(Potlesk)
(Applause)
(Potlesk)
(Applause)
Jsem řezačka papíru. (Smích) Vyřezávám příběhy. Můj postup je jasný. Vezmu si kus papíru, představím si svůj příběh, někdy ho načrtnu, někdy ne. A protože má představa už v papíru je, musím jen odstranit to co do příběhu nepatří. K vystřihování jsem se nedostala jen tak. Vlastně, to vidím spíš jako spirálu.
I am a papercutter. (Laughter) I cut stories. So my process is very straightforward. I take a piece of paper, I visualize my story, sometimes I sketch, sometimes I don't. And as my image is already inside the paper, I just have to remove what's not from that story. So I didn't come to papercutting in a straight line. In fact, I see it more as a spiral.
Nenarodila jsem se s nužkami v ruce. A jako dítě si vystřihování nepamatuji. Jako náctiletá jsem kreslila a skicovala a chtěla se stát umělkyní. Zároveň jsem však byla rebel. Všeho jsem nechala a vydala jsem se vstříc celé řadě zvláštních povolání. Kromě jiného jsem také byla byla pastýřka, řidička kamionu, dělnice v továrně, uklízečka, pracovala jsem v cestovním ruchu, rok v Mexiku, rok v Egyptě. na dva roky jsem se přestěhovala na Taiwan. A pak jsem se usadila v New Yorku, kde jsem se stala průvodcem. A pořád jsem pracovala jako průvoce, cestovala jsem tam a zpátky po Číně, Tibetu a Centrální Asii.
I was not born with a blade in my hand. And I don't remember papercutting as a child. As a teenager, I was sketching, drawing, and I wanted to be an artist. But I was also a rebel. And I left everything and went for a long series of odd jobs. So among them, I have been a shepherdess, a truck driver, a factory worker, a cleaning lady. I worked in tourism for one year in Mexico, one year in Egypt. I moved for two years in Taiwan. And then I settled in New York where I became a tour guide. And I still worked as a tour leader, traveled back and forth in China, Tibet and Central Asia.
A samozřejmě, to chvíli trvalo, takže mi bylo skoro 40, když jsem se rozhodla, že je čas začít jako umělkyně. (Potlesk) Vytřihování jsem si vybrala, protože papír je levný, lehký a můžete ho používat mnoha různými způsoby. Vybrala jsem si řeč siluet, protože graficky je velmi účinná. A přímo se dotýká podstaty věcí. Slovo "silueta" pochází od ministra financí, Etienna de Silhouette, který srazil tolik rozpočtů, až lidé začali tvrdit, že si již nemohou dovolit malby, a své portréty vyžadovali "a la Silhouette". (Smích) Vytvořila jsem sérii obrazů, výstřižků, a skládala je do alb. A lidi mi říkali, jako tyhle surrealistické pohledy na Empire State Building -- říkali mi, "Ty vytváříš umělecké knihy"
So of course, it took time, and I was nearly 40, and I decided it's time to start as an artist. (Applause) I chose papercutting because paper is cheap, it's light, and you can use it in a lot of different ways. And I chose the language of silhouette because graphically it's very efficient. And it's also just getting to the essential of things. So the word "silhouette" comes from a minister of finance, Etienne de Silhouette. And he slashed so many budgets that people said they couldn't afford paintings anymore, and they needed to have their portrait "a la silhouette." (Laughter) So I made series of images, cuttings, and I assembled them in portfolios. And people told me -- like these 36 views of the Empire State building -- they told me, "You're making artist books."
Umělecké knihy mají spoustu definic. Spoustu různých tvarů. Ale pro mě, jsou to fascinující objekty, skrze které můžu obrazem vyprávět příběh. Mohou obsahovat slova nebo mohou být beze slov. A já mám vášeň pro představy a pro slova. Miluji slovní hříčky a vztah k nevědomému. Miluji zvláštnosti jazyků. A všude kde jsem žila, jsem se učila jazyky, ale nikdy ne úplně dokonale. Takže vždycky hledám homonyma nebo slova, která jsou v různých jazycích identická.
