This cell phone started its trajectory in an artisanal mine in the Eastern Congo. It's mined by armed gangs using slaves, child slaves, what the U.N. Security Council calls "blood minerals," then traveled into some components and ended up in a factory in Shinjin in China. That factory -- over a dozen people have committed suicide already this year. One man died after working a 36-hour shift. We all love chocolate. We buy it for our kids. Eighty percent of the cocoa comes from Cote d'Ivoire and Ghana and it's harvested by children. Cote d'Ivoire, we have a huge problem of child slaves. Children have been trafficked from other conflict zones to come and work on the coffee plantations. Heparin -- a blood thinner, a pharmaceutical product -- starts out in artisanal workshops like this in China, because the active ingredient comes from pigs' intestines. Your diamond -- you've all heard, probably seen the movie "Blood Diamond." This is a mine in Zimbabwe right now. Cotton: Uzbekistan is the second biggest exporter of cotton on Earth. Every year when it comes to the cotton harvest, the government shuts down the schools, puts the kids in buses, buses them to the cotton fields to spend three weeks harvesting the cotton. It's forced child labor on an institutional scale. And all of those products probably end their lives in a dump like this one in Manila.
Deze mobiele telefoon begon zijn traject in een ambachtelijke mijn in het oosten van Congo. Het is gedolven door bewapende bendes gebruikmakend van kinderslaven, wat de V.N. Veiligheidsraad "bloedmineralen" noemt, vervolgens belandde dit in bepaalde onderdelen en uiteindelijk in een fabriek in Shinjin in China. Die fabriek -- al meer dan een dozijn mensen hebben zelfmoord gepleegd dit jaar. Een man stierf na het werken van een 36-uur durende dienst. We houden allemaal van chocolade. We kopen het voor onze kinderen. 80 procent van de cacao komt uit de Ivoorkust en Ghana en het wordt geoogst door kinderen. Ivoorkust, daar hebben we een enorm probleem met kinderslaven. Kinderen zijn verplaatst vanuit andere conflictgebieden om te komen werken op koffieplantages. Heparine -- bloedverdunner, een farmaceutisch product -- vindt zijn oorsprong in ambachtelijke werkplaatsen zoals deze in China, omdat de actieve ingrediënt wordt gewonnen uit de darmen van varkens. Uw diamant: u heeft allemaal gehoord van, waarschijnlijk gezien, de film "Blood Diamond". Dit is een mijn in Zimbabwe. op dit moment. Katoen: Oezbekistan is de op één na grootste exporteur van katoen op Aarde. Elk jaar wanneer de katoen geoogst moet worden, sluit de overheid de scholen, stopt de kinderen in bussen, vervoert ze naar de katoenvelden om daar drie weken katoen te oogsten. Het is gedwongen kinderarbeid op institutionele schaal. En al deze producten vinden waarschijnlijk hun laatste rustplek op een vuilnisbelt zoals deze in Manilla.
These places, these origins, represent governance gaps. That's the politest description I have for them. These are the dark pools where global supply chains begin -- the global supply chains, which bring us our favorite brand name products. Some of these governance gaps are run by rogue states. Some of them are not states anymore at all. They're failed states. Some of them are just countries who believe that deregulation or no regulation is the best way to attract investment, promote trade. Either way, they present us with a huge moral and ethical dilemma. I know that none of us want to be accessories after the fact of a human rights abuse in a global supply chain. But right now, most of the companies involved in these supply chains don't have any way of assuring us that nobody had to mortgage their future, nobody had to sacrifice their rights to bring us our favorite brand name product.
