Fish are in trouble. The cod population off Canada's East Coast collapsed in the 1990s, intense recreational and commercial fishing has decimated goliath grouper populations in South Florida, and most populations of tuna have plummeted by over 50%, with the Southern Atlantic bluefin on the verge of extinction. Those are just a couple of many examples. Overfishing is happening all over the world. How did this happen? When some people think of fishing, they imagine relaxing in a boat and patiently reeling in the day's catch. But modern industrial fishing, the kind that stocks our grocery shelves, looks more like warfare. In fact, the technologies they employ were developed for war. Radar, sonar, helicopters, and spotter planes are all used to guide factory ships towards dwindling schools of fish. Long lines with hundreds of hooks or huge nets round up massive amounts of fish, along with other species, like seabirds, turtles, and dolphins. And fish are hauled up onto giant boats, complete with onboard flash freezing and processing facilities. All of these technologies have enabled us to catch fish at greater depths and farther out at sea than ever before. And as the distance and depth of fishing have expanded, so has the variety of species we target. For example, the Patagonian toothfish neither sounds nor looks very appetizing. And fishermen ignored it until the late 1970s. Then it was rebranded and marketed to chefs in the U.S. as Chilean sea bass, despite the animal actually being a type of cod. Soon it was popping up in markets all over the world and is now a delicacy. Unfortunately, these deep water fish don't reproduce until they're at least ten years old, making them extremely vulnerable to overfishing when the young are caught before they've had the chance to spawn. Consumer taste and prices can also have harmful effects. For example, shark fin soup is considered such a delicacy in China and Vietnam that the fin has become the most profitable part of the shark. This leads many fishermen to fill their boats with fins leaving millions of dead sharks behind. The problems aren't unique to toothfish and sharks. Almost 31% of the world's fish populations are overfished, and another 58% are fished at the maximum sustainable level. Wild fish simply can't reproduce as fast as 7 billion people can eat them. Fishing also has impacts on broader ecosystems. Wild shrimp are typically caught by dragging nets the size of a football field along the ocean bottom, disrupting or destroying seafloor habitats. The catch is often as little as 5% shrimp. The rest is by-catch, unwanted animals that are thrown back dead. And coastal shrimp farming isn't much better. Mangroves are bulldozed to make room for shrimp farms, robbing coastal communities of storm protection and natural water filtration and depriving fish of key nursery habitats. So what does it look like to give fish a break and let them recover? Protection can take many forms. In national waters, governments can set limits about how, when, where, and how much fishing occurs, with restrictions on certain boats and equipment. Harmful practices, such as bottom trawling, can be banned altogether, and we can establish marine reserves closed to all fishing to help ecosystems restore themselves. There's also a role for consumer awareness and boycotts to reduce wasteful practices, like shark finning, and push fishing industries towards more sustainable practices. Past interventions have successfully helped depleted fish populations recover. There are many solutions. The best approach for each fishery must be considered based on science, respect for the local communities that rely on the ocean, and for fish as wild animals. And then the rules must be enforced. International collaboration is often needed, too, because fish don't care about our borders. We need to end overfishing. Ecosystems, food security, jobs, economies, and coastal cultures all depend on it.
