Θα ήθελα να ξεκινήσω και να σας πω λίγα πράγματα για την κοινωνική μου ζωή, που, το ξέρω, μπορεί να φαίνονται άσχετα, αλλά δεν είναι.
I need to start by telling you a little bit about my social life, which I know may not seem relevant, but it is.
Όταν οι άνθρωποι με συναντούν σε πάρτυ και μαθαίνουν ότι είμαι καθηγήτρια Αγγλικών με ειδίκευση στη γλώσσα, γενικά έχουν δύο αντιδράσεις. Μια κατηγορία ανθρώπων τρομάζουν. (Γέλιο) Συνήθως λένε κάτι, όπως, «Αχ, μάλλον θα πρέπει να προσέχω τι λέω. Είμαι σίγουρος ότι θα προσέξεις κάθε λάθος που κάνω.» Και έπειτα σταματάνε να μιλούν. (Γέλια) Και περιμένουν να φύγω για να μιλήσουν με κάποιον άλλο. Η άλλη κατηγορία ανθρώπων, τα μάτια τους φωτίζονται, και λένε, «Είσαι ακριβώς ο άνθρωπος με τον οποίο θέλω να μιλήσω." Και μετά μου μιλούν για οτιδήποτε θεωρούν ότι πάει στραβά με την Αγγλική γλώσσα. (Γέλια)
When people meet me at parties and they find out that I'm an English professor who specializes in language, they generally have one of two reactions. One set of people look frightened. (Laughter) They often say something like, "Oh, I'd better be careful what I say. I'm sure you'll hear every mistake I make." And then they stop talking. (Laughter) And they wait for me to go away and talk to someone else. The other set of people, their eyes light up, and they say, "You are just the person I want to talk to." And then they tell me about whatever it is they think is going wrong with the English language.
Πριν δυο βδομάδες, ήμουν σε πάρτι με δείπνο και ο άντρας στα δεξιά μου άρχισε να μου λέει για όλους τους τρόπους με τους οποίος το διαδίκτυο υποβαθμίζει την αγγλική γλώσσα. Ανέφερε το Facebook, και είπε, «Defriend (=Σβήνω από φίλο); Υπάρχει τέτοια λέξη;»
(Laughter) A couple of weeks ago, I was at a dinner party and the man to my right started telling me about all the ways that the Internet is degrading the English language. He brought up Facebook, and he said,
Θέλω να μείνω λίγο σε αυτή την ερώτηση: Τι κάνει μια λέξη πραγματική; Ο συνδαιτημόνας μου και εγώ ξέρουμε τι σημαίνει «σβήνω από φίλο» (defriend), κι έτσι, πότε μια καινούρια λέξη, όπως το "defriend", γίνεται πραγματική; Ποιός τελικά έχει αρμοδιότητα να βγάζει τέτοιες επίσημες αποφάσεις για τις λέξεις; Για αυτά τα ερωτήματα θα ήθελα να μιλήσω σήμερα.
"To defriend? I mean, is that even a real word?" I want to pause on that question: What makes a word real? My dinner companion and I both know what the verb "defriend" means, so when does a new word like "defriend" become real? Who has the authority to make those kinds of official decisions about words, anyway?
Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν λένε ότι μια λέξη δεν υπάρχει, εννοούν ότι δεν εμφανίζεται σε ένα κανονικό λεξικό. Αυτό, φυσικά, δημιουργεί ένα πλήθος ερωτημάτων, ανάμεσά τους το ποιός γράφει τα λεξικά;
Those are the questions I want to talk about today. I think most people, when they say a word isn't real, what they mean is, it doesn't appear in a standard dictionary. That, of course, raises a host of other questions, including, who writes dictionaries?
