Η δική μου καθοριστική στιγμή δεν ήρθε ξαφνικά. Το 2010, είχα την ευκαιρία να αξιολογηθώ για προαγωγή από τη δουλειά μου ως διευθύντρια σχεδιασμού πολιτικής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ των Η.Π.Α. Αυτή ήταν η στιγμή μου να προχωρήσω μπροστά να προωθήσω τον εαυτό μου σε μια από τις πραγματικά ελάχιστες κορυφαίες θέσεις εξωτερικής πολιτικής. Mόλις είχα τελειώσει ένα μεγάλο, δεκαοκτάμηνο πρότζεκτ για την Υπουργό Εξωτερικών Κλίντον, με επιτυχία, και ήξερα ότι μπορούσα να χειριστώ μια μεγαλύτερη δουλειά.
So my moment of truth did not come all at once. In 2010, I had the chance to be considered for promotion from my job as director of policy planning at the U.S. State Department. This was my moment to lean in, to push myself forward for what are really only a handful of the very top foreign policy jobs, and I had just finished a big, 18-month project for Secretary Clinton, successfully, and I knew I could handle a bigger job.
Η γυναίκα που πίστευα ότι ήμουν θα είχε πει «ναι». Αλλά πηγαινοερχόμουν για δύο χρόνια ανάμεσα στην Ουάσινγκτον και στο Πρίνσετον του Νιού Τζέρσι, όπου ζούσε ο σύζυγός μου και οι δύο έφηβοι γιοί μου, και τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Δοκίμασα την ιδέα να τα βολέψω για άλλα δύο χρόνια στην Ουάσινγκτον, η ίσως να ξεριζώσω τους γιούς μου από το σχολείο τους και τον σύζυγό μου από τη δουλειά του και να τους ζητήσω να έρθουν μαζί μου. Αλλά βαθιά μέσα μου, ήξερα ότι η σωστή απόφαση ήταν να πάω σπίτι, ακόμη και αν δεν αναγνώριζα πλήρως την γυναίκα που έκανε αυτή την επιλογή.
The woman I thought I was would have said yes. But I had been commuting for two years between Washington and Princeton, New Jersey, where my husband and my two teenage sons lived, and it was not going well. I tried on the idea of eking out another two years in Washington, or maybe uprooting my sons from their school and my husband from his work and asking them to join me. But deep down, I knew that the right decision was to go home, even if I didn't fully recognize the woman who was making that choice.
Αυτή ήταν μια απόφαση βασισμένη στην αγάπη και το καθήκον. Δεν μπορούσα να βλέπω τον μεγαλύτερο γιό μου να κάνει κακές επιλογές χωρίς να μπορώ να είμαι εκεί για αυτόν όταν και αν με χρειαζόταν. Αλλά η πραγματική αλλαγή ήρθε πιο σταδιακά. Τον επόμενο χρόνο, ενώ η οικογένειά μου βελτιωνόταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ακόμη και αν μπορούσα να ξαναγυρίσω στην κυβέρνηση, δεν το ήθελα. Δεν ήθελα να χάσω τα τελευταία πέντε χρόνια που οι γιοί μου θα ήταν ακόμη στο σπίτι. Τελικά επέτρεψα στον εαυτό μου να δεχτεί αυτό που ήταν πραγματικά το πιο σημαντικό για μένα, όχι αυτό που επηρεάστηκα να θέλω ή ίσως αυτό που προδιέθεσα τον εαυτό μου να θέλει, και αυτή η απόφαση οδήγησε σε μια επανεκτίμηση των φεμινιστικών αφηγημάτων με τα οποία είχα μεγαλώσει και έχω πάντα υπερασπιστεί.
That was a decision based on love and responsibility. I couldn't keep watching my oldest son make bad choices without being able to be there for him when and if he needed me. But the real change came more gradually. Over the next year, while my family was righting itself, I started to realize that even if I could go back into government, I didn't want to. I didn't want to miss the last five years that my sons were at home. I finally allowed myself to accept what was really most important to me, not what I was conditioned to want or maybe what I conditioned myself to want, and that decision led to a reassessment of the feminist narrative that I grew up with and have always championed.
