Hi. So today, I'd like to share some works in progress. Since we are still realizing these works, we are largely working within the realm of intuition and mystery, still. So I'm going to try and describe some of the experiences that we're looking for through each of the works.
Xin chào. Hôm nay, tôi muốn chia sẻ với các bạn một số tác phẩm. Vì chúng tôi vẫn đang thực hiện những tác phẩm này, chúng tôi hầu hết đang làm việc bằng trực giác và với nhiều bí ẩn. Và tôi sẽ cố gắng mô tả một vài trải nghiệm mà chúng tôi vẫn đang tìm kiếm trong mỗi tác phẩm.
So the first work is called the Imperial Monochromes. A viewer sort of unsuspectingly walks into the room, and catches a glimpse of these panels in a messy composition on the wall. Within seconds, as if the panels have noticed the presence of the viewer, they appear to panic and sort of get into a strict symmetry. (Laughter) So this is the sketch of the two states. One is total chaos. The other is absolute order. And we were interested in seeing how little change it takes to move from one state to the other state. This also reminded us of two very different pictorial traditions. One is the altar tablets of the 15th century, and the other is about 100 years ago, Malevich's abstract compositions. So I'm just going to take you to a video. To give you a sense of scale, the largest panel is about two meters high. That's about this much. And the smallest one is an A4. So a viewer enters the space, and they snap to attention. And after a while, if the viewer continues to remain in the space, the panels will sort of become immune to the presence of the viewer and become lax and autonomous again, until they sort of sense a presence in the room or a movement, when they will again snap to attention. (Laughter) So here it appears as if it's the viewer that's sort of instigating the sense of order among the panels, but it could also be the other way around, that the panels are so stuck within their preconditioned behaviors that they sort of thrust the viewer with the role of a tyrant.
Tác phẩm đầu tiên được gọi là Bản vẽ trắng đen hoàng gia. Người xem bước vào phòng không hề nghi ngờ điều gì, và thoáng thấy những tấm pa-nô này được sắp xếp lộn xộn trên tường. Vài giây sau, dường như tấm pa-nô nhận thấy được sự hiện diện của anh ta, chúng có vẻ sợ hãi và xếp lại theo hình đối xứng . (Khán giả cười) Và đây là bản phác của 2 trạng thái. Một là hoàn toàn lộn xộn. Thứ hai là cực kỳ ngăn nắp. Và chúng tôi thích thú xem những thay đổi nhỏ của chúng khi di chuyển từ trạng thái này sang trạng thái khác. Điều này nhắc chúng tôi về hai truyền thống hình vẽ. Một là bàn thờ của thế kỷ 15, và thứ 2 là kết cấu trừu tượng của Malevich của 100 năm trước, Và tôi chỉ muốn cùng các bạn xem một đoạn video. Để các bạn hiểu hơn về quy mô của nó, tấm pa-nô lớn nhất cao khoảng hai mét. To như thế này này. Còn tấm nhỏ nhất có khổ A4. Và người xem bước vào phòng, và họ chú ý ngay đến chúng. Một lúc sau, nếu người xem tiếp tục ở trong phòng, các tấm pa-nô sẽ trở nên miễn nhiễm với sự hiện diện của họ và quay lại trạng thái lỏng lẻo và bình thản, cho đến khi chúng cảm nhận lần nữa sự hiện diện hay chuyển động khi họ lại chú ý đến chúng. (Khán giả cười) Và mọi thứ diễn ra như thể người xem nhận thức thứ tự giữa những tấm pa-nô, nhưng nó có thể diễn ra theo một cách khác là những tấm pa-nô bị kẹt trong những hành vi tiên quyết của chúng rằng chúng thúc giục người xem với vai trò là một nhà chuyên chế.
