Shah Rukh Khan: Something goes wrong with the air that we take for granted. The ill effects are suffered by all, rich and poor, city people and village folks, those inland and those on the coast. Nobody is exempt. So how do we give our children the chance to grow up in a world where the air is clean? Our next speaker addresses this vital question. So join me in giving a wholehearted welcome to the public policy expert and author, the multifaceted Dr. Arunabha Ghosh.
Shah Rukh Khan: Er gaat iets mis met de lucht die we vanzelfsprekend vinden. Iedereen voelt de kwalijke gevolgen, jong en oud, mensen in de stad en op het platteland, in het binnenland en aan de kust. Niemand kan eraan ontsnappen. Hoe geven we onze kinderen de kans om op te groeien in een wereld met schone lucht? Onze volgende spreker gaat in op deze essentiële vraag. Geef hem samen met mij een warm welkom: expert openbaar beleid en auteur, de veelzijdige dr. Arunabha Ghosh.
(Music)
(Muziek)
Arunabha Ghosh: Let me tell you a story from China. In 2014, China declared war on pollution. In November that year, there was an international summit there. Presidents and prime ministers from many countries arrived. So industries around Beijing were shut down, half the cars were taken off the road. That week, I took a photograph of the unusually blue sky in Beijing. A few days later, when the summit had ended, the factories were humming again, the sky had again turned light grey. So newspapers started urging the government to make the blue skies permanent. Then in early 2015, a private citizen produced a documentary on air pollution called "Under the Dome." Just within four days, it was viewed 300 million times, and millions more continued discussing it on social media. Eventually, the government acted, and by 2018, the bulk of the Chinese population had witnessed a decline in air pollution by 32 percent on average.
Arunabha Ghosh: Ik begin met een verhaal uit China. In 2014 verklaarde China de oorlog aan vervuiling. In november van dat jaar vond er een internationale top plaats. Presidenten en premiers uit veel landen kwamen ernaartoe. Fabrieken rond Peking werden stilgelegd, de helft van de auto's mocht de baan niet op. Die week nam ik een foto van de ongewoon blauwe lucht in Peking. Een paar dagen later, toen de top voorbij was, draaiden de fabrieken opnieuw en zag de lucht er weer lichtgrijs uit. Kranten drongen er bij de overheid op aan om de hemel altijd blauw te maken. Begin 2015 maakte een burger een documentaire over luchtvervuiling, getiteld 'Under the Dome'. Op vier dagen tijd werd de docu 300 miljoen keer bekeken en miljoenen mensen spraken erover op de sociale media. Uiteindelijk kwam de overheid in actie en tegen 2018 ervoeren de meeste inwoners van China een daling van de luchtvervuiling van gemiddeld 32 procent.
When will we demand clean air in India?
Wanneer gaan we ook in India schone lucht eisen?
I have a six-year-old daughter. Every morning, when I drop her to the school bus stop, I have to remind her not to take off her mask. That's the kind of world we live in. One day she pointed me to an advertisement for a face wash, which claimed that the polluting particles lodged deeply in our skin could be miraculously washed off. But what of the particles lodged in our lungs? When it's difficult to make out the difference between the lung of a smoker and the lung of a nonsmoker, we have a real problem, because I can run an air purifier at home, but can I lock up my daughter at home?
Ik heb een dochtertje van zes. Elke ochtend, wanneer ik haar aan de bushalte afzet, zeg ik dat ze haar mondmasker niet mag afdoen. Dat is de wereld waarin we leven. Op een dag wees ze naar een advertentie voor gezichtsverzorging waarop stond dat de vervuilende deeltjes die diep in onze huid zitten, op miraculeuze wijze konden worden weggewassen. Maar wat met de deeltjes in onze longen? Als we het verschil nog maar moeilijk zien tussen de long van een roker en die van een niet-roker, dan is er een groot probleem. Ik kan thuis een luchtreiniger plaatsen, maar kan ik mijn dochter opsluiten?
Air pollution is the great leveler. It affects us all, rich and poor, city dweller or village folk, those living inland or those living on the coast, and it's affecting our health, our economic growth, our quality of life. In 2017, more than 1.2 million deaths in India were attributable to air pollution. That's more than those deaths caused by HIV/AIDS, tuberculosis, malaria or diarrhea.
Luchtvervuiling maakt geen onderscheid. Iedereen wordt erdoor geraakt, rijk en arm, stadsmus of dorpeling, zowel in het binnenland als aan de kust. Het heeft gevolgen voor onze gezondheid, onze economische groei en onze levenskwaliteit. In 2017 konden meer dan 1,2 miljoen sterfgevallen in India worden toegeschreven aan luchtvervuiling. Dat zijn meer doden dan door hiv/aids, tuberculose, malaria of diarree.
At the Council on Energy, Environment and Water, my colleagues find that today, one in two Indians is breathing air that does not meet our air quality standards. And the economic impact of this public health crisis is more than 80 billion dollars every year. At CEEW, my colleagues find that 80 percent of Indians can breathe clean air if we adopted stringent pollution controls.