So artist books have a lot of definitions. They come in a lot of different shapes. But to me, they are fascinating objects to visually narrate a story. They can be with words or without words. And I have a passion for images and for words. I love pun and the relation to the unconscious. I love oddities of languages. And everywhere I lived, I learned the languages, but never mastered them. So I'm always looking for the false cognates or identical words in different languages.
Takže jak jste asi správně uhodli, můj rodný jazyk je francouzština. A jazyk, který denně používám, je angličtina. Takže jsem udělala sérii prací, kde byly stejná slova ve francouzštině a angličtině. Jednou z těchto prací je "Spelling Spider" "Spelling Spider" je bratranec "spelling bee" /hláskování/. (Smích) Ale mnohem víc spojený se sítí. (Smích) A tenhle pavouk spřádá bilingvní abecedu. Takže můžete číst "architecture active" nebo "active architecture". A tenhle pavouk prochází celou abecedu s identickými přídavnými a podstatnými jmény. Takže když neznáte jeden z těchto jazyků je to bezprostřední způsob učení.
So as you can guess, my mother tongue is French. And my daily language is English. So I did a series of work where it was identical words in French and in English. So one of these works is the "Spelling Spider." So the Spelling Spider is a cousin of the spelling bee. (Laughter) But it's much more connected to the Web. (Laughter) And this spider spins a bilingual alphabet. So you can read "architecture active" or "active architecture." So this spider goes through the whole alphabet with identical adjectives and substantives. So if you don't know one of these languages, it's instant learning.
Jednou ze starých forem knihy jsou svitky. Svitky jsou velmi praktické, protože můžete vytvořit velký obraz na docela malém stole. Neočekávaným důsledkem toho je, že vidíte jenom jednu část vašeho obrazu, což dává stavbě poměrně volný styl. Vytvářím všechna tahle různá okna jako pohled pod povrch. Jako pohled do různých světů. Velmi často jsem věci viděla jen zvenčí, takže chci vědět jak fungují a co se děje. Tedy každé okno je obraz a je to svět, který často navštěvuji. A já ten svět navštěvuji s myšlenkou na obraz nebo na klíšé o tom co chceme dělat, a jaká jsou slova, hovorové výrazy, které se s tím pojí, ty výrazy.
And one ancient form of the book is scrolls. So scrolls are very convenient, because you can create a large image on a very small table. So the unexpected consequences of that is that you only see one part of your image, so it makes a very freestyle architecture. And I'm making all those kinds of windows. So it's to look beyond the surface. It's to have a look at different worlds. And very often I've been an outsider. So I want to see how things work and what's happening. So each window is an image and is a world that I often revisit. And I revisit this world thinking about the image or cliché about what we want to do, and what are the words, colloquialisms, that we have with the expressions.
Je to všechno "co kdyby". Třeba co kdybychom žili v balónových domech? To by dělalo svět dost povznášejícím. A zanechali bychom jen málo stop na planetě. To by bylo tak lehké. Někdy se dívám zevnitř, egocentricky a ve vnitřních kruzích. Někdy je to pohled na celek, na naše společné kořeny, na to jako je můžeme využít, abychom zachytili sny. Také je můžeme používat jako záchranou síť.
It's all if. So what if we were living in balloon houses? It would make a very uplifting world. And we would leave a very low footprint on the planet. It would be so light. So sometimes I view from the inside, like EgoCentriCity and the inner circles. Sometimes it's a global view, to see our common roots and how we can use them to catch dreams. And we can use them also as a safety net.
Moje inspirace jsou různorodé. Jsem ovlivněná vším co čtu, vším co vidím. Některé mé příběhy jsou komické, jako "Mrtvé beaty". (Smích) Jiné jsou historické. Tohle to je "Cukrové město". Historie cukru bez cukrového obalu. Od obchodování s otroky až k přílišné spotřebě cukru s pár sladkými momenty uprostřed. A někdy je to má osobní reakce na události, jako bylo zemětřesení na Haiti v roce 2010. Jindy to ani nejsou mé příběhy. Lidé mi popisují své životy, jejich vzpomínky, jejich touhy. A já vytvářím krajiny myšlenek. Sleduji jejich historii tak, aby měli místo kam se vracet a dívat se na svůj život a jeho možnosti. Říkám jim "Freudovská města".
