Όταν κάποιος αναφέρει την Κούβα, τι σας έρχεται στο μυαλό; Κλασικά, κλασικά αυτοκίνητα; Ίσως καλά πούρα; Ίσως ένας διάσημος παίκτης του μπέιζμπολ. Κι όταν κάποιος αναφέρει τη Βόρεια Κορέα; Σκέφτεστε εκείνες τις πυραυλικές δοκιμές, ίσως τον διάσημο ηγέτη τους ή τον καλό του φίλο, Ντένις Ρόντμαν.
When someone mentions Cuba, what do you think about? Classic, classic cars? Perhaps good cigars? Maybe you think of a famous baseball player. What about when somebody mentions North Korea? You think about those missile tests, maybe their notorious leader or his good friend, Dennis Rodman.
(Γέλιο)
(Laughter)
Ένα πράγμα που μάλλον δεν σας έρχεται στον νου είναι το όραμα μιας χώρας, μιας ανοικτής οικονομίας, της οποίας οι πολίτες έχουν πρόσβαση σε εύρος προσιτών καταναλωτικών αγαθών.
One thing that likely doesn't come to mind is a vision of a country, an open economy, whose citizens have access to a wide range of affordable consumer products.
Δεν είμαι εδώ για να συζητήσω πώς έφτασαν οι χώρες αυτές εδώ που είναι σήμερα. Απλώς θέλω να τις χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα χωρών και πολιτών που επηρεάστηκαν αρνητικά από μια πολιτική εμπορίου που περιορίζει τις εισαγωγές και προστατεύει τις τοπικές βιομηχανίες. Πρόσφατα, ακούσαμε κάποιες χώρες να μιλούν για περιορισμό των εισαγωγών και προστασία των τοπικών, εγχώριων βιομηχανιών. Αυτό ίσως ακούγεται μια χαρά, όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για προστατευτισμό. Ακούσαμε πολλά γι' αυτό κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών του 2016. Ακούσαμε για αυτό κατά τις συζητήσεις για το Μπρέξιτ και πιο πρόσφατα στις Γαλλικές εκλογές. Στην πραγματικότητα, είναι ένα πραγματικά σημαντικό θέμα που συζητιέται σε όλο τον κόσμο, ενώ πολλοί φιλόδοξοι πολιτικοί αρχηγοί κάνουν εκστρατείες παρουσιάζοντας τον προστατευτισμό ως κάτι καλό.
I'm not here to argue how these countries got to where they are today. I simply want to use them as an example of countries and citizens who have been affected, negatively affected, by a trade policy that restricts imports and protects local industries. Recently we've heard a number of countries talk about restricting imports and protecting their local, domestic industries. Now, this may sound fine in a sound bite, but what it really is is protectionism. We heard a lot about this during the 2016 presidential election. We heard about it during the Brexit debates and most recently during the French elections. In fact, it's been a really important topic being talked about around the world, and many aspiring political leaders are running on platforms positioning protectionism as a good thing.
Καταλαβαίνω γιατί πιστεύουν ότι ο προστατευτισμός ειναι καλός, γιατί κάποιες φορές φαίνεται ότι το εμπόριο είναι άδικο. Κάποιοι έχουν κατηγορήσει το εμπόριο για μερικά προβλήματα που έχουμε εδώ στις ΗΠΑ. Εδώ και χρόνια ακούμε για την απώλεια υψηλόμισθων βιομηχανικών θέσεων εργασίας. Πολλοί πιστεύουν ότι η βιομηχανία είναι σε κρίση στις ΗΠΑ επειδή οι εταιρείες μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους εκτός συνόρων σε αγορές με φθηνότερο εργατικό δυναμικό όπως η Κίνα, το Μεξικό και το Βιετνάμ. Επίσης πιστεύουν ότι οι εμπορικές συμφωνίες είναι συχνά άδικες, όπως η Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής και η Υπερ-Ειρηνική Συνεργασία, γιατί αυτές οι εμπορικές συμφωνίες επιτρέπουν σε εταιρείες να επανεισάγουν αυτά τα φθηνής παραγωγής αγαθά στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες απ' όπου έφυγαν οι θέσεις εργασίας. Φαίνεται λοιπόν ότι οι εξαγωγείς κερδίζουν και οι εισαγωγείς χάνουν.