Deze plaatsen, deze oorsprongen, vertegenwoordigen bestuurlijke gebreken. Dat is de meest beleefde omschrijving die ik er voor heb. Dit zijn de zwarte gaten waar de mondiale toeleveringsketens beginnen -- de mondiale toeleveringsketens, die ons onze favoriete merkproducten brengen. Sommige van deze bestuurlijke gebreken worden in stand gehouden door schurkenstaten. Sommigen van hen zijn helemaal geen staten meer. zij zijn mislukte staten. Sommigen zijn enkel landen die geloven dat deregulering of geen regulering de beste manier is om investeringen aan te trekken, om handel te bevorderen. Hoe dan ook, ze bezorgen ons een enorm moreel en ethisch dilemma. Ik weet dat niemand van ons onderdeel wil zijn achteraf gezien van een schending van mensenrechten in een mondiale toeleveringsketen. Maar op dit moment, hebben veel van de bedrijven die betrokken zijn in deze toeleveringsketens geen enkele manier om ons ervan te verzekeren dat niemand zijn toekomst heeft hoeven verhypothekeren, niemand zijn rechten heeft hoeven opofferen om ons te kunnen voorzien van ons favoriete merkproduct.
Now, I didn't come here to depress you about the state of the global supply chain. We need a reality check. We need to recognize just how serious a deficit of rights we have. This is an independent republic, probably a failed state. It's definitely not a democratic state. And right now, that independent republic of the supply chain is not being governed in a way that would satisfy us, that we can engage in ethical trade or ethical consumption. Now, that's not a new story. You've seen the documentaries of sweatshops making garments all over the world, even in developed countries. You want to see the classic sweatshop, meet me at Madison Square Garden, I'll take you down the street, and I'll show you a Chinese sweatshop.
Nu ben ik hier niet gekomen om u te deprimeren over de stand van zaken in de mondiale toeleveringsketen. We moeten de werkelijkheid onder ogen zien. We zullen moeten erkennen hoe serieus het tekort aan rechten is dat we hebben. Dit is een onafhankelijke republiek, waarschijnlijke een mislukte staat. Het is in ieder geval geen democratische staat. En op dit moment, wordt die onafhankelijke republiek in de toeleveringsketen niet bestuurd op een manier die ons tevreden stelt waardoor we zouden kunnen handelen of consumeren op een ethische manier. Dit is geen nieuw verhaal. U heeft de documentaires gezien over 'sweatshops' waar kleding gemaakt wordt over heel de wereld, zelfs in ontwikkelde landen. als je een echte sweatshop wilt zien, spreek met me af op Madison Square Garden, dan loop ik met je mee en laat ik je een Chinese sweatshop zien.
But take the example of heparin. It's a pharmaceutical product. You expect that the supply chain that gets it to the hospital, probably squeaky clean. The problem is that the active ingredient in there -- as I mentioned earlier -- comes from pigs. The main American manufacturer of that active ingredient decided a few years ago to relocate to China because it's the world's biggest supplier of pigs. And their factory in China -- which probably is pretty clean -- is getting all of the ingredients from backyard abattoirs, where families slaughter pigs and extract the ingredient. So a couple of years ago, we had a scandal which killed about 80 people around the world, because of contaminants that crept into the heparin supply chain. Worse, some of the suppliers realized that they could substitute a product which mimicked heparin in tests. This substitute cost nine dollars a pound, whereas real heparin, the real ingredient, cost 900 dollars a pound. A no-brainer. The problem was that it killed more people.
Maar neem het voorbeeld van heparine. Het is een farmaceutisch product. Je verwacht dat de toeleveringsketen die het naar het ziekenhuis brengt, waarschijnlijk smetteloos is. Het probleem is dat de actieve ingrediënt daarin -- zoals ik al eerder zei -- van varkens komt. De belangrijkste Amerikaanse fabrikant van die actieve ingrediënt heeft enkele jaren geleden besloten zich te verplaatsen naar China omdat het de grootste leverancier van varkens is. En wanneer hun fabriek in China -- die waarschijnlijk best schoon is -- al de ingrediënten krijgt van achterplaats slachthuizen, waar families varkens slachten en het ingrediënt verkrijgen. Een aantal jaar geleden hadden we dus een schandaal, die wereldwijd ongeveer 80 mensen doodde, door de verontreinigde stoffen die de toeleveringsketen van heparine zijn binnengeslopen. Erger nog, sommige toeleveranciers beseften dat ze een product konden vervangen die heparine imiteerde in testen. Dit surrogaat kost negen dollar per pond, terwijl echte heparine -- het echte ingrediënt -- $900 per pond kost. Je raadt het al. Het probleem was dat het meer mensen doodde.
