I'm here today to share with you an extraordinary journey - extraordinarily rewarding journey, actually - which brought me into training rats to save human lives by detecting landmines and tuberculosis. As a child, I had two passions. One was a passion for rodents. I had all kinds of rats, mice, hamsters, gerbils, squirrels. You name it, I bred it, and I sold them to pet shops. (Laughter) I also had a passion for Africa. Growing up in a multicultural environment, we had African students in the house, and I learned about their stories, so different backgrounds, dependency on imported know-how, goods, services, exuberant cultural diversity. Africa was truly fascinating for me.
Ik ben hier vandaag om jullie mee te nemen op een buitengewone reis - een buitengewoon lonende reis, eigenlijk - die me ertoe bracht ratten te gaan trainen om mensenlevens te redden door het detecteren van landmijnen en tuberculose. Als kind had ik twee passies. Een daarvan was een passie voor knaagdieren. Ik had allerlei soorten van ratten, muizen, hamsters, gerbils, eekhoorns. Noem maar op, ik fokte ze en verkocht ze aan dierenwinkels. (Gelach) Ik had ook een passie voor Afrika. Opgroeiend in een multiculturele omgeving, we hadden Afrikaanse studenten in het huis, en ik leerde hun verhalen kennen, hun verschillende achtergronden, hun afhankelijkheid van geïmporteerde know-how, goederen, diensten, een uitbundige culturele diversiteit. Afrika was fascinerend voor mij.
I became an industrial engineer, engineer in product development, and I focused on appropriate detection technologies, actually the first appropriate technologies for developing countries. I started working in the industry, but I wasn't really happy to contribute to a material consumer society in a linear, extracting and manufacturing mode. I quit my job to focus on the real world problem: landmines. We're talking '95 now. Princess Diana is announcing on TV that landmines form a structural barrier to any development, which is really true. As long as these devices are there, or there is suspicion of landmines, you can't really enter into the land. Actually, there was an appeal worldwide for new detectors sustainable in the environments where they're needed to produce, which is mainly in the developing world. We chose rats.
Ik werd industrieel ingenieur - ingenieur in productontwikkeling - en mijn interesse ging uit naar geschikte detectietechnologieën, eigenlijk naar technologieën geschikt voor ontwikkelingslanden. Ik begon te werken in de industrie, maar ik was niet echt blij om bij te dragen aan een materiële consumptiemaatschappij op een lineaire, onttrekkende en producerende manier. Ik nam ontslag om me te concentreren op een echt wereldprobleem: landmijnen. In 1995 kondigt prinses Diana op tv aan dat landmijnen een structurele belemmering vormen voor elke ontwikkeling, wat echt waar is. Zolang deze tuigen daar liggen, of er een vermoeden is van de aanwezigheid van landmijnen, kan je dat land niet echt betreden. Eigenlijk was er over de hele wereld een vraag naar nieuwe detectoren voor duurzame omgevingen nodig om te produceren, wat vooral voor de ontwikkelingslanden het geval is. We kozen voor ratten.
Why would you choose rats? Because, aren't they vermin? Well, actually rats are, in contrary to what most people think about them, rats are highly sociable creatures. And actually, our product -- what you see here. There's a target somewhere here. You see an operator, a trained African with his rats in front who actually are left and right. There, the animal finds a mine. It scratches on the soil. And the animal comes back for a food reward. Very, very simple. Very sustainable in this environment. Here, the animal gets its food reward. And that's how it works. Very, very simple.
Waarom zou je ratten kiezen? Zijn ze dan geen ongedierte? Nou, eigenlijk zijn ratten - in tegenstelling tot wat de meeste mensen over hen denken - zeer sociale wezens. En eigenlijk ons product - wat je hier ziet. Er is hier ergens een doel. U ziet hier een medewerker, een opgeleide Afrikaan, met zijn ratten vooraan, daar links en rechts. Hier vindt het dier een mijn. Het krabt in de grond. En het dier komt terug voor een voedselbeloning. Heel, heel simpel. Zeer duurzaam in deze omgeving. Hier krijgt het dier zijn voedselbeloning. En dat is hoe het werkt. Heel, heel simpel.
Now why would you use rats? Rats have been used since the '50s last century, in all kinds of experiments. Rats have more genetic material allocated to olfaction than any other mammal species. They're extremely sensitive to smell. Moreover, they have the mechanisms to map all these smells and to communicate about it. Now how do we communicate with rats? Well don't talk rat, but we have a clicker, a standard method for animal training, which you see there. A clicker, which makes a particular sound with which you can reinforce particular behaviors. First of all, we associate the click sound with a food reward, which is smashed banana and peanuts together in a syringe. Once the animal knows click, food, click, food, click, food -- so click is food -- we bring it in a cage with a hole, and actually the animal learns to stick the nose in the hole under which a target scent is placed, and to do that for five seconds -- five seconds, which is long for a rat. Once the animal knows this, we make the task a bit more difficult. It learns how to find the target smell in a cage with several holes, up to 10 holes.
