In 1962 at Rice University, JFK told the country about a dream he had, a dream to put a person on the moon by the end of the decade. The eponymous moonshot.
In 1962 vertelde president Kennedy op Rice University over een droom die hij had, een droom om vóór het einde van het decennium iemand op de maan te zetten. Vandaar het eponiem 'moonshot'.
No one knew if it was possible to do but he made sure a plan was put in place to do it if it was possible. That's how great dreams are. Great dreams aren't just visions, they're visions coupled to strategies for making them real.
Niemand wist of het mogelijk was, maar hij zorgde voor een plan, mocht de mogelijkheid er zijn. Dat is het mooie van een droom. Grote dromen zijn niet zo maar visies, maar visies gekoppeld aan een plan om ze werkelijkheid te laten worden.
I have the incredible good fortune to work at a moonshot factory. At X -- formerly called Google X -- you'll find an aerospace engineer working alongside a fashion designer and former military ops commanders brainstorming with laser experts. These inventors, engineers and makers are dreaming up technologies that we hope can make the world a wonderful place.
Ik heb het enorme geluk om op een 'moonshot factory' te werken. Bij X -- voorheen Google X -- werken ruimte-ingenieurs samen met modeontwerpers en voormalige Special Forces-militairen brainstormen er met laserexperts. Uitvinders, ingenieurs en ontwikkelaars bedenken nieuwe technologieën waarvan we hopen dat ze de wereld beter zullen maken.
We use the word "moonshots" to remind us to keep our visions big -- to keep dreaming. And we use the word "factory" to remind ourselves that we want to have concrete visions -- concrete plans to make them real.
De term 'moonshot' dient om ons eraan te herinneren onze visies groot te houden -- om te blijven dromen. En we gebruiken het word 'factory' om ons erop te wijzen dat we concrete visies willen -- concrete plannen om ze waar te maken.
Here's our moonshot blueprint. Number one: we want to find a huge problem in the world that affects many millions of people. Number two: we want to find or propose a radical solution for solving that problem. And then number three: there has to be some reason to believe that the technology for such a radical solution could actually be built.
Dit is ons moonshotplan. Eén: we zoeken een gigantisch probleem dat miljoenen mensen in de wereld aangaat. Twee: we willen een radicale oplossing voor dit probleem zoeken of voorstellen. En drie: er moet een reden zijn om te geloven dat de technologie voor zo'n radicale oplossing werkelijkheid kan worden.
But I have a secret for you. The moonshot factory is a messy place. But rather than avoid the mess, pretend it's not there, we've tried to make that our strength. We spend most of our time breaking things and trying to prove that we're wrong. That's it, that's the secret. Run at all the hardest parts of the problem first. Get excited and cheer, "Hey! How are we going to kill our project today?"
Maar ik vertel jullie een geheim: de moonshot factory is een rommelige plek. In plaats van rommel te vermijden, doen we alsof hij er niet is en maken daar net ons sterke punt van. De meeste tijd maken we dingen kapot, proberen we te bewijzen dat we fout zijn. Dat is alles, dat is het geheim. We richten ons eerst op het moeilijkste deel van het problem. We zijn enthousiast en juichen: "Hé! Hoe gaan we vandaag ons project om zeep brengen?"
We've got this interesting balance going where we allow our unchecked optimism to fuel our visions. But then we also harness enthusiastic skepticism to breathe life, breathe reality into those visions.
We maken een interessante evenwichtsoefening tussen ons ongebreidelde optimisme onze visie laten voeden en het koesteren van een uitgesproken scepticisme om deze visies te laten leven en realiteit te laten worden.
I want to show you a few of the projects that we've had to leave behind on the cutting room floor, and also a few of the gems that at least so far, have not only survived that process, but have been accelerated by it.
Ik wil jullie een paar projecten tonen die het niet hebben gehaald, maar ook een paar juweeltjes die althans tot nu toe dat proces niet alleen hebben overleefd, maar er door versneld werden.
Last year we killed a project in automated vertical farming. This is some of the lettuce that we grew. One in nine people in the world suffers from undernourishment. So this is a moonshot that needs to happen. Vertical farming uses 10 times less water and a hundred times less land than conventional farming. And because you can grow the food close to where it's consumed, you don't have to transport it large distances. We made progress in a lot of the areas like automated harvesting and efficient lighting. But unfortunately, we couldn't get staple crops like grains and rice to grow this way. So we killed the project.
