Shah Rukh Khan: Something goes wrong with the air that we take for granted. The ill effects are suffered by all, rich and poor, city people and village folks, those inland and those on the coast. Nobody is exempt. So how do we give our children the chance to grow up in a world where the air is clean? Our next speaker addresses this vital question. So join me in giving a wholehearted welcome to the public policy expert and author, the multifaceted Dr. Arunabha Ghosh.
شاهرخ خان: یک چیزی در رابطه با هوایی که ما آنرا بدیهی میپنداریم غلط است. همه ما، چه غنی و فقیر مردم شهر و روستا همه کسانیکه در داخل شهر زندگی میکنند و چه در ساحل، همه از تاثیرات بد آن رنج میبریم. هیچ کس مستثنا نیست. پس چگونه میتوانیم به فرزندان خود فرصت بزرگ شدن در جهانی را بدهیم که هوای آن تمیز است؟ سخنران بعدی ما به این سؤال اساسی میپردازد. بنابراین به من برای استقبال صمیمانه از کارشناس سیاستگذاری عمومی و نویسنده، دکتر چند وجهی، ارونابها غوش بپیوندید.
(Music)
(موسیقی)
Arunabha Ghosh: Let me tell you a story from China. In 2014, China declared war on pollution. In November that year, there was an international summit there. Presidents and prime ministers from many countries arrived. So industries around Beijing were shut down, half the cars were taken off the road. That week, I took a photograph of the unusually blue sky in Beijing. A few days later, when the summit had ended, the factories were humming again, the sky had again turned light grey. So newspapers started urging the government to make the blue skies permanent. Then in early 2015, a private citizen produced a documentary on air pollution called "Under the Dome." Just within four days, it was viewed 300 million times, and millions more continued discussing it on social media. Eventually, the government acted, and by 2018, the bulk of the Chinese population had witnessed a decline in air pollution by 32 percent on average.
ارونابها غوش: اجازه دهید برایتان داستانی از چین بگویم. در سال ۲۰۱۴، چین علیه آلودگی اعلام جنگ کرد. در نوامبر همان سال، یک نشست بین المللی در آنجا برگزار شد. رئیس جمهور و نخست وزیران از بسیاری کشورها وارد شدند. بنابراین صنایع در سراسر پکن تعطیل شد، نیمی از ماشینها جادهها را خالی کردند. آن هفته عكس آسمان آبی غیرمعمولی از پکن گرفتم. چند روز بعد، وقتی اجلاس به پایان رسید، کارخانهها فعالیت خود را از سرگرفتند، آسمان دوباره خاکستری روشن شده بود. روزنامهها شروع کردند به فشار آوردن به دولت تا آسمان آبی را همیشگی کند. سپس در اوایل ۲۰۱۵، یک شهروند غیروابسته به دولت مستندی درباره آلودگی هوا تولید کرد به نام «زیر گنبد». فقط در مدت چهار روز، ۳۰۰ میلیون بازدید داشت، و میلیونها بار دیگر بحث دربارهی آن در رسانههای جمعی ادامه یافت. سرانجام، دولت کاری کرد، و تا سال ۲۰۱۸، اکثریت جمعیت چین به طور متوسط تا ۳۲ درصد شاهد کاهش آلودگی هوا بودند.
When will we demand clean air in India?
چه وقت ما خواستار هوای پاک در هند خواهیم شد؟
I have a six-year-old daughter. Every morning, when I drop her to the school bus stop, I have to remind her not to take off her mask. That's the kind of world we live in. One day she pointed me to an advertisement for a face wash, which claimed that the polluting particles lodged deeply in our skin could be miraculously washed off. But what of the particles lodged in our lungs? When it's difficult to make out the difference between the lung of a smoker and the lung of a nonsmoker, we have a real problem, because I can run an air purifier at home, but can I lock up my daughter at home?
