Ahoj, dnes bych chtěla sdílet část práce, která postupuje. Jelikož jsme teprve ve stádiu realizace, pracujeme převážně v rámci sféry intuice a tajemství. Pokusím se popsat některé zkušenosti, které získáváme prostřednictvím jednotlivých děl.
Hi. So today, I'd like to share some works in progress. Since we are still realizing these works, we are largely working within the realm of intuition and mystery, still. So I'm going to try and describe some of the experiences that we're looking for through each of the works.
První dílo se nazývá Imperiální monochromy. Divák nečekaně vstoupí do místnosti a zahlédne panely rozházené na zdi. Během několika sekund, jako kdyby si panely všimly přítomnosti diváka, snaží se v panice dostat do přísné symetrie. (Smích) Toto je náčrt obou stavů. Jedním je totální chaos, druhým je absolutní pořádek. A měli jsme zájem vidět, jaká změna je nutná pro přechod z jednoho stavu do druhého. To nám připomnělo dvě odlišné obrazové tradice. Jednou jsou oltářní tablety 15. století, a druhá je asi před 100 lety, Malevičovy abstraktní kompozice. Přivedu vás do videa. Abych vám dodala pocitu měřítka, největší panel je asi dva metry vysoký. To je asi tolik. A ten nejmenší je A4. Takže divák vstoupí do prostoru, a přitáhnou pozornost. A po chvíli, pokud divák zůstává v prostoru, panely se stanou jaksi imunní k přítomnosti diváka a opět se uvolní a stanou znovu autonomními, dokud se tak nějak vycítí přítomnost v místnosti nebo hnutí, což je přivede do pozoru. (Smích) Tady se zdá, jako by to byl divák, kdo podněcuje smysl pro pořádek mezi panely, ale také by to mohlo být naopak, že panely jsou tak svázány svým podmíněným chováním, že tak propůjčují divákovi roli tyrana.
So the first work is called the Imperial Monochromes. A viewer sort of unsuspectingly walks into the room, and catches a glimpse of these panels in a messy composition on the wall. Within seconds, as if the panels have noticed the presence of the viewer, they appear to panic and sort of get into a strict symmetry. (Laughter) So this is the sketch of the two states. One is total chaos. The other is absolute order. And we were interested in seeing how little change it takes to move from one state to the other state. This also reminded us of two very different pictorial traditions. One is the altar tablets of the 15th century, and the other is about 100 years ago, Malevich's abstract compositions. So I'm just going to take you to a video. To give you a sense of scale, the largest panel is about two meters high. That's about this much. And the smallest one is an A4. So a viewer enters the space, and they snap to attention. And after a while, if the viewer continues to remain in the space, the panels will sort of become immune to the presence of the viewer and become lax and autonomous again, until they sort of sense a presence in the room or a movement, when they will again snap to attention. (Laughter) So here it appears as if it's the viewer that's sort of instigating the sense of order among the panels, but it could also be the other way around, that the panels are so stuck within their preconditioned behaviors that they sort of thrust the viewer with the role of a tyrant.
To mě přivádí k tišší, drobnější práci,
So this brings me to a quieter, small work
zvanou "Handheld" ("ručně drženo"). Divák vidí kousek papíru, připevněný na vzdáleném konci zdi, ale když jdete blíž, zjistíte, že je to prázdná A4 nebo kus papíru formátu dopis, připevněný na opačných stranách dvěma malýma rukama, které se zdají být vytesány, s velkou pozorností a péčí, z malého bloku dřeva. Divák také vidí, že celá tato skulptura se tak trochu mírně pohybuje, jako by se tyto ruce pokoušely držet papír stále v klidu po velmi dlouhou dobu, a nějak se jim to nedaří. Takže tato nestabilita v pohybu velmi připomíná vratkou povahu obrázků, vytvořených v ruce drženou kamerou. Tady vám ukážu dva obrázky v tandemu. Jedem ze stojící kamery a druhý z kamery držené rukou. A hned vidíte, jak nestabilní povaha videa naznačuje přítomnost pozorovatele a subjektivní úhel pohledu. Tak jsme odebrali kameru a převedli tento pohyb na panel. Takže tady je video. Musíte si představit druhou rukou. Ještě tam není. My se tak trochu snažíme navodit skromné gesto, jako by tam byl malý člověk s napřaženými pažemi za tímto obrovským kusem papíru. To předkládá obrovské množství úsilí pozorovateli a předkládají tento kus papíru velmi jemně divákovi před jeho očima.
