Hi. So today, I'd like to share some works in progress. Since we are still realizing these works, we are largely working within the realm of intuition and mystery, still. So I'm going to try and describe some of the experiences that we're looking for through each of the works.
Sveiki. Norėčiau pasidalinti keletu vykdomų projektų. Kadangi šiuos projektus vis dar bandome realizuoti, mes daugiausia darbuojamės intuicijos ir paslapčių sferoje. Tad aš pabandysiu apibūdidinti kai kuriuos potyrius kurių siekiame kiekvienu iš šių darbų.
So the first work is called the Imperial Monochromes. A viewer sort of unsuspectingly walks into the room, and catches a glimpse of these panels in a messy composition on the wall. Within seconds, as if the panels have noticed the presence of the viewer, they appear to panic and sort of get into a strict symmetry. (Laughter) So this is the sketch of the two states. One is total chaos. The other is absolute order. And we were interested in seeing how little change it takes to move from one state to the other state. This also reminded us of two very different pictorial traditions. One is the altar tablets of the 15th century, and the other is about 100 years ago, Malevich's abstract compositions. So I'm just going to take you to a video. To give you a sense of scale, the largest panel is about two meters high. That's about this much. And the smallest one is an A4. So a viewer enters the space, and they snap to attention. And after a while, if the viewer continues to remain in the space, the panels will sort of become immune to the presence of the viewer and become lax and autonomous again, until they sort of sense a presence in the room or a movement, when they will again snap to attention. (Laughter) So here it appears as if it's the viewer that's sort of instigating the sense of order among the panels, but it could also be the other way around, that the panels are so stuck within their preconditioned behaviors that they sort of thrust the viewer with the role of a tyrant.
Pirmasis projektas vadinamas "Valdančioji spalva" Žiūrovas tarsi neįtardamas įeina į kambarį ir akimirkai užtinka šias plokštes netvarkingai išsidėsčiusias ant sienos. Per kelias sekundes, tarsi plokštėms pastebėjus stebėtoją jos, atrodo, supanikuoja ir sustoja į griežtą simetriją. (Juokas) Taigi, čia yra dviejų būsenų eskizas. Viena yra visiškas chaosas. Kita – absoliuti tvarka. Ir mums buvo įdomu pamatyti kiek nedaug pokyčių reikia pereinant iš vienos būsenos į kitą. Ir tai mums priminė apie dvi skirtingas tapybos tradicijas. Viena – XV a., altoriaus lenteles ir kita – maždaug 100 metų senumo, Malevičiaus abstrakti kompozicija. Aš tiesiog parodysiu jums vaizdo įrašą. Kad galėtumėte lengviau pajausti mastą - didžiausia plokštė yra maždaug 2 metrų aukščio. Maždaug tiek. O pati mažiausia yra A4 formato. Tad žiūrovas patenka į jų erdvę, ir jos staiga sulekia į pozicijas. Ir po kurio laiko, jei žiūrovas ir toliau pasilieka jų erdvėje, plokštės tarsi tampa atsparios stebėtojo buvimui erdvėje, jos ir vėl tampa palaidos ir savarankiškos kol jos, tarsi, pajunta buvimą ar judesį kambaryje, kuomet jos ir vėl sustos į savo pozicijas. (Juokas) Taigi atrodo, kad stebėtojas tarsi sukuria tvarkos pojūtį tarp plokščių, tačiau gali būti ir atvirkščiai, jog pačios plokštės taip tvirtai laikosi joms nustatytų taisyklių, kad jos, tarsi, pritaiko tirono vaidmenį stebėtojui.