So this brings me to a quieter, small work called Handheld. The viewer sees a piece of paper that's mounted on the far end of the wall, but when you go closer, you see that it's a blank A4, or a letter-sized piece of paper, that's held on either side by two small hands that appear to be carved with a great deal of attention and care from a small block of wood. The viewer also sees that this entire sculpture is sort of moving very slightly, as if these two hands are trying to hold the paper very still for a long period of time, and somehow are not managing to. So this instability in the movement very closely resembles the unsteady nature of images seen through a handheld camera. So here I'm going to show you two tandem clips. One is through a still camera and the other is through a handheld camera. And you immediately see how the unsteady nature of the video suggests the presence of an observer and a subjective point of view. So we've just removed the camera and transferred that movement onto the panel. So here's a video. You have to imagine the other hand. It's not there yet. But to us, we're sort of trying to evoke a self-effacing gesture, as if there's a little person with outstretched arms behind this enormous piece of paper. That sort of likens it to the amount of strain to be at the service of the observer and present this piece of paper very delicately to the viewer in front of them.
Và điều này đưa tôi đến một tác phẩm nhỏ tĩnh lặng hơn được gọi là Thiết bị cầm tay. Người xem thấy 1 mảnh giấy được gắn cuối bức tường phía xa, nhưng khi tiến gần lại, bạn thấy đó là một tờ giấy khổ A4 hoặc khổ viết thư, hai bên được giữ bằng hai bàn tay nhò dường như được chạm khắc cẩn thận từ một mẫu gổ nhỏ. Người xem còn có thể nhìn thấy toàn bộ tác phẩm điêu khắc này đang cử động rất nhẹ, giống như hai cánh tay đang cố giữ tờ giấy đứng yên trong một thời gian dài, nhưng không dễ dàng tí nào. Sự bất ổn trong cử động này rất gần với bản chất tự nhiên không ổn định của hình ảnh được thu qua camera cầm tay, Và sau đây, tôi sẽ cho bạn thấy song song hai clip. Một clip quay bằng camera tĩnh và một quay bằng camera cầm tay. Và ngay lập tức, bạn sẽ nhận ra bản chất không ổn định của video gợi ý sự tồn tại của người quan sát và góc nhìn chủ quan. Tôi vừa bỏ camera ra và chuyển các cử động đó lên tấm pa-nô. Và đây là video. Bạn phải tưởng tượng theo cách khác. Nó không ở đó. Nhưng với chúng tôi, chúng tôi đang cố gắng gợi lại cử chỉ không muốn gây sự chú ý, như là có một người nhỏ với cánh tay vươn dài đằng sau tấm giấy lớn. Điều này được so sánh giống như tình trạng căng thằng khi đang làm nhiệm vụ của người quan sát và hiện tại mẫu giấy này rất nhẹ nhàng với người xem đang đứng trước chúng.
The next work is Decoy. This is a cardboard model, so the object is about as tall as I am. It has a rounded body, two arms, and a very tall, head-like antenna, and its sole purpose is to attract attention towards itself. So when a viewer passes by, it sort of tilts from side to side, and moves its arms more and more frantically as the person gets closer. So here is the first test scenario. You see the two movements integrated, and the object seems to be employing its entire being in this expression of desperation. But the idea is that once it's got the person's attention, it's no longer interested, and it looks for the next person whose attention to get. (Laughter) So this is the final fabricated body of the Decoy. It appears to be mass-manufactured like it came out of a factory like vacuum cleaners and washing machines. Because we are always working from a very personal space, we like how this consumer aesthetic sort of depersonalizes the object and gives us a bit of distance in its appearance, at least. And so to us this is a kind of sinister being which is trying to distract you from the things that actually need your attention, but it could also be a figure that needs a lot of help. The next work is an object, that's also a kind of sound instrument. In the shape of an amphitheater that's scaled to the size of an audience as perceived from somebody from the stage. So from where I'm standing, each of you appears to be this big, and the audience sort of takes the entire field of my vision. Seated in this audience are 996 small figures. They're mechanically enabled to clap of their own free will. This means that each of them can decide if and when they want to clap, how hard, for how long, how they want to be influenced by those around them or influence others, and if they want to contribute to innovation. So when the viewer steps in front of the audience, there will be a response. It could be a few claps or a strong applause, and then nothing happens until the viewer leaves the stage, and again the audience will respond. It could be anything from a few feeble claps from members in the audience, or it could be a very loud ovation. So to us, I think we're really looking at an audience as its own object or its own organism that's also got a sort of musical-like quality to it, an instrument. So the viewer can play it by eliciting quite complex and varied, nuanced musical or sound patterns, but cannot really provoke the audience into any particular kind of response. So there's a sense of judgment and capriciousness and uneasiness involved. It also has an alluring and trap-like quality to it. So here if you see we're quite excited about the image of the head splitting to form the two hands. So here's a small visual animation, as if the two sides of the brain are sort of clashing against each other to kind of make sense of the duality and the tension. And here is a prototype. So we can't wait to be engulfed by 996 of them.
