքով, որը կոչել եմ «Անհատականության արտահայտման նախագիծ»: Սա ոչ թե անձի ինքնության հաստատման, այլ ավելի շատ սոցիալական արտահայտման նախագիծ է: Կարող ես պարզապես նկարի հետևի կողմն անցել ու քեզ վրա փորձել պատկերները: Սրանք ուղղակի մեր ինքնության տարբեր շերտերն են, որոնցով և մենք ներկայանում են աշխարհին` որակելով այն որպես անհատականության դրսևորում:
That's another artist book project. In fact, in the picture, you have two of them. It's one I'm wearing and one that's on exhibition at the Center for Books Arts in New York City. Why do I call it a book? It's called "Fashion Statement," and there are quotes about fashion, so you can read it, and also, because the definition of artist book is very generous. So artist books, you take them off the wall. You take them for a walk. You can also install them as public art. Here it's in Scottsdale, Arizona, and it's called "Floating Memories." So it's regional memories, and they are just randomly moved by the wind.
Իսկ այժմ մեկ այլ նախագիծ հատուկ <<նկարիչների ձեռնարկի>> համար: Նկարում, իրականում, երևում են երկու աշխատանք: Մեկը այսօր ես եմ հագել, մյուսը ցուցադրվում է Նյու-Յորքում գտնվող Գրքերի արվեստի կենտրոնում: Իսկ ինչու՞ եմ ես այն գիրք անվանում: Այն կոչվում է «Հաշվետվություն նորաձևության վերաբերյալ», որի վրա կարելի է տեսնել ընթերնելի մեջբերումներ նորաձևության մասին: Պատճառներից մեկն էլ նկարչի ձեռնարկի սահմանման բազմազանությունն է: «Նկարչի այս ձեռնակից» հնարավոր է նաև օգտվել առանց այն պատից կախելու: Կարող եք զբոսանքի գնալիս այն ձեզ հետ վերցնել: Հնարավոր է այն նաև տեղադրել որպես հանրային ³րվեստ: Այս մեկը գտնվում Արիզոնա նահանգի Սքոթթսդեյլ քաղաքում կոչվում է «Լողացող հիշողություններ»: Սրանք հիշողություններ են այդ նահանգից, որոնք պարում են տարածքին հատուկ քամու տակ:
I love public art. And I entered competitions for a long time. After eight years of rejection, I was thrilled to get my first commission with the Percent for Art in New York City. It was for a merger station for emergency workers and firemen. I made an artist book that's in stainless steel instead of paper. I called it "Working in the Same Direction." But I added weathervanes on both sides to show that they cover all directions. With public art, I could also make cut glass. Here it's faceted glass in the Bronx. And each time I make public art, I want something that's really relevant to the place it's installed. So for the subway in New York, I saw a correspondence between riding the subway and reading. It is travel in time, travel on time. And Bronx literature, it's all about Bronx writers and their stories.
Ես նաև հանրային արվեստի սիրահար եմ: Եվ ես երկար ժամանակ փորձում էի մասնակցել արվեստի մրցույթների: 8 տարվա անընդմեջ մերժումերից հետո ես վերջապես պատվեր ստացա Նյու-Յորքի «Աջակցե՛նք արվեստին» հիմնադրամից: Այն ԱԱԾ աշխատակիցների և հրշեջների կայանների համատեղման նախագիծ էր: Եվ ես «նկարչի ձեռնարկ» ստեղծեցի ոչ թե թղթից, այլ չժանգոտվող պողպատից: Ու ես այն անվանեցի «Աշխատելով միևնույն ուղղությամբ»: Սակայն կառույցի երկու կողմից ես տեղադրեցի հողմացույցներ, որպեսզի ցույց տամ, որ վերջինս իր մեջ ներառում է բոլոր ուղղությունները: Հանրային արվեստի շրջանակներում ես կարող եմ նաև ապակիների քվիլինգով զբաղվել: Այս մեկը հղկված ապակիներով քվլինգ է Նյու-Յորքի Բրոնքս շրջանում: Եվ ամեն անգամ հանրային արվեստ ստեղծելիս, ես փորձում եմ քվիլինգի տեղադրման վայրի հետ կապված որևէ տիպիկ բան անել: Նյու-յորքյան մետրոյի դեպքում ես նկատեցի, որ կարելի է ես նկատեցի, որ կարելի է համատեղել մետրոյով երթևեկելն ու գիրք կարդալը: Սա ճանապարհորդություն է ժամանակի միջով ու ժամանակի վրայով: Իսկ բրոնքսյան գրականությունը ամբողջությամբ համալրված է Բրոնքսի գրողներով ու նրանց պատմություններով:
Another glass project is in a public library in San Jose, California. So I made a vegetable point of view of the growth of San Jose. So I started in the center with the acorn for the Ohlone Indian civilization. Then I have the fruit from Europe for the ranchers. And then the fruit of the world for Silicon Valley today. And it's still growing. So the technique, it's cut, sandblasted, etched and printed glass into architectural glass. And outside the library, I wanted to make a place to cultivate your mind. I took library material that had fruit in their title and I used them to make an orchard walk with these fruits of knowledge. I also planted the bibliotree. So it's a tree, and in its trunk you have the roots of languages. And it's all about international writing systems. And on the branches you have library material growing. You can also have function and form with public art. So in Aurora, Colorado it's a bench. But you have a bonus with this bench. Because if you sit a long time in summer in shorts, you will walk away with temporary branding of the story element on your thighs.
