Λίγα λόγια για το πώς ξεκίνησα, κι έχει να κάνει πάρα πολύ με την ευτυχία. Όταν ήμουν πολύ μικρός, ήμουν εξαιρετικά εσωστρεφής και πολύ κλειστός στον εαυτό μου. Και σαν κάποιο τρόπο επιβίωσης, κλεινόμουν στον πολύ προσωπικό μου χώρο, κι έφτιαχνα πράγματα. Έφτιαχνα πράγματα γι' ανθρώπους σαν έναν τρόπο, ξέρετε, να δίνω, να τους δείχνω την αγάπη μου. Πήγαινα σε αυτά τα προσωπικά μέρη, κι έβαζα τις ιδέες και τα πάθη μου σε αντικείμενα - και κατά κάποιο τρόπο μάθαινα πώς να μιλάω με τα χέρια μου. Έτσι, όλη η δραστηριότητα της δουλειάς με τα χέρια μου και το να φτιάχνω αντικείμενα είναι πολύ συνδεδεμένη με όχι μόνο την σφαίρα των ιδεών, αλλά επίσης πολύ με την σφαίρα των αισθήσεων. Και οι ιδέες είναι πολύ ανόμοιες.
A few words about how I got started, and it has a lot to do with happiness, actually. When I was a very young child, I was extremely introverted and very much to myself. And, kind of as a way of surviving, I would go into my own very personal space, and I would make things. I would make things for people as a way of, you know, giving, showing them my love. I would go into these private places, and I would put my ideas and my passions into objects -- and sort of learning how to speak with my hands. So, the whole activity of working with my hands and creating objects is very much connected with not only the idea realm, but also with very much the feeling realm. And the ideas are very disparate.
Θα σας δείξω πολλά διαφορετικά είδη γλυπτών, και δεν υπάρχει πραγματική σύνδεση ανάμεσα στο ένα ή το άλλο, εκτός του ότι βγαίνουν από το μυαλό μου, και είναι όλα διαφορετικά είδη σκέψεων που πυροδοτούνται κοιτάζοντας την ζωή και βλέποντας την φύση και αντικείμενα, και κάνοντας παιχνιδιάρικες και τυχαίες σκέψεις για τα πράγματα.
I'm going to show you many different kinds of pieces, and there's no real connection between one or the other, except that they sort of come out of my brain, and they're all different sort of thoughts that are triggered by looking at life, and seeing nature and seeing objects, and just having kind of playful random thoughts about things.
Όταν ήμουν παιδί, άρχισα να εξερευνώ την κίνηση. Ερωτεύτηκα τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν τα πράγματα, ξεκίνησα λοιπόν να εξερευνώ την κίνηση φτιάχνοντας μικρά φολιοσκόπια. Κι αυτό που το έφτιαξα, μάλλον όταν ήμουν στην πρώτη γυμνασίου, και θυμάμαι ότι όταν το έφτιαχνα, σκεφτόμουν το μικρό βραχάκι εκεί, και την πορεία των οχημάτων καθώς πετάγονταν στον αέρα, και πως οι ήρωες -
When I was a child, I started to explore motion. I fell in love with the way things moved, so I started to explore motion by making little flipbooks. And this is one that I did, probably like when I was around seventh grade, and I remember when I was doing this, I was thinking about that little rock there, and the pathway of the vehicles as they would fly through the air, and how the characters --
(Γέλια) -
(Laughter) --
πετάγονταν έξω απ' το αμάξι, στο μυαλό μου λοιπόν, είχα την τροχιά των οχημάτων. Και φυσικά, όταν είσαι μικρό παιδί, πάντα υπάρχει καταστροφή. Πρέπει λοιπόν να τελειώσει έτσι -
would come shooting out of the car, so, on my mind, I was thinking about the trajectory of the vehicles. And of course, when you're a little kid, there's always destruction. So, it has to end with this --
(Γέλια)
(Laughter) --
με άσκοπη βία.
gratuitous violence.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι λοιπόν πρωτοξεκίνησα να εξερευνώ τον τρόπο που κινούνται τα πράγματα, και να τον εκφράζω.
So that was how I first started to explore the way things moved, and expressed it.