Είμαι ακόμη ολοκληρωτικά προσηλωμένη στο σκοπό της ισότητας αντρών-γυναικών αλλά ας σκεφτούμε τι σημαίνει πραγματικά αυτή η ισότητα, και πώς να την επιτύχουμε καλύτερα. Πάντα δεχόμουν την ιδέα ότι οι πιο σεβαστοί και δυνατοί άνθρωποι στην κοινωνία μας είναι άντρες στο απόγειο της καριέρας τους, έτσι ώστε το μέτρο της ισότητας αντρών-γυναικών πρέπει να είναι πόσες γυναίκες βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις: πρωθυπουργοί, πρόεδροι, διευθύνοντες σύμβουλοι, ανώτερα διευθυντικά στελέχη, διευθυντές, Νομπελίστες, ηγέτες. Ακόμη πιστεύω ότι θα πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να πετύχουμε αυτόν το στόχο. Αλλά αυτό είναι μόνο το μισό της πραγματικής ισότητας, και τώρα πιστεύω ότι ποτέ δεν πρόκειται να φτάσουμε εκεί αν δεν αναγνωρίσουμε το άλλο μισό. Εννοώ ότι η πραγματική ισότητα, η πλήρης ισότητα, δεν σημαίνει απλώς να εκτιμήσουμε τις γυναίκες με ανδρικούς όρους. Σημαίνει να δημιουργήσουμε μια πολύ ευρύτερη γκάμα ισότιμα σεβαστών επιλογών για τις γυναίκες και για τους άνδρες. Και για να φτάσουμε εκεί, πρέπει ν' αλλάξουμε τους εργασιακούς χώρους τις πολιτικές μας και την κουλτούρα μας.
I am still completely committed to the cause of male-female equality, but let's think about what that equality really means, and how best to achieve it. I always accepted the idea that the most respected and powerful people in our society are men at the top of their careers, so that the measure of male-female equality ought to be how many women are in those positions: prime ministers, presidents, CEOs, directors, managers, Nobel laureates, leaders. I still think we should do everything we possibly can to achieve that goal. But that's only half of real equality, and I now think we're never going to get there unless we recognize the other half. I suggest that real equality, full equality, does not just mean valuing women on male terms. It means creating a much wider range of equally respected choices for women and for men. And to get there, we have to change our workplaces, our policies and our culture.
Στον εργασιακό χώρο, πραγματική ισότητα σημαίνει να εκτιμάς την οικογένεια ακριβώς το ίδιο με τη δουλειά, και ν' αντιλαμβάνεσαι ότι αυτά τα δύο ενδυναμώνουν το ένα το άλλο. Ως ηγέτης και ως διευθύντρια, πάντα έχω ενεργήσει σύμφωνα με το μάντρα, αν η οικογένεια έρχεται πρώτη, η δουλειά δεν έρχεται δεύτερη-- η ζωή συνέρχεται. Άν δουλεύεις για μένα και έχεις ένα οικογενειακό πρόβλημα, περιμένω ν' ασχοληθείς με αυτό, και είμαι βέβαιη, και η βεβαιότητά μου έχει πάντα επιβεβαιωθεί, ότι η δουλειά θα γίνει, και θα γίνει καλύτερα. Οι εργαζόμενοι που έχουν έναν λόγο να φθάσουν σπίτι για να φροντίσουν τα παιδιά τους η τα μέλη της οικογένειάς τους είναι πιο συγκεντρωμένοι, πιο αποτελεσματικοί, πιο εστιασμένοι στα αποτέλεσματα. Και οι εργαζόμενοι που φροντίζουν και την οικογένεια τους έχουν μια πολύ μεγαλύτερη γκάμα εμπειριών και επαφών. Ας σκεφτούμε έναν δικηγόρο που περνάει μέρος του χρόνου του σε σχολικές εκδηλώσεις για τα παιδιά του μιλώντας με άλλους γονείς. Έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να φέρει νέους πελάτες στην εταιρία του από έναν δικηγόρο που δεν φεύγει ποτέ από το γραφείο του. Η ίδια η φροντίδα αναπτύσσει την υπομονή-- πολλή υπομονή-- και ενσυναίσθηση, δημιουργικότητα, αντοχή, προσαρμοστικότητα. Όλες αυτές είναι ιδιότητες όλο και πιο σημαντικές σε μία υψηλής ταχύτητας, οριζόντια, δικτυωμένη παγκόσμια οικονομία.
