Βρίσκομαι εδώ για να μιλήσω για το θαύμα και το μυστήριο του συνειδητού νου. Το θαύμα αφορά στο γεγονός ότι όλοι ξυπνήσαμε το πρωί και είχαμε την εκπληκτική επιστροφή του συνειδητού νου. Ανακτούμε το μυαλό μας με πλήρη αίσθηση του εαυτού και με πλήρη αίσθηση της ύπαρξής μας, κι όμως σχεδόν ποτέ δεν καθόμαστε να σκεφτούμε αυτό το θαύμα. Και όμως, θα'πρεπε επειδή χωρίς τη δυνατότητα του συνειδητού νου δεν θα είχαμε καμία απολύτως γνώση της ανθρωπινότητάς μας δεν θα είχαμε καμία απολύτως γνώση για τον κόσμο. Δεν θα είχαμε κανένα πόνο αλλά και καμία χαρά. Δεν θα είχαμε καμιά πρόσβαση στην αγάπη ή στην ικανότητα να δημιουργούμε. Βέβαια, ο Σκοτ Φιτζέραλντ είπε το περίφημο «όποιος εφηύρε τη συνείδηση θα κατηγορηθεί για πολλά». Ξέχασε όμως πως χωρίς τη συνείδηση δεν θα είχε καμία πρόσβαση στην αληθινή ευτυχία ούτε και στη δυνατότητα της υπέρβασης.
I'm here to talk about the wonder and the mystery of conscious minds. The wonder is about the fact that we all woke up this morning and we had with it the amazing return of our conscious mind. We recovered minds with a complete sense of self and a complete sense of our own existence, yet we hardly ever pause to consider this wonder. We should, in fact, because without having this possibility of conscious minds, we would have no knowledge whatsoever about our humanity; we would have no knowledge whatsoever about the world. We would have no pains, but also no joys. We would have no access to love or to the ability to create. And of course, Scott Fitzgerald said famously that "he who invented consciousness would have a lot to be blamed for." But he also forgot that without consciousness, he would have no access to true happiness and even the possibility of transcendence.
Αρκετά όμως για το θαύμα, τώρα για το μυστήριο. Πρόκειται για ένα μυστήριο που υπήρξε εξαιρετικά δύσκολο να εξιχνιαστεί. Από τον καιρό των αρχαίων φιλοσόφων και βεβαίως καθ’ όλη την ιστορία των νευροεπιστημών, αυτό ήταν ένα μυστήριο που πάντα αντιστεκόταν και έχει εγείρει μεγάλες διαφωνίες. Για την ακρίβεια υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι δεν θα 'πρεπε καν να το αγγίζουμε. Ότι πρέπει απλά να το αφήσουμε ήσυχο, ότι δεν πρόκειται να λυθεί. Δεν το πιστεύω αυτό, και νομίζω ότι η κατάσταση αλλάζει. Θα ήταν γελοίο να υποστηρίξουμε ότι γνωρίζουμε πως διαμορφώνεται η συνείδηση στους εγκεφάλους μας, όμως σίγουρα μπορούμε να ξεκινήσουμε να προσεγγίζουμε αυτό το ερώτημα και ν' αρχίσουμε να βλέπουμε τη μορφή μίας απάντησης.
So much for the wonder, now for the mystery. This is a mystery that has really been extremely hard to elucidate. All the way back into early philosophy and certainly throughout the history of neuroscience, this has been one mystery that has always resisted elucidation, has got major controversies. And there are actually many people that think we should not even touch it; we should just leave it alone, it's not to be solved. I don't believe that, and I think the situation is changing. It would be ridiculous to claim that we know how we make consciousness in our brains, but we certainly can begin to approach the question, and we can begin to see the shape of a solution.
Ένα ακόμα από τα θαύματα είναι ότι τώρα διαθέτουμε τεχνικές απεικόνισης που μας επιτρέπουν να εισέλθουμε στον ανθρώπινο εγκέφαλο και να μπορούμε να κάνουμε, για παράδειγμα, αυτό που βλέπετε. Αυτές οι εικόνες είναι από το εργαστήριο της Χάνα Νταμάσιο που δείχνουν μέσα στον εν ζωή εγκέφαλο, την ανασυγκρότηση του εγκεφάλου. Και αυτός είναι ένας ζωντανός άνθρωπος. Δεν είναι ένας άνθρωπος που μελετάται στη νεκροψία. Και ακόμα περισσότερο -- κάτι που μπορεί πραγματικά να σας εκπλήξει -- είναι το επόμενο που θα σας δείξω, με το οποίο θα πάμε κάτω από την επιφάνεια του εγκεφάλου όπου πραγματικά θα δούμε μέσα στον εν ζωή εγκέφαλο τις πραγματικές συνδέσεις, τις πραγματικές οδούς. Οπότε, όλες αυτές οι χρωματιστές γραμμές αντιστοιχούν σε δέσμες αξόνων είναι οι ίνες που συνδέουν το σώμα των κυττάρων με τις συνάψεις. Και λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω αλλά δεν βγαίνουν σε χρώματα. Όπως και να'χει όμως, είναι εκεί. Τα χρώματα είναι κώδικες της κατεύθυνσης, αν αυτή είναι από πίσω προς τα μπρος ή το ανάποδο.
