Γεια σας. Σήμερα, θα σας μεταφέρω με μια γρήγορη ματιά οχτώ περίπου έργα μου, που δημιουργήθηκαν σε συνεργασία με το Δανό καλλιτέχνη Σόρεν Πορς. Αυτοαποκαλούμαστε Πορς & Ράο και ζούμε και δουλεύουμε στην Ινδία.
Hi. Today, I'm going to take you through glimpses of about eight of my projects, done in collaboration with Danish artist Soren Pors. We call ourselves Pors and Rao, and we live and work in India.
Θα ήθελα να ξεκινήσω με το πρώτο μου από όλα τα αντικείμενα, το οποίο λέγεται "Το τηλέφωνο του Θείου". Το εμπνεύστηκα από την περίεργη συνήθεια του θείου μου να μου ζητά συνεχώς να κάνω πράγματα για αυτόν, σχεδόν σαν να ήμουν φυσική προέκταση του σώματός του -- να ανάψω τα φώτα ή να του φέρω ένα ποτήρι νερό, ένα πακέτο τσιγάρα. Και όσο μεγάλωνα, αυτό χειροτέρευε και άρχισα να το θεωρώ ένα είδος ελέγχου. Φυσικά, δεν μπορούσα να πω τίποτε επειδή ο θείος είναι σεβάσμιο πρόσωπο στην ινδική οικογένεια. Και η κατάσταση που με ενοχλούσε και με σάστιζε πιο πολύ ήταν ο τρόπος που χρησιμοποιούσε τη συσκευή του τηλεφώνου. Κρατούσε το ακουστικό και περίμενε από μένα να του καλέσω τον αριθμό. Και για αυτόν το λόγο ως απάντηση και δώρο στο θείο μου, του έφτιαξα το "Τηλέφωνο του Θείου". Είναι τόσο μακρύ που χρειάζονται δύο άνθρωποι για να το χρησιμοποιήσουν. Είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο ο θείος μου χρησιμοποιεί ένα τηλέφωνο που έχει σχεδιαστεί για έναν χρήστη.
I'd like to begin with my very first object, which I call "The Uncle Phone." And it was inspired by my uncle's peculiar habit of constantly asking me to do things for him, almost like I were an extension of his body -- to turn on the lights or to bring him a glass of water, a pack of cigarettes. And as I grew up, it became worse and worse, And I started to think of it as a form of control. But of course, I could never say anything, because the uncle is a respected figure in the Indian family. And the situation that irked me and mystified me the most was his use of a landline telephone. He would hold on to the receiver and expect me to dial a number for him. And so as a response and as a gift to my uncle, I made him "The Uncle Phone." It's so long that it requires two people to use it. It's exactly the way my uncle uses a phone that's designed for one person.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι, όταν έφυγα από το σπίτι και πήγα στο κολλέγιο, άρχισα να νοσταλγώ τις προσταγές του. Έτσι του έφτιαξα μια χρυσή γραφομηχανή μέσω της οποίας μπορούσε να μεταφέρει τις εντολές του σε ανιψιούς και ανιψιές σε όλον τον κόσμο με μορφή μέιλ. Αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να πάρει ένα κομμάτι χαρτί, να το τυλίξει στον κύλινδρο, να γράψει το μέιλ ή την εντολή του και να βγάλει το χαρτί. Η συσκευή έστελνε αυτόματα στον παραλήπτη το γράμμα σε μορφή μέιλ. Εδώ λοιπόν μπορείτε να δείτε πως έχουμε ενσωματώσει πολλά ηλεκτρονικά τα οποία καταλαβαίνουν όλες τις μηχανικές ενέργειες και τις μετατρέπουν σε ψηφιακές. Έτσι ο θείος μου ασχολείται μόνο με τη μηχανική διεπαφή. Και φυσικά, το αντικείμενο έπρεπε να είναι πολύ μεγαλοπρεπές και να έχει μια αίσθηση τυπολατρίας, με τον τρόπο φυσικά που αρέσει στο θείο μου.
