Το θέμα μου σήμερα είναι η μάθηση. Σε αυτό το πνεύμα, θέλω να σας κάνω μια ερώτηση. Έτοιμοι; Πότε αρχίζει η μάθηση; Καθώς αναλογίζεστε αυτήν την ερώτηση, ίσως σκέφτεστε την πρώτη ημέρα του προνηπίου ή τον παιδικό σταθμό, την πρώτη φορά που τα παιδιά είναι σε μια αίθουσα με δάσκαλο. Ή ίσως φέρατε στο μυαλό σας τη νηπιακή ηλικία όπου τα παιδιά μαθαίνουν πώς να περπατούν, να μιλούν και να χρησιμοποιούν πιρούνι. Ίσως έχετε συναντήσει το κίνημα 'Από 0 έως 3', το οποίο υποστηρίζει ότι τα πιο σημαντικά χρόνια για μάθηση είναι τα πρώτα μας χρόνια. Έτσι η απάντηση στην ερώτησή μου θα ήταν πως η μάθηση αρχίζει με τη γέννα.
My subject today is learning. And in that spirit, I want to spring on you all a pop quiz. Ready? When does learning begin? Now as you ponder that question, maybe you're thinking about the first day of preschool or kindergarten, the first time that kids are in a classroom with a teacher. Or maybe you've called to mind the toddler phase when children are learning how to walk and talk and use a fork. Maybe you've encountered the Zero-to-Three movement, which asserts that the most important years for learning are the earliest ones. And so your answer to my question would be: Learning begins at birth.
Σήμερα θέλω να σας παρουσιάσω μια ιδέα που μπορεί να σας ξαφνιάσει και μπορεί να φανεί αβάσιμη, όμως υποστηρίζεται από τα τελευταία στοιχεία της ψυχολογίας και της βιολογίας. Μερικά από τα πιο σημαντικά πράγματα που μαθαίνουμε τα μαθαίνουμε πριν γεννηθούμε όταν βρισκόμασταν στη μήτρα. Είμαι επιστημονική συντάκτρια. Γράφω βιβλία και άρθρα περιοδικών. Είμαι επίσης μητέρα. Αυτοί οι δύο ρόλοι ενώθηκαν στη ζωή μου στο βιβλίο που έγραψα με τίτλο 'Προέλευση'. Η 'Προέλευση' είναι μια έκθεση από την πρώτη γραμμή ενός συναρπαστικού νέου πεδίου που ονομάζεται 'εμβρυική προέλευση'. Πρόκειται για έναν επιστημονικό κλάδο που προέκυψε πριν από δύο δεκαετίες, και βασίζεται στη θεωρία πως η υγεία και η ευημερία μας σε όλη τη ζωή μας επηρεάζεται καθοριστικά από τους εννέα μήνες που περνάμε στη μήτρα. Αυτή η θεωρία δεν είχε μόνο θεωρητικό ενδιαφέρον για μένα. Ήμουν η ίδια έγκυος την εποχή που έκανα την έρευνα για το βιβλίο. Μια από τις πιο συναρπαστικές ιδέες που πήρα απ' αυτή τη δουλειά είναι πως μαθαίνουμε για τον κόσμο πριν έρθουμε σ' αυτόν.
Well today I want to present to you an idea that may be surprising and may even seem implausible, but which is supported by the latest evidence from psychology and biology. And that is that some of the most important learning we ever do happens before we're born, while we're still in the womb. Now I'm a science reporter. I write books and magazine articles. And I'm also a mother. And those two roles came together for me in a book that I wrote called "Origins." "Origins" is a report from the front lines of an exciting new field called fetal origins. Fetal origins is a scientific discipline that emerged just about two decades ago, and it's based on the theory that our health and well-being throughout our lives is crucially affected by the nine months we spend in the womb. Now this theory was of more than just intellectual interest to me. I was myself pregnant while I was doing the research for the book. And one of the most fascinating insights I took from this work is that we're all learning about the world even before we enter it.
Όταν κρατάμε τα μωρά μας για πρώτη φορά, μπορεί να φανταζόμαστε πως είναι άγραφοι πίνακες, χωρίς τα σημάδια της ζωής, ενώ στην πραγματικότητα έχουν ήδη σχηματιστεί από εμάς και από τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας όλα τα υπέροχα πράγματα που ανακαλύπτουν οι επιστήμονες για όσα μαθαίνουν τα έμβρυα όσο βρίσκονται ακόμη στην κοιλιά της μητέρας τους.
