Τα ψάρια κινδυνεύουν. Ο πληθυσμός μπακαλιάρων στην Ανατολική Ακτή του Καναδά κατέρρευσε τη δεκαετία του 90′, η έντονη ψυχαγωγική και εμπορική αλιεία έχει αποδεκατίσει τους πληθυσμούς σφυρίδας-γολιάθ στη Νότια Φλόριντα, και οι περισσότεροι πληθυσμοί τόνου έχουν μειωθεί σε ποσοστό πάνω από 50%, ενώ ο κόκκινος τόνος του Νότιου Ατλαντικού είναι στα πρόθυρα εξαφάνισης. Αυτά είναι μερικά μόνο παραδείγματα. Η υπεραλιεία συμβαίνει σε όλον τον κόσμο. Πώς έγινε αυτό; Όταν μερικοί σκέφτονται το ψάρεμα, φαντάζονται να αράζουν σε μια βάρκα μαζεύοντας υπομονετικά την ψαριά της ημέρας. Όμως, η σύγχρονη βιομηχανική αλιεία, η οποία εφοδιάζει τα ράφια των αγορών, μοιάζει περισσότερο με πόλεμο. Για την ακρίβεια, οι τεχνολογίες που χρησιμοποιούν έχουν αναπτυχθεί για πόλεμο. Ραντάρ, σόναρ, ελικόπτερα, και αεροπλάνα εντοπισμού, όλα αφορούν την καθοδήγηση αλιευτικών πλοίων προς φθίνοντα κοπάδια ψαριών. Μεγάλες ουρές με εκατοντάδες αγκίστρια ή τεράστια δίχτυα συγκεντρώνουν τεράστιες ποσότητες ψαριών μαζί με άλλα είδη, όπως θαλασσοπούλια, χελώνες και δελφίνια. Και τα ψάρια μεταφέρονται σε τεράστιες βάρκες, με ενσωματωμένες εγκαταστάσεις ταχείας ψύξης και επεξεργασίας. Όλες αυτές οι τεχνολογίες μάς έχουν επιτρέψει να πιάνουμε ψάρια σε μεγάλα βάθη και στα πιο μακρινά σημεία της θάλασσας. Και όσο η απόσταση και το βάθος της αλιείας έχουν επεκταθεί, τόσο έχει αυξηθεί και η ποικιλία των ειδών που στοχεύουμε. Για παράδειγμα, το οδοντόψαρο της Παταγονίας ούτε ακούγεται ούτε μοιάζει και πολύ λαχταριστό. Και οι ψαράδες το αγνοούσαν ως τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Έπειτα, μετονομάστηκε και πωλήθηκε σε σεφ στις ΗΠΑ ως λαβράκι Χιλής, παρόλο που το ζώο στην πραγματικότητα ήταν ένα είδος μπακαλιάρου. Σύντομα, άρχισε να εμφανίζεται σε αγορές παγκοσμίως και πλέον αποτελεί φαγητό πολυτελείας. Δυστυχώς, αυτά τα ψάρια βαθέων υδάτων δεν αναπαράγονται μέχρι να γίνουν τουλάχιστον δέκα ετών, κάτι που τα καθιστά εξαιρετικά ευάλωτα στην υπεραλίευση όταν τα μικρά πιάνονται πριν προλάβουν να γεννήσουν. Το γούστο των καταναλωτών και οι τιμές μπορούν επίσης να έχουν επιπτώσεις. Για παράδειγμα, η σούπα πτερυγίων καρχαρία θεωρείται τόσο εξαίσια λιχουδιά στην Κίνα και το Βιετνάμ που το πτερύγιο έχει γίνει το πιο κερδοφόρο μέρος του καρχαρία. Έτσι, πολλοί ψαράδες γεμίζουν τις βάρκες τους με πτερύγια αφήνοντας πίσω τους εκατομμύρια νεκρούς καρχαρίες. Τα προβλήματα δεν αφορούν μόνο οδοντόψαρα και καρχαρίες. Σχεδόν το 31% του παγκόσμιου πληθυσμού των ψαριών υπεραλιεύεται, ενώ ένα 58% αλιεύεται στο μέγιστο βιώσιμο επίπεδο. Τα άγρια ψάρια δεν μπορούν να αναπαραχθούν με την ταχύτητα με την οποία μπορούν να τα φάνε 7 δις άνθρωποι. Η αλιεία έχει επίσης επιπτώσεις σε ευρύτερα οικοσυστήματα. Οι άγριες γαρίδες συνήθως πιάνονται με δίχτυα στο μέγεθος γηπέδου ποδοσφαίρου στον πυθμένα του ωκεανού, κι έτσι διαταράσσονται ή καταστρέφονται οι οικότοποι του βυθού. Η ψαριά συχνά περιλαμβάνει μόλις 5% γαρίδες. Το υπόλοιπο είναι τυχαία αλίευση, δηλαδή ανεπιθύμητα ζώα που πετιούνται νεκρά. Και η παράκτια εκτροφή γαρίδας δεν είναι πολύ καλύτερη. Τα μαγκρόβια σκάβονται για να δημιουργηθεί χώρος για τις φάρμες, αποτρέποντας την προστασία από καταιγίδες και το φιλτράρισμα του νερού, και στερώντας από τα ψάρια έναν σημαντικό οικότοπο εκκόλαψης. Πώς θα ήταν, λοιπόν, να δίναμε ένα διάλειμμα στα ψάρια για να ανακάμψουν; Η προστασία μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Στα εθνικά ύδατα, οι κυβερνήσεις μπορούν να θέσουν όρια για το πώς, πότε, πού και πόσο θα ψαρεύουν οι άνθρωποι, με περιορισμούς σε ορισμένα σκάφη και εξοπλισμό. Επιβλαβείς πρακτικές, όπως η αλίευση στον πυθμένα, μπορούν να απαγορευθούν, και μπορούμε να καθορίσουμε θαλάσσιους τομείς όπου θα απαγορεύεται το ψάρεμα για να βοηθήσουμε τα οικοσυστήματα να αποκατασταθούν. Η επίγνωση του καταναλωτή και τα μποϊκοτάζ θα μείωναν σπάταλες πρακτικές, όπως η αφαίρεση πτερυγίων, και θα ωθούσαν τις αλιευτικές βιομηχανίες σε πιο βιώσιμες πρακτικές. Οι παλαιότερες παρεμβάσεις βοήθησαν επιτυχώς την ανάκαμψη ευάλωτων πληθυσμών. Υπάρχουν πολλές λύσεις. Η καλύτερη προσέγγιση για κάθε αλιεία πρέπει να εξεταστεί με βάση την επιστήμη, το σεβασμό στις τοπικές κοινότητες που στηρίζονται στον ωκεανό, καθώς και τα ψάρια ως άγρια ζώα. Και, έπειτα, οι κανόνες πρέπει να επιβληθούν. Η διεθνής συνεργασία συνήθως είναι και αυτή απαραίτητη, μιας και τα ψάρια δεν νοιάζονται για τα σύνορά μας. Πρέπει να σταματήσουμε την υπεραλίευση. Οικοσυστήματα, ασφάλεια τροφίμων, επαγγέλματα, οικονομίες και παράκτιοι πολιτισμοί εξαρτώνται από αυτό.