So this brings me to a quieter, small work called Handheld. The viewer sees a piece of paper that's mounted on the far end of the wall, but when you go closer, you see that it's a blank A4, or a letter-sized piece of paper, that's held on either side by two small hands that appear to be carved with a great deal of attention and care from a small block of wood. The viewer also sees that this entire sculpture is sort of moving very slightly, as if these two hands are trying to hold the paper very still for a long period of time, and somehow are not managing to. So this instability in the movement very closely resembles the unsteady nature of images seen through a handheld camera. So here I'm going to show you two tandem clips. One is through a still camera and the other is through a handheld camera. And you immediately see how the unsteady nature of the video suggests the presence of an observer and a subjective point of view. So we've just removed the camera and transferred that movement onto the panel. So here's a video. You have to imagine the other hand. It's not there yet. But to us, we're sort of trying to evoke a self-effacing gesture, as if there's a little person with outstretched arms behind this enormous piece of paper. That sort of likens it to the amount of strain to be at the service of the observer and present this piece of paper very delicately to the viewer in front of them.
Tai priveda mane prie tylesnio, paprastesnio projekto vadinamo "Rankinis" Žiūrovas mato popieriaus lapą pritaisytą prie tolimosios sienos, tačiau priėję arčiau pamatysite, kad tai tuščias A4 formato, arba laiško dydžio popieriaus lapas, kuris yra laikomas iš abiejų kraštų dviejų mažų rankų, kurios buvo išdrožtos su begale dėmesio ir rūpesčio iš mažo gabalėlio medienos. Žiūrovas taip pat mato, kad visa ši skulptūra tarsi labai nežymiai juda, lyg šios dvi rankos bando išlaikyti lapą popieriaus nesujudinant jo ilgą laiko tarpą ir joms tai nepavyksta. Taigi šis nestabilumas judėjime labai primena nestabilumą filmuojant rankinėmis kameromis. Taigi čia parodysiu du klipus vieną po kito. Vienas yra per nejudančią kamerą, o kitas - per rankinę kamerą. Ir jūs iš karto matote, kaip nestabilus vaizdo pobūdis sufleruoja apie stebėtoją ir subjektyvų požiūrį. Taigi mes tiesiog pašalinome kamerą ir perkėlėme judėjimą ant plokštės. Štai vaizdo klipas. Jums teks įsivaizduoti kitą ranką, kurios dar nėra. Bet mums, mes tarsi bandome sužadinti kuklų gestą, tarsi už šio didžiulio popieriaus lapo yra mažytis žmogus su ištiestomis rankomis. Tai tarsi palygina jį su krūvio kiekiu, reikalingu atlikti šią paslaugą ir labai delikačiai pristatyti šį popieriaus lapą stebėtojui esančiam priešais.
The next work is Decoy. This is a cardboard model, so the object is about as tall as I am. It has a rounded body, two arms, and a very tall, head-like antenna, and its sole purpose is to attract attention towards itself. So when a viewer passes by, it sort of tilts from side to side, and moves its arms more and more frantically as the person gets closer. So here is the first test scenario. You see the two movements integrated, and the object seems to be employing its entire being in this expression of desperation. But the idea is that once it's got the person's attention, it's no longer interested, and it looks for the next person whose attention to get. (Laughter) So this is the final fabricated body of the Decoy. It appears to be mass-manufactured like it came out of a factory like vacuum cleaners and washing machines. Because we are always working from a very personal space, we like how this consumer aesthetic sort of depersonalizes the object and gives us a bit of distance in its appearance, at least. And so to us this is a kind of sinister being which is trying to distract you from the things that actually need your attention, but it could also be a figure that needs a lot of help. The next work is an object, that's also a kind of sound instrument. In the shape of an amphitheater that's scaled to the size of an audience as perceived from somebody from the stage. So from where I'm standing, each of you appears to be this big, and the audience sort of takes the entire field of my vision. Seated in this audience are 996 small figures. They're mechanically enabled to clap of their own free will. This means that each of them can decide if and when they want to clap, how hard, for how long, how they want to be influenced by those around them or influence others, and if they want to contribute to innovation. So when the viewer steps in front of the audience, there will be a response. It could be a few claps or a strong applause, and then nothing happens until the viewer leaves the stage, and again the audience will respond. It could be anything from a few feeble claps from members in the audience, or it could be a very loud ovation. So to us, I think we're really looking at an audience as its own object or its own organism that's also got a sort of musical-like quality to it, an instrument. So the viewer can play it by eliciting quite complex and varied, nuanced musical or sound patterns, but cannot really provoke the audience into any particular kind of response. So there's a sense of judgment and capriciousness and uneasiness involved. It also has an alluring and trap-like quality to it. So here if you see we're quite excited about the image of the head splitting to form the two hands. So here's a small visual animation, as if the two sides of the brain are sort of clashing against each other to kind of make sense of the duality and the tension. And here is a prototype. So we can't wait to be engulfed by 996 of them.
