18 λεπτά είναι ένα απόλυτα σκληρό χρονικό όριο γι' αυτό θα μπω κατευθείαν στο θέμα, ακριβώς στο σημείο όπου θα το εξηγήσω. Πάμε λοιπόν. Θα μιλήσω για πέντε διαφορετικά πράγματα. Θα μιλήσω για το γιατί το να νικήσουμε τη γήρανση είναι επιθυμητό. Θα μιλήσω για το γιατί πρέπει να βάλουμε το μπάχαλό μας σε τάξη και στην πραγματικότητα θα μιλήσω γι' αυτό λίγο περισσότερο από όσο μιλάμε γενικά. Θα μιλήσω επίσης, φυσικά, για τη δυνατότητα επίτευξης. Θα μιλήσω για το γιατί είμαστε τόσο μοιρολατρικοί σχετικά με οτιδήποτε σχετίζεται με τη γήρανση. Και μετά θα ξοδέψω ίσως το δεύτερο μισό της ομιλίας μιλώντας για το πώς θα μπορούσαμε να αποδείξουμε ότι η μοιρολατρία αυτή είναι λάθος, συγκεκριμένα, με το να κάνουμε κάτι για αυτή.
18 minutes is an absolutely brutal time limit, so I'm going to dive straight in, right at the point where I get this thing to work. Here we go. I'm going to talk about five different things. I'm going to talk about why defeating aging is desirable. I'm going to talk about why we have to get our shit together, and actually talk about this a bit more than we do. I'm going to talk about feasibility as well, of course. I'm going to talk about why we are so fatalistic about doing anything about aging. And then I'm going spend perhaps the second half of the talk talking about, you know, how we might actually be able to prove that fatalism is wrong, namely, by actually doing something about it.
Θα το κάνω αυτό σε δύο βήματα. Το πρώτο για το οποίο θα μιλήσω είναι πώς να φτάσουμε από ένα σχετικά ήπιο ποσό επιμήκυνσης της ζωής που θα το ορίσω στα 30 χρόνια, αν εφαρμοστεί σε ανθρώπους που είναι ήδη στη μέση ηλικία όταν αρχίζετε να μετράτε -- ως ένα σημείο που μπορεί αληθινά να ονομάζεται νίκη κατά της γήρανσης. Συγκεκριμένα, βασικά μια εξάλειψη της σχέσης ανάμεσα στο πόσο χρονών είστε και στο πόσο πιθανό είναι να πεθάνετε τον επόμενο χρόνο -- ή στην πραγματικότητα, να αρρωστήσετε αρχικά. Και φυσικά το τελευταίο πράγμα για το οποίο θα μιλήσω είναι πώς να φτάσουμε σε ένα ενδιάμεσο στάδιο, στο σημείο των ίσως 30 χρόνων παράτασης της ζωής.
I'm going to do that in two steps. The first one I'm going to talk about is how to get from a relatively modest amount of life extension -- which I'm going to define as 30 years, applied to people who are already in middle-age when you start -- to a point which can genuinely be called defeating aging. Namely, essentially an elimination of the relationship between how old you are and how likely you are to die in the next year -- or indeed, to get sick in the first place. And of course, the last thing I'm going to talk about is how to reach that intermediate step, that point of maybe 30 years life extension.
Οπότε θα ξεκινήσω με το γιατί θα έπρεπε. Τώρα, θέλω να κάνω μια ερώτηση. Σηκώστε το χέρι: Υπάρχει κάποιος στο κοινό που είναι υπέρ της μαλάριας; Αυτό ήταν εύκολο. Εντάξει. Εντάξει. Σηκώστε το χέρι, υπάρχει κάποιος στο κοινό που δεν είναι σίγουρος αν η μαλάρια είναι καλό πράγμα ή κακό πράγμα; Εντάξει. Άρα όλοι νομίζουμε ότι η μαλάρια είναι κακό πράγμα. Αυτά είναι πολύ καλά νέα, γιατί νόμιζα ότι αυτή θα ήταν η απάντηση. Τώρα το θέμα είναι, θα ήθελα να το θέσω σε εσάς ότι ο κύριος λόγος που νομίζουμε ότι η μαλάρια είναι κακό πράγμα είναι λόγω ενός κοινού χαρακτηριστικού της μαλάριας και της γήρανσης. Και ορίστε αυτό το χαρακτηριστικό. Η μόνη πραγματική διαφορά είναι ότι η γήρανση σκοτώνει πολύ περισσότερους απ' όσους η ελονοσία.
So I'm going to start with why we should. Now, I want to ask a question. Hands up: anyone in the audience who is in favor of malaria? That was easy. OK. OK. Hands up: anyone in the audience who's not sure whether malaria is a good thing or a bad thing? OK. So we all think malaria is a bad thing. That's very good news, because I thought that was what the answer would be. Now the thing is, I would like to put it to you that the main reason why we think that malaria is a bad thing is because of a characteristic of malaria that it shares with aging. And here is that characteristic. The only real difference is that aging kills considerably more people than malaria does.
Τώρα, μου αρέσει σε ένα κοινό, στη Βρετανία ειδικά, να μιλάω για τη σύγκριση με το κυνήγι της αλεπούς, που είναι κάτι που απαγορεύτηκε μετά από σκληρή μάχη, από την κυβερνηση όχι τόσους πολλούς μήνες πριν. Εννοώ, ξέρω ότι είμαι με ένα συμπονετικό κοινό εδώ, αλλά, όπως ξέρουμε, πολλοί άνθρωποι δεν έχουν πεισθεί εντελώς από αυτή τη λογική. Και αυτή είναι μια σχετικά καλή σύγκριση, μου φαίνεται. Ξέρετε, πολλοί άνθρωποι είπαν «Λοιπόν, ξέρεις, τα παιδιά της πόλης δεν έχουν δουλειά να λένε σε εμάς τους επαρχιώτες τι να κάνουμε με το χρόνο μας. Είναι ένα παραδοσιακό κομμάτι του τρόπου ζωής και θα πρέπει να μας επιτρέπεται να συνεχίσουμε να το κάνουμε. Εϊναι οικολογικά λογικό, σταματάει την πληθυσμιακή έκρηξη των αλεπούδων.» Αλλά τελικά, η κυβέρνηση υπερίσχυσε τελικά, επειδή η πλειοψηφία του Βρετανικού πληθυσμού, και σίγουρα η πλειοψηφία των μελών του Κοινοβουλίου, συμπέρανε ότι ήταν πραγματικά κάτι που δε θα έπρεπε να γίνεται ανεκτό από μια πολιτισμένη κοινωνία.
Now, I like in an audience, in Britain especially, to talk about the comparison with foxhunting, which is something that was banned after a long struggle, by the government not very many months ago. I mean, I know I'm with a sympathetic audience here, but, as we know, a lot of people are not entirely persuaded by this logic. And this is actually a rather good comparison, it seems to me. You know, a lot of people said, "Well, you know, city boys have no business telling us rural types what to do with our time. It's a traditional part of the way of life, and we should be allowed to carry on doing it. It's ecologically sound; it stops the population explosion of foxes." But ultimately, the government prevailed in the end, because the majority of the British public, and certainly the majority of members of Parliament, came to the conclusion that it was really something that should not be tolerated in a civilized society.
Και νομίζω ότι η ανθρώπινη γήρανση μοιράζεται όλα αυτά τα χαρακτηριστικά σε μεγάλο βαθμό. Ποιο κομμάτι είναι που οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν; Δεν έχει να κάνει μόνο με τη ζωή, φυσικά -- (Γέλιο) έχει να κάνει με την υγιή ζωή, ξέρετε -- το να είσαι αδύναμος και μίζερος και εξαρτημένος δεν είναι διασκεδαστικό, αν και το να μην πεθαίνεις μπορεί να είναι διασκεδαστικό. Οπότε πραγματικά, έτσι θα ήθελα να το περιγράψω. Είναι μια παγκόσμια κατάσταση ύπνωσης. Αυτά είναι τα είδη των απίστευτων δικαιολογιών που οι άνθρωποι δίνουν για τη γήρανση. Και εννοώ, εντάξει, δε λέω στην πραγματικότητα ότι αυτές οι δικαιολογίες δεν έχουν καμία αξία. Υπάρχουν μερικές καλές παρατηρήσεις να γίνουν εδώ. Πράγματα που θα έπρεπε να σκεφτόμαστε, προγραμματισμός ώστε τίποτα να μην παραπάει -- λοιπόν, ώστε να ελαχιστοποιήσουμε την αναταραχή όταν τελικά βρούμε πώς να διορθώσουμε τη γήρανση.