And one more wonder to celebrate is the fact that we have imaging technologies that now allow us to go inside the human brain and be able to do, for example, what you're seeing right now. These are images that come from Hanna Damasio's lab, and which show you, in a living brain, the reconstruction of that brain. And this is a person who is alive. This is not a person that is being studied at autopsy. And even more -- and this is something that one can be really amazed about -- is what I'm going to show you next, which is going underneath the surface of the brain and actually looking in the living brain at real connections, real pathways. So all of those colored lines correspond to bunches of axons, the fibers that join cell bodies to synapses. And I'm sorry to disappoint you, they don't come in color. But at any rate, they are there. The colors are codes for the direction, from whether it is back to front or vice versa.
Εν πάση περιπτώσει, τι είναι η συνείδηση; Τι είναι ο συνειδητός νους; Θα μπορούσαμε απλά να πούμε πως είναι αυτό που χάνουμε όταν πέφτουμε σε βαθύ ύπνο χωρίς όνειρα ή όταν βρισκόμαστε υπό αναισθησία, και είναι αυτό που ανακτούμε όταν ξυπνάμε από τον ύπνο ή από την αναισθησία. Όμως τι ακριβώς είναι αυτό που χάνουμε όταν βρισκόμαστε υπό αναισθησία ή σε βαθύ ύπνο, χωρίς όνειρα; Πρώτα απ’ όλα, είναι το μυαλό, που είναι μία ροή νοητικών εικόνων. Και φυσικά σκεφτείτε τις εικόνες μπορεί να είναι αισθητηριακές διατάξεις, οπτικές, σαν αυτές που έχετε αυτήν τη στιγμή σε σχέση με τη σκηνή και εμένα, ή ακουστικές εικόνες, σαν αυτές που έχετε τώρα σε σχέση με το λόγο μου. Αυτή η ροή νοητικών εικόνων είναι ο νους.
At any rate, what is consciousness? What is a conscious mind? And we could take a very simple view and say, well, it is that which we lose when we fall into deep sleep without dreams, or when we go under anesthesia, and it is what we regain when we recover from sleep or from anesthesia. But what is exactly that stuff that we lose under anesthesia, or when we are in deep, dreamless sleep? Well first of all, it is a mind, which is a flow of mental images. And of course consider images that can be sensory patterns, visual, such as you're having right now in relation to the stage and me, or auditory images, as you are having now in relation to my words. That flow of mental images is mind.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που βιώνουμε όλοι σ’ αυτό το δωμάτιο. Δεν είμαστε παθητικοί εκθέτες οπτικών ή ακουστικών ή απτικών εικόνων. Έχουμε εαυτούς. Έχουμε ένα Εγώ που είναι αυτομάτως παρών στο μυαλό μας αυτή τη στιγμή. Είμαστε κύριοι του μυαλού μας. Και έχουμε την αίσθηση πως όλοι το βιώνουμε αυτό -- και όχι ο διπλανός μας. Προκειμένου λοιπόν να υπάρξει συνειδητός νους, έχετε έναν εαυτό μέσα στο συνειδητό νου. Άρα, ο συνειδητός νους είναι ένας νους με έναν εαυτό μέσα του. Ο εαυτός εισάγει την υποκειμενική οπτική στο μυαλό και έχουμε πλήρη συνείδηση μόνο όταν όταν ο εαυτός εμφανίζεται στον νου. Επομένως, αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε για να προσεγγίσουμε αυτό το μυστήριο είναι, πρώτον, πώς συγκροτείται ο νους μέσα στον εγκέφαλο και, δεύτερον, πώς δομείται ο εαυτός.
But there is something else that we are all experiencing in this room. We are not passive exhibitors of visual or auditory or tactile images. We have selves. We have a Me that is automatically present in our minds right now. We own our minds. And we have a sense that it's everyone of us that is experiencing this -- not the person who is sitting next to you. So in order to have a conscious mind, you have a self within the conscious mind. So a conscious mind is a mind with a self in it. The self introduces the subjective perspective in the mind, and we are only fully conscious when self comes to mind. So what we need to know to even address this mystery is, number one, how are minds are put together in the brain, and, number two, how selves are constructed.