Tác phẩm nghệ thuật tiếp theo là Con chim mồi. Đây là mẫu hình làm bằng bìa các-tông, do đó đồ vật cao gần bằng tôi. Nó có thân hình đầy đặn, hai cánh tay, và ăng-ten rất cao, như một cái đầu, và mục đích duy nhất của nó là thu hút sự chú ý. Vì vậy, khi người xem đi ngang qua, nó nghiêng qua bên này rồi bên kia, và di chuyển cánh tay càng ngày càng nhanh hơn khi người này tiến đến gần. Và đây là kịch bản kiểm tra đầu tiên. Bạn thấy hai cử động hòa hợp, và vật thể dường như sử dụng toàn bộ cơ thể nó để biểu hiện sự tuyệt vọng. Nhưng ý tưởng này là một khi nó thu hút được sự chú ý của người xem, nó không còn thích thú, và tìm người kế tiếp để gây sự chú ý. (Khán giả cười) Và đây là thân của con chim bù nhìn được làm bằng nhiều chất liệu khác nhau. Nó được sản xuất hàng loạt giống như tại nhà máy như máy hút bụi hay máy giặt. Vì chúng ta luôn làm việc từ không gian rất riêng tư, chúng ta thích cách mà cảm nhận của người dùng làm giảm tính cá nhân của đồ vật và cho chúng ta một chút khoảng cách ngoài mặt, ít nhất là như vậy. Theo chúng tôi, đây là loại nguy hiểm luôn cố làm phân tâm chúng ta và muốn chúng ta chú ý đến chúng, nhưng chúng có thể cần rất nhiều sự giúp đỡ. Tác phẩm tiếp theo là một đồ vật, một loại nhạc cụ âm nhạc. có hình dạng của đấu trường được điều chỉnh theo tỉ lệ người xem từ góc nhìn của ai đó từ trên sân khấu. Đó là từ nơi tôi đang đứng, mỗi các bạn dường như trở thành lớn như thế này đây và khán đài gần như chiếm lấy toàn bộ tầm nhìn của tôi. Ngồi trên khán đài là 996 bức tượng nhỏ. Chúng được lắp đặt để vỗ tay thỏa thích. Điều này có nghĩa là chúng có thể quyết định khi nào vỗ và khi nào không vỗ vỗ mạnh thế nào và vỗ lâu ra sao, chúng muốn bị ảnh hưởng hay ảnh hưởng như thế nào lên những thứ khác và nếu muốn đóng góp vào sự đổi mới. Khi người xem bước lên trước khác đài, sẽ có câu trả lời. Nó có thể là một vài tiếng vỗ tay hoặc một tràng pháo tay lớn, và sau đó không có gì xảy ra cho đến khi người xem rời ghế và một lần nữa khán giả sẽ đưa ra trả lời. Nó có thể là bất cứ điều gì từ một vài tiếng vỗ tay nhẹ từ hàng ghế khán giả, hay là một tràng pháo tay rất lớn. Theo chúng tôi, tôi nghĩ rằng chúng tôi thật sự xem khán giả như là một đồ vật hoặc bộ phận cơ thể có đặc tính âm nhạc một nhạc cụ. Thế nên, người xem có thể chơi nó bằng cách tạo ra những mô hình, những âm thanh phức tạp và khác nhau, nhưng lại không thể bắt khán giả đưa ra câu trả lời đúng như ý ta muốn. Thế nên, đó là cảm giác về sự phán xét, thất thường và lo âu. Nó còn có đặc tính hấp dẫn và giống như giăng bẫy vậy. Vì vậy, nếu bạn thấy chúng tôi hào hứng về hình ảnh cái đầu tách ra để tạo thành hai tay. Đây là một đoạn hoạt hình ngắn, cứ như là hai phần của bộ não xung đột nhau để diễn giải tính hai mặt và sự căng thẳng. Và đây là kiểu mẫu. Vì vậy, chúng ta không thể chờ đợi thêm để được bao vây bởi 996 khán giả