ماهیها در خطر هستند. جمعیت ماهی کاد در سواحل شرقی کانادا در دهه ۱۹۹۰ فروپاشید. صید تفریحی و اقتصادی بیرویه جمعیت ماهی هامور در جنوب فلوریدا را از بین برده است. جمعیت بیشتر گونههای ماهی تن با افت شدید ۵۰٪ مواجه بوده، و بلوفین اطلس جنوبی در معرض انقراض قرار دارد. اینها تنها چند مثال از نمونههای بسیار بود. صید بیرویه در سراسر دنیا انجام میشود. چطور این اتفاق افتاد؟ وقتی بعضی مردم به ماهیگیری فکر میکنند، به یاد صید در آرامش و تمام روز منتظر نشستن در قایق میافتند. اما صید صنعتی مدرن، همان که قفسه فروشگاهها را پر کرده است، بیشتر شبیه جنگ است. در واقع فناوریهایی که آنها استفاده میکنند برای جنگ ساخته شدند. رادار، سونار، هلیکوپتر، و هواپیماهای شناسایی همه برای هدایت کشتیهای ماهیگیری به سمت دستههای رفته رفته کوچک شدهی ماهیها استفاده میشوند. خطوط طولانی با صدها قلاب یا تورهای عظیم، میزان بسیار زیادی ماهی را به همراه گونههای دیگر، مثل مرغهای دریایی، لاکپشتها، و دلفینها به دام میاندازند. و ماهیها به درون قایقهای بزرگ کشیده میشوند، که خود به تجهیزات منجمد کردن و فرآوری گوشت مجهز هستند. این فناوریها ما را قادر کرده است تا در اعماق بیشتر از هر وقت دیگر و در دل دریاها ماهیگیری کنیم. و همینطور که عمق و وسعت منطقه ماهیگیری زیاد شده گونههای بیشتری را هم مورد هدف قرار دادهایم. به طور مثال دندانماهی پاتاگونیایی نه زیباست نه خوشمزه به نظر میرسد. و ماهیگیران تا اواخر دهه ۱۹۷۰ کاری به کارش نداشتند. تا آنکه دوباره به عنوان سیبس شیلیایی نامگذاری و به آشپزهای آمریکایی ارائه شد، در حالی که حیوان در واقع گونهای کاد است. به زودی سر از تمام فروشگاههای دنیا درآورد و حالا غذایی لذیذ است. متاسفانه، این ماهیهای آبهای عمیق پیش از ده سالگی تولید مثل نمیکنند، و این مسئله آنها را به شدت در برابر صید بیرویه آسیبپذیر میکند، چون ممکن است در جوانی و پیش از آنکه فرصت تخمریزی پیدا کنند شکار شوند. ذائقه مصرف کننده و قیمت همیشه میتواند آثار مخربی داشته باشد. به طور مثال، سوپ باله کوسه در چین و ویتنام غذایی چنان لذیذ شناخته میشود که این مسئله باعث شده باله ارزشمندترین جای کوسه باشد. پس بسیاری از صیادان قایقهای خود را با باله پر میکنند و میلیونها کوسه مرده را جا میگذارند. مشکلات تنها به دندانماهیها و کوسهها ختم نمیشود. تقریباً ۳۱٪ جمعیت ماهیهای دنیا بیرویه صید شدهاند، و ۵۸٪ دیگر هم تا بیشترین حد پایدار خود صید شدهاند. ماهیهای وحشی به سادگی نمیتوانند با سرعتی که ۷ میلیارد نفر آنها را میخورند تولید مثل کنند. ماهیگیری همچنین بر اکوسیستمهای گستردهتری تاثیر دارد. معمولاً میگوی وحشی را با کشیدن تورهایی به اندازه زمین فوتبال روی کف اقیانوس شکار میکنند، که باعث مختل شدن زیستگاههای کف اقیانوس یا از بین رفتن آنها میشود. تنها ۵٪ حاصل شکار میگو است. باقی شکار فرعی است، حیواناتی که ناخواسته صید و مرده به دریا بازگردانده میشوند. و پرورش میگوی ساحلی هم بهتر از آن نیست. جنگلهای حرا را با بولدوزر خراب میکنند تا برای مزارع پرورش میگو جا باز شود، و محافظ جوامع ساحلی را در برابر توفان و صافی طبیعی آب آنها را از بین میبرند و ماهیهای زیستگاههای گلخانهای اصلی را از بین میبرند. پس چطور است به ماهیها استراحتی بدهیم تا خود را بازیابی کنند؟ محافظت میتواند به گونههای متعددی انجام شود. در آبهای ملی، دولتها میتوانند روی چگونگی، زمان، مکان، و میزان صید محدودیتهایی قرار دهند، و استفاده از قایقها و تجهیزات بخصوصی را ممنوع کنند. میتوان فعالیتهای مخربی مانند صید ترال را کاملاً ممنوع کرد. و میتوان مناطق حفاظت شده تاسیس کرد که ماهیگیری در آنها کاملاً ممنوع است، تا زیستگاهها فرصت بازیابی پیدا کنند. همچنین آگاهی مصرف کننده و تحریم در شیوههای نادرست صید مانند بریدن باله کوسه، و فشار آوردن به صنعت ماهیگیری برای صید پایدار نقش مهمی دارد. مداخلات اخیر با موفقیت به بازسازی جمعیت از دست رفته ماهیها کمک کرده است. راهحل های بسیاری وجود دارد. بهترین راه برای هر فعالیت ماهیگیری باید به صورت علمی مشخص شود، تا به جوامع محلی که به اقیانوس وابسته هستند، و ماهیها به عنوان حیوانات وحشی احترام گذاشته شود. و بعد قوانین باید اعمال شوند. همکاری بینالمللی هم معمولاً نیاز است، چون ماهیها به مرزهای ما اهمیتی نمیدهند. باید صید بیروی را خاتمه دهیم. زیستگاهها، امنیت غذا، شغلها، اقتصاد،