Now, I could see why they think protectionism is good, because sometimes it seems like trade is unfair. Some have blamed trade for some of the problems we've been having here at home in the US. For years we've been hearing about the loss of high-paying US manufacturing jobs. Many think that manufacturing is declining in the US because companies are moving their operations offshore to markets with lower-cost labor like China, Mexico and Vietnam. They also think trade agreements sometimes are unfair, like NAFTA and the Trans-Pacific Partnership, because these trade agreements allow companies to reimport those cheaply produced goods back into the US and other countries from where the jobs were taken. So it kind of feels like the exporters win and the importers lose.
Βέβαια, η αλήθεια είναι πως η απόδοση στον βιομηχανικό τομέα στις ΗΠΑ στην πραγματικότητα μεγαλώνει, όμως χάνουμε θέσεις εργασίας. Χάνουμε πολλές από αυτές. Για την ακρίβεια, από το 2000 έως το 2010, 5,7 εκατομμύρια βιομηχανικές θέσεις εργασίας χάθηκαν. Αλλά δεν χάθηκαν για τους λόγους που ίσως νομίζετε. Ο Μάικ Τζόνσον στο Τολέντο του Οχάιο δεν έχασε τη δουλεία του στο εργοστάσιο από τον Μιγκέλ Σάντσεζ στο Μοντερέι του Μεξικό. Όχι. Ο Μάικ έχασε τη δουλειά του από μια μηχανή. Το 87% των χαμένων βιομηχανικών θέσεων εργασίας έχουν εξαφανιστεί επειδή έχουμε κάνει βελτιώσεις στην ίδια μας την παραγωγικότητα μέσω της αυτοματοποίησης. Έτσι αυτό σημαίνει ότι μια στις δέκα χαμένες βιομηχανικές θέσεις εργασίας οφειλόταν στην εξωχώρια μεταφορά εταιρειών. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις ΗΠΑ. Όχι. Στην πραγματικότητα η αυτοματοποίηση επεκτείνεται σε κάθε γραμμή παραγωγής σε κάθε χώρα του κόσμου.
Now, the reality is output in the manufacturing sector in the US is actually growing, but we are losing jobs. We're losing lots of them. In fact, from 2000 to 2010, 5.7 million manufacturing jobs were lost. But they're not being lost for the reasons you might think. Mike Johnson in Toledo, Ohio didn't lose his jobs at the factory to Miguel Sanchez in Monterrey, Mexico. No. Mike lost his job to a machine. 87 percent of lost manufacturing jobs have been eliminated because we've made improvements in our own productivity through automation. So that means that one out of 10 lost manufacturing jobs was due to offshoring. Now, this is not just a US phenomenon. No. In fact, automation is spreading to every production line in every country around the world.
Όμως κοιτάξτε, το καταλαβαίνω: αν μόλις έχασες τη δουλειά σου και μετά διαβάσεις στην εφημερίδα ότι η παλιά σου εταιρεία μόλις σύναψε μια συμφωνία με την Κίνα, εύκολα πιστεύεις ότι μόλις αντικαταστάθηκες σε μία συμφωνία ένα προς ένα.
But look, I get it: if you just lost your job and then you read in the newspaper that your old company just struck up a deal with China, it's easy to think you were just replaced in a one-for-one deal.
Όταν ακούω ιστορίες σαν κι αυτές, νομίζω ότι αυτό που ο κόσμος φαντάζεται είναι ότι το εμπόριο γίνεται μεταξύ δύο μόνο χωρών. Οι κατασκευαστές σε μία χώρα παράγουν προϊόντα και τα εξάγουν σε καταναλωτές σε άλλες χώρες, και φαίνεται ότι οι κατασκευαστικές χώρες κερδίζουν και οι χώρες που εισάγουν χάνουν.