Kitas darbas yra "Masalas". Tai kartono modelis, todėl objektas yra maždaug tokio ūgio kaip aš. Jis turi apvalų kūną, dvi rankas, ir labai aukštą lyg antena - galvą, o jo vienintelis tikslas yra pritraukti į save dėmesį. Taigi, kai žiūrovas eina netoliese jis tarsi krypuoja iš vienos pusės į kitą ir judina savo rankas vis labiau ir labiau pašėlusiai kuomet asmuo artinasi. Tai yra pirmojo bandymo scenarijus. Jūs matote du integruotus judesius, o objektas atrodo bando panaudoti visą save šiame desperatiškame išreiškime. Bet idėja yra tokia - kai gaunamas asmens dėmesys, jam nebeįdomu ir jis ieško, kieno kito dėmesį patraukus. (Juokas) Tai yra galutinis surinkto "Masalo" kūnas. Atrodo, lyg tai masinės gamybos prietaisas, lyg atėjęs iš gamyklos kaip, vakuuminiai siurbliai ar skalbimo mašinos. Kadangi mes visada dirbame iš labai asmeninės erdvės, mums patinka kaip ši vartotojų estetika tarsi nuasmenina objektą ir suteikia mums šiek tiek atstumo bent, su savo išvaizda. Ir todėl mums tai yra savotiškai grėsminga būtybė kuri bando atitraukti mūsų dėmesį nuo dalykų, kurie reikalauja mūsų dėmesio, bet taip pat tai būtybė, kuriai galbūt reikia pagalbos. Kitas darbas yra "Plojantysis". Tai taip pat savotiškas garso instrumentas, turintis amfiteatro formą jo mastelis sudarytas pagal auditorijos dydį matomą iš asmens esančio ant scenos. Būtent iš ten kur stoviu aš, kiekvienas iš jūsų atrodote tokio dydžio ir publika tarsi apima visą mano matymo lauką. Auditorijoje pasodintos 996 mažos figurėlės. Jos moka mechaniškai ploti pagal savo pasirinkimą. Tai reiškia, jog kiekviena jų gali nuspręsti jei ir kada jos nori ploti, kaip stipriai ir kaip ilgai kaip jie nori būti veikiami tų aplink juos ar kaip paveikti kitus, ir ar jie nori prisidėti prie inovacijos. Kuomet žiūrovas atsistoja priešais auditoriją, tuomet sulaukia atsakymo. Tai gali būti keli plojimai ar plojimų liūtis, ir poto niekas neįvyksta iki kol žiūrovas nueina nuo scenos kuomet ir vėl auditorija sureaguoja. Tai gali būti bet kas nuo keletos silpnų plojimų iš auditorijos narių arba tai gali būti labai garsios ovacijos. Todėl mums, aš manau mes žiūrime į auditoriją kaip į savęs paties objektą ar organizmą kas taip pat turi savotišką muzikinį bruožą lyg instrumentas. Tad žiūrovas gali groti sukeldamas gana sudėtingus ir įvairus, muzikinius niuansus ar garsų struktūras, bet jie niekaip negali išprovokuoti auditorijos, kad ji atitinkamai sureaguotų. Taigi ten jaučiami įvelti sprendimo ir įnoringumo bei neramumo jausmai. Jis taip pat turi patrauklumo bei spastų bruožų. Taigi čia jei matote mes labai džiaugiamės, dėl galvos įvaizdžio pasidalijančio į dvi rankas. Štai trumpa animacija, tarsi abu smegenų pusrutuliai susidruia vienas su kitu, tam kad atrastų dvilypumo ir įtampos prasmę. Ir čia matote prototipą. Tad mes nesulaukiame, kada būsime aprėpti visų 996 iš jų.
