(Applause)
(תשואות)
(Applause)
(תשואות)
I am a papercutter. (Laughter) I cut stories. So my process is very straightforward. I take a piece of paper, I visualize my story, sometimes I sketch, sometimes I don't. And as my image is already inside the paper, I just have to remove what's not from that story. So I didn't come to papercutting in a straight line. In fact, I see it more as a spiral.
אני יוצרת מיגזרות נייר. (צחוק) אני גוזרת סיפורים. כך שהתהליך הוא מאד ברור. אני בוחרת פיסת נייר, אני מדמיינת את הסיפור שלי, לעיתים אני רושמת, לפעמים אני לא. וכאשר התמונה שלי כבר בתוך הנייר, כל שנותר לי לעשות הוא לסלק את החלקים שאינם שייכים לסיפור. לא הפכתי ליוצרת מגזרות נייר באופן ישיר. למעשה, אני רואה את התהליך כלוליני.
I was not born with a blade in my hand. And I don't remember papercutting as a child. As a teenager, I was sketching, drawing, and I wanted to be an artist. But I was also a rebel. And I left everything and went for a long series of odd jobs. So among them, I have been a shepherdess, a truck driver, a factory worker, a cleaning lady. I worked in tourism for one year in Mexico, one year in Egypt. I moved for two years in Taiwan. And then I settled in New York where I became a tour guide. And I still worked as a tour leader, traveled back and forth in China, Tibet and Central Asia.
לא נולדתי עם מספריים ביד. ואינני זוכרת את עצמי חותכת מגזרות כילדה. כנערה, הייתי רושמת, מציירת, ורציתי להיות אמנית. אך גם הייתי מרדנית. ולכן עזבתי הכל מאחורי ויצאתי למסע ארוך של עבודות משונות. כך ביניהן, הייתי רועת צאן, נהגת משאית, עובדת ייצור, אשת ניקיון. למשך שנה עבדתי בתיירות במקסיקו, ושנה במצריים. עברתי לשנתיים לגור בטיוואן. ןאז השתקעתי בניו יורק שם הפכתי למדריכת טיולים. ואני עדיין עובדת כמדריכת טיולים, נוסעת הלוך ושוב לסין, טיבט ומרכז אסיה.
So of course, it took time, and I was nearly 40, and I decided it's time to start as an artist. (Applause) I chose papercutting because paper is cheap, it's light, and you can use it in a lot of different ways. And I chose the language of silhouette because graphically it's very efficient. And it's also just getting to the essential of things. So the word "silhouette" comes from a minister of finance, Etienne de Silhouette. And he slashed so many budgets that people said they couldn't afford paintings anymore, and they needed to have their portrait "a la silhouette." (Laughter) So I made series of images, cuttings, and I assembled them in portfolios. And people told me -- like these 36 views of the Empire State building -- they told me, "You're making artist books."
כמובן כל זה ארך זמן, והגעתי כמעט לגיל 40, כאשר החלטתי שזוהי העת להפוך לאמנית. (תשואות) בחרתי במיגזרות נייר משום שנייר הוא זול, קל, וניתן לעשות בו שימוש בדרכים רבות. ובחרתי בשפת הצלליות משום שהיא מאד יעילה גרפית. וכן בגלל שהיא נוגעת במהות הדברים. אז המילה "silhouette" (סילואט - צללית) מקורה בשם של שר אוצר צרפתי, אטיין דה סילואט. הוא חתך בכל כך הרבה תקציבים עד שהאנשים אמרו שאין באפשרותם לרכוש ציורים, ואת דיוקניהם הם יבקשו "אה-לה סילואט" (צחוק) אז התחלתי בסדרה של תמונות, חיתוכים, והצמדתי אותם כחוברות. ואנשים אמרו לי - כמו במראות הסוריאליסטים הללו של האמפייר סטייט בילדינג - הם אמרו לי, "את עושה ספרי אמנות".
