(Χειροκρότημα)
(Applause)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Είμαι χαρτοκόπτρια. (Γέλιο) Κόβω ιστορίες. Η διαδικασία μου είναι πολύ απλή. Παίρνω ένα κομμάτι χαρτί, φαντάζομαι την ιστορία μου, άλλοτε σχεδιάζω, άλλοτε όχι. Καθώς η εικόνα μου είναι ήδη μέσα στο χαρτί, το μόνο που κάνω είναι να αφαιρώ οτιδήποτε δεν υπάρχει στην ιστορία. Δεν κατέληξα στη χαρτοκοπτική κατευθείαν. Στην πραγματικότητα, μου φαίνεται περισσότερο σαν σπειροειδής πορεία.
I am a papercutter. (Laughter) I cut stories. So my process is very straightforward. I take a piece of paper, I visualize my story, sometimes I sketch, sometimes I don't. And as my image is already inside the paper, I just have to remove what's not from that story. So I didn't come to papercutting in a straight line. In fact, I see it more as a spiral.
Δεν γεννήθηκα με κοπίδι στα χέρια μου. Και δεν θυμάμαι να ασχολούμαι με τη χαρτοκοπτική ως παιδί. Ως έφηβη, σχεδίαζα, ζωγράφιζα, και ήθελα να γίνω καλλιτέχνης. Αλλά ήμουν και επαναστάτρια. Τα παράτησα όλα και επέλεξα μία σειρά από περίεργες δουλειές. Μεταξύ αυτών, ήμουν βοσκοπούλα, οδηγός φορτηγού, εργάτρια σε εργοστάσιο, καθαρίστρια. Δούλεψα στον τουρισμό για ένα χρόνο στο Μεξικό, ένα χρόνο στην Αίγυπτο. Μετακόμισα για δύο χρόνια στην Ταϊβάν. Και κατέληξα στη Νέα Υόρκη όπου έγινα ξεναγός. Εξακολούθησα να δουλεύω ως τουριστικός συνοδός, ταξίδεψα πέρα δώθε σε Κίνα, Θιβέτ και Κεντρική Ασία.
I was not born with a blade in my hand. And I don't remember papercutting as a child. As a teenager, I was sketching, drawing, and I wanted to be an artist. But I was also a rebel. And I left everything and went for a long series of odd jobs. So among them, I have been a shepherdess, a truck driver, a factory worker, a cleaning lady. I worked in tourism for one year in Mexico, one year in Egypt. I moved for two years in Taiwan. And then I settled in New York where I became a tour guide. And I still worked as a tour leader, traveled back and forth in China, Tibet and Central Asia.
Βέβαια, όλα αυτά πήραν χρόνο κι εγώ ήμουν σχεδόν 40, και αποφάσισα ότι ηρθε η ώρα να ξεκινήσω ως καλλιτέχνης. (Χειροκρότημα) Επέλεξα τη χαρτοκοπτική επειδή το χαρτί είναι φθηνό, ελαφρύ, και μπορείς να το χρησιμοποιήσεις με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Επέλεξα τη γλώσσα της σιλουέτας επειδή γραφικά είναι πολύ αποτελεσματική. Και φτάνει στην ουσία των πραγμάτων. Η λέξη "σιλουέτα" προέρχεται από έναν υπουργό οικονομικών της Γαλλίας, τον Ετιέν ντε Σιλουέτ. Αυτός περιέκοψε τόσους προϋπολογισμούς που ο κόσμος έλεγε ότι δεν μπορούσε να αγοράσει πίνακες πλέον, και έπρεπε να κάνουν το πορτραίτο τους "αλά σιλουέτ". (Γέλιο) Έτσι έκανα μια σειρά από εικόνες, κοψίματα και τα οργάνωσα σε συλλογές. Ο κόσμος μου είπε -- σαν αυτές τις 36 όψεις του κτιρίου Εμπάιρ Στέιτ -- μου είπε, "Δημιουργείς καλλιτεχνικά βιβλία".