Τώρα το πρώτο μέρος, το πρώτο ερώτημα, είναι σχετικά εύκολο -- δεν είναι καθόλου εύκολο -- αλλά είναι κάτι που σταδιακά προσεγγίζουν οι νευροεπιστήμες. Είναι ξεκάθαρο ότι προκειμένου να διαμορφωθεί ο νους πρέπει να δομήσουμε νευρωνικούς χάρτες. Έτσι, φανταστείτε ένα πλέγμα, σαν αυτό που σας δείχνω, και φανταστείτε μέσα στο πλέγμα, σ’ αυτή τη δισδιάστατη επιφάνεια, φανταστείτε νευρώνες. Και φανταστείτε, αν θέλετε έναν πίνακα, έναν ηλεκτρονικό πίνακα, όπου έχετε στοιχεία τα οποία μπορούν να είναι είτε φωτισμένα είτε σβηστά. Και ανάλογα με το πως θα διαμορφώσετε τον πίνακα των φωτισμένων ή μη-φωτισμένων, ψηφιακών στοιχείων, ή εν προκειμένω το πλέγμα των νευρώνων, θα έχετε φτιάξει έναν χάρτη. Φυσικά, αυτό που σας δείχνω είναι ένας οπτικός χάρτης αλλά το ίδιο ισχύει για κάθε είδος χάρτη -- ακουστικό, για παράδειγμα, σε σχέση με τις ακουστικές συχνότητες, ή χάρτες που δομούμε με το δέρμα μας σε σχέση με ένα αντικείμενο που ψηλαφούμε.
Now the first part, the first problem, is relatively easy -- it's not easy at all -- but it is something that has been approached gradually in neuroscience. And it's quite clear that, in order to make minds, we need to construct neural maps. So imagine a grid, like the one I'm showing you right now, and now imagine, within that grid, that two-dimensional sheet, imagine neurons. And picture, if you will, a billboard, a digital billboard, where you have elements that can be either lit or not. And depending on how you create the pattern of lighting or not lighting, the digital elements, or, for that matter, the neurons in the sheet, you're going to be able to construct a map. This, of course, is a visual map that I'm showing you, but this applies to any kind of map -- auditory, for example, in relation to sound frequencies, or to the maps that we construct with our skin in relation to an object that we palpate.
Τώρα, για να γίνει ξεκάθαρο πόσο κοντά είναι -- η σχέση μεταξύ του πλέγματος των νευρώνων και της τοπογραφικής διαρρύθμισης της δραστηριότητας των νευρώνων και της νοητικής μας εμπειρίας -- θα σας πω μια προσωπική ιστορία. Αν καλύψω το αριστερό μου μάτι -- μιλάω για εμένα προσωπικά, όχι για όλους -- αν καλύψω το αριστερό μου μάτι, βλέπω το πλέγμα -- σχεδόν ίδιο μ' αυτό που σας δείχνω. Όλα είναι καλά, σωστά και κάθετα. Όμως πριν λίγο καιρό ανακάλυψα πως αν καλύψω το αριστερό μου μάτι βλέπω αυτό. Βλέπω το πλέγμα και παρατηρώ μία στρέβλωση στην άκρη του κέντρο-αριστερού οπτικού μου πεδίου.
Now to bring home the point of how close it is -- the relationship between the grid of neurons and the topographical arrangement of the activity of the neurons and our mental experience -- I'm going to tell you a personal story. So if I cover my left eye -- I'm talking about me personally, not all of you -- if I cover my left eye, I look at the grid -- pretty much like the one I'm showing you. Everything is nice and fine and perpendicular. But sometime ago, I discovered that if I cover my left eye, instead what I get is this. I look at the grid and I see a warping at the edge of my central-left field.
Πολύ περίεργο -- το ανέλυσα αυτό για λίγο. Όμως πριν λίγο καιρό, με την βοήθεια ενός οφθαλμολόγου συναδέλφου μου, του Κάρμεν Πουλιαφίτο, ο οποίος ανέπτυξε ένα λέιζερ σκάνερ για τον αμφιβληστροειδή χιτώνα, ανακάλυψα το ακόλουθο. Αν σκανάρω τον αμφιβληστροειδή μου σε οριζόντιο επίπεδο, αυτό που βλέπετε στη γωνία, το αποτέλεσμα είναι το ακόλουθο. Στη δεξιά πλευρά, ο αμφιβληστροειδής μου είναι απόλυτα συμμετρικός. Βλέπετε και την κλίση προς το κεντρικό βοθρίο απ’ όπου ξεκινά το οπτικό νεύρο. Όμως στον αριστερό μου αμφιβληστροειδή υπάρχει ένα φούσκωμα στο σημείο που δείχνει το κόκκινο βέλος. Αυτό αντιστοιχεί σε μία μικρή κύστη που βρίσκεται από κάτω. Και αυτό ακριβώς είναι που προκαλεί τη στρέβλωση της οπτικής μου εικόνας.
