Здрвейте. И така, днес искам да споделя някои недовършени творби. Тъй като все още работим върху тези творби, работим най-вече с помощта на интуицията и неизвестното, все още. Затова, ще се опитам и ще опиша някои от преживяванията, които се опитваме да изпитаме чрез всяка от творбите.
Hi. So today, I'd like to share some works in progress. Since we are still realizing these works, we are largely working within the realm of intuition and mystery, still. So I'm going to try and describe some of the experiences that we're looking for through each of the works.
И така, първата творба се нарича Имперски едноцветни рисунки. Зрителят, така да се каже, доверчиво влиза в стаята, и вижда тези табла в разпиляна композиция на стената. За секунди, сякаш забелязали присъствието на зрителя, те изглежда се паникьосват и някак се подреждат абсолютно симетрично. (Смях) И така, това е скицата на двете състояния. Едната е абсолютен хаос. Другата е пълен ред. И ние искаме да видим колко малко е нужно, за да преминат от едното състояние в другото състояние. Това също ни напомни за две много различни образни традиции. Едната е на плочите от олтарите от 15-ти век, а другата е отпреди около 100 години, абстрактните композиции на Малевич. Затова ще ви пренеса в едно видео. За да ви създам чувство за мащаб, най-голямото табло е високо около два метра. И е може би ей толкова. А най-малкото е А4. И така, зрителят навлиза в едно пространство и те се сопват заради вниманието. И след време, ако зрителят продължава да стои в пространството, таблата ще станат, така да се каже, имунизирани за присъсвието на зрителя и ще се отпуснат и ще станат отново независими, докато, така да се каже, не усетят присъствие или движение в стаята, и пак ще се сопнат заради вниманието. (Смях) И така, тук изглежда сякаш зрителят е този, който провокира чувството за ред сред таблата, но, би могло също така да е обратното, таблата да са свикнали дотолкова със своето заучено поведение, че те дават на зрителя ролята на тиранин.
So the first work is called the Imperial Monochromes. A viewer sort of unsuspectingly walks into the room, and catches a glimpse of these panels in a messy composition on the wall. Within seconds, as if the panels have noticed the presence of the viewer, they appear to panic and sort of get into a strict symmetry. (Laughter) So this is the sketch of the two states. One is total chaos. The other is absolute order. And we were interested in seeing how little change it takes to move from one state to the other state. This also reminded us of two very different pictorial traditions. One is the altar tablets of the 15th century, and the other is about 100 years ago, Malevich's abstract compositions. So I'm just going to take you to a video. To give you a sense of scale, the largest panel is about two meters high. That's about this much. And the smallest one is an A4. So a viewer enters the space, and they snap to attention. And after a while, if the viewer continues to remain in the space, the panels will sort of become immune to the presence of the viewer and become lax and autonomous again, until they sort of sense a presence in the room or a movement, when they will again snap to attention. (Laughter) So here it appears as if it's the viewer that's sort of instigating the sense of order among the panels, but it could also be the other way around, that the panels are so stuck within their preconditioned behaviors that they sort of thrust the viewer with the role of a tyrant.
Затова, това ме води до по-спокойна, малка творба наречена Ръчен. Зрителят вижда парче хартия, което е сложено на далечния край на стената, но, щом отидете по-близо, виждате, че е бял лист А4 или парче хартия за писма, което се държи от двете страни от две ръчички, които изглежда са изрязани с много грижа и внимание от малко дървено трупче. Зрителят също вижда, че цялата тази склуптура някак се движи много леко, сякаш тези две ръце се опитват да задържат хартията съвсем неподвижно за дълъг период от време и някак си не успяват. Така тази нестабилност на движението страшно много напомня за променливия характер на образите, които се виждат през ръчна камера. Затова тук ще ви покажа два паралелни образа. Единият е от неподвижна камера, а другият е от ръчна камера. И веднага виждате как променливият характер на видеото загатва за присъствието на наблюдател и субективна гледна точка. Затова, току-що махнахме камерата и пренесохме това движение върху таблото. И така, ето едно видео. Налага се да си представите другата ръка. Не се вижда още. Но, ние се опитваме да пресъздадем един скромен жест, все едно има малко човече с разперени ръце зад това огромно парче хартия. С това може да се сравни усилието, с което наблюдателят много деликатно представя това парче хартия на зрителя пред него.