When we hold our babies for the first time, we might imagine that they're clean slates, unmarked by life, when in fact, they've already been shaped by us and by the particular world we live in. Today I want to share with you some of the amazing things that scientists are discovering about what fetuses learn while they're still in their mothers' bellies.
Πρώτα απ' όλα, μαθαίνουν τον ήχο της φωνής της μητέρας τους. Επειδή οι ήχοι από το εξωτερικό περιβάλλον πρέπει να ταξιδέψουν μέσα από τον κοιλιακό ιστό της μητέρας και το αμνιακό υγρό που περιβάλει το έμβρυο, οι φωνές που ακούν τα έμβρυα, ξεκινώντας γύρω στον τέταρτο μήνα της κύησης, είναι υποτονικές και πνιγμένες. Ένας ερευνητής λέει πως μοιάζουν πολύ με τη φωνή του δάσκαλου του Τσάρλι Μπράουν στο παλιό καρτούν 'Φιστίκια'. Η φωνή της εγκύου γυναίκας αντηχεί μέσα από το σώμα της, φτάνοντας στο έμβρυο πολύ πιο εύκολα. Και μια που το έμβρυο είναι μαζί της όλη την ώρα, ακούει τη φωνή της συχνά. Όταν το μωρό γεννηθεί, αναγνωρίζει τη φωνή της και προτιμά να την ακούει αντί οποιουδήποτε άλλου.
First of all, they learn the sound of their mothers' voices. Because sounds from the outside world have to travel through the mother's abdominal tissue and through the amniotic fluid that surrounds the fetus, the voices fetuses hear, starting around the fourth month of gestation, are muted and muffled. One researcher says that they probably sound a lot like the the voice of Charlie Brown's teacher in the old "Peanuts" cartoon. But the pregnant woman's own voice reverberates through her body, reaching the fetus much more readily. And because the fetus is with her all the time, it hears her voice a lot. Once the baby's born, it recognizes her voice and it prefers listening to her voice over anyone else's.
Πώς το ξέρουμε αυτό; Τα νεογέννητα δεν μπορούν να κάνουν πολλά, αλλά ένα πράγμα που κάνουν καλά είναι το ρούφηγμα. Οι ερευνητές εκμεταλλεύτηκαν αυτό το γεγονός στήνοντας δύο πλαστικές θηλές, με τρόπο ώστε αν το μωρό ρουφάει τη μια ν' ακούει μια ηχογράφηση με τη φωνή της μητέρας του σε ένα ζευγάρι ακουστικά, ενώ αν ρουφάει την άλλη θηλή, ν' ακούει ηχογραφημένη τη φωνή μιας ξένης γυναίκας. Τα μωρά γρήγορα δείχνουν την προτίμησή τους επιλέγοντας την πρώτη. Οι επιστήμονες εκμεταλλεύονται επίσης το γεγονός πως τα μωρά επιβραδύνουν το ρούφηγμά τους όταν κάτι τα ενδιαφέρει και συνεχίζουν να ρουφούν γρήγορα όταν βαρεθούν. Με αυτόν τον τρόπο ανακάλυψαν πως αν οι γυναίκες διάβαζαν φωναχτά επανειλημμένα ένα κομμάτι από τη 'Γάτα στο Καπέλο' του Δρ. Σους, όσο ήταν έγκυες, τα νεογέννητα αναγνώριζαν το απόσπασμα όταν το άκουγαν έξω από τη μήτρα. Το αγαπημένο μου πείραμα αυτού του είδους είναι αυτό που έδειξε πως τα μωρά των γυναικών που έβλεπαν συγκεκριμένα σίριαλ κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αναγνώριζαν το τραγούδι των τίτλων της εκπομπής μόλις γεννιόντουσαν. Άρα τα έμβρυα μαθαίνουν για τη συγκεκριμένη γλώσσα που μιλιέται στον κόσμο στον οποίο θα γεννηθούν.
