Hi. So today, I'd like to share some works in progress. Since we are still realizing these works, we are largely working within the realm of intuition and mystery, still. So I'm going to try and describe some of the experiences that we're looking for through each of the works.
Bună. Azi aș dori să vă arăt câteva lucrări în progres. Deoarece încă realizăm aceste lucrări, suntem în mare măsură pe tărâmul intuiției și al misterului, încă. Așa că voi încerca să descriu unele din experiențele pe care le căutăm prin fiecare din aceste lucrări.
So the first work is called the Imperial Monochromes. A viewer sort of unsuspectingly walks into the room, and catches a glimpse of these panels in a messy composition on the wall. Within seconds, as if the panels have noticed the presence of the viewer, they appear to panic and sort of get into a strict symmetry. (Laughter) So this is the sketch of the two states. One is total chaos. The other is absolute order. And we were interested in seeing how little change it takes to move from one state to the other state. This also reminded us of two very different pictorial traditions. One is the altar tablets of the 15th century, and the other is about 100 years ago, Malevich's abstract compositions. So I'm just going to take you to a video. To give you a sense of scale, the largest panel is about two meters high. That's about this much. And the smallest one is an A4. So a viewer enters the space, and they snap to attention. And after a while, if the viewer continues to remain in the space, the panels will sort of become immune to the presence of the viewer and become lax and autonomous again, until they sort of sense a presence in the room or a movement, when they will again snap to attention. (Laughter) So here it appears as if it's the viewer that's sort of instigating the sense of order among the panels, but it could also be the other way around, that the panels are so stuck within their preconditioned behaviors that they sort of thrust the viewer with the role of a tyrant.
Prima lucrare se numește Monocromi Imperiali. Un privitor care nu bănuiește nimic intră în încăpere, și surprinde aceste panouri într-o compoziție dezordonată pe perete. În câteva secunde, ca și cum panourile au sesizat prezența privitorului, par să se panicheze și să se aranjeze într-o simetrie strictă. (Râsete) Iată schița celor două stări. Una este haos total. Cealaltă, ordine absolută. Am dorit să vedem cât de puțin îți ia să treci de la o stare la alta. Asta ne-a amintit de două tradiții picturale foarte diferite. Una este altarul din panouri al secolului XV și cealaltă este de acum 100 de ani, compozițiile abstracte ale lui Malevich. Acum o să vă arăt o filmare. Ca să vă dați seama de scară, panoul mare este înalt de doi metri. Asta înseamnă cam atât. Iar panoul cel mai mic e de format A4. Așadar, privitorul intră în încăpere, iar ele revin la ordine. După un timp, dacă privitorul continuă să rămână în spațiu, panourile vor deveni cumva imune la prezența privitorului și vor redeveni laxe și autonome, până când sesizează o altă prezență sau o mișcare, și atunci revin la ordine rapid. (Râsete) Aici se pare că privitorul e cel care cumva reinstaurează legea ordinii printre panouri, dar ar putea fi și invers, adică panourile sunt atât de blocate în comportamentul lor precondiționat încât par să atribuie privitorului rolul de tiran.
So this brings me to a quieter, small work called Handheld. The viewer sees a piece of paper that's mounted on the far end of the wall, but when you go closer, you see that it's a blank A4, or a letter-sized piece of paper, that's held on either side by two small hands that appear to be carved with a great deal of attention and care from a small block of wood. The viewer also sees that this entire sculpture is sort of moving very slightly, as if these two hands are trying to hold the paper very still for a long period of time, and somehow are not managing to. So this instability in the movement very closely resembles the unsteady nature of images seen through a handheld camera. So here I'm going to show you two tandem clips. One is through a still camera and the other is through a handheld camera. And you immediately see how the unsteady nature of the video suggests the presence of an observer and a subjective point of view. So we've just removed the camera and transferred that movement onto the panel. So here's a video. You have to imagine the other hand. It's not there yet. But to us, we're sort of trying to evoke a self-effacing gesture, as if there's a little person with outstretched arms behind this enormous piece of paper. That sort of likens it to the amount of strain to be at the service of the observer and present this piece of paper very delicately to the viewer in front of them.