Fish are in trouble. The cod population off Canada's East Coast collapsed in the 1990s, intense recreational and commercial fishing has decimated goliath grouper populations in South Florida, and most populations of tuna have plummeted by over 50%, with the Southern Atlantic bluefin on the verge of extinction. Those are just a couple of many examples. Overfishing is happening all over the world. How did this happen? When some people think of fishing, they imagine relaxing in a boat and patiently reeling in the day's catch. But modern industrial fishing, the kind that stocks our grocery shelves, looks more like warfare. In fact, the technologies they employ were developed for war. Radar, sonar, helicopters, and spotter planes are all used to guide factory ships towards dwindling schools of fish. Long lines with hundreds of hooks or huge nets round up massive amounts of fish, along with other species, like seabirds, turtles, and dolphins. And fish are hauled up onto giant boats, complete with onboard flash freezing and processing facilities. All of these technologies have enabled us to catch fish at greater depths and farther out at sea than ever before. And as the distance and depth of fishing have expanded, so has the variety of species we target. For example, the Patagonian toothfish neither sounds nor looks very appetizing. And fishermen ignored it until the late 1970s. Then it was rebranded and marketed to chefs in the U.S. as Chilean sea bass, despite the animal actually being a type of cod. Soon it was popping up in markets all over the world and is now a delicacy. Unfortunately, these deep water fish don't reproduce until they're at least ten years old, making them extremely vulnerable to overfishing when the young are caught before they've had the chance to spawn. Consumer taste and prices can also have harmful effects. For example, shark fin soup is considered such a delicacy in China and Vietnam that the fin has become the most profitable part of the shark. This leads many fishermen to fill their boats with fins leaving millions of dead sharks behind. The problems aren't unique to toothfish and sharks. Almost 31% of the world's fish populations are overfished, and another 58% are fished at the maximum sustainable level. Wild fish simply can't reproduce as fast as 7 billion people can eat them. Fishing also has impacts on broader ecosystems. Wild shrimp are typically caught by dragging nets the size of a football field along the ocean bottom, disrupting or destroying seafloor habitats. The catch is often as little as 5% shrimp. The rest is by-catch, unwanted animals that are thrown back dead. And coastal shrimp farming isn't much better. Mangroves are bulldozed to make room for shrimp farms, robbing coastal communities of storm protection and natural water filtration and depriving fish of key nursery habitats. So what does it look like to give fish a break and let them recover? Protection can take many forms. In national waters, governments can set limits about how, when, where, and how much fishing occurs, with restrictions on certain boats and equipment. Harmful practices, such as bottom trawling, can be banned altogether, and we can establish marine reserves closed to all fishing to help ecosystems restore themselves. There's also a role for consumer awareness and boycotts to reduce wasteful practices, like shark finning, and push fishing industries towards more sustainable practices. Past interventions have successfully helped depleted fish populations recover. There are many solutions. The best approach for each fishery must be considered based on science, respect for the local communities that rely on the ocean, and for fish as wild animals. And then the rules must be enforced. International collaboration is often needed, too, because fish don't care about our borders. We need to end overfishing. Ecosystems, food security, jobs, economies,