Very odd -- I've analyzed this for a while. But sometime ago, through the help of an opthamologist colleague of mine, Carmen Puliafito, who developed a laser scanner of the retina, I found out the the following. If I scan my retina through the horizontal plane that you see there in the little corner, what I get is the following. On the right side, my retina is perfectly symmetrical. You see the going down towards the fovea where the optic nerve begins. But on my left retina there is a bump, which is marked there by the red arrow. And it corresponds to a little cyst that is located below. And that is exactly what causes the warping of my visual image.
Σκεφτείτε το: έχετε ένα πλέγμα νευρώνων, και τώρα, μία απλή μηχανική αλλαγή στη θέση του δικτύου, προκαλεί μία στρέβλωση της νοητικής εμπειρίας. Τόσο κοντά λοιπόν είναι η νοητική σας εμπειρία με τη δραστηριότητα των νευρώνων στον αμφιβληστροειδή χιτώνα, ο οποίος είναι μέρος του εγκεφάλου τοποθετημένος στο βολβό του ματιού, ή σε σχέση με το θέμα μας, με ένα κομμάτι του οπτικού φλοιού. Άρα από τον αμφιβληστροειδή χιτώνα καταλήγουμε στον οπτικό φλοιό. Και φυσικά, ο εγκέφαλος προσθέτει πολλές πληροφορίες για το τι συμβαίνει στα σήματα που έρχονται από τον αμφιβληστροειδή. Σ ’αυτήν εδώ την εικόνα, βλέπετε διάφορες νησίδες τις οποίες εγώ αποκαλώ εικονοπλαστικές περιοχές του εγκεφάλου. Για παράδειγμα, έχουμε το πράσινο που αντιστοιχεί στις απτικές πληροφορίες ή το μπλε που αντιστοιχεί στις ακουστικές πληροφορίες.
So just think of this: you have a grid of neurons, and now you have a plane mechanical change in the position of the grid, and you get a warping of your mental experience. So this is how close your mental experience and the activity of the neurons in the retina, which is a part of the brain located in the eyeball, or, for that matter, a sheet of visual cortex. So from the retina you go onto visual cortex. And of course, the brain adds on a lot of information to what is going on in the signals that come from the retina. And in that image there, you see a variety of islands of what I call image-making regions in the brain. You have the green for example, that corresponds to tactile information, or the blue that corresponds to auditory information.
Ακόμα κάτι το οποίο γίνεται είναι ότι αυτές οι περιοχές εικονοπλάστες, όπου κατασκευάζονται όλοι οι νευρωνικοί χάρτες, μπορούν να στέλνουν σήματα στο μωβ ωκεανό που βλέπετε γύρω-γύρω, που είναι ο συνειρμικός φλοιός, όπου καταγράφεται ότι συμβαίνει σ' αυτές τις νησίδες-εικονοπλάστες. Το εντυπωσιακό είναι ότι στη συνέχεια μπορείτε από τη μνήμη να προχωρήσετε πέρα από το συνειρμικό φλοιό και να φτιάξετε πάλι εικόνες στις ίδιες περιοχές που έχετε την αντίληψη. Επομένως, σκεφτείτε πόσο καλά βολεμένος και τεμπέλης είναι ο εγκέφαλος. Παρέχει συγκεκριμένες περιοχές για την αντίληψη και την παραγωγή εικόνων. Και αυτές είναι ακριβώς ίδιες μ' αυτές που θα χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή εικόνων όταν ανακαλούμε πληροφορίες.
And something else that happens is that those image-making regions where you have the plotting of all these neural maps, can then provide signals to this ocean of purple that you see around, which is the association cortex, where you can make records of what went on in those islands of image-making. And the great beauty is that you can then go from memory, out of those association cortices, and produce back images in the very same regions that have perception. So think about how wonderfully convenient and lazy the brain is. So it provides certain areas for perception and image-making. And those are exactly the same that are going to be used for image-making when we recall information.
Μέχρι στιγμής το μυστήριο του συνειδητού νου αποκαλύπτεται κάπως επειδή έχουμε μια γενική ιδέα για το πώς δημιουργούμε αυτές τις εικόνες. Όμως τι γίνεται με τον εαυτό; Ο εαυτός είναι το πραγματικά άπιαστο πρόβλημα. Για πολύ καιρό, ο κόσμος δεν ήθελε καν να το αγγίξει, επειδή υποστήριζαν, «Πως γίνεται να έχεις αυτό το σημείο αναφοράς, αυτή τη σταθερότητα που απαιτείται για να διατηρηθεί η συνέχεια του εαυτού κάθε μέρα;» Έτσι σκέφτηκα μια λύση γι’ αυτό το πρόβλημα, είναι η εξής. Δημιουργούμε εγκεφαλικούς χάρτες του εσωτερικού τού σώματός μας και τους χρησιμοποιούμε ως αναφορά για τους υπόλοιπους χάρτες.
