Hi. So today, I'd like to share some works in progress. Since we are still realizing these works, we are largely working within the realm of intuition and mystery, still. So I'm going to try and describe some of the experiences that we're looking for through each of the works.
Сәлем. Сіздерге жасап жатқан кейбір жұмыстарымды таныстырайын. Бұл жұмыстарды түйсік пен жұмбақ аясында әлі де жетілдірудеміз. Әрбір туындыдан байқаған кейбір тәжірибелерді сипаттап көрмекшімін.
So the first work is called the Imperial Monochromes. A viewer sort of unsuspectingly walks into the room, and catches a glimpse of these panels in a messy composition on the wall. Within seconds, as if the panels have noticed the presence of the viewer, they appear to panic and sort of get into a strict symmetry. (Laughter) So this is the sketch of the two states. One is total chaos. The other is absolute order. And we were interested in seeing how little change it takes to move from one state to the other state. This also reminded us of two very different pictorial traditions. One is the altar tablets of the 15th century, and the other is about 100 years ago, Malevich's abstract compositions. So I'm just going to take you to a video. To give you a sense of scale, the largest panel is about two meters high. That's about this much. And the smallest one is an A4. So a viewer enters the space, and they snap to attention. And after a while, if the viewer continues to remain in the space, the panels will sort of become immune to the presence of the viewer and become lax and autonomous again, until they sort of sense a presence in the room or a movement, when they will again snap to attention. (Laughter) So here it appears as if it's the viewer that's sort of instigating the sense of order among the panels, but it could also be the other way around, that the panels are so stuck within their preconditioned behaviors that they sort of thrust the viewer with the role of a tyrant.
Алғашқы жұмыс "Империялық монохромдар" деп аталады. Бақылаушы ештеңеден күдіктенбестен бөлмеге кіреді де, көзінің қиығымен қабырғадағы тақтайлардың ретсіз тұрғанын байқап қалады. Секундтар ішінде тақтайлар бақылаушының барын сезгендей дүрлігіп, дәлме-дәл симметрия бойынша тізіліп тұра қалады. (Күлкі) Мынау — осы қос күйдің нобайы. Біреуі — тұтас бейберекет күйде. Екіншісі толықтай реттеліп тұр. Бізді бір күйден екінші күйге ауысу үшін қанша аз өзгеріс керектігін көру қызықтырды. Бұл сондай-ақ бір біріне мүлдем ұқсамайтын екі көркем сурет дәстүрін де еске түсірді. Бірі — XV-ғасырдағы шіркеу суреттері болса, екіншісі — шамамен 100 жыл бұрынғы Малевичтің абстрактылы композициялары. Қазір сіздерге бір видеоны қоспақшымын. Масштабын сезіну үшін ең үлкен тақтайдың биіктігі шамамен 2 метр екендігін ескертейін. Ол дегеніміз - шамамен осындай. Ең кішісі - A4 өлшеміне тең. Бақылаушы бөлмеге кірген бойда олар назарға елең етеді. Бақылаушы бөлмеде қалуды жалғастыра бересе, тақтайлар бақылаушының барын ұмытқандай босаңсып, қайтадан ретсіздене бастайды. Олар бөлмеде қозғалыстың барын сезген бойда қайтадан назарымызға елең ете қалады. (Күлкі) Осы кезде бақылаушы тақтайлардың бойынан реттілік сезімін тудырғандай әсер береді. Бірақ бұл керісінше болуы да мүмкін, тақтайлардың ретсіздікке үйренгені сонша бақылаушыны тиран рөлін ойнаушы етіп көрсетуге итермелегендей болады.
So this brings me to a quieter, small work called Handheld. The viewer sees a piece of paper that's mounted on the far end of the wall, but when you go closer, you see that it's a blank A4, or a letter-sized piece of paper, that's held on either side by two small hands that appear to be carved with a great deal of attention and care from a small block of wood. The viewer also sees that this entire sculpture is sort of moving very slightly, as if these two hands are trying to hold the paper very still for a long period of time, and somehow are not managing to. So this instability in the movement very closely resembles the unsteady nature of images seen through a handheld camera. So here I'm going to show you two tandem clips. One is through a still camera and the other is through a handheld camera. And you immediately see how the unsteady nature of the video suggests the presence of an observer and a subjective point of view. So we've just removed the camera and transferred that movement onto the panel. So here's a video. You have to imagine the other hand. It's not there yet. But to us, we're sort of trying to evoke a self-effacing gesture, as if there's a little person with outstretched arms behind this enormous piece of paper. That sort of likens it to the amount of strain to be at the service of the observer and present this piece of paper very delicately to the viewer in front of them.