So artist books have a lot of definitions. They come in a lot of different shapes. But to me, they are fascinating objects to visually narrate a story. They can be with words or without words. And I have a passion for images and for words. I love pun and the relation to the unconscious. I love oddities of languages. And everywhere I lived, I learned the languages, but never mastered them. So I'm always looking for the false cognates or identical words in different languages.
ובכן לספרי אמנות ישנן הגדרות רבות. הם מגיעים בצורות שונות. אך עבורי, הם חפצים מרתקים שבאופן חזותי מספרים סיפור. הם יכולים להכיל מילים או בלעדיהן. ובי קיימת תשוקה עבור תמונות ועבור מילים. אני אוהבת משחקי מילים ואת הקשר שלהן לתת מודע. אני אוהבת מוזרויות של שפות. ובכל מקום שבו גרתי, למדתי את השפות, אך מעולם לא שלטתי בהן. כך שאני תמיד תרה אחרי מילים זהות אך בעלות שורשים אחרים או מילים זהות בשפות שונות.
So as you can guess, my mother tongue is French. And my daily language is English. So I did a series of work where it was identical words in French and in English. So one of these works is the "Spelling Spider." So the Spelling Spider is a cousin of the spelling bee. (Laughter) But it's much more connected to the Web. (Laughter) And this spider spins a bilingual alphabet. So you can read "architecture active" or "active architecture." So this spider goes through the whole alphabet with identical adjectives and substantives. So if you don't know one of these languages, it's instant learning.
כפי שאתם בוודאי מנחשים, צרפתית היא שפת האם שלי. ושפת הדיבור היומיומית שלי היא אנגלית. אז יצרתי סדרת עבודות בהן מילים זהות באנגלית וצרפתית. אחת מבין העבודות היא "עכביש האיות". ובכן "עכביש האיות" הינו בן הדוד של "דבורת האיות" (תחרות איות לילדים) (צחוק) אך הוא מקושר הרבה יותר לרשת (צחוק) ועכביש זה טווה אלף בית דו לשוני. כך שאתם יכולים לקרוא "פעיל אריכטקטונית" כ "ארכיטקטונית פעיל". העכביש עובר דרך כל אותיות האלף-בית עם שמות עצם ותואר זהות. וכך אם אינכם מכירים את אחת מהשפות, הלימוד הוא מיידי.
And one ancient form of the book is scrolls. So scrolls are very convenient, because you can create a large image on a very small table. So the unexpected consequences of that is that you only see one part of your image, so it makes a very freestyle architecture. And I'm making all those kinds of windows. So it's to look beyond the surface. It's to have a look at different worlds. And very often I've been an outsider. So I want to see how things work and what's happening. So each window is an image and is a world that I often revisit. And I revisit this world thinking about the image or cliché about what we want to do, and what are the words, colloquialisms, that we have with the expressions.
סוג עתיק אחר של ספר הנו המגילה. המגילות מאוד נוחות, משום שניתן ליצור תמונה גדולה, על שולחן עבודה קטן מאוד. התוצאה הבלתי צפויה של כך, היא שאנו רואים רק חלק מהתמונה, דבר המפיק סוג של ארכיטקטורה חופשית. אני יוצרת סוגים שונים של חלונות. בכדי להביט מעבר לפני השטח. הם נועדו בכדי להציץ לעולמות שונים. והייתי פעמים רבות זרה, ולכן אני רוצה להבין כיצד דברים פועלים, ומה בדיוק קורה. אז כל חלון הוא שיקוף, תמונה והוא עולם שבו אני מבקרת לעתים תכופות. ואני מבקרת בעולם בחושבי על התדמית או אמרה חבוטה על מה שאנו רוצים לעשות, ומהן המילים, הסלנג, אשר בהם אנו משתמשים בביטויים.
It's all if. So what if we were living in balloon houses? It would make a very uplifting world. And we would leave a very low footprint on the planet. It would be so light. So sometimes I view from the inside, like EgoCentriCity and the inner circles. Sometimes it's a global view, to see our common roots and how we can use them to catch dreams. And we can use them also as a safety net.