When I hear stories like this, I think that what people picture is that trade happens between only two countries. Manufacturers in one country produce products and they export them to consumers in other countries, and it feels like the manufacturing countries win and the importing countries lose.
Λοιπόν, η πραγματικότητα ειναι λίγο διαφορετική. Είμαι ένας επαγγελματίας εφοδιασμού και ζω και δουλεύω στο Μεξικό. Και δουλεύω στη μέση ενός στενά συνδεδεμένου δικτύου κατασκευαστών που όλοι συνεργάζονται σε όλο τον κόσμο για να παράγουν πολλά απο τα προϊόντα που χρησιμοποιούμε σήμερα. Αυτό που βλέπω από τη μπροστινή σειρά στην Πόλη του Μεξικού στην πραγματικότητα μοιάζει κάπως έτσι. Κι αυτή είναι μία πιο ακριβής περιγραφή του πώς μοιάζει πραγματικά το εμπόριο. Είχα την ευχαρίστηση να μπορώ να δώ πόσα διαφορετικά προϊόντα κατασκευάζονται, από μπαστούνια του γκόλφ και φορητούς υπολογιστές μέχρι διακομιστές Ίντερνετ, αυτοκίνητα, ακόμη και αεροπλάνα. Και πιστέψτε με, τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει σε ευθεία γραμμή.
Well, reality's a little bit different. I'm a supply chain professional, and I live and work in Mexico. And I work in the middle of a highly connected network of manufacturers all collaborating from around the world to produce many of the products we use today. What I see from my front-row seat in Mexico City actually looks more like this. And this is a more accurate depiction of what trade really looks like. I've had the pleasure of being able to see how many different products are manufactured, from golf clubs to laptop computers to internet servers, automobiles and even airplanes. And believe me, none of it happens in a straight line.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Λίγους μήνες πριν, με ξεναγούσαν στο εργοστάσιο κατασκευής μίας πολυεθνικής αεροναυπηγικής εταιρείας στο Κερέταρο, στο Μεξικό, και ο αντιπρόεδρος των λογιστικών δείχνει μια ολοκληρωμένη σειρά συναρμολόγησης. Αποδεικνύεται ότι η σειρές συναρμολόγησης αποτελούνται από πάνελ που κατασκευάζονται στη Γαλλία, και συναρμολογούνται στο Μεξικό χρησιμοποιώντας συστατικά που εισάγονται απο τις ΗΠΑ. Όταν αυτές οι σειρές συναρμολόγησης ολοκληρώνονται, εξάγονται με φορτηγό στον Καναδά, στο βασικό εργοστάσιο συναρμολόγησης, όπου ενώνονται με χιλιάδες άλλα κομμάτια, όπως τα φτερά και τα καθίσματα, και τα μικρά σκίαστρα πάνω απο τα παράθυρα, όλα ενώνονται για να γίνουν τμήματα ενός νέου αεροπλάνου. Σκεφτείτε το. Αυτά τα νέα αεροπλάνα, προτού καν κάνουν την πρώτη τους πτήση, έχουν περισσότερες σφραγίδες στα διαβατήρια τους απο την Αντζελίνα Τζολί.
Let me give you an example. A few months ago, I was touring the manufacturing plant of a multinational aerospace company in Querétaro, Mexico, and the VP of logistics points out a completed tail assembly. It turns out the tail assemblies are assembled from panels that are manufactured in France, and they're assembled in Mexico using components imported from the US. When those tail assemblies are done, they're exported via truck to Canada to their primary assembly plant where they come together with thousands of other parts, like the wings and the seats and the little shades over the little windows, all coming in to become a part of a new airplane. Think about it. These new airplanes, before they even take their first flight, they have more stamps in their passports than Angelina Jolie.
