So my moment of truth did not come all at once. In 2010, I had the chance to be considered for promotion from my job as director of policy planning at the U.S. State Department. This was my moment to lean in, to push myself forward for what are really only a handful of the very top foreign policy jobs, and I had just finished a big, 18-month project for Secretary Clinton, successfully, and I knew I could handle a bigger job.
Momenti im i së vërtetës nuk erdhi i plotë menjëherë. Në vitin 2010, pata fatin të isha kandidate për ngritje në detyrë nga puna ime si drejtoreshë e planifikimit të politikave në Departamentin e Shtetit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Ky ishte momenti ku unë mësova të nxis veten time për të ecur përpara për ato që janë vërtet vetëm një numer i vogël pozicionesh të rëndësishme të politikës së jashtme, dhe sapo kisha përfunduar me sukses një projekt të madh 18 mujor për sekretaren Clinton, dhe e dija që mund të përballoja një punë më të madhe.
The woman I thought I was would have said yes. But I had been commuting for two years between Washington and Princeton, New Jersey, where my husband and my two teenage sons lived, and it was not going well. I tried on the idea of eking out another two years in Washington, or maybe uprooting my sons from their school and my husband from his work and asking them to join me. But deep down, I knew that the right decision was to go home, even if I didn't fully recognize the woman who was making that choice.
Gruaja që mendoja se isha do të kishte thënë po. Por kisha dy vjet që ndërroja vendqëndrime ndërmjet Washington-it dhe Princeton-it, New Jersey-t, ku jetojnë burri dhe dy djemtë e mi adoleshentë, dhe kjo situatë nuk po shkonte mirë. Provova të mendoj se si do ishte ta shtyja këtë situatë edhe për dy vjet të tjerë në Washington, ose mbase të shpërngulja djemtë e mi nga shkolla e tyre dhe burrin tim nga puna e tij dhe t'u kërkoja që të bashkohen me mua. Por thellë-thellë, e dija se vendimi i drejtë që duhej marrë ishte të kthehesha në shtëpi, edhe nëse nuk po e njihja plotësisht gruan që po bënte një zgjedhje të tillë.
That was a decision based on love and responsibility. I couldn't keep watching my oldest son make bad choices without being able to be there for him when and if he needed me. But the real change came more gradually. Over the next year, while my family was righting itself, I started to realize that even if I could go back into government, I didn't want to. I didn't want to miss the last five years that my sons were at home. I finally allowed myself to accept what was really most important to me, not what I was conditioned to want or maybe what I conditioned myself to want, and that decision led to a reassessment of the feminist narrative that I grew up with and have always championed.
Ai ishte një vendim i bazuar në dashuri dhe përgjegjshmëri. Nuk mund të vazhdoja të shikoja djalin tim më të madh të bënte zgjedhje të gabuara duke mos qenë e aftë të isha aty për të kur dhe nëse ai do të kishte nevojë për mua. Por ndryshimi i vërtetë erdhi në mënyrë më graduale. Gjatë vitit pasardhës, teksa familja ime po e merrte veten, fillova të kuptoj që edhe nëse do të mund të kthehesha prapë në qeveri, nuk doja më. Nuk doja të humbisja 5 vitet e fundit që djemtë e mi do të jetonin në një shtëpi me mua. Më në fund ia lejova vetes të pranoj atë çfarë ishte vërtet më shumë e rëndësishme për mua, jo çfarë unë isha e kushtëzuar të doja ose mbase çfarë e kushtëzoja veten të doja, dhe ai vendim më çoi në një rivlerësim të tregimeve feministe me të cilat u rrita dhe kam triumfuar gjithmonë.
I am still completely committed to the cause of male-female equality, but let's think about what that equality really means, and how best to achieve it. I always accepted the idea that the most respected and powerful people in our society are men at the top of their careers, so that the measure of male-female equality ought to be how many women are in those positions: prime ministers, presidents, CEOs, directors, managers, Nobel laureates, leaders. I still think we should do everything we possibly can to achieve that goal. But that's only half of real equality, and I now think we're never going to get there unless we recognize the other half. I suggest that real equality, full equality, does not just mean valuing women on male terms. It means creating a much wider range of equally respected choices for women and for men. And to get there, we have to change our workplaces, our policies and our culture.