So of course, it took time, and I was nearly 40, and I decided it's time to start as an artist. (Applause) I chose papercutting because paper is cheap, it's light, and you can use it in a lot of different ways. And I chose the language of silhouette because graphically it's very efficient. And it's also just getting to the essential of things. So the word "silhouette" comes from a minister of finance, Etienne de Silhouette. And he slashed so many budgets that people said they couldn't afford paintings anymore, and they needed to have their portrait "a la silhouette." (Laughter) So I made series of images, cuttings, and I assembled them in portfolios. And people told me -- like these 36 views of the Empire State building -- they told me, "You're making artist books."
Τα καλλιτεχνικά βιβλία έχουν πολλές ερμηνείες. Βγαίνουν σε πολλά σχήματα. Αλλά για μένα, είναι συναρπαστικά αντικείμενα για την οπτική αφήγηση μιας ιστορίας. Μπορεί να περιλαμβάνουν λέξεις ή να είναι χωρίς λέξεις. Έχω πάθος για τις εικόνες και για τις λέξεις. Αγαπώ τα λογοπαίγνια και τη σχέση τους με το ασυνείδητο. Αγαπώ τις ιδιορρυθμίες των γλωσσών. Όπου κι αν έζησα, έμαθα τις γλώσσες, αλλά δεν τις τελειοποίησα ποτέ. Πάντοτε ψάχνω για τις ψευδόφιλες λέξεις ή τις πανομοιότυπες λέξεις σε διαφορετικές γλώσσες.
So artist books have a lot of definitions. They come in a lot of different shapes. But to me, they are fascinating objects to visually narrate a story. They can be with words or without words. And I have a passion for images and for words. I love pun and the relation to the unconscious. I love oddities of languages. And everywhere I lived, I learned the languages, but never mastered them. So I'm always looking for the false cognates or identical words in different languages.
Όπως μπορείτε να μαντέψετε, η μητρική μου γλώσσα είναι η γαλλική. και η γλώσσα της καθημερινότητάς μου είναι η αγγλική. Έτσι έκανα μια σειρά έργων που περιλάμβαναν πανομοιότυπες λέξεις σε γαλλικά και αγγλικά. Ένα από αυτά τα έργα είναι η "Αράχνη της Ορθογραφίας" Η Αράχνη της Ορθογραφίας είναι ξάδελφη της μέλισσας της ορθογραφίας. (Γέλιο) Αλλά είναι περισσότερο συνδεδεμένη με τον Ιστό. (Γέλιο) Αυτή η αράχνη γνέθει ένα δίγλωσσο αλφάβητο. Μπορείτε να διαβάσετε τη φράση "ενεργητική αρχιτεκτονική" ταυτόχρονα στα αγγλικά και γαλλικά με μετατόπιση των λέξεων. Αυτή η αράχνη υφαίνει όλη την αλφάβητο με πανομοιότυπα επίθετα και ουσιαστικά. Οπότε αν δεν ξέρετε μία από αυτές τις γλώσσες, τη μαθαίνετε αυτόματα.
So as you can guess, my mother tongue is French. And my daily language is English. So I did a series of work where it was identical words in French and in English. So one of these works is the "Spelling Spider." So the Spelling Spider is a cousin of the spelling bee. (Laughter) But it's much more connected to the Web. (Laughter) And this spider spins a bilingual alphabet. So you can read "architecture active" or "active architecture." So this spider goes through the whole alphabet with identical adjectives and substantives. So if you don't know one of these languages, it's instant learning.
Μία αρχαία μορφή βιβλίου είναι οι πάπυροι. Οι πάπυροι είναι πολύ εύχρηστοι, γιατί μπορείς να δημιουργήσεις μια μεγάλη εικόνα σε ένα πολύ μικρό τραπέζι. Οι αναπάντεχες συνέπειες αυτού είναι ότι μπορείς να δεις μόνο ένα μέρος της εικόνας σου, οπότε δημιουργείται μια πολύ ελεύθερη αρχιτεκτονική. Φτιάχνω ένα σωρό διάφορα παράθυρα. Έτσι μπορείς να βλέπεις πέρα από την επιφάνεια. Να βλέπεις διαφορετικούς κόσμους. Πολύ συχνά είμαι εξωτερικός παρατηρητής. Θέλω να βλέπω πως λειτουργούν τα πράγματα και τι συμβαίνει. Κάθε παράθυρο αποτελεί μια εικόνα και είναι ένας κόσμος τον οποίο συχνά επανεξετάζω. Όταν επανεξετάζω αυτό τον κόσμο σκέφτομαι την εικόνα ή το κλισέ σχετικά με το τι θέλουμε να κάνουμε και ποιες είναι οι λέξεις, οι καθομιλουμένες, που έχουμε με τις εκφράσεις.