Όταν πήγα στο κολέγιο, βρέθηκα να φτιάχνω αρκετά περίπλοκες, εύθραυστες μηχανές. Κι αυτό πραγματικά προέκυψε επειδή είχα πολλά, διαφορετικά ενδιαφέροντα. Όταν πήγαινα στο γυμνάσιο, λάτρευα να προγραμματίζω υπολογιστές, έτσι μου άρεσε η λογική ροή των γεγονότων. Με ενδιέφερε επίσης πολύ να ασχοληθώ ίσως με τη χειρουργική και να γινόμουν χειρούργος, διότι θα εργαζόμουν με τα χέρια μου με έναν πολύ εστιασμένο, έντονο τρόπο. Ξεκίνησα λοιπόν, μαθήματα καλλιτεχνικών, και βρήκα έναν τρόπο να φτιάχνω γλυπτική που ένωσε την αγάπη του να είμαι πολύ ακριβής με τα χέρια, και του να εφευρίσκω διαφορετικά είδη λογικής ροής ενέργειας μέσω ενός συστήματος. Κι επίσης, να δουλεύω με σύρμα - όλα όσα έκανα ήταν τόσο οπτική όσο και μηχανολογική απόφαση ταυτόχρονα. Έτσι λοιπόν μπορούσα να τα εξασκώ όλα μαζί.
Now, when I went to college, I found myself making fairly complicated, fragile machines. And this really came about from having many different kinds of interests. When I was in high school, I loved to program computers, so I sort of liked the logical flow of events. I was also very interested in perhaps going into surgery and becoming a surgeon, because it meant working with my hands in a very focused, intense way. So, I started taking art courses, and I found a way to make sculpture that brought together my love for being very precise with my hands, with coming up with different kinds of logical flows of energy through a system. And also, working with wire -- everything that I did was both a visual and a mechanical engineering decision at the same time. So, I was able to sort of exercise all of that.
Αυτή τώρα η μηχανή είναι ότι πιο κοντά μπορώ να φτάσω στη ζωγραφική. Και είναι γεμάτη με μικρά ασήμαντα σημεία, όπως αυτό εδώ το ποδαράκι που σέρνεται σε κύκλους και δεν σημαίνει τίποτα. Υπάρχει μόνο για την χαρά της ίδιας του της ασημαντότητας. Η σχέση που έχω με την μηχανολογία είναι η ίδια με οποιουδήποτε άλλου μηχανολόγου, μόνο που λατρεύω να επιλύω προβλήματα. Λατρεύω να βρίσκω λύσεις, αλλά το τελικό αποτέλεσμα αυτού που κάνω είναι εντελώς αμφιλεγόμενο.
Now, this kind of machine is as close as I can get to painting. And it's full of many little trivial end points, like there's a little foot here that just drags around in circles and it doesn't really mean anything. It's really just for the sort of joy of its own triviality. The connection I have with engineering is the same as any other engineer, in that I love to solve problems. I love to figure things out, but the end result of what I'm doing is really completely ambiguous.
(Γέλια)
(Laughter)
Αρκετά αμφιλεγόμενο.
That's pretty ambiguous.
(Γέλια)
(Laughter)
Το επόμενο γλυπτό που θα εμφανιστεί είναι ένα παράδειγμα ενός είδους μηχανής αρκετά περίπλοκης. Έδωσα στον εαυτό μου το πρόβλημα. Εφόσον πάντοτε μου αρέσει να λύνω προβλήματα, μου έδωσα το πρόβλημα του να γυρίσω μια μανιβέλα προς μια κατεύθυνση, και να λύσω όλα τα μηχανικά προβλήματα ώστε να κάνω αυτόν τον ανθρωπάκο να περπατά πάνω κάτω. Όταν το ξεκίνησα αυτό, δεν είχα ένα συνολικό πλάνο για την μηχανή, αλλά είχα μια αίσθηση της κίνησης, και μια αίσθηση του σχήματος και του πώς θα καταλάμβανε τον χώρο. Και τότε ήταν ζήτημα του να ξεκινήσω από το ένα σημείο και να το κατασκευάσω μέχρι αυτό το τελικό σημείο. Αυτός ο μικρός μοχλός εδώ, αλλάζει μπρος και πίσω για να αλλάξει η κατεύθυνση. Κι αυτό είναι ένα μικρό φυσικό αντικείμενο.
The next piece that is going to come up is an example of a kind of machine that is fairly complex. I gave myself the problem. Since I'm always liking to solve problems, I gave myself the problem of turning a crank in one direction, and solving all of the mechanical problems for getting this little man to walk back and forth. So, when I started this, I didn't have an overall plan for the machine, but I did have a sense of the gesture, and a sense of the shape and how it would occupy space. And then it was a matter of starting from one point and sort of building to that final point. That little gear there switches back and forth to change direction. And that's a little found object.