Nu, waarom zou je ratten gebruiken? Ratten worden gebruikt sinds de jaren '50 van de vorige eeuw in allerlei soorten experimenten. Ratten hebben meer genetisch materiaal voor reukzin dan alle andere zoogdieren. Ze zijn extreem gevoelig voor geur. Bovendien hebben zij het vermogen om al deze geuren in kaart te brengen en het resultaat te communiceren. Hoe communiceren we met ratten? Nou, we praten geen 'rats' maar we hebben een klikker, een standaardmethode voor diertraining, wat je daar ziet. Een klikker, die een bepaald geluid maakt waarmee je bepaald gedrag kan versterken. Allereerst, associëren we het klikgeluid met een voedselbeloning, die gegeven wordt uit een spuit met gemalen bananen en pinda's. Zodra het dier de combinatie "klik, voedsel, klik, voedsel, klik, voedsel" - dus klik is voedsel - begrijpt brengen we het in een kooi met een gat, en leert het dier zijn neus in dat gat te steken waaronder een op te sporen geurstof is geplaatst, en om dat vijf seconden lang vol te houden - vijf seconden, dat is lang voor een rat. Zodra het dier dit weet, maken we de taak een beetje moeilijker. Het leert hoe de geurstof te zoeken in een kooi met een een tiental gaatjes.
Then the animal learns to walk on a leash in the open and find targets. In the next step, animals learn to find real mines in real minefields. They are tested and accredited according to International Mine Action Standards, just like dogs have to pass a test. This consists of 400 square meters. There's a number of mines placed blindly, and the team of trainer and their rat have to find all the targets. If the animal does that, it gets a license as an accredited animal to be operational in the field -- just like dogs, by the way. Maybe one slight difference: we can train rats at a fifth of the price of training the mining dog.
Dan leert het dier buiten aan de leiband te lopen en stoffen op te sporen. In de volgende stap, leren de dieren om echte mijnen in echte mijnenvelden te vinden. Ze zijn getest en erkend volgens de International Mine Action Standards, net zoals honden moeten ze een examen afleggen. Dat bestaat uit 400 vierkante meter. Er zijn daar een aantal mijnen blindelings geplaatst. En het team van trainer en rat moeten alle doelen weten te vinden. Als het dier dat doet, krijgt het een licentie van erkend dier om operationeel te zijn in het veld - net als honden overigens. Misschien een klein verschil: we kunnen ratten trainen aan een vijfde van de prijs van de opleiding van een mijnzoekende hond.
This is our team in Mozambique: one Tanzanian trainer, who transfers the skills to these three Mozambican fellows. And you should see the pride in the eyes of these people. They have a skill, which makes them much less dependent on foreign aid. Moreover, this small team together with, of course, you need the heavy vehicles and the manual de-miners to follow-up. But with this small investment in a rat capacity, we have demonstrated in Mozambique that we can reduce the cost-price per square meter up to 60 percent of what is currently normal -- two dollars per square meter, we do it at $1.18, and we can still bring that price down. Question of scale. If you can bring in more rats, we can actually make the output even bigger. We have a demonstration site in Mozambique. Eleven African governments have seen that they can become less dependent by using this technology. They have signed the pact for peace and treaty in the Great Lakes region, and they endorse hero rats to clear their common borders of landmines.
Dit is ons team in Mozambique. Een Tanzaniaanse trainer, die de vaardigheden aanleert aan drie Mozambikaanse kerels. En je moet de trots zien in de ogen van deze mensen. Ze hebben een vaardigheid, waardoor ze veel minder afhankelijk zijn van buitenlandse hulp. Bovendien werkt dit kleine team samen met - natuurlijk heb je die zware voertuigen nodig - de manuele ontmijners voor de follow-up. Maar met deze kleine investering in een de mogelijkheden van een rat hebben we in Mozambique aangetoond dat we de kostprijs per vierkante meter met tot 60 procent kunnen verminderen. Op dit moment is twee dollar per vierkante meter normaal - wij doen het op 1,18 dollar, en we kunnen die prijs nog verder omlaagbrengen. Kwestie van schaal. Als we met meer meer ratten kunnen gaan werken, kunnen we nog een groter resultaat bereiken. We hebben een demonstratiesite in Mozambique. 11 Afrikaanse regeringen hebben gezien dat ze minder afhankelijk worden met behulp van deze technologie. Zij hebben het een vredespact ondertekend en voor het gebied van de Grote Meren een verdrag gesloten. Ze ondersteunen deze heldhaftige ratten om hun gemeenschappelijke grensgebieden van landmijnen te ontdoen.