Сөйтіп, "Ұстап тұрған қол" деп аталатын анағұрлым бәсеңдеу жұмыспен таныстырайын. Бақылаушының қабырға соңында ілінген бір парақ қағазға көзі түседі, бірақ жақынырақ барсаңыз, А4 немесе хат өлшемді парақ екенін көресіз. Оны екі жағынан екі кішкентай қол ұстап тұр. Қолдар ерекше қамқорлықпен, әрі ықыласпен кішкентай ағаш кесіндісінен нақышталып, ойылып жасалған. Сондай-ақ бақылаушы мүсіннің сәл-пәл қозғалып тұрғанын байқайды, яғни екі қолдың қағазды ұзақ уақыттан бері әлі де ұстап тұруға тырысып жатқандай, әрі бұл қолынан келмей жатқан сияқты көрінеді. Бұл қозғалыстағы тұрақсыздық дірілдеген қолдағы камера арқылы түсірілген көріністерге өте қатты ұқсайды. Міне сіздерге жұптасқан екі клипті көрсетпекшімін. Бірі қозғалыссыз камерамен, екіншісі — қолдағы камерамен түсірілген. видеодағы тұрақсыз көрініс арқылы бақылаушы мен субъективті көзқарастың бар екендігін бірден аңғарасыз. Сөйтіп, біз жай ғана камераны алып тастадық та, осы қозғалысты параққа ауыстырдық. Мынау — видеосы. Екінші қолды елестетуіңізге тура келеді. Ол әзірше онда жоқ. Біз үп-үлкен парақ қағаздың артында қолдарын созған кішкентай адам тұрғандай мүләйімсіген күйін көрсетуге тырысудамыз. Бұны алдыңызда тұрған көрушіге бір парақ қағазды байыппен көрсетіп қызмет еткенде туындайтын күш мөлшеріне теңестіруге болады.
The next work is Decoy. This is a cardboard model, so the object is about as tall as I am. It has a rounded body, two arms, and a very tall, head-like antenna, and its sole purpose is to attract attention towards itself. So when a viewer passes by, it sort of tilts from side to side, and moves its arms more and more frantically as the person gets closer. So here is the first test scenario. You see the two movements integrated, and the object seems to be employing its entire being in this expression of desperation. But the idea is that once it's got the person's attention, it's no longer interested, and it looks for the next person whose attention to get. (Laughter) So this is the final fabricated body of the Decoy. It appears to be mass-manufactured like it came out of a factory like vacuum cleaners and washing machines. Because we are always working from a very personal space, we like how this consumer aesthetic sort of depersonalizes the object and gives us a bit of distance in its appearance, at least. And so to us this is a kind of sinister being which is trying to distract you from the things that actually need your attention, but it could also be a figure that needs a lot of help. The next work is an object, that's also a kind of sound instrument. In the shape of an amphitheater that's scaled to the size of an audience as perceived from somebody from the stage. So from where I'm standing, each of you appears to be this big, and the audience sort of takes the entire field of my vision. Seated in this audience are 996 small figures. They're mechanically enabled to clap of their own free will. This means that each of them can decide if and when they want to clap, how hard, for how long, how they want to be influenced by those around them or influence others, and if they want to contribute to innovation. So when the viewer steps in front of the audience, there will be a response. It could be a few claps or a strong applause, and then nothing happens until the viewer leaves the stage, and again the audience will respond. It could be anything from a few feeble claps from members in the audience, or it could be a very loud ovation. So to us, I think we're really looking at an audience as its own object or its own organism that's also got a sort of musical-like quality to it, an instrument. So the viewer can play it by eliciting quite complex and varied, nuanced musical or sound patterns, but cannot really provoke the audience into any particular kind of response. So there's a sense of judgment and capriciousness and uneasiness involved. It also has an alluring and trap-like quality to it. So here if you see we're quite excited about the image of the head splitting to form the two hands. So here's a small visual animation, as if the two sides of the brain are sort of clashing against each other to kind of make sense of the duality and the tension. And here is a prototype. So we can't wait to be engulfed by 996 of them.