So this brings me to a quieter, small work called Handheld. The viewer sees a piece of paper that's mounted on the far end of the wall, but when you go closer, you see that it's a blank A4, or a letter-sized piece of paper, that's held on either side by two small hands that appear to be carved with a great deal of attention and care from a small block of wood. The viewer also sees that this entire sculpture is sort of moving very slightly, as if these two hands are trying to hold the paper very still for a long period of time, and somehow are not managing to. So this instability in the movement very closely resembles the unsteady nature of images seen through a handheld camera. So here I'm going to show you two tandem clips. One is through a still camera and the other is through a handheld camera. And you immediately see how the unsteady nature of the video suggests the presence of an observer and a subjective point of view. So we've just removed the camera and transferred that movement onto the panel. So here's a video. You have to imagine the other hand. It's not there yet. But to us, we're sort of trying to evoke a self-effacing gesture, as if there's a little person with outstretched arms behind this enormous piece of paper. That sort of likens it to the amount of strain to be at the service of the observer and present this piece of paper very delicately to the viewer in front of them.
Следващата творба е Примамка. Това е картонен модел, така че обектът е с височина почти колкото мен. Има закръглено тяло, две ръце, и много висока антена, която е като глава, и единствената й цел е да привлича вниманието към себе си. Така че, щом зрител мине пoкрай нея, тя, така да се каже, се клатушка наляво-надясно и маха с ръце като луда все повече и повече, когато човекът идва по-близо. И така, това е първият пробен вариант. Виждате, че и двете движения са включени, а обектът изглежда, че използва цялото си същество в този израз на отчаяние. Но, идеята е такава, че щом веднъж е привлякла вниманието на човека, вече не й е интересно, и търси следващия човек, на когото да привлече вниманието. (Смях) И така, това е окончателна изработка на тялото на примамката. Изглежда сякаш се произвежда масово, все едно, че е излязла от фабрика като прахосмукачките и пералните. Тъй като ние винаги изработваме нещата от много лична преспектива, и ни харесва как естетическият усет на този потребител някак деперсонализира обекта и ни придава усещането за дистанция с външния си вид,поне. И така, за нас това е някакво зловещо същество, което се опитва да те разсее от нещата, на които всъщност трябва да обърнеш внимание, но, също би могло да бъде фигура, която много се нуждае от помощ. Следващата творба е обект, който също така е вид музикален инструмент с форма на амфитеатър, който е с размерите на някаква публика от гледната точка на човек застанал на сцената. От мястото, където се намирам аз сега, всеки един от вас изглежда ей толкова голям, и публиката е в моето полезрение изцяло, така да се каже. Публиката се състои от 996 малки човечета. Те могат да пляскат механично по свое собствено желание. Това значи, че всяко едно от тях може да реши дали му се пляска, колко силно, колко дълго, дали иска другите около него да му въздействат, или то да вляе на другите, и дали иска да участва в промяната. Така че, когато зрителят излезе пред публиката, ще има реакция. Може да е няколко ръкопляскания или силни аплодисменти и след това нищо няма да се случи докато зрителя не си тръгне от сцената, и публиката ще реагира отново. Може да са всякакви -- от няколко плахи ръкопляслания от хора в публиката, до много бурна овация. И така, смятам, че ние наистина гледаме на една публика като на самостоятелен обект или самостоятелен организъм, който също така притежава някакви музикални качества, един инструмент. И така, зрителят може да свири на него като извлича доста сложни и разнообразни, нюансирани музикални или звукови мотиви, но в действителност не може да предизвика някаква определена реакция у публиката. Тук се намесва усещане за преценка, своенравие и смущение. Това също така е инструмент съблазнителен като капан. Тук ако виждате ние доста се радваме, че главата се разделя, за да формира двете ръце. Ето една малка визуална анимация, все едно че двете страни на мозъка се удрят една в друга, за да придадат смисъл на двойнствеността и напрежението. Ето един прототип. Нямаме търпение да ни погълнат 996 такива.