So far the mystery of the conscious mind is diminishing a little bit because we have a general sense of how we make these images. But what about the self? The self is really the elusive problem. And for a long time, people did not even want to touch it, because they'd say, "How can you have this reference point, this stability, that is required to maintain the continuity of selves day after day?" And I thought about a solution to this problem. It's the following. We generate brain maps of the body's interior and use them as the reference for all other maps.
Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω πως κατέληξα σ’ αυτό. Κατέληξα σ’ αυτό επειδή, αν έχουμε ένα σημείο αναφοράς που γνωρίζουμε ως εαυτό -- το Εγώ, το εγώ είμαι στην αντίληψή μας -- χρειαζόμαστε κάτι σταθερό, κάτι που δεν αλλάζει πολύ από μέρα σε μέρα. Και όντως συμβαίνει να έχουμε μόνο ένα σώμα. Ένα σώμα, ούτε δύο ούτε τρία. Κι αυτό είναι μια αρχή. Υπάρχει μόνο ένα σημείο αναφοράς και αυτό είναι το σώμα. Φυσικά, το σώμα έχει διάφορα μέλη και τα μέλη του αναπτύσσονται με διαφορετικούς ρυθμούς, έχουν διαφορετικά μεγέθη και είναι διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο με το εσωτερικό μας. Ό,τι σχετίζεται μ’ αυτό που είναι γνωστό ως το εσωτερικό μας περιβάλλον -- για παράδειγμα, η όλη ρύθμιση της χημείας του σώματός μας είναι, για την ακρίβεια, απόλυτα σταθερή μέρα με τη μέρα για έναν πολύ καλό λόγο. Αν αποκλίνεις πάρα πολύ από τις παραμέτρους που είναι κοντά στην μέση τιμή του ορίου επιβίωσης, θα αρρωστήσεις ή θα πεθάνεις. Έχουμε δηλαδή ένα εσωτερικό σύστημα, στη ζωή μας, που μας εξασφαλίζει ένα είδος συνέχειας. Μ’ αρέσει να το περιγράφω ως την αχανή ομοιότητα της μίας μέρας με την άλλη. Επειδή αν, από άποψη φυσιολογίας, λείπει αυτή η ομοιότητα, είτε θα αρρωστήσεις είτε θα πεθάνεις. Να λοιπόν ακόμα ένα στοιχείο γι’ αυτή τη συνέχεια.
So let me tell you just a little bit about how I came to this. I came to this because, if you're going to have a reference that we know as self -- the Me, the I in our own processing -- we need to have something that is stable, something that does not deviate much from day to day. Well it so happens that we have a singular body. We have one body, not two, not three. And so that is a beginning. There is just one reference point, which is the body. But then, of course, the body has many parts, and things grow at different rates, and they have different sizes and different people; however, not so with the interior. The things that have to do with what is known as our internal milieu -- for example, the whole management of the chemistries within our body are, in fact, extremely maintained day after day for one very good reason. If you deviate too much in the parameters that are close to the midline of that life-permitting survival range, you go into disease or death. So we have an in-built system within our own lives that ensures some kind of continuity. I like to call it an almost infinite sameness from day to day. Because if you don't have that sameness, physiologically, you're going to be sick or you're going to die. So that's one more element for this continuity.
To τελευταίο σημείο είναι ότι υπάρχει ένας πολύ στενός δεσμός μεταξύ της ρύθμισης του σώματος από τον εγκέφαλο και του ίδιου το σώματος, που δε μοιάζει με κανέναν άλλο δεσμό. Έτσι για παράδειγμα, φτιάχνω εικόνες από εσάς, αλλά δεν υπάρχει κανένας σύνδεσμος φυσιολογίας μεταξύ των εικόνων που έχω για εσάς ως κοινό και του εγκεφάλου μου. Ωστόσο, υπάρχει ένας στενός, άρρηκτος δεσμός μεταξύ των περιοχών του εγκεφάλου μου που ρυθμίζουν το σώμα και του ίδιου του σώματός μου.
And the final thing is that there is a very tight coupling between the regulation of our body within the brain and the body itself, unlike any other coupling. So for example, I'm making images of you, but there's no physiological bond between the images I have of you as an audience and my brain. However, there is a close, permanently maintained bond between the body regulating parts of my brain and my own body.
