I'd like to tell you today about an orca named Tahlequah. Tahlequah is also known as J35 to scientists, because she swims with the J Pod in the Salish Sea. These are the waters off of British Columbia and Washington State.
Ik wil jullie vandaag graag iets vertellen over een orca met de naam Tahlequah. Tahlequah is bij wetenschappers ook gekend als J35, omdat ze in de J school zwemt in de Salish zee. Dit is de zee tussen Brits Colombia en Washington.
Now, last year, in July 2018, she was well along in her 17-month pregnancy, and scientists were very excited because no baby had survived in this pod for three long years. Now, orcas are also known as killer whales. They're profoundly social and profoundly intelligent beings. And scientists are very interested in their behavior, because in their social networks, they share habits, information and even affection. They create true cultures of the ocean. But this pod has been in trouble. The Chinook salmon that the orcas favor has been way down in the region, and pollution has been up. But on July 24th, Tahlequah gave birth to a daughter, and scientists were so excited by this development. But unfortunately, the same day -- in fact, shortly after birth -- the calf died.
Vorig jaar, in juli 2018, was ze al ver gevorderd in haar zwangerschap van 17 maanden. Wetenschappers waren erg enthousiast, want drie jaar lang had geen enkele baby het overleefd in deze walvissenschool. Orca's zijn ook gekend als 'killer whales'. Het zijn hele sociale en enorm intelligente wezens. Wetenschappers zijn erg geïnteresseerd in hun gedrag omdat ze in hun sociaal netwerk gewoontes, informatie en zelfs affectie delen. Ze creëren echte culturen in de oceaan. Maar deze school heeft problemen gehad. Er was een tekort aan chinookzalm, de favoriete prooi van de orca's, en de vervuiling speelde hen ook parten. Maar 24 juli beviel Tahlequah van een dochter en de wetenschappers waren hierover helemaal in de wolken. Jammer genoeg, op dezelfde dag, kort na de geboorte, stief het jong.
Well, what happened next electrified animal lovers across the world, because Tahlequah refused to let her baby slip off into the water. She kept it on her body and she swam with it. If it did fall off, she would dive and rescue it, and she battled stiff currents to do this. Now, she kept this behavior up for 17 days, and during this time, she swam over 1,000 miles. At that point, she let the little baby slip off into the water.
Wat daarna gebeurde, beroerde dierenvrienden over de hele wereld want Tahlequah weigerde haar baby in het water achter te laten. Ze droeg het met zich mee en zwom ermee rond. Wanneer het van haar rug viel, dook ze onder en 'redde' ze het, en ze moest hier soms tegen harde stromingen op zwemmen. Ze gedroeg zich zo gedurende 17 dagen. En daarbij zwom ze meer dan 1600km. Toen liet ze de baby van zich afglijden in het water.
So today, Tahlequah swims on with the J Pod, but her grief still moves me. And I do believe that "grief" is the right word to use. I believe that grief is the right word to use for numerous animals who mourn the dead. They may be friends or mates or relatives. Because these visible cues, these behavioral cues, tell us something about an animal's emotional state. Now, for the last seven years, I've been working to document examples of animal grief -- in birds, in mammals, in domesticated animals and in wild animals -- and I believe in the reality of animal grief.
Vanaf dat moment zwom Tahlequah terug mee met de J school, maar haar diepe rouw raakt me nog steeds. Ik geloof echt dat 'rouw' hier het juiste woord is. Ik geloof dat rouw de goede woordkeus is bij heel wat dieren die treuren om de doden. Ze kunnen vrienden zijn, of kameraden of familie van elkaar. Want deze duidelijke tekenen in hun gedrag vertellen ons iets over hoe het dier zich voelt. Nu, de afgelopen 7 jaar heb ik voorbeelden vastgelegd van dieren in rouw. Bij vogels, bij zoogdieren, bij huisdieren en bij wilde dieren. En ik geloof echt in het bestaan van rouw bij dieren.