The next work is Decoy. This is a cardboard model, so the object is about as tall as I am. It has a rounded body, two arms, and a very tall, head-like antenna, and its sole purpose is to attract attention towards itself. So when a viewer passes by, it sort of tilts from side to side, and moves its arms more and more frantically as the person gets closer. So here is the first test scenario. You see the two movements integrated, and the object seems to be employing its entire being in this expression of desperation. But the idea is that once it's got the person's attention, it's no longer interested, and it looks for the next person whose attention to get. (Laughter) So this is the final fabricated body of the Decoy. It appears to be mass-manufactured like it came out of a factory like vacuum cleaners and washing machines. Because we are always working from a very personal space, we like how this consumer aesthetic sort of depersonalizes the object and gives us a bit of distance in its appearance, at least. And so to us this is a kind of sinister being which is trying to distract you from the things that actually need your attention, but it could also be a figure that needs a lot of help. The next work is an object, that's also a kind of sound instrument. In the shape of an amphitheater that's scaled to the size of an audience as perceived from somebody from the stage. So from where I'm standing, each of you appears to be this big, and the audience sort of takes the entire field of my vision. Seated in this audience are 996 small figures. They're mechanically enabled to clap of their own free will. This means that each of them can decide if and when they want to clap, how hard, for how long, how they want to be influenced by those around them or influence others, and if they want to contribute to innovation. So when the viewer steps in front of the audience, there will be a response. It could be a few claps or a strong applause, and then nothing happens until the viewer leaves the stage, and again the audience will respond. It could be anything from a few feeble claps from members in the audience, or it could be a very loud ovation. So to us, I think we're really looking at an audience as its own object or its own organism that's also got a sort of musical-like quality to it, an instrument. So the viewer can play it by eliciting quite complex and varied, nuanced musical or sound patterns, but cannot really provoke the audience into any particular kind of response. So there's a sense of judgment and capriciousness and uneasiness involved. It also has an alluring and trap-like quality to it. So here if you see we're quite excited about the image of the head splitting to form the two hands. So here's a small visual animation, as if the two sides of the brain are sort of clashing against each other to kind of make sense of the duality and the tension. And here is a prototype. So we can't wait to be engulfed by 996 of them.
Така, това е последната творба. Тя се нарича Прозоробегачи. Произлиза от представата за един прозорец. Това е истински прозорец в нашето ателие, и както виждате той се състои от три различни по плътност дървени части. И така, ние използвахме представата за същия този прозорец, за да конструираме наша собствена рамка или решетка, която е окачена в стаята и може да се види от две страни. Тази решетка се обитава от едно племе от малки човечета. Те също така са в три различни размера, все едно че внушават някаква преспектива или пейзаж на равнината. Всяка от тези фигури може да тича напред-назад по пътеката и да се крият зад две близкостоящи парчета. Ние искахме да придадем на тези човечета много комичен вид с тези пръчки, който контрастира с тази много строга решетка. Все едно един кукловод ги е взел и им е вдъхнал живот по пътеката. Харесва ни идеята тези човечета да подскачат разсеяно и безотговорно и безгрижно и доволно докато не усетят движението на зрителя и не се ският зад най-близката стена. И така, за нас тази творба представя и своето собствено противоречие. Тези човечета са някак хванати в капана на тази много сериозна решетка, която е както затвор, така и крепост, защото им позволява да забравят, да бъдат наивни, безгрижни и доста да забравят, за заобикалящия ги свят. Всички тези характерни черти от живота, за които говоря са някак пренесени на много специфична техническа конфигурация, а ние сме големи късметлии, че работим съвместно с ЕТХ Цюрих, за да развием първия прототип. Те извадиха зъбните колелца от нашите анимации и създадоха движение, което обедини клатещото движение на главата с движението напред и назад. Прототипът е доста мъничък. Виждате, че се побира в дланта ми. Така че, представете си какво вълнение изпитахме, когато го видяхме как мърда в ателието, а ето го и него.
Okay, this is the last work. It's called the Framerunners. It comes out of the idea of a window. This is an actual window in our studio, and as you can see, it's made up of three different thicknesses of wooden sections. So we used the same window vocabulary to construct our own frame or grid that's suspended in the room and that can be viewed from two sides. This grid is inhabited by a tribe of small figures. They're also made up of three different sizes, as if to suggest a kind of perspective or landscape on the single plain. Each of these figures can also run backward and forward in the track and hide behind two adjacent tracks. So in contrast to this very tight grid, we wanted to give these figures a very comical and slapstick-like quality, as if a puppeteer has taken them and physically animated them down the path. So we like the idea of these figures sort of skipping along like they're oblivious and carefree and happy-go-lucky and content, until they sort of sense a movement from the viewer and they will hide behind the fastest wall. So to us, this work also presents its own contradiction. These figures are sort of entrapped within this very strong grid, which is like a prison, but also a fortress, because it allows them to be oblivious and naive and carefree and quite oblivious of the external world. So all these real life qualities that I talk about are sort of translated to a very specific technical configuration, and we were very lucky to collaborate with ETH Zurich to develop the first prototype. So you see they extracted the motion cogs from our animations and created a wiggle that integrated the head-bobbing movement and the back-and-forth movement. So it's really quite small. You can see it can fit into the palm of my hand. So imagine our excitement when we saw it really working in the studio, and here it is.
(Смях)
(Laughter)
Благодаря.
Thank you.
(Аплодисменти)
(Applause)