How can we know this? Newborn babies can't do much, but one thing they're really good at is sucking. Researchers take advantage of this fact by rigging up two rubber nipples, so that if a baby sucks on one, it hears a recording of its mother's voice on a pair of headphones, and if it sucks on the other nipple, it hears a recording of a female stranger's voice. Babies quickly show their preference by choosing the first one. Scientists also take advantage of the fact that babies will slow down their sucking when something interests them and resume their fast sucking when they get bored. This is how researchers discovered that, after women repeatedly read aloud a section of Dr. Seuss' "The Cat in the Hat" while they were pregnant, their newborn babies recognized that passage when they hear it outside the womb. My favorite experiment of this kind is the one that showed that the babies of women who watched a certain soap opera every day during pregnancy recognized the theme song of that show once they were born. So fetuses are even learning about the particular language that's spoken in the world that they'll be born into.
Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε πέρυσι βρήκε πως από τη γέννα, από τη στιγμή της γέννησης, τα μωρά κλαίνε στην προφορά της γλώσσας της μητέρας τους. Τα μωρά στη Γαλλία κλαίνε σε αύξουσες νότες ενώ στη Γερμανία τελειώνουν το κλάμα σε φθίνουσες νότες μιμούμενα τα μελωδικά περιγράμματα αυτών των γλωσσών. Γιατί όμως αυτό το είδος της εμβρυϊκής μάθησης να είναι χρήσιμο; Μπορεί να έχει εξελιχθεί για να ενισχύσει την επιβίωση του μωρού. Από τη στιγμή της γέννησης, το μωρό αντιδρά περισσότερο στη φωνή του ανθρώπου που είναι πιθανότερο να το φροντίσει -- τη μητέρα του. Ακόμη, κάνει το κλάμα του ν' ακούγεται σαν τη γλώσσα της μητέρας του, πράγμα που το συνδέει ακόμη περισσότερο μαζί της, και του δίνει ένα προβάδισμα σ' αυτό το κρίσιμο έργο: να μάθει πώς να κατανοεί και να μιλά τη μητρική του γλώσσα.
A study published last year found that from birth, from the moment of birth, babies cry in the accent of their mother's native language. French babies cry on a rising note while German babies end on a falling note, imitating the melodic contours of those languages. Now why would this kind of fetal learning be useful? It may have evolved to aid the baby's survival. From the moment of birth, the baby responds most to the voice of the person who is most likely to care for it -- its mother. It even makes its cries sound like the mother's language, which may further endear the baby to the mother, and which may give the baby a head start in the critical task of learning how to understand and speak its native language.
Δεν είναι μόνο ήχοι αυτά που μαθαίνουν τα έμβρυα στη μήτρα. Είναι επίσης γεύσεις και οσμές. Στους επτά μήνες της κύησης, οι γευστικοί κάλυκες του βρέφους έχουν ήδη αναπτυχθεί, και οι οσφρητικοί υποδοχείς που του επιτρέπουν να οσμίζεται λειτουργούν. Οι γεύσεις των τροφών που τρώει μια έγκυος γυναίκα περνούν μέσα στο αμνιακό υγρό, το οποίο καταπίνει συνεχώς το έμβρυο. Τα μωρά φαίνεται να θυμούνται και να προτιμούν αυτές τις γεύσεις όταν έρχονται στον κόσμο. Σε ένα πείραμα, ζητήθηκε από μια ομάδα εγκύων, να πίνουν πολύ χυμό καρότου κατά το τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης, ενώ ένα άλλο γκρουπ εγκύων γυναικών έπινε μόνο νερό. Έξι μήνες αργότερα προσφέρθηκαν στα βρέφη δημητριακά με χυμό καρότου, και παρακολούθησαν τις εκφράσεις τους καθώς έτρωγαν. Οι απόγονοι των γυναικών που έπιναν χυμό καρότου έφαγαν περισσότερα δημητριακά με γεύση καρότου, και απ' ό,τι φαίνεται, τα απόλαυσαν περισσότερο.
But it's not just sounds that fetuses are learning about in utero. It's also tastes and smells. By seven months of gestation, the fetus' taste buds are fully developed, and its olfactory receptors, which allow it to smell, are functioning. The flavors of the food a pregnant woman eats find their way into the amniotic fluid, which is continuously swallowed by the fetus. Babies seem to remember and prefer these tastes once they're out in the world. In one experiment, a group of pregnant women was asked to drink a lot of carrot juice during their third trimester of pregnancy, while another group of pregnant women drank only water. Six months later, the women's infants were offered cereal mixed with carrot juice, and their facial expressions were observed while they ate it. The offspring of the carrot juice drinking women ate more carrot-flavored cereal, and from the looks of it, they seemed to enjoy it more.
