Απόψε θα σας μιλήσω για αποκαλύψεις, και όχι μόνο με τη συνηθισμένη έννοια, όχι μόνο για την αποκάλυψη της ομοφυλοφιλική ταυτότητας. Νομίζω πως όλοι έχουμε πράγματα που δεν αποκαλύπτουμε. Εσείς μπορεί να αποφεύγετε να αποκαλύψτε για πρώτη φορά σε κάποιον πως τον αγαπάτε, ή να πείτε σε κάποιον πως είστε έγκυος, ή να πείτε σε κάποιον πως έχετε καρκίνο, ή οποιαδήποτε άλλη από τις δύσκολες συζητήσεις που κάνουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Το μόνο που είναι μια αποκάλυψη είναι μια δύσκολη συζήτηση, και παρ' όλο που τα θέματά μας μπορεί να διαφέρουν πολύ, η εμπειρία του να κρύβεσαι και να αποκαλύπτεσαι είναι ίδια για όλους. Είναι τρομακτική, δεν μας αρέσει καθόλου, και πρέπει να γίνει.
I'm going to talk to you tonight about coming out of the closet, and not in the traditional sense, not just the gay closet. I think we all have closets. Your closet may be telling someone you love her for the first time, or telling someone that you're pregnant, or telling someone you have cancer, or any of the other hard conversations we have throughout our lives. All a closet is is a hard conversation, and although our topics may vary tremendously, the experience of being in and coming out of the closet is universal. It is scary, and we hate it, and it needs to be done.
Πριν από μερικά χρόνια, εργαζόμουν στο καφέ Σάουθ Σάιντ Γουόλνατ, ένα τοπικό εστιατόριο στην πόλη, και όσο ήμουν εκεί πέρασα διάφορες φάσεις μαχητικής λεσβιακής έντασης: δεν ξύριζα τις μασχάλες μου, και χρησιμοποιούσα τους στίχους της Άνι Ντι Φράνκο σαν ευαγγέλιο. Αναλόγως του πόσο φαρδιά ήταν τα παντελόνια μου και πόσο πρόσφατα είχα ξυρίσει το κεφάλι μου, η ερώτηση που μου έκαναν συχνά, συνήθως κάποιο μικρό παιδί ρωτούσε:
Several years ago, I was working at the South Side Walnut Cafe, a local diner in town, and during my time there I would go through phases of militant lesbian intensity: not shaving my armpits, quoting Ani DiFranco lyrics as gospel. And depending on the bagginess of my cargo shorts and how recently I had shaved my head, the question would often be sprung on me, usually by a little kid:
«Είσαι αγόρι ή είσαι κορίτσι;»
"Um, are you a boy or are you a girl?"
Και μια αμήχανη σιωπή έπεφτε στο τραπέζι. Εγώ έσφιγγα το σαγόνι μου λίγο περισσότερο, κρατούσα την κανάτα με τον καφέ με λίγο περισσότερη μνησικακία. Ο μπαμπάς ξεφύλλιζε αδέξια την εφημερίδα του και η μαμά έριχνε ένα παγωμένο βλέμμα στο παιδί της. Όμως δεν έλεγα τίποτα, και μέσα μου έβραζα. Έφτασα στο σημείο, κάθε φορά που πήγαινα σε ένα τραπέζι στο οποίο υπήρχε κάποιο παιδί ανάμεσα στα τρία και τα δέκα, ήμουν έτοιμη για καυγά. (Γέλια) Και αυτό είναι ένα τρομερό συναίσθημα. Οπότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου, πως την επόμενη φορά θα έλεγα κάτι. Θα έκανα αυτή τη δύσκολη συζήτηση.
And there would be an awkward silence at the table. I'd clench my jaw a little tighter, hold my coffee pot with a little more vengeance. The dad would awkwardly shuffle his newspaper and the mom would shoot a chilling stare at her kid. But I would say nothing, and I would seethe inside. And it got to the point where every time I walked up to a table that had a kid anywhere between three and 10 years old, I was ready to fight. (Laughter) And that is a terrible feeling. So I promised myself, the next time, I would say something. I would have that hard conversation.
Μέσα σε λίγες εβδομάδες συνέβη ξανά.
So within a matter of weeks, it happens again.
«Είσαι αγόρι ή είσαι κορίτσι;»
"Are you a boy or are you a girl?"