Πριν προχωρήσω παραπέρα, επιτρέψτε μου να διασαφηνίσω το ρόλο μου σε όλο αυτό. Δεν γράφω λεξικά. Παρόλα αυτά, συλλέγω νέες λέξεις όπως περίπου κάνουν οι εκδότες λεξικών, και το ωραίο του να είσαι ιστορικός της Αγγλικής γλώσσας είναι ότι το αποκαλώ αυτό «έρευνα.» Όταν διδάσκω την ιστορία της Αγγλικής γλώσσας, ζητώ από τους φοιτητές να μου διδάξουν δύο νέες λέξεις της αργκό πριν ξεκινήσω το μάθημα. Όλα αυτά τα χρόνια, έχω μάθει μερικές υπέροχες νέες λέξεις της αργκό με αυτόν τον τρόπο, όπως το "hangry", που (Χειροκρότημα) που λέγεται όταν είσαι γκρινιάρης ή θυμωμένος (=angry) επειδή πεινάς (=hungry), και το "adorkable", όταν είσαι αξιαγάπητος (adorable) με έναν ανόητο (dorky) τρόπο, ξεκάθαρα καταπληκτικές λέξεις, που γεμίζουν σημαντικά κενά της Αγγλικής γλώσσας. (Γέλια) Αλλά πόσο πραγματικές είναι, αν τις χρησιμοποιούμε κατά βάση στην αργκό και δεν εμφανίζονται ακόμα σε λεξικό;
Before I go any further, let me clarify my role in all of this. I do not write dictionaries. I do, however, collect new words much the way dictionary editors do, and the great thing about being a historian of the English language is that I get to call this "research." When I teach the history of the English language, I require that students teach me two new slang words before I will begin class. Over the years, I have learned some great new slang this way, including "hangry," which -- (Applause) — which is when you are cranky or angry because you are hungry, and "adorkable," which is when you are adorable in kind of a dorky way, clearly, terrific words that fill important gaps in the English language. (Laughter) But how real are they if we use them primarily as slang and they don't yet appear in a dictionary?
Και μ' αυτό, ας πάμε στα λεξικά. Θα το κάνω αυτό με ανάταση χεριών: Πόσοι από εσάς ανατρέχετε ακόμα τακτικά σε ένα λεξικό, έντυπο ή ηλεκτρονικό; Εντάξει, όπως φαίνεται, οι περισσότεροι από εσάς. Τώρα μια δεύτερη ερώτηση. Πάλι με την ανάταση χεριών: Πόσοι από εσάς έχετε ψάξει ποτέ ποιος εξέδωσε το λεξικό που χρησιμοποιείτε; Εντάξει, πολύ λιγότεροι. Κατά κάποιον τρόπο, ξέρουμε ότι υπάρχουν ανθρώπινα χέρια πίσω από τα λεξικά, αλλά πραγματικά δεν είμαστε σίγουροι σε ποιους ανήκουν αυτά τα χέρια. Πραγματικά αυτό με συναρπάζει. Ακόμη και οι πιο επικριτικοί άνθρωποι εκεί έξω δεν είναι τόσο επικριτικοί απέναντι στα λεξικά, δεν κάνουν διακρίσεις μεταξύ τους και δεν κάνουν ένα σωρό ερωτήσεις σχετικά με το ποιός τα εξέδωσε. Απλώς σκεφτείτε τη φράση "Ψάξ' το στο λεξικό" που υποδηλώνει ότι όλα τα λεξικά είναι ακριβώς το ίδιο. Σκεφτείτε τη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου, όπου πηγαίνετε στο αναγνωστήριο, και εκεί υπάρχει ένα μεγάλο λεξικό πάνω σε ένα αναλόγιο σε τιμητική θέση, ανοιχτό, ώστε να μπορούμε να σταθούμε μπροστά του για να πάρουμε απαντήσεις.