Πολλά λοιπόν απ' τα κομμάτια που που έχω φτιάξει, συμπεριλαμβάνουν φυσικά αντικείμενα. Και πραγματικά - είναι σαν να κάνεις διαρκώς οπτικά λογοπαίγνια. Όταν βλέπω αντικείμενα, τα φαντάζομαι σε κίνηση. Φαντάζομαι τι μπορεί να ειπωθεί με αυτα.
So a lot of the pieces that I've made, they involve found objects. And it really -- it's almost like doing visual puns all the time. When I see objects, I imagine them in motion. I imagine what can be said with them.
Το επόμενο εδώ, "Μηχανή με Διχαλωτό Κόκκαλο", προέκυψε παίζοντας με το διχαλωτό κόκκαλο μετά το γεύμα. Ξέρετε, λένε να μην παίζεις με το φαγητό σου - αλλά πάντοτε παίζω με τα πράγματα. Είχα λοιπόν αυτό το κοκαλάκι και σκεφτόμουν, είναι σαν καουμπόι που καθόταν πολύ ώρα στο άλογό του.
This next one here, "Machine with Wishbone," it came about from playing with this wishbone after dinner. You know, they say, never play with your food -- but I always play with things. So, I had this wishbone, and I thought, it's kind of like a cowboy who's been on his horse for too long.
(Γέλια)
(Laughter)
Και το έκανα να περπατάει επάνω στο τραπέζι, και σκέφτηκα "Α, μπορώ να κατασκευάσω μια μηχανή που θα το κάνει αυτό". Έφτιαξα λοιπόν αυτή τη κατασκευή, τη σύνδεσα, και το κοκκαλάκι περπατάει. Κι επειδή είναι κόκκαλο - είναι ζώο - είναι ένα σημείο από το οποίο μπορούμε να ξεκινήσουμε. Κι αυτό είναι ολόκληρο το έργο.
And I started to make him walk across the table, and I thought, "Oh, I can make a little machine that will do that." So, I made this device, linked it up, and the wishbone walks. And because the wishbone is bone -- it's animal -- it's sort of a point where I think we can enter into it. And that's the whole piece.
(Γέλια)
(Laughter)
Είναι περίπου τόσο μεγάλο.
That's about that big.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αυτού του είδους η δουλειά μοιάζει πολύ με κουκλοθέατρο, όπου το φυσικό αντικείμενο είναι, κατά μία έννοια - η μαριονέτα, κι εγώ είμαι ο μαριονετίστας αρχικά, επειδή παίζω με ένα αντικείμενο. Αλλά μετά φτιάχνω την μηχανή, που με αντικαθιστά θα λέγαμε, και είναι ικανή να επιτύχει την δράση που θέλω.
This kind of work is also very much like puppetry, where the found object is, in a sense, the puppet, and I'm the puppeteer at first, because I'm playing with an object. But then I make the machine, which is sort of the stand-in for me, and it is able to achieve the action that I want.
Το επόμενο έργο που θα σας δείξω είναι μια πολύ πιο εννοιολογική σκέψη, και είναι ένα πολύ μικρό έργο που λέγεται "Η Μικρή Κίτρινη Καρέκλα του Κόρυ". Είχα αυτή την εικόνα στο μυαλό μου, όταν είδα το καρεκλάκι του γιου μου, και το φαντάστηκα να εκρήγνυται προς τα έξω και πάνω. Και - ο τρόπος λοιπόν που το είδα στο μυαλό μου αρχικά ήταν ότι τα κομμάτια θα εκρήγνυνται προς τα έξω και πάνω με άπειρη ταχύτητα, και τα κομμάτια θα έφευγαν μακριά, και κατόπιν θα άρχιζαν να μαζεύονται πίσω με ένα είδος βαρυτικής αίσθησης, στο σημείο που θα έφταναν άπειρη ταχύτητα προς τα πίσω στο κέντρο. και θα συνενώνονταν για μια στιγμή, ώστε να μπορέσεις να αντιληφθείς ότι υπήρχε μια καρέκλα εκεί. Για μένα, είναι μια αίσθηση του πόσο φευγαλέα είναι η παρούσα στιγμή, και ήθελα να το εκφράσω. Η μηχανή τώρα - σε αυτή τη περίπτωση είναι κατά προσέγγιση, επειδή προφανώς δεν μπορείς να μετακινήσεις τη φυσική ύλη απείρως και με άπειρη ταχύτητα και να μπορείς να τη σταματάς ακαριαία. Όλη η κατασκευή είναι περίπου 1,20 μέτρα, και η ίδια η καρέκλα είναι μόνον μερικά εκατοστά.