Okay, this is the last work. It's called the Framerunners. It comes out of the idea of a window. This is an actual window in our studio, and as you can see, it's made up of three different thicknesses of wooden sections. So we used the same window vocabulary to construct our own frame or grid that's suspended in the room and that can be viewed from two sides. This grid is inhabited by a tribe of small figures. They're also made up of three different sizes, as if to suggest a kind of perspective or landscape on the single plain. Each of these figures can also run backward and forward in the track and hide behind two adjacent tracks. So in contrast to this very tight grid, we wanted to give these figures a very comical and slapstick-like quality, as if a puppeteer has taken them and physically animated them down the path. So we like the idea of these figures sort of skipping along like they're oblivious and carefree and happy-go-lucky and content, until they sort of sense a movement from the viewer and they will hide behind the fastest wall. So to us, this work also presents its own contradiction. These figures are sort of entrapped within this very strong grid, which is like a prison, but also a fortress, because it allows them to be oblivious and naive and carefree and quite oblivious of the external world. So all these real life qualities that I talk about are sort of translated to a very specific technical configuration, and we were very lucky to collaborate with ETH Zurich to develop the first prototype. So you see they extracted the motion cogs from our animations and created a wiggle that integrated the head-bobbing movement and the back-and-forth movement. So it's really quite small. You can see it can fit into the palm of my hand. So imagine our excitement when we saw it really working in the studio, and here it is.
Gerai, tai yra paskutinis projektas. Jį vadiname "Rėmų bėgiku". Jis kyla iš lango idėjos. Tai langas esantis mūsų studijoje, ir kaip matote, jis yra sudarytas iš trijų skirtingo storio medinių dalių. Tad mes pasinaudojome tuo pačiu lango žodynu, kad sukurtume savitą rėmą ar tinklą, kuris kybo kambaryje ir kurį galima stebėti iš abiejų pusių. Šiame tinkle gyvena grupė mažų figurėlių. Jos taip pat sudarytos iš trijų skirtingų dydžių, lyg sufleruotų tam tikrą perspektyvą ar kraštovaizdį vienoje erdvėje. Kiekviena šių figūrų gali keliauti ir atbulai, ir pirmyn kelyje, ir slėptis už dviejų gretimų kelių. Tad skirtingai nuo šio labai griežtai sudėto tinklo mes norėjome suteikti figurėlėms komiškų ir kone grubių bruožų. tarsi lėlininkas jas fiziškai sukonstravo keliauti tuo keliu. Mums patinka idėja, kad šios figurėlės šokinėja keliaudamos tarsi jos yra užsimiršusios ir neturi rūpesčių, tarsi nerūpestingos ir patenkintos, tol kol jos pajunta judesį iš žiūrovo ir jos slėpsis už artimiausios sienos. Tad mums šis projektas iškelia savotišką priešpriešą. Šios figūros tarsi įkalintos šiame labai griežtame tinkle, kuris yra lyg kalėjimas, bet tuo pačiu ir tvirtovė, nes jis leidžia joms išlikti užmaršioms ir naivioms, ir nerūpestingoms tam kas vyksta išoriniame pasaulyje. Tad visi šie tikro gyvenimo bruožai apie kuriuos aš kalbu yra daugiau mažiau perkelti į ganėtinai konkrečią techninę konfiguraciją ir mums labai pasisekė bendradarbiaujant su Ciuricho ETH kuriant pirmajį prototipą. Kaip matote jie išėmė judesių sraigtus iš mūsų multiplikacijos ir sukūrė judesį, kuris sujungia galvos linkčiojimo judesį ir pirmyn-atgal judėjimus. Tad jis ganėtinai mažas. Kaip matote jis telpa į mano delną. Taigi Įsivaizduokite mūsų susijaudinimą kai mes jį pamatėme kuo tikriausiai veikiantį studijoje ir štai jis.
(Laughter)
(Juokas)
Thank you.
Ačiū jums.
(Applause)
(Plojimai)