Vorig jaar bliezen we een project af in geautomatiseerde verticale landbouw. Dit is wat sla die we hebben geteeld. Een op de negen mensen in de wereld lijdt aan ondervoeding. Dus is dit een moonshot die moet gebeuren. Verticale landbouw heeft 10 keer minder water en 100 keer minder grond nodig dan conventionele landbouw. Omdat je het voedsel kunt telen dicht bij waar het wordt geconsumeerd, hoef je het niet over grote afstanden te vervoeren. We hebben vooruitgang geboekt op een groot aantal gebieden zoals automatisch oogsten en efficiënte verlichting. Maar helaas lukte het niet om gewassen zoals granen en rijst op deze manier te kweken. Dus stopten we ermee.
Here's another huge problem. We pay enormous costs in resources and environmental damage to ship goods worldwide. Economic development of landlocked countries is limited by lack of shipping infrastructure. The radical solution? A lighter-than-air, variable-buoyancy cargo ship. This has the potential to lower, at least overall, the cost, time and carbon footprint of shipping without needing runways. We came up with this clever set of technical breakthroughs that together might make it possible for us to lower the cost enough that we could actually make these ships -- inexpensively enough in volume. But however cheap they would have been to make in volume it turned out that it was going to cost close to 200 million dollars to design and build the first one.
Hier is nog een groot probleem. We betalen enorme kosten aan grondstoffen en schade aan het milieu om goederen wereldwijd te vervoeren. Economische ontwikkeling van door land ingesloten landen wordt beperkt door het ontbreken van vervoersinfrastructuur. De radicale oplossing? Een vrachtschip lichter dan lucht en met variabel drijfvermogen. Dit heeft de mogelijkheid, meestal toch, om de kosten, tijd en koolstofvoetafdruk van vervoer te verminderen en heeft geen landingsbanen nodig. We vonden een reeks knappe technische doorbraken die het samen mogelijk zouden maken om de kosten genoeg te verlagen om deze schepen echt te gaan maken -- goedkoop genoeg in grote aantallen. Maar hoe goedkoop ze ook zouden zijn in grote aantallen, het bleek dat het rond de 200 miljoen dollar ging kosten om het eerste te ontwerpen en te bouwen.
200 million dollars is just way too expensive. Because X is structured with these tight feedback loops of making mistakes and learning and new designs, we can't spend 200 million dollars to get the first data point about whether we're on the right track or not. If there's an Achilles' heel in one our projects, we want to know it now, up front, not way down the road. So we killed this project, too.
200 miljoen dollar is gewoon veel te duur. X werkt met strakke terugkoppelingslussen van het maken van fouten, het leren ervan en nieuwe ontwerpen. Daarom kunnen we geen 200 miljoen dollar uitgeven om het eerste gegevenspunt te krijgen over de vraag of we op de goede weg zijn of niet. Als er een achilleshiel in een van onze projecten zit, willen we het vooraf weten en niet als we al een stuk weg hebben afgelegd. Dus beëindigden we ook dit project.
Discovering a major flaw in a project doesn't always mean that it ends the project. Sometimes it actually gets us onto a more productive path.
Het ontdekken van een grote fout in een project betekent niet altijd het einde ervan. Soms brengt het ons eigenlijk op een productiever pad.
This is our fully self-driving vehicle prototype, which we built without a steering wheel or break pedal. But that wasn't actually our goal when we started.
Dit is ons prototype van een volledig autonoom voertuig, dat we bouwden zonder stuur of rempedaal. Maar dat was niet echt ons doel toen we begonnen.
With 1.2 million people dying on the roads globally every year, building a car that drives itself was a natural moonshot to take. Three and a half years ago, when we had these Lexus, retrofitted, self-driving cars in testing, they were doing so well, we gave them out to other Googlers to find out what they thought of the experience. And what we discovered was that our plan to have the cars do almost all the driving and just hand over to the users in case of emergency was a really bad plan. It wasn't safe because the users didn't do their job. They didn't stay alert in case the car needed to hand control back to them.
Met de 1,2 miljoen mensen die wereldwijd elk jaar op de wegen sterven, is het bouwen van een auto die zelf rijdt een vanzelfsprekend moonshot. Drie en een half jaar geleden, toen we deze omgebouwde, zelfrijdende auto's van Lexus testten, deden ze het zo goed dat we ze aan andere Googlers gaven om erachter te komen wat zij dachten van de ervaring. Wat we ontdekten, was dat ons plan om de auto's <i>bijna</i> al het sturen te laten doen en het alleen in noodgevallen over te dragen aan gebruikers een <i>heel slecht</i> plan was. Het was niet veilig omdat de gebruikers hun werk niet deden. Ze bleven niet alert voor het geval de wagen weer handbediend moest worden.