Ορίστε μία εικόνα γι’ αυτό. Κοιτάξτε την περιοχή εδώ. Το εγκεφαλικό στέλεχος βρίσκεται μεταξύ του εγκεφαλικού φλοιού και της σπονδυλικής στήλης. Μέσα στην περιοχή που θα σας δείξω τώρα βρίσκονται όλοι οι ζωτικοί μηχανισμοί που ρυθμίζουν το σώμα. Είναι τόσο συγκεκριμένη που αν για παράδειγμα, δείτε το κόκκινο κομμάτι στο πάνω μέρος του εγκεφαλικού στελέχους, αν αυτό καταστραφεί μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, το αποτέλεσμα είναι το κώμα ή την κατάσταση φυτού. που συνιστά κατάσταση, φυσικά, κατά την οποία ο νους εξαφανίζεται, η συνείδηση εξαφανίζεται. Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι χάνεις τα θεμέλια του εαυτού, δεν έχεις πλέον αίσθηση της ίδιας σου της ύπαρξης. Για την ακρίβεια, μπορεί να υπάρχουν εικόνες, να δημιουργούνται μέσα στον εγκεφαλικό φλοιό, εν τούτοις δεν γνωρίζεις ότι βρίσκονται εκεί. Ουσιαστικά, έχουμε απώλεια συνείδησης όταν καταστραφεί η κόκκινη περιοχή του εγκεφαλικού στελέχους.
So here's how it looks. Look at the region there. There is the brain stem in between the cerebral cortex and the spinal cord. And it is within that region that I'm going to highlight now that we have this housing of all the life-regulation devices of the body. This is so specific that, for example, if you look at the part that is covered in red in the upper part of the brain stem, if you damage that as a result of a stroke, for example, what you get is coma or vegetative state, which is a state, of course, in which your mind disappears, your consciousness disappears. What happens then actually is that you lose the grounding of the self, you have no longer access to any feeling of your own existence, and, in fact, there can be images going on, being formed in the cerebral cortex, except you don't know they're there. You have, in effect, lost consciousness when you have damage to that red section of the brain stem.
Αν λάβουμε όμως υπόψη την πράσινη περιοχή του εγκεφαλικού στελέχους, δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο. Τόσο εξειδικευμένη είναι. Αν το πράσινο σημείο του εγκεφαλικού στελέχους πάθει κάποια κάκωση, που συμβαίνει συχνά, το αποτέλεσμα είναι η πλήρης παράλυση αλλά με τη διατήρηση της συνείδησης. Αισθάνεσαι, γνωρίζεις, έχεις πλήρη συνείδηση και μπορείς να το δείχνεις με ιδιαίτερα έμμεσους τρόπους. Είναι μια τρομακτική κατάσταση. Δεν θα θέλατε να τη δείτε. Οι άνθρωποι, ουσιαστικά, είναι φυλακισμένοι μέσα στο ίδιο τους το σώμα παρόλα αυτά έχουν συνείδηση. Υπάρχει μία πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, μία από τις σπάνια καλές ταινίες για τέτοιες καταστάσεις, από τον Τζούλιαν Σνάμπελ πριν από μερικά χρόνια και ήταν για κάποιον ασθενή που βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση.
But if you consider the green part of the brain stem, nothing like that happens. It is that specific. So in that green component of the brain stem, if you damage it, and often it happens, what you get is complete paralysis, but your conscious mind is maintained. You feel, you know, you have a fully conscious mind that you can report very indirectly. This is a horrific condition. You don't want to see it. And people are, in fact, imprisoned within their own bodies, but they do have a mind. There was a very interesting film, one of the rare good films done about a situation like this, by Julian Schnabel some years ago about a patient that was in that condition.
Τώρα, θα σας δείξω μία εικόνα. Υπόσχομαι να μην πω τίποτα γι’ αυτό, το κάνω απλά για να σας τρομάξω. Θα σας πως απλώς ότι στην κόκκινη περιοχή του εγκεφαλικού στελέχους υπάρχουν, για να το πω απλά, όλα αυτά τα μικρά τετράγωνα που αντιστοιχούν σε περιοχές οι οποίες δημιουργούν εγκεφαλικούς χάρτες διαφορετικών πτυχών του εσωτερικού μας, διαφορετικών πτυχών του σώματός μας. Είναι εξαιρετικά τοπογραφικοί και τέλεια διασυνδεδεμένοι σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Και είναι μέσα από αυτό και μέσα από το στενό δεσμό μεταξύ του εγκεφαλικού στελέχους και του σώματος που πιστεύω -- θα μπορούσα να είμαι και λάθος, αλλά δεν νομίζω πως είμαι -- ότι δημιουργείται η χαρτογράφηση του σώματος η οποία θέτει τα θεμέλια του εαυτού και εκδηλώνεται με τη μορφή συναισθημάτων -- αρχέγονων συναισθημάτων.
So now I'm going to show you a picture. I promise not to say anything about this, except this is to frighten you. It's just to tell you that in that red section of the brain stem, there are, to make it simple, all those little squares that correspond to modules that actually make brain maps of different aspects of our interior, different aspects of our body. They are exquisitely topographic and they are exquisitely interconnected in a recursive pattern. And it is out of this and out of this tight coupling between the brain stem and the body that I believe -- and I could be wrong, but I don't think I am -- that you generate this mapping of the body that provides the grounding for the self and that comes in the form of feelings -- primordial feelings, by the way.