And one ancient form of the book is scrolls. So scrolls are very convenient, because you can create a large image on a very small table. So the unexpected consequences of that is that you only see one part of your image, so it makes a very freestyle architecture. And I'm making all those kinds of windows. So it's to look beyond the surface. It's to have a look at different worlds. And very often I've been an outsider. So I want to see how things work and what's happening. So each window is an image and is a world that I often revisit. And I revisit this world thinking about the image or cliché about what we want to do, and what are the words, colloquialisms, that we have with the expressions.
Όλα είναι ένα αν. Τι θα γινόταν αν ζούσαμε σε μπαλονόσπιτα; Ο κόσμος θα ήταν πολύ ανεβασμένος. Και θα αφήναμε ένα πολύ ελαφρύ ίχνος στον πλανήτη. Θα ήταν τόσο ανάλαφρο. Άλλοτε κοιτάζω από το εσωτερικό, σαν την Πόλη της ΕγωΚεντρικότητας και τους εσώτερους κύκλους. Άλλοτε είναι μια παγκόσμια θέαση για να δούμε τις κοινές μας ρίζες και πως μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε για να παγιδεύσουμε όνειρα. Μπορούμε επίσης να τις χρησιμοποιήσουμε ως δίχτυ προστασίας.
It's all if. So what if we were living in balloon houses? It would make a very uplifting world. And we would leave a very low footprint on the planet. It would be so light. So sometimes I view from the inside, like EgoCentriCity and the inner circles. Sometimes it's a global view, to see our common roots and how we can use them to catch dreams. And we can use them also as a safety net.
Οι εμπνεύσεις μου είναι πολύ εκλεκτικές. Με επηρεάζει οτιδήποτε διαβάζω, οτιδήποτε βλέπω. Έχω μερικές ιστορίες που είναι αστείες, όπως οι "Νεκροί Παλμοί". (Γέλιο) Άλλες είναι ιστορικές. Εδώ βλέπετε τη "Ζαχαρωτή Πόλη". Είναι μια μη-ζαχαρωμένη ιστορία της ζάχαρης. Ξεκινάει από το δουλεμπόριο μέχρι την υπερ-κατανάλωση της ζάχαρης με ορισμένες γλυκιές στιγμές στο ενδιάμεσο. Μερικές φορές αντιδρώ συναισθηματικά στις ειδήσεις, όπως για το σεισμό στην Αϊτή το 2010. Άλλες φορές, δεν είναι καν δικές μου ιστορίες. Ο κόσμος μού αφηγείται τη ζωή του, τις αναμνήσεις του, τις φιλοδοξίες του, κι εγώ δημιουργώ ένα νοητικό τοπίο. Οδηγώ την ιστορία τους ώστε να έχουν ένα μέρος όπου να επιστρέψουν να κοιτάξουν τη ζωή τους και τις δυνατότητές της. Τις αποκαλώ Φροϋδικές πόλεις.
And my inspirations are very eclectic. I'm influenced by everything I read, everything I see. I have some stories that are humorous, like "Dead Beats." (Laughter) Other ones are historical. Here it's "CandyCity." It's a non-sugar-coated history of sugar. It goes from slave trade to over-consumption of sugar with some sweet moments in between. And sometimes I have an emotional response to news, such as the 2010 Haitian earthquake. Other times, it's not even my stories. People tell me their lives, their memories, their aspirations, and I create a mindscape. I channel their history [so that] they have a place to go back to look at their life and its possibilities. I call them Freudian cities.