But the problem is that, when I left home and went to college, I started missing his commands. And so I made him a golden typewriter through which he could dispense his commands to nephews and nieces around the world as an email. So what he had to do was take a piece of paper, roll it into the carriage, type his email or command and pull the paper out. This device would automatically send the intended person the letter as an email. So here you can see, we embedded a lot of electronics that understands all of the mechanical actions and converts it to digital. So my uncle is only dealing with a mechanical interface. And of course, the object had to be very grand and have a sense of ritualism, the way my uncle likes it.
Το επόμενο έργο είναι μια εγκατάσταση με ευαισθησία στον ήχο που με πολλή αγάπη αποκαλούμε "Οι Νάνοι". Και θέλαμε να δουλέψουμε με την αίσθηση ότι υπάρχει τριγύρω μας πληθώρα από ντροπαλά, ευαίσθητα και γλυκά πλάσματα. Ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει είναι ότι, έχουμε αυτά τα κάδρα, τα οποία είναι πάνω στον τοίχο και πίσω τους, έχουμε αυτά τα μικρά πλάσματα τα οποία κρύβονται. Όσο επικρατεί ησυχία, αυτά εμφανίζονται. Και όσο έχει περισσότερη ησυχία, τεντώνουν το λαιμό τους προς τα έξω. Με τον παραμικρό θόρυβο, ξανακρύβονται.
The next work is a sound-sensitive installation that we affectionately call "The Pygmies." And we wanted to work with a notion of being surrounded by a tribe of very shy, sensitive and sweet creatures. So how it works is we have these panels, which we have on the wall, and behind them, we have these little creatures which hide. And as soon as it's silent, they sort of creep out. And if it's even more silent, they stretch their necks out. And at the slightest sound, they hide back again.
Βάλαμε τα κάδρα στους τρεις τοίχους μιας αίθουσας. Και κρύψαμε παραπάνω από 500 τέτοιους νάνους πίσω τους. Έτσι λοιπόν δουλεύει. Αυτό είναι ένα πιλοτικό βίντεο. Έτσι λοιπόν, όταν έχει ησυχία, βγαίνουν σιγά σιγά προς τα έξω πίσω από τα κάδρα. Και ακούν σαν τους ανθρώπους ή σαν πραγματικά πλάσματα. Έτσι μετά από λίγο παθαίνουν ανοσία σε ήχους που τους τρομάζουν. Και δεν αντιδρούν σε ήχους που ακούγονται στο παρασκήνιο. Θα ακούσετε ένα τρένο σε λίγο στο οποίο δεν αντιδρούν. (Θόρυβος) Αντιδρούν όμως σε ήχους του προσκηνίου. Θα το ακούσετε σε ένα δευτερόλεπτο. (Σφύριγμα) Για αυτό δουλέψαμε πολύ σκληρά να το κάνουμε όσο πιο αληθοφανές γίνεται. Έτσι κάθε νάνος έχει τη δική του συμπεριφορά, ψυχοσύνθεση, διαβαθμίσεις συναισθηματικές, προσωπικότητα και άλλα πολλά. Αυτό είναι ένα πολύ παλιό πιλοτικό μοντέλο. Φυσικά, μετά εξελίχτηκε πολύ περισσότερο. Και το φτιάξαμε έτσι ώστε να αντιδρά στους ανθρώπους αλλά βρήκαμε ότι οι άνθρωποι παιδιαρίζουν με αυτό.
So we had these panels on three walls of a room. And we had over 500 of these little pygmies hiding behind them. So this is how it works. This is a video prototype. So when it's quiet, it's sort of coming out from behind the panels. And they hear like humans do, or real creatures do. So they get immune to sounds that scare them after awhile. And they don't react to background sounds. You'll hear a train in moment that they don't react to. (Noise) But they react to foreground sounds. You'll hear that in a second. (Whistling) So we worked very hard to make them as lifelike as possible. So each pygmy has its own behavior, psyche, mood swings, personalities and so on. So this is a very early prototype. Of course, it got much better after that. And we made them react to people, but we found that people were being quite playful and childlike with them.
