Hi. So today, I'd like to share some works in progress. Since we are still realizing these works, we are largely working within the realm of intuition and mystery, still. So I'm going to try and describe some of the experiences that we're looking for through each of the works.
שלום, היום אחלוק עמכם כמה עבודות שאני מבצעת היום. מאחר ואנו עדיין לומדים את העבודות, אנו בעיקר פועלים בשדה האינטואיציה והמסתורין, נכון לעכשיו. אנסה לתאר חלק מהחוויות שאנו שואפים אליהן בכל אחת מהעבודות.
So the first work is called the Imperial Monochromes. A viewer sort of unsuspectingly walks into the room, and catches a glimpse of these panels in a messy composition on the wall. Within seconds, as if the panels have noticed the presence of the viewer, they appear to panic and sort of get into a strict symmetry. (Laughter) So this is the sketch of the two states. One is total chaos. The other is absolute order. And we were interested in seeing how little change it takes to move from one state to the other state. This also reminded us of two very different pictorial traditions. One is the altar tablets of the 15th century, and the other is about 100 years ago, Malevich's abstract compositions. So I'm just going to take you to a video. To give you a sense of scale, the largest panel is about two meters high. That's about this much. And the smallest one is an A4. So a viewer enters the space, and they snap to attention. And after a while, if the viewer continues to remain in the space, the panels will sort of become immune to the presence of the viewer and become lax and autonomous again, until they sort of sense a presence in the room or a movement, when they will again snap to attention. (Laughter) So here it appears as if it's the viewer that's sort of instigating the sense of order among the panels, but it could also be the other way around, that the panels are so stuck within their preconditioned behaviors that they sort of thrust the viewer with the role of a tyrant.
העבודה הראשונה נקראת Imperial Monochromes. מבקר נכנס להנאתו לחדר ומבחין בלוחיות הללו הנמצאות במצב מבולגן על הקיר. תוך שניות, כאילו הלוחיות חשו בנוכחות המבקר, והן כביכול נבהלות ומסתדרות בסדר מופתי. (צחוק) זוהי סקיצה של שני מצבים. האחת במצב כאוטי לחלוטין והאחרת בסדר מוחלט. התעניינו לבדוק כיצד שינוי קטן מספיק כדי לעבור ממצב אחד לאחר. זה גם הזכיר לנו שתי מסורות מאוד שונות בציור. האחת היא לוחיות המזבח מהמאה ה-15, והשניה מלפני כ-100 שנה, היצירות המופשטות של מליבץ'. כעת אראה לכם וידאו. כדי לתת מושג על המידות. הלוחית הכי גדולה היא בגובה 2 מטר בערך. זה בערך ככה. והקטנה ביותר היא A4. המבקר נכנס למרחב, והן עוברות לדום. לאחר זמן מה, אם המבקר ממשיך לשהות במרחב, הלוחיות נהיות מעין חסינות לנוכחות המבקר וחוזרות להיות נרפות ועצמאיות, עד שהן שוב חשות בנוכחות או בתנועה בחדר, ואז הן שוב יעברו לדום. (צחוק) זה נראה כאילו המבקר הוא שמעורר את חוש הסדר אצל הלוחיות, אבל יכול גם להיות להיפך, כלומר, שהלוחיות תקועות בהתנהגויות המותנות שלהן והן מלבישות על המבקר את תפקיד השליט.
So this brings me to a quieter, small work called Handheld. The viewer sees a piece of paper that's mounted on the far end of the wall, but when you go closer, you see that it's a blank A4, or a letter-sized piece of paper, that's held on either side by two small hands that appear to be carved with a great deal of attention and care from a small block of wood. The viewer also sees that this entire sculpture is sort of moving very slightly, as if these two hands are trying to hold the paper very still for a long period of time, and somehow are not managing to. So this instability in the movement very closely resembles the unsteady nature of images seen through a handheld camera. So here I'm going to show you two tandem clips. One is through a still camera and the other is through a handheld camera. And you immediately see how the unsteady nature of the video suggests the presence of an observer and a subjective point of view. So we've just removed the camera and transferred that movement onto the panel. So here's a video. You have to imagine the other hand. It's not there yet. But to us, we're sort of trying to evoke a self-effacing gesture, as if there's a little person with outstretched arms behind this enormous piece of paper. That sort of likens it to the amount of strain to be at the service of the observer and present this piece of paper very delicately to the viewer in front of them.