And my inspirations are very eclectic. I'm influenced by everything I read, everything I see. I have some stories that are humorous, like "Dead Beats." (Laughter) Other ones are historical. Here it's "CandyCity." It's a non-sugar-coated history of sugar. It goes from slave trade to over-consumption of sugar with some sweet moments in between. And sometimes I have an emotional response to news, such as the 2010 Haitian earthquake. Other times, it's not even my stories. People tell me their lives, their memories, their aspirations, and I create a mindscape. I channel their history [so that] they have a place to go back to look at their life and its possibilities. I call them Freudian cities.
Nemůžu mluvit o všech svých obrazech, takže projdu pár svých světů jen skrze jejich název. "Modicity" "Elektroměsto" "Bláznivé bujení na Kolumbově rynku" "Skalisté město" "Pavučina času" "Město chaosu" "Bitvy dne" "Blaženost" "Plovoucí ostrovy" Pak jsem jednou udělala "Celých devět yardů". Což je vlastně vystřihovaný obraz, který je dlouhý devět yardů /8,2 m/. (Smích) V životě a ve vystřihování je všechno spojené. Jeden příběh vede k dalšímu. Navíc mě zaujala fyzičnost tohoto formátu, protože, abyste to mohli zhlédnout, musíte chodit.
I cannot speak for all my images, so I'll just go through a few of my worlds just with the title. "ModiCity." "ElectriCity." "MAD Growth on Columbus Circle." "ReefCity." "A Web of Time." "Chaos City." "Daily Battles." "FeliCity." "Floating Islands." And at one point, I had to do "The Whole Nine Yards." So it's actually a papercut that's nine yards long. (Laughter) So in life and in papercutting, everything is connected. One story leads to another. I was also interested in the physicality of this format, because you have to walk to see it.
A paralela mého vyřezávání je moje běhání. Začala jsem s malými obrazy, začala jsem s pár km. S většími obrazy jsem začala běhat maratony. Pak jsem běžela 50 km, pak 60 km. Běžela jsem 80 km ultramaratony. A stále mám pocit, že běžím. Je to jen trénink, stát se dálkovým střihačem.
And parallel to my cutting is my running. I started with small images, I started with a few miles. Larger images, I started to run marathons. Then I went to run 50K, then 60K. Then I ran 50 miles -- ultramarathons. And I still feel I'm running, it's just the training to become a long-distance papercutter.
(Smích)
(Laughter)
Běhání mi dodává spoustu energie. Tady je tří týdenní vystřihovací maraton v Muzeu umění a designu v New Yorku. Výsledkem je dílo "Pekla a nebesa". Dva panely vysoké 4 m. Byly instalovány v muzeu ve dvou patrech, ale ve skutečnosti se jedná o navazující obraz. Nazývám ho "Pekla a nebesa", protože zobrazuje denní pekla a denní potěšení. Mezi nimi není žádná hranice. Někteří lidé se rodí v pekle a navzdory osudu se dostanou do nebe. Jiní lidé podnikají opačnou cestu. Tam je ta hranice. Dílny v pekle. Lidi, kteří si pronajímají křídla na nebesích. A pak jsou tam všechny ty samostatné příběhy, Kdy za stejné jednání můžete jít jak do nebe, tak do pekla. Celé dílo "Pekla a nebesa" je o svobodné vůli a odhodlání.
And running gives me a lot of energy. Here is a three-week papercutting marathon at the Museum of Arts and Design in New York City. The result is "Hells and Heavens." It's two panels 13 ft. high. They were installed in the museum on two floors, but in fact, it's a continuous image. And I call it "Hells and Heavens" because it's daily hells and daily heavens. There is no border in between. Some people are born in hells, and against all odds, they make it to heavens. Other people make the opposite trip. That's the border. You have sweatshops in hells. You have people renting their wings in the heavens. And then you have all those individual stories where sometimes we even have the same action, and the result puts you in hells or in heavens. So the whole "Hells and Heavens" is about free will and determinism.
Ve vystřihování máte kresbu jako samotnou strukturu. Tudíž to můžete ze zdi sundat. Tady tohle je instalace umělecké knihy nazvaná "Projek Identita". Ty identity nejsou autobiografické, jsou to spíš naše společenské identity. A vy se za ně prostě můžete postavit a zkusit si je. Jsou to svého druhu různé vrstvy, ze kterých jsme stvořeni a které ukazujeme světu jako identitu.