And I think that human aging shares all of these characteristics in spades. What part of this do people not understand? It's not just about life, of course -- (Laughter) -- it's about healthy life, you know -- getting frail and miserable and dependent is no fun, whether or not dying may be fun. So really, this is how I would like to describe it. It's a global trance. These are the sorts of unbelievable excuses that people give for aging. And, I mean, OK, I'm not actually saying that these excuses are completely valueless. There are some good points to be made here, things that we ought to be thinking about, forward planning so that nothing goes too -- well, so that we minimize the turbulence when we actually figure out how to fix aging.
Αλλά αυτά είναι εντελώς τρελά, όταν πραγματικά θυμηθείτε την αίσθηση του μέτρου. Ξέρετε, αυτά είναι επιχειρήματα, αυτά είναι πράγματα που θα ήταν θεμιτό να μας απασχολούν. Αλλά το ερώτημα είναι, είναι τόσο επικίνδυνοι -- αυτοί οι κίνδυνοι του να κάνουμε κάτι για τη γήρανση -- που ξεπερνούν την αρνητική πλευρά του να κάνουμε το αντίθετο, δηλαδή να αφήσουμε τη γήρανση όπως είναι; Είναι τόσο άσχημα που ξεπερνούν τους 100.000 ανθρώπους καθημερινά που είναι καταδικασμένοι σε έναν όχι απαραίτητο πρόωρο θάνατο. Ξέρετε, αν δεν έχετε ένα επιχείρημα που είναι τόσο δυνατό, τότε μη σπαταλάτε το χρόνο μου, λέω εγώ. (Γέλιο)
But these are completely crazy, when you actually remember your sense of proportion. You know, these are arguments; these are things that would be legitimate to be concerned about. But the question is, are they so dangerous -- these risks of doing something about aging -- that they outweigh the downside of doing the opposite, namely, leaving aging as it is? Are these so bad that they outweigh condemning 100,000 people a day to an unnecessarily early death? You know, if you haven't got an argument that's that strong, then just don't waste my time, is what I say. (Laughter)
Τώρα, υπάρχει ένα επιχείρημα ότι μερικοί άνθρωπου πραγματικά πιστεύουν ότι είναι δυνατό, και ορίστε ποιο είναι. Οι άνθρωποι ανησυχούν για τον υπερπληθυσμό. Λένε «Αν διορθώσουμε τη γήρανση, κανείς δε θα πεθαίνει ή τουλάχιστον το ποσοστό των θανάτων θα είναι πολύ μικρότερο μόνο από τη διάσχιση της οδού Γκιλς απρόσεχτα. Και επομένως, δε θα μπορούμε να έχουμε πολλά παιδιά και τα παιδιά είναι πολύ σημαντικά για τους περισσότερους ανθρώπους». Και αυτό είναι αλήθεια. Και ξέρετε, πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να υπεκφύγουν αυτή την ερώτηση και δίνουν απαντήσεις όπως αυτή. Δε συμφωνώ με αυτές τις απαντήσεις. Και νομίζω ότι βασικά δε λειτουργούν. Νομίζω ότι είναι αλήθεια, ότι θα αντιμετωπίσουμε ένα δίλημμα από την άποψη αυτή. Θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε ένα χαμηλό ποσοστό γεννήσεων ή ένα υψηλό ποσοστό θανάτων. Ένα υψηλό ποσοστό θανάτων, φυσικά, προέρχεται από την άρνηση αυτών των θεραπειών, προς όφελος του να συνεχίσουμε να έχουμε πολλά παιδιά.
Now, there is one argument that some people do think really is that strong, and here it is. People worry about overpopulation; they say, "Well, if we fix aging, no one's going to die to speak of, or at least the death toll is going to be much lower, only from crossing St. Giles carelessly. And therefore, we're not going to be able to have many kids, and kids are really important to most people." And that's true. And you know, a lot of people try to fudge this question, and give answers like this. I don't agree with those answers. I think they basically don't work. I think it's true, that we will face a dilemma in this respect. We will have to decide whether to have a low birth rate, or a high death rate. A high death rate will, of course, arise from simply rejecting these therapies, in favor of carrying on having a lot of kids.
Και λέω ότι είναι εντάξει -- το μέλλον της ανθρωπότητας έχει το δικαίωμα να κάνει αυτή την επιλογή. Αυτό που δεν είναι εντάξει είναι να κάνουμε εμείς αυτή την επιλογή εκ μέρους του μέλλοντος. Αν αμφιταλαντευτούμε, δειλιάσουμε και δεν αναπτύξουμε στην πραγματικότητα αυτές τις θεραπείες, τότε καταδικάζουμε μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων -- που θα ήταν αρκετά νέοι και υγιείς ώστε να έχουν όφελος από αυτές τις θεραπείες, αλλά δε θα το έχουν επειδή δεν τις αναπτύξαμε όσο γρήγορα μπορούσαμε -- θα αρνούμαστε σε αυτούς τους ανθρώπους μια απεριόριστη διάρκεια ζωής, και το θεωρώ αυτό ανήθικο. Αυτή είναι η απάντησή μου στην ερώτηση για τον υπερπληθυσμό.
And, I say that that's fine -- the future of humanity is entitled to make that choice. What's not fine is for us to make that choice on behalf of the future. If we vacillate, hesitate, and do not actually develop these therapies, then we are condemning a whole cohort of people -- who would have been young enough and healthy enough to benefit from those therapies, but will not be, because we haven't developed them as quickly as we could -- we'll be denying those people an indefinite life span, and I consider that that is immoral. That's my answer to the overpopulation question.
Σωστά. Οπότε το επόμενο πράγμα είναι τώρα γιατί πρέπει να ενεργοποιηθούμε λίγο περισσότερο σε αυτό; Και η θεμελιώδης απάντηση είναι ότι η κατάσταση ύπνωσης πριν τη γήρανση δεν είναι τόσο ανόητη όσο φαίνεται. Είναι στην πραγματικότητα ένας λογικός τρόπος να αντιμετωπιστεί το αναπόφευκτο της γήρανσης. Η γήρανση είναι φρικτή, αλλά είναι αναπόφευκτη, οπότε, ξέρετε, πρέπει να βρούμε κάποιο τρόπο να τη βγάλουμε από το μυαλό μας, και είναι λογικό να κάνουμε οτιδήποτε μπορεί να θέλουμε να κάνουμε για να το πετύχουμε. Όπως, για παράδειγμα, το να φτιάχνουμε αυτές τις γελοίες εξηγήσεις γιατί η γήρανση είναι στην πραγματικότητα καλό πράγμα. Αλλά φυσικά, αυτό δουλεύει μόνο όταν έχουμε και τα δύο από αυτά τα συστατικά. Και μόλις το αναπόφευκτο στοιχείο γίνει λίγο πιο ασαφές -- και μπορεί να είμαστε κοντά στο να κάνουμε κάτι για τη γήρανση -- αυτό γίνεται μέρος του προβλήματος. Η ύπνωση πριν τη γήρανση είναι που μας σταματάει από το να κινητοποιηθούμε σχετικά με αυτά τα πράγματα. Και για αυτό πρέπει πραγματικά να μιλήσουμε πολύ για αυτό -- να κηρύξουμε, θα πάω τόσο μακριά ώστε να πω, σχετικά αρκετά -- ώστε να τραβήξω την προσοχή του κόσμου και να κάνω τον κόσμο να συνειδητοποιήσει ότι είναι σε μια ύπνωση όσον αφορά αυτό. Οπότε αυτό θα πω όλο και όλο σχετικά με αυτό.