זה מוביל אותי לעבודה קטנה, יותר שקטה הנקראת להחזיק-ביד. הצופה רואה גיליון נייר המודבק על הקצה המרוחק של הקיר, אלא שכאשר מתקרבים, רואים שזה דף ריק מסוג A4, או כדומה, המוחזק משני צדדיו בשתי ידיים קטנות שנראה כאילו גולפו בהשקעה רבה ובכישרון רב מחתיכת עץ קטנה. הצופה גם רואה שכל הגילוף הזה נע במקצת, כאילו הידיים הללו מנסות להחזיק את הנייר במצב יציב כבר זמן ארוך, ושהן לא כל-כך מצליחות בכך. חוסר יציבות זה מאוד דומה לאופי הבלתי יציב של תמונות המצולמות במצלמת-יד. כעת אציג לכם שני סרטונים עוקבים. האחד ממצלמה נייחת והשני ממצלמת-יד. ומייד רואים כיצד האופי הבלתי יציב של הסרטון מרמז על הנוכחות של צופה ועל נקודת מבט סובייקטיבית. כעת הורדנו את המצלמה והעברנו אותה תנועה ללוח עצמו. הנה הסרטון. תדמיינו את היד השניה. היא עדיין לא שם. אבל אנחנו, כאילו מנסים לעורר פעולת ביטול-עצמי, כאילו ישנו אדם קטן עם ידיים מושטות מאחורי גיליון הנייר הגדול הזה. זה מייצג כביכול את גודל המאמץ המושקע למען הצופה כדי להציג בפניו את הנייר תוך כדי החזקתו הידיים.
The next work is Decoy. This is a cardboard model, so the object is about as tall as I am. It has a rounded body, two arms, and a very tall, head-like antenna, and its sole purpose is to attract attention towards itself. So when a viewer passes by, it sort of tilts from side to side, and moves its arms more and more frantically as the person gets closer. So here is the first test scenario. You see the two movements integrated, and the object seems to be employing its entire being in this expression of desperation. But the idea is that once it's got the person's attention, it's no longer interested, and it looks for the next person whose attention to get. (Laughter) So this is the final fabricated body of the Decoy. It appears to be mass-manufactured like it came out of a factory like vacuum cleaners and washing machines. Because we are always working from a very personal space, we like how this consumer aesthetic sort of depersonalizes the object and gives us a bit of distance in its appearance, at least. And so to us this is a kind of sinister being which is trying to distract you from the things that actually need your attention, but it could also be a figure that needs a lot of help. The next work is an object, that's also a kind of sound instrument. In the shape of an amphitheater that's scaled to the size of an audience as perceived from somebody from the stage. So from where I'm standing, each of you appears to be this big, and the audience sort of takes the entire field of my vision. Seated in this audience are 996 small figures. They're mechanically enabled to clap of their own free will. This means that each of them can decide if and when they want to clap, how hard, for how long, how they want to be influenced by those around them or influence others, and if they want to contribute to innovation. So when the viewer steps in front of the audience, there will be a response. It could be a few claps or a strong applause, and then nothing happens until the viewer leaves the stage, and again the audience will respond. It could be anything from a few feeble claps from members in the audience, or it could be a very loud ovation. So to us, I think we're really looking at an audience as its own object or its own organism that's also got a sort of musical-like quality to it, an instrument. So the viewer can play it by eliciting quite complex and varied, nuanced musical or sound patterns, but cannot really provoke the audience into any particular kind of response. So there's a sense of judgment and capriciousness and uneasiness involved. It also has an alluring and trap-like quality to it. So here if you see we're quite excited about the image of the head splitting to form the two hands. So here's a small visual animation, as if the two sides of the brain are sort of clashing against each other to kind of make sense of the duality and the tension. And here is a prototype. So we can't wait to be engulfed by 996 of them.
