A few words about how I got started, and it has a lot to do with happiness, actually. When I was a very young child, I was extremely introverted and very much to myself. And, kind of as a way of surviving, I would go into my own very personal space, and I would make things. I would make things for people as a way of, you know, giving, showing them my love. I would go into these private places, and I would put my ideas and my passions into objects -- and sort of learning how to speak with my hands. So, the whole activity of working with my hands and creating objects is very much connected with not only the idea realm, but also with very much the feeling realm. And the ideas are very disparate.
Een paar woorden over hoe ik ben begonnen, en dat heeft eigenlijk veel met geluk te maken. Toen ik heel jong was, was ik ontzettend introvert en erg op mezelf. En als een soort manier om te overleven betrad ik mijn strikt persoonlijke ruimte, en dan ging ik dingen maken. Ik maakte dingen voor mensen om ze als het ware mijn liefde te tonen. Ik ging deze persoonlijke ruimtes in, en ik stopte mijn ideeën en passies in objecten, en leerde als het ware met mijn handen te spreken. Dus de handeling van het werken met m'n handen en het objecten maken is sterk verbonden met niet alleen het gebied van ideeën maar ook sterk met het gevoelsgebied. En de ideeën zijn zeer uiteenlopend.
I'm going to show you many different kinds of pieces, and there's no real connection between one or the other, except that they sort of come out of my brain, and they're all different sort of thoughts that are triggered by looking at life, and seeing nature and seeing objects, and just having kind of playful random thoughts about things.
Ik ga jullie veel verschillende soorten werken laten zien, en er is niet echt een connectie tussen het ene en het andere, behalve dat ze zo'n beetje uit mijn brein voortkomen, en het zijn allemaal verschillende gedachten die worden opgewekt door het kijken naar leven, het zien van de natuur en het zien van objecten, en door speelse, willekeurige gedachten over de dingen te hebben.
When I was a child, I started to explore motion. I fell in love with the way things moved, so I started to explore motion by making little flipbooks. And this is one that I did, probably like when I was around seventh grade, and I remember when I was doing this, I was thinking about that little rock there, and the pathway of the vehicles as they would fly through the air, and how the characters --
Als kind begon ik met het onderzoeken van beweging. Ik werd verliefd op hoe dingen bewegen, dus ging ik beweging onderzoeken door filmboekjes te maken. Dit is er eentje die ik waarschijnlijk in de zevende klas heb gemaakt, en ik herinner me dat ik deze maakte, ik dacht aan dat steentje daar en de trajecten van de voertuigen wanneer ze door de lucht zouden vliegen, en hoe de personages --
(Laughter) --
(Gelach)
would come shooting out of the car, so, on my mind, I was thinking about the trajectory of the vehicles. And of course, when you're a little kid, there's always destruction. So, it has to end with this --
uit de auto komen schieten, ik dacht dus aan de banen die de voertuigen aflegden. En als je een klein kind bent is er natuurlijk altijd verwoesting. Dus moet het eindigen met dit --
(Laughter) --
(Gelach)
gratuitous violence.
zinloze geweld.
(Laughter)
(Gelach)
So that was how I first started to explore the way things moved, and expressed it.
Dus zo begon ik voor het eerst te onderzoeken hoe dingen bewegen, en gaf er uitdrukking aan.
Now, when I went to college, I found myself making fairly complicated, fragile machines. And this really came about from having many different kinds of interests. When I was in high school, I loved to program computers, so I sort of liked the logical flow of events. I was also very interested in perhaps going into surgery and becoming a surgeon, because it meant working with my hands in a very focused, intense way. So, I started taking art courses, and I found a way to make sculpture that brought together my love for being very precise with my hands, with coming up with different kinds of logical flows of energy through a system. And also, working with wire -- everything that I did was both a visual and a mechanical engineering decision at the same time. So, I was able to sort of exercise all of that.
