Η εκπροσώπηση έχει σημασία. Οι πρωτότυπες εκπροσωπήσεις των γυναικών έχουν σημασία. Νομίζω ότι πολύ συχνά, οι δημόσιες εκδηλώσεις μας για τις γυναίκες περιβάλλονται τη γλώσσα του ασυνήθιστου. Η πρώτη αυτοδημιούργητη Αμερικανίδα εκατομμυριούχος, η Μαντάμ Σι Τζεϊ Γουόκερ. Τα φορέματα των πρώτων κυριών των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Σίρλεϊ Τσίσολμ, η πρώτη γυναίκα που αναζήτησε προεδρική υποψηφιότητα στο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ.
Representation matters. Authentic representations of women matter. I think that too often, our public representations of women are enveloped in the language of the extraordinary. The first American woman to become a self-made millionaire: Madam C. J. Walker ... The dresses of the first ladies of the United States ... Shirley Chisholm, the first woman to seek the US Democratic party's presidential nomination --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ως επιμελήτρια μουσείων καταλαβαίνω γιατί αυτές οι ιστορίες είναι τόσο σαγηνευτικές. Οι εξαιρετικές γυναίκες είναι συγκλονιστικές και φιλόδοξες. Αλλά αυτές οι ιστορίες μας περιορίζουν. Εξ ορισμού, το να είσαι ξεχωριστός δεν είναι αντιπροσωπευτικό του συνόλου. Είναι ασυνήθιστο. Αυτές οι ιστορίες δεν βοηθούν να προβληθεί η ευρύτερη ιστορία των γυναικών και δεν περιγράφουν τις καθημερινές μας πραγματικότητες. Αν μπορούμε να εφαρμόσουμε συλλογικά αυτή τη ριζοσπαστική αντίληψη ότι οι γυναίκες είναι άνθρωποι, γίνεται πιο εύκολο να δείξουμε πώς είναι οι γυναίκες ως άνθρωποι: οικείες, ποικιλόμορφες, παρούσες. Στην καθημερινότητα του καθενός στο πέρασμα της ιστορίας, οι γυναίκες ζουν θετικά, όχι ως θέμα ερμηνείας, αλλά ως πραγματικότητα. Και πέρα από μια πιο ακριβή εκπροσώπηση της ανθρώπινης ζωής, η αποδοχή των γυναικών λαμβάνει υπόψιν τις καθημερινές εμπειρίες των σχεδόν 3,8 δις ανθρώπων στον πλανήτη που προσδιορίζονται ως γυναίκες.
As a museum curator, I understand why these stories are so seductive. Exceptional women are inspiring and aspirational. But those stories are limiting. By definition, being extraordinary is nonrepresentative. It's atypical. Those stories do not create a broad base for incorporating women's history, and they don't reflect our daily realities. If we can collectively apply that radical notion that women are people, it becomes easier to show women as people are: familiar, diverse, present. In everyone's everyday throughout history, women exist positively -- not as a matter of interpretation, but as a matter of fact. And beyond a more accurate representation of human life, including women considers the quotidian experiences of the almost 3.8 billion people identified as female on this planet.
Σε αυτή την πασίγνωστη σκηνή του μουσείου από την ταινία «Μαύρος Πάνθηρας», ένας λευκός επιμελητής εξηγεί εσφαλμένα ένα τεχνούργημα στον χαρακτήρα του Μάικλ Μ. Τζόρνταν, ένα τεχνούργημα από τη δική του κουλτούρα. Αυτή η σκηνή φαντασίας προκάλεσε διαφωνίες στις μουσειακές κοινότητες για το ποιος διαμορφώνει τις αφηγήσεις και τις προκαταλήψεις που αυτές φέρουν. Στην πραγματικότητα τα μουσεία θεωρούνται από τις πιο αξιόπιστες πηγές των πληροφοριών στις Ηνωμένες Πολιτείες, και με εκατοντάδες εκατομμύρια επισκέπτες από όλον τον κόσμο, πρέπει να τους λέμε ακριβείς ιστορίες, αλλά δεν το κάνουμε. Υπάρχει μια κίνηση από τα ίδια τα μουσεία για να βοηθήσουν στην καταπολέμηση αυτής της προκατάληψης. Η απλή αναγνώριση ότι τα μουσεία δεν είναι ουδέτερα. Τα μουσεία διδάσκουν. Μέσω της προβολής της τέχνης και των τεχνουργημάτων, μπορούμε να υποκινούμε τη δημιουργικότητα και να προωθήσουμε την ένταξη, αλλά είμαστε ένοχοι για την παραποίηση της ιστορίας. Η ιστορίες μας με βάση τα αρσενικά έχουν παραγκωνίσει τις θηλυκές ιστορίες. Και υπάρχουν σκληρές αλήθειες στο να είσαι γυναίκα, ιδιαίτερα αν είσαι έγχρωμη γυναίκα σε αυτόν τον κλάδο, που εμποδίζει την προβολή περιεκτικών παραδειγμάτων της ζωής των γυναικών. Η ηγεσία των μουσείων: κυρίως λευκοί και αρσενικοί, παρότι οι γυναίκες στελεχώνουν περί το 60% το προσωπικό των μουσείων. Οι προοπτικές ανόδου στην ηγεσία για τις γυναίκες είναι ζοφερές - πιο ισχνές για τις έγχρωμες γυναίκες. Και η παρουσία των γυναικών δεν εγγυάται από μόνη της μια αύξηση των γυναικών στη δημόσια εκπροσώπηση.