من یک دختر شش ساله دارم. هر روز صبح، وقتی او را به ایستگاه اتوبوس مدرسه میبرم، باید به او یادآوری کنم ماسکش را برندارد. این دنیایی است که ما زندگی میکنیم. یک روز او به من به یک تبلیغ شستن صورت نشان داد، که ادعا میکرد ذرات آلودگی که عمیقا در پوست شما فرو رفته را میتواند به طور معجزه آسایی بشوید. اما ذراتی که در ریههای ما رسوخ کردهاند چه؟ وقتی دشوار است که فرق بین ریه یک سیگاری و ریه فرد غیرسیگاری را تشخیص بدهیم، با یک مشکل واقعی طرف هستیم، چون من میتوانم در خانه از دستگاه تصفیه هوا استفاده کنم، اما آیا میتوانم دخترم را درخانه حبس کنم؟
Air pollution is the great leveler. It affects us all, rich and poor, city dweller or village folk, those living inland or those living on the coast, and it's affecting our health, our economic growth, our quality of life. In 2017, more than 1.2 million deaths in India were attributable to air pollution. That's more than those deaths caused by HIV/AIDS, tuberculosis, malaria or diarrhea.
آلودگی هوا یک برابرکننده عالی است. آلودگی روی همه تاثیر میگذارد؛ پولدار و فقیر، اهل شهر یا اهل دهكده، آنها كه در داخل شهر يا در ساحل زندگی میکنند و این روی سلامتی همه ما تأثیر میگذارد، رشد اقتصادی ما، کیفیت زندگی ما. در سال ۲۰۱۷، بیش از ۱.۲ میلیون مرگ در هند ناشی از آلودگی هوا بود. این میزان بیشتر از مرگومیر ناشی از HIV / ایدز، سل، مالاریا یا اسهال است.
At the Council on Energy, Environment and Water, my colleagues find that today, one in two Indians is breathing air that does not meet our air quality standards. And the economic impact of this public health crisis is more than 80 billion dollars every year. At CEEW, my colleagues find that 80 percent of Indians can breathe clean air if we adopted stringent pollution controls.
در شورای انرژی، محیط و آب، همکاران من دريافتند که امروز، از هر دو هندی یکی هوایی را تنفس میکند كه استانداردهای کیفیت هوا را ندارد و تأثیر اقتصادی بر این بحران بهداشت عمومی بیش از ۸۰ میلیارد دلار در سال است در CEEW ، همکاران من دریافتند كه ۸۰ درصد ازهندیها میتوانند هوای تمیز تنفس کنند اگر سختگیرانه کنترل آلودگی را اتخاذ کنیم.
So here is my vision for India. In 2027, when we are celebrating our 80th year of independence, can we ensure that, by then, 80 cities in India have reduced air pollution by 80 percent? Let's called this Mission 80-80-80, and this is possible, but the role of citizens is going to be critical. To combat air pollution, we have to create a democratic demand for clean air. We can make this happen.
خوب این نظر من در مورد هند است. در سال ۲۰۲۷، وقتی هشتادمین سالگرد استقلالمان را جشن میگیریم، آیا میتوانیم مطمئن شویم تا آن زمان، از آلودگی ۸۰ شهر هند ۸۰ درصد کاسته شده است؟ بیایید این را ماموریت ۸۰-۸۰-۸۰ بنامیم، و این ممکن است، اما نقش شهروندان بسیار مهم خواهد بود. برای مبارزه با آلودگی هوا، ما باید یک خواست دموکراتیک برای هوای پاک ایجاد کنیم. ما میتوانیم این اتفاق را رقم بزنیم.
First, we have to educate ourselves. Low-cost sensors give us real-time information about the air quality, but we still need information about how to interpret it and how to act. So we need to target information to schools and children, to resident welfare associations, to the elderly, who are more at risk. You know, when the temperature outside is 30 degrees versus 40 degrees, we know how to dress, we know what to do, what not to do. We need, similarly, information on what precautions to take when the air quality outside is poor, very poor, severe or hazardous.
اول، ما باید خودمان را آموزش دهیم. سنسورهای کم هزینه اطلاعات بیوقفهای در رابطه با کیفیت هوا به ما میدهند، اما ما هنوز به اطلاعات درباره چگونگی تفسیر و رفتار آن نیاز داریم. بنابراین باید اطلاعات را به مدارس و کودکان، به انجمنهای رفاه مقیم، به افراد مسن که بیشتر در معرض خطر هستند، برسانیم. هنگامی که دمای بیرون ۳۰ درجه و دمای خانه ۴۰ درجه است، میدانیم چگونه لباس بپوشیم، میدانیم چه باید بکنیم، چه نکنیم. به همان سان هم باید اطلاعاتی داشته باشیم که در هنگامی که کیفیت هوا پایین، بسیار ضعیف، یا خطرناک است چه اقدامات احتیاطی باید انجام دهیم.