Toen ik naar de universiteit ging, ging ik nogal gecompliceerde, fragiele machines maken. En dat ontstond eigenlijk omdat ik veel verschillende soorten interesses had. Op de middelbare school programmeerde ik graag computers, ik hield dus van de logische stroom van gebeurtenissen. Het leek me ook erg interessant om operaties te doen, en chirurg te worden, omdat dat betekent dat ik met mijn handen moest werken, op een zeer gerichte, intense manier. Dus begon ik met artistieke cursussen, en ontdekte een manier van sculpturen maken die mijn voorliefde voor zeer precies met mijn handen werken koppelde aan het bedenken van diverse logische energiestromen door een systeem. En ook het werken met staaldraad -- alles wat ik deed was zowel een visuele als een mechanische beslissing op hetzelfde moment. Ik had dus de mogelijk dat allemaal uit te proberen.
Now, this kind of machine is as close as I can get to painting. And it's full of many little trivial end points, like there's a little foot here that just drags around in circles and it doesn't really mean anything. It's really just for the sort of joy of its own triviality. The connection I have with engineering is the same as any other engineer, in that I love to solve problems. I love to figure things out, but the end result of what I'm doing is really completely ambiguous.
Dit soort machine komt het dichtst bij schilderen als mogelijk. En het zit vol met een boel kleine, onzinnige eind-punten, zoals, daar zit een klein voetje dat zich rondsleept in cirkels en het betekent eigenlijk niets. Het zit er alleen voor het plezier van zijn eigen trivialiteit. De verbinding die ik met mechanica heb is dezelfde als elke andere ingenieur: ik ben dol op problemen oplossen. Ik hou ervan dingen uit te vogelen, maar het eindresultaat van wat ik doe is compleet dubbelzinnig.
(Laughter)
(Gelach)
That's pretty ambiguous.
Dat is vrij dubbelzinnig.
(Laughter)
(Gelach)
The next piece that is going to come up is an example of a kind of machine that is fairly complex. I gave myself the problem. Since I'm always liking to solve problems, I gave myself the problem of turning a crank in one direction, and solving all of the mechanical problems for getting this little man to walk back and forth. So, when I started this, I didn't have an overall plan for the machine, but I did have a sense of the gesture, and a sense of the shape and how it would occupy space. And then it was a matter of starting from one point and sort of building to that final point. That little gear there switches back and forth to change direction. And that's a little found object.
Het volgende werk dat er aan komt is een voorbeeld van een vrij complexe machine. Ik gaf mezelf het probleem. Omdat ik altijd graag problemen op wil lossen, gaf ik mezelf het probleem van het in één richting draaien van een zwengel, en het oplossen van alle mechanische problemen bij het heen en weer laten lopen van dit mannetje. En toen ik hiermee begon had ik geen globaal ontwerp voor de machine, maar ik had wel een idee van de beweging en een idee van de vorm en hoe het de ruimte zou innemen. Daarna was het een kwestie van beginnen bij één punt en als het ware bouwen naar dat eindpunt. Dat tandwieltje daar schakelt heen en weer om de richting te veranderen. En dat is een klein gevonden voorwerp.
So a lot of the pieces that I've made, they involve found objects. And it really -- it's almost like doing visual puns all the time. When I see objects, I imagine them in motion. I imagine what can be said with them.
Dus veel van de stukken die ik heb gemaakt bevatten gevonden voorwerpen En het is eigenlijk alsof je de hele tijd visuele woordgrappen doet. Als ik objecten zie stel ik ze bewegend voor, ik stel me voor wat je ermee kunt uitdrukken.
This next one here, "Machine with Wishbone," it came about from playing with this wishbone after dinner. You know, they say, never play with your food -- but I always play with things. So, I had this wishbone, and I thought, it's kind of like a cowboy who's been on his horse for too long.
De volgende hier, een machine met een vorkbeentje, ontstond vanuit het spelen met een vorkbeentje na het eten. Je weet wel, ze zeggen dat je nooit met je eten moet spelen -- maar ik speel altijd met dingen. Ik had dus het vorkbeentje, en ik dacht, het lijkt wel op een cowboy die te lang op zijn paard heeft gezeten.
(Laughter)
(Gelach)
And I started to make him walk across the table, and I thought, "Oh, I can make a little machine that will do that." So, I made this device, linked it up, and the wishbone walks. And because the wishbone is bone -- it's animal -- it's sort of a point where I think we can enter into it. And that's the whole piece.