Η γνώριμη ησυχία, αλλά αυτή τη φορά είμαι έτοιμη και θα τους κάνω το πρώτο μάθημα σε αυτό το τραπέζι. (Γέλια) Ετοιμάζομαι να παραθέσω την Μπέτι Φριντάν και την Γκλόρια Στάινεμ. Έχω ακόμα και το απόσπασμα από το «Αιδοίου Μονόλογοι» έτοιμο. Οπότε παίρνω μια βαθιά ανάσα και κοιτάζω κάτω και μου ανταποδίδει το βλέμμα ένα τετράχρονο κορίτσι με ροζ φόρεμα, όχι μια πρόκληση για μια φεμινιστική λογομαχία, μόνο ένα παιδί με μια απορία: «Είσαι αγόρι ή είσαι κορίτσι;»
Familiar silence, but this time I'm ready, and I am about to go all Women's Studies 101 on this table. (Laughter) I've got my Betty Friedan quotes. I've got my Gloria Steinem quotes. I've even got this little bit from "Vagina Monologues" I'm going to do. So I take a deep breath and I look down and staring back at me is a four-year-old girl in a pink dress, not a challenge to a feminist duel, just a kid with a question: "Are you a boy or are you a girl?"
Οπότε παίρνω άλλη μια βαθιά ανάσα, στέκομαι δίπλα της και λέω, «Κοίτα, ξέρω πως μπορεί κάποιος να μπερδευτεί. Τα μαλλιά μου είναι κοντά σαν των αγοριών, και φοράω αγορίστικα ρούχα, αλλά είμαι κορίτσι, και εσύ δεν θέλεις κάποιες φορές να φοράς ένα ροζ φόρεμα, και άλλες να φοράς τις άνετες πιτζάμες σου; Λοιπόν, εγώ είμαι κορίτσι που του αρέσουν περισσότερο οι άνετες πιτζάμες.»
So I take another deep breath, squat down to next to her, and say, "Hey, I know it's kind of confusing. My hair is short like a boy's, and I wear boy's clothes, but I'm a girl, and you know how sometimes you like to wear a pink dress, and sometimes you like to wear your comfy jammies? Well, I'm more of a comfy jammies kind of girl."
Το παιδί με κοιτάζει ανέκφραστα στα μάτια και χωρίς να χάσει χρόνο μου λέει, «Οι αγαπημένες μου πιτζάμες είναι μοβ με ψαράκια. Μπορείτε να μου φέρετε μια τηγανίτα παρακαλώ;» (Γέλια) Αυτό ήταν. Απλά ένα: «Α, εντάξει. Είσαι κορίτσι. Τι θα γίνει με την τηγανίτα;»
And this kid looks me dead in the eye, without missing a beat, and says, "My favorite pajamas are purple with fish. Can I get a pancake, please?" (Laughter) And that was it. Just, "Oh, okay. You're a girl. How about that pancake?"
Ήταν η πιο εύκολη δύσκολη συζήτηση, που έκανα ποτέ. Γιατί; Επειδή το Κορίτσι με τις Τηγανίτες και εγώ, ήμασταν αληθινές η μια με την άλλη.
It was the easiest hard conversation I have ever had. And why? Because Pancake Girl and I, we were both real with each other.
Όπως πολλοί από εμάς, έχω ζήσει κάποια χρόνια στη ζωή μου στα κρυφά, και πραγματικά, πολύ συχνά, οι τοίχοι μου είχαν το χρώμα του ουράνιου τόξου. Όμως μέσα, στο σκοτάδι, δεν μπορείς να πεις τι χρώμα έχουν οι τοίχοι. Ξέρεις μόνο πώς είναι να ζεις στα κρυφά. Πραγματικά, τα δικά μου μυστικά δεν διαφέρουν από τα δικές σας, ή τα δικές σας ή τα δικές σας. Βεβαίως, θα σας δώσω 100 λόγους γιατί η δική μου αποκάλυψη ήταν πιο δύσκολη από τη δική σας, όμως κοιτάξτε: Η δυσκολία δεν έχει σχέση. Η δυσκολία είναι δυσκολία. Ποιος μπορεί να μου πει το ότι να εξηγήσεις σε κάποιον πως μόλις πτώχευσες είναι πιο δύσκολο από να πεις σε κάποιον πως τον απάτησες; Ποιος μπορεί να μου πει ότι το να αποκαλύψεις την ομοφυλοφιλία είναι δυσκολότερο από το να πεις σε ένα παιδί πως παίρνει διαζύγιο; Δεν υπάρχει δυσκολότερο, μόνο το δύσκολο. Πρέπει να σταματήσουμε να συγκρίνουμε το δικό μας δύσκολο με αυτό των υπολοίπων για να αισθανόμαστε καλύτερα ή χειρότερα σχετικά με όσα κρύβουμε και απλά να συμπάσχουμε με το γεγονός πως όλοι έχουμε δυσκολίες. Σε κάποιο σημείο της ζωής μας, όλοι κρατάμε πράγματα κρυφά, και μπορεί να αισθανόμαστε ασφαλείς, ή τουλάχιστον πιο ασφαλείς απ' όσο νομίζουμε πως θα είμαστε αν αποκαλυφτούμε. Όμως βρίσκομαι εδώ για να σας πω, πως ανεξάρτητα από το τι υλικό έχετε φτιάξει την κρυψώνα σας, η κρυψώνα δεν είναι μέρος για να ζει κανείς.