In the workplace, real equality means valuing family just as much as work, and understanding that the two reinforce each other. As a leader and as a manager, I have always acted on the mantra, if family comes first, work does not come second -- life comes together. If you work for me, and you have a family issue, I expect you to attend to it, and I am confident, and my confidence has always been borne out, that the work will get done, and done better. Workers who have a reason to get home to care for their children or their family members are more focused, more efficient, more results-focused. And breadwinners who are also caregivers have a much wider range of experiences and contacts. Think about a lawyer who spends part of his time at school events for his kids talking to other parents. He's much more likely to bring in new clients for his firm than a lawyer who never leaves his office. And caregiving itself develops patience -- a lot of patience -- and empathy, creativity, resilience, adaptability. Those are all attributes that are ever more important in a high-speed, horizontal, networked global economy.
Οι καλύτερες εταιρίες το γνωρίζουν αυτό. Οι εταιρίες που κερδίζουν βραβεία για ευελιξία στον εργασιακό χώρο στις Ηνωμένες Πολιτείες περιλαμβάνουν μερικούς από τους πιο επιτυχημένους οργανισμούς, και μια εθνική μελέτη του 2008 για το μεταβαλλόμενο εργατικό δυναμικό έδειξε ότι οι υπάλληλοι σε ευέλικτους και αποτελεσματικούς εργασιακούς χώρους ασχολούνται περισσότερο με τη δουλειά τους, είναι πιο ικανοποιημένοι και πιο πιστοί παρουσιάζουν χαμηλότερα επίπεδα άγχους και ψηλότερα επίπεδα ψυχικής υγείας. Μια μελέτη εργοδοτών του 2012 έδειξε ότι βαθιές, ευέλικτες πρακτικές πράγματι μείωσαν τα λειτουργικά έξοδα και αύξησαν την προσαρμοστικότητα σε μια παγκόσμια οικονομία υπηρεσιών.
The best companies actually know this. The companies that win awards for workplace flexibility in the United States include some of our most successful corporations, and a 2008 national study on the changing workforce showed that employees in flexible and effective workplaces are more engaged with their work, they're more satisfied and more loyal, they have lower levels of stress and higher levels of mental health. And a 2012 study of employers showed that deep, flexible practices actually lowered operating costs and increased adaptability in a global service economy.
Ίσως να σκεφθείτε ότι η προνομιακή θέση της δουλειάς έναντι της οικογένειας είναι μόνο Αμερικάνικο πρόβλημα. Δυστυχώς, η εμμονή με την εργασία δεν αποτελεί πια αποκλειστικά Αμερικανική ασθένεια. Είκοσι χρόνια πριν, όταν η οικογένειά μου πρωτάρχισε να πηγαίνει στην Ιταλία, συνηθίζαμε ν' απολαμβάνουμε το έθιμο του μεσημεριανού ύπνου. Ο μεσημεριανός ύπνος δεν σχετίζεται μόνο με την αποφυγή της ζέστης. Σχετίζεται πράγματι στον ίδιο βαθμό με την αποδοχή της ζεστασιάς ενός οικογενειακού γεύματος. Τώρα, όταν πηγαίνουμε, όλο και λιγότερες επιχειρήσεις κλείνουν για την μεσημεριανή ανάπαυλα, δείχνοντας την προέλαση των παγκόσμιων οργανισμών και τον 24-ωρο ανταγωνισμό. Έτσι φτιάχνοντας ένα μέρος γι' αυτούς που αγαπάμε είναι στην ουσία μια παγκόσμια επιτακτική ανάγκη.
So you may think that the privileging of work over family is only an American problem. Sadly, though, the obsession with work is no longer a uniquely American disease. Twenty years ago, when my family first started going to Italy, we used to luxuriate in the culture of siesta. Siesta is not just about avoiding the heat of the day. It's actually just as much about embracing the warmth of a family lunch. Now, when we go, fewer and fewer businesses close for siesta, reflecting the advance of global corporations and 24-hour competition. So making a place for those we love is actually a global imperative.