Mijn collega's bij de 'Council on Energy, Environment and Water' hebben vastgesteld dat vandaag één op twee Indiërs lucht inademt die niet voldoet aan onze normen voor luchtkwaliteit. De economische impact van deze crisis voor de volksgezondheid bedraagt jaarlijks meer dan 80 miljard dollar. Mijn collega's bij de CEEW stelden vast dat 80 procent van de Indiërs schone lucht kunnen inademen als we strenge controles op vervuiling invoeren.
So here is my vision for India. In 2027, when we are celebrating our 80th year of independence, can we ensure that, by then, 80 cities in India have reduced air pollution by 80 percent? Let's called this Mission 80-80-80, and this is possible, but the role of citizens is going to be critical. To combat air pollution, we have to create a democratic demand for clean air. We can make this happen.
Dit is mijn visie voor India. In 2027, als we 80 jaar onafhankelijkheid vieren, kunnen we er dan niet voor zorgen dat 80 steden in India hun luchtvervuiling met 80 procent hebben verminderd? Laten we dit 'Mission 80-80-80' noemen. We kunnen dit waarmaken, maar de burgers zullen een cruciale rol moeten spelen. Om luchtvervuiling aan te pakken, moeten we een democratische vraag creëren naar schone lucht. We kunnen dit verwezenlijken.
First, we have to educate ourselves. Low-cost sensors give us real-time information about the air quality, but we still need information about how to interpret it and how to act. So we need to target information to schools and children, to resident welfare associations, to the elderly, who are more at risk. You know, when the temperature outside is 30 degrees versus 40 degrees, we know how to dress, we know what to do, what not to do. We need, similarly, information on what precautions to take when the air quality outside is poor, very poor, severe or hazardous.
Eerst moeten we onszelf opleiden. Goedkope sensoren geven ons realtime gegevens over de luchtkwaliteit, maar we hebben nog altijd informatie nodig over de interpretatie van die gegevens en hoe we moeten reageren. We moeten informatie verstrekken aan scholen en kinderen, aan belangenverenigingen voor inwoners, aan ouderen, die meer risico lopen. Als het buiten 30 graden is of 40 graden, weten we hoe we ons moeten kleden, of wat we moeten doen of laten. We hebben soortgelijke informatie nodig over voorzorgsmaatregelen wanneer de luchtkwaliteit buiten slecht is, of erg slecht, ernstig of gevaarlijk.
Second, we need to become active monitors. Today, most Indian cities and much of rural India have no air quality monitoring at all. So we need to demand that air quality sensors are installed in every constituency. Today, in Parliament, who is going to stand up for us as the air quality warrior? When enforcement agencies land up at polluting sites or dust-spewing construction sites, their whack-a-mole approach doesn't always work, because as soon as their attention turns somewhere else, the offenders go back to business as usual. We citizens have to become the fire alarms. We have to demand emergency call-in numbers and specialized task forces that can respond in real time to pollution sites. So we need not just the authority but the enforcement strength to crack down.
Ten tweede moeten we actieve waarnemers worden. In de meeste steden en grote delen van het platteland wordt de luchtkwaliteit nu niet gemonitord. We moeten eisen dat sensoren voor luchtkwaliteit worden geïnstalleerd in elk kiesdistrict. Wie zal vandaag voor ons opkomen in het Parlement als voorvechter van de luchtkwaliteit? Als handhavingsdiensten vervuilende locaties of stoffige bouwwerven inspecteren, werkt hun aanpak niet altijd, want zodra ze hun aandacht verschuiven, doen de overtreders voort alsof er niets is gebeurd. Wij moeten als burgers het brandalarm worden. We moeten noodnummers eisen en gespecialiseerde eenheden die meteen kunnen optreden tegen vervuilende locaties. We moeten zowel de bevoegdheid als de handhavingsmacht hebben om hiertegen op te treden.
Third, we have to be prepared to pay a price, whether it's for cars using BS6 fuel or for more expensive electricity from cleaner power plants. Last year, just before Diwali, I took a surprise inspection of polluting industries in an unauthorized industrial area just outside of Delhi, and I found polluting firecrackers were being sold. The Supreme Court had mandated only green firecrackers could be sold, but those were nowhere to be found. But the polluting ones were available. Why? Because we were ready to buy. As citizens, we have to reduce the demand for these polluting products or be prepared to pay more for cleaner products.
Ten derde moeten we bereid zijn om een prijs te betalen, of het nu voor auto's is met een lagere uitstoot of voor duurdere stroom van schonere energiecentrales. Vorig jaar, net voor het Diwali-feest, deed ik een onaangekondigde inspectie van vervuilende industrieën in een niet-erkende industriezone net buiten Delhi, en ik ontdekte dat er vervuilende voetzoekers werden verkocht. Het Hooggerechtshof had de verkoop van milieuvriendelijke rotjes verplicht, maar die waren nergens te bespeuren. De vervuilende waren wel beschikbaar. Waarom? Omdat we ze wilden kopen. Als burgers moeten we de vraag naar vervuilende producten verminderen of bereid zijn meer te betalen voor schonere alternatieven.