called Handheld. The viewer sees a piece of paper that's mounted on the far end of the wall, but when you go closer, you see that it's a blank A4, or a letter-sized piece of paper, that's held on either side by two small hands that appear to be carved with a great deal of attention and care from a small block of wood. The viewer also sees that this entire sculpture is sort of moving very slightly, as if these two hands are trying to hold the paper very still for a long period of time, and somehow are not managing to. So this instability in the movement very closely resembles the unsteady nature of images seen through a handheld camera. So here I'm going to show you two tandem clips. One is through a still camera and the other is through a handheld camera. And you immediately see how the unsteady nature of the video suggests the presence of an observer and a subjective point of view. So we've just removed the camera and transferred that movement onto the panel. So here's a video. You have to imagine the other hand. It's not there yet. But to us, we're sort of trying to evoke a self-effacing gesture, as if there's a little person with outstretched arms behind this enormous piece of paper. That sort of likens it to the amount of strain to be at the service of the observer and present this piece of paper very delicately to the viewer in front of them.
Další práce je Vějička. Je to kartonový model, objekt je asi stejně vysoký jako já. Má oblé tělo, dvě ruce, a velmi vysokou hlavu podobnou anténě, a jejím jediným cílem je přitáhnout pozornost k ní samotné. Takže když divák prochází kolem, tak se kýve ze strany na stranu, a jeho ruce se pohybuje horečněji, jak se člověk dostane blíž. Takže tady je první scénář testování. Vidíte oba pohyby integrované a objekt se zdá být zaměstnán, jeho celé bytí v tomto výrazu zoufalství. Ale ta myšlenka je, že jakmile přitáhne pozornost osoby, už to dále nemá zájem, a vyhlíží další osobu, jejíž pozornost upoutá. (Smích) Tak tohle konečná vyrobené tělo návnady. Vypadá jako vyrobené v masové produkci z nějaké továrny jako vysavače a pračky. Protože vždy pracujeme z velmi osobního prostoru, máme rádi, jak tato spotřebitelská estetika tak trochu deperzonalizuje objekt a dává nám trochu vzdálenosti v jeho vzhledu, přinejmenším. A tak pro nás je to druh zlověstné bytosti, která se nás snaží odvrátit od věcí, které skutečně potřebují naši pozornost, ale může to být také postava, která potřebuje hodně pomoci. Další práce je objekt, je to druh hudebního nástroje, ve tvaru amfiteátru, který se mění podle velikosti publika jak je vnímána někým z jeviště. Takže z místa kde stojím, každý z vás se zdá být takto veliký, a publikum zabírá celé pole mého vidění. V tomto publiku je usazeno 996 malých postav. Mechanicky mohou tleskat ze své vlastní svobodné vůle. To znamená, že každý z nich může rozhodnout pokud a jestli chtějí tleskat, jak moc, jak dlouho, jak chtějí být ovlivňováni ostatními okolo nebo ovlivňovat ostatní, a jestli chtějí přispět k inovaci. Takže když divák vstoupí před publikem, bude tam reakce. Může to být pár tlesknutí nebo silný potlesk, a pak se nic nestane dokud divák neodejde, a opět publikum zareaguje. Může to být cokoli od několika chabých tlesknutí od jednotlivců v publiku nebo to mohou být velmi hlasité ovace. Takže za nás si myslím, že se díváme na publikum jako samostatný objekt nebo organismus, který má vlastní kvalitu podobnou hudbě, hudebnímu nástroji. Takže divák na něj může hrát vyvoláváním poměrně složitých a rozmanitých, jemných hudebních nebo zvukových vzorů, ale nemůže vyloženě vyprovokovat publikum do jakékoliv určitého typu odpovědi. Existuje tedy pocit úsudku a náladovosti a neklidu. Má také prvek svůdnosti a uchvácení. Tak tady vidíte, že jsme docela nadšeni obrázkem hlavy rozdělující se na dvě ruce. Takže tady je malá vizuální animace, jako kdyby obě strany mozku bojovaly proti sobě ve smyslu duality a napětí. A tady je prototyp. Tak se nemůžeme dočkat, až budeme obklopeni 996.