Η Γαλλική έκδοση αυτού του πειράματος διεξήχθη στη Ντιζόν της Γαλλίας όπου οι ερευνητές βρήκαν πως οι μητέρες που κατανάλωναν φαγητό και ποτό με γλυκάνισο, κατά την εγκυμοσύνη έδειξαν προτίμηση στο γλυκάνισο την πρώτη μέρα της ζωής τους, και πάλι, όταν εξετάστηκαν αργότερα, την τέταρτη ημέρα της ζωής τους. Τα μωρά των οποίων οι μαμάδες δεν κατανάλωσαν γλυκάνισο είχαν μια αντίδραση που μεταφράζεται περίπου ως 'μπλιαχ'. Αυτό σημαίνει πως τα έμβρυα μαθαίνουν αποτελεσματικά από τις μητέρες τους τι είναι ασφαλές και καλό να τρώνε. Τα έμβρυα μαθαίνουν επίσης την ιδιαίτερη κουλτούρα που θα έχουν μέσα από μια απ' τις ισχυρότερες εκφράσεις της, που είναι το φαγητό. Μυούνται στις χαρακτηριστικές γεύσεις και τα μπαχαρικά της κουζίνας του πολιτισμού τους πριν από τη γέννηση.
A sort of French version of this experiment was carried out in Dijon, France where researchers found that mothers who consumed food and drink flavored with licorice-flavored anise during pregnancy showed a preference for anise on their first day of life, and again, when they were tested later, on their fourth day of life. Babies whose mothers did not eat anise during pregnancy showed a reaction that translated roughly as "yuck." What this means is that fetuses are effectively being taught by their mothers about what is safe and good to eat. Fetuses are also being taught about the particular culture that they'll be joining through one of culture's most powerful expressions, which is food. They're being introduced to the characteristic flavors and spices of their culture's cuisine even before birth.
Φαίνεται πως τα έμβρυα μαθαίνουν ακόμη μεγαλύτερα μαθήματα. Πριν απ' αυτό όμως, θα ήθελα να θίξω κάτι, για το οποίο μπορεί ν' αναρωτιέστε. Η έννοια της εμβρυακής μάθησης μπορεί να σας οδηγήσει να εμπλουτίσετε το έμβρυο -- παίζοντας Μότσαρτ μέσα από ακουστικά τοποθετημένα πάνω στην έγκυο κοιλιά. Όμως η εννεάμηνη διαδικασία της διαμόρφωσης που συμβαίνει στη μήτρα είναι πολύ πιο ενστικτώδης και παρεπόμενη απ' αυτό. Πολλά απ' αυτά που συναντά η εγκυμονούσα στην καθημερινότητά της, ο αέρας που αναπνέει, το φαγητό και το ποτό που καταναλώνει, τα χημικά στα οποία εκτίθεται, ακόμη και τα συναισθήματα που αισθάνεται -- μοιράζονται κατά κάποιον τρόπο με το έμβρυο. Αποτελούν ένα μίγμα επιρροών τόσο μοναδικό και ιδιοσυγκρασιακό όσο και η ίδια η γυναίκα. Το έμβρυο ενσωματώνει αυτές τις προσφορές στο σώμα του, τις κάνει μέρος του κορμιού του. Συχνά κάνει και κάτι περισσότερο. Χειρίζεται αυτές τις μητρικές συνεισφορές ως πληροφορίες, ως αυτό που ονομάζω 'βιολογικές καρτ-ποστάλ από τον έξω κόσμο'.
Now it turns out that fetuses are learning even bigger lessons. But before I get to that, I want to address something that you may be wondering about. The notion of fetal learning may conjure up for you attempts to enrich the fetus -- like playing Mozart through headphones placed on a pregnant belly. But actually, the nine-month-long process of molding and shaping that goes on in the womb is a lot more visceral and consequential than that. Much of what a pregnant woman encounters in her daily life -- the air she breathes, the food and drink she consumes, the chemicals she's exposed to, even the emotions she feels -- are shared in some fashion with her fetus. They make up a mix of influences as individual and idiosyncratic as the woman herself. The fetus incorporates these offerings into its own body, makes them part of its flesh and blood. And often it does something more. It treats these maternal contributions as information, as what I like to call biological postcards from the world outside.