And in papercutting, you have the drawing as the structure itself. So you can take it off the wall. Here it's an artist book installation called "Identity Project." It's not autobiographical identities. They are more our social identities. And then you can just walk behind them and try them on. So it's like the different layers of what we are made of and what we present to the world as an identity.
Tohle je další projekt umělecké knihy. Vlastně na obrázku jsou vidět dva. Jeden, který mám na sobě a druhý, který je vystavený v Centru knižních umění v New Yorku. Proč tomu říkám kniha? Dílo se jmenuje "Výpověď módy" a obsahuje citáty o módě, takže ho můžete číst. A navíc, definice umělecké knihy je tuze velkorysá. Uměleckou knihu sundáte ze zdi, můžete se s nimi projít. můžete jí také umístit do veřejného prostoru. Tady třeba v arizonském Scottsdale. Název je "Vznášející se vzpomínky". Jsou to regionální paměti a volně se pohybují s větrem.
That's another artist book project. In fact, in the picture, you have two of them. It's one I'm wearing and one that's on exhibition at the Center for Books Arts in New York City. Why do I call it a book? It's called "Fashion Statement," and there are quotes about fashion, so you can read it, and also, because the definition of artist book is very generous. So artist books, you take them off the wall. You take them for a walk. You can also install them as public art. Here it's in Scottsdale, Arizona, and it's called "Floating Memories." So it's regional memories, and they are just randomly moved by the wind.
Miluji umění ve veřejném prostoru. Dlouho jsem se účastnila různých soutěží. A po osmi letech odmítání jsem s nadšením dostala první zakázku na projektu Percent for Art v New Yorku. Bylo to pro společnou stanici hasičů a záchranářů. Udělala jsem uměleckou knihu z nerezavějící oceli místo papíru. Nazvala jsem to "Pracovat ve stejném směru". Ale na obě strany jsem přidala korouhvičky, abych ukázala, že pokrývají všechny směry. Jako umění ve veřejném prostoru také řežu sklo. Tady to je vitráž v Bronxu. Vždycky když dělám něco takového, chci, aby moje dílo bylo relevantní k místu kde je instalované. Takže u metra v New Yorku jsem viděla spojitost mezi cestováním v metru a čtením. Cestování v čase, cestování na čas. Literatura Bronxu, to jsou autoři z Bronxu a jejich příběhy.
I love public art. And I entered competitions for a long time. After eight years of rejection, I was thrilled to get my first commission with the Percent for Art in New York City. It was for a merger station for emergency workers and firemen. I made an artist book that's in stainless steel instead of paper. I called it "Working in the Same Direction." But I added weathervanes on both sides to show that they cover all directions. With public art, I could also make cut glass. Here it's faceted glass in the Bronx. And each time I make public art, I want something that's really relevant to the place it's installed. So for the subway in New York, I saw a correspondence between riding the subway and reading. It is travel in time, travel on time. And Bronx literature, it's all about Bronx writers and their stories.
Další skleněný projekt je ve veřejné knihovně v San Jose v Kalifornii. Je to vývoj San Jose zobrazený skrze zeleninu. Začala jsem veprostřed s žaludem pro civilizaci ohlonských indiánů. Pak ovoce z Evropy pro farmáře. A nakonec ovoce světa pro dnešní Silicon Valley. A stále to roste. Technikou je řezané, pískované, leptané a potištěné sklo vložené do tvrzeného skla. A venku před knihovnou jsem chtěla udělat místo kde bychom rozvíjeli naší mysl. Vzala jsem tituly z knihovny, které měly ve svém názvu ovoce a použila jsem je k tvorbě ovocného sadu z těchto plodů vědění. Taky jsem zasadila "bibliostrom". Je to strom v jehož kmeni jsou kořeny jazyků. A celé je to o mezinárodních písmech. A na větvích roste materiál knihovny. Stejně tak může mít umění praktickou funkci a formu. Lavička v Auroře, v Coloradu. Tahle lavička má jeden bonus. Protože když na ní budete sedět dlouho v šortkách, odnesete si dočasný obtisk části příběhu na svých nohách.