Αυτή η βιντεο-εγκατάσταση ονομάζεται "Το Εξαφανισμένο Άτομο". Μας κίνησε την περιέργεια το παιχνίδι με την αίσθηση της εξαφάνισης. Πώς θα μπορούσε να βιώσει κανείς την αίσθηση του να είσαι αόρατος; Έτσι συνεργαστήκαμε με μια εταιρεία η οποία ειδικεύεται στην παρακολούθηση μέσω κάμερας και της ζητήσαμε να αναπτύξει ένα λογισμικό μαζί μας, χρησιμοποιώντας μια κάμερα η οποία θα βλέπει τον κόσμο σε ένα δωμάτιο, θα τον εντοπίζει και θα αντικαθιστά ένα άτομο με το φόντο, κάνοντάς το αόρατο.
This is a video installation called "The Missing Person." And we were quite intrigued with playing with the notion of invisibility. How would it be possible to experience a sense of invisibility? So we worked with a company that specializes in camera surveillance, and we asked them to develop a piece of software with us, using a camera that could look at people in the room, track them and replace one person with the background, rendering them invisible.
Θα σας δείξω ένα από τα πρώτα βίντεο. Στη δεξιά πλευρά μπορείτε να δείτε το συνάδελφό μου Σόρεν, ο οποίος είναι στην πραγματικότητα στο χώρο. Και στην αριστερή πλευρά, βλέπετε το επεξεργασμένο βίντεο όπου η κάμερα τον έχει κάνει αόρατο. Ο Σόρεν μπαίνει στο δωμάτιο. Ουπς! Γίνεται αόρατος. Και μπορείτε να δείτε ότι η κάμερα τον εντοπίζει και τον σβήνει. Είναι ένα πολύ πρώιμο βίντεο, στο οποίο δεν έχουμε ασχοληθεί ακόμα με την επικάλυψη και διάφορα άλλα τα οποία διορθώθηκαν λίγο αργότερα. Μέσα σε ένα δωμάτιο λοιπόν, τοποθετήσαμε μια κάμερα να παρακολουθεί το χώρο και μια οθόνη σε κάθε τοίχο. Και καθώς ο κόσμος έμπαινε μέσα στο δωμάτιο, μπορούσε να δει τον εαυτό του στην οθόνη, με μία μοναδική εξαίρεση: ένα άτομο ήταν αόρατο συνεχώς οπουδήποτε και αν κινούνταν μέσα στο δωμάτιο.
So I'm just going to show you a very early prototype. On the right side you can see my colleague Soren, who's actually in the space. And on the left side, you'll see the processed video where the camera has made him invisible. Soren enters the room. Pop! He goes invisible. And you can see that the camera is tracking him and erasing. It's a very early video, so we haven't yet dealt with the overlap and all of that, but that got refined pretty soon, later. So how we used it was in a room where we had a camera looking into the space, and we had one monitor, one on each wall. And as people walked into the room, they would see themselves in the monitor, except with one difference: one person was constantly invisible wherever they moved in the room.
Αυτό το έργο λέγεται "Η Σκιά του Ήλιου". Και έμοιαζε με ένα κομμάτι χαρτί, σαν ένα απόκομμα παιδικής ζωγραφιάς μιας μουτζούρας ή ενός ήλιου. Από μπροστά, το αντικείμενο φαινόταν πολύ στιβαρό και γερό, ενώ από το πλάι, φαινόταν πολύ ισχνό. Έτσι οι άνθρωποι που έμπαιναν μέσα στο δωμάτιο σχεδόν το αγνοούσαν, σκέφτονταν ότι ήταν κάποιο σκουπίδι. Αλλά μόλις το προσπερνούσαν, αυτό άρχιζε να σκαρφαλώνει στον τοίχο με σπασμωδικές κινήσεις. Και κουραζόταν και κατέρρεε κάθε φορά.