Now, I say it this way because I need to acknowledge to you right up front that not all scientists agree with me. And part of the reason, I think, is because of what I call the "a-word." The a-word is anthropomorphism, and historically, it's been a big deterrent to recognizing animal emotions. So, anthropomorphism is when we project onto other animals our capacities or our emotions. And we can all probably think of examples of this. Let's say we have a friend who tells us, "My cat understands everything I say." Or, "My dog, he's so sweet. he ran right across the yard this morning towards a squirrel, and I know he just wants to play." Well, maybe. Or maybe not. I'm skeptical about claims like those. But animal grief is different, because we're not trying to read an animal's mind. We're looking at visible cues of behavior and trying to interpret them with some meaning.
Ik zeg het op deze manier omdat ik aan jullie moet bekennen dat niet alle wetenschappers het met mij eens zijn. Dit komt deels, denk ik, om wat ik het 'a-woord' noem. Het a-woord is antropoformisme. Historisch gezien heeft dat een grote rem gezet op de erkenning van emoties bij dieren. Antropomorfisme is wanneer we onze capaciteiten en emoties op dieren projecteren. We kunnen hier allemaal wel voorbeelden van bedenken. Stel dat we een vriend hebben die ons vertelt: "Mijn kat begrijpt alles wat ik zeg." Of: "Mijn hond is zo lief. Vanochtend rende hij in de tuin naar een eekhoorn en ik weet dat hij enkel wou spelen." Misschien... Misschien ook niet.... Ik sta nogal sceptisch tegenover zo'n beweringen. Maar de rouw bij dieren is anders omdat we niet proberen om de gedachten van het dier te lezen. We kijken naar zichtbare tekenen of gedragingen en proberen deze een betekenis te geven.
Now, it's true -- scientists often push back at me, and they'll say, "Ah, look, the animal might be stressed, or maybe the animal's just confused because his or her routine has been disrupted." But I think that this overworry about anthropomorphism misses a fundamental point. And that is that animals can care very deeply for each other, maybe they even love each other. And when they do, a survivor's heart can be pierced by a death. Let's face it: if we deny evolutionary continuity, we are really missing out on embracing part of ourselves. So yes, I believe in the reality of animal grief, and I also think that if we recognize it, we can make the world a better place for animals, a kinder place for animals.
Wetenschappers gaan vaak tegen me in, en zeggen: "Oh, kijk, dit dier zou gestresseerd kunnen zijn of misschien is het gewoon in de war omdat zijn of haar routine doorbroken werd." Maar ik denk dat deze overbezorgdheid over antropomorfisme een fundamenteel punt mist. En dat punt is dat dieren heel veel om elkaar kunnen geven. Misschien houden ze zelfs van elkaar. En als dat zo is, dan kan het hart van een nabestaande gebroken zijn door een overlijden. Laten we eerlijk zijn: als we evolutie negeren, zullen we onszelf nooit helemaal kunnen aanvaarden. Dus ja, ik geloof echt dat dieren kunnen rouwen en ik denk ook dat, als we dit erkennen, we de wereld tot een betere plaats kunnen maken voor dieren. Een vriendelijkere plaats voor dieren.
So let me tell you a little bit more about animal grief. I'm going to start in Kenya. You see here there's an elephant named Eleanor who came one day with bruised legs, and she collapsed. You see on the left that another female named Grace came to her right away and, using her own trunk, propped her up, tried to get her up on her feet. And she did succeed, but then Eleanor collapsed again. At this point, Grace became visibly distressed, and she prodded the body, and she vocalized. Eleanor collapsed again, and unfortunately, she did die. What you see on the right is a female from another family named Maui, who came after the death, and she stayed at the body. She held a vigil there, and she even rocked in distress over the body. So the scientists watching the elephants kept close observation on Eleanor's body for seven days. And during those seven days, a parade of elephants came from five different families. Now, some were just curious, but others carried out behaviors that I really believe should be classified as grief.