Αυτά που μαθαίνει λοιπόν το έμβρυο στη μήτρα δεν είναι ο Μαγικός Αυλός του Μότσαρτ αλλά απαντήσεις σε πολύ πιο καθοριστικές ερωτήσεις για την επιβίωσή του. Θα γεννηθεί σε έναν κόσμο αφθονίας ή στερήσεων; Θα είναι ασφαλές και προστατευμένο, ή θ' αντιμετωπίσει συνεχείς κινδύνους και απειλές; Θα ζήσει μια μακρά και γόνιμη ζωή ή μια ζωή σύντομη και βεβιασμένη; Η δίαιτα της εγκύου και ειδικά τα επίπεδα στρες, παρέχουν σημαντικές πληροφορίες για τις επικρατούσες συνθήκες όπως ένα δάχτυλο σηκωμένο στον άνεμο. Οι προκύπτουσες ρυθμίσεις και αλλαγές στον εγκέφαλο και σε άλλα όργανα του εμβρύου είναι μέρος αυτού που δίνει σ' εμάς τους ανθρώπους την τεράστια ευελιξία μας, την ικανότητά μας να ευημερούμε σε πολλά διαφορετικά περιβάλλοντα, από την επαρχία ως την πόλη, από την τούνδρα ως την έρημο.
So what a fetus is learning about in utero is not Mozart's "Magic Flute" but answers to questions much more critical to its survival. Will it be born into a world of abundance or scarcity? Will it be safe and protected, or will it face constant dangers and threats? Will it live a long, fruitful life or a short, harried one? The pregnant woman's diet and stress level in particular provide important clues to prevailing conditions like a finger lifted to the wind. The resulting tuning and tweaking of a fetus' brain and other organs are part of what give us humans our enormous flexibility, our ability to thrive in a huge variety of environments, from the country to the city, from the tundra to the desert.
Εν κατακλείδι, θέλω να σας πω δύο ιστορίες για τον τρόπο με τον οποίο οι μαμάδες διδάσκουν στα παιδιά τον κόσμο ακόμη και πριν από τη γέννησή τους. Το Φθινόπωρο του 1944, τις πιο σκοτεινές ημέρες του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, τα Γερμανικά στρατεύματα απέκλεισαν τη Δυτική Ολλανδία, εμποδίζοντας κάθε αποστολή τροφής. Η έναρξη της Ναζιστικής πολιορκίας ακολούθησε ένας από τους σκληρότερους χειμώνες των τελευταίων δεκαετιών - είχε τόσο κρύο που το νερό στα κανάλια πάγωσε. Σύντομα το φαγητό έγινε σπάνιο, ώστε αρκετοί ολλανδοί να επιβιώνουν με 500 θερμίδες ημερησίως - το ένα τέταρτο από όσο κατανάλωναν πριν τον πόλεμο. Καθώς οι εβδομάδες στέρησης έγιναν μήνες, κάποιοι κατέληξαν να τρώνε βολβούς τουλίπας. Μέχρι τις αρχές του Μαΐου, το απόθεμα τροφής που μοιραζόταν προσεκτικά είχε εξαντληθεί εντελώς. Εμφανίστηκε το φάσμα της μαζικής πείνας. Έπειτα, στις 5 Μαΐου, 1945, η πολιορκία έληξε ξαφνικά όταν η Ολλανδία απελευθερώθηκε από τους Συμμάχους.
To conclude, I want to tell you two stories about how mothers teach their children about the world even before they're born. In the autumn of 1944, the darkest days of World War II, German troops blockaded Western Holland, turning away all shipments of food. The opening of the Nazi's siege was followed by one of the harshest winters in decades -- so cold the water in the canals froze solid. Soon food became scarce, with many Dutch surviving on just 500 calories a day -- a quarter of what they consumed before the war. As weeks of deprivation stretched into months, some resorted to eating tulip bulbs. By the beginning of May, the nation's carefully rationed food reserve was completely exhausted. The specter of mass starvation loomed. And then on May 5th, 1945, the siege came to a sudden end when Holland was liberated by the Allies.