Asta mă aduce la o lucrare mai mică, mai pașnică, numită Ținută cu mâna. Privitorul vede o bucată de hârtie așezată la capătul unui perete, dar când te apropii, vezi că e o foaie goală, de mărime A4 sau de mărimea unei scrisori, ținută din fiecare parte de două mâini micuțe care par să fie sculptate cu multă grijă și atenție dintr-o bucățică de lemn. Privitorul vede de asemenea că întreaga sculptură pare să se miște ușor, ca și cum cele două mâini încearcă să țină hârtia nemișcată o perioadă lungă de timp, dar oarecum fără succes. Deci instabilitatea mișcării seamănă foarte mult cu natura instabilă a imaginilor filmate cu o cameră ținută cu mâna. Aici vă voi arăta două filmări în tandem. Una este printr-o cameră fixă cealaltă printr-o cameră ținută cu mâna. Imediat se vede cum natura instabilă a filmării sugerează prezența unui observator și a unui punct de vedere subiectiv. Noi doar am înlăturat camera și am transferat acea mișcare panoului. Iată filmarea. Trebuie să vă imaginați cealaltă mănâ. Încă nu se vede. Dar noi am încercat să evocăm un gest de renunțare la sine, ca și cum ar exista o persoană mititică cu brațele întinse în spatele bucății enorme de hârtie. Asta o aseamănă cu volumul mare de efort necesar pentru a fi la dispoziția observatorului, pentru a prezenta această bucată de hârtie, cu toată delicatețea, privitorului din fața ei.
The next work is Decoy. This is a cardboard model, so the object is about as tall as I am. It has a rounded body, two arms, and a very tall, head-like antenna, and its sole purpose is to attract attention towards itself. So when a viewer passes by, it sort of tilts from side to side, and moves its arms more and more frantically as the person gets closer. So here is the first test scenario. You see the two movements integrated, and the object seems to be employing its entire being in this expression of desperation. But the idea is that once it's got the person's attention, it's no longer interested, and it looks for the next person whose attention to get. (Laughter) So this is the final fabricated body of the Decoy. It appears to be mass-manufactured like it came out of a factory like vacuum cleaners and washing machines. Because we are always working from a very personal space, we like how this consumer aesthetic sort of depersonalizes the object and gives us a bit of distance in its appearance, at least. And so to us this is a kind of sinister being which is trying to distract you from the things that actually need your attention, but it could also be a figure that needs a lot of help. The next work is an object, that's also a kind of sound instrument. In the shape of an amphitheater that's scaled to the size of an audience as perceived from somebody from the stage. So from where I'm standing, each of you appears to be this big, and the audience sort of takes the entire field of my vision. Seated in this audience are 996 small figures. They're mechanically enabled to clap of their own free will. This means that each of them can decide if and when they want to clap, how hard, for how long, how they want to be influenced by those around them or influence others, and if they want to contribute to innovation. So when the viewer steps in front of the audience, there will be a response. It could be a few claps or a strong applause, and then nothing happens until the viewer leaves the stage, and again the audience will respond. It could be anything from a few feeble claps from members in the audience, or it could be a very loud ovation. So to us, I think we're really looking at an audience as its own object or its own organism that's also got a sort of musical-like quality to it, an instrument. So the viewer can play it by eliciting quite complex and varied, nuanced musical or sound patterns, but cannot really provoke the audience into any particular kind of response. So there's a sense of judgment and capriciousness and uneasiness involved. It also has an alluring and trap-like quality to it. So here if you see we're quite excited about the image of the head splitting to form the two hands. So here's a small visual animation, as if the two sides of the brain are sort of clashing against each other to kind of make sense of the duality and the tension. And here is a prototype. So we can't wait to be engulfed by 996 of them.
Următoarea lucrare este Momeala. E un model din carton, obiectul e cam cât mine de înalt. Are un corp rotund, două brațe, și o antenă foarte înaltă, ca un cap, iar singurul său scop este să atragă atenția asupra sa. Deci, când trece un privitor, începe să se legene dintr-o parte într-alta, și își mișcă brațele tot mai frenetic pe măsură ce persoana se apropie. Iată aici primul scenariu. Vedeți cele două mișcări integrate, iar obiectul pare să-și utilizeze întreaga făptură în această exprimare a disperării. Dar ideea e că odată ce a captat atenția persoanei, își pierde interesul, și începe să caute următoarea persoană pe care s-o momească. (Râsete) Acesta e corpul fabricat în final pentru Momeală. Pare să fie produs în masă ca și cum tocmai a ieșit din fabrică ca aspiratoarele sau mașinile de spălat. Pentru că noi lucrăm întotdeauna dintr-un spațiu foarte personal, ne place cum această estetică a consumului pare să depersonalizeze obiectul și ne oferă o oarecare distanță cel puțin prin înfățișarea sa. Astfel, pentru noi e ca o ființă sinistră ce încearcă să ne distragă de la lucrurile care chiar au nevoie de atenția noastră, dar ar putea fi și o figură care chiar are nevoie de ajutor. Următoarea lucrare e un obiect, care e și un fel de instrument de sunet. Are forma unui amfiteatru realizată la scara unui public așa cum e perceput de cel de pe scenă. De unde stau eu, fiecare din voi pare să fie atât de mare, iar publicul pare să ocupe întregul meu câmp vizual. Așezate în public sunt 996 de figurine. Au un mecanism care le permite să aplaude după bunul plac. Asta înseamnă că fiecare poate decide dacă și când dorește să aplaude, cât de tare, cât de mult, cât să se lase influențată de cei din jur sau cât să îi influențeze pe ceilalți, și dacă dorește să contribuie la inovație. Deci, când privitorul pășește în fața publicului, va apărea o reacție. Ar putea fi câteva bătăi din palme sau aplauze puternice, și apoi nu se mai întâmplă nimic până când privitorul părăsește scena, iar atunci publicul va reacționa din nou. Posibil cu câteva bătăi firave din palme din partea câtorva membri ai publicului, sau posibil cu ovații puternice. Din punctul nostru de vedere, e ca și cum vedem publicul ca pe propriul său obiect sau un organism care are și o calitate muzicală, ca un instrument. Astfel, privitorul poate să cânte la acest instrument solicitând un răspuns complex și variat, linii melodice nuanțate sau sunete, dar în realitate nu poate provoca publicul la un anumit tip de reacție. Astfel, apare judecata și capriciul, o stare incomodă. Are de asemenea o calitate de atracție, ca o capcană. Aici vedeți ce încântați suntem de ideea capului ce se desface în două pentru a forma mâinile. Iată o mică animație, e ca și cum cele două jumătăți ale creierului se bat cap în cap pentru a surprinde ideea dualității și a tensiunii. Și iată prototipul. Abia așteptăm să ne lăsăm absorbiți de 996 astfel de obiecte.