Second, we need to become active monitors. Today, most Indian cities and much of rural India have no air quality monitoring at all. So we need to demand that air quality sensors are installed in every constituency. Today, in Parliament, who is going to stand up for us as the air quality warrior? When enforcement agencies land up at polluting sites or dust-spewing construction sites, their whack-a-mole approach doesn't always work, because as soon as their attention turns somewhere else, the offenders go back to business as usual. We citizens have to become the fire alarms. We have to demand emergency call-in numbers and specialized task forces that can respond in real time to pollution sites. So we need not just the authority but the enforcement strength to crack down.
دوم، ما باید ناظری فعال شویم. امروز، در بیشتر شهرها ومناطق روستایی هند هیچ ناظری بر کیفیت هوا وجود ندارند. بنابراین ما باید درخواست کنیم که سنسورهای کیفیت هوا در هر حوزه انتخابیه نصب شود. امروز، چه کسی قرار است به عنوان جنگجوی کیفیت هوای ما در پارلمان باشد؟ وقتی سازمانهای اجرایی در محلهای آلوده یا محلهای ساخت وساز گردوخاک پراکن برپا شوند، رویکرد ضربت سخت ایشان همیشه کار نمی کند، زیرا به محض اینکه توجهشان به سمت دیگری برود، متخلفان به کار همیشگیشان مشغول میشوند. ما شهروندان باید در حالت آماده باش باشیم. ما باید شماره تماس اضطراری و نیروهای متخصص تقاضا کنیم که در زمان نیاز در مناطق آلوده پاسخگو باشند. بنابراین ما تنها به قدرت احتیاج نداریم بلکه به نیروی اجرایی برای برخورد شدیدتر کردن نیاز داریم.
Third, we have to be prepared to pay a price, whether it's for cars using BS6 fuel or for more expensive electricity from cleaner power plants. Last year, just before Diwali, I took a surprise inspection of polluting industries in an unauthorized industrial area just outside of Delhi, and I found polluting firecrackers were being sold. The Supreme Court had mandated only green firecrackers could be sold, but those were nowhere to be found. But the polluting ones were available. Why? Because we were ready to buy. As citizens, we have to reduce the demand for these polluting products or be prepared to pay more for cleaner products.
سوم اینکه، ما باید برای پرداخت هزینه آن آماده باشیم، چه برای ماشينهایی باشد که از سوخت BS6 استفاده میکنند یا برای برق گرانتر از نیروگاههای انرژي پاکتر. سال گذشته، درست قبل از مراسم دیوالی، یک بازدید غافلگیرکننده از صنایع آلودهکننده در یک منطقه صنعتی غیرمجاز خارج از دهلی داشتم، و فهمیدم که ترقههای آلودهکننده در آنجا فروخته میشوند. بنا به راي ديوان عالى فقط ترقههای سبز قابل فروش هستند، اما آنها در هیچ جایی یافت نمیشوند. فقط ترقههای آلوده کننده در دسترس بود. چرا؟ چون ما آماده خرید بودیم. ما شهروندان، باید تقاضای محصولات آلوده را کم کنیم یا آماده پرداخت پول بیشتر برای محصولات پاکتر باشیم.
Fourth step: let's build some empathy for our fellow citizens. How much does it take to keep a night guard warm rather than force them to burn rubbish to stay warm in winter? Or, let's take farmers. You know, it's very easy to blame them for burning the stubble of the rice paddy crop every winter, which causes air pollution. It's much harder to understand that it's the combination of our agricultural policy and our groundwater crisis that often leaves the farmer with no option but to burn the stubble. So we need to draw in the urban poor laborer or the rural poor farmer into our collective call for clean air. Farmers come and tell us that they want to adopt sustainable agriculture, but they need some help.