Jam akoma tërësisht e përkushtuar në kauzën e barazisë mashkull-femër, por le të mendojmë se çfarë nënkupton vërtet barazia, dhe se si mund të arrihet ajo më mirë. Gjithmonë e kam pranuar idenë që njerëzit më të fuqishëm dhe të respektuar në shoqërinë tonë janë meshkujt në kulmin e karrierës së tyre, dhe që masa e barazisë mashkull-femër duhej të ishte se sa femra janë në pozicione të rëndësishme si: kryeministre, presidente, CEO-s, drejtoresha, menaxhere, fituese të çmimit Nobel, lidere. Jam akoma e mendimit se ne duhet të bëjmë gjithçka që mund të bëjmë të arrijmë këtë qëllim. Por kjo është vetëm gjysma e barazisë së vërtetë, dhe tani unë mendoj se nuk do të arrijmë kurrë këtë qëllim nëse nuk arrijmë të njohim gjysmën tjetër. Unë mendoj se barazia e vërtetë, barazia e plotë, nuk nënkupton thjesht të vlerësuarit e femrave në terma mashkullorë. Nënkupton të krijosh një hartë më të gjerë të zgjedhjeve të respektuara të barabarta për femrat dhe meshkujt. Dhe që të arrijmë atje, ne duhet të ndërrojmë vendet e punës, politikat dhe kulturën tonë.
In the workplace, real equality means valuing family just as much as work, and understanding that the two reinforce each other. As a leader and as a manager, I have always acted on the mantra, if family comes first, work does not come second -- life comes together. If you work for me, and you have a family issue, I expect you to attend to it, and I am confident, and my confidence has always been borne out, that the work will get done, and done better. Workers who have a reason to get home to care for their children or their family members are more focused, more efficient, more results-focused. And breadwinners who are also caregivers have a much wider range of experiences and contacts. Think about a lawyer who spends part of his time at school events for his kids talking to other parents. He's much more likely to bring in new clients for his firm than a lawyer who never leaves his office. And caregiving itself develops patience -- a lot of patience -- and empathy, creativity, resilience, adaptability. Those are all attributes that are ever more important in a high-speed, horizontal, networked global economy.
Në vendin e punës, barazia e vërtetë do të thotë të vlerësosh familjen po aq shumë sa punën, dhe të kuptosh që këto të dyja fuqizojnë njëra-tjetrën. Si një lidere dhe menaxhere, Gjithmonë jam bazuar në moton se, nëse familja vjen e para, puna nuk vjen e dyta -- jeta vjen së bashku me këto. Nëse ju punoni për mua dhe keni një problem familjar, pres që ju ta zgjidhni atë, dhe kam besim në vetvete, dhe besimi im në vetvete ka qenë gjithmonë i konfirmuar nga motoja se puna duhet bërë, dhe duhet bërë shumë mirë. Punëtorët që kanë një arsye të shkojnë në shtëpi që të kujdesen për fëmijët e tyre ose për anëtarët e familjes janë më të fokusuara në punë, më efiçente, më të fokusuara në rezultatin e punës, Ata që kujdesen për familjen janë ata që merakosen më së shumti, dhe kanë një diapazon më të gjerë eksperiencash dhe kontaktesh. Mendoni për një avokat që shpenzon një pjesë të kohës së tij në evente shkolle të fëmijëve të tij duke folur me prindër të tjerë. Ai me shumë gjasa do të sjellë klientë të rinj për firmën e tij sesa një avokat që asnjëherë nuk largohet nga zyra. Dhe përkujdesja në vetvete zhvillon dhe kultivon durim -- shumë durim -- empati, krijueshmëri, përshtatshmëri, elasticitet. Këto janë të gjitha atribute që janë shumë më të rëndësishme në një ekonomi globale të ndërlidhur e cila lëviz horizontalisht me shpejtësi të madhe.
The best companies actually know this. The companies that win awards for workplace flexibility in the United States include some of our most successful corporations, and a 2008 national study on the changing workforce showed that employees in flexible and effective workplaces are more engaged with their work, they're more satisfied and more loyal, they have lower levels of stress and higher levels of mental health. And a 2012 study of employers showed that deep, flexible practices actually lowered operating costs and increased adaptability in a global service economy.
