Hi. So today, I'd like to share some works in progress. Since we are still realizing these works, we are largely working within the realm of intuition and mystery, still. So I'm going to try and describe some of the experiences that we're looking for through each of the works.
Здраво. Данас ћу вам представити дела на којима радимо. Пошто их још увек стварамо, и даље смо у царству интуиције и мистерије. Покушаћу да вам опишем које доживљаје очекујемо с којим делом.
So the first work is called the Imperial Monochromes. A viewer sort of unsuspectingly walks into the room, and catches a glimpse of these panels in a messy composition on the wall. Within seconds, as if the panels have noticed the presence of the viewer, they appear to panic and sort of get into a strict symmetry. (Laughter) So this is the sketch of the two states. One is total chaos. The other is absolute order. And we were interested in seeing how little change it takes to move from one state to the other state. This also reminded us of two very different pictorial traditions. One is the altar tablets of the 15th century, and the other is about 100 years ago, Malevich's abstract compositions. So I'm just going to take you to a video. To give you a sense of scale, the largest panel is about two meters high. That's about this much. And the smallest one is an A4. So a viewer enters the space, and they snap to attention. And after a while, if the viewer continues to remain in the space, the panels will sort of become immune to the presence of the viewer and become lax and autonomous again, until they sort of sense a presence in the room or a movement, when they will again snap to attention. (Laughter) So here it appears as if it's the viewer that's sort of instigating the sense of order among the panels, but it could also be the other way around, that the panels are so stuck within their preconditioned behaviors that they sort of thrust the viewer with the role of a tyrant.
Прво дело се зове Империјални монохроми. Када посматрач неочекивано уђе у просторију, уочи ове хаотично организоване плоче на зиду. У магновењу, плоче као да опазе присуство посматрача, успаниче се и симетрично се поређају. (Смех) Ово су нацрти та два стања. На првом је апсолутни хаос. На другом савршени ред. Занимало нас је колико мала промена треба да буде да би се прешло из једног стања у друго. То нас је подсетило и на две суштински различите традиције у сликарству. Прва су олтари с краја 15. века (десно), а друга, стара око 100 година (лево), Малевичеве апстрактне композиције. Показаћу вам снимак. Да бисте схватили размере, треба да знате да је највећа плоча висока око 2м. То је отприлике оволико. А најмања је А4 формата. Када посматрач уђе у просторију, плоче се построје. После неког времена, ако посматрач остане у просторији, плоче ће постати имуне на његово присуство и опет ће се опустити и осамосталити, док поново не осете присуство или покрет у просторији, када ће се опет постројити. (Смех) Чини се као да посматрач подстиче осећај за поредак код плоча, али може се десити и обрнуто, да плоче које су заглављене у предусловљеном понашању посматрачу просто наметну улогу тиранина.
So this brings me to a quieter, small work called Handheld. The viewer sees a piece of paper that's mounted on the far end of the wall, but when you go closer, you see that it's a blank A4, or a letter-sized piece of paper, that's held on either side by two small hands that appear to be carved with a great deal of attention and care from a small block of wood. The viewer also sees that this entire sculpture is sort of moving very slightly, as if these two hands are trying to hold the paper very still for a long period of time, and somehow are not managing to. So this instability in the movement very closely resembles the unsteady nature of images seen through a handheld camera. So here I'm going to show you two tandem clips. One is through a still camera and the other is through a handheld camera. And you immediately see how the unsteady nature of the video suggests the presence of an observer and a subjective point of view. So we've just removed the camera and transferred that movement onto the panel. So here's a video. You have to imagine the other hand. It's not there yet. But to us, we're sort of trying to evoke a self-effacing gesture, as if there's a little person with outstretched arms behind this enormous piece of paper. That sort of likens it to the amount of strain to be at the service of the observer and present this piece of paper very delicately to the viewer in front of them.