Άρα λοιπόν τι εικόνα σχηματίζουμε εδώ; Κοιτάξτε τον «εγκεφαλικό φλοιό», το «εγκεφαλικό στέλεχος», το «σώμα» , και θα σχηματίσετε την εικόνα της διασύνδεσης όπου το εγκεφαλικό στέλεχος θέτει τα θεμέλια του εαυτού σε πολύ στενή διασύνδεση με το σώμα. Και έχουμε τον εγκεφαλικό φλοιό που είναι η μεγάλη σκηνή του μυαλού μας με άφθονες εικόνες, που στην ουσία είναι τα περιεχόμενα του νου, στις οποίες συνήθως δίνουμε τη μεγαλύτερη προσοχή, όπως θα ‘πρεπε αφού, πραγματικά, είναι η ταινία που κυλά στο μυαλό μας. Κοιτάξτε όμως και τα τόξα. Δεν είναι εκεί απλά για να φαίνονται. Βρίσκονται εκεί επειδή υπάρχει αυτή η πολύ στενή αλληλεπίδραση. Δεν μπορείς να έχεις συνειδητό νου αν δεν υπάρχει η αλληλεπίδραση μεταξύ του εγκεφαλικού φλοιού και του στελέχους του εγκεφάλου. Δεν μπορείς να έχεις συνειδητό νου αν δεν υπάρχει η αλληλεπίδραση μεταξύ του εγκεφαλικού στελέχους και του σώματος.
So what is the picture that we get here? Look at "cerebral cortex," look at "brain stem," look at "body," and you get the picture of the interconnectivity in which you have the brain stem providing the grounding for the self in a very tight interconnection with the body. And you have the cerebral cortex providing the great spectacle of our minds with the profusion of images that are, in fact, the contents of our minds and that we normally pay most attention to, as we should, because that's really the film that is rolling in our minds. But look at the arrows. They're not there for looks. They're there because there's this very close interaction. You cannot have a conscious mind if you don't have the interaction between cerebral cortex and brain stem. You cannot have a conscious mind if you don't have the interaction between the brain stem and the body.
Κάτι άλλο που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι ότι μοιραζόμαστε το εγκεφαλικό στέλεχος με πολλά άλλα είδη. Σε όλα τα σπονδυλωτά, η δομή του εγκεφαλικού στελέχους μοιάζει πολύ με τη δική μας, αυτός είναι και ένας από τους λόγους που πιστεύω ότι αυτά τα είδη έχουν συνειδητό νου όπως εμείς. Αλλά δεν είναι τόσο εμπλουτισμένος όσο ο δικός μας επειδή δεν έχουν εγκεφαλικό φλοιό όπως εμεις. Εκεί έγκειται η διαφορά. Και διαφωνώ κάθετα με την ιδέα ότι η συνείδηση θα πρέπει να θεωρείται το μείζον προϊόν του εγκεφαλικού φλοιού. Ο πλούτος του μυαλού μας είναι όχι τόσο το γεγονός ότι έχουμε τον εαυτό, ότι μπορούμε να αναφερόμαστε στην ύπαρξη μας και ότι έχουμε την αίσθηση εαυτού.
Another thing that is interesting is that the brain stem that we have is shared with a variety of other species. So throughout vertebrates, the design of the brain stem is very similar to ours, which is one of the reasons why I think those other species have conscious minds like we do. Except that they're not as rich as ours, because they don't have a cerebral cortex like we do. That's where the difference is. And I strongly disagree with the idea that consciousness should be considered as the great product of the cerebral cortex. Only the wealth of our minds is, not the very fact that we have a self that we can refer to our own existence, and that we have any sense of person.
Υπάρχουν τρία επίπεδα του εαυτού για να λάβουμε υπόψη μας -- το πρωτογενές, ο πυρήνας και το αυτοβιογραφικό. Τα πρώτα δύο τα μοιραζόμαστε με πάρα πολλά είδη, και ελέγχονται από το στέλεχος του εγκεφάλου και απ’ ότι υπάρχει σε φλοιό σ’ αυτά τα είδη. Είναι τον αυτοβιογραφικό εαυτό που πιστεύω πως μόνο ορισμένα είδη έχουν. Τα κητοειδή και τα θηλαστικά έχουν αυτοβιογραφικό εαυτό σε κάποιο βαθμό. Και οι σκύλοι μας στο σπίτι έχουν αυτοβιογραφικό εαυτό ως ένα βαθμό. Όμως εδώ έγκειται η καινοτομία.