Τώρα αυτή η προσέγγιση υπάρχει σε όλο τον κόσμο για να κατασκευαστούν πολλά από τα προϊόντα που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα, από κρέμες σώματος μέχρι αεροπλάνα. Όταν πάτε σπίτι απόψε, ρίξτε μια ματιά στο σπίτι σας. Ίσως εκπλαγείτε αν ανακαλύψετε μια ταμπέλα σαν κι αυτή: «Κατασκευάστηκε στις ΗΠΑ, από τμήματα από τις ΗΠΑ και από το εξωτερικό.»
Now, this approach to processing goes on all around the world to manufacture many of the products we use every day, from skin cream to airplanes. When you go home tonight, take a look in your house. You might be surprised to find a label that looks like this one: "Manufactured in the USA from US and foreign parts."
Ο οικονομολόγος Μάικλ Πόρτερ περιέγραψε τι συμβαίνει εδώ καλύτερα από όλους. Πολλές δεκαετίες πριν, είπε ότι είναι πιο επωφελές για μία χώρα να εστιάζει στην παραγωγή των προϊόντων που παράγει πιο αποτελεσματικά και να εμπορεύεται τα υπόλοιπα. Εδώ λοιπόν μιλάμε για κοινή παραγωγή και το όνομα του παιχνιδιού είναι αποδοτικότητα. Πιθανόν να έχετε δει ένα σχετικό παράδειγμα στο σπίτι ή στη δουλειά.
Economist Michael Porter described what's going on here best. Many decades ago, he said that it's most beneficial for a country to focus on producing the products it can produce most efficiently and trading for the rest. So what he's talking about here is shared production, and efficiency is the name of the game. You've probably seen an example of this at home or at work.
Ας ρίξουμε μια ματιά σε ένα παράδειγμα. Σκεφτείτε πώς χτίστηκε το σπίτι σας, ή πώς ανακαινίστηκε η κουζίνα σας. Τυπικά, υπάρχει ένας γενικός εργολάβος που είναι υπεύθυνος για το συντονισμό των προσπαθειών όλων των διαφορετικών εργολάβων: ένας αρχιτέκτονας που κάνει τα σχέδια, μία εταιρεία επιχωμάτωσης για να σκάψει τα θεμέλια, ένας υδραυλικός, ένας ξυλουργός και τα λοιπά. Τότε γιατί ο γενικός εργολάβος δεν διαλέγει μια μόνο εταιρεία να κάνει όλη τη δουλειά, όπως, ας πούμε, ο αρχιτέκτονας; Γιατί αυτό είναι ανόητο. Ο γενικός εργολάβος διαλέγει ειδικούς για κάθε δουλειά επειδή χρειάζονται χρόνια να μάθουν και να τελειοποιήσουν τις εργασίες που χρειάζεται για να χτιστεί ένα σπίτι ή να ανακαινιστεί μια κουζίνα, κάποιες απο τις οποίες χρειάζονται ειδική εκπαίδευση. Σκεφτείτε το: Θα θέλατε ο αρχιτέκτονας να εγκαταστήσει την τουαλέτα σας; Φυσικά και όχι.
Let's take a look at an example. Think about how your house was built or your kitchen renovated. Typically, there's a general contractor who is responsible for coordinating the efforts of all the different contractors: an architect to draw the plans, an earth-moving company to dig the foundation, a plumber, a carpenter and so on. So why doesn't the general contractor pick just one company to do all the work, like, say, the architect? Because this is silly. The general contractor selects experts because it takes years to learn and master how to do each of the tasks it takes to build a house or renovate a kitchen, some of them requiring special training. Think about it: Would you want your architect to install your toilet? Of course not.