In this now notorious museum scene from the "Black Panther" movie, a white curator erroneously explains an artifact to Michael B. Jordan's character seen here, an artifact from his own culture. This fictional scene caused real debates in our museum communities about who is shaping the narratives and the bias that those narratives hold. Museums are actually rated one of the most trustworthy sources of information in the United States, and with hundreds of millions of visitors from all over the world, we should tell accurate histories, but we don't. There is a movement from within museums themselves to help combat this bias. The simple acknowledgment that museums are not neutral. Museums are didactic. Through the display of art and artifacts, we can incite creativity and foster inclusion, but we are guilty of historical misrepresentation. Our male-centered histories have left our herstories hidden. And there are hard truths about being a woman, especially a woman of color in this industry, that prevents us from centering inclusive examples of women's lives. Museum leadership: predominantly white and male, despite women comprising some 60 percent of museum staffs. Pipelines to leadership for women are bleak -- bleakest for women of color. And the presence of women does not in and of itself guarantee an increase in women's public representation.
Δεν είναι όλες οι γυναίκες υπέρμαχοι της ισότητας των φύλων. Σύμφωνα με τη Μπελ Χουκς, τη θεωρητικό του φεμινισμού, «Η Πατριαρχία δεν έχει φύλο». Οι γυναίκες μπορούν να υποστηρίξουν το σύστημα της πατριαρχίας όπως και οι άνδρες να υποστηρίξουν τον αγώνα για την ισότητα των φύλων. Και συχνά υποβαθμίζουμε τη σημασία της υποστήριξης από το άλλο φύλο. Η Μάριαν Άντερσον ήταν μια από τις πιο γνωστές φωνές του 20ού αιώνα, και το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν απέκτησε τη στολή της το 1939. Όταν οι λευκές κόρες της αμερικανικής επανάστασης αρνήθηκαν την πρόσβασή της να τραγουδήσει στην αίθουσα του Συντάγματος γιατί ήταν μαύρη, κατέληξε να τραγουδήσει εξαιρετικά στα σκαλιά του Μνημείου του Λίνκολν, σε ένα πλήθος πάνω από 75.000 ανθρώπων.
Not all women are gender equity allies. In the words of feminist theorist bell hooks, "Patriarchy has no gender." Women can support the system of patriarchy just as men can support the fight for gender equity. And we often downplay the importance of intersectionality. Marian Anderson was one of the most celebrated voices of the 20th century, and the Smithsonian collected her 1939 outfit. After the white Daughters of the American Revolution denied her access to sing in Constitution Hall, because she was black, she famously sang instead on the steps of the Lincoln Memorial, to a crowd of over 75,000 people.
Και σε όλες τις βιβλιοθήκες, συμπεριλαμβανομένων των μουσείων, μπορείτε ακόμα να βρείτε την πρωτοποριακή ανθολογία του 1982, με τίτλο, «Όλες οι γυναίκες είναι λευκές, Όλοι οι μαύροι είναι άνδρες, Αλλά ορισμένοι από εμάς είναι γενναίοι».
And in libraries all over, including museums, you can still find the groundbreaking 1982 anthology, entitled "All the Women Are White, All the Blacks Are Men, But Some of Us Are Brave."