مرحله چهارم: بیایید قدری با همشهریان خود همدلی کنیم. مگر گرم کردن یک نگهبان شب چقدر هزینه برمیدارد که آنها را مجبور به سوزاندن زباله میکنیم تا در زمستان گرم بمانند؟ یا کشاورزان. میدانید که بسیار آسان است که آنها را برای سوزاندن کاهبن محصول برنج در زمستان سرزنش کنیم که باعث آلودگی هوا میشود. اما درک آن سختتر است که ترکیب سیاست کشاورزی ما و بحران آب زیرزمینی ما است که برای کشاوران چاره ای جز سوزاندن کاهبن محصولشان نگذاشته است. ما نیاز داریم که کارگر فقیر شهرنشین یا کشاورز فقیر روستایی را در فراخوان جمعی هوای پاک جذب کنیم. کشاوزان میآیند و به ما میگویند که آنها خواهان کشاورزی پایدار هستند، اما به قدری کمک احتیاج دارند
And fifth, we have to change our lifestyles. Yes, public transport is often not available, but the choice to buy a cleaner, less polluting private vehicle is ours. The choice to segregate and recycle household waste is ours. You know, in Surat after the 1994 plague, citizens there take pride in keeping their city one of the cleanest in the country. Down south in Mysore, public-private partnerships and citizen-led eco clubs are coming together to reduce, segregate and recycle waste in a manner that landfills can be eliminated altogether. Now I'm not saying that officials have no responsibility here, but it is our collective apathy that takes the pressure off of our parliamentarians, the bureaucrats or the enforcement agencies.
و پنجم اینکه، ما باید شیوه زندگیمان را تغییر دهیم. بله، حملونقل عمومی معمولا در دسترس نیست، اما این انتخاب را داریم که یک وسیله نقلیه شخصی کمتر آلوده بخریم. انتخاب تفکیک و بازیافت زبالههای خانگی برعهده ماست. میدانید، در سورات پس از طاعون ۱۹۹۴ شهروندان آنجا به خاطر داشتن یکی از پاکترین شهرهای کشور به خودشان افتخار میکنند. در جنوب میسور، مشارکت همگانی-خصوصی و باشگاههای شهروندی حامی محیط زیست دست به دست هم دادند تا به شکلی زباله را کاهش، تفکیک و بازیافت کنند که محلهای دفن زباله ممکن است حذف شود. حالا نمیگویم که مقامات هیچ مسئولیتی در اینجا ندارند، اما این بیعلاقگی جمعی ما است که این فشار را از روی نمایندگان پارلمان بوروکراتها یا نهادهای اجرایی برداشته است.
Mission 80-80-80 will only begin when we demand it. We have to create a democratic demand for clean air, because citizens, you and me, can decide what kind of air we breathe.
ماموریت ۸۰-۸۰-۸۰ تنها زمانی آغاز خواهد شد که ما خواهان آن باشیم. ما باید یک درخواست دموکراتیک برای هوای پاک ایجاد کنیم، زیرا شهروندان، من و شما، میتوانیم تصمیم بگیریم که چه هوایی تنفس کنیم.
Thank you.
متشکرم
(Applause)
(تشویق)
SRK: Thank you so much. Tell me something: India, our country, do we have any advantages? Have we become aware of it earlier because of all the inputs from people like you?
شاهرخ خان: خیلی ممنون. یک چیزی به من بگویید: هند، کشور ما، از مزایایی برخوردار است؟ آیا ما به واسطه وجود افرادی مانند شما زودتر از آن آگاه شدهایم؟
AG: Our biggest strength: our people and our ability to make change without always necessarily relying only on the government. And that strength of civil society and civil demand for a civilized living condition is, I think, our biggest asset. Then, all of those and more will happen.
غوش: بزرگترین قدرت ما مردم ما و توانایی ما برای ایجاد تغییر بدون اتکا به دولت است. و به نظر من این قدرت جامعه مدنی و خواست مدنی برای یک شرایط زندگی متمدن بزرگترین دارایی ما است. پس همه این خواستها و بیش از آن اتفاق خواهد افتاد
(Applause)
(تشویق)
SRK: Thank you, Dr. Ghosh. Bless you for coming here. And it's very enlightening. Thank you very much, and all the best with 80-80-80.
شاهرخ خان: متشکرم دکتر شما به شما خیر بدهد که به اینجا آمدید و بسیار روشنگرانه بود. بسیار از شما متشکرم، و با آروی موفقیت برای ۸۰-۸۰-۸۰
Dr. Ghosh, everyone. AG: Thank you.
دکتر غوش، همه. آرونابا غوش: ممنون.
(Applause)
(تشویق)