Kompanitë më të mëdha në të vërtetë e dinë këtë gjë. Kompanitë që fitojnë çmime për fleksibilitet në vendet e punës në Shtetet e Bashkuara të Amerikës përfshijnë disa nga korporatat më të suksesshme në ditët e sotme, dhe një studim kombëtar i vitit 2008 në ndryshimin e krahut të punës tregoi se punëtorët në vende pune fleksible dhe efektive janë më të lidhur me punën e tyre, janë më të kënaqur dhe më besnikë, kanë nivele më të ulëta stresi dhe nivel më të lartë të shëndetit mendor. Dhe një studim i vitit 2012 i punëdhënësve tregoi se praktikat e thella fleksible në të vërtetë ulnin kostet operacionale dhe rrisnin përshtatshmërinë në një ekonomi globale shërbimi.
So you may think that the privileging of work over family is only an American problem. Sadly, though, the obsession with work is no longer a uniquely American disease. Twenty years ago, when my family first started going to Italy, we used to luxuriate in the culture of siesta. Siesta is not just about avoiding the heat of the day. It's actually just as much about embracing the warmth of a family lunch. Now, when we go, fewer and fewer businesses close for siesta, reflecting the advance of global corporations and 24-hour competition. So making a place for those we love is actually a global imperative.
Pra ju mund të mendoni se privilegji i të punuarit për familjen është vetëm një problem amerikan. Për fat të keq megjithatë, fiksimi pas punës nuk është më një sëmundje unike amerikane. Para 20 vitesh, kur familja ime shkoi në fillim në Itali, ne filluam të mësoheshim keq me gjumin e pasdrekës. Gjumi i pasdrekës nuk shërben vetëm për të shmangur të nxehtit e ditës. Në fakt shërben po aq për të përqafuar ngrohtësinë e një dreke familjare. Tani, kur ne shkojmë në Itali, pak e më pak biznese e mbyllin aktivitetin për gjumin e pasdrekës, gjë që reflekton avancimin e korporatave globale dhe konkurencën 24/24. Pra, të krijojmë një vend për ata që duam është në të vërtetë një domosdoshmëri globale.
In policy terms, real equality means recognizing that the work that women have traditionally done is just as important as the work that men have traditionally done, no matter who does it. Think about it: Breadwinning and caregiving are equally necessary for human survival. At least if we get beyond a barter economy, somebody has to earn an income and someone else has to convert that income to care and sustenance for loved ones.
Në terma politikë barazia e vërtetë do të thotë të njohësh që puna që femrat kanë bërë tradicionalisht është po aq e rëndësishme sa puna që kanë bërë meshkujt në mënyrë tradicionale, pavarësisht se kush e bën. Mendoni pak: Të kujdesesh për familjen dhe të jesh përgjegjës për të janë njësoj të nevojshme për mbijetesën njerëzore. Tek e fundit nëse ne shkojmë përtej një ekonomie shkëmbimi, dikush duhet të fitojë një të ardhur dhe dikush tjetër duhet ta kthejë këtë të ardhur në të mirë për përkujdesje dhe mbështetje për të dashurit tanë.
Now most of you, when you hear me talk about breadwinning and caregiving, instinctively translate those categories into men's work and women's work. And we don't typically challenge why men's work is advantaged. But consider a same-sex couple like my friends Sarah and Emily. They're psychiatrists. They got married five years ago, and now they have two-year-old twins. They love being mothers, but they also love their work, and they're really good at what they do. So how are they going to divide up breadwinning and caregiving responsibilities? Should one of them stop working or reduce hours to be home? Or should they both change their practices so they can have much more flexible schedules? And what criteria should they use to make that decision? Is it who makes the most money or who is most committed to her career? Or who has the most flexible boss?
Tani shumica prej jush, kur më dëgjoni teksa flas për përkujdesjen familjare, në mënyrë instiktive i përktheni kategoritë e mësipërme në punën e burrave dhe punën e grave. Ne nuk sfidojmë tipikisht faktin pse puna e meshkujve është më e avantazhuar. Por merrni me mend një çift të të njëjtit seks si miket e mia Sarah dhe Emily. Ato janë psikiatre. U martuan para 5 vitesh dhe tani kanë binjakë 2 vjeçarë. Ato e dashurojnë faktin e të qënit nëna, por duan gjithashtu punën e tyre, dhe janë shumë të zonjat në atë çka bëjnë. Pra, si do t'i ndajnë ato të kujdesurit për familjen dhe të paturit përgjegjësi? Mos duhet që njëra prej tyre të lërë punën ose të reduktojë orët e punës që të jetë në shtëpi? Apo duhet që ato të dyja të ndryshojnë praktikat e tyre që të mund të kenë axhenda më fleksible? Dhe çfarë kriteri duhet të përdorin ato që të marrin këtë vendim? Është çështja se kush bën më shumë para, apo kush është më e përkushtuar në karrierë? Apo se kush ka pronarin më fleksible?