Οι απαιτήσεις για την αύξηση της γυναικείας εκπροσώπησης δεν περιλαμβάνουν αυτόματα Αφρο-Λατίνες σαν κι εμένα, ή μετανάστριες, ή Ασιάτισσες, ή Ινδιάνες, ή τρανς γυναίκες, ή γυναίκες χωρίς χαρτιά, ή γυναίκες άνω των 65 ετών ή κορίτσια - η λίστα είναι ατέλειωτη.
Demands for the increase of women's representation does not automatically include Afro-Latinas like me ... or immigrant women, or Asian women, or Native women, or trans women, or undocumented women, or women over 65, or girls -- the list can go on and on and on.
Οπότε τι κάνουμε; Οι στοχοθετημένες πρωτοβουλίες έχουν βοηθήσει στην ενσωμάτωση προοπτικών που έπρεπε πάντα να περιλαμβάνονται. Έφτασα στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν μέσω λατινικής επιμελητικής πρωτοβουλίας που προσλάμβανε Λατίνους επιμελητές, κυρίως γυναίκες, παρεμπιπτόντως, και έχει αυξήσει την παρουσία Λατίνων σε όλο το ίδρυμά μας. Και χρησίμευσε ως μοντέλο για ευρύτερη πρωτοβουλία του Σμιθσόνιαν για την Ιστορία των Αμερικανών Γυναικών που επιδιώκει να ενισχύσει την ποικιλόμορφη περιγραφή γυναικών με κάθε δυνατό τρόπο, έτσι ώστε οι γυναίκες να εμφανίζονται, όχι μόνο στην απεικόνιση της σύγχρονης πραγματικότητάς μας, αλλά στις ιστορικές αναπαραστάσεις μας, γιατί βρισκόμασταν πάντα εδώ. Αυτή τη στιγμή όμως, το 2018, ακόμη μπορεί να μπαίνω σε επαγγελματικούς χώρους και να είμαι το μόνο - το μόνο άτομο κάτω των 40 ετών, το μόνο μαύρο άτομο, η μόνη μαύρη γυναίκα, η μόνη Λατίνα, μερικές φορές, η μόνη γυναίκα.
So what do we do? Targeted initiatives have helped incorporate perspectives that should have always been included. I arrived at the Smithsonian through a Latino curatorial initiative whose hiring of Latinx curators, mostly women, by the way, has raised the profile for Latinx narratives across our institution. And it served as a model for our much larger Smithsonian American Women's History Initiative, which seeks to amplify diverse representations of women in every possible way, so that women show up, not only in the imagery of our contemporary realities, but in our historical representations, because we've always been here. Right now though, in 2018, I can still walk into professional spaces and be the only -- the only person under 40, the only black person, the only black woman, the only Latina, sometimes, the only woman.
Η μητέρα μου είναι Αφρο-Αμερικανίδα και ο πατέρας μου είναι Αφρο-Παναμίτης. Φέρω αναπόφευκτα και υπερήφανα την καταγωγή και των δύο. Ως Αφρο-Λατίνα, ανήκω σε ομάδα εκατομμυρίων. Ως Αφρο-Λατίνα επιμελήτρια, είμαι μια από πολύ λίγους. Και φέρνοντας ολόκληρο τον εαυτό μου στην επαγγελματική σφαίρα μπορεί να αισθάνομαι σαν μια πράξη γενναιότητας, και παραδέχομαι ενώπιόν σας ότι δεν ήμουν πάντα έτοιμη για αυτή τη πρόκληση, είτε από το φόβο της απόρριψης ή αυτοσυντήρησης. Στις συναντήσεις θα μιλούσα μόνο όταν είχα να μοιραστώ ένα πλήρως ανεπτυγμένο σχόλιο. Δεν τολμούσα να προτείνω αυθόρμητες ιδέες ή να υποστηρίξω απόψεις συναδέλφων. Για πολύ καιρό, μου στερούσα τη χαρά να φοράω τα αγαπημένα μου σκουλαρίκια κρίκους ή το κολιέ με το όνομά μου στη δουλειά, θεωρώντας ότι ήταν πολύ φανταχτερά ή όχι σοβαρά ή αντιεπαγγελματικά.
My mother is African-American and my father is Afro-Panamanian. I am so proudly and inextricably both. As an Afro-Latina, I'm one of millions. As an Afro-Latina curator, I'm one of very few. And bringing my whole self into the professional realm can feel like an act of bravery, and I'll admit to you that I was not always up for that challenge, whether from fear of rejection or self-preservation. In meetings, I would only speak up when I had a fully developed comment to share. No audible brainstorming or riffing off of colleagues. For a long time, I denied myself the joy of wearing my beloved hoop earrings or nameplate necklace to work, thinking that they were too loud or unscholarly or unprofessional.