And so you're asking yourself, "How come the U.S. Food and Drug Administration allowed this to happen? How did the Chinese State Agency for Food and Drugs allow this to happen?" And the answer is quite simple: the Chinese define these facilities as chemical facilities, not pharmaceutical facilities, so they don't audit them. And the USFDA has a jurisdictional problem. This is offshore. They actually do conduct a few investigations overseas -- about a dozen a year -- maybe 20 in a good year. There are 500 of these facilities producing active ingredients in China alone. In fact, about 80 percent of the active ingredients in medicines now come from offshore, particularly China and India, and we don't have a governance system. We don't have a regulatory system able to ensure that that production is safe. We don't have a system to ensure that human rights, basic dignity, are ensured.
En dan vraag je jezelf af, "Hoe kan het dat de U.S. Food and Drug Administration toelaat dat dit gebeurt? Hoe heeft de Chinese voedsel- en geneesmiddelenautoriteit dit kunnen toelaten? En het antwoord is best makkelijk: de Chinezen definiëren deze faciliteiten als chemische faciliteiten, niet als farmaceutische faciliteiten, daarom controleren ze hen niet. En de U.S. FDA heeft een jurisdictioneel probleem. Dit is "offshore". Toch starten ze wel een paar onderzoeken overzees -- ongeveer een dozijn per jaar -- misschien 20 in een goed jaar. Er zijn 500 van dit soort faciliteiten die actieve ingrediënten produceren, in China alleen al. Feitelijk, rond de 80 procent van de actieve ingrediënten in hedendaagse medicijnen komt van overzees, voornamelijk China en India. we hebben geen controlemechanisme, we hebben geen regulatiemechanisme dat kan verzekeren dat die productie veilig is. We hebben geen mechanisme dat verzekert dat mensenrechten, menswaardigheid zijn verzekerd.
So at a national level -- and we work in about 60 different countries -- at a national level we've got a serious breakdown in the ability of governments to regulate production on their own soil. And the real problem with the global supply chain is that it's supranational. So governments who are failing, who are dropping the ball at a national level, have even less ability to get their arms around the problem at an international level. And you can just look at the headlines. Take Copenhagen last year -- complete failure of governments to do the right thing in the face of an international challenge. Take the G20 meeting a couple of weeks ago -- stepped back from its commitments of just a few months ago. You can take any one of the major global challenges we've discussed this week and ask yourself, where is the leadership from governments to step up and come up with solutions, responses, to those international problems? And the simple answer is they can't. They're national. Their voters are local. They have parochial interests. They can't subordinate those interests to the greater global public good.
Dus op nationaal niveau -- en we werken in ongeveer 60 verschillende landen -- op nationaal niveau hebben we een serieuze kronkel in het vermogen van overheden om productie te reguleren op hun eigen bodem. En het werkelijke probleem met de mondiale toeleveringsketen is dat het supranationaal is. Dus overheden die ontoereikend zijn, die de mist in gaan, op nationaal niveau hebben nog minder vermogen om vat te krijgen op het probleem op internationaal niveau. En je hoeft alleen naar de krantenkoppen te kijken. Neem Kopenhagen vorig jaar -- een compleet falen van overheden om de juiste dingen te doen ten opzichte van een internationale uitdaging. Neem de G20 bijeenkomst een aantal weken geleden -- komt terug op de toezeggingen van pas enkele maanden geleden. Welke van de grote mondiale uitdagingen je ook neemt die we besproken hebben deze week en vraag jezelf af, waar is het leiderschap van overheden om verantwoordelijkheid te nemen en oplossingen aan te dragen reacties, op deze internationale problemen En het simpele antwoord is dat ze het niet kunnen; ze zijn nationaal. Hun kiezers zijn lokaal. Ze hebben kleingeestige belangen. Ze kunnen deze belangen niet ondergeschikt maken aan het grotere, mondiale gemeengoed.