Ας εφαρμόσουμε αυτή τη διαδικασία στον εταιρικό κόσμο. Οι εταιρείες σήμερα εστιάζουν στην κατασκευή αυτού που παράγουν καλύτερα και πιο αποτελεσματικά, και εμπορεύονται όλα τα άλλα. Αυτό σημαίνει ότι βασίζονται σε ένα παγκόσμιο, διασυνδεδεμένο, αλληλοεξαρτώμενο δίκτυο κατασκευαστών για να παράγουν τα προϊόντα τους. Στην πραγματικότητα αυτό το δίκτυο είναι τόσο αλληλοσυνδεδεμένο που είναι σχεδόν απίθανο να αποσυναρμολογηθούν και να παραχθούν προϊόντα σε μία μόνο χώρα.
So let's apply this process to the corporate world. Companies today focus on manufacturing what they produce best and most efficiently, and they trade for everything else. So this means they rely on a global, interconnected, interdependent network of manufacturers to produce these products. In fact, that network is so interconnected it's almost impossible to dismantle and produce products in just one country.
Ας ρίξουμε μια ματιά στο αλληλοσυνδεδεμένο δίκτυο που είδαμε πριν λίγο και ας εστιάσουμε σε ένα τμήμα μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού. Το Ινστιτούτο Ουίλσον λέει ότι η κοινή παραγωγή αντιπροσωπεύει 40% του μισού τρισεκατομμυρίου στο εμπόριο μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού. Αυτό ειναι περίπου 200 δισεκατομμύρια δολάρια, ή αλλιώς, όσο το ΑΕΠ της Πορτογαλίας. Οπότε ας φανταστούμε ότι οι ΗΠΑ αποφασίζουν να επιβάλλουν ένα συνοριακό φόρο 20% σε όλες τις εισαγωγές από το Μεξικό. ΟΚ, εντάξει. Αλλά πιστεύετε ότι το Μεξικό πρόκειται απλώς να το επιτρέψει αυτό; Όχι. Για κανένα λόγο. Έτσι για αντίποινα επιβάλλουν έναν παρόμοιο φόρο σε όλες τις εισαγωγές απο τις ΗΠΑ, και ξεκινά ένα μικρό παιχνίδι αντιπαραθέσεων, και φανταστείτε μόνο ότι 20% φόροι προστίθενται σε κάθε αγαθό, προϊόν, συστατικό προϊόντος που περνάει τα σύνορα, και θα μπορούσατε να αντιμετωπίσετε πάνω απο 40% αύξηση των φόρων, η 80 δισεκατομμύρια δολάρια. Τώρα ας μην κοροϊδευόμαστε, αυτά τα έξοδα πρόκειται να μεταφερθούν σε εσάς και εμένα. Ας σκεφτούμε τώρα τι αντίκτυπο μπορεί να έχει σε μερικά από τα προϊόντα, ή στις τιμές των προϊόντων, που αγοράζουμε κάθε μέρα. Έτσι αν περάσει μια αύξηση φόρων κατά 30%, θα μπορούσαμε να δούμε κάποια πολύ σημαντική αύξηση τιμών. Μία Λίνκολν ΜΚΖ θα πήγαινε απο τα 37.000 δολάρια στα 48.000. Και η τιμή μίας τηλεόρασης υψηλής ευκρίνειας 60 ιντσών θα πήγαινε από 898 δολλάρια στα 1.167 δολλάρια. Και η τιμή ενός βάζου 16-ουγγιών μίας ενυδατικής κρέμας CVS θα πήγαινε απο 13 δολάρια στα 17 δολάρια. Τώρα, θυμηθείτε, αυτό το παρατηρούμε μόνο σε ένα κομμάτι της γραμμής παραγωγής μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού, οπότε πολλαπλασιάστε το για όλα τα κομμάτια. Το αντίκτυπο θα ήταν αξιοσημείωτο.