Δεν μπορώ να αναλύσω όλες τις εικόνες μου, οπότε θα σας δείξω μερικούς από τους κόσμους μου μόνο με τίτλους. "Η Πόλη της Μετροπάθειας" "Η Πόλη του Ηλεκτρισμού" "Τρελή Ανάπτυξη στον Κύκλο Κολόμβου" "Η Πόλη των Υφάλων" "Ο Ιστός του Χρόνου" "Η Πόλη του Χάους" "Καθημερινές Μάχες" "Η Πόλη της Ευτυχίας" "Επιπλέοντες Νήσοι" Σε κάποια φάση, έπρεπε να κάνω "Τα Πάντα Όλα". Βασικά είναι ένα έργο οκτώ μέτρα μακρύ που τα έχει όλα μέσα. (Γέλιο) Στη ζωή και τη χαρτοκοπτική. όλα συνδέονται. Η μία ιστορία οδηγεί σε μία άλλη. Επίσης, με ενδιέφεραν τα φυσικά χαρακτηριστικά αυτής της μορφής, επειδή θα πρέπει να περπατήσετε για να τη δείτε.
I cannot speak for all my images, so I'll just go through a few of my worlds just with the title. "ModiCity." "ElectriCity." "MAD Growth on Columbus Circle." "ReefCity." "A Web of Time." "Chaos City." "Daily Battles." "FeliCity." "Floating Islands." And at one point, I had to do "The Whole Nine Yards." So it's actually a papercut that's nine yards long. (Laughter) So in life and in papercutting, everything is connected. One story leads to another. I was also interested in the physicality of this format, because you have to walk to see it.
Παράλληλα με τη χαρτοκοπτική μου έχω το τρέξιμό μου. Ξεκίνησα με μικρές εικόνες, ξεκίνησα με λίγα μίλια. Μεγαλύτερες εικόνες, άρχισα να τρέχω μαραθώνιους. Έπειτα έτρεξα τα 50 και μετά τα 60 χιλιόμετρα δρόμου. Μετά έτρεξα 80 χιλιόμετρα - υπερμαραθώνιους. Ακόμη νιώθω ότι τρέχω, που είναι απλώς η προπόνηση για να γίνω καλλιτέχνης χαρτοκοπτικής μεγάλων αποστάσεων.
And parallel to my cutting is my running. I started with small images, I started with a few miles. Larger images, I started to run marathons. Then I went to run 50K, then 60K. Then I ran 50 miles -- ultramarathons. And I still feel I'm running, it's just the training to become a long-distance papercutter.
(Γέλιο)
(Laughter)
Το τρέξιμο μού δίνει πολλή ενέργεια. Εδώ βλέπετε ένα μαραθώνιο χαρτοκοπτικής τριών εβδομάδων στο Μουσείο Τεχνών και Σχεδιασμού στη Νέα Υόρκη. Το αποτέλεσμα ονομάζεται "Κολάσεις και Παράδεισοι". Είναι δύο επιφάνειες ύψους 4 μέτρων. Τις είχαν εγκαταστήσει στο μουσείο σε δύο ορόφους, αλλά στην ουσία είναι μία συνεχόμενη εικόνα. Το αποκαλώ "Κολάσεις και Παράδεισοι" γιατί απεικονίζει καθημερινές κολάσεις και καθημερινούς παραδείσους. Δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα. Ορισμένα άτομα γεννιούνται σε κολάσεις, και παρά τις πιθανότητες, καταλήγουν σε παραδείσους. Άλλα άτομα έχουν αντίθετη πορεία. Αυτό είναι το σύνορο. Στις κολάσεις υπάρχουν φάμπρικες-κάτεργα. Στους παραδείσους υπάρχει κόσμος που νοικιάζει τα φτερά του. Και υπάρχουν όλες αυτές οι προσωπικές ιστορίες που μερικές φορές μπορεί να έχουμε την ίδια δράση, αλλά το αποτέλεσμα σε βάζει σε κολάσεις ή σε παραδείσους. Το όλο έργο "Κολάσεις και Παράδεισοι" πραγματεύεται την ελεύθερη βούληση και την αποφασιστικότητα.