Right. So the next thing is, now why should we get a little bit more active on this? And the fundamental answer is that the pro-aging trance is not as dumb as it looks. It's actually a sensible way of coping with the inevitability of aging. Aging is ghastly, but it's inevitable, so, you know, we've got to find some way to put it out of our minds, and it's rational to do anything that we might want to do, to do that. Like, for example, making up these ridiculous reasons why aging is actually a good thing after all. But of course, that only works when we have both of these components. And as soon as the inevitability bit becomes a little bit unclear -- and we might be in range of doing something about aging -- this becomes part of the problem. This pro-aging trance is what stops us from agitating about these things. And that's why we have to really talk about this a lot -- evangelize, I will go so far as to say, quite a lot -- in order to get people's attention, and make people realize that they are in a trance in this regard. So that's all I'm going to say about that.
Τώρα θα μιλήσω σχετικά με τη δυνατότητα επίτευξης. Και ο θεμελιώδης λόγος, πιστεύω, που νιώθουμε ότι η γήρανση είναι αναπόφευκτη συνοψίζεται σε έναν ορισμό που δίνω εδώ για τη γήρανση. Έναν πολύ απλό ορισμό. Η γήρανση είναι μια παρενέργεια του να είσαι ζωντανός, που είναι ας πούμε, ο μεταβολισμός. Αυτό δεν είναι ένα εντελώς ταυτολογικό επιχείρημα. είναι ένα λογικό επιχείρημα. Η γήρανση είναι βασικά μια διαδικασία που συμβαίνει σε άψυχα όντα όπως τα αυτοκίνητα και συμβαίνει και σε εμάς, παρά το γεγονός ότι έχουμε πολλούς έξυπνους αυτοδιορθωτικούς μηχανισμούς, διότι αυτοί οι μηχανισμοί δεν είναι τέλειοι.
I'm now going to talk about feasibility. And the fundamental reason, I think, why we feel that aging is inevitable is summed up in a definition of aging that I'm giving here. A very simple definition. Aging is a side effect of being alive in the first place, which is to say, metabolism. This is not a completely tautological statement; it's a reasonable statement. Aging is basically a process that happens to inanimate objects like cars, and it also happens to us, despite the fact that we have a lot of clever self-repair mechanisms, because those self-repair mechanisms are not perfect.
Οπότε βασικά, ο μεταβολισμός, που ορίζεται ως βασικά οτιδήποτε μας κρατάει ζωντανούς από μια μέρα στην άλλη, έχει παρενέργειες. Αυτές οι παρενέργειες συσσωρεύονται και τελικά προκαλούν παθολογία. Αυτός είναι ένας καλός ορισμός. Οπότε μπορούμε να το θέσουμε έτσι: μπορούμε να πούμε ότι, ξέρετε, έχουμε αυτή την αλυσίδα γεγονότων. Και υπάρχουν δύο παράγοντες, σύμφωνα με τους περισσότερους ανθρώπους, αναφορικά με την καθυστέρηση της γήρανσης. Είναι αυτό που ονομάζω εδώ γεροντολογική προσέγγιση και γηριατρική προσέγγιση. Η γηριατρική θα παρέμβει αργότερα, όταν η παθολογία θα γίνει εμφανής, και η γηριατρική θα προσπαθήσει να καθυστερήσει τις επιπτώσεις του χρόνου, και να σταματήσει τη συσσώρευση των παρενεργειών από το να προκαλέσουν παθολογία τόσο σύντομα. Φυσικά, είναι μια πολύ κοντόφθαλμη στρατηγική, είναι μια χαμένη μάχη, γιατί οι αιτίες που προκαλούν παθολογία γίνονται πιο συχνές όσο προχωράει ο χρόνος.
So basically, metabolism, which is defined as basically everything that keeps us alive from one day to the next, has side effects. Those side effects accumulate and eventually cause pathology. That's a fine definition. So we can put it this way: we can say that, you know, we have this chain of events. And there are really two games in town, according to most people, with regard to postponing aging. They're what I'm calling here the "gerontology approach" and the "geriatrics approach." The geriatrician will intervene late in the day, when pathology is becoming evident, and the geriatrician will try and hold back the sands of time, and stop the accumulation of side effects from causing the pathology quite so soon. Of course, it's a very short-term-ist strategy; it's a losing battle, because the things that are causing the pathology are becoming more abundant as time goes on.
Η γεροντολογική προσέγγιση φαίνεται επιφανειακά ότι υπόσχεται περισσότερα, γιατί, ξέρετε, η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία. Αλλά δυστυχώς το πρόβλημα είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε το μεταβολισμό πολύ καλά. Στην πραγματικότητα, έχουμε μια οικτρά φτωχή κατανόηση του πώς λειτουργούν οι οργανισμοί ούτε καν στα κύτταρα δεν είμαστε τόσο καλοί ακόμα. Έχουμε ανακαλύψει πράγματα όπως, για παράδειγμα, την παρεμβολή RNA μόλις πριν λίγα χρόνια πριν και αυτό είναι θεμελιώδες συστατικό του τρόπου που λειτουργούν τα κύτταρα. Βασικά, η γεροντολογία είναι μια καλή προσέγγιση στην τελική, αλλά δεν είναι η προσέγγιση που έχει έρθει η ώρα της όταν μιλάμε για παρέμβαση. Οπότε τελικά, τι κάνουμε για αυτό; Εννοώ, είναι μια καλή λογική, ακούγεται πειστική, αρκετά θωρακισμένη, δε νομίζετε;
The gerontology approach looks much more promising on the surface, because, you know, prevention is better than cure. But unfortunately the thing is that we don't understand metabolism very well. In fact, we have a pitifully poor understanding of how organisms work -- even cells we're not really too good on yet. We've discovered things like, for example, RNA interference only a few years ago, and this is a really fundamental component of how cells work. Basically, gerontology is a fine approach in the end, but it is not an approach whose time has come when we're talking about intervention. So then, what do we do about that? I mean, that's a fine logic, that sounds pretty convincing, pretty ironclad, doesn't it?
Αλλά δεν είναι. Πριν σας πω γιατί δεν είναι, θα πάω λίγο σε κάτι που ονομάζω βήμα δεύτερο. Απλά υποθέστε, όπως είπα, ότι αποκτούμε -- ας πούμε για ευκολία ότι το κάνουμε σήμερα -- την ικανότητα να δώσουμε 30 επιπλέον χρόνια υγιούς ζωής σε ανθρώπους που είναι ήδη στη μέση ηλικία, ας πούμε 55. Θα το ονομάσω αυτό εύρωστη ανθρώπινη αναζωογόνηση. Εντάξει. Τι θα σήμαινε αυτό στην πραγματικότητα για πόσο καιρό οι άνθρωποι διαφόρων ηλικιών σήμερα -- ή ανάλογα, διαφόρων ηλικιών στο χρόνο που αυτές οι θεραπείες θα υπάρχουν -- θα ζούσαν; Για να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση -- ίσως νομίζετε ότι είναι απλό, αλλά δεν είναι. Δεν μπορούμε απλά να πούμε ''Λοιπόν, αν είναι αρκετά νέοι ώστε να ωφεληθούν από αυτές τις θεραπείες, τότε θα ζήσουν 30 χρόνια περισσότερα.'' Αυτή είναι η λάθος απάντηση. Και ο λόγος που είναι η λάθος απάντηση είναι λόγω της προόδου.
But it isn't. Before I tell you why it isn't, I'm going to go a little bit into what I'm calling step two. Just suppose, as I said, that we do acquire -- let's say we do it today for the sake of argument -- the ability to confer 30 extra years of healthy life on people who are already in middle age, let's say 55. I'm going to call that "robust human rejuvenation." OK. What would that actually mean for how long people of various ages today -- or equivalently, of various ages at the time that these therapies arrive -- would actually live? In order to answer that question -- you might think it's simple, but it's not simple. We can't just say, "Well, if they're young enough to benefit from these therapies, then they'll live 30 years longer." That's the wrong answer. And the reason it's the wrong answer is because of progress.