Okay, this is the last work. It's called the Framerunners. It comes out of the idea of a window. This is an actual window in our studio, and as you can see, it's made up of three different thicknesses of wooden sections. So we used the same window vocabulary to construct our own frame or grid that's suspended in the room and that can be viewed from two sides. This grid is inhabited by a tribe of small figures. They're also made up of three different sizes, as if to suggest a kind of perspective or landscape on the single plain. Each of these figures can also run backward and forward in the track and hide behind two adjacent tracks. So in contrast to this very tight grid, we wanted to give these figures a very comical and slapstick-like quality, as if a puppeteer has taken them and physically animated them down the path. So we like the idea of these figures sort of skipping along like they're oblivious and carefree and happy-go-lucky and content, until they sort of sense a movement from the viewer and they will hide behind the fastest wall. So to us, this work also presents its own contradiction. These figures are sort of entrapped within this very strong grid, which is like a prison, but also a fortress, because it allows them to be oblivious and naive and carefree and quite oblivious of the external world. So all these real life qualities that I talk about are sort of translated to a very specific technical configuration, and we were very lucky to collaborate with ETH Zurich to develop the first prototype. So you see they extracted the motion cogs from our animations and created a wiggle that integrated the head-bobbing movement and the back-and-forth movement. So it's really quite small. You can see it can fit into the palm of my hand. So imagine our excitement when we saw it really working in the studio, and here it is.
OK, iată ultima lucrare. Se numește Alergători în ramă. Ideea a apărut de la o fereastră. Aceasta e o fereastră reală, din atelierul nostru, după cum vedeți, e formată din secțiuni de lemn cu trei grosimi diferite. Am utilizat același vocabular al ferestrei pentru a construi propria noastră ramă sau grilă suspendată într-o încăpere unde poate fi vizualizată din două părți. Această grilă e locuită de un trib de figurine mici. Și ele sunt de trei dimensiuni diferite, pentru a sugera un fel de perspectivă sau peisaj într-un singur plan. Fiecare din aceste figurine poate alerga înainte și înapoi pe ramă și se poate ascunde în spatele a două rame adiacente. În contrast cu această grilă rigidă, am vrut să dăm acestor figurine o calitate comică, ca și cum le-ar fi luat un păpușar și le-a animat fizic. Ne place cum aceste figurine par să țopăie vesele ca și cum n-ar avea nicio grijă și sunt fericite și mulțumite, până când simt o mișcare din partea privitorului și atunci se ascund rapid în spatele celui mai apropiat perete. Pentru noi, și această lucrare prezintă propria ei contradicție. Aceste figurine par să fie captive în această grilă solidă, care e ca o închisoare, dar și ca o fortăreață, pentru că le permite să uite de toate, să fie naive și fără griji și să ignore complet lumea exterioară. Așadar, toate aceste calități din lumea reală sunt cumva traduse într-o configurație foarte tehnică, specifică, și am avut norocul să colaborăm cu ETH Zurich pentru a dezvolta primul prototip. Vedeți cum au extras rotițele mobile din animațiile noastre și au creat o țopăială care a integrat mișcarea de ițire a capului cu mișcarea înainte-înapoi. E destul de mică. Observați că îmi încape în palmă. Vă imaginați ce încântați am fost să vedem că chiar funcționează în atelier -- iat-o.
(Laughter)
(Râsete)
Thank you.
Mulțumesc.
(Applause)
(Aplauze)