This was a major crisis for the team. It sent them back to the drawing board. And they came up with a beautiful, new perspective. Aim for a car where you're truly a passenger. You tell the car where you want to go, you push a button and it takes you from point A to point B by itself.
Dit was een belangrijke crisis voor het team. Het stuurde ze terug naar de tekentafel. Ze kwamen met een mooi, nieuw idee: ga voor een auto waarin je echt een passagier bent. Je vertelt de auto waar je naartoe wilt, je drukt op een knop en hij brengt je <i>vanzelf</i> van punt A naar punt B.
We're really grateful that we had this insight as early on in the project as we did. And it's shaped everything we've done since then. And now our cars have self-driven more than 1.4 million miles, and they're out everyday on the streets of Mountain View, California and Austin, Texas.
We zijn erg dankbaar dat we dit inzicht al hadden bij het begin van het project. En het gaf vorm aan alles wat we sindsdien hebben gedaan. Onze auto's hebben meer dan 2,3 miljoen km zelf gereden en doen dat nog elke dag in de straten van Mountain View in Californië en Austin in Texas.
The cars team shifted their perspective. This is one of X's mantras. Sometimes shifting your perspective is more powerful than being smart.
Het auto-team heeft zijn kijk aangepast. Dit is een van de leuzen van X. Soms is het verschuiven van je kijk krachtiger dan slim wezen.
Take wind energy. It's one of my favorite examples of perspective shifting. There's no way that we're going to build a better standard wind turbine than the experts in that industry. But we found a way to get up higher into the sky, and so get access to faster, more consistent winds, and so more energy without needing hundreds of tons of steel to get there.
Neem nu windenergie. Het is een van mijn favoriete voorbeelden van je kijk aanpassen. Er is geen manier om een betere windturbine te bouwen dan hoe de experts in die bedrijfstak dat doen. Maar we vonden een manier om hoger in de lucht te geraken en snellere, standvastigere winden te vinden, en dus ook meer energie zonder honderden tonnen staal nodig te hebben.
Our Makani energy kite rises up from its perch by spinning up those propellers along its wing. And it pulls out a tether as it rises, pulling energy up through the tether. Once the tether's all the way out, it goes into crosswind circles in the sky. And now those propellers that lifted it up have become flying turbines. And that sends energy back down the tether.
Onze Makani energie-vlieger stijgt op van zijn rustplaats door de propellers op zijn vleugel te laten draaien. Hij trekt bij het stijgen een tuier mee omhoog en krijgt energie via die tuier. Zodra de tuier helemaal uitgerold is, gaat de vlieger in de zijwind cirkels in de lucht beschrijven. Nu worden de propellers die hem omhoog trokken, vliegende turbines. Die sturen via de tuier energie naar beneden.
We haven't yet found a way to kill this project. And the longer it survives that pressure, the more excited we get that this could become a cheaper and more deployable form of wind energy for the world.
We hebben nog geen manier gevonden om dit project om zeep te brengen. Hoe langer het die druk overleeft, hoe opgewondener we erover raken dat dit een goedkopere en meer inzetbare vorm zou kunnen worden voor windenergie voor de wereld.
Probably the craziest sounding project we have is Project Loon. We're trying to make balloon-powered Internet. A network of balloons in the stratosphere that beam an internet connection down to rural and remote areas of the world. This could bring online as many as four billion more people, who today have little or no internet connection.
Ons malst klinkende project is waarschijnlijk het Project Loon [Gek]. We gaan internet via ballonnen maken. Een netwerk van ballonnen in de stratosfeer die overal ter wereld zorgen voor internet in landelijke en afgelegen gebieden. Dit zou maar liefst vier miljard mensen online kunnen brengen, die vandaag weinig of geen internetverbinding hebben.
But you can't just take a cell tower, strap it to a balloon and stick it in the sky. The winds are too strong, it would be blown away. And the balloons are too high up to tie it to the ground.
Maar je kunt niet zomaar een zendmast aan een ballon vastmaken en in de lucht hangen. De wind is er te sterk, hij zou worden weggeblazen. En de ballonnen zitten te hoog om ze aan de grond vast te maken.