זה הכל "אילו". מה היה קורה אילו גרנו בתים בתוך בלון פורח? העולם שלנו היה מאוד שמיימי. וטביעת הרגל שלנו על כדור הארץ הייתה מזערית. זה יהיה כל כך קליל. ולעיתים אני מביטה מבפנים, כמו אנוכיות והמעגלים הפנימים של הנפש. לעיתים זוהי השקפה עולמית, בכדי לזהות את השורשים המשותפים וכיצד אנו יכולים להשתמש בהם בכדי ללכוד חלומות. אנו גם יכולים לעשות בהם שימוש כרשת ביטחון.
And my inspirations are very eclectic. I'm influenced by everything I read, everything I see. I have some stories that are humorous, like "Dead Beats." (Laughter) Other ones are historical. Here it's "CandyCity." It's a non-sugar-coated history of sugar. It goes from slave trade to over-consumption of sugar with some sweet moments in between. And sometimes I have an emotional response to news, such as the 2010 Haitian earthquake. Other times, it's not even my stories. People tell me their lives, their memories, their aspirations, and I create a mindscape. I channel their history [so that] they have a place to go back to look at their life and its possibilities. I call them Freudian cities.
וההשראות שלי מרובות ושונות. אני מושפעת מכל דבר שאני קוראת, כל דבר שאני רואה. יש לי כמה סיפורים הומוריסטיים, כמו "Dead Beats" (צחוק) אחרים הם סיפורים היסטוריים. זוהי "עיר הממתקים" היא אינה מצופה בסוכר היסטוריה של סוכר. עוברת מסחר העבדים עד לצריכת היתר של סוכר בימינו משובצת בכמה רגעים מתוקים בין לבין. לעיתים יש לי תגובה רגשנית לחדשות, כמו ברעידת האדמה של 2010 בטהיטי. בפעמים אחרות, אלו אינם אפילו הסיפורים שלי. אנשים מספרים לי על חייהם, זיכרונותיהם, מאווייהם, ואני יוצרת נוף של נפש. אני מתעלת את ההיסטוריה שלהם כך שיהיה להם מקום לשוב אליו להתבונן בחייהם והאפשרויות הגלומות בם. אני קוראת להן ערים פרוידניות.
I cannot speak for all my images, so I'll just go through a few of my worlds just with the title. "ModiCity." "ElectriCity." "MAD Growth on Columbus Circle." "ReefCity." "A Web of Time." "Chaos City." "Daily Battles." "FeliCity." "Floating Islands." And at one point, I had to do "The Whole Nine Yards." So it's actually a papercut that's nine yards long. (Laughter) So in life and in papercutting, everything is connected. One story leads to another. I was also interested in the physicality of this format, because you have to walk to see it.
אינני יכולה להסביר את כל יצירותיי, אז אני פשוט אעבור בין כמה מהעולמות שיצרתי אציין רק את שמותיהן. "צניעות" "חשמל" "גדילה פראית בכיכר קולמבוס" "עיר האלמוגים" "רשת של זמן" "עיר התוהו" "מאבק יומיומי" "שמחה" "איים צפים" ובנקודה מסויימת, הייתי חייבת לעשות את "כל תשעת היארד" (את הכל). זוהי למעשה מגזרת נייר שאורכה תשעה יארד (8 מטר) (צחוק) אז בחיים ובחיתוכי נייר, הכל קשור. סיפור אחד מוביל לאחר. הייתי גם מעוניינת בפיזיקליות של המבנה משום שאני חייבת לצעוד בכדי לראות אותו.
And parallel to my cutting is my running. I started with small images, I started with a few miles. Larger images, I started to run marathons. Then I went to run 50K, then 60K. Then I ran 50 miles -- ultramarathons. And I still feel I'm running, it's just the training to become a long-distance papercutter.