Υπάρχουν δύο είδη τεχνολογικής προόδου για αυτό το σκοπό. Είναι θεμελιώδεις, κύριες ανακαλύψεις, και υπάρχουν στοιχειώδεις βελτιώσεις αυτών των ανακαλύψεων. Τώρα, διαφέρουν πολύ όσον αφορά στην προβλεψιμότητά τους. Θεμελιώδεις ανακαλύψεις: πολύ δύσκολο να προβλεφθεί πόσο καιρό θα πάρει να γίνει μια ουσιώδης ανακάλυψη. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που αποφασίσαμε ότι η πτήση είναι διασκεδαστική, αλλά μας πήρε μέχρι το 1903 ώστε να καταφέρουμε να το κάνουμε. Αλλά μετά από αυτό, τα πράγματα ήταν αρκετά σταθερά και αρκετά ομοιόμορφα. Νομίζω ότι είναι μια λογική σειρά γεγονότων που έγιναν στην εξέλιξη της τεχνολογίας της μηχανοκίνητης πτήσης. Μπορούμε να σκεφτούμε, πραγματικά, ότι κάθε μια είναι λίγο-πολύ πέρα από τη φαντασία του εφευρέτη της προηγούμενης, αν θέλετε. Οι στοιχειώδεις καινοτομίες πρόσθεσαν κάτι που δεν είναι στοιχειώδες πλέον.
There are two sorts of technological progress really, for this purpose. There are fundamental, major breakthroughs, and there are incremental refinements of those breakthroughs. Now, they differ a great deal in terms of the predictability of time frames. Fundamental breakthroughs: very hard to predict how long it's going to take to make a fundamental breakthrough. It was a very long time ago that we decided that flying would be fun, and it took us until 1903 to actually work out how to do it. But after that, things were pretty steady and pretty uniform. I think this is a reasonable sequence of events that happened in the progression of the technology of powered flight. We can think, really, that each one is sort of beyond the imagination of the inventor of the previous one, if you like. The incremental advances have added up to something which is not incremental anymore.
Αυτό είναι κάτι που βλέπετε μετά από μια θεμελιώδη ανακάλυψη. Και το βλέπετε σε όλα τα είδη των τεχνολογιών. Οι υπολογιστές, μπορείτε να δείτε σε ένα περισσότερο ή λιγότερο παράλληλο χρόνο, συμβαίνουν φυσικά λίγο αργότερα. Μπορείτε να δείτε την ιατρική φροντίδα. Εννοώ, η υγιεινή, τα εμβόλια, τα αντιβιοτικά -- ξέρετε, το ίδιο χρονικό πλαίσιο. Οπότε νομίζω ότι στην πραγματικότητα το δεύτερο βήμα, που το ονόμασα έτσι πριν λίγο δεν είναι καν βήμα. Ότι στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι που είναι αρκετά νέοι ώστε να ωφεληθούν από αυτές τις θεραπείες που δίνουν αυτό το μέτριο ποσό επιμήκυνσης της διάρκειας της ζωής, ακόμη και εκείνοι οι άνθρωποι που είναι ήδη στη μέση ηλικία όταν φτάσουν αυτές οι θεραπείες, θα βρεθούν σε κάποιο κρίσιμο σημείο. Θα επιβιώνουν κυρίως αρκετά ώστε να δέχονται τις βελτιωμένες θεραπείες που θα τους δώσουν επιπλέον 30 ή ίσως 50 χρόνια. Με άλλα λόγια, θα μένουν μποστά από το παιχνίδι. Οι θεραπείες θα βελτιώνονται γρηγορότερα από τις υπολειπόμενες ατέλειες στις θεραπείες που θα μας φτάνουν.
This is the sort of thing you see after a fundamental breakthrough. And you see it in all sorts of technologies. Computers: you can look at a more or less parallel time line, happening of course a bit later. You can look at medical care. I mean, hygiene, vaccines, antibiotics -- you know, the same sort of time frame. So I think that actually step two, that I called a step a moment ago, isn't a step at all. That in fact, the people who are young enough to benefit from these first therapies that give this moderate amount of life extension, even though those people are already middle-aged when the therapies arrive, will be at some sort of cusp. They will mostly survive long enough to receive improved treatments that will give them a further 30 or maybe 50 years. In other words, they will be staying ahead of the game. The therapies will be improving faster than the remaining imperfections in the therapies are catching up with us.
Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο για να διευκρινίσω. Γιατί, ξέρετε, οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν ακούν ότι προβλέπω ότι πολλοί από τους ανθρώπους που ζουν σήμερα θα ζήσουν 1000 χρόνια ή περισσότερα νομίζουν ότι λέω ότι θα εφεύρω θεραπείες στις επόμενες δεκαετίες που τόσο απόλυτα θα αντιμετωπίζουν τη γήρανση που αυτές οι θεραπείες θα μας επιτρέπουν να ζούμε 1000 χρόνια ή περισσότερα. Δε λέω καθόλου αυτό. Λέω ότι ο ρυθμός βελτίωσης αυτών των θεραπειών θα είναι αρκετός. Δε θα είναι ποτέ τέλειες, αλλά θα μπορούν να διορθώσουν τα πράγματα από τα οποία πεθαίνουν αυτοί που είναι 200 ετών, πριν έχουμε τέτοιους. Και το ίδιο για τους 300 ή 400 χρόνων και πάει λέγοντας. Αποφάσισα να δώσω σε αυτό ένα μικρό όνομα, που είναι «ταχύτητα διαφυγής μακροζωίας». (Γέλια) Λοιπόν φαίνεται ότι έχει περάσει το μήνυμα.
This is a very important point for me to get across. Because, you know, most people, when they hear that I predict that a lot of people alive today are going to live to 1,000 or more, they think that I'm saying that we're going to invent therapies in the next few decades that are so thoroughly eliminating aging that those therapies will let us live to 1,000 or more. I'm not saying that at all. I'm saying that the rate of improvement of those therapies will be enough. They'll never be perfect, but we'll be able to fix the things that 200-year-olds die of, before we have any 200-year-olds. And the same for 300 and 400 and so on. I decided to give this a little name, which is "longevity escape velocity." (Laughter) Well, it seems to get the point across.
Οπότε, αυτοί οι τρόποι εδώ είναι βασικά πώς περιμένουμε να ζουν οι άνθρωποι όσον αφορά στην υπολειπόμενη αναμενόμενη ζωή, όπως μετράται με βάση την υγεία τους, για δεδομένες ηλικίες τη στιγμή που οι θεραπείες αυτές θα φτάσουν. Αν είστε ήδη 100, ή ακόμα 80 -- και ένας μέσος 80άρης, μάλλον δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για σας με αυτές τις θεραπείες, γιατί είστε πολύ κοντά στην πόρτα του θανάτου ώστε οι πολύ αρχικές, πειραματικές θεραπείες να είναι αρκετά καλές για σας. Δε θα μπορέσετε να τις αντέξετε. Αλλά αν είστε μόνο 50, ίσως υπάρχει μια πιθανότητα ότι μπορεί να μπορέσετε να βγείτε από την τρύπα και, ξέρετε -- (Γέλιο) τελικά να το ξεπεράσετε και να αρχίσετε να γίνεστε βιολογικά νεότεροι υπό την έννοια που έχει νόημα, σε όρους νεότητας, τόσο φυσικής όσο και πνευματικής, και σε όρους πιθανότητας θανάτου από αιτίες που σχετίζονται με την ηλικία. Και φυσικά, αν είστε λίγο νεότεροι από αυτό, τότε πραγματικά ποτέ δε θα φτάσετε κοντά στο να είστε ευάλωτοι αρκετά ώστε να πεθάνετε από αιτίες που σχετίζονται με την ηλικία.