So this is a work called "The Sun Shadow." And it was almost like a sheet of paper, like a cutout of a childlike drawing of an oil spill or a sun. And from the front, this object appeared to be very strong and robust, and from the side, it almost seemed very weak. So people would walking into the room and they'd almost ignore it, thinking it was some crap laying around. But as soon as they passed by, it would start to climb up the wall in jerky fashion. And it would get exhausted, and it would collapse every time.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτό λοιπόν το έργο είναι μια καρικατούρα ενός αναποδογυρισμένου ανθρώπου. Το κεφάλι του είναι πολύ βαρύ, γεμάτο από βαριές σκέψεις, οι οποίες χύθηκαν στο καπέλο του και το σώμα του κρέμεται απ' έξω σαν φυτό. Αυτό που κάνει λοιπόν είναι να κινείται τριγύρω σαν μεθυσμένος που στηρίζεται στο κεφάλι του με πολύ απρόσμενο και εξαιρετικά αργό τρόπο κίνησης. Η κίνηση περιορίζεται από έναν κύκλο. Επειδή αν ο κύκλος δεν υπήρχε και το δάπεδο ήταν πολύ ομαλό, θα άρχιζε να περιφέρεται τριγύρω στο χώρο. Και δεν υπάρχουν καλώδια. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα -- όταν μπαίνει κόσμος στο δωμάτιο, ενεργοποιείται το αντικείμενο. Και πολύ αργά, μέσα σε μερικά λεπτά, σηκώνεται με δυσκολία και στη συνέχεια κερδίζει ορμή και μοιάζει έτοιμο να πέσει. Αυτή είναι μια σημαντική στιγμή επειδή θέλαμε να δημιουργήσει στο θεατή την τάση να πάει να βοηθήσει, να σώσει το αντικείμενο από την πτώση. Αλλά στην πραγματικότητα δεν το χρειάζεται επειδή καταφέρνει να σηκωθεί ξανά μόνο του.
So this work is a caricature of an upside-down man. His head is so heavy, full of heavy thoughts, that it's sort of fallen into his hat, and his body's grown out of him almost like a plant. Well what he does is he moves around in a very drunken fashion on his head in a very unpredictable and extremely slow movement. And it's kind of constrained by that circle. Because if that circle weren't there, and the floor was very even, it would start to wander about in the space. And there's no wires. So I'll just show you an instance -- so when people enter the room, it activates this object. And it very slowly, over a few minutes, sort of painfully goes up, and then it gains momentum and it looks like it's almost about to fall. And this is an important moment, because we wanted to instill in the viewer an instinct to almost go and help, or save the subject. But it doesn't really need it, because it, again, sort of manages to pull itself up.
Αυτή ήταν μια πραγματική τεχνολογική πρόκληση για εμάς και δουλέψαμε πολύ σκληρά, όπως και σε όλες μας τις δουλειές, επί χρόνια για να πετύχουμε τη μηχανική και την ισορροπία και τη δυναμική. Και ήταν πολύ σημαντικό για εμάς να πετύχουμε την ακριβή στιγμή την οποία θα έπεφτε επειδή αν το φτιάχναμε με έναν τρόπο που θα μπορούσε να ανατραπεί, τότε μπορεί και να καταστρεφόταν και αν δεν έπεφτε αρκετά, δεν θα δημιουργούσε αυτό το μοιραίο ή την αίσθηση ότι θέλεις να πας να το βοηθήσεις. Θα σας δείξω ένα πολύ σύντομο βίντεο από ένα δοκιμαστικό σενάριο - γίνεται πολύ πιο γρήγορα. Εδώ είναι ο συνεργάτης μου. Το άφησε να πέσει. Τώρα αρχίζει να αγχώνεται και θα πάει να το πιάσει. Αλλά δεν χρειάζεται επειδή καταφέρνει να σηκωθεί μόνο του.
So this work was a real technical challenge for us, and we worked very hard, like most of our works, over years to get the mechanics right and the equilibrium and the dynamics. And it was very important for us to establish the exact moment that it would fall, because if we made it in a way that it would topple over, then it would damage itself, and if it didn't fall enough, it wouldn't instill that fatalism, or that sense of wanting to go and help it. So I'm going to show you a very quick video where we are doing a test scenario -- it's much faster. That's my colleague. He's let it go. Now he's getting nervous, so he's going to go catch it. But he doesn't need to, because it manages to lift itself up on its own.