То ме доводи то мирнијег, мањег дела које се зове Рукохват. Посматрач види лист папира који је удаљен од њега и виси на зиду, али када се приближи, види празан папир формата А4 или формата папира за писма, који с обе стране држе две ручице које су детаљно и пажљиво изрезбарене из малог комада дрвета. Посматрач такође види да се цела скулптура благо помера, као да те две руке покушавају да мирно држе папир дуже време, (Смех) али им баш не успева. Ти нестабилни покрети врло подсећају на немирну природу слика које видимо кроз камеру коју држимо у рукама. Показаћу вам два снимка. Један је снимљен камером на постољу док је код другог камера била у рукама. Одмах схватите да немирна природа снимка сугерише присуство посматрача и субјективне тачке гледишта. Ми смо само уклонили камеру и тај покрет пребацили на наше дело. Ево и снимка. Замислите да је ту и друга рука. Покушавамо да изазовемо скромни гест, као да је нека мала особа са раширеним ручицама иза тог огромног листа папира. Као да улаже велики напор да буде на услузи посматрачу и представи овај лист папира на врло деликатан начин особи која стоји пред њим.
The next work is Decoy. This is a cardboard model, so the object is about as tall as I am. It has a rounded body, two arms, and a very tall, head-like antenna, and its sole purpose is to attract attention towards itself. So when a viewer passes by, it sort of tilts from side to side, and moves its arms more and more frantically as the person gets closer. So here is the first test scenario. You see the two movements integrated, and the object seems to be employing its entire being in this expression of desperation. But the idea is that once it's got the person's attention, it's no longer interested, and it looks for the next person whose attention to get. (Laughter) So this is the final fabricated body of the Decoy. It appears to be mass-manufactured like it came out of a factory like vacuum cleaners and washing machines. Because we are always working from a very personal space, we like how this consumer aesthetic sort of depersonalizes the object and gives us a bit of distance in its appearance, at least. And so to us this is a kind of sinister being which is trying to distract you from the things that actually need your attention, but it could also be a figure that needs a lot of help. The next work is an object, that's also a kind of sound instrument. In the shape of an amphitheater that's scaled to the size of an audience as perceived from somebody from the stage. So from where I'm standing, each of you appears to be this big, and the audience sort of takes the entire field of my vision. Seated in this audience are 996 small figures. They're mechanically enabled to clap of their own free will. This means that each of them can decide if and when they want to clap, how hard, for how long, how they want to be influenced by those around them or influence others, and if they want to contribute to innovation. So when the viewer steps in front of the audience, there will be a response. It could be a few claps or a strong applause, and then nothing happens until the viewer leaves the stage, and again the audience will respond. It could be anything from a few feeble claps from members in the audience, or it could be a very loud ovation. So to us, I think we're really looking at an audience as its own object or its own organism that's also got a sort of musical-like quality to it, an instrument. So the viewer can play it by eliciting quite complex and varied, nuanced musical or sound patterns, but cannot really provoke the audience into any particular kind of response. So there's a sense of judgment and capriciousness and uneasiness involved. It also has an alluring and trap-like quality to it. So here if you see we're quite excited about the image of the head splitting to form the two hands. So here's a small visual animation, as if the two sides of the brain are sort of clashing against each other to kind of make sense of the duality and the tension. And here is a prototype. So we can't wait to be engulfed by 996 of them.