And running gives me a lot of energy. Here is a three-week papercutting marathon at the Museum of Arts and Design in New York City. The result is "Hells and Heavens." It's two panels 13 ft. high. They were installed in the museum on two floors, but in fact, it's a continuous image. And I call it "Hells and Heavens" because it's daily hells and daily heavens. There is no border in between. Some people are born in hells, and against all odds, they make it to heavens. Other people make the opposite trip. That's the border. You have sweatshops in hells. You have people renting their wings in the heavens. And then you have all those individual stories where sometimes we even have the same action, and the result puts you in hells or in heavens. So the whole "Hells and Heavens" is about free will and determinism.
Στη χαρτοκοπτική, το σχέδιο αποτελεί την ίδια την κατασκευή. Και μπορείτε να το ξεκρεμάσετε από τον τοίχο. Εδώ βλέπουμε μία εγκατάσταση καλλιτεχνικών βιβλίων που ονομάζεται "'Εργο Ταυτότητας". Δεν είναι αυτοβιογραφικές ταυτότητες. Είναι περισσότερο οι κοινωνικές μας ταυτότητες. Μπορείτε να πάτε από πίσω τους και να τις δοκιμάσετε. Είναι σαν τις διάφορες πτυχές από τι είμαστε φτιαγμένοι και τι δείχνουμε στον κόσμο ως ταυτότητα.
And in papercutting, you have the drawing as the structure itself. So you can take it off the wall. Here it's an artist book installation called "Identity Project." It's not autobiographical identities. They are more our social identities. And then you can just walk behind them and try them on. So it's like the different layers of what we are made of and what we present to the world as an identity.
Αυτό είναι ένα άλλο εγχείρημα καλλιτεχνικού βιβλίου. Στη φωτογραφία βλέπετε δύο. Το ένα που φοράω και το άλλο που εκτίθεται στο Κέντρο Καλλιτεχνικών Βιβλίων στη Νέα Υόρκη. Γιατί το αποκαλώ βιβλίο; Ονομάζεται "Δήλωση Μόδας" και περιλαμβάνει ατάκες για τη μόδα οπότε μπορείτε να το διαβάσετε και επίσης επειδή η ερμηνεία του καλλιτεχνικού βιβλίου είναι πολύ γενναιόδωρη. Τα καλλιτεχνικά βιβλία, λοιπόν, τα ξεκρεμάτε από τον τοίχο. Τα πηγαίνετε βόλτα. Μπορείτε να τα εκθέσετε ως δημόσια τέχνη. Εδώ, στο Σκότσντεηλ της Αριζόνα, αυτό ονομάζεται "Επιπλέουσες Αναμνήσεις". Είναι τοπικές αναμνήσεις, που κινούνται τυχαία από τον άνεμο.
That's another artist book project. In fact, in the picture, you have two of them. It's one I'm wearing and one that's on exhibition at the Center for Books Arts in New York City. Why do I call it a book? It's called "Fashion Statement," and there are quotes about fashion, so you can read it, and also, because the definition of artist book is very generous. So artist books, you take them off the wall. You take them for a walk. You can also install them as public art. Here it's in Scottsdale, Arizona, and it's called "Floating Memories." So it's regional memories, and they are just randomly moved by the wind.
Αγαπώ τη δημόσια τέχνη. Συμμετέχω σε διαγωνισμούς εδώ και πολύ καιρό. Μετά από οχτώ χρόνια απόρριψης ενθουσιάστηκα όταν πήρα την πρώτη μου ανάθεση με το πρόγραμμα 'Τοις Εκατό για την Τέχνη' στη Νέα Υόρκη. Ήταν ένας σταθμός που συγχώνευσε τις υπηρεσίες επείγοντων περιστατικών και πυροσβεστικής. Έφτιαξα ένα καλλιτεχνικό βιβλίο από ανοξείδωτο ατσάλι αντί για χαρτί. Το ονόμασα "Δουλεύοντας προς την Ίδια Κατεύθυνση". Πρόσθεσα ανεμοδείκτες και στις δύο πλευρές για να δείξω ότι καλύπτουν όλες τις κατευθύνσεις. Με τη δημόσια τέχνη, μπορώ επίσης να δημιουργήσω ταγιαρισμένο γυαλί. Εδώ βλέπετε πολύπλευρο γυαλί στο Μπρονξ. Κάθε φορά που κάνω δημόσια τέχνη, θέλω να υπάρχει κάτι πολύ σχετικό με το μέρος όπου θα εγκατασταθεί. Για το μετρό της Νέας Υόρκης, βρήκα αντιστοίχηση ανάμεσα στην επιβίβαση στο μετρό και το διάβασμα. Είναι το ταξίδι μέσα στο χρόνο και πάνω στην ώρα. Η λογοτεχνία του Μπρονξ περιλαμβάνει τους συγγραφείς του Μπρονξ και τις ιστορίες τους.