The same-sex perspective helps us see that juggling work and family are not women's problems, they're family problems. And Sarah and Emily are the lucky ones, because they have a choice about how much they want to work. Millions of men and women have to be both breadwinners and caregivers just to earn the income they need, and many of those workers are scrambling. They're patching together care arrangements that are inadequate and often actually unsafe. If breadwinning and caregiving are really equal, then why shouldn't a government invest as much in an infrastructure of care as the foundation of a healthy society as it invests in physical infrastructure as the backbone of a successful economy?
Perspektiva e seksit të njëjtë na ndihmon të shohim se të menaxhuarit e punës dhe familjes nuk janë problemet e femrave, janë problemet e familjes. Sahar dhe Emily janë me fat sepse ato mund të zgjedhin se se kohë duan të punojnë. Miliona meshkuj dhe femra duhet të jenë edhe kujdestarë të familjes dhe marrës përgjegjësish që të mund të fitojnë të ardhurat për të cilat kanë nevojë, dhe shumë nga këta punëtorë po përpiqen çdo ditë. Ata po mbulojnë punët e njëri-tjetrit që janë të papërshtatshme dhe shpesh në të vërtetë të pasigurta. Nëse të mbash familjen dhe përkujdesesh janë vërtet të barabarta, atëherë pse një qeveri nuk duhet të investojë aq në një infrastrukturë të kujdesit si një themel i një shoqërie të shëndetshme aq sa investon në infrastrukturën fizike si shtyllën e një ekonomie të suksesshme?
The governments that get it -- no surprises here -- the governments that get it, Norway, Sweden, Denmark, the Netherlands, provide universal child care, support for caregivers at home, school and early childhood education, protections for pregnant women, and care for the elderly and the disabled. Those governments invest in that infrastructure the same way they invest in roads and bridges and tunnels and trains. Those societies also show you that breadwinning and caregiving reinforce each other. They routinely rank among the top 15 countries of the most globally competitive economies, but at the same time, they rank very high on the OECD Better Life Index. In fact, they rank higher than other governments, like my own, the U.S., or Switzerland, that have higher average levels of income but lower rankings on work-life balance.
Qeveritë që e kuptuan këtë gjë -- nuk ka surpriza në këtë pjesë -- qeveritë që e kuptuan, Norvegjia, Suedia, Danimarka dhe Hollanda, ofrojnë kujdes universal për fëmijët, mbështetje për ata që kujdesen për shtëpinë, shkollën dhe edukimin fëmijëror, mbrojtjet për gratë shtatzëna, dhe kujdesi për të moshuarit dhe ata me aftësi të kufizuara. Këto qeveri investojnë në atë infrastrukturë në të njëjtën mënyrë që ata investojnë në ura dhe rrugë, tunele dhe trena. Këto shoqëri tregojnë gjithashtu që të mbash familjen dhe përkujdesesh marrja e përgjegjësive për familjen forcojnë njëra-tjetrën. Këto shtete renditen vazhdimisht ne krye midis 15 shteteve me ekonomi me konkurueshmëri të lartë globale, por në të njëjtën kohë, ato renditen shumë lart në Indeksin e Jetës më të Mirë të OBEZ. Në fakt, ato renditen më lart se qeveritë e tjera, si ajo e imja, SHBA-s, ose Zvicra, që kanë nivele mesatare më të larta të të ardhurave por renditje më të ulëta në balancimin punë-jetë.