With that, let's turn to dictionaries. I'm going to do this as a show of hands: How many of you still regularly refer to a dictionary, either print or online? Okay, so that looks like most of you. Now, a second question. Again, a show of hands: How many of you have ever looked to see who edited the dictionary you are using? Okay, many fewer. At some level, we know that there are human hands behind dictionaries, but we're really not sure who those hands belong to. I'm actually fascinated by this. Even the most critical people out there tend not to be very critical about dictionaries, not distinguishing among them and not asking a whole lot of questions about who edited them. Just think about the phrase "Look it up in the dictionary," which suggests that all dictionaries are exactly the same. Consider the library here on campus, where you go into the reading room, and there is a large, unabridged dictionary up on a pedestal in this place of honor and respect lying open so we can go stand before it
Όμως, μην με παρεξηγείτε, τα λεξικά είναι φανταστικές πηγές, αλλά είναι φτιαγμένα από τον άνθρωπο και δεν είναι διαχρονικά. Ως καθηγήτρια εκπλήσσομαι που λέμε στους φοιτητές να αντιμετωπίζουν κριτικά κάθε κείμενο που διαβάζουν, κάθε ιστοσελίδα που επισκέπτονται, εκτός από τα λεξικά, τα οποία τείνουμε να αντιμετωπίζουμε σαν να μην έχουν συγγραφέα, σαν να ήρθαν από το πουθενά για να μας δώσουν απαντήσεις για το τι σημαίνουν πραγματικά οι λέξεις. Εδώ είναι το ζήτημα: Αν ρωτήσετε τους εκδότες λεξικών, θα σας πουν ότι προσπαθούν να συμβαδίσουν μαζί μας καθώς εμείς αλλάζουμε τη γλώσσα. Παρακολουθούν τι λέμε και τι γράφουμε και προσπαθούν να καταλάβουν τι θα μείνει και τι δεν πρόκειται να μείνει. Πρέπει να ρισκάρουν, επειδή θέλουν να φαίνονται ενήμεροι και να πιάσουν τις λέξεις που θα τα καταφέρουν, όπως το LOL, αλλά δε θέλουν να φανούν παράλογοι και να συμπεριλάβουν λέξεις που δε θα τα καταφέρουν, και μάλλον μια λέξη που παρακολουθούν τώρα είναι το YOLO (You Only Live Once = Ζεις μόνο μια φορά)
to get answers. Now, don't get me wrong, dictionaries are fantastic resources, but they are human and they are not timeless. I'm struck as a teacher that we tell students to critically question every text they read, every website they visit, except dictionaries, which we tend to treat as un-authored, as if they came from nowhere to give us answers about what words really mean. Here's the thing: If you ask dictionary editors, what they'll tell you is they're just trying to keep up with us as we change the language. They're watching what we say and what we write and trying to figure out what's going to stick and what's not going to stick. They have to gamble, because they want to appear cutting edge and catch the words that are going to make it, such as LOL, but they don't want to appear faddish and include the words that aren't going to make it, and I think a word that they're watching right now is YOLO, you only live once.
Τώρα, κάνω παρέα με εκδότες λεξικών, και μάλλον θα εκπλαγείτε με ένα από τα μέρη που συχνάζουμε. Κάθε Ιανουάριο, πηγαίνουμε στην ετήσια συγκέντρωση της Αμερικανικής Κοινότητας Διαλεκτικής όπου, ανάμεσα σε άλλα, ψηφίζουμε τη λέξη της χρονιάς. Έρχονται περίπου 200 ή 300 άνθρωποι, μερικοί από τους πιο γνωστούς γλωσσολόγους των ΗΠΑ. Για να καταλάβετε το πνεύμα της συγκέντρωσης, συμβαίνει ακριβώς πριν από την ώρα των κοκτέιλ. Όλοι όσοι έρχονται ψηφίζουν. Ο πιο σημαντικός κανόνας είναι ότι μπορείς να ψηφίσεις μόνο με ένα χέρι. Στο παρελθόν, μερικές από τις λέξεις που κέρδισαν ήταν το "tweet" το 2009 και το "hashtag" το 2012. Το "chad" ήταν η λέξη της χρονιάς το 2000, γιατί ποιος ήξερε τι ήταν "chad" πριν το 2000, και "WMD" το 2002.
Now I get to hang out with dictionary editors, and you might be surprised by one of the places where we hang out. Every January, we go to the American Dialect Society annual meeting, where among other things, we vote on the word of the year. There are about 200 or 300 people who come, some of the best known linguists in the United States. To give you a sense of the flavor of the meeting, it occurs right before happy hour. Anyone who comes can vote. The most important rule is that you can vote with only one hand. In the past, some of the winners have been "tweet" in 2009 and "hashtag" in 2012. "Chad" was the word of the year in the year 2000, because who knew what a chad was before 2000, and "WMD" in 2002.