(Γέλια)
(Laughter)
Αναρωτήθηκα πώς οι άνθρωποι θα αντιδρούσαν στα φυσικά μαλλιά μου, ή αν με θεωρούσαν πιο αποδεκτή ή λιγότερο αυθεντική όταν τα ίσιωνα. Και όποιος έχει νιώσει ότι δεν συμπλέει με τις τρέχουσες τάσεις κατανοεί ότι υπάρχουν βασικά στοιχεία της απλής καθημερινότητας μας που μπορεί να κάνει τους άλλους να αισθάνονται άβολα. Αλλά επειδή είμαι παθιασμένη σχετικά με την καθημερινή εκπροσώπηση των γυναικών όπως είμαστε, σταμάτησα να παρουσιάζω μια μη αυθεντική εκπροσώπηση του εαυτού ή της εργασίας μου. Και έχω δοκιμαστεί. Αυτή είμαι εγώ που δείχνω το σκουλαρίκι μου στο γραφείο μου -
I wondered how people would react to my natural hair, or if they viewed me as more acceptable or less authentic when I straightened it. And anyone who has felt outside of mainstream representations understands that there are basic elements just of our everyday being that can make other people uncomfortable. But because I am passionate about the everyday representation of women as we are, I stopped presenting an inauthentic representation of myself or my work. And I have been tested. This is me pointing at my hoop earring in my office --
(Γέλια)
(Laughter)
Τον περασμένο μήνα είχα προσκληθεί να μιλήσω σε εκδήλωση του Μήνα Πολιτιστικής Κληρονομιάς των Λατίνων. Την εβδομάδα της παρουσίασης, η οργάνωση εξέφρασε ανησυχίες. Θεώρησαν τις διαφάνειές μου «ακτιβιστικές» και αυτό το εννοούσαν αρνητικά.
Just last month, I was invited to keynote a Latino Heritage Month event. The week of the presentation, the organization expressed concerns. They called my slides "activist," and they meant that negatively.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Δύο ημέρες πριν από την παρουσίαση, ζήτησαν να μην δείξω ένα βίντεο δύο λεπτών που υποστηρίζει τα φυσικά μαλλιά, γιατί «μπορεί να δημιουργήσει ένα εμπόδιο στη διαδικασία εκμάθησης για μερικούς από τους συμμετέχοντες».
Two days before the presentation, they requested that I not show a two-minute video affirming natural hair, because "it may create a barrier to the learning process for some of the participants."
(Γέλια)
(Laughter)
Εκείνο το ποίημα, «Μαλλιά», γράφτηκε και εκτελέστηκε από την Ελίζαμπεθ Ασεβέδο, μια Δομινικανή Αμερικανίδα που έλαβε το Βραβείο του Εθνικού Βιβλίου το 2018, και εμφανίστηκε σε μια βραβευμένη Έκθεση στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν που επιμελήθηκα. Ακύρωσα τη συζήτηση, εξηγώντας τους πως η λογοκρισία τους σε μένα και τη δουλειά μου με έκαναν να αισθάνομαι άβολα.