So, if we're going to ensure the delivery of the key public goods at an international level -- in this case, in the global supply chain -- we have to come up with a different mechanism. We need a different machine. Fortunately, we have some examples. In the 1990s, there were a whole series of scandals concerning the production of brand name goods in the U.S. -- child labor, forced labor, serious health and safety abuses. And eventually President Clinton, in 1996, convened a meeting at the White House, invited industry, human rights NGOs, trade unions, the Department of Labor, got them all in a room and said, "Look, I don't want globalization to be a race to the bottom. I don't know how to prevent that, but I'm at least going to use my good offices to get you folks together to come up with a response." So they formed a White House task force, and they spent about three years arguing about who takes how much responsibility in the global supply chain. Companies didn't feel it was their responsibility. They don't own those facilities. They don't employ those workers. They're not legally liable. Everybody else at the table said, "Folks, that doesn't cut it. You have a custodial duty, a duty of care, to make sure that that product gets from wherever to the store in a way that allows us to consume it, without fear of our safety, or without having to sacrifice our conscience to consume that product." So they agreed, "Okay, what we'll do is we agree on a common set of standards, code of conduct. We'll apply that throughout our global supply chain regardless of ownership or control. We'll make it part of the contract." And that was a stroke of absolute genius, because what they did was they harnessed the power of the contract, private power, to deliver public goods.
Dus als we de levering gaan veilig stellen van de belangrijkste publieke goederen op een internationaal niveau -- in dit geval, in de mondiale toeleveringsketen -- dan moeten we een ander mechanisme bedenken. We hebben een andere machine nodig. Gelukkig, hebben we enkele voorbeelden. In de jaren 90, was er een hele reeks schandalen met betrekking tot de productie van merkartikelen in de V.S. -- kinderarbeid, gedwongen arbeid, ernstige schendingen van gezondheid en veiligheid -- en uiteindelijk heeft President Clinton, in 1996, een bijeenkomst georganiseerd in het Witte Huis -- het bedrijfsleven, mensenrechten NGO's vakbonden, het Ministerie van Arbeid -- hij kreeg ze allemaal om de tafel en zei, "Kijk, Ik wil niet dat mondialisering een neerwaartse spiraal wordt. Ik weet niet hoe ik dat moet voorkomen, maar ik ga mijn uiterste best doen ervoor te zorgen dat jullie samen met een respons komen." Dus zij vormden een Witte Huis taakgroep, en ze bleven ongeveer drie jaar bakkeleien over wie hoeveel verantwoordelijkheid zou moeten nemen in de mondiale toeleveringsketen. Bedrijven voelden zich niet verantwoordelijk. Ze bezitten niet de betreffende faciliteiten. Ze hebben die arbeiders niet in dienst. Ze zijn niet juridisch aansprakelijk. Alle overigen aan tafel zeiden, "Mensen, dat voldoet niet. jullie hebben een morele plicht, een zorgplicht, om ervoor te zorgen dat dat product van waar dan ook naar de winkel gaat op een manier die ons in staat stelt het te consumeren, zonder angst voor onze veiligheid, of zonder ons geweten op te hoeven offeren om dat product te consumeren." Dus spraken ze af, "Oké. Wat we doen is het eens worden over een gemeenschappelijke set van normen, een gedragscode. Die passen we toe op onze hele mondiale toeleveringsketen los van eigendom of controle. We maken het onderdeel van het contract." En dat was een geniale zet, want wat ze deden was de macht van het contract versterken private macht, om publieke goederen te leveren.
And let's face it, the contract from a major multinational brand to a supplier in India or China has much more persuasive value than the local labor law, the local environmental regulations, the local human rights standards. Those factories will probably never see an inspector. If the inspector did come along, it would be amazing if they were able to resist the bribe. Even if they did their jobs, and they cited those facilities for their violations, the fine would be derisory. But you lose that contract for a major brand name, that's the difference between staying in business or going bankrupt. That makes a difference. So what we've been able to do is we've been able to harness the power and the influence of the only truly transnational institution in the global supply chain, that of the multinational company, and get them to do the right thing, get them to use that power for good, to deliver the key public goods.