So changing our workplaces and building infrastructures of care would make a big difference, but we're not going to get equally valued choices unless we change our culture, and the kind of cultural change required means re-socializing men. (Applause) Increasingly in developed countries, women are socialized to believe that our place is no longer only in the home, but men are actually still where they always were. Men are still socialized to believe that they have to be breadwinners, that to derive their self-worth from how high they can climb over other men on a career ladder. The feminist revolution still has a long way to go. It's certainly not complete. But 60 years after "The Feminine Mystique" was published, many women actually have more choices than men do. We can decide to be a breadwinner, a caregiver, or any combination of the two. When a man, on the other hand, decides to be a caregiver, he puts his manhood on the line. His friends may praise his decision, but underneath, they're scratching their heads. Isn't the measure of a man his willingness to compete with other men for power and prestige? And as many women hold that view as men do. We know that lots of women still judge the attractiveness of a man based in large part on how successful he is in his career. A woman can drop out of the work force and still be an attractive partner. For a man, that's a risky proposition. So as parents and partners, we should be socializing our sons and our husbands to be whatever they want to be, either caregivers or breadwinners. We should be socializing them to make caregiving cool for guys. (Applause)
Pra, ndryshimi i vendeve tona të punës dhe ndërtimi i një infrastrukture të kujdesit do të sillte një ndryshim të madh, por ne nuk do të arrijmë të fitojmë zgjedhje të barabarta të vlerësuara nëse ne nuk e ndryshojmë kulturën tonë, dhe lloji i ndryshimit kulturor që nevojitet është ri-socializimi i meshkujve. (Duartrokitje) Në vendet e zhvilluara femrat janë të prirura të mendojnë gjithnjë e më shumë se vendi ynë nuk është më vetëm në shtëpi, por meshkujt janë në të vërtetë akoma aty ku kanë qenë gjithmonë. Meshkujt akoma janë të prirur të besojnë që ata duhet të jenë ata që marrin përgjegjësi për familjen, që të masin veten sesa vlejnë duke llogaritur se sa lart mund të ngrihen mbi meshkujt e tjerë në një shkallë karriere. Revolucioni feminist ka ende punë për të bërë. Patjetër që nuk ka përfunduar. Por 60 vjet pasi u publikua "The Feminine Mystique", shumë femra në të vërtetë kanë më shumë zgjedhje ses meshkujt. Ne mund të vendosim të jemi marrëse përgjegjësish, kujdestare shtëpie apo çdo lloj kombinimi mes të dyjave. Kur një mashkull, nga ana tjetër, vendos të jetë një kujdestar shtëpie, ai vë në dyshim burrërinë e tij. Miqtë e tij mund ta vlerësojnë vendimin e tij, por nën zë ata mund të jenë duke qeshur. A nuk shtë masa për të vlerësuar një burrë vullneti i tij për të konkuruar me burra të tjerë për pushtet dhe prestigj? Shumë gra e kanë atë këndvështrim për jetën ashtu si burrat. Ne e dimë që shumë femra akoma gjykojnë tërheqjen e një burri bazuar kryesisht se sa i suksesshëm është ai në karrierën e tij. Një grua mund të mos jetë më pjesë e krahut të punës dhe prapë të jetë një partnere tërheqëse. Për një burrë, ky është një propozim i rrezikshëm. Pra si prindër dhe partnerë, ne duhet të socializojmë bijtë dhe burrat tanë që ata të jenë ata që DUAN të jenë, kujdestarë të familjes apo marrës përgjegjësish. Ne duhet t'i socializojmë duke e bërë rolin e kujdestarit të shtëpisë të këndshëm për djemtë. (Duartrokitje)
I can almost hear lots of you thinking, "No way." But in fact, the change is actually already happening. At least in the United States, lots of men take pride in cooking, and frankly obsess over stoves. They are in the birthing rooms. They take paternity leave when they can. They can walk a baby or soothe a toddler just as well as their wives can, and they are increasingly doing much more of the housework. Indeed, there are male college students now who are starting to say, "I want to be a stay-at-home dad." That was completely unthinkable 50 or even 30 years ago. And in Norway, where men have an automatic three month's paternity leave, but they lose it if they decide not to take it, a high government official told me that companies are starting to look at prospective male employees and raise an eyebrow if they didn't in fact take their leave when they had kids. That means that it's starting to seem like a character defect not to want to be a fully engaged father.