Հղկված ապակիների մեկ այլ քվիլինգ գտնվում է Կալիֆորնիա նահանգի Սան-Խոսե քաղաքի հանրային գրադարանում: Բանջարեղենների օգնությամբ ես պատկերեցի Սան-Խոսեի վերելքը էվոլյուցիան: Այսպես ուրեմն քվիլինգի կենտրոնում տեղադրված կաղինը խորհրդանշում է բնիկ հնդկացիների քաղաքակրթությունը: Այնուհետև պատկերում Եվրապայից ներմուծված մրգերը, որ խորհրդանշում են տեղի ֆերմերներին: Սրանց հաջորդում են Սիլիկոնային հովտի ժամանակակից աշխարհասփյուռ պտուղները: Պեսնում եք` ծառը շարունակում է աճել: Տվյալ ցուցադրության համար օգտագործված հնարքներն են` ապակու կտրում և մշակում, ավազով հղկում, ապակու փորագրում և զարդանախշում: Գրադարանի դրսի կողմից ես ցանկանում էի մի վայր ստեղծել, որտեղ հնարավոր կլիներ զարգացնել մարդկային միտքը: Գրադարանից ես ընտրեցի այնպիսի գրքեր, որոնց վերնագրերում կար որևէ մրգի անուն և դրանցից ստեղծեցի մի մրգատու այգի` լի գիտելիքի պտուղներով: Ես տնկեցի նաև մի <<գրքե>> ծառ: Ուրեմն սա մի ծառ է, որի բնից սկիզբ են առնում տարբեր լեզուների արմատները: Այս ամենը գրավոր խոսքի միջազգային համակարգերի մասին է: Իսկ ահա ծառի ճյուղերին <<աճում>> է գրադարանից քաղված նյութերը: Ի դեպ հանրային արվեստն ունի իր ուրույն գործառույթներն ու արտահայտման ձևերը: Կոլորադո քաղաքի Ավրորա քաղաքում այն ներկայացված է նստարանի տեսքով: Սակայն այս նստարանը նաև բոնուսներ ունի: Եթե ամռան տապին շորտով նստեք այս նստարանին, ապա հեռանալիս ձեզ հետ կտանեք այդ պատմության որևէ հատված` ժամանակավոր դաջվածքներով:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
Another functional work, it's in the south side of Chicago for a subway station. And it's called "Seeds of the Future are Planted Today." It's a story about transformation and connections. So it acts as a screen to protect the rail and the commuter, and not to have objects falling on the rails. To be able to change fences and window guards into flowers, it's fantastic. And here I've been working for the last three years with a South Bronx developer to bring art to life to low-income buildings and affordable housing. So each building has its own personality. And sometimes it's about a legacy of the neighborhood, like in Morrisania, about the jazz history. And for other projects, like in Paris, it's about the name of the street. It's called Rue des Prairies -- Prairie Street. So I brought back the rabbit, the dragonfly, to stay in that street.