Ik vertel je graag wat meer over rouw bij dieren. Mijn verhaal start in Kenia. Hier zie je de olifant Eleanor, die op een dag opdook met gekneusde poten, en vervolgens flauwviel. Links zie je dat een ander wijfje, Grace, meteen naar haar toekwam en haar, met haar eigen slurf, wilde optillen. Ze probeerde haar overeind te helpen. Met succes, maar Eleanor viel meteen weer neer. Op dat moment werd Grace duidelijk gestresseerd. Ze porde het lichaam en trompetterde. Eleanor viel nogmaals en uiteindelijk stierf ze. Rechts zie je, Maui, een vrouwtje van een andere familie, die na het overlijden kwam en bij het lichaam bleef. Ze hield een doodswake en schommelde zelfs geschokt heen en weer boven het lichaam. De wetenschappers die de olifanten observeerden, volgden nauwgezet wat er bij Eleanors lichaam gebeurde. En dit voor 7 dagen... En tijdens die periode kwam een hele stoet olifanten van vijf andere families langs. Sommige waren gewoon nieuwsgierig, maar anderen vertoonden gedrag waarvan ik echt geloof dat het geclassificeerd moet worden als rouw.
So what does grief look like? It can be rocking, as I said, in distress. It can also be social withdrawal, when an animal just takes himself or herself away from friends and stays by themselves, or a failure to eat or sleep properly, sometimes a depressed posture or vocalization. It can be very helpful for those of us studying this to be able to compare the behavior of a survivor before death and after death, because that increases the rigor of our interpretation. And I can explain this to you by talking about two ducks named Harper and Kohl.
Hoe ziet 'rouwen' er nu eigenlijk uit? Het kan ongecontroleerd heen en weer schommelen zijn. Het kan ook zijn dat een individu zich sociaal gaat isoleren, en zich afzondert van zijn vrienden. Of ze gaan in hongerstaking of slapen nog nauwelijks. Soms vertonen ze een depressieve lichaamshouding of maken treurige geluiden. Voor degenen die dit bestuderen, kan het heel leerrijk zijn om het gedrag van een overlevende te kunnen vergelijken voor de dood en na de dood van een soortgenoot. omdat dit onze interpretatie ondersteunt. Ik kan jullie dit uitleggen door het voorbeeld te geven van twee eenden, Harper en Kohl.
So we're into birds now. So Harper and Kohl were raised at a foie gras factory, and they were treated cruelly. Foie gras does involve force-feeding of birds. So this hurt their bodies, and their spirits were not in good shape, either. But thankfully, they were rescued by a farm sanctuary in upstate New York. And for four years, they stabilized, and they were fast friends. They often took themselves to a small pond on the property. Then, Kohl started to have really intractable pain in his legs, and it was clear to the sanctuary that he had to be euthanized humanely, and he was. But then the sanctuary workers did a brilliant thing, because they brought Harper to the body to see. And at first, Harper prodded the body of his friend, but then he laid himself over it, and he stayed there for over an hour with his friend. And in the weeks after, he had a hard time. He would go back to that same pond where he had been with Kohl, and he didn't want any other friends. And within two months, he died as well.
We hebben het nu dus over vogels. Harper en Kohl groeiden op in een foie gras bedrijf en werden wreed behandeld. Om foie gras te verkrijgen moet je eenden dwangvoederen. Uiteraard doet dit pijn en hun psyche was ook aangetast. Gelukkig werden ze gered door een opvangboerderij in de staat New York. Gedurende 4 jaar recupereerden ze en ze werden heel snel vrienden. Vaak gingen ze met z'n tweetjes naar een kleine vijver op het domein. Maar toen kreeg Kohl chronische pijn in zijn poten. Het was duidelijk voor het opvangcentrum dat euthanasie het meest 'humane' was. Dus lieten ze hem inslapen. Maar toen deden de medewerkers iets uitermate briljant. Ze brachten Harper naar het lichaam van Kohl zodat hij hem kon zien. In eerste instantie porde Harper het dode lichaam van zijn vriend, maar dan ging hij er helemaal bovenop liggen en hij bleef meer dan een uur bij zijn vriend. De weken nadien had hij het erg moeilijk. Hij ging steeds terug naar het meertje waar hij met Kohl naartoe ging. Hij weigerde nieuwe vrienden te maken. Binnen twee maanden stierf hij ook.