The next work is Decoy. This is a cardboard model, so the object is about as tall as I am. It has a rounded body, two arms, and a very tall, head-like antenna, and its sole purpose is to attract attention towards itself. So when a viewer passes by, it sort of tilts from side to side, and moves its arms more and more frantically as the person gets closer. So here is the first test scenario. You see the two movements integrated, and the object seems to be employing its entire being in this expression of desperation. But the idea is that once it's got the person's attention, it's no longer interested, and it looks for the next person whose attention to get. (Laughter) So this is the final fabricated body of the Decoy. It appears to be mass-manufactured like it came out of a factory like vacuum cleaners and washing machines. Because we are always working from a very personal space, we like how this consumer aesthetic sort of depersonalizes the object and gives us a bit of distance in its appearance, at least. And so to us this is a kind of sinister being which is trying to distract you from the things that actually need your attention, but it could also be a figure that needs a lot of help. The next work is an object, that's also a kind of sound instrument. In the shape of an amphitheater that's scaled to the size of an audience as perceived from somebody from the stage. So from where I'm standing, each of you appears to be this big, and the audience sort of takes the entire field of my vision. Seated in this audience are 996 small figures. They're mechanically enabled to clap of their own free will. This means that each of them can decide if and when they want to clap, how hard, for how long, how they want to be influenced by those around them or influence others, and if they want to contribute to innovation. So when the viewer steps in front of the audience, there will be a response. It could be a few claps or a strong applause, and then nothing happens until the viewer leaves the stage, and again the audience will respond. It could be anything from a few feeble claps from members in the audience, or it could be a very loud ovation. So to us, I think we're really looking at an audience as its own object or its own organism that's also got a sort of musical-like quality to it, an instrument. So the viewer can play it by eliciting quite complex and varied, nuanced musical or sound patterns, but cannot really provoke the audience into any particular kind of response. So there's a sense of judgment and capriciousness and uneasiness involved. It also has an alluring and trap-like quality to it. So here if you see we're quite excited about the image of the head splitting to form the two hands. So here's a small visual animation, as if the two sides of the brain are sort of clashing against each other to kind of make sense of the duality and the tension. And here is a prototype. So we can't wait to be engulfed by 996 of them.
Dobře tohle je poslední práce. Jmenuje "Framerunners" ("běžci v rámu"). Pochází z myšlenky okna. To je skutečné okno v našem studiu a jak vidíte, skládá se ze tří dřevěných částí různé tloušťky. Takže jsme použili stejné okenní výrazivo k vytvoření vlastního rámu nebo mřížky, postavené v pokoji, na kterou se můžete dívat z obou stran. Tato mřížka je obývána kmenem malých figurek. Jsou tří různých velikostí, jako by naznačovaly druh perspektivy nebo krajinu jediné plochy. Každá z těchto figurek může běžet pozadu a dopředu na mřížce a schovávat se za dvě sousední mřížky. Tak na rozdíl od této velmi těsné mřížky, jsme chtěli dát těmto figurkám komickou a groteskní kvalitu, jako by je vzal loutkař a fyzicky je rozpohyboval po cestě. Tak se nám líbí myšlenka těchto figurek jak poskakují kolem, jakoby byly nedbalé a bezstarostné a lehkovážné a spokojené, dokud jaksi nevycítí pohyb diváka a neskryjí se za nejbližší zdí. Tak nám tato práce představuje také svůj vlastní protiklad. Tyto figurky jsou trochu chycené na této velmi silné mřížce, což je jako vězení, ale také pevnost, protože jim to umožňuje být nevšímavý a naivní a bezstarostné a docela nevšímavý ke vnějšímu světu. Takže všechny tyto vlastnosti reálného života, o kterých jsem hovořila, jsou trochu přeloženy do velmi specifické technické konfigurace, a měli jsme velké štěstí na spolupráci s ETH Zurichech při vývoji prvního prototypu. Vidíte, že extrahovavli čepy z naší animace a vytvořili chvění, které integrovalo pohyb houpání hlavy a pohyb tam a zpět. Takže je to docela malé. Vidíte, že se vejde do dlaně ruky. Představte si naše vzrušení, když jsme viděli, že to skutečně ve studiupracuje a tady to je.
Okay, this is the last work. It's called the Framerunners. It comes out of the idea of a window. This is an actual window in our studio, and as you can see, it's made up of three different thicknesses of wooden sections. So we used the same window vocabulary to construct our own frame or grid that's suspended in the room and that can be viewed from two sides. This grid is inhabited by a tribe of small figures. They're also made up of three different sizes, as if to suggest a kind of perspective or landscape on the single plain. Each of these figures can also run backward and forward in the track and hide behind two adjacent tracks. So in contrast to this very tight grid, we wanted to give these figures a very comical and slapstick-like quality, as if a puppeteer has taken them and physically animated them down the path. So we like the idea of these figures sort of skipping along like they're oblivious and carefree and happy-go-lucky and content, until they sort of sense a movement from the viewer and they will hide behind the fastest wall. So to us, this work also presents its own contradiction. These figures are sort of entrapped within this very strong grid, which is like a prison, but also a fortress, because it allows them to be oblivious and naive and carefree and quite oblivious of the external world. So all these real life qualities that I talk about are sort of translated to a very specific technical configuration, and we were very lucky to collaborate with ETH Zurich to develop the first prototype. So you see they extracted the motion cogs from our animations and created a wiggle that integrated the head-bobbing movement and the back-and-forth movement. So it's really quite small. You can see it can fit into the palm of my hand. So imagine our excitement when we saw it really working in the studio, and here it is.
(Smích)
(Laughter)
Děkuju.
Thank you.
(Potlesk)
(Applause)