Հանրային արվեստի մեկ այլ ֆուկցիոնալ աշխատանք գտնվում է Չիկագոյի հարավում` մետրոյի կայարաններից մեկում: Այն կոչվում է <<Այսօր ենք ցանում ապագայի սերմերը>>: Սա մի պատմություն է կերպարանափոխությունների ու փոխհարաբերությունների մասին: Այն միջնորմի դեր է կատարում` պաշտպանելով և՛ ուղևորներին և՛ ռելսերը, որպեսզի ռելսների վրա ոչինչ չընկնի: Հիանալի է, երբ կարող ես հասարակ պատուհաններն ու պատուհանագոգերը ծաղիկների վերածել: Վերջին երեք տարիներին ես աշխատում էի Հարավայի Բրոնքսի զարգացման ծրագրեր մշակողների հետ` արվեստի շունչը հաղորդելու աղքատ թաղամասերին ու համեստ/ոչ թանկ բնակարաններին: Այստեղ յուրաքանչյուր բնակարան յուրովի է ներկայանում: Երբեմն ես ընտրում եմ դրվագներ տվյալ վայրի պատմական ժառանգությունից, ինչպես Մորրիսանիայում (պատմական Բրոնքս) օրինակ` վերցրել եմ ջազի պատմությունը: Իսկ նմանատիպ այլ նախագծեր` օրինակ Փարիզինը, ծնվում են տվյալ փողոցի անունից: Այս մեկը կոչվում է <<Ղու դե Փղեըղի>>-Պրերիայի (տափաստան) փողոց: Այս է պատճառը, որ ես ստիպված էի վերցնել խորհրդանշական ճագարին ու ճպուռին և թողնել այդ փողոցում:
And in 2009, I was asked to make a poster to be placed in the subway cars in New York City for a year. So that was a very captive audience. And I wanted to give them an escape. I created "All Around Town." It is a papercutting, and then after, I added color on the computer. So I can call it techno-crafted.
Իսկ 2009-ին ինձ խնդրեցին, որպեսզի պոստերներ սարքեմ Նյու-Յորքի մետրոպոլիտենի համար, որոնք պետք է կախված մնային ուղիղ մեկ տարի: Խոսքն, իհարկե, գերության մեջ տառապող մի ամբոխի մասին էր: Իսկ ես ցանկանում էի նրանց փրկվելու հնարավորություն տալ: Ուստի ես ստեղծեցի <<Ողջ քաղաքի շուրջ>> գործը: Ես թղթից կտրտեցի պատկերները, իսկ հետո համակարգչի օգնությամբ դրանց գույներ տվեցի: Կարծում եմ, կարող եմ այն անվանել քվիլինգ տեխնիկայի միջամտությամբ:
And along the way, I'm kind of making papercuttings and adding other techniques. But the result is always to have stories. So the stories, they have a lot of possibilities. They have a lot of scenarios. I don't know the stories. I take images from our global imagination, from cliché, from things we are thinking about, from history. And everybody's a narrator, because everybody has a story to tell. But more important is everybody has to make a story to make sense of the world. And in all these universes, it's like imagination is the vehicle to be transported with, but the destination is our minds and how we can reconnect with the essential and with the magic. And it's what story cutting is all about.
Ես միշտ փորձում եմ քվլինգի կերտման մեջ օգտագործել նաև տեխնիկական այլ հնարներ: Սակայն արդյունքում պատկերը պետք է անպայման պատմության վերածվի: Իսկ պատմությունները բազմաթիվ հնարավորություններ են ընձեռնում: Նրանց մեջ գոյություն ունեն անթիվ սցենարներ: Ինձ ծանոթ չեն այդ պատմությունների սյուժեները: Ես պատկերներ եմ կերտում մեր համամարդկային երևակայությունից, կլիշեներից, պատմությունից, այն ամենից, ինչի մասին մտածում ենք մենք: Եվ գիտե՞ք, յուրաքանչյուր ամեն մեկն էլ կարող է պատմություններ պատմել: Բայց ավելի հատկանշականն այն է, որ յուրաքանչյուր ոք պետք է կարողանա ստեղծել իր իսկ պատմությունը, որպեսզի հասկանա աշխարհի իմաստը: Եվ բոլոր այս տիեզերքների կերտման գործում տանող միջոցը մեր երևակայությունն է, իսկ վերջնակետը` մեր գիտակցությունը և թե ինչպես ենք մենք դրանք կապում իրերի էության ու կախարդականի հետ: Ահա թե ինչի մասին է պատմում քվիլինգը:
(Applause)
(Ծափահարություններ):