That poem, "Hair," was written and performed by Elizabeth Acevedo, a Dominican-American 2018 National Book Award winner, and it appeared in an award-winning Smithsonian exhibit that I curated. I canceled the talk, explaining to them that their censorship of me and my work made me uncomfortable. (Applause and cheers)
(Χειροκρότημα και επευφημίες)
Η πολιτική του σεβασμού και η εξιδανικευμένη θηλυκότητα επηρεάζουν τον τρόπο που εμφανίζουμε τις γυναίκες και ποιες γυναίκες επιλέγουμε να προβάλουμε. Και αυτή η προβολή μεροληπτεί προς τις επιτυχημένες και τις ξεχωριστές, τις διάσημες και τις ποθητές, γεγονός που συντηρεί τον συστημικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση των κανονικών, καθημερινών, συνηθισμένων γυναικών που δεν προβάλλονται επαρκώς και συνήθως δεν είναι λευκές. Ως επιμελήτρια μουσείων, ανέλαβα το καθήκον να αλλάξω αυτή την αφήγηση. Ερευνώ, συλλέγω και ερμηνεύω σημαντικά αντικείμενα και εικόνες. Σέλια Κρουζ, η βασίλισσα της σάλσα --
Respectability politics and idealized femininity influence how we display women and which women we choose to display. And that display has skewed toward successful and extraordinary and reputable and desirable, which maintains the systemic exclusion and marginalization of the everyday, the regular, the underrepresented and usually, the nonwhite. As a museum curator, I am empowered to change that narrative. I research, collect and interpret objects and images of significance. Celia Cruz, the queen of Salsa --
(Επευφημίες)
(Cheers)
ναι, είναι σημαντική. Και είναι Αφρο-Λατίνα. Το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν έχει συλλέξει τα κοστούμια της, τα παπούτσια της, το πορτραίτο της, το γραμματόσημό της, και αυτή την επανερμήνευση από τον καλλιτέχνη Τόνι Περάλτα. Όταν απόκτησα και εξέθεσα αυτό το έργο, ήταν μια νίκη για συμβολικές αντιφάσεις. Η υπερηφάνεια στην απεικόνιση μιας σκουρόχρωμης Λατίνας, μιας μαύρης γυναίκας, με τα μαλλιά της σε μεγάλα ρόλεϊ για να ισιώσουν, ίσως σαν ένα νεύμα στα λευκά πρότυπα ομορφιάς. Μια εκλεπτυσμένη, λαμπερή γυναίκα με υπερμεγέθη, χοντρά χρυσά κοσμήματα. Όταν αυτό το έργο ήταν σε έκθεση, είχε τρομερή προβολή στο Instagram, και οι επισκέπτες μου έλεγαν ότι πρόσεχαν τα καθημερινά στοιχεία του καφέ δέρματός της ή των ρόλεϊ και των κοσμημάτων της. Οι συλλογές μας περιλαμβάνουν την Σέλια Κρουζ, και ένα σπάνιο πορτρέτο ενός νεαρού Χάριετ Τάμπμαν - εμβληματικά ρούχα από την ασύγκριτη Όπρα Γουίνφρεϊ. Αλλά τα μουσεία μπορούν κυριολεκτικά να αλλάξουν το πώς εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι βλέπουν τις γυναίκες και ποιες γυναίκες βλέπουν. Έτσι, αντί να είναι πάντα οι πρώτες ή οι διάσημες, είναι επίσης ευθύνη μας να δείξουμε ένα κανονικό Σάββατο στο σαλόνι ομορφιάς, την τέχνη των ρόπτρο-σκουλαρικιών,
yes -- is significant. And an Afro-Latina. The Smithsonian has collected her costumes, her shoes, her portrait, her postage stamp and this reimagining ... by artist Tony Peralta. When I collected and displayed this work, it was a victory for symbolic contradictions. Pride in displaying a dark-skinned Latina, a black woman, whose hair is in large rollers which straighten your hair, perhaps a nod to white beauty standards. A refined, glamorous woman in oversized, chunky gold jewelry. When this work was on view, it was one of our most Instagrammed pieces, and visitors told me they connected with the everyday elements of her brown skin or her rollers or her jewelry. Our collections include Celia Cruz and a rare portrait of a young Harriet Tubman ... iconic clothing from the incomparable Oprah Winfrey. But museums can literally change how hundreds of millions of people see women and which women they see. So rather than always the first or the famous, it's also our responsibility to show a regular Saturday at the beauty salon, the art of door-knocker earrings ...
(Γέλια)
(Laughter)
τη μοντέρνα αδελφότητα,
fashionable sisterhood ...
(Γέλια)
(Laughter)
και την πολιτιστική υπερηφάνεια σε όλες τις ηλικίες. Οι ιστορίες καθημερινών γυναικών που έχουν εσκεμμένα παραληφθεί από την εθνική και παγκόσμια ιστορία μας.
and cultural pride at all ages. Stories of everyday women whose stories have been knowingly omitted from our national and global histories.