Another glass project is in a public library in San Jose, California. So I made a vegetable point of view of the growth of San Jose. So I started in the center with the acorn for the Ohlone Indian civilization. Then I have the fruit from Europe for the ranchers. And then the fruit of the world for Silicon Valley today. And it's still growing. So the technique, it's cut, sandblasted, etched and printed glass into architectural glass. And outside the library, I wanted to make a place to cultivate your mind. I took library material that had fruit in their title and I used them to make an orchard walk with these fruits of knowledge. I also planted the bibliotree. So it's a tree, and in its trunk you have the roots of languages. And it's all about international writing systems. And on the branches you have library material growing. You can also have function and form with public art. So in Aurora, Colorado it's a bench. But you have a bonus with this bench. Because if you sit a long time in summer in shorts, you will walk away with temporary branding of the story element on your thighs.
(Smích)
(Laughter)
Další užitková práce, je v jižní části Chicaga, ve stanici metra. A jmenuje se "Semínka budoucnosti sázíme již dnes". Je to příběh o proměně a propojeních. Funguje to jako clona, která chrání trať a cestující a zabraňuje pádu věcí do trati. Mít možnost proměnit ploty a okenní mříže na květiny je fantastické. Tohle jsou poslední tři roky kdy spolupracuji s developerem z Jižního Bronxu a přivádím umění k životu na nízkorozpočtových budovách v rámci cenově dostupného bydlení. Každá budova má svou osobnost. Někdy je to dědictví okolní čtvrti, jako jazzová historie v Morrisanii /Jižní Bronx/. U jiných projektů, jako v Paříži, záleží na jménu ulice. Tahle se jmenuje Rue de Prairie --- "Prériová ulice" Tak jsem oživila zajíce a vážku, aby obývali tuhle ulici.
Another functional work, it's in the south side of Chicago for a subway station. And it's called "Seeds of the Future are Planted Today." It's a story about transformation and connections. So it acts as a screen to protect the rail and the commuter, and not to have objects falling on the rails. To be able to change fences and window guards into flowers, it's fantastic. And here I've been working for the last three years with a South Bronx developer to bring art to life to low-income buildings and affordable housing. So each building has its own personality. And sometimes it's about a legacy of the neighborhood, like in Morrisania, about the jazz history. And for other projects, like in Paris, it's about the name of the street. It's called Rue des Prairies -- Prairie Street. So I brought back the rabbit, the dragonfly, to stay in that street.
A v roce 2009 jsem byla požádána, abych udělala plakát, který by rok visel ve vagónech metra v New Yorku. Šlo o velmi uvězněné publikum. A já jsem jim chtěla dát únik. A vytvořila jsem "Všude po městě." Je to vyřezané z papíru, a barvu jsem později přidala na počítači. Takže tomu můžu říkat techno-řemeslo
And in 2009, I was asked to make a poster to be placed in the subway cars in New York City for a year. So that was a very captive audience. And I wanted to give them an escape. I created "All Around Town." It is a papercutting, and then after, I added color on the computer. So I can call it techno-crafted.
A tak svým způsobem vystřihuji z papíru a přidávám další techniky. Ale výsledek je vždycky příběh. Možností těch příběhů je spousta. Mají spoustu scénářů, Já ty příběhy neznám, obrazy si beru z představivosti celého světa, z klišé, z věcí, o kterých mluvíme, z historie. A každý je vypravěč, protože každý má příběh k vyprávění. Ale mnohem důležitější je, že každý musí příběh vytvářet, aby dával světu smysl. A ve všech těchto vesmírech, je představivost jakoby prostředkem pro pohyb, ale cílem jsou naše myšlenky a to jak se dokážeme spojit s tím základním a magickým. A o tom vyřezávání příběhů je.
And along the way, I'm kind of making papercuttings and adding other techniques. But the result is always to have stories. So the stories, they have a lot of possibilities. They have a lot of scenarios. I don't know the stories. I take images from our global imagination, from cliché, from things we are thinking about, from history. And everybody's a narrator, because everybody has a story to tell. But more important is everybody has to make a story to make sense of the world. And in all these universes, it's like imagination is the vehicle to be transported with, but the destination is our minds and how we can reconnect with the essential and with the magic. And it's what story cutting is all about.
(Potlesk)
(Applause)