So, these trajectories here are basically how we would expect people to live, in terms of remaining life expectancy, as measured by their health, for given ages that they were at the time that these therapies arrive. If you're already 100, or even if you're 80 -- and an average 80-year-old, we probably can't do a lot for you with these therapies, because you're too close to death's door for the really initial, experimental therapies to be good enough for you. You won't be able to withstand them. But if you're only 50, then there's a chance that you might be able to pull out of the dive and, you know -- (Laughter) -- eventually get through this and start becoming biologically younger in a meaningful sense, in terms of your youthfulness, both physical and mental, and in terms of your risk of death from age-related causes. And of course, if you're a bit younger than that, then you're never really even going to get near to being fragile enough to die of age-related causes.
Οπότε αυτό είναι ένα γνήσιο συμπέρασμα στο οποίο φτάνω, ότι ο πρώτος που θα είναι 150 χρονών -- δεν ξέρουμε πόσο χρονών είναι αυτός τώρα γιατί δεν ξέρουμε πόσο καιρό θα πάρει να βρούμε αυτές τις πρώτης γενιάς θεραπείες. Αλλά άσχετα από αυτή την ηλικία, υποστηρίζω ότι ο πρώτος άνθρωπος που θα ζήσει 1000 χρόνια -- που θα υφίσταται φυσικά, ξέρετε, τις παγκόσμιες καταστροφές -- είναι στην πραγματικότητα, πιθανόν, μόνο 10 χρόνια νεότερος από τον πρώτο που θα είναι 150 χρονών. Και αυτή είναι μια σημαντική σκέψη.
So this is a genuine conclusion that I come to, that the first 150-year-old -- we don't know how old that person is today, because we don't know how long it's going to take to get these first-generation therapies. But irrespective of that age, I'm claiming that the first person to live to 1,000 -- subject of course, to, you know, global catastrophes -- is actually, probably, only about 10 years younger than the first 150-year-old. And that's quite a thought.
Ωραία, οπότε τελικά θα ξοδέψω το υπόλοιπο της ομιλίας, τα τελευταία μου εφτάμιση λεφτά, στο βήμα ένα, δηλαδή το πώς μπορούμε τελικά να βρούμε αυτό το μέτριο ποσό επιμήκυνσης της διάρκειας της ζωής που θα μας επιτρέπει να φτάσουμε στην ταχύτητα διαφυγής; Και για να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να μιλήσω λίγο για ποντίκια. Έχω ένα ανθρώπινο ορόσημο στην εύρωστη ανθρώπινη αναζωογόνηση. Την ονομάζω εύρωστη αναζωογόνηση ποντικιών, όχι με πολλή φαντασία. Και αυτό είναι. Λέω ότι θα πάρουμε μια ποικιλία ποντικών που έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής, που βασικά σημαίνει ποντίκια που ζουν περίπου τρία χρόνια κατά μέσο όρο. Δεν τους κάνουμε ακριβώς τίποτα μέχρι να γίνουν δύο χρονών. Και μετά τους κάνουμε ένα σωρό πράγματα, και με αυτές τις θεραπείες, τα κάνουμε να ζουν, κατά μέσο όρο, ως τα πέμπτα τους γενέθλια. Οπότε, με άλλα λόγια, προσθέτουμε δύο χρόνια -- τριπλασιάζουμε το υπόλοιπο τη ζωής τους μετρώντας από τότε που αρχίσαμε τις θεραπείες.
Alright, so finally I'm going to spend the rest of the talk, my last seven-and-a-half minutes, on step one; namely, how do we actually get to this moderate amount of life extension that will allow us to get to escape velocity? And in order to do that, I need to talk about mice a little bit. I have a corresponding milestone to robust human rejuvenation. I'm calling it "robust mouse rejuvenation," not very imaginatively. And this is what it is. I say we're going to take a long-lived strain of mouse, which basically means mice that live about three years on average. We do exactly nothing to them until they're already two years old. And then we do a whole bunch of stuff to them, and with those therapies, we get them to live, on average, to their fifth birthday. So, in other words, we add two years -- we treble their remaining lifespan, starting from the point that we started the therapies.
Το ερώτημα είναι, τι ακριβώς θα σήμαινε αυτό για το χρονικό όριο μέχρι να φτάσουμε στο ορόσημο που ανέφερα πριν για τους ανθρώπους; Το οποίο μπορούμε τώρα, όπως εξήγησα, αντίστοιχα να ονομάζουμε είτε εύρωστη ανθρώπινη αναζωογόνηση, ή ταχύτητα διαφυγής μακροζωίας. Δεύτερον, τι σημαίνει στην αντίληψη του κόσμου το πόσο γρήγορα θα μας πάρει να φτάσουμε σε αυτά τα πράγματα, ξεκινώντας από τη στιγμή που παίρνουμε τα ποντίκια; Και τρίτον, το ερώτημα είναι, τι θα προσφέρει σε όσους ανθρώπους πραγματικά το θέλουν; Και φαίνεται σε μένα ότι η πρώτη ερώτηση είναι μια εντελώς βιολογική ερώτηση και είναι εξαιρετικά δύσκολο να απαντηθεί. Κάποιος πρέπει να κάνει πολλές υποθέσεις και πολλοί από τους συναδέλφους μου θα έλεγαν ότι δε θα έπρεπε να τις κάνουμε, ότι θα έπρεπε απλά να περιμένουμε μέχρι να μάθουμε περισσότερα.
The question then is, what would that actually mean for the time frame until we get to the milestone I talked about earlier for humans? Which we can now, as I've explained, equivalently call either robust human rejuvenation or longevity escape velocity. Secondly, what does it mean for the public's perception of how long it's going to take for us to get to those things, starting from the time we get the mice? And thirdly, the question is, what will it do to actually how much people want it? And it seems to me that the first question is entirely a biology question, and it's extremely hard to answer. One has to be very speculative, and many of my colleagues would say that we should not do this speculation, that we should simply keep our counsel until we know more.
Λέω ότι αυτά είναι ανοησίες. Λέω ότι είμαστε απόλυτα ανεύθυνοι αν μείνουμε σιωπηλοί σε αυτό. Πρέπει να κάνουμε την καλύτερη υπόθεση ως προς το χρονικό όριο ώστε να δώσουμε στους ανθρώπους μια αίσθηση του μέτρου ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε τις προτεραιότητές τους. Οπότε, λέω ότι έχουμε μια 50/50 πιθανότητα να φτάσουμε σε αυτό το ορόσημο, την εύρωστη ανθρώπινη αναζωογόνηση, μέσα σε 15 χρόνια από το σημείο που θα φτάσουμε στην εύρωστη αναζωογόνηση των ποντικιών. 15 χρόνια από το εύρωστο ποντίκι. Η αντίληψη του κόσμου θα είναι πιθανόν λίγο καλύτερη από αυτό. Ο κόσμος τείνει να υποεκτιμά το πόσο δύσκολα είναι τα επιστημονικά θέματα. Οπότε μάλλον θα σκεφτούν ότι είναι 5 χρόνια μακριά. Θα κάνουν λάθος, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει και τόση σημασία. Και τελικά, φυσικά, νομίζω ότι είναι δίκαιο να πω ότι ένα μεγάλο τμήμα της αιτίας που ο κόσμος είναι τόσο αμφίθυμος σχετικά με τη γήρανση είναι η παγκόσμια ύπνωση που μίλησα νωρίτερα, η στρατηγική της αντιγραφής. Αυτό θα είναι ιστορία σε αυτό το σημείο γιατί δε θα είναι πλέον δυνατό να πιστέψουμε ότι η γήρανση είναι αναπόφευκτη στους ανθρώπους, αφού θα έχει αποφευχθεί τόσο αποτελεσματικά σε ποντίκια. Οπότε είναι πιθανό να καταλήξουμε σε μια πολύ ισχυρή πρόκληση στη νοοτροπία των ανθρώπων και φυσικά αυτό έχει τεράστιες επιπτώσεις.