Келесі жұмыс — "Тұзақ". Картоннан жасалған модель, бойы шамамен менікіндей. Дөңгеленген денесі, екі қолы және өте биік антенна-басы бар, оның жалғыз мақсаты — жақын келгендердің назарын өзіне аударту. Бақылаушы жанынан өткен кезде жан-жағына тербеле бастайды да, жақындаған сайын қолдарын одан әрі өршелете бұлғай береді. Мінеки, мынау — алғашқы тестілік нұсқамыз. Біріктірілген екі қозғалысты көріп тұрсыз, әрі бұл нысан шын мәнінде шарасыз кейіп танытып тұрған секілді. Бірақ идеясы — сол, адамның назарына қол жеткізген бойда ол ынтасын жоғалтып, назарын аударту мақсатымен басқа адамды іздей бастайды. (Күлкі) Мынау — "Тұзақтың" соңғы жасалған денесі. Бұл зауыттан жаңа шыққан шаңсорғыш немесе кіржуғыш машина секілді көрінеді. Біз әрдайым тікелей жұмыс жасағандықтан объектіні ерекшелігінен айырып жатқандағы тұтынушы талғамының өзгерісін әрі одан қалай алшақтайтынын бақылаған ұнайды. Біз үшін бұл жұмысымыздан алаңдататын дұшпанның бір түрі болғанымен шын мәнінде ол сіздің назарыңызға, сондай-ақ көмегіңізге мұқтаж болуы мүмкін. Келесі жұмыс дыбыстық құралдың тағы бір түріне жататын объект. Амфитеатр пішінінде, сахнадағы адам аудиторияны қалай қабылдайды, дәл солай аудиторияның өлшеміне масштабталып жасалған. Мен қазіргі тұрған жерімнен әрбіріңіз мені үлкен көріп, аудиторияның бүкіл көру шегіме сыйып кетуі секілді. Бұл аудиторияда 996 шағын фигура отыр. Олар механикалық түрде өз еркімен шапалақтай алады. Бұл деген — олардың әрбірі шапалақтағысы келетін-келмейтінін, қашан, қаншалықты қатты, әрі ұзақ, қалай айналасындағылардың ықпалында болып, оларға ықпал еткісі келетінін, әрі жаңа ойға үлесін қосқысы келетінін өздері шешеді. Бақылаушы аудитория алдына қадам басқан бойда ілтипатқа бөленеді. Ол бір-екі шапалақтау немесе үлкен овациядан тұруы мүмкін, бақылаушы кеткенше ештеңе болмайды, ал кеткен бойда аудитория оны қайтадан ілтипатқа бөлейді. Барлығы да болуы мүмкін, аудитория мүшелерінің азғантай әлсіз шапалақтауларынан бастап үлкен овацияға дейін жетуі мүмкін. Бізге келер болсақ, шындығында біз аудиторияға дербес объект немесе дербес организм ретінде қараймыз деп ойлаймын, сондай-ақ аудиторияның әлдебір аспапқа деген талғамы да бар. Бақылаушы аспапта әжептәуір күрделі де, алуан, нәзік сазды немесе дыбысты үлгілерді ойнауы мүмкін, бірақ шын мәнінде аудитория бұған селт етпеуі мүмкін. Сондықтан мұнда сынап-мінеу немесе құбылмалы, әрі мазасыздық түйсіктері бар. Сондай-ақ бұның тартымдылық, әрі тұзаққа түсіру сипаты бар. Бұл жерде бас сұлбасының екі қол пішініне бөлінуінен әбден риза болғанымызды көрсеңіз ғой. Мінекей, кішкентай визуалды анимация. Мидің қос бөлігі бір-біріне соқтығысып, екі жақтылық пен мазасыздық сезімін тудырады. Мынау — түпнұсқасы. Оларды 996-ға жеткізуді асыға күтіп отырмыз.