Let's take a look at the interconnected web we saw a few moments ago, and let's focus on just one strand between the US and Mexico. The Wilson Institute says that shared production represents 40 percent of the half a trillion dollars in trade between the US and Mexico. That's about 200 billion dollars, or the same as the GDP for Portugal. So let's just imagine that the US decides to impose a 20 percent border tax on all imports from Mexico. OK, fine. But do you think Mexico is just going to stand by and let that happen? No. No way. So in retaliation, they impose a similar tax on all goods being imported from the US, and a little game of tit-for-tat ensues, and 20 percent -- just imagine that 20 percent duties are added to every good, product, product component crossing back and forth across the border, and you could be looking at more than a 40 percent increase in duties, or 80 billion dollars. Now, don't kid yourself, these costs are going to be passed along to you and to me. Now, let's think about what impact that might have on some of the products, or the prices of the products, that we buy every day. So if a 30 percent increase in duties were actually passed along, we would be looking at some pretty important increases in prices. A Lincoln MKZ would go from 37,000 dollars to 48,000. And the price of a Sharp 60-inch HDTV would go from 898 dollars to 1,167 dollars. And the price of a 16-ounce jar of CVS skin moisturizer would go from 13 dollars to 17 dollars. Now, remember, this is only looking at one strand of the production chain between the US and Mexico, so multiply this out across all of the strands. The impact could be considerable.
Τώρα σκεφτείτε αυτό: ακόμα κι αν μπορούσαμε να διαλύσουμε αυτό το δίκτυο και να παράγουμε προϊόντα σε μια μόνο χώρα, -που παρεμπιπτόντως είναι ευκολότερο να το λες από το να το κάνεις- θα μπορούσαμε μόνο να σώσουμε ή να προστατεύσουμε μία στις δέκα βιομηχανικές θέσεις εργασίας. Σωστά, επειδή να θυμάστε, τα περισσότερα από αυτές τις θέσεις εργασίας, το 87%, χάθηκαν εξαιτίας βελτιώσεων στην παραγωγικότητα μας. Και δυστυχώς, αυτές οι θέσεις εργασίας έχουν χαθεί για τα καλά. Έτσι η αληθινή ερώτηση είναι, είναι λογικό για εμάς να ανεβάσουμε τις τιμές έτσι ώστε πολλοί από εμάς να μην μπορούν να αγοράσουν τα βασικά καθημερινά αγαθά, με σκοπό να σώσουμε μια θέση εργασίας που ούτως ή άλλως ίσως εξαφανιστεί σε λίγα χρόνια;
Now, just think about this: even if we were able to dismantle this network and produce products in just one country, which by the way is easier said than done, we would still only be saving or protecting one out of 10 lost manufacturing jobs. That's right, because remember, most of those jobs, 87 percent, were lost due to improvements in our own productivity. And unfortunately, those jobs, they're gone for good. So the real question is, does it make sense for us to drive up prices to the point where many of us can't afford the basic goods we use every day for the purpose of saving a job that might be eliminated in a couple of years anyway?
Η πραγματικότητα είναι πως η κοινή παραγωγή μας επιτρέπει να κατασκευάζουμε υψηλότερης ποιότητας προϊόντα με χαμηλότερο κόστος. Είναι τόσο απλό. Μας επιτρέπει να αποκομίζουμε περισσότερα από τους περιορισμένους πόρους και εξειδίκευση που έχουμε και ταυτόχρονα να επωφελούμαστε από τις χαμηλότερες τιμές. Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι για να είναι η κοινή παραγωγή αποτελεσματική, εξαρτάται από την αποτελεσματική διασυνοριακή μεταφορά των πρώτων υλών, των συστατικών και των ολοκληρωμένων προϊόντων.
The reality is that shared production allows us to manufacture higher quality products at lower costs. It's that simple. It allows us to get more out of the limited resources and expertise we have and at the same time benefit from lower prices. It's really important to remember that for shared production to be effective, it relies on efficient cross-border movement of raw materials, components and finished products.
Θυμηθείτε λοιπόν αυτό: την επόμενη φορά που θα ακούσετε κάποιον να προσπαθεί να σας πείσει ότι ο προστατευτισμός είναι καλή ιδέα, απλά δεν είναι.
So remember this: the next time you're hearing somebody try to sell you on the idea that protectionism is a good deal, it's just not.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)