I say that's nonsense. I say we absolutely are irresponsible if we stay silent on this. We need to give our best guess as to the time frame, in order to give people a sense of proportion so that they can assess their priorities. So, I say that we have a 50/50 chance of reaching this RHR milestone, robust human rejuvenation, within 15 years from the point that we get to robust mouse rejuvenation. 15 years from the robust mouse. The public's perception will probably be somewhat better than that. The public tends to underestimate how difficult scientific things are. So they'll probably think it's five years away. They'll be wrong, but that actually won't matter too much. And finally, of course, I think it's fair to say that a large part of the reason why the public is so ambivalent about aging now is the global trance I spoke about earlier, the coping strategy. That will be history at this point, because it will no longer be possible to believe that aging is inevitable in humans, since it's been postponed so very effectively in mice. So we're likely to end up with a very strong change in people's attitudes, and of course that has enormous implications.
Οπότε για να σας πω τώρα πώς θα βρούμε αυτά τα ποντίκια, θα προσθέσω λίγο στην περιγραφή μου για τη γήρανση. Θα χρησιμοποιήσω τον όρο ''ζημιά'' για να ορίσω αυτά τα ενδιάμεσα πράγματα που προκαλούνται από το μεταβολισμό, και τελικά προκαλούν παθολογία. Γιατί το κρίσιμο σημείο σχετικά με αυτό είναι ότι αν και η ζημιά προκαλεί παθολογία μόνο στο τέλος, η ίδια η ζημιά προκαλείται συνεχώς καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής, ξεκινώντας από πριν γεννηθούμε. Αλλά δεν είναι μέρος του ίδιου του μεταβολισμού. Και αυτό αποδεικνύεται χρήσιμο. Γιατί μπορούμε να ξανα-σχεδιάσουμε το αρχικό μας διάγραμμα έτσι. Μπορούμε να πούμε ότι, θεμελιωδώς, η διαφορά ανάμεσα στη γεροντολογία και τη γηριατρική είναι ότι η γεροντολογία προσπαθεί να αναστείλει το ρυθμό με τον οποίο ο μεταβολισμός προκαλεί αυτή τη ζημιά. Και θα εξηγήσω ακριβώς τι ζημιά είναι με συγκεκριμένους βιολογικούς όρους σε λιγάκι. Και οι επιστήμονες της γηριατρικής προσπαθούν να καθυστερήσουν το χρόνο με το να σταματήσουν τη ζημιά που μετατρέπεται σε παθολογία. Και ο λόγος που είναι μια χαμένη μάχη είναι επειδή η ζημιά συνεχίζει να συσσωρεύεται.
So in order to tell you now how we're going to get these mice, I'm going to add a little bit to my description of aging. I'm going to use this word "damage" to denote these intermediate things that are caused by metabolism and that eventually cause pathology. Because the critical thing about this is that even though the damage only eventually causes pathology, the damage itself is caused ongoing-ly throughout life, starting before we're born. But it is not part of metabolism itself. And this turns out to be useful. Because we can re-draw our original diagram this way. We can say that, fundamentally, the difference between gerontology and geriatrics is that gerontology tries to inhibit the rate at which metabolism lays down this damage. And I'm going to explain exactly what damage is in concrete biological terms in a moment. And geriatricians try to hold back the sands of time by stopping the damage converting into pathology. And the reason it's a losing battle is because the damage is continuing to accumulate.
Οπότε υπάρχει μια τρίτη προσέγγιση, αν το δούμε με αυτόν τον τρόπο. Μπορούμε να την ονομάζουμε μηχανική προσέγγιση, και υποστηρίζω ότι η μηχανική προσέγγιση είναι μέσα σε αυτό το όριο. Η μηχανική προσέγγιση δεν επεμβαίνει σε καμία διαδικασία. Δεν επεμβαίνει σε αυτή τη διαδικασία, ή αυτή. Και αυτό είναι καλό γιατί σημαίνει ότι δεν είναι μια χαμένη μάχη και είναι κάτι που είναι μέσα στα όρια του δυνατού, γιατί δεν περιλαμβάνει βελτίωση στην εξέλιξη. Η μηχανική προσέγγιση απλά λέει «Ας πάμε να διορθώσουμε περιοδικά όλα αυτά τα διάφορα είδη ζημιάς -- όχι απαραίτητα να τα επισκευάσουμε εντελώς, αλλά να τα επισκευάσουμε αρκετά, ώστε να κρατήσουμε το επίπεδο της ζημιάς κάτω από ένα όριο που πρέπει να υπάρχει, που προκαλεί παθογένεια». Ξέρουμε ότι αυτό το όριο υπάρχει, γιατί δεν αποκτούμε ασθένειες που σχετίζονται με την ηλικία μέχρι να φτάσουμε στη μέση ηλικία, παρόλο που η ζημιά συσσωρεύεται ακόμα από πριν γεννηθούμε.
So there's a third approach, if we look at it this way. We can call it the "engineering approach," and I claim that the engineering approach is within range. The engineering approach does not intervene in any processes. It does not intervene in this process or this one. And that's good because it means that it's not a losing battle, and it's something that we are within range of being able to do, because it doesn't involve improving on evolution. The engineering approach simply says, "Let's go and periodically repair all of these various types of damage -- not necessarily repair them completely, but repair them quite a lot, so that we keep the level of damage down below the threshold that must exist, that causes it to be pathogenic." We know that this threshold exists, because we don't get age-related diseases until we're in middle age, even though the damage has been accumulating since before we were born.
Γιατί λέω ότι είμαστε μέσα στο όριο; Λοιπόν, βασικά είναι αυτό. Το νόημα σε αυτή τη διαφάνεια είναι το κάτω μερος. Αν προσπαθήσουμε να πούμε ποια σημεία του μεταβολισμού είναι σημαντικά για τη γήρανση, θα είμαστε εδώ όλο το βράδυ, γιατί βασικά όλος ο μεταβολισμός είναι σημαντικός για τη γήρανση με τον ένα τρόπο ή τον άλλο. Αυτή η λίστα είναι μόνο για επεξήγηση, είναι ατελής. Η λίστα στα δεξιά είναι επίσης ατελής. Είναι μια λίστα τύπων παθολογίας που σχετίζονται με την ηλικία, και είναι απλά μια ατελής λίστα. Αλλά θα ήθελα να υποστηρίξω ότι αυτή η λίστα στη μέση είναι πραγματικά πλήρης, αυτή είναι η λίστα με τους τύπους των πραγμάτων που θεωρούνται ζημιές, παρενέργειες του μεταβολισμού που προκαλούν παθολογία στο τέλος ή που μπορεί να προκαλέσουν παθολογία. Και είναι μόνο εφτά. Είναι κατηγορίες πραγμάτων, φυσικά, αλλά είναι μόνο εφτά. Η κυτταρική απώλεια, μεταλλάξεις στα χρωμοσώματα, μεταλλάξεις στα μιτοχόνδρια κλπ.
Why do I say that we're in range? Well, this is basically it. The point about this slide is actually the bottom. If we try to say which bits of metabolism are important for aging, we will be here all night, because basically all of metabolism is important for aging in one way or another. This list is just for illustration; it is incomplete. The list on the right is also incomplete. It's a list of types of pathology that are age-related, and it's just an incomplete list. But I would like to claim to you that this list in the middle is actually complete -- this is the list of types of thing that qualify as damage, side effects of metabolism that cause pathology in the end, or that might cause pathology. And there are only seven of them. They're categories of things, of course, but there's only seven of them. Cell loss, mutations in chromosomes, mutations in the mitochondria and so on.