En laten we de waarheid onder ogen zien, het contract van een groot multinationaal merk heeft voor een leverancier in India of China veel meer overredingskracht dan de lokale arbeidswet, de lokale milieuvoorschriften, de lokale normen voor mensenrechten. Die fabrieken zullen waarschijnlijk nooit een inspecteur zien. Als de inspecteur zou langskomen, dan zou het verbazingwekkend zijn als ze de omkoping kunnen weerstaan. Zelfs als ze hun werk zouden doen, en melding zouden maken van de overtredingen van die faciliteiten dan zou de boete belachelijk laag zijn. Maar je verliest dat contract van een grote merknaam, dat is het verschil tussen in bedrijf blijven of failliet gaan. Dat maakt een verschil. Dus wat we hebben kunnen doen, is dat het ons gelukt is om de macht en de invloed te versterken van het enige echte transnationale instituut in de mondiale toeleveringsketen, dat van de multinationale onderneming, en hen het goede laten doen, hen die macht laten gebruiken voor het goede, om essentiële publieke goederen te leveren.
Now of course, this doesn't come naturally to multinational companies. They weren't set up to do this. They're set up to make money. But they are extremely efficient organizations. They have resources, and if we can add the will, the commitment, they know how to deliver that product. Now, getting there is not easy. Those supply chains I put up on the screen earlier, they're not there. You need a safe space. You need a place where people can come together, sit down without fear of judgment, without recrimination, to actually face the problem, agree on the problem and come up with solutions. We can do it. The technical solutions are there. The problem is the lack of trust, the lack of confidence, the lack of partnership between NGOs, campaign groups, civil society organizations and multinational companies. If we can put those two together in a safe space, get them to work together, we can deliver public goods right now, or in extremely short supply.
Natuurlijk, dit is geen vanzelfsprekende zaak voor multinationale ondernemingen. Zij waren hier niet op ingesteld; ze zijn ingesteld op geld verdienen. Maar het zijn extreem efficiënte organisaties. Ze hebben middelen, en als we daaraan de wil, de betrokkenheid, kunnen toevoegen, dan weten zij hoe dat product te leveren is. Nu is het nog niet zo makkelijk om dat te bereiken. Die toeleveringsketens die ik eerder op het scherm liet zien, doen dat niet. Je hebt een veilige ruimte nodig. Je hebt een ruimte nodig waar mensen samen kunnen komen, kunnen plaatsnemen zonder angst voor veroordeling, zonder tegenbeschuldiging, om het probleem echt onder ogen te zien, overeenstemming bereiken over het probleem en met oplossingen komen. We kunnen het; de technische oplossingen zijn er. Het probleem is het gebrek aan vertrouwen, het gebrek aan geloof in, het gebrek aan samenwerking tussen NGO's, actiegroepen, maatschappelijke organisaties en multinationale ondernemingen. Wanneer we die twee kunnen samenbrengen in een veilige ruimte, hen laten samenwerken, dan kunnen we nu direct publieke goederen leveren, of op zeer korte termijn.
This is a radical proposition, and it's crazy to think that if you're a 15-year-old Bangladeshi girl leaving your rural village to go and work in a factory in Dhaka -- 22, 23, 24 dollars a month -- your best chance of enjoying rights at work is if that factory is producing for a brand name company which has got a code of conduct and made that code of conduct part of the contract. It's crazy. Multinationals are protecting human rights. I know there's going to be disbelief. You'll say, "How can we trust them?" Well, we don't. It's the old arms control phrase: "Trust, but verify." So we audit. We take their supply chain, we take all the factory names, we do a random sample, we send inspectors on an unannounced basis to inspect those facilities, and then we publish the results. Transparency is absolutely critical to this. You can call yourself responsible, but responsibility without accountability often doesn't work. So what we're doing is, we're not only enlisting the multinationals, we're giving them the tools to deliver this public good -- respect for human rights -- and we're checking. You don't need to believe me. You shouldn't believe me. Go to the website. Look at the audit results. Ask yourself, is this company behaving in a socially responsible way? Can I buy that product without compromising my ethics? That's the way the system works.