Now, I'm happy to say that not all grieving animals have this sorrowful outcome. Last summer, I flew to Boston to visit my adult daughter, Sarah. I was with my husband Charlie. I really needed a break from work. But I succumbed, and I checked my work email. You know how that is. And there was a communication about a dejected donkey. Now, as an anthropologist, this wasn't what I expected, but there it was, and I'm glad I read it. Because a donkey named Lena had gone to another farm sanctuary, this one in Alberta, Canada, as the only donkey there, and had trouble making friends for that reason. But she eventually did make friends with an older horse named Jake, and for three years they were inseparable. But the reason the email came was that Jake, at age 32, the horse, had become gravely ill and had to be put down, and this is what was going on. This is Lena standing on Jake's grave. She didn't want to come in at night. She didn't want to come in for food. She didn't want to come in for water. She pawed at the grave, she brayed in distress, and there she stood. So we talked and we brainstormed. What do you do for an animal like this? And we talked about the role of time, of extra love and kindness from people and of urging her to make a new friend. And here's where her trajectory does diverge from that of Harper the duck, because she did make a new friend, and sanctuary workers wrote back and said it worked out well.
Gelukkig kan ik zeggen dat niet alle rouwende dieren hetzelfde lot tegemoet gaan. Vorige zomer bezocht ik in Boston mijn volwassen dochter Sarah. Mijn man Charlie kwam mee. Ik moest er echt even uit. Weg van het werk. Maar ik capituleerde toch en checkte mijn werk e-mail. Je weet hoe dat gaat. Er was een gesprek gaande over een depressieve ezel. Als een antropoloog had ik dit niet verwacht, maar ik ben blij dat ik het te lezen kreeg. Want een ezel met de naam Lena was naar een ander opvangcentrum verhuisd. Die was gelegen in Alberta, Canada. Ze was daar de enige ezel en had daarom moeite om vrienden te maken. Maar uiteindelijk raakte ze bevriend met een ouder paard: Jake. Drie jaar lang waren ze onafscheidelijk. De reden waarom ik de mail kreeg, was omdat Jake op de leeftijd van 32 jaar ernstig ziek werd en geëuthanaseerd moest worden. En toen gebeurde er dit: Dit is Lena die bij Jakes graf staat. Ze wou 's nachts niet binnen komen. Ze wou niet binnen komen om te eten. Ze wou niet binnen komen om te drinken. Ze krabdwe aan het graf en balkte van ellende. Maar ze bleef bij het graf. Dus begonnen we te brainstormen. Wat doe je met een dier die dit gedrag vertoont? We hadden het over de tijd die ze zou nodig hebben, over het geven van extra liefde en genegenheid en over het feit om haar te overhalen een nieuwe vriendschap te sluiten. Op dit punt wijkt haar gedrag af van dat van Harper, de eend, want Lena kreeg een nieuw maatje. De medewerkers van het centrum mailden dat alles goedgekomen was.
Now sometimes, scientists supplement observation with hormonal analysis. There's an example of a group of scientists in Botswana, who took fecal material from baboons and compared two different groups. The first group were females who had witnessed a predator attack and lost someone in that attack, and the second group were females who had witnessed an attack but had not lost someone. And the stress hormones were way up in that first group. But here's the thing: the scientists didn't just call them "stressed baboons," they called them "bereaved baboons," and in part, that's because of the observations that they made. For example, this mother-daughter pair were very close, and then the daughter was killed by a lion. The mother removed herself from all her friends, from her grooming networks, and just stayed by herself for weeks -- bereavement -- and she then slowly recovered.