במקביל לחיתוכים הן הריצות שלי. התחלתי עם תמונה קטנה, התחלתי עם מספר קילומטרים. תמונות גדולות יותר, והנה התחלתי לרוץ מרתון. ואז התחלתי לרוץ ריצות של 50 ו 60 קילומטרים. ועברתי לרוץ 80 קילומטר -- אולטרא מרתון. ואני עדיין מרגישה בתוך ריצה, וזהו רק האימון להפוך לחותכת מגזרות נייר למרחקים ארוכים.
(Laughter)
(צחוק)
And running gives me a lot of energy. Here is a three-week papercutting marathon at the Museum of Arts and Design in New York City. The result is "Hells and Heavens." It's two panels 13 ft. high. They were installed in the museum on two floors, but in fact, it's a continuous image. And I call it "Hells and Heavens" because it's daily hells and daily heavens. There is no border in between. Some people are born in hells, and against all odds, they make it to heavens. Other people make the opposite trip. That's the border. You have sweatshops in hells. You have people renting their wings in the heavens. And then you have all those individual stories where sometimes we even have the same action, and the result puts you in hells or in heavens. So the whole "Hells and Heavens" is about free will and determinism.
והריצה מעניקה לי אנרגיה רבה. הנה מרתון חיתוכי נייר של שלושה שבועות במוזיאון לאמנות ועיצוב בעיר ניו-יורק. התוצאה היא "עולמות שאול וגני עדן". מורכבת משני לוחות בגובה 4 מטרים. הם מוצגים בשתי קומות של המוזיאון, אך למעשה זו תמונה אחת נמשכת. קראתי לה "עולמות שאול וגני עדן" משום שזהו הגיהנום וגן העדן היומיומי. ללא מחיצה או גבול ביניהם. ישנם אנשים שנולדו בגיהנום וכנגד כל הסיכויים הם הגיעו לגן עדן שלהם. ויש אנשים אשר עשו את המסלול ההפוך. זהו הגבול. יש סדנאות יזע בגיהנום. ונוכל למצוא אנשים המשכירים את כנפיהם בגן העדן. ואז ישנם כל אותם סיפורים שונים בהם לעיתים נמצאת אותה פעולה, אשר תוצאתה יכולה להביא אותך לגיהנום או לגן העדן. אז כל התמונות ב "עולמות שאול וגני עדן" הם בעצם על רצון חופשי ודטרמיניזם.
And in papercutting, you have the drawing as the structure itself. So you can take it off the wall. Here it's an artist book installation called "Identity Project." It's not autobiographical identities. They are more our social identities. And then you can just walk behind them and try them on. So it's like the different layers of what we are made of and what we present to the world as an identity.
בחיתוכי נייר, יש את הציור כמבנה. כך שניתן להורידו מהקיר. הנה התקנה של ספר אמנות אשר נקרא "פרויקט הזהות". אלו אינם זהויות אוטוביוגרפיות. אלו הן יותר זהויות חברתיות. וניתן פשוט להלך מאחוריהן ולמדוד אותן. כך זה כמו שכבות שונות של מה שאנו עשויים ממנו ומה שאנו מציגים לעולם כזהות שלנו.
That's another artist book project. In fact, in the picture, you have two of them. It's one I'm wearing and one that's on exhibition at the Center for Books Arts in New York City. Why do I call it a book? It's called "Fashion Statement," and there are quotes about fashion, so you can read it, and also, because the definition of artist book is very generous. So artist books, you take them off the wall. You take them for a walk. You can also install them as public art. Here it's in Scottsdale, Arizona, and it's called "Floating Memories." So it's regional memories, and they are just randomly moved by the wind.
זהו פרויקט נוסף של ספר אמנות. למעשה, בתמונה, ניתן לראות שניים. האחד שאני לובשת והשני בתערוכה במרכז לאמנויות ספר בעיר ניו יורק. מדוע אני קוראת לזה ספר? היצירה נקראת "הצהרת אופנה", וישנם ציטוטים על אופנה, כך שניתן לקרוא אותם, ובנוסף, משום שההגדרה של ספר אמנות היא מאד נדיבה. ניתן לקחת ספר אמנות מהספריה, הקיר. ולקחת אותם להליכה. ניתן גם להציגם כאמנות ציבורית. כאן הם בסקוטדייל, אריזונה, והם נקראים "זכרונות צפים". אז אלו הם זכרונות מקומיים, והם נעים כך בקראיות על ידי הרוח.