I love public art. And I entered competitions for a long time. After eight years of rejection, I was thrilled to get my first commission with the Percent for Art in New York City. It was for a merger station for emergency workers and firemen. I made an artist book that's in stainless steel instead of paper. I called it "Working in the Same Direction." But I added weathervanes on both sides to show that they cover all directions. With public art, I could also make cut glass. Here it's faceted glass in the Bronx. And each time I make public art, I want something that's really relevant to the place it's installed. So for the subway in New York, I saw a correspondence between riding the subway and reading. It is travel in time, travel on time. And Bronx literature, it's all about Bronx writers and their stories.
Ακόμη ένα γυάλινο έργο βρίσκεται σε μια δημόσια βιβλιοθήκη στο Σαν Χοζέ της Καλιφόρνια. Έκανα μία φυτική οπτική γωνία για την ανάπτυξη του Σαν Χοζέ. Ξεκίνησα από το κέντρο με το βελανίδι για τον Ινδιάνικο πολιτισμό Ολόνε. Μετά έβαλα τα φρούτα από την Ευρώπη για τους αγρότες. Και μετά τα φρούτα του κόσμου για το Σίλικον Βάλεϋ σήμερα. Και συνεχίζει να αναπτύσσεται. Η τεχνική περιλαμβάνει κομμένο γυαλί αμμοβολημμένο, θαμπωμένο και τυπωμένο πάνω σε αρχιτεκτονικό γυαλί. Έξω από τη βιβλιοθήκη ήθελα να δημιουργήσω ένα χώρο για την καλλιέργεια του μυαλού. Πήρα υλικά της βιβλιοθήκης που είχαν ονομασίες φρούτων στον τίτλο τους και τα χρησιμοποίησα για να κάνω ένα μονοπάτι περιβολιού με τα φρούτα της γνώσης. Φϋτεψα και ένα βιβλιόδεντρο. Εϊναι δέντρο και ο κορμός του περιλαμβάνει τις ρίζες των γλωσσών. Πρόκειται για διεθνή συστήματα γραφής. Στα κλαδιά αναπτύσσονται τα υλικά της βιβλιοθήκης. Επίσης υπάρχει λειτουργία και μορφή στη δημόσια τέχνη. Στην Ωρόρα του Κολοράντο, είναι ένα παγκάκι. Αλλά έχεις μπόνους με αυτό το παγκάκι. Γιατί όταν κάθεσαι για πολύ ώρα το καλοκαίρι με σορτσάκι, θα φύγεις με προσωρινό μαρκάρισμα της ιστορίας πάνω στα πόδια σου.
Another glass project is in a public library in San Jose, California. So I made a vegetable point of view of the growth of San Jose. So I started in the center with the acorn for the Ohlone Indian civilization. Then I have the fruit from Europe for the ranchers. And then the fruit of the world for Silicon Valley today. And it's still growing. So the technique, it's cut, sandblasted, etched and printed glass into architectural glass. And outside the library, I wanted to make a place to cultivate your mind. I took library material that had fruit in their title and I used them to make an orchard walk with these fruits of knowledge. I also planted the bibliotree. So it's a tree, and in its trunk you have the roots of languages. And it's all about international writing systems. And on the branches you have library material growing. You can also have function and form with public art. So in Aurora, Colorado it's a bench. But you have a bonus with this bench. Because if you sit a long time in summer in shorts, you will walk away with temporary branding of the story element on your thighs.