Ik liet 'm dus over de tafel lopen, en ik dacht: "Hé, ik kan een machientje maken dat dat doet." Dus ik maakte dit apparaat, koppelde het eraan, en het vorkbeentje loopt, en omdat het vorkbeentje van bot is -- het is dierlijk -- is het een punt waar ik denk dat wij erbij betrokken worden. En dit is het hele werk.
(Laughter)
(Gelach)
That's about that big.
Dat is ongeveer zo groot.
(Applause)
(Applaus)
This kind of work is also very much like puppetry, where the found object is, in a sense, the puppet, and I'm the puppeteer at first, because I'm playing with an object. But then I make the machine, which is sort of the stand-in for me, and it is able to achieve the action that I want.
Dit soort werk lijkt ook erg op poppentheater waarbij het gevonden voorwerp eigenlijk de pop is, en ik ben de poppenspeler, aanvankelijk omdat ik met een object speel, maar dan maak ik de machine, die eigenlijk mijn plaatsvervanger is. En het is in staat de bewegingen uit te voeren die ik wil.
The next piece I'll show you is a much more conceptual thought, and it's a little piece called "Cory's Yellow Chair." I had this image in my mind, when I saw my son's little chair, and I saw it explode up and out. And -- so the way I saw this in my mind at first, was that the pieces would explode up and out with infinite speed, and the pieces would move far out, and then they would begin to be pulled back with a kind of a gravitational feel, to the point where they would approach infinite speed back to the center. And they would coalesce for just a moment, so you could perceive that there was a chair there. For me, it's kind of a feeling about the fleetingness of the present moment, and I wanted to express that. Now, the machine is -- in this case, it's a real approximation of that, because obviously you can't move physical matter infinitely with infinite speed and have it stop instantaneously. This whole thing is about four feet wide, and the chair itself is only about a few inches.
Het volgende werk dat ik laat zien is een veel meer conceptuele gedachte, en het is een werkje genaamd "Cory's Gele Stoel." Ik had een beeld in m'n hoofd, toen ik het stoeltje van mijn zoon zag, en ik zag het exploderen en uit elkaar vliegen. En -- de manier waarop ik het eerst in mijn hoofd zag, was dat de stukken uieen zouden spatten met een oneindige snelheid, en de stukken zouden ver uit elkaar vliegen, en daarna zouden ze zich weer samen trekken alsof de zwaartekracht er invloed op had, totdat ze een bijna oneindige snelheid zouden bereiken terug naar het centrum. En ze zouden kort samensmelten, zodat je gewaar werd dat er een stoel was. Voor mij is het een gevoel van vluchtigheid van het huidige moment, en dat wilde ik uitdrukken. Welnu, de machine is in dit geval een benadering daarvan, omdat je natuurlijk tastbare materie kunt verplaatsen, oneindig, met oneindige snelheid en het ineens laten stoppen. Dit hele ding is iets meer dan een meter breed, en de stoel zelf is maar een paar centimeter.
(Applause)
(Applaus)
Now, this is a funny sort of conceptual thing, and yesterday we were talking about Danny Hillis' "10,000 Year Clock." So, we have a motor here on the left, and it goes through a gear train. There are 12 pairs of 50:1 reductions, so that means that the final speed of that gear on the end is so slow that it would take two trillion years to turn once. So I've invented it in concrete, because it doesn't really matter.
Dit is een grappig soort van conceptueel ding, en gisteren hadden we het over de 10.000-jarige klok van Danny Hillis. We hebben hier dus een motor aan de linkerkant, en het gaat via een tandwielkoppel. Er zijn twaalf paar 50:1 overbrengverhouding, dat betekent dus dat de snelheid van het laatste tandwiel zo traag is dat het twee biljoen jaar zou duren om één keer te draaien. Dus heb ik 'm ingebed in beton omdat het toch niks uitmaakt.
(Laughter)
(Gelach)
Because it could run all the time.
Omdat het altijd zou kunnen draaien.
(Laughter)
(Gelach)
Now, a completely different thought. I'm always imagining myself in different situations. I'm imagining myself as a machine. What would I love? I would love to be bathed in oil.
Welnu, een compleet andere gedachte -- Ik zie mezelf voortdurend in verschillende situaties. Ik stel me voor dat ik een machine ben. Waar zou ik van houden? Ik zou dan graag in olie worden gebaad.