Καταρχήν, θα ήθελα να σας δώσω ένα επιχείρημα για το γιατί η λίστα αυτή είναι πλήρης. Φυσικά κάποιος μπορεί να έχει ένα βιολογικό επιχείρημα. Κάποιος μπορεί να πει ''Εντάξει, από τι είμαστε φτιαγμένοι;'' Είμαστε φτιαγμένοι από κύτταρα και πράγματα ανάμεσα στα κύτταρα. Πού μπορεί να συσσωρευθεί η ζημιά; Η απάντηση είναι, σε μόρια με μεγάλη διάρκεια ζωής γιατί ένα μόριο με μικρή διάρκεια ζωής υφίσταται τη ζημιά, αλλά όταν το μόριο καταστρέφεται -- όπως μια πρωτείνη που καταστρέφεται από την πρωτεόλυση -- τότε η ζημιά εχει περάσει. Πρέπει να είναι μόρια με μεγάλη διάρκεια ζωής. Οπότε, αυτά τα εφτά πράγματα ήταν υπό συζήτηση στη γεροντολογία πριν πολύ καιρό και αυτά είναι αρκετά καλά νέα, διότι σημαίνει ότι, ξέρετε, έχουμε καταφέρει πολλά στη βιολογία σε αυτά τα 20 χρόνια, οπότε το γεγονός ότι δεν επιμηκύναμε αυτή τη λίστα είναι μια καλή ένδειξη ότι δεν υπάρχει καμία πιθανή επιμήκυνση για να γίνει. Ωστόσο, είναι καλύτερο από αυτό, στην πραγματικότητα ξέρουμε πώς να τις διορθώσουμε όλες στα ποντίκια, κατ' αρχήν -- και αυτό που εννοώ λέγοντας κατ' αρχήν είναι ότι πιθανόν μπορούμε να εφαρμόζουμε αυτές τις διορθώσεις μέσα σε μια δεκαετία. Μερικές από αυτές εφαρμόζονται εν μέρει ήδη, αυτές στο πάνω μέρος.
First of all, I'd like to give you an argument for why that list is complete. Of course one can make a biological argument. One can say, "OK, what are we made of?" We're made of cells and stuff between cells. What can damage accumulate in? The answer is: long-lived molecules, because if a short-lived molecule undergoes damage, but then the molecule is destroyed -- like by a protein being destroyed by proteolysis -- then the damage is gone, too. It's got to be long-lived molecules. So, these seven things were all under discussion in gerontology a long time ago and that is pretty good news, because it means that, you know, we've come a long way in biology in these 20 years, so the fact that we haven't extended this list is a pretty good indication that there's no extension to be done. However, it's better than that; we actually know how to fix them all, in mice, in principle -- and what I mean by in principle is, we probably can actually implement these fixes within a decade. Some of them are partially implemented already, the ones at the top.
Δεν έχω χρόνο να μιλήσω για όλες, αλλά το συμπέρασμά μου είναι ότι αν μπορούμε να πάρουμε επαρκή χρηματοδότηση για αυτό, τότε πιθανόν μπορούμε να αναπτύξουμε εύρωστη αναζωογόνηση ποντικιών σε μόλις 10 χρόνια, αλλά πρέπει να το κάνουμε σοβαρά. Πρέπει πραγματικά να αρχίσουμε να προσπαθούμε. Οπότε φυσικά, υπάρχουν κάποιοι βιολόγοι στο κοινό και θέλω να δώσω μερικές απαντήσεις σε κάποιες ερωτήσεις που μπορεί να έχετε. Μπορεί να έχετε απογοητευθεί από αυτή την ομιλία, αλλά θεμελιωδώς θα πρέπει να πάτε και να διαβάσετε αυτά τα πράγματα. Έχω δημοσιεύσει πολλά πάνω σε αυτό. Παραπέμπω στην πειραματική δουλειά πάνω στην οποία βασίζεται η αισιοδοξία μου και υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες εκεί. Οι λεπτομέρειες είναι που μου δίνουν σιγουριά για τα σχετικά κατηγορηματικά χρονικά πλαίσια που προβλέπω εδώ. Οπότε αν νομίζετε ότι κάνω λάθος, καλύτερα να πάτε και να βρείτε γιατί κάνω λάθος.
I haven't got time to go through them at all, but my conclusion is that, if we can actually get suitable funding for this, then we can probably develop robust mouse rejuvenation in only 10 years, but we do need to get serious about it. We do need to really start trying. So of course, there are some biologists in the audience, and I want to give some answers to some of the questions that you may have. You may have been dissatisfied with this talk, but fundamentally you have to go and read this stuff. I've published a great deal on this; I cite the experimental work on which my optimism is based, and there's quite a lot of detail there. The detail is what makes me confident of my rather aggressive time frames that I'm predicting here. So if you think that I'm wrong, you'd better damn well go and find out why you think I'm wrong.
Και φυσικά το βασικό θέμα είναι ότι δε θα πρέπει να εμπιστεύεστε τους ανθρώπους που ονομάζουν τους εαυτούς τους γεροντολόγους, διότι όπως με κάθε ραγδαία αναχώρηση από έναν προηγούμενο τρόπο σκέψης σε ένα συγκεκριμένο τομέα, ξέρετε, περιμένετε οι άνθρώποι στο κύριο ρεύμα να είναι λίγο άκαμπτοι και να μην το παίρνουν πραγματικά σοβαρά. Οπότε, ξέρετε, πρέπει να προετοιμαστείτε καλά ώστε να καταλάβετε αν αυτό είναι αλήθεια.
And of course the main thing is that you shouldn't trust people who call themselves gerontologists because, as with any radical departure from previous thinking within a particular field, you know, you expect people in the mainstream to be a bit resistant and not really to take it seriously. So, you know, you've got to actually do your homework, in order to understand whether this is true.
Και θα καταλήξουμε με λίγα πράγματα. Ένα πράγμα είναι, ξέρετε, θα ακούσετε κάποιον στην επόμενη συνεδρίαση που είπε πριν από λίγο καιρό ότι μπορούσε να χαρτογραφήσει το ανθρώπινο γονιδίωμα σε μηδενικό χρόνο και όλοι είπαν «Αυτό είναι προφανώς αδύνατο». Και ξέρετε τι έγινε. Οπότε, ξέρετε, αυτό συμβαίνει. Έχουμε διάφορες στρατηγικές -- υπάρχει το Βραβείο ''Methuselah Mouse'',[Ποντίκι Μαθουσάλας] που είναι βασικά ένα κίνητρο για πρωτοπορία και για να κάνετε αυτό που νομίζετε ότι θα δουλέψει και μπορείτε να πάρετε χρήματα για αυτό αν κερδίσετε. Υπάρχει μια πρόταση να δημιουργηθεί ένα Ινστιτούτο. Αυτό θα χρειαστεί μερικά χρήματα. Αλλά, εννοώ, κοιτάξτε -- πόσο χρόνο χρειάζεται να ξοδευτούν αυτά στον πόλεμο του Ιράκ; Όχι πολύ καιρό. Εντάξει. (Γέλια) Θα είναι φιλανθρωπικό, γιατί το κέρδος αποσπά τη βιοτεχνολογία, αλλά βασικά έχει 90% πιθανότητες, νομίζω, να επιτύχει. Και νομίζω ότι ξέρουμε πώς να το κάνουμε. Και θα σταματήσω εδώ. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
And we'll just end with a few things. One thing is, you know, you'll be hearing from a guy in the next session who said some time ago that he could sequence the human genome in half no time, and everyone said, "Well, it's obviously impossible." And you know what happened. So, you know, this does happen. We have various strategies -- there's the Methuselah Mouse Prize, which is basically an incentive to innovate, and to do what you think is going to work, and you get money for it if you win. There's a proposal to actually put together an institute. This is what's going to take a bit of money. But, I mean, look -- how long does it take to spend that on the war in Iraq? Not very long. OK. (Laughter) It's got to be philanthropic, because profits distract biotech, but it's basically got a 90 percent chance, I think, of succeeding in this. And I think we know how to do it. And I'll stop there. Thank you. (Applause)
Κρις Άντερσον: Εντάξει, Δεν ξέρω αν θα υπάρξουν ερωτήσεις αλλά σκέφτηκα να δώσω στον κόσμο την ευκαιρία. Κοινό: Αφού μιλάτε για τη γήρανση και την προσπαθεια να καταπολεμηθεί, γιατί κάνετε τον εαυτό σας να φαίνεται σα γέρος άνθρωπος; (Γέλιο)
Chris Anderson: OK. I don't know if there's going to be any questions but I thought I would give people the chance. Audience: Since you've been talking about aging and trying to defeat it, why is it that you make yourself appear like an old man? (Laughter)
ΟΓ: Γιατί είμαι γέρος άνθρωπος. Στην πραγματικότητα είμαι 158. (Γέλια) (Χειροκρότημα)
AG: Because I am an old man. I am actually 158. (Laughter) (Applause)
Κοινό: Τα είδη στον πλανήτη έχουν εξελιχθεί με ανοσοποιητικά συστήματα ώστε να καταπολεμούν τις ασθένειες και έτσι τα άτομα να ζουν αρκετά ώστε να είναι παραγωγικά. Ωστόσο, απ' όσο ξέρω, όλα τα είδη έχουν εξελιχθεί να πεθάνουν, οπότε όταν τα κύτταρα διαιρούνται, η τελομεράση γίνεται ανεπαρκής και τελικά τα είδη πεθαίνουν. Οπότε, γιατί η εξέλιξη φαίνεται να έχει επιλέξει ενάντια στην αθανασία όταν είναι τόσο ωφέλιμη, ή είναι ότι η εξέλιξη είναι απλά ατελής;
Audience: Species on this planet have evolved with immune systems to fight off all the diseases so that individuals live long enough to procreate. However, as far as I know, all the species have evolved to actually die, so when cells divide, the telomerase get shorter, and eventually species die. So, why does -- evolution has -- seems to have selected against immortality, when it is so advantageous, or is evolution just incomplete?