Следеће дело је Мамац. Ово је картонски модел, а предмет је отприлике моје висине. Тело му је округло, има две руке и високу антену у облику главе и служи да привуче пажњу на себе. Када посматрач прође поред њега, он почне да се клати и махнито помера руке све брже како се особа приближава. Ово је први сценарио. Видите та два покрета у исто време, а предмет као да улаже цело своје биће у изражавање очајања. Идеја је да, када привуче пажњу, онда престане да буде заинтересовано, и тражи пажњу друге особе. (Смех) Ово је завршна верзија Мамца. Изгледа као масовни производ, као да је изашао из фабрике, попут усисивача и машина за прање веша. Пошто увек радимо из неког личног простора, допада нам се како естетика конзумеризма обезличава предмет и ставља нас на дистанцу барем што се тиче његовог изгледа. Овај предмет нам је некако злокобан. Он покушава да вам одвуче пажњу са ствари које је заиста завређују, али такође може бити и предмет коме заиста треба помоћ. Следеће дело су Тапшачи, предмет који је нека врста музичког инструмента. Има облик амфитеатра који је смањен на величину публике из перспективе некога са сцене. Одавде где ја стојим, свако од вас се чини овако малим и публика заузима цело моје видно поље. У публици је 996 фигурица. Оне имају механичку способност да самовољно тапшу. То значи да свака од њих може да одлучи када и да ли уопште хоће да тапше, колико јако и колико дуго, колико жели да остале утичу на њу или она на њих и да ли желе да дају допринос новини. Када посматрач стане пред ту публику, десиће се нека реакција. Неколико тапшаја или јак аплауз. Онда се ништа не догађа, све док посматрач не напусти сцену, када публика опет реагује. То може бити пар слабих тапшаја чланова публике или гласне овације. Сматрамо да у ствари публику доживљавамо као посебан предмет или посебан организам који има одређене музичке особине, као неки инструмент. Тако да посматрач може да га свира изазивањем комплексних и различитих нијанси музичких или гласовних шаблона, али не може да код публике изазове никакву одређену реакцију. У питању је процена, хировитост и нелагода. A такође поседује привлачност и заводљивост. Узбуђени смо због слике главе која се раздваја и формира две шаке. Ево мале анимације: као да две половине мозга ударају једна о другу, покушавајући да дочарају осећај дуалности и тензије. А ево и прототипа. Једва чекамо да нас преплави 996 oваквих.
Okay, this is the last work. It's called the Framerunners. It comes out of the idea of a window. This is an actual window in our studio, and as you can see, it's made up of three different thicknesses of wooden sections. So we used the same window vocabulary to construct our own frame or grid that's suspended in the room and that can be viewed from two sides. This grid is inhabited by a tribe of small figures. They're also made up of three different sizes, as if to suggest a kind of perspective or landscape on the single plain. Each of these figures can also run backward and forward in the track and hide behind two adjacent tracks. So in contrast to this very tight grid, we wanted to give these figures a very comical and slapstick-like quality, as if a puppeteer has taken them and physically animated them down the path. So we like the idea of these figures sort of skipping along like they're oblivious and carefree and happy-go-lucky and content, until they sort of sense a movement from the viewer and they will hide behind the fastest wall. So to us, this work also presents its own contradiction. These figures are sort of entrapped within this very strong grid, which is like a prison, but also a fortress, because it allows them to be oblivious and naive and carefree and quite oblivious of the external world. So all these real life qualities that I talk about are sort of translated to a very specific technical configuration, and we were very lucky to collaborate with ETH Zurich to develop the first prototype. So you see they extracted the motion cogs from our animations and created a wiggle that integrated the head-bobbing movement and the back-and-forth movement. So it's really quite small. You can see it can fit into the palm of my hand. So imagine our excitement when we saw it really working in the studio, and here it is.
Ово је последње дело. Зове се Тркачи кроз рамове. Инспирација је била у прозорима. Ово је прави прозор у нашем студију и као што видите, састављен је из три дрвена одељка различите дебљине. Користили смо особине тог прозора да направимо наш оквир или мрежу која виси у просторији и која се може посматрати с обе стране. У оквиру је чопор фигурица. Фигурице су у три величине, што сугерише перспективу пејзажа у једној равни. Свака фигурица може да трчи напред-назад на свом путу и да се сакрије иза два оближња стубића. Као супротност том крутом оквиру, хтели смо да им дамо комичне особине, попут урнебесне комедије, као да их луткар узима и физички покреће по путањи. Свиђа нам се идеја да те фигурице скакућу около као да су спокојне, безбрижне и срећне док не осете покрет посматрача и сакрију се иза најближег зида. Ово дело као да само себи противречи. Фигурице су заробљене унутар крутог оквира, који је као затвор, али и тврђава, јер им допушта да буду спокојне, наивне и безбрижне и да забораве на спољни свет. Те особине стварног света о којима причам се преносе на конкретни технички састав и срећни смо што сарађујемо с Техничким универзитетом у Цириху на развоју првог прототипа. Они су узели покретне делове из наших анимација и направили су точкић који се помера горе-доле и напред-назад. Врло је мали. Може ми стати у шаку. Замислите само колико смо узбуђени били када смо га видели како заиста ради у студију. И ево га.
(Laughter)
(Смех)
Thank you.
Хвала.
(Applause)
(Аплауз)