The next piece I'll show you is a much more conceptual thought, and it's a little piece called "Cory's Yellow Chair." I had this image in my mind, when I saw my son's little chair, and I saw it explode up and out. And -- so the way I saw this in my mind at first, was that the pieces would explode up and out with infinite speed, and the pieces would move far out, and then they would begin to be pulled back with a kind of a gravitational feel, to the point where they would approach infinite speed back to the center. And they would coalesce for just a moment, so you could perceive that there was a chair there. For me, it's kind of a feeling about the fleetingness of the present moment, and I wanted to express that. Now, the machine is -- in this case, it's a real approximation of that, because obviously you can't move physical matter infinitely with infinite speed and have it stop instantaneously. This whole thing is about four feet wide, and the chair itself is only about a few inches.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αυτό τώρα, είναι ένα αστείο εννοιολογικά πράγμα, και χθες μιλούσαμε για το Ρολόι των 10.000 Ετών του Ντάνυ Χιλλις. Έχουμε λοιπόν ένα μοτέρ εδώ στα αριστερά, το οποίο περνάει μέσα από ένα σύστημα οδοντωτών τροχών. Είναι 12 ζεύγη σε κλίμακα 50:1, που σημαίνει ότι η τελική ταχύτητα του γραναζιού στο τέλος είναι τόσο αργή που θα χρειαζόταν δύο τρισεκατομμύρια χρόνια για να γυρίσει μία φορά. Έτσι το έκανα σε τσιμέντο διότι πραγματικά δεν έχει σημασία.
Now, this is a funny sort of conceptual thing, and yesterday we were talking about Danny Hillis' "10,000 Year Clock." So, we have a motor here on the left, and it goes through a gear train. There are 12 pairs of 50:1 reductions, so that means that the final speed of that gear on the end is so slow that it would take two trillion years to turn once. So I've invented it in concrete, because it doesn't really matter.
(Γέλια)
(Laughter)
Γιατί θα μπορούσε να δουλεύει συνέχεια.
Because it could run all the time.
(Γέλια)
(Laughter)
Τώρα, μια εντελώς διαφορετική σκέψη. Πάντα φαντάζομαι τον εαυτό μου σε διαφορετικές καταστάσεις. Με φαντάζομαι σαν μηχανή. Τι θα μου άρεσε; Θα μου άρεσε να κάνω μπάνιο σε λάδι.
Now, a completely different thought. I'm always imagining myself in different situations. I'm imagining myself as a machine. What would I love? I would love to be bathed in oil.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι αυτή η μηχανή το μόνο που κάνει είναι να μπανιάρεται στο λάδι.
So, this machine does nothing but just bathe itself in oil.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και πραγματικά είναι, κάπως σαν - για μένα, επρόκειτο απλά για τον αισθησιασμό του λαδιού.
And it's really, just sort of -- for me, it was just really about the lusciousness of oil.
(Γέλια)
(Laughter)
Κι έπειτα, μου τηλεφώνησε μια φίλη που ήθελε να κάνει μια έκθεση ερωτικής τέχνης, και δεν είχε καθόλου γλυπτά. Αλλά όταν μου πρότεινε να είμαι στην έκθεση, αυτό το έργο μου ήρθε στο μυαλό. Είναι λοιπόν συναφή, αλλά μπορείτε να δείτε ότι είναι απροκάλυπτα ερωτικό. Κι αυτό ονομάζεται "Μηχανή με Γράσο". Διαρκώς εκτοξεύει υγρό, και είναι -
And then, I got a call from a friend who wanted to have a show of erotic art, and I didn't have any pieces. But when she suggested to be in the show, this piece came to mind. So, it's sort of related, but you can see it's much more overtly erotic. And this one I call "Machine with Grease." It's just continually ejaculating, and it's --
(Γέλια) -
(Laughter) --
είναι μια ευτυχισμένη μηχανή, σας το λέω.
this is a happy machine, I'll tell you.