I love public art. And I entered competitions for a long time. After eight years of rejection, I was thrilled to get my first commission with the Percent for Art in New York City. It was for a merger station for emergency workers and firemen. I made an artist book that's in stainless steel instead of paper. I called it "Working in the Same Direction." But I added weathervanes on both sides to show that they cover all directions. With public art, I could also make cut glass. Here it's faceted glass in the Bronx. And each time I make public art, I want something that's really relevant to the place it's installed. So for the subway in New York, I saw a correspondence between riding the subway and reading. It is travel in time, travel on time. And Bronx literature, it's all about Bronx writers and their stories.
אני אוהבת אמנות ציבורית. והצטרפתי לתחרויות כבר זמן רב. אחרי שמונה שנים של דחייה, התרגשתי לקבל את ההזמנה הראשונה שלי מהתכנית לאמנות ציבורית בניו-יורק. זו היתה תחנה משותפת לצוותי חירום ומכבי אש. יצרתי ספר אמנות מפלדת אל חלד במקום נייר. קראתי לה "לחתור לאותו הכיוון". אך הוספתי שבשבת בכל צד בכדי להראות שהם מכסים את כל הכיוונים. עבור אמנות ציבורית, יכולתי לעבוד עם חיתוכי זכוכית. הנה פסיפסי זכוכית בברונקס (שכונה בניו יורק). ובכל פעם שאני יוצרת אמנות ציבורית, אני רוצה ליצור משהו שבאמת שייך למקום בו הוא מוצג. ברכבת התחתית בניו-יורק, ראיתי שיח בין נסיעה ברכבת לקריאה. זוהי נסיעה בזמן, מסע בזמן. בתחנת הרכבת בברונקס, הפסיפס קשור לסופרים של ברונקס לסיפורי ברונקס.
Another glass project is in a public library in San Jose, California. So I made a vegetable point of view of the growth of San Jose. So I started in the center with the acorn for the Ohlone Indian civilization. Then I have the fruit from Europe for the ranchers. And then the fruit of the world for Silicon Valley today. And it's still growing. So the technique, it's cut, sandblasted, etched and printed glass into architectural glass. And outside the library, I wanted to make a place to cultivate your mind. I took library material that had fruit in their title and I used them to make an orchard walk with these fruits of knowledge. I also planted the bibliotree. So it's a tree, and in its trunk you have the roots of languages. And it's all about international writing systems. And on the branches you have library material growing. You can also have function and form with public art. So in Aurora, Colorado it's a bench. But you have a bonus with this bench. Because if you sit a long time in summer in shorts, you will walk away with temporary branding of the story element on your thighs.
פרויקט זכוכית נוסף בספרייה הציבורית בסאן חוזה, קליפורניה. יצרתי תמונה מנקודת מבט של הירק הגדל באזור סאן חוזה. התחלתי במרכז עם הבלוט המייצג את התרבות האינדיאנית. בהמשך הוספתי את הפרי האירופאי עבור החוואים. ואז את פרי העולם עבור עמק הסיליקון היום. והוא עדיין גדל. הטכניקה היא חיתוך התזת חול, איכול בחומצה, והדפסת זכוכית. ומחוץ לספריה, רציתי ליצור מקום להעשיר את הנפש. אז לקחתי ספרים מהספריה שיש בכותר שלהם פרי והשתמשתי בהם לייצר טיילת פרדס עם פירות הידע הללו. בנוסף שתלתי עץ ספריה. זהו עץ, אשר בגזעו יש את שורשי השפות. העץ מסמל שיטות כתיבה בינלאומיות. בענפיו ישמם ספרים שצומחים. ניתן לשלב שימושיות וצורה באמנות ציבורית. למשל באורורה, קולורדו, זהו ספסל. ויש תוספת לספסל. משום שאם יושבים במכנסיים קצרים זמן רב על הספסל בקיץ, כאשר קמים והולכים, יש מעין סימולים זמניים של פיסות סיפור על הירכיים.