Με πολιτικούς όρους, πραγματική ισότητα σημαίνει ν' αναγνωρίσουμε ότι η δουλειά που έκαναν οι γυναίκες παραδοσιακά, είναι εξίσου σημαντική με τη δουλειά που έκαναν παραδοσιακά οι άνδρες άσχετα με το ποιος την κάνει. Σκεφτείτε: το να βγάζεις το ψωμί σου και το να φροντίζεις τους άλλους είναι το ίδιο απαραίτητα για την ανθρώπινη επιβίωση. Τουλάχιστον αν πάμε πέρα από μια ανταλλακτική οικονομία κάποιος πρέπει να κερδίζει ένα εισόδημα και κάποιος άλλος πρέπει να μετατρέψει αυτό το εισόδημα σε φροντίδα και τροφή για τους αγαπημένους.
In policy terms, real equality means recognizing that the work that women have traditionally done is just as important as the work that men have traditionally done, no matter who does it. Think about it: Breadwinning and caregiving are equally necessary for human survival. At least if we get beyond a barter economy, somebody has to earn an income and someone else has to convert that income to care and sustenance for loved ones.
Τώρα οι περισσότεροι από σας, όταν με ακούτε να μιλάω για βιοπορισμό και παροχή φροντίδας, ενστικτωδώς μεταφράζετε αυτές τις κατηγορίες σε δουλειά των ανδρών και δουλειά των γυναικών. Κατά κανόνα δεν αναρωτιόμαστε γιατί η δουλειά του άνδρα κρίνεται πιο ωφέλιμη. Αλλά σκεφτείτε ένα ζευγάρι του ίδιου φύλου όπως οι φίλες μου Σάρα και Έμιλυ. Είναι ψυχίατροι. Παντρεύτηκαν πέντε χρόνια πριν, και τώρα έχουν δίχρονα δίδυμα, Αγαπούν τη μητρότητα αλλά αγαπούν και τη δουλειά τους και είναι πραγματικά καλές σε αυτό που κάνουν. Πώς λοιπόν πρόκειται να μοιράσουν τις βιοποριστικές ευθύνες και την ευθύνη της φροντίδας; Θα πρέπει η μία από τις δύο να σταματήσει να δουλεύει ή να μειώσει τις ώρες δουλειάς για να βρίσκεται στο σπίτι; Ή θα πρέπει και οι δύο ν' αλλάξουν τις συνήθειές τους έτσι ώστε να έχουν πιο ευέλικτα προγράμματα; Και ποια κριτήρια θα χρησιμοποιήσουν για να πάρουν αυτή την απόφαση; Ποια βγάζει τα περισσότερα χρήματα ή ποια είναι πιο αφοσιωμένη στην καριέρα της; Ή ποια έχει το πιο ευέλικτο αφεντικό;
Now most of you, when you hear me talk about breadwinning and caregiving, instinctively translate those categories into men's work and women's work. And we don't typically challenge why men's work is advantaged. But consider a same-sex couple like my friends Sarah and Emily. They're psychiatrists. They got married five years ago, and now they have two-year-old twins. They love being mothers, but they also love their work, and they're really good at what they do. So how are they going to divide up breadwinning and caregiving responsibilities? Should one of them stop working or reduce hours to be home? Or should they both change their practices so they can have much more flexible schedules? And what criteria should they use to make that decision? Is it who makes the most money or who is most committed to her career? Or who has the most flexible boss?
Η οπτική γωνία του ίδιου φύλου μας βοηθά να δούμε ότι η εξισορρόπηση δουλειάς και οικογένειας δεν είναι προβλήματα των γυναικών, αλλά οικογενειακά προβλήματα. Η Σάρα και η Έμιλυ είναι από τις τυχερές, γιατί έχουν μια επιλογή σχετικά με το πόσο θέλουν να δουλέψουν. Εκατομμύρια ανδρών και γυναικών πρέπει και να εργάζονται και να φροντίζουν την οικογένεια απλά για να κερδίσουν το εισόδημα που χρειάζονται, και πολλοί από αυτούς είναι σε διαρκή αγώνα. Μπαλώνουν πρόχειρα τις ρυθμίσεις της φροντίδας που είναι ανεπαρκείς και συχνά αληθινά επισφαλείς. Αν ο βιοπορισμός και η παροχή φροντίδας είναι ισότιμα, τότε γιατί δεν θα έπρεπε μια κυβέρνηση να επενδύσει το ίδιο σε μια υποδομή φροντίδας ως το θεμέλιο μιας υγιούς κοινωνίας όπως επενδύει σε φυσική υποδομή ως τη ραχοκοκαλιά μιας επιτυχημένης οικονομίας;
The same-sex perspective helps us see that juggling work and family are not women's problems, they're family problems. And Sarah and Emily are the lucky ones, because they have a choice about how much they want to work. Millions of men and women have to be both breadwinners and caregivers just to earn the income they need, and many of those workers are scrambling. They're patching together care arrangements that are inadequate and often actually unsafe. If breadwinning and caregiving are really equal, then why shouldn't a government invest as much in an infrastructure of care as the foundation of a healthy society as it invests in physical infrastructure as the backbone of a successful economy?