Here comes the crazy moment. What if, instead, we let the balloons drift and we taught them how to sail the winds to go where the needed to go? It turns out the stratosphere has winds that are going in quite different speeds and directions in thin strata. So we hoped that using smart algorithms and wind data from around the world, we could maneuver the balloons a bit, getting them to go up and down just a tiny bit in the stratosphere to grab those winds going in those different directions and speeds. The idea is to have enough balloons so as one balloon floats out of your area, there's another balloon ready to float into place, handing off the internet connection, just like your phone hands off between cell towers as you drive down the freeway.
Hier komt het krankzinnige: waarom de balonnen niet gewoon laten waaien en ze leren hoe op de wind te varen om te geraken waar ze naartoe moeten? Het blijkt dat er in de stratosfeer winden zijn die in dunne lagen met heel verschillende snelheden en richtingen bewegen. We hoopten om met slimme algoritmen en windgegevens uit de hele wereld, de ballonnen een beetje zo te manoeuvreren, dat ze door slechts een klein beetje in de stratosfeer op en neer te gaan de winden in verschillende richtingen en snelheden konden gebruiken. Het idee is om voldoende ballonnen te hebben zodat als er een ballon uit jouw buurt weg waait, een ander klaar is om zijn plaats in te nemen en de internetverbinding over te nemen, net zoals je telefoon van zendmast wisselt als je op de snelweg rijdt.
We get how crazy that vision sounds -- there's the name of the project to remind us of that. So since 2012, the Loon team has prioritized the work that seems the most difficult and so the most likely to kill their project.
We weten hoe krankzinnig dit klinkt -- de naam van het project herinnert ons eraan. Daarom heeft sinds 2012 het Loon-team de prioriteit gegeven aan de moeilijkste aspecten met de meeste kans om hun project om zeep te helpen.
The first thing that they did was try to get a Wi-Fi connection from a balloon in the stratosphere down to an antenna on the ground. It worked. And I promise you there were bets that it wasn't going to. So we kept going.
Het eerste wat ze deden, was proberen om een wifi-verbinding van een ballon in de stratosfeer met een antenne op de grond te maken. Het werkte. Ik verzeker je dat er weddenschappen waren dat het niet zou lukken. Dus gingen we door.
Could we get the balloon to talk directly to handsets, so that we didn't need the antenna as an intermediary receiver? Yeah.
Konden we de ballon rechtstreeks met handsets laten praten, zodat we de antenne niet als intermediaire ontvanger nodig hadden? Ja.
Could we get the balloon bandwidth high enough so it was a real Internet connection? So that people could have something more than just SMS? The early tests weren't even a megabit per second, but now we can do up to 15 megabits per second. Enough to watch a TED Talk.
Konden we de bandbreedte van de ballon hoog genoeg maken zodat we een echte internetverbinding kregen? Zodat mensen iets meer dan alleen maar sms'jes zouden hebben? De eerste testen haalden zelfs geen megabit per seconde, maar nu halen we tot 15 megabit per seconde. Genoeg om een TED-talk te bekijken.
Could we get the balloons to talk to each other through the sky so that we could reach our signal deeper into rural areas? Check.
Konden we de ballonnen door de lucht met elkaar laten praten zodat ons signaal dieper in de landelijke gebieden kon doordringen? Lukte.
Could we get balloons the size of a house to stay up for more than 100 days, while costing less than five percent of what traditional, long-life balloons have cost to make? Yes. In the end. But I promise you, you name it, we had to try it to get there. We made round, silvery balloons. We made giant pillow-shaped balloons. We made balloons the size of a blue whale. We busted a lot of balloons.
Konden we huizenhoge ballonnen meer dan 100 dagen in de lucht houden, terwijl de kosten minder dan vijf procent bedroegen van die van traditionele ballonnen met lange levensduur? Ja. Uiteindelijk wel. Maar ik verzeker je dat het niet van een leien dakje liep. We maakten ronde, zilveren ballonnen. We maakten grote kussenvormige ballonnen. We maakten ballonnen zo groot als een blauwe vinvis. We hebben veel ballonnen laten springen.
(Laughter)
(Gelach)
Since one of the things that was most likely to kill the Loon project was whether we could guide the balloons through the sky, one of our most important experiments was putting a balloon inside a balloon.
Wat het meest waarschijnlijk het Loon-project kon doen mislukken, was de vraag of we de ballonnen konden sturen naar waar we maar wilden. Daarom ging een van onze belangrijkste experimenten
So there are two compartments here, one with air and then one with helium.
over hoe je een ballon in een ballon krijgt.
The balloon pumps air in to make itself heavier, or lets air out to make it lighter. And these weight changes allow it to rise or fall, and that simple movement of the balloon is its steering mechanism. It floats up or down, hoping to grab winds going in the speed and direction that it wants.