(Laughter)
(Gelach)
So, this machine does nothing but just bathe itself in oil.
Deze machine doet dus niets anders dan alleen maar zichzelf baden in olie.
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
And it's really, just sort of -- for me, it was just really about the lusciousness of oil.
En het is eigenlijk, een soort van -- mij ging het om de weelderigheid van olie.
(Laughter)
(Gelach)
And then, I got a call from a friend who wanted to have a show of erotic art, and I didn't have any pieces. But when she suggested to be in the show, this piece came to mind. So, it's sort of related, but you can see it's much more overtly erotic. And this one I call "Machine with Grease." It's just continually ejaculating, and it's --
Toen werd ik gebeld door een vriendin die een voorstelling over erotische kunst wilde geven, en ik had geen werken. Maar toen ze zei dat ik moest meedoen, dacht ik aan dit werk. Er is dus een verband, maar je kunt zien dat het veel onomwondener erotisch is. En deze noem ik "Machine Met Smeerolie." Hij ejaculeert voortdurend, en het is --
(Laughter) --
(Gelach)
this is a happy machine, I'll tell you.
dit is een blije machine, serieus.
(Laughter)
(Gelach)
It's definitely happy.
Hij is zeker weten blij.
From an engineering point of view, this is just a little four-bar linkage. And then again, this is a found object, a little fan that I found. And I thought, what about the gesture of opening the fan, and how simply could I state something. And, in a case like this, I'm trying to make something which is clear but also not suggestive of any particular kind of animal or plant.
Vanuit het oogpunt van mechanica, is dit gewoon een koppeling met vier staven. Aan de andere kant, dit is een gevonden voorwerp, een waaiertje dat ik vond. En ik dacht, wacht dacht je van de beweging van het openen van de waaier, en hoe eenvoudig zou ik iets kunnen uitdrukken. En in een dergelijke situatie wil ik iets maken wat duidelijk is maar ook niet de suggestie wekt van een bepaald soort dier of plant.
For me, the process is very important, because I'm inventing machines, but I'm also inventing tools to make machines, and the whole thing is all sort of wrapped up from the beginning. So this is a little wire-bending tool. After many years of bending gears with a pair of pliers, I made that tool, and then I made this other tool for sort of centering gears very quickly -- sort of developing my own little world of technology. My life completely changed when I found a spot welder.
Voor mij is het proces erg belangrijk omdat ik machines uitvind, maar ik vind ook gereedschap uit om machines te maken. en dat is allemaal met elkaar verweven vanaf het begin. Dit is een werktuigje om draad mee te buigen. Na jaren tandwielen buigen met een tang heb ik dat werktuig gemaakt, en toen maakte ik dit andere werktuig om tandwielen snel mee te kunnen centreren, eigenlijk ontwikkelde ik mijn eigen technologie-wereldje. Mijn leven veranderde compleet toen ik een puntlasser vond.
(Laughter)
(Gelach)
And that was that tool. It completely changed what I could do. Now here, I'm going to do a very poor job of silver soldering. This is not the way they teach you to silver solder when you're in school. I just like, throw it in. I mean, real jewelers put little bits of solder in. So, that's a finished gear.
En dat was dit gereedschap. Het veranderde volledig wat ik kon doen. Hier doe ik een slechte poging om zilver te smeden. Dit is niet de manier die ze je leren om zilver te smeden als je op school zit. Ik kwak het er maar een beetje op. Echte juweliers doen er kleine stukjes soldeer op. Dit is een tandwiel dat klaar is.
When I moved to Boston, I joined a group called the World Sculpture Racing Society.
Toen ik naar Boston verhuisde, sloot ik me aan bij een groep die de World Sculpture Racing Society heet.
(Laughter)
(Gelach)
And the idea, their premise was that we wanted to show pieces of sculpture on the street, and there'd be no subjective decision about what was the best. It would be -- whatever came across the finish line first would be the winner.
En hun idee, hun premisse was dat we delen van sculpuren op straat wilden laten zien, en er was geen subjectief besluit over welke de beste was. Welke ook maar als eerste over de finish kwam was de winnaar.