(Γέλια)
(Laughter)
Είναι οπωσδήποτε ευτυχισμένη.
It's definitely happy.
Από την σκοπιά της μηχανολογίας, αυτό είναι απλά μια σύνδεση τεσσάρων ράβδων. Και πάλι, πρόκειται για φυσικό αντικείμενο, μια μικρή βεντάλια που βρήκα. Και σκέφτηκα, την χειρονομία του ανοίγματος της βεντάλιας, και πόσο απλά θα μπορούσα να κάνω μια δήλωση. Και στην περίπτωση αυτή, προσπαθώ να κάνω κάτι ξεκάθαρο όμως παράλληλα να μην υπαινίσσεται κανένα συγκεκριμένο ζώο ή φυτό.
From an engineering point of view, this is just a little four-bar linkage. And then again, this is a found object, a little fan that I found. And I thought, what about the gesture of opening the fan, and how simply could I state something. And, in a case like this, I'm trying to make something which is clear but also not suggestive of any particular kind of animal or plant.
Για μένα η διαδικασία είναι πολύ σημαντική, διότι επινοώ μηχανές, και επιπλέον επινοώ εργαλεία για να φτιάχνω τις μηχανές, και το όλο θέμα είναι σαν κάπως τελειωμένο απ' την αρχή. Αυτό είναι ένα εργαλείο για να λυγίζω το σύρμα. Τόσα χρόνια λύγιζα τα γρανάζια με μια πένσα, Έφτιαξα αυτό το εργαλείο, και μετά αυτό εδώ για να κεντράρω τα γρανάζια πολύ γρήγορα - βελτιώνοντας τον δικό μου μικρόκοσμο της τεχνολογίας. Η ζωή μου άλλαξε εντελώς όταν βρήκα έναν συγκολλητή.
For me, the process is very important, because I'm inventing machines, but I'm also inventing tools to make machines, and the whole thing is all sort of wrapped up from the beginning. So this is a little wire-bending tool. After many years of bending gears with a pair of pliers, I made that tool, and then I made this other tool for sort of centering gears very quickly -- sort of developing my own little world of technology. My life completely changed when I found a spot welder.
(Γέλια)
(Laughter)
Κι ήταν αυτό το εργαλείο. Άλλαξε εντελώς το τί μπορούσα να κάνω. Εδώ τώρα θα κάνω μια πολύ φτωχή δουλειά ασημοκόλλησης. Δεν σου διδάσκουν έτσι την ασημοκόλληση στο σχολείο. Εγώ απλώς το πετάω μέσα. Εννοώ, οι κατασκευαστές κοσμημάτων βάζουν ψήγματα κασσίτερου μέσα. Κι αυτό είναι ένα τελειωμένο γρανάζι.
And that was that tool. It completely changed what I could do. Now here, I'm going to do a very poor job of silver soldering. This is not the way they teach you to silver solder when you're in school. I just like, throw it in. I mean, real jewelers put little bits of solder in. So, that's a finished gear.
Όταν μετακόμισα στην Βοστώνη, έγινα μέλος μιας ομάδας που λεγόταν Παγκόσμια Κοινότητα Γλυτπικής Κούρσας.
When I moved to Boston, I joined a group called the World Sculpture Racing Society.
(Γέλια)
(Laughter)
Και η ιδέα, η προϋπόθεση ήταν ότι θέλαμε να δείξουμε έργα γλυπτικής στον δρόμο, και δεν θα υπήρχε αντικειμενική απόφαση για το ποιό θα ήταν το καλύτερο. Όποιο έφτανε πρώτο στη γραμμή τερματισμού θα ήταν ο νικητής.
And the idea, their premise was that we wanted to show pieces of sculpture on the street, and there'd be no subjective decision about what was the best. It would be -- whatever came across the finish line first would be the winner.
(Γέλια)
(Laughter)
Έφτιαξα λοιπόν - αυτός είναι ο πρώτος μου αγώνας γλυπτικής, και σκέφτηκα, "Α, θα φτιάξω ένα καρότσι, και θα το κάνω - και θα γράφω με το χέρι μου "πιο γρήγορα", έτσι καθώς θα τρέχω στον δρόμο, το καρότσι θα μου μιλάει και θα λέει, "Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα!" Αυτό λοιπόν κάνει.
So I made -- this is my first racing sculpture, and I thought, "Oh, I'm going to make a cart, and I'm going to have it -- I'm going to have my hand writing 'faster,' so as I run down the street, the cart's going to talk to me and it's going to go, 'Faster, faster!' " So, that's what it does.