Gati mund t'ju dëgjoj shumicën prej jush duke menduar, "Në asnjë mënyrë". Por në fakt, ndryshimi po ndodh aktualisht. Të paktën në SHBA, shumë meshkuj janë krenarë për gatimet e mira, dhe sinqerisht fiksohen pas sobave të gatimit. Ata i gjen në dhomat e lindjes. Ata marrin lejen e lindjes kur i kanë mundësitë nga puna. Ata mund të shëtisin një fëmijë të vogël ose të zbusin një fëmijë të pabindur po aq mirë sa gratë e tyre mund ta bënin këtë punë, dhe ata gjithnjë e më shumë po bëjnë më shumë punë shtëpie. Në fakt, ka studentë meshkuj në ditët e sotme që kanë filluar të thonë, "Dua të jem një baba që rri në shtëpi." Kjo ishte diçka tërësisht e pamendueshme 50 apo edhe 30 vjet më përpara. Dhe në Norvegji, ku meshkujt përfitojnë automatikisht një leje lindjeje 3 mujore, por ata e humbasin këtë të drejtë nëse vendosin të mos e marrin lejen, një zyrtar i lartë qeveritar më tha një herë se kompanitë kanë filluar të shikojnë punëtorët e ardhshëm meshkuj dhe të ngrejnë njërën vetull me dyshim nëse ata nuk marrin lejen e lindjes kur bëhen me fëmijë. Kjo do të thotë se mos marrja e lejes po fillon të shihet si një defekt në karakter për të mos dashur të jesh një baba tërësisht i përkushtuar.
So I was raised to believe that championing women's rights meant doing everything we could to get women to the top. And I still hope that I live long enough to see men and women equally represented at all levels of the work force. But I've come to believe that we have to value family every bit as much as we value work, and that we should entertain the idea that doing right by those we love will make all of us better at everything we do.
Unë jam rritur duke besuar se triumfi i të drejtave të femrave nënkuptonte të bënim gjithçka që ne mund të bënim që gratë të ngrihen sa më lart. Dhe ende shpresoj të jetoj aq gjatë sa të shoh meshkuj dhe femra të përfaqësuar në mënyrë të barabartë në të gjitha nivelet e krahut të punës. Por kam arritur në të besuarit se ne duhet të vlerësojmë familjen po aq shumë sa vlerësojmë punën, dhe se duhet të kënaqemi me idenë se të bësh mirë për ata që do do të na bëjë neve më të mirë në gjithçka që bëjmë.
Thirty years ago, Carol Gilligan, a wonderful psychologist, studied adolescent girls and identified an ethic of care, an element of human nature every bit as important as the ethic of justice. It turns out that "you don't care" is just as much a part of who we are as "that's not fair." Bill Gates agrees. He argues that the two great forces of human nature are self-interest and caring for others. Let's bring them both together. Let's make the feminist revolution a humanist revolution. As whole human beings, we will be better caregivers and breadwinners. You may think that can't happen, but I grew up in a society where my mother put out small vases of cigarettes for dinner parties, where blacks and whites used separate bathrooms, and where everybody claimed to be heterosexual. Today, not so much. The revolution for human equality can happen. It is happening. It will happen. How far and how fast is up to us.
Para 30 vjetësh, Carol Gilligan, një psikologe e mrekullueshme, studioi vajzat adoleshente dhe identifikoi një etikë të përkujdesjes, një element i natyrës njerëzore po aq i rëndësishëm sa etika e drejtësisë. Tani del se "ti nuk je i kujdesshëm" është po aq një pjesë e asaj çka jemi aq sa "kjo nuk është e drejtë". Bill Gates është dakord me këtë. Ai argumenton se dy forcat më të mëdha të natyrës njerëzore janë interesi vetjak dhe përkujdesja ndaj të tjerëve. Le t'i bashkojmë këto të dyja bashkë. Le ta bëjmë revolucionin feminist një revolucion njerëzor. SI një tërësi e qënieve njerëzore, do të ishim kujdestarë më të mirë. Ju mund të mendoni se kjo nuk mund të ndodhë, por unë u rrita në një shoqëri ku mamaja ime nxirrte vazo të vogla cigaresh për festa mbrëmjesh, ku të zinjtë dhe të bardhët përdornin banja të ndara, dhe ku të gjithë thonin se ishin heteroseksualë. Sot, jo kaq shumë. Revolucioni për barazinë njerëzore mund të ndodhë. Po ndodh. Do të ndodhë. Sa larg dhe sa shpejt, kjo varet nga ju.
Thank you.
Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)