(Laughter)
(Gelach)
So I made -- this is my first racing sculpture, and I thought, "Oh, I'm going to make a cart, and I'm going to have it -- I'm going to have my hand writing 'faster,' so as I run down the street, the cart's going to talk to me and it's going to go, 'Faster, faster!' " So, that's what it does.
Dus maakte ik -- dit is mijn eerste hardloop-scultpuur, En ik dacht: "O, ik ga een karretje maken, en ik zorg ervoor dat het -- ik laat mijn hand "sneller" opschrijven, zodat als ik over straat ren, het karretje tegen me praat en zegt: "Sneller, sneller!" Dus dat doet het.
(Laughter)
(Gelach)
But then in the end, what I decided was every time you finish writing the word, I would stop and I would give the card to somebody on the side of the road. So I would never win the race because I'm always stopping. But I had a lot of fun.
Maar wat ik uiteindelijk besloot, was dat elke keer als je klaar was met het woord opschrijven, ik stopte en het karretje aan iemand anders langs de weg gaf. Dus won ik nooit de race omdat ik aldoor stopte. Maar ik heb een hoop plezier gehad.
(Applause)
(Applaus)
Now, I only have two and a half minutes -- I'm going to play this. This is a piece that, for me, is in some ways the most complete kind of piece. Because when I was a kid, I also played a lot of guitar. And when I had this thought, I was imagining that I would make -- I would have a whole machine theater evening, where I would -- you would have an audience, the curtain would open, and you'd be entertained by machines on stage. So, I imagined a very simple gestural dance that would be between a machine and just a very simple chair, and ... When I'm making these pieces, I'm always trying to find a point where I'm saying something very clearly and it's very simple, but also at the same time it's very ambiguous. And I think there's a point between simplicity and ambiguity which can allow a viewer to perhaps take something from it.
Ik heb nog maar twee en en halve minuut -- dan zal ik dit afspelen. Dit is een werk dat voor mij op een bepaalde manier het meest complete werk is. Want toen ik een kind was speelde ik ook veel gitaar. En toen ik deze inval had, stelde ik me voor dat ik -- ik wilde een hele avond met machinetheater, en daar zou ik -- dan zou er een publiek zijn, het gordijn gaat open, en je wordt onderhouden door machines op het podium. Dus stelde ik me een hele simpele gebaren-dans voor tussen een machine en een hele simpele stoel, en ... Als ik deze stukken maak probeer ik altijd een punt te vinden waarmee ik iets heel duidelijks uitdruk en iets heel simpels, maar tegelijkertijd dat het tegelijkertijd heel dubbelzinnis is. En volgens mij is er een punt tussen eenvoud en dubbelzinnigheid in dat de kijker kan toestaan er iets van mee te nemen.
And that leads me to the thought that all of these pieces start off in my own mind, in my heart, and I do my best at finding ways to express them with materials, and it always feels really crude. It's always a struggle, but somehow I manage to sort of get this thought out into an object, and then it's there, OK. It means nothing at all. The object itself just means nothing. Once it's perceived, and someone brings it into their own mind, then there's a cycle that has been completed. And to me, that's the most important thing because, ever since being a kid, I've wanted to communicate my passion and love. And that means the complete cycle of coming from inside, out to the physical, to someone perceiving it. So I'll just let this chair come down.
En dat brengt me tot de gedachte dat al deze werken beginnen in mijn eigen hoofd, in mijn hart, en ik doe m'n best manieren te vinden om ze uit te drukken met materialen, en het voelt altijd erg primitief. Het is altijd een gevecht, maar op de een of andere manier krijg ik het voor elkaar een gedachte in een object te plaatsen, en dan is het er, goed. Het betekent niets. Het voorwerp zelf betekent gewoon niets. Als het eenmaal is waargenomen en iemand stelt het zich voor, dan is daar een cirkel die rond is. En voor mij is dat het belangrijkste omdat ik van kinds af aan mijn passie en liefde wilde overbrengen, en dat houdt de volledige cirkel in van het komen van binnenuit naar buiten, het tastbare, naar iemand die het waarneemt. Ik laat deze stoel maar even naar beneden komen.
(Applause)
(Applaus)
Thank you.
Dank u.
(Applause)
(Applaus)