Ο Χειμώνας της Πείνας, όπως έμεινε στην ιστορία, σκότωσε περίπου 10.000 ανθρώπους και αποδυνάμωσε χιλιάδες άλλους. Υπήρχε όμως κι άλλος πληθυσμός που επηρεάστηκε -- τα 40.000 έμβρυα στη μήτρα κατά τη διάρκεια της πολιορκίας. Μερικά από τα αποτελέσματα της κακής διατροφής κατά την εγκυμοσύνη ήταν άμεσα εμφανή στα υψηλά ποσοστά θνησιγένειας, τις γενετικές ανωμαλίες, το χαμηλό βάρος γέννησης και τη βρεφική θνησιμότητα. Κάποια άλλα δεν θα γίνονταν αντιληπτά για πολλά χρόνια. Δεκαετίες μετά τον Χειμώνα της Πείνας, οι ερευνητές τεκμηρίωσαν πως οι άνθρωποι που οι μητέρες τους ήταν έγκυες κατά την πολιορκία ήταν περισσότερο παχύσαρκοι, είχαν περισσότεροι διαβήτη και περισσότερα καρδιακά νοσήματα αργότερα στη ζωή τους από άτομα που είχαν κυοφορηθεί υπό κανονικές συνθήκες. Η προγεννητική εμπειρία της πείνας φαίνεται να άλλαξε τα σώματά τους με δεκάδες τρόπους. Έχουν υψηλότερη αρτηριακή πίεση, χειρότερα προφίλ χοληστερίνης και μειωμένη ανοχή στη γλυκόζη - έναν πρόδρομο του διαβήτη.
The "Hunger Winter," as it came to be known, killed some 10,000 people and weakened thousands more. But there was another population that was affected -- the 40,000 fetuses in utero during the siege. Some of the effects of malnutrition during pregnancy were immediately apparent in higher rates of stillbirths, birth defects, low birth weights and infant mortality. But others wouldn't be discovered for many years. Decades after the "Hunger Winter," researchers documented that people whose mothers were pregnant during the siege have more obesity, more diabetes and more heart disease in later life than individuals who were gestated under normal conditions. These individuals' prenatal experience of starvation seems to have changed their bodies in myriad ways. They have higher blood pressure, poorer cholesterol profiles and reduced glucose tolerance -- a precursor of diabetes.
Γιατί ο υποσιτισμός στη μήτρα οδηγεί σε ασθένειες αργότερα; Μια εξήγηση είναι πως τα έμβρυα κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν σε μια κακή κατάσταση. Όταν το φαγητό είναι λίγο, εκτρέπουν τα θρεπτικά συστατικά προς το πραγματικά κρίσιμο όργανο, τον εγκέφαλο, μακριά από τα άλλα όργανα όπως η καρδιά και το συκώτι. Αυτό διατηρεί το έμβρυο ζωντανό βραχυπρόθεσμα, αλλά ο λογαριασμός έρχεται αργότερα στη ζωή του όταν τα στερημένα εξ' αρχής όργανα γίνονται πιο ευαίσθητα στις ασθένειες.
Why would undernutrition in the womb result in disease later? One explanation is that fetuses are making the best of a bad situation. When food is scarce, they divert nutrients towards the really critical organ, the brain, and away from other organs like the heart and liver. This keeps the fetus alive in the short-term, but the bill comes due later on in life when those other organs, deprived early on, become more susceptible to disease.