So like many of us, I've lived in a few closets in my life, and yeah, most often, my walls happened to be rainbow. But inside, in the dark, you can't tell what color the walls are. You just know what it feels like to live in a closet. So really, my closet is no different than yours or yours or yours. Sure, I'll give you 100 reasons why coming out of my closet was harder than coming out of yours, but here's the thing: Hard is not relative. Hard is hard. Who can tell me that explaining to someone you've just declared bankruptcy is harder than telling someone you just cheated on them? Who can tell me that his coming out story is harder than telling your five-year-old you're getting a divorce? There is no harder, there is just hard. We need to stop ranking our hard against everyone else's hard to make us feel better or worse about our closets and just commiserate on the fact that we all have hard. At some point in our lives, we all live in closets, and they may feel safe, or at least safer than what lies on the other side of that door. But I am here to tell you, no matter what your walls are made of, a closet is no place for a person to live.
Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thanks. (Applause)
Φανταστείτε τον εαυτό σας πριν από 20 χρόνια. Εγώ είχα αλογοουρά, ένα στράπλες φόρεμα, και ψηλοτάκουνα παπούτσια. Δεν ήμουν η μαχητική λεσβία που είναι έτοιμη να τσακωθεί με κάθε τετράχρονο που μπαίνει στο καφέ. Ήμουν παγωμένη από το φόβο, κουλουριασμένη στη γωνιά της ολο-σκοτεινής κρυψώνας μου, κρατώντας σφιχτά την γκέι χειροβομβίδα μου, και το να κουνήσω έναν μυ ήταν το πιο τρομακτικό πράγμα που είχα κάνει ποτέ. Η οικογένεια μου, οι φίλοι μου, άγνωστοι... Είχα περάσει όλη μου τη ζωή προσπαθώντας να μην απογοητεύσω αυτούς τους ανθρώπους, και τώρα έφερνα τον κόσμο τούμπα. Επίτηδες. Έκαιγα τις σελίδες του σεναρίου που όλοι έχουμε ακολουθήσει τόσο καιρό, όμως αν δεν πετάξεις τη χειροβομβίδα, θα σε σκοτώσει.
So imagine yourself 20 years ago. Me, I had a ponytail, a strapless dress, and high-heeled shoes. I was not the militant lesbian ready to fight any four-year-old that walked into the cafe. I was frozen by fear, curled up in the corner of my pitch-black closet clutching my gay grenade, and moving one muscle is the scariest thing I have ever done. My family, my friends, complete strangers -- I had spent my entire life trying to not disappoint these people, and now I was turning the world upside down on purpose. I was burning the pages of the script we had all followed for so long, but if you do not throw that grenade, it will kill you.
Μια από τις πιο αξιομνημόνευτες ρίψεις χειροβομβίδας που έκανα ήταν στον γάμο της αδερφής μου. (Γέλια) Ήταν η πρώτοι φορά όπου πολλοί από τους παρόντες ήξεραν πως είμαι ομοφυλόφιλη, οπότε εκτελώντας τα καθήκοντα της παράνυμφου με το μαύρο φόρεμα και τα τακούνια, περπάτησα γύρω από τα τραπέζια και τελικά έφτασα στο τραπέζι των φίλων των γονιών μου, άνθρωποι που με ήξεραν χρόνια. Και μετά από μια ψιλοκουβέντα μία από τις γυναίκες φώναξε, «Λατρεύω τον Νέιθαν Λέιν!» Η μάχη της γκέι εξιστόρησης είχε ξεκινήσει.