העבודה הבאה היא פיתיון. זהו דגם קרטון, כך שהחפץ הוא בגובה שלי בערך. יש לו גוף מעוגל, שתי זרועות, ואנטנה מאוד גבוהה דמויית-ראש, והמטרה היחידה שלו היא למשוך תשומת-לב. כאשר עובר לידו מישהו, הוא מתנדנד מצד אל צד, ומניע את זרועותיו בפראות גוברת ככל שהאדם מתקרב. אז הנה מקרה מבחן. רואים את שתי התנועות במשולב, והחפץ נראה כמשתמש בכל הווייתו להבעת נואשותו. אבל הרעיון הוא שברגע שהוא זוכה בתשומת הלב, הוא מאבד עניין ומחפש את האדם הבא כדי לזכות בתשומת ליבו. (צחוק) זוהי הצורה הסופית של גוף הפיתיון. הוא נראה כאילו יוצר בייצור-המוני ויצא ממפעל כמו שואבי-אבק ומכונות כביסה. זה כי אנו תמיד פועלים מתוך מרחב מאוד אישי, אנו אוהבים איך שהעיצוב מונחה-הלקוח הופך את החפץ לחסר-אישיות ומעניק לנו ריחוק, לכל הפחות במראהו. לכן עבורנו זהו ייצור שלילי אשר מנסה להסיט אותנו מהדברים שבאמת דורשים את תשומת ליבנו, אבל זו יכולה להיות גם דמות שזקוקה עזרה. העבודה הבאה היא חפץ, שהוא גם מין מכשיר להשמעת קול, בצורת אמפיתיאטרון, שגודלו מתאים להכיל קהל כפי שהוא נראה מהבמה. מהיכן שאני עומדת, כל אחד מכם נראה בגודל הזה, והקהל ממלא את כל שדה הראיה שלי. בקהל זה ישובות 996 דמויות קטנות. הן מסוגלות מיכנית למחוא כפיים מרצונן החופשי. זה אומר שכל אחת מהן יכולה להחליט אם ומתי היא רוצה למחוא כפיים, באיזו עוצמה ולכמה זמן, כיצד ברצונן להיות מושפעות מהאחרים בסביבתן או להשפיע על אחרים, ואם הן רוצות לתרום לחדשנות. כך שכאשר הצופה צועד אל מול הקהל, תהיה תגובה. זה יכול להיות מחיאות כף בודדות או תשואות חזקות, ואז לא קורה כלום עד שהצופה עוזב את הבמה, ואז שוב הקהל יגיב. זה יכול להיות כל דבר מכפיים חלשות מהיושבים בקהל, או זה יכול להיות תשואות רמות. לכן אנו מסתכלים על הקהל כגוף עצמאי או כאורגניזם עצמאי שיש לו גם מין יכולת מוזיקלית, מין כלי נגינה. הצופה יכול לנגן על-ידי הפקת תבניות קוליות או מוזיקליות די מורכבות ומגוונות, אבל אינו יכול לעורר אצל הקהל תגובה מסויימת כלשהי. לכן מעורבות בזה תחושות של שיפוטיות, גחמנות וחוסר נחת. יש בו גם תכונה של פיתוי, מין מלכודת כזו. כאן ניתן לראות שאנו מתרגשים בגלל הראש שמתפצל ויוצר שתי כפות ידיים. הנה אנימציה קצרה, כאילו שני צידי המוח מתנגשים זה בזה כדי לבטא בפועל את השניות והמתח. הנה האב-טיפוס. אין לנו כבר סבלנות לחכות ל-996 כאלה שיציפו אותנו.