But let me bring you to a very different problem. And there's about 6,000 people last year that walked on a landmine, but worldwide last year, almost 1.9 million died from tuberculosis as a first cause of infection. Especially in Africa where T.B. and HIV are strongly linked, there is a huge common problem. Microscopy, the standard WHO procedure, reaches from 40 to 60 percent reliability. In Tanzania -- the numbers don't lie -- 45 percent of people -- T.B. patients -- get diagnosed with T.B. before they die. It means that, if you have T.B., you have more chance that you won't be detected, but will just die from T.B. secondary infections and so on. And if, however, you are detected very early, diagnosed early, treatment can start, and even in HIV-positives, it makes sense. You can actually cure T.B., even in HIV-positives.
Maar laat ik nu een heel ander probleem aansnijden. Vorig jaar liepen ongeveer 6.000 mensen op een landmijn, maar wereldwijd stierven vorig jaar, bijna 1,9 miljoen mensen aan tuberculose als een eerste oorzaak van infectie. Vooral in Afrika waar TBC en HIV sterk verbonden zijn, is het een enorm veel voorkomend probleem. Microscopie, de standaard WHO procedure, geeft 40 tot 60 procent betrouwbaarheid. In Tanzania - de cijfers liegen niet - krijgt 45 procent van de mensen - TBC patiënten - de diagnose TBC voordat ze sterven. Het betekent dat, als je TBC hebt, je heb meer kans dat je niet wordt gedetecteerd, maar gewoon zal sterven door TBC, secundaire infecties en zo verder. Indien je echter zeer vroeg ontdekt wordt, een vroegtijdige diagnose, kan de behandeling beginnen. En zelfs voor HIV-positieven is het zinvol. Je kunt eigenlijk TBC genezen, zelfs bij HIV-positieven.
So in our common language, Dutch, the name for T.B. is "tering," which, etymologically, refers to the smell of tar. Already the old Chinese and the Greek, Hippocrates, have actually published, documented, that T.B. can be diagnosed based on the volatiles exuding from patients. So what we did is we collected some samples -- just as a way of testing -- from hospitals, trained rats on them and see if this works, and wonder, well, we can reach 89 percent sensitivity, 86 percent specificity using multiple rats in a row. This is how it works, and really, this is a generic technology. We're talking now explosives, tuberculosis, but can you imagine, you can actually put anything under there.
In mijn taal, het Nederlands, is de naam voor TBC tering, wat etymologisch verwijst naar de geur van teer. Reeds de oude Chinezen en de Grieken, Hippocrates, publiceerden en documenteerden dat TBC kan worden gediagnosticeerd gebaseerd op de geur van vluchtige stoffen uitgewasemd door patiënten. Dus verzamelden we een aantal stalen - om het uit te testen - van ziekenhuizen, trainden daarmee ratten om te zien of dit werkte, en we bereikten 89 procent gevoeligheid, 86 procent specificiteit door achtereenvolgens verschillende ratten te gebruiken. Dit is hoe het werkt. En echt, dit is een algemeen inzetbare technologie. We praten nu over explosieven, tuberculose, maar je kan je voorstellen, dat je daar eigenlijk van alles mee kan opzoeken.
So how does it work? You have a cassette with 10 samples. You put these 10 samples at once in the cage. An animal only needs two hundredths of a second to discriminate the scent, so it goes extremely fast. Here it's already at the third sample. This is a positive sample. It gets a click sound and comes for the food reward. And by doing so, very fast, we can have like a second-line opinion to see which patients are positive, which are negative. Just as an indication, whereas a microscopist can process 40 samples in a day, a rat can process the same amount of samples in seven minutes only. A cage like this -- (Applause) A cage like this -- provided that you have rats, and we have now currently 25 tuberculosis rats -- a cage like this, operating throughout the day, can process 1,680 samples. Can you imagine the potential offspring applications -- environmental detection of pollutants in soils, customs applications, detection of illicit goods in containers and so on.