One of my most memorable grenade tosses was at my sister's wedding. (Laughter) It was the first time that many in attendance knew I was gay, so in doing my maid of honor duties, in my black dress and heels, I walked around to tables and finally landed on a table of my parents' friends, folks that had known me for years. And after a little small talk, one of the women shouted out, "I love Nathan Lane!" And the battle of gay relatability had begun.
«Ας, έχεις πάει ποτέ στο Κάστρο;»
"Ash, have you ever been to the Castro?"
«Ναι, για την ακρίβεια έχουμε φίλους στο Σαν Φρανσίσκο.»
"Well, yeah, actually, we have friends in San Francisco."
«Δεν έχουμε πάει ποτέ, αλλά έχουμε ακούσει πως είναι υπέροχα.»
"Well, we've never been there but we've heard it's fabulous."
«Ας, ξέρεις τον κομμωτή μου τον Αντόνιο; Είναι πολύ καλός και δεν έχει μιλήσει ποτέ για φιλενάδα.»
"Ash, do you know my hairdresser Antonio? He's really good and he has never talked about a girlfriend."
«Ας, ποια είναι η αγαπημένη σου τηλεοπτική εκπομπή; Η δική μας αγαπημένη εκπομπή; Αγαπημένη: Γουίλ & Γκρέις. Και ξέρεις ποιον αγαπάμε; Τον Τζακ. Ο Τζακ είναι ο αγαπημένος μας.»
"Ash, what's your favorite TV show? Our favorite TV show? Favorite: Will & Grace. And you know who we love? Jack. Jack is our favorite."
Και τότε μια γυναίκα που δεν ήξερε τι να πει αλλά ήθελε απελπισμένα να μου δείξει τη συμπαράστασή της, να μου δείξει πως ήταν με το μέρος μου, τελικά πέταξε ένα, «Λοιπόν, μερικές φορές ο άντρας μου φοράει ροζ πουκάμισα». (Γέλια)
And then one woman, stumped but wanting so desperately to show her support, to let me know she was on my side, she finally blurted out, "Well, sometimes my husband wears pink shirts." (Laughter)
Εκείνη τη στιγμή είχα μια επιλογή, την οποία έχουν όλοι όσοι πετούν χειροβομβίδες. Μπορούσα να επιστρέψω στη φίλη μου και στο τραπέζι μου που αγαπάει τους γκέι, και να κοροϊδέψω αυτά που έλεγαν, να τους τιμωρήσω επειδή ήταν εκτός πραγματικότητας και επειδή δεν μπορούσαν να είναι πολιτικά ορθοί, ή θα μπορούσα να συμπάσχω μαζί τους και να συνειδητοποιήσω πως αυτό μπορεί να ήταν ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που έκαναν ποτέ, πως το να ξεκινήσουν και να κάνουν αυτή τη συζήτηση σήμαινε γι' αυτούς να βγουν από τη δική τους κρυψώνα. Εννοείται πως θα ήταν εύκολο να επισημάνω ότι δεν κάναν και τίποτα. Είναι πολύ πιο δύσκολο να καταλάβω τη θέση τους και να αναγνωρίσω το γεγονός πως προσπαθούσαν. Τι άλλο μπορείς να ζητήσεις από κάποιον από το να προσπαθεί; Αν θες να είσαι αληθινός με κάποιον, πρέπει να είσαι και εσύ έτοιμος για την αλήθεια.
And I had a choice in that moment, as all grenade throwers do. I could go back to my girlfriend and my gay-loving table and mock their responses, chastise their unworldliness and their inability to jump through the politically correct gay hoops I had brought with me, or I could empathize with them and realize that that was maybe one of the hardest things they had ever done, that starting and having that conversation was them coming out of their closets. Sure, it would have been easy to point out where they felt short. It's a lot harder to meet them where they are and acknowledge the fact that they were trying. And what else can you ask someone to do but try? If you're going to be real with someone, you gotta be ready for real in return.
Οι δύσκολες συζητήσεις εξακολουθούν να μην είναι το δυνατό μου σημείο. Ρωτήστε όλους με τους οποίους έβγαινα. Όμως τα πάω καλύτερα, και ακολουθώ αυτό που ονομάζω τους τρεις κανόνες του κοριτσιού με τις τηγανίτες. Παρακαλώ δείτε το μέσα από ένα γκέι πρίσμα, όμως να ξέρετε πως αυτό που χρειάζεται για να βγεις από οποιαδήποτε κρυψώνα είναι ουσιαστικά το ίδιο.