(Γέλιο)
(Laughter)
Ένα άλλο λειτουργικό έργο βρίσκεται στο νότιο Σικάγο σε σταθμό του μετρό. Ονομάζεται "Οι Καρποί του Μέλλοντος Φυτεύονται Σήμερα". Είναι μια ιστορία περί μεταμόρφωσης και συνδέσεων. Λειτουργεί ως οθόνη για να προστατεύει τις ράγες και τους ταξιδιώτες και να μην πέφτουν αντικείμενα πάνω στις ράγες. Το να μπορεί κανείς να μετατρέπει φράχτες και κάγκελα παραθύρων σε λουλούδια είναι φανταστικό. Τα τελευταία τρία χρόνια συνεργάζομαι με έναν κατασκευαστή από το Νότιο Μπρονξ για να φέρουμε την τέχνη στη ζωή σε χαμηλόμισθα κτίρια και φθηνές κατοικίες. Κάθε κτίριο έχει τη δική του προσωπικότητα. Μερικές φορές το θέμα είναι η κληρονομιά της γειτονιάς, όπως στη Μορισάνια είναι η ιστορία της τζαζ. Σε άλλα έργα, όπως στο Παρίσι, το θέμα είναι η ονομασία του δρόμου. Αυτός ονομάζεται ο Δρόμος της Εξοχής. Έτσι επανέφερα το κουνέλι, το αλογάκι της Παναγίτσας, για να μείνουν στο δρόμο αυτό.
Another functional work, it's in the south side of Chicago for a subway station. And it's called "Seeds of the Future are Planted Today." It's a story about transformation and connections. So it acts as a screen to protect the rail and the commuter, and not to have objects falling on the rails. To be able to change fences and window guards into flowers, it's fantastic. And here I've been working for the last three years with a South Bronx developer to bring art to life to low-income buildings and affordable housing. So each building has its own personality. And sometimes it's about a legacy of the neighborhood, like in Morrisania, about the jazz history. And for other projects, like in Paris, it's about the name of the street. It's called Rue des Prairies -- Prairie Street. So I brought back the rabbit, the dragonfly, to stay in that street.
Το 2009, μου ζητήθηκε να δημιουργήσω μια αφίσα που θα έμπαινε στα βαγόνια του μετρό στη Νέα Υόρκη για ένα χρόνο. Αυτό ήταν ένα ιδιαίτερα αιχμαλωτισμένο κοινό. Ήθελα να τους δώσω μια διέξοδο. Δημιούργησα το "Ολόγυρα στην Πόλη" Είναι χαρτοκοπτική και μετά πρόσθεσα χρώμα στον υπολογιστή. Το αποκαλώ τεχνο-κατασκευή.
And in 2009, I was asked to make a poster to be placed in the subway cars in New York City for a year. So that was a very captive audience. And I wanted to give them an escape. I created "All Around Town." It is a papercutting, and then after, I added color on the computer. So I can call it techno-crafted.
Στην πορεία, κάνω χαρτοκοπτική και προσθέτω κι άλλες τεχνικές. Αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα η δημιουργία ιστοριών. Οι ιστορίες έχουν πολλές δυνατότητες. Έχουν πολλά σενάρια. Δεν γνωρίζω τις ιστορίες. Παίρνω εικόνες από την παγκόσμια φαντασία μας, από τα κλισέ, από πράγματα που σκεφτόμαστε, από την Ιστορία. Όλοι μας είμαστε αφηγητές, γιατί όλοι έχουμε μια ιστορία να αφηγηθούμε. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι όλοι εφευρίσκουμε ιστορίες για να κατανοήσουμε τον κόσμο. Σε όλους αυτούς τους κόσμους, η φαντασία είναι το όχημα για να μεταφερθούμε αλλά ο προορισμός είναι το μυαλό μας και πως μπορούμε να επανασυνδεθούμε με την ουσία και τη μαγεία. Και αυτό είναι το θέμα της χαρτοκοπτικής ιστοριών.
And along the way, I'm kind of making papercuttings and adding other techniques. But the result is always to have stories. So the stories, they have a lot of possibilities. They have a lot of scenarios. I don't know the stories. I take images from our global imagination, from cliché, from things we are thinking about, from history. And everybody's a narrator, because everybody has a story to tell. But more important is everybody has to make a story to make sense of the world. And in all these universes, it's like imagination is the vehicle to be transported with, but the destination is our minds and how we can reconnect with the essential and with the magic. And it's what story cutting is all about.
(Χειροκρότημα)
(Applause)