Ίσως αυτό δεν είναι το μόνο που συμβαίνει. Φαίνεται ότι τα έμβρυα παίρνουν ερεθίσματα από το ενδομήτριο περιβάλλον και προσαρμόζουν ανάλογα τη φυσιολογία τους. Ετοιμάζονται για τον κόσμο που πρόκειται ν' αντιμετωπίσουν στην άλλη πλευρά της μήτρας. Το έμβρυο προσαρμόζει τον μεταβολισμό του και άλλες φυσιολογικές διαδικασίες εν όψει του περιβάλλοντος που το περιμένει. Η βάση για τις προβλέψεις του εμβρύου είναι η διατροφή της μητέρας. Τα γεύματα που καταναλώνει μια εγκυμονούσα αποτελούν ένα είδος ιστορίας, ένα παραμύθι αφθονίας ή ένα ζοφερό χρονικό στερήσεων. Η ιστορία αυτή μεταδίδει πληροφορίες που το έμβρυο χρησιμοποιεί για να οργανώσει το σώμα του και τα συστήματά του -- μια προσαρμογή στις επικρατούσες συνθήκες που διευκολύνει τη μελλοντική του επιβίωση. Αντιμέτωπο με ισχυρά περιορισμένους πόρους, ένα μικρόσωμο παιδί με μειωμένες ενεργειακές ανάγκες έχει στην πραγματικότητα μεγαλύτερη πιθανότητα να ζήσει ως την ενηλικίωση.
But that may not be all that's going on. It seems that fetuses are taking cues from the intrauterine environment and tailoring their physiology accordingly. They're preparing themselves for the kind of world they will encounter on the other side of the womb. The fetus adjusts its metabolism and other physiological processes in anticipation of the environment that awaits it. And the basis of the fetus' prediction is what its mother eats. The meals a pregnant woman consumes constitute a kind of story, a fairy tale of abundance or a grim chronicle of deprivation. This story imparts information that the fetus uses to organize its body and its systems -- an adaptation to prevailing circumstances that facilitates its future survival. Faced with severely limited resources, a smaller-sized child with reduced energy requirements will, in fact, have a better chance of living to adulthood.
Το πραγματικό πρόβλημα αρχίζει όταν η εγκυμονούσα είναι κατά κάποιο τρόπο αναξιόπιστη αφηγητής, όταν τα έμβρυα οδηγούνται να περιμένουν έναν κόσμο στερήσεων και γεννιούνται αντ' αυτού σ' έναν κόσμο αφθονίας. Αυτό συνέβη στα παιδιά του Ολλανδικού Χειμώνα της Πείνας. Τα υψηλότερα ποσοστά παχυσαρκίας, οδηγούν σε διαβήτη και καρδιακές παθήσεις. Σώματα που δημιουργήθηκαν για να βασίζονται σε κάθε θερμίδα βρίσκονται να κολυμπούν στις περιττές θερμίδες της μεταπολεμικής διατροφής της Δύσης. Ο κόσμος για τον οποίο έμαθαν όταν ήταν στη μήτρα δεν ήταν ο ίδιος με τον κόσμο στον οποίο γεννήθηκαν.
The real trouble comes when pregnant women are, in a sense, unreliable narrators, when fetuses are led to expect a world of scarcity and are born instead into a world of plenty. This is what happened to the children of the Dutch "Hunger Winter." And their higher rates of obesity, diabetes and heart disease are the result. Bodies that were built to hang onto every calorie found themselves swimming in the superfluous calories of the post-war Western diet. The world they had learned about while in utero was not the same as the world into which they were born.
Να μια ακόμη ιστορία. Στις 8:46πμ στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στην περιοχή του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη -- επιβάτες που ξεχύνονται από τα τρένα, σερβιτόρες που ετοιμάζουν τα τραπέζια για το πρωινό, χρηματιστές που εργάζονται ήδη στα τηλέφωνα της Γουόλ Στριτ. 1.700 απ' αυτούς ήταν έγκυες γυναίκες. Όταν τ' αεροπλάνα έπεσαν στους πύργους κι αυτοί κατέρρευσαν, πολλές από τις γυναίκες βίωσαν την ίδια φρίκη που υπέστησαν άλλοι επιζώντες της καταστροφής -- το συγκλονιστικό χάος και τη σύγχυση, τα σύννεφα με τη δυνητικά τοξική σκόνη και τα συντρίμμια, το χτυποκάρδι από φόβο για τη ζωή τους.
Here's another story. At 8:46 a.m. on September 11th, 2001, there were tens of thousands of people in the vicinity of the World Trade Center in New York -- commuters spilling off trains, waitresses setting tables for the morning rush, brokers already working the phones on Wall Street. 1,700 of these people were pregnant women. When the planes struck and the towers collapsed, many of these women experienced the same horrors inflicted on other survivors of the disaster -- the overwhelming chaos and confusion, the rolling clouds of potentially toxic dust and debris, the heart-pounding fear for their lives.