So hard conversations are still not my strong suit. Ask anybody I have ever dated. But I'm getting better, and I follow what I like to call the three Pancake Girl principles. Now, please view this through gay-colored lenses, but know what it takes to come out of any closet is essentially the same.
Νούμερο ένα: Να είστε αυθεντικοί. Βγάλτε την πανοπλία. Να είστε ο εαυτός σας. Το παιδί στο καφέ δεν είχε πανοπλία, όμως ήμουν έτοιμη για μάχη. Αν θέλετε κάποιος να είναι αληθινός μαζί σας, πρέπει να γνωρίζει πως και εσείς ματώνετε.
Number one: Be authentic. Take the armor off. Be yourself. That kid in the cafe had no armor, but I was ready for battle. If you want someone to be real with you, they need to know that you bleed too.
Νούμερο δύο: Να είστε ευθείς. Απλά πείτε το. Τραβήξτε το επίθεμα. Αν γνωρίζετε πως είστε ομοφυλόφιλοι, απλώς πείτε το. Αν πείτε στους γονείς σας πως μπορεί να είστε ομοφυλόφιλοι, θα έχουν την ελπίδα πως αυτό θα αλλάξει. Μη τους δίνετε φρούδες ελπίδες. (Γέλια)
Number two: Be direct. Just say it. Rip the Band-Aid off. If you know you are gay, just say it. If you tell your parents you might be gay, they will hold out hope that this will change. Do not give them that sense of false hope. (Laughter)
Νούμερο τρία και πιο σημαντικό: (Γέλια) Να μην απολογείστε. Λέτε την αλήθεια. Ποτέ να μην απολογείστε γι' αυτό. Μπορεί κάποιοι άνθρωποι να πληγώθηκαν στη διαδρομή, οπότε φυσικά, ζητήστε συγγνώμη για όσα κάνατε, αλλά ποτέ να μην απολογείστε γι' αυτό που είστε. Μπορεί κάποιοι να απογοητευτούν, όμως αυτό είναι δικό τους θέμα, όχι δικό σας. Αυτές είναι οι δικές τους προσδοκίες για το ποιοι είστε, όχι οι δικές σας. Αυτή είναι η δική τους ιστορία, όχι η δική σας. Η μόνη ιστορία που έχει σημασία είναι αυτή που θέλετε να γράψετε εσείς. Οπότε την επόμενη φορά που θα βρείτε τον εαυτό σας σε μια κατασκότεινη κρυψώνα κρατώντας τη χειροβομβίδα σας, να ξέρετε πως όλοι έχουμε περάσει από εκεί. Μπορεί να αισθάνεστε πολύ μόνοι, αλλά δεν είστε. Και όλοι ξέρουμε πως είναι δύσκολο, αλλά πραγματικά σας χρειαζόμαστε εδώ έξω, ανεξάρτητα από τι είναι φτιαγμένοι οι τοίχοι σας, επειδή, σας εγγυώμαι, υπάρχουν και άλλοι που κοιτάζουν μέσα από την κρυψώνα τους και ψάχνουν την επόμενη γενναία ψυχή που θα ανοίξει την πόρτα, οπότε να είστε αυτό το άτομο και δείξτε στον κόσμο πως είμαστε μεγαλύτεροι από τις κρυψώνες μας και πως μια κρυψώνα δεν είναι μέρος για να ζει πραγματικά ένας άνθρωπος.
And number three, and most important -- (Laughter) Be unapologetic. You are speaking your truth. Never apologize for that. And some folks may have gotten hurt along the way, so sure, apologize for what you've done, but never apologize for who you are. And yeah, some folks may be disappointed, but that is on them, not on you. Those are their expectations of who you are, not yours. That is their story, not yours. The only story that matters is the one that you want to write. So the next time you find yourself in a pitch-black closet clutching your grenade, know we have all been there before. And you may feel so very alone, but you are not. And we know it's hard but we need you out here, no matter what your walls are made of, because I guarantee you there are others peering through the keyholes of their closets looking for the next brave soul to bust a door open, so be that person and show the world that we are bigger than our closets and that a closet is no place for a person to truly live.
Ευχαριστώ Μπόουλντερ. Απολαύστε τη βραδιά σας. (Χειροκρότημα)
Thank you, Boulder. Enjoy your night. (Applause)