Οι κυβερνήσεις που το κάνουν -- δεν θα εκπλαγούμε εδώ -- οι κυβερνήσεις που το κάνουν, η Νορβηγία, η Σουηδία, η Δανία, οι Κάτω Χώρες, παρέχουν καθολική παιδική φροντίδα, επιδότηση για όποιον φροντίζει στο σπίτι, σχολική και προσχολική εκπαίδευση, προστασία εγκύων γυναικών, και φροντίδα για τους ηλικιωμένους και τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Αυτές οι κυβερνήσεις επενδύουν σε τέτοιες υποδομές με τον ίδιο τρόπο που επενδύουν σε δρόμους και γέφυρες και τούνελ και τρένα. Αυτές οι κοινωνίες επίσης σου δείχνουν ότι ο βιοπορισμός και η παροχή φροντίδας αλληλοενισχύονται. Αυτές κατατάσσονται συνήθως ανάμεσα στις 15 κορυφαίες χώρες των πιο ανταγωνιστικών οικονομιών παγκοσμίως, αλλά ταυτόχρονα, κατέχουν πολύ υψηλή θέση στους δείκτες Καλύτερης Ζωής του ΟΟΣΑ. Στην πραγματικότητα κατατάσσονται ψηλότερα από άλλες κυβερνήσεις όπως την δική μου, των Η.Π.Α, ή της Ελβετίας, πού έχουν υψηλότερα επίπεδα εισοδημάτων κατά μέσο όρο αλλά χαμηλότερες θέσεις στη ισορροπία ζωής-εργασίας.
The governments that get it -- no surprises here -- the governments that get it, Norway, Sweden, Denmark, the Netherlands, provide universal child care, support for caregivers at home, school and early childhood education, protections for pregnant women, and care for the elderly and the disabled. Those governments invest in that infrastructure the same way they invest in roads and bridges and tunnels and trains. Those societies also show you that breadwinning and caregiving reinforce each other. They routinely rank among the top 15 countries of the most globally competitive economies, but at the same time, they rank very high on the OECD Better Life Index. In fact, they rank higher than other governments, like my own, the U.S., or Switzerland, that have higher average levels of income but lower rankings on work-life balance.
Έτσι η αλλαγή των εργασιακών μας χώρων και η δημιουργία υποδομών φροντίδας θα έκανε την διαφορά, αλλά δεν πρόκειται να έχουμε εξίσου αξιόλογες επιλογές αν δεν αλλάξουμε την κουλτούρα μας, και το είδος της πολιτιστικής αλλαγής πού απαιτείται σημαίνει την κοινωνική εκπαίδευση των ανδρών από την αρχή. (Χειροκρότημα) Όλο και περισσότερο στις αναπτυγμένες χώρες, οι γυναίκες κοινωνικά πιστεύουμε ότι η θέση μας δεν είναι πια μόνο στο σπίτι, αλλά οι άνδρες είναι ακόμη εκεί που ήταν πάντα. Οι άνδρες πιστεύουν ακόμη κοινωνικά, ότι πρέπει να είναι οι κουβαλητές, ότι πρέπει ν' αντλούν την αυτοεκτίμησή τους από το πόσο ψηλά μπορούν να ανέλθουν πάνω από άλλους άνδρες στην κλίμακα της σταδιοδρομίας. Η φεμινιστική επανάσταση έχει πολύ δρόμο ακόμη. Σίγουρα δεν είναι ολοκληρωμένη. Αλλά 60 χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου "Το Θηλυκό Μυστήριο", πολλές γυναίκες έχουν πράγματι περισσότερες επιλογές από ό,τι οι άνδρες. Μπορούμε ν' αποφασίσουμε να είμαστε εργαζόμενες, η να παρέχουμε φροντίδα, ή κάποιο συνδυασμό των δυο. Όταν ένας άνδρας από την άλλη, αποφασίζει να είναι αυτός που προσφέρει φροντίδα, ρισκάρει τον ανδρισμό του. Οι φίλοι του ίσως να επαινέσουν την απόφασή του, αλλά κατά βάθος, δεν τον καταλαβαίνουν. Δεν είναι το μέτρο του άνδρα η προθυμία του να ανταγωνιστεί τους άλλους άνδρες για δύναμη και κύρος; Πολλές γυναίκες έχουν την ίδια άποψη όπως οι άνδρες. Ξέρουμε ότι πολλές