Je ziet twee compartimenten: een met lucht en een met helium. De ballon pompt lucht naar binnen om zwaarder te worden of laat lucht uit om lichter te worden. Deze gewichtsveranderingen laten hem stijgen of dalen en dat eenvoudige mechanisme is zijn stuurinrichting. Hij zweeft naar boven of naar beneden in de hoop wind met de juiste snelheid en richting te pakken te krijgen.
But is that good enough for it to navigate through the world? Barely at first, but better all the time.
Maar is dat goed genoeg om over de wereld te navigeren? Nauwelijks in het begin, maar mettertijd beter.
This particular balloon, our latest balloon, can navigate a two-mile vertical stretch of sky and can sail itself to within 500 meters of where it wants to go from 20,000 kilometers away.
Deze bijzondere ballon, onze jongste ballon, kan in een drie kilometer lange verticale strook op en neer gaan en zo op minder dan 500 meter geraken van de plaats waar hij naartoe wil vanop een afstand van 20.000 kilometer.
We have lots more to do in terms of fine-tuning the system and reducing costs. But last year, a balloon built inexpensively went around the world 19 times over 187 days. So we're going to keep going.
Er moet nog veel meer gebeuren in termen van fine-tuning van het systeem en het verminderen van de kosten. Maar vorig jaar ging een goedkoop gebouwde ballon in 187 dagen 19 keer de hele wereld rond. Dus gaan we blijven doorgaan.
(Applause)
(Applaus)
Our balloons today are doing pretty much everything a complete system needs to do. We're in discussions with telcos around the world, and we're going to fly over places like Indonesia for real service testing this year.
Onze huidige ballonnen doen vrijwel alles wat een compleet systeem moet doen. We onderhandelen met telco's over de hele wereld, en we gaan dit jaar over plaatsen als Indonesië vliegen voor echte servicetesten.
This probably all sounds too good to be true, and you're right. Being audacious and working on big, risky things makes people inherently uncomfortable.
Dit klinkt waarschijnlijk allemaal te mooi om waar te zijn, en je hebt gelijk. Durven en werken aan grote, risicovolle dingen maakt mensen van nature ongemakkelijk.
You cannot yell at people and force them to fail fast. People resist. They worry. "What will happen to me if I fail? Will people laugh at me? Will I be fired?"
Je kunt niet schreeuwen tegen mensen en hen dwingen om snel te mislukken. Mensen verzetten zich. Ze maken zich zorgen. "Wat gebeurt er met me als ik faal? Zullen de mensen om me lachen? Word ik ontslagen?"
I started with our secret. I'm going to leave you with how we actually make it happen. The only way to get people to work on big, risky things -- audacious ideas -- and have them run at all the hardest parts of the problem first, is if you make that the path of least resistance for them.
Ik ben begonnen met ons geheim. Ik eindig met hoe we het daadwerkelijk laten gebeuren. De enige manier om mensen te laten werken aan grote, risicovolle dingen -- gedurfde ideeën -- en ze eerst de moeilijkste punten van het probleem te laten aanpakken, gebeurt door net dat deel voor hen de weg van de minste weerstand te maken.
We work hard at X to make it safe to fail. Teams kill their ideas as soon as the evidence is on the table because they're rewarded for it. They get applause from their peers. Hugs and high fives from their manager, me in particular. They get promoted for it. We have bonused every single person on teams that ended their projects, from teams as small as two to teams of more than 30.
We werken er bij X hard aan om je veilig te laten mislukken. Teams laten hun ideeën vallen zodra het bewijs op tafel ligt omdat ze ervoor beloond worden. Ze krijgen applaus van hun medewerkers. Knuffels en high fives van hun manager, mij in het bijzonder. Ze worden er voor bevorderd. Iedereen die een project van een team beëindigde, kreeg een bonus, van teams zo klein als twee tot teams van meer dan 30.
We believe in dreams at the moonshot factory. But enthusiastic skepticism is not the enemy of boundless optimism. It's optimism's perfect partner. It unlocks the potential in every idea. We can create the future that's in our dreams.
Wij geloven bij de Moonshot Factory in dromen. Maar enthousiaste scepsis is geen vijand van grenzeloos optimisme. Het is de perfecte partner van optimisme. Het ontsluit het potentieel in elk idee. We kunnen de toekomst creëren die in onze dromen zit.
Thank you very much.
Veel dank.
(Applause)
(Applaus)