Okay, this is the last work. It's called the Framerunners. It comes out of the idea of a window. This is an actual window in our studio, and as you can see, it's made up of three different thicknesses of wooden sections. So we used the same window vocabulary to construct our own frame or grid that's suspended in the room and that can be viewed from two sides. This grid is inhabited by a tribe of small figures. They're also made up of three different sizes, as if to suggest a kind of perspective or landscape on the single plain. Each of these figures can also run backward and forward in the track and hide behind two adjacent tracks. So in contrast to this very tight grid, we wanted to give these figures a very comical and slapstick-like quality, as if a puppeteer has taken them and physically animated them down the path. So we like the idea of these figures sort of skipping along like they're oblivious and carefree and happy-go-lucky and content, until they sort of sense a movement from the viewer and they will hide behind the fastest wall. So to us, this work also presents its own contradiction. These figures are sort of entrapped within this very strong grid, which is like a prison, but also a fortress, because it allows them to be oblivious and naive and carefree and quite oblivious of the external world. So all these real life qualities that I talk about are sort of translated to a very specific technical configuration, and we were very lucky to collaborate with ETH Zurich to develop the first prototype. So you see they extracted the motion cogs from our animations and created a wiggle that integrated the head-bobbing movement and the back-and-forth movement. So it's really quite small. You can see it can fit into the palm of my hand. So imagine our excitement when we saw it really working in the studio, and here it is.
זוהי העבודה האחרונה. היא נקראת ה-Framerunners. היא תוצר של הרעיון על חלון. זהו חלון אמיתי בסטודיו שלנו, וכפי שרואים, הוא עשוי משלושה עוביים שונים של חלקי עץ. השתמשנו באותה מתכונת של חלון לבניית מסגרת המחולקת באמצעות קורות אשר תלויה בחדר ושניתן לראותה משני הצדדים. מסגרת זו מאוכלסת באוסף של דמויות קטנות. הן באות בשלושה גדלים, כדי לתת תחושה של פרספקטיבה או של תוואי קרקע על גבי מישור. כל אחת מהדמויות יכולה לנוע אחורה או קדימה בתוך המסלול ולהסתתר בין שני מסלולים סמוכים. בניגוד למסגרת המאוד קשיחה הזו, רצינו להעניק לדמויות הללו אופי מאוד היתולי וכמו-שובבי, כאילו מפעיל בובות לקח אותן והפיח בהן חיים. אנו אוהבים את הרעיון שהדמויות הללו מקפצות להן כזה, כאילו הן אדישות לסביבה, חסרות פחד, שאננות ושמחות בחלקן, עד שהן חשות בתנועה מצד הצופה ואז הן מסתתרות מאחורי הקיר הכי קרוב. עבורנו, עבודה זו מייצגת את הסתירה הפנימית שלה. הדמויות הללו כאילו לכודות בתוך המסגרת הקשיחה הזו, שהיא כמו בית-כלא, אבל גם מעוז בטוח, כי היא גם מאפשרת להן להיות חסרות דאגה ואדישות לעולם החיצון. כל התכונות הללו מהעולם האמיתי שדיברתי עליהן עברו תירגום לתצורה טכנית מאוד מסויימת, ויש לנו מזל לשתף פעולה עם ETH Zurich כדי לפתח את האב-טיפוס הראשון. הם הסירו את גלגלי-השיניים מהאנימציות שלנו ויצרו התנודדות ששילבה תנועת עליה-ירידה של הראש ואת תנועת קדימה-אחורה. זה ס"ה די קטן, וניתן לראות שזה נכנס לכף היד שלי. אז תחשבו איזו התרגשות היתה לנו כאשר ראינו את זה ממש עובד בסטודיו.
(Laughter)
(צחוק)
Thank you.
תודה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)