γυναίκες ακόμη κρίνουν την ελκυστικότητα ενός άνδρα με βάση το ποσοστό επιτυχίας στην καριέρα του. Μια γυναίκα μπορεί να πάψει να ανήκει στο εργατικό δυναμικό και να είναι ακόμη μια γοητευτική σύντροφος. Για έναν άνδρα αυτή είναι μια επικίνδυνη πρόταση. Έτσι ως γονείς και σύντροφοι, θα πρέπει να μάθουμε στους γιούς και στους συζύγους μας να είναι οτιδήποτε θέλουν να είναι, είτε να φροντίζουν είτε να συντηρούν την οικογένεια. Θα πρέπει να τους μάθουμε να κάνουν κοινωνικά τη φροντίδα ελκυστική για τους άνδρες. (Χειροκρότημα)
So changing our workplaces and building infrastructures of care would make a big difference, but we're not going to get equally valued choices unless we change our culture, and the kind of cultural change required means re-socializing men. (Applause) Increasingly in developed countries, women are socialized to believe that our place is no longer only in the home, but men are actually still where they always were. Men are still socialized to believe that they have to be breadwinners, that to derive their self-worth from how high they can climb over other men on a career ladder. The feminist revolution still has a long way to go. It's certainly not complete. But 60 years after "The Feminine Mystique" was published, many women actually have more choices than men do. We can decide to be a breadwinner, a caregiver, or any combination of the two. When a man, on the other hand, decides to be a caregiver, he puts his manhood on the line. His friends may praise his decision, but underneath, they're scratching their heads. Isn't the measure of a man his willingness to compete with other men for power and prestige? And as many women hold that view as men do. We know that lots of women still judge the attractiveness of a man based in large part on how successful he is in his career. A woman can drop out of the work force and still be an attractive partner. For a man, that's a risky proposition. So as parents and partners, we should be socializing our sons and our husbands to be whatever they want to be, either caregivers or breadwinners. We should be socializing them to make caregiving cool for guys. (Applause)
Μπορώ ν' ακούσω πολλούς από εσάς να σκέφτονται, «Με τίποτε». Αλλά στην πραγματικότητα, η αλλαγή ήδη συμβαίνει. Τουλάχιστον στις Ηνωμένες πολιτείες, πολλοί άνδρες είναι περήφανοι για το μαγείρεμα, και παθιάζονται ειλικρινά πάνω από την κουζίνα. Παρευρίσκονται στα δωμάτια τοκετού. Παίρνουν πατρική άδεια όταν μπορούν. Μπορούν να πάνε βόλτα ένα μωρό ή να ηρεμήσουν ένα νήπιο το ίδιο καλά με τις γυναίκες τους, και όλο και περισσότεροι κάνουν πιο πολλές δουλειές στο σπίτι. Πράγματι υπάρχουν φοιτητές κολεγίων τώρα που αρχίζουν να λένε, «Θέλω να γίνω ένας μη εργαζόμενος μπαμπάς.» Αυτό ήταν εντελώς αδιανόητο 50 ή ακόμη και 30 χρόνια πριν. Στη Νορβηγία, όπου οι άνδρες παίρνουν αυτόματα τρίμηνη άδεια ανατροφής, αλλά την χάνουν αν αποφασίσουν να μην την πάρουν, ένας υψηλόβαθμος κυβερνητικός αξιωματούχος μου είπε ότι οι εταιρίες αρχίζουν να παρατηρούν τους πιθανούς άνδρες υπαλλήλους και να εκπλήσσονται αν δεν πήραν την άδειά τους όταν απέκτησαν παιδιά. Αυτό σημαίνει ότι αρχίζει να φαίνεται σαν ένα κουσούρι του χαρακτήρα το να μην θέλει κάποιος να είναι πατέρας πλήρους απασχόλησης.