Dus hoe werkt het? Je hebt een cassette met 10 monsters. Je plaatst deze 10 monsters samen in de kooi. Een dier heeft slechts twee honderdsten van een seconde nodig om de geur te herkennen, het gaat dus zeer snel. Hier is het al bij het derde monster. Dit is een positief monster. Het krijgt een klik-geluid en komt voor de voedselbelonig. En door dit te doen, zeer snel, kunnen we een tweede opinie geven om te zien welke patiënten positief zijn, welke negatief zijn. Net als een indicatie, overwegende dat een microscopist 40 monsters in een dag kan verwerken, kan een rat diezelfde hoeveelheid monsters verwerken in zeven minuten. Een kooi als deze - (Applaus) Een kooi zoals deze - op voorwaarde dat je de ratten hebt, en we hebben nu op dit moment 25 tuberculose ratten - een kooi als deze, die de hele dag operatief is, kan 1.680 monsters verwerken. Kunt u zich de mogelijke, hieruit voortvloeiende toepassingen voorstellen: milieu-detectie van verontreinigende stoffen in de bodem, applicaties op douanegebied, opsporing van illegale goederen in containers en ga zo maar door.
But let's stick first to tuberculosis. I just want to briefly highlight, the blue rods are the scores of microscopy only at the five clinics in Dar es Salaam on a population of 500,000 people, where 15,000 reported to get a test done. Microscopy for 1,800 patients. And by just presenting the samples once more to the rats and looping those results back, we were able to increase case detection rates by over 30 percent. Throughout last year, we've been -- depending on which intervals you take -- we've been consistently increasing case detection rates in five hospitals in Dar es Salaam between 30 and 40 percent. So this is really considerable. Knowing that a missed patient by microscopy infects up to 15 people, healthy people, per year, you can be sure that we have saved lots of lives. At least our hero rats have saved lots of lives.
Maar laten we het eerst bij tuberculose houden. Ik wil even opmerken, dat de blauwe balken de scores van de microscopie alleen zijn in de vijf klinieken in Dar es Salaam op een bevolking van 500.000 mensen, waarvan er 15.000 een test ondergingen. Microscopie voor 1.800 patiënten. En door de monsters nogmaals aan de ratten te presenteren en die resultaten opnieuw te overlopen, waren we in staat om meer dan 30 procent meer gevallen te detecteren. Gedurende het afgelopen jaar, hebben we - afhankelijk van welke intervallen werden gekozen - consequent de detectiegevallen in vijf ziekenhuizen in Dar es Salaam tussen de 30 en 40 procent laten toenemen. Dat is echt veel. Wetende dat een door microscopie gemiste patiënt per jaar tot 15 personen infecteert - gezonde mensen dus - kan je er zeker van zijn dat we veel levens hebben gered. Ten minste hebben onze helden van ratten veel levens gered.
The way forward for us is now to standardize this technology. And there are simple things like, for instance, we have a small laser in the sniffer hole where the animal has to stick for five seconds. So, to standardize this. Also, to standardize the pellets, the food rewards, and to semi-automate this in order to replicate this on a much larger scale and affect the lives of many more people. To conclude, there are also other applications at the horizon. Here is a first prototype of our camera rat, which is a rat with a rat backpack with a camera that can go under rubble to detect for victims after earthquake and so on. This is in a prototype stage. We don't have a working system here yet.
Onze bedoeling is nu deze technologie te standaardiseren. En er zijn eenvoudige dingen. Zo hebben we, bijvoorbeeld, een kleine laser in het snuffelgat waar het dier gedurende vijf seconden moet blijven. Om dit dus te standaardiseren. Ook het standaardiseren van de voedselballetjes, de voedselbeloningen, en dit te semi-automatiseren om dit op een veel grotere schaal te repliceren en van invloed te zijn op de levens van veel meer mensen. Tot slot zijn er ook andere toepassingen in het vooruitzicht. Hier is een eerste prototype van onze camerarat, dat is een rat met een rattenrugzak met een camera, die onder het puin kan gaan om slachtoffers op te sporen na aardbevingen enzovoort. Dit is in een prototype. We hebben hier nog geen werkend systeem.
To conclude, I would actually like to say, you may think this is about rats, these projects, but in the end it is about people. It is about empowering vulnerable communities to tackle difficult, expensive and dangerous humanitarian detection tasks, and doing that with a local resource, plenty available. So something completely different is to keep on challenging your perception about the resources surrounding you, whether they are environmental, technological, animal, or human. And to respectfully harmonize with them in order to foster a sustainable world.
Tot slot zou ik nog willen willen zeggen: je zou misschien de indruk kunnen hebben dat deze projecten over ratten gaan maar uiteindelijk gaat het over mensen. Het gaat over het versterken van kwetsbare gemeenschappen om deze moeilijke, dure en gevaarlijke humanitaire detectietaken aan te pakken, en dat te doen met een lokale hulpbron die volop beschikbaar is. Het komt er dus op neer je waarnemingsvermogen te blijven ontwikkelen over de middelen om je heen, of ze nu komen van het milieu, van de technologie of van dieren of mensen. En om respectvol met hen te harmoniseren om er een duurzaam werk van te maken.
Thank you very much.
Dank u zeer.
(Applause)
(Applaus)