Σε αυτό το έργο μας κίνησε πολύ την περιέργεια το γεγονός ότι δουλεύαμε με την αισθητική της γούνας ενσωματωμένης με χιλιάδες μικροσκοπικά και διαφορετικά μεγέθη οπτικών ινών, που σπινθήριζαν όπως ο νυχτερινός ουρανός. Και σε αντιστοιχία με την κλίμακα του νυχτερινού ουρανού. Την τυλίξαμε γύρω από μια ογκώδη μάζα, που έμοιαζε με παιδικό αρκουδάκι, το οποίο κρεμόταν από την οροφή. Η ιδέα ήταν να δηλώσουμε μια αντίθεση ανάμεσα σε κάτι πολύ ψυχρό και απόμακρο και αφηρημένο όπως το διάστημα και κάτι πολύ οικείο όπως ένα αρκουδάκι, που είναι πολύ παρήγορο και ζεστό. Η ιδέα ήταν κάποια στιγμή να πάψεις να βλέπεις το αρκουδάκι αλλά να το αντιλαμβάνεσαι σχεδόν σαν μια τρύπα στο διάστημα όπως αν θα κοιτούσες έναν νυχτερινό ουρανό με αστέρια.
So this is a work that we were very intrigued with, working with the aesthetic of fur embedded with thousands of tiny different sizes of fiber optics, which twinkle like the night sky. And it's at the scale of the night sky. So we wrapped this around a blob-like form, which is in the shape of a teddy bear, which was hanging from the ceiling. And the idea was to sort of contrast something very cold and distant and abstract like the universe into the familiar form of a teddy bear, which is very comforting and intimate. And the idea was that at some point you would stop looking at the form of a teddy bear and you would almost perceive it to be a hole in the space, and as if you were looking out into the twinkling night sky.
Αυτή είναι η τελευταία μας δουλειά που είναι σε εξέλιξη, η οποία λέγεται "Γέμισμα Χώρου". Λοιπόν φανταστείτε έναν μικρό κύβο που είναι περίπου τόσο μεγάλος να στέκεται μπροστά σας στη μέση ενός δωματίου και καθώς τον πλησιάζετε, να προσπαθεί να σας τρομάξει αλλάζοντας σε κύβο που έχει διπλάσιο ύψος και τετραπλάσιο όγκο. Έτσι το αντικείμενο διογκώνεται και συστέλλεται διαρκώς για να δημιουργήσει μια δυναμική με τον κόσμο που κινείται γύρω του -- περίπου με έναν τρόπο σαν να προσπαθεί να κρύψει ένα μυστικό μέσα στις ραφές του ή κάτι τέτοιο.
So this is the last work, and a work in progress, and it's called "Space Filler." Well imagine a small cube that's about this big standing in front of you in the middle of the room, and as you approached it, it tried to intimidate you by growing into a cube that's twice its height and [eight] times its volume. And so this object is constantly expanding and contracting to create a dynamic with people moving around it -- almost like it were trying to conceal a secret within its seams or something.
Δουλεύουμε πολύ με την τεχνολογία αλλά δεν αγαπάμε στην πραγματικότητα την τεχνολογία επειδή μας δίνει πολύ πόνο στο έργο μας όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά τη χρησιμοποιούμε γιατί έχει ενδιαφέρον για εμάς ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να μας βοηθήσει να εκφράσουμε τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές σε αυτά τα πλάσματα που δημιουργούμε. Και άπαξ ένα πλάσμα πεταχτεί στο μυαλό μας, ξεκινά η διαδικασία της δημιουργίας, της ανακάλυψης του τρόπου με τον οποίο αυτό το πλάσμα θέλει να υπάρξει και της μορφής που θέλει να πάρει και του τρόπου που θέλει να κινηθεί.
So we work with a lot of technology, but we don't really love technology, because it gives us a lot of pain in our work over years and years. But we use it because we're interested in the way that it can help us to express the emotions and behavioral patterns in these creatures that we create. And once a creature pops into our minds, it's almost like the process of creation is to discover the way this creature really wants to exist and what form it wants to take and what way it wants to move.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)