(Laughter)
(צחוק)
Another functional work, it's in the south side of Chicago for a subway station. And it's called "Seeds of the Future are Planted Today." It's a story about transformation and connections. So it acts as a screen to protect the rail and the commuter, and not to have objects falling on the rails. To be able to change fences and window guards into flowers, it's fantastic. And here I've been working for the last three years with a South Bronx developer to bring art to life to low-income buildings and affordable housing. So each building has its own personality. And sometimes it's about a legacy of the neighborhood, like in Morrisania, about the jazz history. And for other projects, like in Paris, it's about the name of the street. It's called Rue des Prairies -- Prairie Street. So I brought back the rabbit, the dragonfly, to stay in that street.
עוד עבודה שימושית, בצידה הדרומי של שיקגו בתחנת רכבת התחתית. והיא נקראת "זרעי העתיד נזרעים כעת" זהו סיפור על שינוי וקשרים. והוא משמש כמסך להגן על המסילה ועובר האורח, ולמנוע מחפצים ליפול על פסי הרכבת. להיות מסוגל לשנות גדרות, וסורגים לפרחים, זה נהדר. ובשלוש השנים האחרונות אני עובדת עם רשות פיתוח של דרום ברונקס להביא אמנות אל החיים הציבוריים אל הבניינים בשכונות העוני ואל הדיור הציבורי. כך לכל בניין יש את האופי שלו. לעיתים הוא מספר על המורשת של השכונה, כמו במוריסאניה, על ההיסטוריה של הג'אז. ובפרויקטים אחרים, כמו בפאריז, הוא מספר את שם הרחוב. הוא נקרא 'רו דה פרהרי, - רחוב הערבה. אז החזרתי את הארנבת את השפרירית, כדי שישארו ברחוב.
And in 2009, I was asked to make a poster to be placed in the subway cars in New York City for a year. So that was a very captive audience. And I wanted to give them an escape. I created "All Around Town." It is a papercutting, and then after, I added color on the computer. So I can call it techno-crafted.
ובשנת 2009, נתבקשתי להכין כרזה אשר תתלה בקרונות הרכבת התחתית בניו-יורק לשנה. אז הקהל במובן רב הוא קהל שבוי. ורציתי ליצור בעבור מפלט. לכן יצרתי את "ברחבי העיר" זוהי מגזרת נייר, אשר לאחר החיתוך הוספתי לה צבע במחשב. זוהי יצירת טכנו-קראפט.
And along the way, I'm kind of making papercuttings and adding other techniques. But the result is always to have stories. So the stories, they have a lot of possibilities. They have a lot of scenarios. I don't know the stories. I take images from our global imagination, from cliché, from things we are thinking about, from history. And everybody's a narrator, because everybody has a story to tell. But more important is everybody has to make a story to make sense of the world. And in all these universes, it's like imagination is the vehicle to be transported with, but the destination is our minds and how we can reconnect with the essential and with the magic. And it's what story cutting is all about.
לאורך הדרך, אני חותכת מגזרות נייר ומוסיפה שיטות נוספות. אך התוצאה חייבת להיות סיפור. לסיפורים יש הרבה אפשרויות, הרבה תרחישים . אני לא מכירה את הסיפורים. אני בוחרת תמונות מהדמיון הגלובלי שלנו, מאמרות, מממחשבות, מהיסטוריה. וכולנו מספרים, משום שלכולנו יש סיפור לספר. אבל חשוב לא פחות שכולם חייבים להמציא סיפור כדי להבין את העולם. ובכל היקומים הללו, נראה כאילו הדמיון הינו הרכב איתו אנו יכולים לנוע, אבל היעד הוא מחוזות הנפש שלנו ואיך אנחנו יכולים להתחבר שוב עם המהות ועם הקסם. וזוהי כל מהותן של מגזרות נייר.
(Applause)
(תשואות)