Okay, this is the last work. It's called the Framerunners. It comes out of the idea of a window. This is an actual window in our studio, and as you can see, it's made up of three different thicknesses of wooden sections. So we used the same window vocabulary to construct our own frame or grid that's suspended in the room and that can be viewed from two sides. This grid is inhabited by a tribe of small figures. They're also made up of three different sizes, as if to suggest a kind of perspective or landscape on the single plain. Each of these figures can also run backward and forward in the track and hide behind two adjacent tracks. So in contrast to this very tight grid, we wanted to give these figures a very comical and slapstick-like quality, as if a puppeteer has taken them and physically animated them down the path. So we like the idea of these figures sort of skipping along like they're oblivious and carefree and happy-go-lucky and content, until they sort of sense a movement from the viewer and they will hide behind the fastest wall. So to us, this work also presents its own contradiction. These figures are sort of entrapped within this very strong grid, which is like a prison, but also a fortress, because it allows them to be oblivious and naive and carefree and quite oblivious of the external world. So all these real life qualities that I talk about are sort of translated to a very specific technical configuration, and we were very lucky to collaborate with ETH Zurich to develop the first prototype. So you see they extracted the motion cogs from our animations and created a wiggle that integrated the head-bobbing movement and the back-and-forth movement. So it's really quite small. You can see it can fit into the palm of my hand. So imagine our excitement when we saw it really working in the studio, and here it is.
OK, đây là tác phẩm cuối cùng, nó được gọi là Framerunners. Nó đến từ ý tưởng về cái cửa sổ. Đây là cửa số thực sự trong studio của chúng tôi, và như bạn có thể thấy, nó được chia làm ba phần gỗ với ba độ dày khác nhau. Và chúng tôi sử dụng cùng những vật liệu làm cửa sổ để xây nên khung hoặc lưới của chúng những thứ được treo trong phòng và có thể được nhìn từ hai phía. Tấm lưới này được làm bởi một tập hợp những bức tượng nhỏ. Chúng cũng được chia làm ba phần với kích thước khác nhau, cứ như là đề xuất một góc nhìn mới hay tổng quan về một vùng đồng bằng. Mỗi bức tượng có thể chạy lui và chạy tới trên đường và nấp sau hai con đường kề nhau. Ngược với tấm lưới rất chật này, chúng tôi muốn đem lại cho chúng sự hài hước và vui nhộn, như diễn viên múa rối tóm lấy chúng và làm chúng trở nên sống động trên đường phố. Và chúng tôi thích ý tưởng cho chúng nhảy cóc giống thể chúng vô tâm, vô tư không lo lắng và vui vẻ, cho đến khi phát hiện ra sự có mặt của người xem và đến trốn sau bức tường gần nhất. Vì vậy, theo chúng tôi, những tác phẩm này còn thể hiện mâu thuẫn của chính nó. Những hình vẽ này bị mắc kẹt trong khung chắc, như tù nhân và pháo đài, vì nó cho phép chúng không lo nghĩ non nớt và vô tư và khá là không lo nghĩ về thế giới bên ngoài. Do đó, tất cả những đặc tính cuộc sống mà tôi nói đến được chuyển sang thành một cấu hình kỹ thuật đặc thù và chúng tôi rất may mắn được hợp tác với ETH Zurich để phát triển nguyên mẫu đầu tiên. Và bạn thấy chúng xuất ra từ bánh răng chuyển động từ đoạn hoạt hình của tôi và tạo chuyển động lắc lư tích hợp các cử động đầu nhấp nhô và chuyển động ra sau và trước. Nó thật sự khá nhỏ. Bạn có thể thấy nó vừa lòng bàn tay của tôi. Hãy tưởng tượng sự phấn khích của chúng ta khi nhìn thấy nó hoạt động thật sự trong studio, và nó đây.
(Laughter)
(Khán giả cười)
Thank you.
Cám ơn các bạn.
(Applause)
(Tiếng vỗ tay)