Soms vullen wetenschappers hun observaties aan met een hormonenanalyse. Zo is er het voorbeeld van een groep wetenschappers in Botswana die ontlasting verzamelden van bavianen en zo twee verschillende families met elkaar vergeleken. De eerste groep waren wijfjes die getuige waren geweest van een aanval van een roofdier en daarbij een familielid verloren. De tweede groep waren wijfjes die ook zo'n aanval gezien hadden, maar geen familielid verloren hadden. De stresshormonen waren het hoogst bij de eerste groep. Maar nu komt het: de wetenschappers noemden hen geen 'gestresseerde bavianen', ze noemden hen 'rouwende bavianen'. Dat komt deels door hun observaties. Neem bv dit moeder-dochter duo dat heel close was met elkaar, maar de dochter werd gedood door een leeuw. De moeder trok zich terug van al haar vrienden, van haar sociaal netwerk, en leefde gedurende weken alleen -- een rouwperiode. Daarna kwam ze stilaan terug tot zichzelf.
So we have bereaved baboons. Will science tell us someday about bereaved bees? Will we hear about frogs who mourn? I don't think so, and I think the reason is because animals really need one-to-one, close relationships for that to happen. I also know that circumstance matters, and personality matters. I have documented cats and dogs who grieve, our companion animals, but I also interacted with a woman who was extremely bothered because her dog wasn't grieving. She said to me, "The first dog in the house has died. The second animal does not seem concerned, the second dog. What is wrong with him?"
Dus, er bestaan rouwende bavianen. Zal de wetenschap het op een dag over rouwende bijen hebben? Zullen we ooit over rouwende kikkers horen? Ik denk het niet. En ik denk dat de reden hiervoor is dat dieren een één-op-één relatie moeten hebben om te kunnen rouwen. Bovendien weet ik dat de omstandigheden en de persoonlijkheid een rol spelen. Ik heb rouwende katten en honden gedocumenteerd. Onze gezelschapsdieren. Maar ik sprak ook een vrouw die grote moeite had met het feit dat haar hond niet rouwde. Ze zei: "Onze eerste hond is gestorven. Onze andere hond lijkt het zich niet aan te trekken. Wat is er mis met hem?"
(Laughter)
(Gelach)
And as I listened to her, I realized that this dog was now the only animal in the household, and as far as he was concerned, that was a pretty good deal. So circumstances matter.
Toen ik haar aanhoorde kwam ik tot het besef dat de hond nu hun enige huisdier was. En wat hem betrof was dit een goede deal. Met andere woorden: de omstandigheden doen er toe.
Now, in any case, animals are not going to grieve exactly like we do. We have human creativity. We paint our grief, dance our grief, write our grief. We also can grieve for people we've never met, across space and time. I felt this strongly when I went to Berlin and I stood at the Holocaust Memorial. Animals don't grieve exactly like we do, but this doesn't mean that their grief isn't real. It is real, and it's searing, and we can see it if we choose.
In ieder geval, dieren treuren niet zoals ons. Wij hebben menselijke creativiteit. Wij schilderen ons verdriet, we dansen ons verdriet weg, we schrijven over ons verdriet. We kunnen ook rouwen om mensen die we nooit ontmoet hebben. Zelfs over de jaren heen. Ik heb dit zelf heel erg gevoeld toen ik in Berlijn was en voor de Holocaust Memorial stond. Dieren rouwen niet exact zoals wij, maar dat wil niet zeggen dat hun verdriet niet echt is. Het is echt, en het laat littekens na. En we zien het, als we daarvoor kiezen.
Now, I've lost both my parents. I lost a very dear friend at a young age from AIDS. I believe most likely most of you here have lost someone. And I have found it a genuine comfort, a solace, to know that we aren't the only beings on this earth who feel love and grief. And I think this is important. I also think we can take this a step further, and we can realize that the reality of animal grief can help us be better and do better for animals. This is already happening with Tahlequah, because the United States and Canada have renewed their talks with greater urgency for how to help the orcas, how to restore the Chinook salmon and how to help with the water pollution. We can also see that if grief is real, there's tremendous plausibility to the notion that animals feel a whole range of things. So we could look at joy, sadness, even hope. And if we do that, here's how we can start to think about the world. We can look at orcas and say, we know they grieve, we know they feel their lives, and we can refuse to confine them to small tanks in theme parks and make them perform for our entertainment.