Dit is een radicaal voorstel, en het is raar om te denken dat als je een 15 jaar oud Bengalees meisje bent je dorp op het platteland verlaat om te gaan werken in een fabriek in Dhaka -- 22, 23, 24 dollar per maand -- je beste kans om rechten te genieten op het werk is als die fabriek die produceert voor een fabrikant van merktartikelen welke een gedragscode heeft en deze gedragscode onderdeel heeft gemaakt van het contract. Het is absurd; multinationals beschermen mensenrechten. Ik weet dat er ongeloof zal zijn. Jullie zullen zeggen, "Hoe kunnen we ze vertrouwen?" Nou, dan kunnen we niet. Het is de oude stelregel in wapenbeheersing: "Vertrouw, maar verifieer." Dus we controleren. We nemen hun toeleveringsketen, we nemen alle fabrieksnamen, we nemen een willekeurige steekproef, we sturen inspecteurs zonder aankondiging om die faciliteiten te controleren, en dan publiceren we de resultaten. Transparantie is hierbij uiterst bepalend. Je kunt jezelf verantwoordelijk noemen, maar verantwoordelijkheid zonder verantwoording werkt meestal niet. Dus wat we doen is, we laten de multinationals niet alleen deelnemen, we geven ze de instrumenten om dit publieke goed te leveren -- respect voor mensenrechten -- en we contoleren. Je hoeft me niet te geloven. Je zou me niet moeten geloven. Ga naar de website. Bekijk de uitkomsten van inspectieverslagen. Vraag jezelf af, gedraagt dit bedrijf zich op een maatschappelijk verantwoorde manier? Kan ik dat product kopen zonder afbreuk te doen aan mijn moraal? Dat is manier waarop het systeem werkt.
I hate the idea that governments are not protecting human rights around the world. I hate the idea that governments have dropped this ball and I can't get used to the idea that somehow we can't get them to do their jobs. I've been at this for 30 years, and in that time I've seen the ability, the commitment, the will of government to do this decline, and I don't see them making a comeback right now. So we started out thinking this was a stopgap measure. We're now thinking that, in fact, this is probably the start of a new way of regulating and addressing international challenges. Call it network governance. Call it what you will. The private actors, companies and NGOs, are going to have to get together to face the major challenges we are going to face. Just look at pandemics -- swine flu, bird flu, H1N1. Look at the health systems in so many countries. Do they have the resources to face up to a serious pandemic? No. Could the private sector and NGOs get together and marshal a response? Absolutely. What they lack is that safe space to come together, agree and move to action. That's what we're trying to provide.
Ik haat het idee dat overheden niet de mensenrechten beschermen wereldwijd. Ik haat het idee dat overheden deze plank hebben misgeslagen. En ik kan niet wennen aan het idee dat het ons niet lukt om ze zover te krijgen hun werk te doen. Ik ben hier al 30 jaar mee bezig, en in die tijd heb ik gezien dat het vermogen, de betrokkenheid, de bereidheid van de overheid hiertoe afnemen, en ik zie ze op dit moment geen terugkeer maken. Dus we bedachten dat dit een tijdelijke noodoplossing was. eigenlijk, denken we nu dat dit waarschijnlijk het begin is van een nieuwe manier van reguleren en benaderen van internationale uitdagingen. Noem het network governance, noem het zoals je wilt, de private spelers, bedrijven en NGO's, zullen samen moeten komen om de grote uitdagingen onder ogen te zien die we tegen gaan komen. Kijk alleen al naar pandemieën -- varkensgriep, vogelgriep, H1N1. Kijk naar de zorgsystemen in veel landen. Hebben zij de middelen om het hoofd te bieden aan een ernstige pandemie? Nee. Kunnen de private sector en NGO's samenkomen en een respons ontwikkelen? Absoluut. Waar het ze aan ontbreekt is een veilige ruimte om samen te komen, overeenstemming te bereiken en tot actie te komen. Dat is wat we proberen te verschaffen.