I can almost hear lots of you thinking, "No way." But in fact, the change is actually already happening. At least in the United States, lots of men take pride in cooking, and frankly obsess over stoves. They are in the birthing rooms. They take paternity leave when they can. They can walk a baby or soothe a toddler just as well as their wives can, and they are increasingly doing much more of the housework. Indeed, there are male college students now who are starting to say, "I want to be a stay-at-home dad." That was completely unthinkable 50 or even 30 years ago. And in Norway, where men have an automatic three month's paternity leave, but they lose it if they decide not to take it, a high government official told me that companies are starting to look at prospective male employees and raise an eyebrow if they didn't in fact take their leave when they had kids. That means that it's starting to seem like a character defect not to want to be a fully engaged father.
Με ανέθρεψαν να πιστεύω ότι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών σήμαινε το να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να πάμε τις γυναίκες στην κορυφή. Ελπίζω ακόμη ότι θα ζήσω αρκετά για να δω άνδρες και γυναίκες ν' αντιπροσωπεύονται ισότιμα σε όλα τα επίπεδα του εργατικού δυναμικού. Αλλά έχω φτάσει να πιστεύω ότι πρέπει να εκτιμούμε την οικογένεια στον ίδιο ακριβώς βαθμό με την δουλειά και ότι θα πρέπει να εξετάσουμε την ιδέα ότι κάνοντας το σωστό γι' αυτούς που αγαπάμε μας κάνει όλους μας καλύτερους σε ό,τι καταπιαστούμε.
So I was raised to believe that championing women's rights meant doing everything we could to get women to the top. And I still hope that I live long enough to see men and women equally represented at all levels of the work force. But I've come to believe that we have to value family every bit as much as we value work, and that we should entertain the idea that doing right by those we love will make all of us better at everything we do.
Τριάντα χρόνια πριν, η Κάρολ Γκίλιγκαν, μία θαυμάσια ψυχολόγος μελέτησε κορίτσια στην εφηβεία και αναγνώρισε μια ηθική φροντίδας, ένα στοιχείο της ανθρώπινης φύσης εξίσου σημαντικό με την ηθική της δικαιοσύνης. Αποδεικνύεται ότι το «δεν νοιάζεσαι» είναι στον ίδιο ακριβώς βαθμό κομμάτι του ποιοι είμαστε όπως το «αυτό είναι άδικο». Ο Μπιλ Γκέιτς συμφωνεί. Υποστηρίζει ότι οι δυο μεγάλες δυνάμεις της ανθρώπινης φύσης είναι η ιδιοτέλεια και η φροντίδα για τους άλλους Ας τα βάλουμε και τα δυο μαζί. Ας κάνουμε την φεμινιστική επανάσταση μια ανθρωπιστική επανάσταση. Σαν ολοκληρωμένα ανθρώπινα όντα, θα γίνουμε και καλύτεροι πάροχοι φροντίδας και βιοποριστές. Ίσως να νομίζετε ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί, αλλά μεγάλωσα σε μια κοινωνία όπου η μητέρα μου έβγαζε μικρά βάζα με τσιγάρα για το δείπνο, όπου μαύροι και λευκοί χρησιμοποιούσαν χωριστές τουαλέτες, και όπου οι πάντες ισχυρίζονταν ότι ήταν ετεροφυλόφιλοι. Σήμερα, όχι τόσο πολύ. Η επανάσταση για την ανθρώπινη ισότητα μπορεί να συμβεί. Συμβαίνει. Θα συμβεί. Σε ποιόν βαθμό και πόσο γρήγορα εξαρτάται από εμάς.
Thirty years ago, Carol Gilligan, a wonderful psychologist, studied adolescent girls and identified an ethic of care, an element of human nature every bit as important as the ethic of justice. It turns out that "you don't care" is just as much a part of who we are as "that's not fair." Bill Gates agrees. He argues that the two great forces of human nature are self-interest and caring for others. Let's bring them both together. Let's make the feminist revolution a humanist revolution. As whole human beings, we will be better caregivers and breadwinners. You may think that can't happen, but I grew up in a society where my mother put out small vases of cigarettes for dinner parties, where blacks and whites used separate bathrooms, and where everybody claimed to be heterosexual. Today, not so much. The revolution for human equality can happen. It is happening. It will happen. How far and how fast is up to us.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
( Χειροκρότημα )
(Applause)