Και πολλές φορές σε μουσεία, βλέπετε γυναίκες που αντιπροσωπεύονται από ρούχα ή αναπαριστώνται με πορτρέτα ή σε φωτογραφία, αλλά σημαντικές ιστορίες καθημερινών γυναικών, που σου αλλάζουν τη ζωή μπορεί επίσης να μοιάζουν με αυτό το κάθισμα από την Εσμεράλδα. Η Εσμεράλδα στο Εκουαδόρ ήταν μια καφετιά κοινότητα. Το πυκνό του τροπικό δάσος προστάτευε ιθαγενείς και αφρικανικούς πληθυσμούς από τους Ισπανούς αποικιστές. Υπάρχουν δρόμοι τώρα, αλλά υπάρχουν μερικά τμήματα εσωτερικά που είναι ακόμα προσβάσιμα μόνο με κανό. Η Ντέμπορα Ναζαρένο ταξίδευε συχνά στις εκβολές του Ισημερινού με κανό, έτσι είχε το δικό της κάθισμα στο σκάφος. Ξεχώριζε από ένα σκάλισμα με ιστό αράχνης και αράχνη, που αντιπροσώπευε το Ανάνσι, ένα χαρακτήρα της Δυτικής Αφρικανικής λαογραφίας. Η Ντέμπορα καθόταν σε αυτό το κάθισμα και στο σπίτι, λέγοντας ιστορίες στον εγγονό της, Χουάν. Και αυτή η απίθανη τελετουργία αγάπης με τη μορφή της διαπολιτισμικής αφήγησης είναι συνήθης σε όλες τις κοινότητες της αφρικανικής διασποράς. Και αυτή η καθημερινή πράξη προκάλεσε στον Χουάν την επιθυμία να συγκεντρώσει και να διατηρήσει πάνω από 50.000 έγγραφα σχετικά με την αφρο-ινδική κουλτούρα. Το 2005, ο Χουάν Γκαρσία Σαλασάρ, ο εγγονός της Ντέμπορα, και μέχρι τώρα ένας παγκοσμίου φήμης Αφρο-Εκουαδοριανός λόγιος, ταξίδεψε στην Ουάσινγκτον. Συναντήθηκε με τον Λόνι Μπαντς, τον διευθυντή του μουσείου όπου δουλεύω, και προς το τέλος της συνομιλίας τους, ο Χουάν έβαλε το χέρι στην τσάντα του και είπε: «Θα ήθελα να σου δώσω ένα δώρο». Την ημέρα εκείνη, το ταπεινό ξύλινο κάθισμα σκάφους της Ντέμπορα Νάζαρενο έγινε το πρώτο αντικείμενο που δωρήθηκε στο μουσείο Σμιθσόνιαν - το Εθνικό Μουσείο Αφρο-Αμερικανικής Ιστορίας και Πολιτισμού. Εκτίθεται σε διαφανή προθήκη και το έχουν δει σχεδόν πέντε εκατομμύρια επισκέπτες από όλον τον κόσμο.
And oftentimes in museums, you see women represented by clothing or portraits or photography ... but impactful, life-changing stories from everyday women can also look like this Esmeraldan boat seat. Esmeraldas, Ecuador was a maroon community. Its dense rainforest protected indigenous and African populations from Spanish colonizers. There are roads now, but there are some parts inland that are still only accessible by canoe. Débora Nazareno frequently traveled those Ecuadorian waterways by canoe, so she had her own boat seat. Hers personalized with a spiderweb and a spider, representing Anansi, a character in West African folklore. Débora also sat on this seat at home, telling stories to her grandson, Juan. And this intangible ritual of love in the form of intergenerational storytelling is common in communities across the African diaspora. And this everyday act sparked in Juan the desire to collect and preserve over 50,000 documents related to Afro-Indian culture. In 2005, Juan García Salazar, Débora's grandson, and by now a world-renowned Afro-Ecuadorian scholar, traveled to Washington, D.C. He met with Lonnie Bunch, the director of the museum where I work, and toward the end of their conversation, Juan reached into his bag and said, "I'd like to give you a present." On that day, Débora Nazareno's humble wooden boat seat became the very first object donated to the Smithsonian National Museum of African-American History and Culture. It is encased, displayed and has been seen by almost five million visitors from all over the world.
Θα συνεχίσω να συλλέγω αντικείμενα ανθρώπων που έγραψαν ιστορία. Οι ιστορίες τους είναι σημαντικές. Αλλά αυτό που μου δίνει τη θέληση να αγωνίζομαι κάθε μέρα είναι το απλό πάθος να γράψω τα ονόματά μας στην ιστορία, να προβληθούν δημοσίως για να τα δουν εκατομμύρια, και να περπατήσουν στο πανταχού παρόν φως το οποίο είναι η γυναίκα.
I will continue to collect from extraordinary historymakers. Their stories are important. But what drives me to show up today and every day is the simple passion to write our names in history, display them publicly for millions to see and walk in the ever-present light that is woman. Thank you.
Σας ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα και επευφημίες)
(Applause and cheers)