(Γέλια)
(Laughter)
Όμως στο τέλος αποφάσισα ότι κάθε φορά που θα τελείωνε μια λέξη, θα σταματούσα και θα έδινα την κάρτα σε κάποιον στην άκρη του δρόμου. Έτσι ποτέ δεν θα κέρδιζα την κούρσα γιατί συνέχεια θα σταματούσα. Αλλά το διασκέδασα πολύ.
But then in the end, what I decided was every time you finish writing the word, I would stop and I would give the card to somebody on the side of the road. So I would never win the race because I'm always stopping. But I had a lot of fun.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Μου έχουν μείνει τώρα δυόμιση λεπτά - θα παίξω αυτό. Είναι ένα έργο που, για μένα, είναι με κάποιον τρόπο το πιο ολοκληρωμένο έργο. Επειδή όταν ήμουν παιδί, έπαιζα επίσης πολύ κιθάρα. Κι όταν μου ήρθε αυτή η σκέψη, Φαντάστηκα ότι θα έφτιαχνα - Φαντάστηκα ότι θα έκανα μια θεατρική βραδιά με μηχανές μόνο, όπου θα είχα - θα υπήρχε κοινό, θα άνοιγε η αυλαία, και θα σε οδηγούσαν μηχανές στη σκηνή. Φαντάστηκα λοιπόν μια πολύ απλή χορογραφία που θα εκτελούσαν μια μηχανή και μια πολύ απλή καρέκλα, και... Όταν φτιάχνω αυτά τα έργα, πάντα προσπαθώ να βρω ένα σημείο όπου να λέω κάτι πολύ ξεκάθαρο και να είναι πολύ απλό αλλά παράλληλα διφορούμενο. Και νομίζω υπάρχει ένα σημείο μεταξύ απλότητας και αμφισημίας που επιτρέπει στον θεατή να πάρει ίσως κάτι από αυτό.
Now, I only have two and a half minutes -- I'm going to play this. This is a piece that, for me, is in some ways the most complete kind of piece. Because when I was a kid, I also played a lot of guitar. And when I had this thought, I was imagining that I would make -- I would have a whole machine theater evening, where I would -- you would have an audience, the curtain would open, and you'd be entertained by machines on stage. So, I imagined a very simple gestural dance that would be between a machine and just a very simple chair, and ... When I'm making these pieces, I'm always trying to find a point where I'm saying something very clearly and it's very simple, but also at the same time it's very ambiguous. And I think there's a point between simplicity and ambiguity which can allow a viewer to perhaps take something from it.
Κι αυτό με οδηγεί στη σκέψη ότι όλα αυτά τα έργα ξεκινούν στο μυαλό μου, στην καρδιά μου, και κάνω ότι καλύτερο μπορώ βρίσκοντας τρόπους να τα εκφράζω με υλικά, πάντα μοιάζουν χονδροειδή. Είναι πάντα μια πάλη, όμως με κάποιον τρόπο κατορθώνω να βρω μια σκέψη και να την τοποθετήσω σε ένα αντικείμενο, και μετά είναι εκεί, εντάξει. Δεν σημαίνει τίποτα. Το αντικείμενο από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα. Όταν κάποιος το διακρίνει και το βάλει στο μυαλό του, τότε είναι ένας κύκλος που ολοκληρώθηκε. Για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό επειδή από τότε που ήμουν παιδί, ήθελα να επικοινωνήσω το πάθος και την αγάπη μου. Κι αυτό σημαίνει τον ολοκληρωμένο κύκλο του να έρθει από μέσα μου, έξω στην ύλη, και σε εκείνον που θα το αντιληφθεί. Θα αφήσω λοιπόν αυτή τη καρέκλα να κατέβει.
And that leads me to the thought that all of these pieces start off in my own mind, in my heart, and I do my best at finding ways to express them with materials, and it always feels really crude. It's always a struggle, but somehow I manage to sort of get this thought out into an object, and then it's there, OK. It means nothing at all. The object itself just means nothing. Once it's perceived, and someone brings it into their own mind, then there's a cycle that has been completed. And to me, that's the most important thing because, ever since being a kid, I've wanted to communicate my passion and love. And that means the complete cycle of coming from inside, out to the physical, to someone perceiving it. So I'll just let this chair come down.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)