I know as well that this often seems like an overwhelming level of responsibility for people to assume. "You want me to deliver human rights throughout my global supply chain. There are thousands of suppliers in there." It seems too daunting, too dangerous, for any company to take on. But there are companies. We have 4,000 companies who are members. Some of them are very, very large companies. The sporting goods industry, in particular, stepped up to the plate and have done it. The example, the role model, is there. And whenever we discuss one of these problems that we have to address -- child labor in cottonseed farms in India -- this year we will monitor 50,000 cottonseed farms in India. It seems overwhelming. The numbers just make you want to zone out. But we break it down to some basic realities.
Ook ik weet dat dit vaak een overweldigend niveau van verantwoordelijkheid lijkt om te bevatten voor mensen. "Je vraagt mij om mensenrechten bezorgen door middel van mijn mondiale toeleveringsketen. Die bestaat uit duizenden leveranciers. Het lijkt schijnbaar te intimiderend, te gevaarlijk, voor welk bedrijf dan ook om dat te doen. Maar er zijn bedrijven. We hebben 4.000 bedrijven die lid zijn. Sommige van hen zijn heel, heel grote bedrijven. De sportartikelen industrie in het bijzonder heeft verantwoordelijkheid genomen en heeft het gedaan. Het voorbeeld, het rolmodel is er. En telkens als we het hebben over een van deze problemen die we moeten aanpakken -- kinderarbeid in katoenzaad boerderijen in Inda -- dit jaar zullen we 50.000 katoenzaad boerderijen volgen in India. Het lijkt overweldigend. Zulke aantallen maken het lastig om je aandacht erbij te houden. Maar we vereenvoudigen het tot enkele fundamentele waarheden.
And human rights comes down to a very simple proposition: can I give this person their dignity back? Poor people, people whose human rights have been violated -- the crux of that is the loss of dignity, the lack of dignity. It starts with just giving people back their dignity. I was sitting in a slum outside Gurgaon just next to Delhi, one of the flashiest, brightest new cities popping up in India right now, and I was talking to workers who worked in garment sweatshops down the road, and I asked them what message they would like me to take to the brands. They didn't say money. They said, "The people who employ us treat us like we are less than human, like we don't exist. Please ask them to treat us like human beings." That's my simple understanding of human rights. That's my simple proposition to you, my simple plea to every decision-maker in this room, everybody out there. We can all make a decision to come together and pick up the balls and run with the balls that governments have dropped. If we don't do it, we're abandoning hope, we're abandoning our essential humanity, and I know that's not a place we want to be, and we don't have to be there. So I appeal to you. Join us, come into that safe space, and let's start to make this happen.
En mensenrechten zijn terug te voeren tot een heel eenvoudig criterium: kan ik deze persoon zijn waardigheid teruggeven? Arme mensen, mensen wiens rechten zijn geschonden -- het kernpunt daarvan is het verlies van waardigheid, het gebrek aan waardigheid. Het begint met het de mensen teruggeven van hun waardigheid. Ik zat in een sloppenwijk van Gurgaon dicht bij Delhi, een van de meest opzichtige, veelbelovende nieuwe steden die op dit moment verschijnen in India, en ik sprak met arbeiders die werkzaam waren in kleding sweatshops verderop En ik vroeg ze welke boodschap ik voor hen aan de merken kan geven. Ze noemden niet het geld; ze zeiden, "De mensen die ons in dienst hebben behandelen ons minder dan menselijk, alsof we niet bestaan. Vraag hen alstublieft om ons te behandelen als mens." Dat is mijn eenvoudige perceptie van mensenrechten. Dat is mijn eenvoudig voorstel voor jullie, mijn eenvoudig pleidooi voor elke beslisser in deze zaal, iedereen daarbuiten. We kunnen allemaal een beslissing nemen om samen te komen en de draad op te pakken en iets doen met wat de overheid heeft nagelaten. Als we het niet doen, dan geven we de hoop op, dan geven we onze essentiële menselijkheid op, en ik weet dat dat geen plaats is waar we willen zijn, en we hoeven daar ook niet te zijn. Dus ik doe een beroep op jullie, sluit je bij ons aan, kom in die veilige ruimte, en laten we beginnen dit te verwezenlijken.
Thank you very much.
Heel erg bedankt.
(Applause)
Applaus