Fourth step: let's build some empathy for our fellow citizens. How much does it take to keep a night guard warm rather than force them to burn rubbish to stay warm in winter? Or, let's take farmers. You know, it's very easy to blame them for burning the stubble of the rice paddy crop every winter, which causes air pollution. It's much harder to understand that it's the combination of our agricultural policy and our groundwater crisis that often leaves the farmer with no option but to burn the stubble. So we need to draw in the urban poor laborer or the rural poor farmer into our collective call for clean air. Farmers come and tell us that they want to adopt sustainable agriculture, but they need some help.
Vierde stap: laten we wat empathie tonen voor onze medeburgers. Wat is er nodig om een nachtwaker wat warmte te bieden in plaats van hem te dwingen afval te verbranden in de winter tegen de kou? Of neem nu de landbouwers. Ze krijgen vaak de schuld voor het verbranden van stoppels op de rijstvelden elke winter, wat vervuiling veroorzaakt. Het is veel moeilijker te begrijpen dat het de combinatie is van ons landbouwbeleid en onze grondwatercrisis die de boeren geen andere keuze laat dan de stoppels te verbranden. We moeten dus de arme stadsarbeider of de arme landbouwer betrekken bij onze collectieve vraag naar schone lucht. Landbouwers vertellen ons dat ze aan duurzame landbouw willen doen, maar ze hebben hulp nodig.
And fifth, we have to change our lifestyles. Yes, public transport is often not available, but the choice to buy a cleaner, less polluting private vehicle is ours. The choice to segregate and recycle household waste is ours. You know, in Surat after the 1994 plague, citizens there take pride in keeping their city one of the cleanest in the country. Down south in Mysore, public-private partnerships and citizen-led eco clubs are coming together to reduce, segregate and recycle waste in a manner that landfills can be eliminated altogether. Now I'm not saying that officials have no responsibility here, but it is our collective apathy that takes the pressure off of our parliamentarians, the bureaucrats or the enforcement agencies.
En ten vijfde moeten we onze levensstijl veranderen. Ja, openbaar vervoer is vaak geen optie, maar de keuze voor een schonere, minder vervuilende auto is aan ons. De keuze om huishoudelijk afval te scheiden en recyclen is aan ons. Sinds de uitbraak van de pest in Surat in 1994 zijn de burgers er trots op dat hun stad een van de schoonste van het land is. In de zuidelijke stad Mysore slaan publiek-private samenwerkingen en door burgers geleide ecoclubs de handen in elkaar om afval te verminderen, scheiden en recyclen zodat stortplaatsen overbodig worden. Ik zeg niet dat de overheid hier geen verantwoordelijkheid draagt, maar het is onze collectieve apathie die de druk wegneemt bij onze parlementairen, de bureaucraten of de handhavingsdiensten.
Mission 80-80-80 will only begin when we demand it. We have to create a democratic demand for clean air, because citizens, you and me, can decide what kind of air we breathe.
'Mission 80-80-80' zal pas beginnen als wij het eisen. We moeten een democratische vraag creëren naar schone lucht, want burgers, jullie en ik, kunnen beslissen welke lucht we inademen.
Thank you.
Dank jullie wel.
(Applause)
(Applaus)
SRK: Thank you so much. Tell me something: India, our country, do we have any advantages? Have we become aware of it earlier because of all the inputs from people like you?
SRK: Hartelijk dank. Kan je me zeggen of India, ons thuisland, bepaalde voordelen heeft? Zijn we ons er vroeger bewust van geworden door alle inbreng van mensen zoals jij?
AG: Our biggest strength: our people and our ability to make change without always necessarily relying only on the government. And that strength of civil society and civil demand for a civilized living condition is, I think, our biggest asset. Then, all of those and more will happen.
AG: Onze grootste sterkte: onze mensen en ons vermogen om te veranderen zonder altijd noodzakelijk een beroep te doen op de overheid. En die sterkte van de burgermaatschappij en de vraag van de burgers naar een beschaafde leefomgeving is volgens mij onze grootste troef. Dan kunnen we dit alles en nog veel meer realiseren.
(Applause)
(Applaus)
SRK: Thank you, Dr. Ghosh. Bless you for coming here. And it's very enlightening. Thank you very much, and all the best with 80-80-80.
SRK: Bedankt, dr. Ghosh. Fantastisch dat je hier was. Het was erg verhelderend. Heel erg bedankt en veel succes met 80-80-80.
Dr. Ghosh, everyone. AG: Thank you.
Dr. Ghosh, beste mensen. AG: Dank.
(Applause)
(Applaus)