ΟΓ: Λαμπρά. Ευχαριστώ που κάνετε μια ερώτηση που μπορώ να απαντήσω με μια αδιαφιλονίκητη απάντηση. Θα σας πω την αυθεντική κύρια απάντηση στην ερώτησή σας, με την οποία συμβαίνει να συμφωνώ και είναι ότι, όχι, η γήρανση δεν είναι προϊόν της επιλογής, της εξέλιξης. Η γήρανση είναι απλά το προϊόν της εξελικτικής αμέλειας. Με άλλα λόγια, έχουμε τη γήρανση γιατί είναι δύσκολη δουλειά να μην έχουμε γήρανση. Χρειάζεστε περισσότερα γενετικά μονοπάτια, περισσότερη πολυπλοκότητα στα γονίδιά σας ώστε να γερνάτε πιο αργά και αυτό συνεχίζει να είναι αληθινό όσο περισσότερο το απορρίπτετε. Οπότε, στο βαθμό που για την εξέλιξη δεν έχει σημασία, δεν έχει σημασία αν τα γονίδια κληρονομούνται από τα άτομα, αν ζουν πολύ καιρό ή αν είναι από τη γέννηση, υπάρχει μια συγκεκριμένη ποσότητα διαμόρφωσης αυτού, που είναι ο λόγος που διαφορετικά είδη έχουν διαφορετικούς αναμενόμενους χρόνους ζωής, αλλά γι' αυτό είναι που δεν υπάρχουν αθάνατα είδη.
AG: Brilliant. Thank you for asking a question that I can answer with an uncontroversial answer. I'm going to tell you the genuine mainstream answer to your question, which I happen to agree with, which is that, no, aging is not a product of selection, evolution; [aging] is simply a product of evolutionary neglect. In other words, we have aging because it's hard work not to have aging; you need more genetic pathways, more sophistication in your genes in order to age more slowly, and that carries on being true the longer you push it out. So, to the extent that evolution doesn't matter, doesn't care whether genes are passed on by individuals, living a long time or by procreation, there's a certain amount of modulation of that, which is why different species have different lifespans, but that's why there are no immortal species.
ΚΑ: Τα γονίδια δεν ενδιαφέρονται, αλλά εμείς;
CA: The genes don't care but we do?
ΟΓ: Αυτό είναι σωστό.
AG: That's right.
Κοινό: Γειά σας. Διάβασα κάπου ότι τα τελευταία 20 χρόνια ο μέσος αναμενόμενος χρόνος ζωής πρακτικά οποιουδήποτε στον πλανήτη αυξήθηκε κατά 10 χρόνια. Με βάση αυτό, θα σκεφτόμουν ότι θα ζούσα μέχρι τα 120 αν δε χτυπήσω με τη μοτοσυκλέτα μου. Αυτό σημαίνει ότι είμαι ένα από τα υποκείμενά σας να γίνω 1.000 χρονών;
Audience: Hello. I read somewhere that in the last 20 years, the average lifespan of basically anyone on the planet has grown by 10 years. If I project that, that would make me think that I would live until 120 if I don't crash on my motorbike. That means that I'm one of your subjects to become a 1,000-year-old?
ΟΓ: Αν χάσετε λίγο βάρος. (Γέλια) Τα νούμερά σας είναι λίγο λάθος. Οι γενικώς αποδεκτοί αριθμοί είναι ότι οι αναμενόμενοι χρόνοι ζωής αυξάνονται από ένα ως δύο χρόνια ανά δεκαετία. Οπότε δεν είναι τόσο καλό όσο νομίζετε -- ή ελπίζετε. Αλλά έχω σκοπό να το αυξήσω στον ένα χρόνο ανά χρόνο όσο πιο σύντομα γίνεται.
AG: If you lose a bit of weight. (Laughter) Your numbers are a bit out. The standard numbers are that lifespans have been growing at between one and two years per decade. So, it's not quite as good as you might think, you might hope. But I intend to move it up to one year per year as soon as possible.
Κοινό: Μου έχουν πει ότι πολλά από τα κύτταρα του εγκεφάλου που έχουμε ως ενήλικες βρίσκονται στο ανθρώπινο έμβρυο και ότι τα εκεφαλικά κύτταρα αντέχουν περίπου 80 χρόνια. Αν αυτό είναι πράγματι σωστό, βιολογικά υπάρχουν επιπλοκές στον κόσμο της αναζωογόνησης; Αν υπάρχουν κύτταρα στο σώμα μου που ζουν 80 χρόνια, αντίθετα με το τυπικό, ξέρετε, των δύο μηνών;
Audience: I was told that many of the brain cells we have as adults are actually in the human embryo, and that the brain cells last 80 years or so. If that is indeed true, biologically are there implications in the world of rejuvenation? If there are cells in my body that live all 80 years, as opposed to a typical, you know, couple of months?
ΟΓ: Υπάρχουν τεχνικές επιπλοκές σίγουρα. Βασικά αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να αντικαταστήσουμε κύτταρα σε εκείνες τις λίγες περιοχές του εγκεφάλου που χάνουν κύτταρα με ένα σημαντικό ρυθμό, ειδικά τους νευρώνες, αλλά δε θέλουμε να τα αντικαταστήσουμε πιο γρήγορα από αυτό -- ή πιο γρήγορα γενικά, γιατί η πολύ γρήγορη αντικατάσταση θα υποβάθμιζε τη γνωστική λειτουργία. Αυτό που είπα νωρίτερα σχετικά με τη μη ύπαρξη ειδών που δε γερνούν ήταν λίγο υπεραπλούστευση. Υπάρχουν είδη που δε γερνούν -- η Ύδρα για παράδειγμα -- αλλά το κάνουν χωρίς να έχουν νευρικό σύστημα και χωρίς να έχουν στην πραγματικότητα ιστούς που βασίζονται για τη λειτουργία τους σε κύτταρα με μεγάλη διάρκεια ζωής.
AG: There are technical implications certainly. Basically what we need to do is replace cells in those few areas of the brain that lose cells at a respectable rate, especially neurons, but we don't want to replace them any faster than that -- or not much faster anyway, because replacing them too fast would degrade cognitive function. What I said about there being no non-aging species earlier on was a little bit of an oversimplification. There are species that have no aging -- Hydra for example -- but they do it by not having a nervous system -- and not having any tissues in fact that rely for their function on very long-lived cells.