Okay, this is the last work. It's called the Framerunners. It comes out of the idea of a window. This is an actual window in our studio, and as you can see, it's made up of three different thicknesses of wooden sections. So we used the same window vocabulary to construct our own frame or grid that's suspended in the room and that can be viewed from two sides. This grid is inhabited by a tribe of small figures. They're also made up of three different sizes, as if to suggest a kind of perspective or landscape on the single plain. Each of these figures can also run backward and forward in the track and hide behind two adjacent tracks. So in contrast to this very tight grid, we wanted to give these figures a very comical and slapstick-like quality, as if a puppeteer has taken them and physically animated them down the path. So we like the idea of these figures sort of skipping along like they're oblivious and carefree and happy-go-lucky and content, until they sort of sense a movement from the viewer and they will hide behind the fastest wall. So to us, this work also presents its own contradiction. These figures are sort of entrapped within this very strong grid, which is like a prison, but also a fortress, because it allows them to be oblivious and naive and carefree and quite oblivious of the external world. So all these real life qualities that I talk about are sort of translated to a very specific technical configuration, and we were very lucky to collaborate with ETH Zurich to develop the first prototype. So you see they extracted the motion cogs from our animations and created a wiggle that integrated the head-bobbing movement and the back-and-forth movement. So it's really quite small. You can see it can fit into the palm of my hand. So imagine our excitement when we saw it really working in the studio, and here it is.
Жарайды. Соңғы жұмыс "Рама жүгіргіштері" деп аталады. Бұл терезе идеясынан шыққан. Мынау — студиямыздағы кәдімгі терезе, көріп тұрғаныңыздай, ол жуандығы әртүрлі үш ағаш бөліктерінен құралған. Біз өзіміздің рамамызды немесе торымызды бөлме ортасына іліп, екі жағынан көрінетіндей етіп құрастыру үшін дәл сондай терезе технологиясын қолдандық. Бұл торда шағын фигуралар тайпасы қоныстанған. Олар да үш түрлі өлшеммен жасалған, яғни бір жазықтықтағы перспектива немесе ландшафт әсерін беру үшін. Сондай-ақ осы фигуралардың әрқайсысы осы жолмен алға-артқа жүгіріп, жанындағы ағаштың артына жасырына алады. Мына өте тар рамаға қарағанда осы фигураларға өте күлдіргі және көңілді сипат бергіміз келді, яғни қуыршақ ойнатушы оларды қозғалтып басқарып отырғандай. Бізге осы фигуралардың мына идеясы ұнады: яғни олар алаңсыз, әрі уайымсыз, жайбарақат, әрі риза кейіппен жүреді де, бақылаушының қозғалысын сезген бойда ең жақын тұрған ағаштың артына тығылып қалады. Біз үшін бұл жұмыс өздерінің қарама-қайшылығын да көрсетеді. Бұл фигуралар түрмеге ұқсайтын өте мықты торға қамалған сияқты. Сонымен қатар бұл қамалға да ұқсайды, себебі ол фигуралардың өздерін алаңсыз, аңғал, уайымсыз және сыртқы әлемнен хабарсыз сезінуіне мүмкіндік береді. Мен айтып тұрған осы шын өмірде жолығатын сипаттар аса өзіндік техникалық кескінге аударылды, осы алғашқы прототипін дамыту үшін Цюрихтің жоғарғы техникалық мектебімен бірлесе жұмыс жасау сәті түсті. Олар анимациямыздан қозғалыс тегершігін шығарып, тербелісті жасағанын көріп тұрсыз, оны бас қозғалысы мен алға-артқа жүру қозғалысына біріктірді. Ол — өте кішкентай. Оның алақаныма сыйып кете алатынын көре аласыз. Оның студияда жұмыс жасағанын көрген кезіміздегі қуанғанымызды елестетіңізші, мінеки.
(Laughter)
(Күлкі)
Thank you.
Рахмет.
(Applause)
(Қол шапалақтау)