Mijn beide ouders zijn gestorven. Een goede vriend stierf op jonge leeftijd aan AIDS. Ik ben ervan overtuigd dat de meesten onder jullie al ooit iemand verloren. Ik heb veel troost gevonden in het feit dat ik weet dat we niet de enigen in deze wereld zijn die liefde en verdriet kunnen voelen. Ik vind dit echt belangrijk. Ik denk ook dat we een stapje verder kunnen gaan en ons moeten realiseren dat rouw bij dieren ons kan helpen om ons beter in te zetten voor dieren. Dit gebeurt momenteel met Tahlequah. Want de VS en Canada zijn opnieuw dringend gesprekken aangegaan over hoe ze de orca's kunnen helpen, hoe ze de zalmpopulatie kunnen herstellen en hoe ze watervervuiling kunnen aanpakken. We kunnen ook zien dat als rouw echt is, we de mogelijkheid onder ogen moeten zien dat dieren een hoop emoties kunnen voelen. We kunnen dus kijken naar geluk, verdriet en zelfs hoop. En als we dat doen, dan kunnen we de wereld anders gaan bekijken. We kunnen naar orca's kijken en zeggen: we weten dat ze rouwen, we weten dat ze bewust leven, en we zouden weigeren om hen op te sluiten in kleine bassins in pretparken om ons te vermaken.
(Applause)
(Applaus)
Thank you.
Dank je.
We can look at elephants and say, yes, they grieve, and we can renew our efforts against international trophy hunting and against poaching.
We kunnen naar olifanten kijken en zeggen: ja, ze rouwen ook en we kunnen harder strijden tegen de trophy hunters en stropers.
(Applause)
(Applaus)
Thank you.
Dank je.
And we can look at our closest living relatives, monkeys and apes, and know yes they grieve, they feel their lives, so they don't deserve to be confined in highly invasive biomedical experiments year after year.
En we kunnen kijken naar onze dichtste verwant, de aap, en beseffen dat ook een aap kan rouwen en beseft dat hij leeft. Ze verdienen het dus niet om jaar in, jaar uit opgesloten te worden voor ingrijpende biomedische experimenten.
And, you know --
En weet je...
(Applause)
(Applaus)
the ducks Harper and Kohl, they tell us something too. They help us connect the dots and realize that what we eat affects how animals live. And it's not just foie gras, and it's not just ducks. We can think about pigs and chickens and cows in factory farms, and we can know. I can tell you the science is real that these animals feel, too. So every single time we choose a plant-based meal, we are contributing to reducing animal suffering.
ook van de eenden Harper en Kohl kunnen we iets leren. Ze helpen ons om één plus één op te tellen en te beseffen dat wat we eten een effect heeft op het leven van dieren. En het gaat hier niet enkel om foie gras of om eenden. Denk maar aan varkens en kippen en koeien in industriële boerderijen. We wéten het. Ik kan je zeggen dat de wetenschap dat dieren gevoelens hebben, echt is. Dus, elke keer we voor een vegetarische maaltijd kiezen, helpen we mee om dierenleed te verminderen.
(Applause)
(Applaus)
So yes, I believe in the reality of animal grief. I believe in the reality of animal love, and I think it is time for us humans to recognize that we don't own these things. And when we see that, we have an opportunity to make the world so much better for animals, a kinder world, a gentler world, and along the way, we might just save ourselves, too.
Dus, ja, ik geloof in het bestaan van rouw bij dieren. Ik geloof in het bestaan van liefde bij dieren. En ik denk dat het tijd wordt dat wij als mensen erkennen dat deze gevoelens niet enkel ons toebehoren. Als we dit inzien, kunnen we de wereld misschien tot een betere plaats maken voor dieren. Een lievere, zachtere wereld. En misschien dat we tijdens dat proces ook onszelf kunnen redden.
Thank you so much.
Heel erg bedankt.
(Applause)
(Applaus)
Thank you. Thank you. (Applause)
Dank je wel. Dank je. (Applaus)