Ένα χρόνο μετά την 11η Σεπτεμβρίου, οι ερευνητές μελέτησαν μια ομάδα γυναικών που ήταν έγκυες όταν εκτέθηκαν στην επίθεση του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Στα μωρά αυτών των γυναικών που ανέπτυξαν μετατραυματικό σύνδρομο στρες, η PTSD, μετά απ' αυτή τη δοκιμασία, οι ερευνητές ανακάλυψαν έναν βιολογικό δείκτη ευαισθησίας στο PTSD -- ένα αποτέλεσμα που ήταν πιο έντονο σε βρέφη των οποίων οι μητέρες έζησαν την καταστροφή στο τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Με άλλα λόγια, οι μητέρες με μετατραυματικό σύνδρομο στρες μεταβίβασαν μια ευαισθησία στην πάθηση στα παιδιά τους, όσο εκείνα ήταν στη μήτρα.
About a year after 9/11, researchers examined a group of women who were pregnant when they were exposed to the World Trade Center attack. In the babies of those women who developed post-traumatic stress syndrome, or PTSD, following their ordeal, researchers discovered a biological marker of susceptibility to PTSD -- an effect that was most pronounced in infants whose mothers experienced the catastrophe in their third trimester. In other words, the mothers with post-traumatic stress syndrome had passed on a vulnerability to the condition to their children while they were still in utero.
Σκεφτείτε τώρα αυτό: Το μετατραυματικό σύνδρομο στρες φαίνεται να είναι μια αντίδραση στο στρες που δεν πήγε καλά, που προκαλεί στα θύματά του, τεράστια άσκοπη ταλαιπωρία. Υπάρχει κι άλλος τρόπος να σκεφτούμε το PTSD. Αυτό που μοιάζει παθολογικό σ' εμάς μπορεί στην πραγματικότητα να είναι μια χρήσιμη προσαρμογή σε κάποιες καταστάσεις. Σε ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο περιβάλλον, οι χαρακτηριστικές εκδηλώσεις του PTSD -- μια υπερ-επίγνωση του περιβάλλοντός, μια γρήγορη αντίδραση στον κίνδυνο -- θα μπορούσε να σώσει τη ζωή κάποιου. Η αντίληψη ότι η προγεννητική μετάδοση του PTSD είναι κληρονομούμενη, είναι ακόμη υποθετική, αλλά τη βρίσκω μάλλον δυσάρεστη. Θα σήμαινε πως, ακόμη και πριν από τη γέννα, οι μητέρες προειδοποιούν τα παιδιά τους πως είναι άγριος ο κόσμος εκεί έξω, λέγοντάς τους "Προσοχή".
Now consider this: post-traumatic stress syndrome appears to be a reaction to stress gone very wrong, causing its victims tremendous unnecessary suffering. But there's another way of thinking about PTSD. What looks like pathology to us may actually be a useful adaptation in some circumstances. In a particularly dangerous environment, the characteristic manifestations of PTSD -- a hyper-awareness of one's surroundings, a quick-trigger response to danger -- could save someone's life. The notion that the prenatal transmission of PTSD risk is adaptive is still speculative, but I find it rather poignant. It would mean that, even before birth, mothers are warning their children that it's a wild world out there, telling them, "Be careful."
Για να είμαι ξεκάθαρη: Η εμβρυϊκή προέλευση, δεν θέλει να κατηγορήσει τις γυναίκες για ό,τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Σχετίζεται με την ανακάλυψη τρόπων για την προώθηση της υγείας και της ευημερίας της επόμενης γενιάς. Αυτή η σημαντική προσπάθεια πρέπει να εστιάσει σ' αυτά που μαθαίνουν τα έμβρυα κατά τη διάρκεια των 9 μηνών που περνούν στη μήτρα. Η μάθηση είναι μια από τις πιο σημαντικές δραστηριότητες της ζωής, και αρχίζει πολύ νωρίτερα απ' ό,τι φανταστήκαμε ποτέ.
Let me be clear. Fetal origins research is not about blaming women for what happens during pregnancy. It's about discovering how best to promote the health and well-being of the next generation. That important effort must include a focus on what fetuses learn during the nine months they spend in the womb. Learning is one of life's most essential activities, and it begins much earlier than we ever imagined.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)