Now there are three levels of self to consider -- the proto, the core and the autobiographical. The first two are shared with many, many other species, and they are really coming out largely of the brain stem and whatever there is of cortex in those species. It's the autobiographical self which some species have, I think. Cetaceans and primates have also an autobiographical self to a certain degree. And everybody's dogs at home have an autobiographical self to a certain degree. But the novelty is here.
Ο αυτοβιογραφικό εαυτός κτίζεται στη βάση παλιών αναμνήσεων και σε μνήμες σχεδίων και προθέσεων που είχαμε. Είναι το βιωμένο παρελθόν και το μέλλον στο οποίο προσβλέπουμε. Και ο αυτοβιογραφικός εαυτός υποκινεί τη μακροπρόθεσμη μνήμη, τη σκέψη, τη φαντασία, τη δημιουργικότητα και τη γλώσσα. Μέσα απ’ αυτά προήλθαν τα εργαλεία του πολιτισμού -- η θρησκεία, η δικαιοσύνη, το εμπόριο, οι τέχνες, η επιστήμη, η τεχνολογία. Και είναι μέσα από τον πολιτισμό που μπορούμε να πάρουμε -- και εδώ έγκειται η καινοτομία -- κάτι που δεν είναι απόλυτα καθορισμένο από τη βιολογία μας. Αναπτύχθηκε από τον πολιτισμό. Αναπτύχθηκε μέσα από σύνολα ανθρώπων. Και αυτό, φυσικά, είναι ο πολιτισμός απ΄όπου αναπτύξαμε αυτό που μ’ αρέσει να αποκαλώ κοινωνιο-πολιτισμική προσαρμογή.
The autobiographical self is built on the basis of past memories and memories of the plans that we have made; it's the lived past and the anticipated future. And the autobiographical self has prompted extended memory, reasoning, imagination, creativity and language. And out of that came the instruments of culture -- religions, justice, trade, the arts, science, technology. And it is within that culture that we really can get -- and this is the novelty -- something that is not entirely set by our biology. It is developed in the cultures. It developed in collectives of human beings. And this is, of course, the culture where we have developed something that I like to call socio-cultural regulation.
Εν κατακλείδι, σωστά θα ρωτούσατε, γιατί να μας νοιάζουν αυτά; Γιατί να μας απασχολεί αν είναι το εγκεφαλικό στέλεχος ή ο εγκεφαλικός φλοιός και πώς αυτά λειτουργούν; Τρεις λόγοι. Πρώτον, η περιέργεια. Τα θηλαστικά είναι πολύ περίεργα όντα -- και οι άνθρωποι περισσότερο από όλα. Και αν, για παράδειγμα, ενδιαφερόμαστε για το ότι η αντιβαρύτητα απωθεί τους γαλαξίες μακριά από την Γη, τότε γιατί να μην ενδιαφερόμαστε για το τι συμβαίνει μέσα στα ανθρώπινα όντα;
And finally, you could rightly ask, why care about this? Why care if it is the brain stem or the cerebral cortex and how this is made? Three reasons. First, curiosity. Primates are extremely curious -- and humans most of all. And if we are interested, for example, in the fact that anti-gravity is pulling galaxies away from the Earth, why should we not be interested in what is going on inside of human beings?
Δεύτερον, η κατανόηση της κοινωνίας και του πολιτισμού. Πρέπει να δούμε πώς η κοινωνία και ο πολιτισμός εξελίσσονται σ’ αυτήν την κοινωνιο-πολιτισμική προσαρμογή. Και τέλος, η ιατρική. Ας μην ξεχνάμε ότι ορισμένες από τις χειρότερες ασθένειες της ανθρωπότητας είναι νοσήματα όπως η κατάθλιψη, το Αλσχάιμερ, η εξάρτηση από ουσίες. Σκεφτείτε τα εγκεφαλικά επεισόδια που μπορούν να καταστρέψουν το μυαλό μας ή τη συνείδησή μας. Δεν υπάρχει δυνατότητα αποτελεσματικής θεραπείας από αυτές τις νόσους, χωρίς αυτή να είναι τυχαία, αν δεν γνωρίζεις πως λειτουργεί όλο αυτό. Να λοιπόν ένας πολύ καλός λόγος, πέρα από την περιέργεια για να δικαιολογήσουμε αυτό που κάνουμε και για να δικαιολογήσουμε το ενδιαφέρον μας για το τι συμβαίνει μέσα στον εγκέφαλό μας.
Second, understanding society and culture. We should look at how society and culture in this socio-cultural regulation are a work in progress. And finally, medicine. Let's not forget that some of the worst diseases of humankind are diseases such as depression, Alzheimer's disease, drug addiction. Think of strokes that can devastate your mind or render you unconscious. You have no prayer of treating those diseases effectively and in a non-serendipitous way if you do not know how this works. So that's a very good reason beyond curiosity to justify what we're doing, and to justify having some interest in what is going on in our brains.
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Thank you for your attention.
(Χειροκρότημα)
(Applause)