Έχουμε και άλλες κατηγορίες στις οποίες ψηφίζουμε, και η αγαπημένη μου κατηγορία είναι η πιο ευφάνταστη λέξη της χρονιάς. Προηγούμενες νικήτριες λέξεις σ' αυτήν την κατηγορία συμπεριελάμβαναν το "recombobulation area", ένας χώρος στο Αεροδρόμιο Μιλγουόκι μετά τον έλεγχο ασφαλείας, όταν «ανασυντάσσεσαι». (Γέλια) Μπορείς να φορέσεις τη ζώνη σου, να βάλεις τον υπολογιστή πάλι στην τσάντα σου. Και η σταθερά αγαπημένη μου λέξη σ' αυτή την ψηφοφορία, είναι το "multi-slacking". (Γέλια) Το multi-slacking είναι να έχεις πολλαπλά παράθυρα ανοιχτά στην οθόνη ώστε να φαίνεται σαν να δουλεύεις ενώ εσύ χαζεύεις στο διαδίκτυο. (Γέλια) (Χειροκρότημα)
Now, we have other categories in which we vote too, and my favorite category is most creative word of the year. Past winners in this category have included "recombobulation area," which is at the Milwaukee Airport after security, where you can recombobulate. (Laughter) You can put your belt back on, put your computer back in your bag. And then my all-time favorite word at this vote, which is "multi-slacking." (Laughter) And multi-slacking is the act of having multiple windows up on your screen so it looks like you're working when you're actually goofing around on the web. (Laughter) (Applause)
Θα μείνουν όλες αυτές οι λέξεις; Σίγουρα όχι. Και έχουμε κάνει κάποιες αμφιλεγόμενες επιλογές, για παράδειγμα το 2006 που η λέξη της χρονιάς ήταν το "plutoed", που σήμαινε «υποβιβασμένος.» (Γέλια) Αλλά μερικές από τις προηγούμενες νικήτριες τώρα φαίνονται εντελώς συνηθισμένες, όπως το "app" και το "e" ως πρόθημα, και το "google" ως ρήμα.
Will all of these words stick? Absolutely not. And we have made some questionable choices, for example in 2006 when the word of the year was "Plutoed," to mean demoted. (Laughter) But some of the past winners now seem completely unremarkable, such as "app" and "e" as a prefix, and "google" as a verb.
Λοιπόν, μερικές εβδομάδες πριν την ψηφοφορία μας, το Πανεπιστήμιο Lake Superior State εκδίδει τη δική του λίστα των απαγορευμένων λέξεων της χρονιάς. Και αυτό που είναι εκπληκτικό είναι ότι πραγματικά συνήθως μεγάλη επικάλυψη της δικής τους λίστας με τη λίστα που εμείς εξετάζουμε ως λέξεις της χρονιάς, και αυτό γιατί παρατηρούμε το ίδιο πράγμα. Παρατηρούμε τις λέξεις που προβάλλονται πολύ. Είναι πραγματικά θέμα στάσης. Ενοχλείστε από τη γλωσσική μόδα και τη γλωσσική αλλαγή, ή τη βρίσκετε διασκεδαστική και ενδιαφέρουσα, κάτι που αξίζει μελέτης ως ένα κομμάτι μιας ζωντανής γλώσσας;
Now, a few weeks before our vote, Lake Superior State University issues its list of banished words for the year. What is striking about this is that there's actually often quite a lot of overlap between their list and the list that we are considering for words of the year, and this is because we're noticing the same thing. We're noticing words that are coming into prominence. It's really a question of attitude. Are you bothered by language fads and language change, or do you find it fun, interesting, something worthy of study
Η λίστα του Πανεπιστημίου Lake Superior State συνεχίζει μια αρκετά μακρά παράδοση στα Αγγλικά με διαμαρτυρίες για τις καινούριες λέξεις. Εδώ είναι, λοιπόν, ο κοσμήτορας Χένρι Άλφορντ το 1875 που προβληματίζεται πολύ γιατί το "desirability" είναι πραγματικά μια απαίσια λέξη. Το 1760 ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν έγραψε ένα γράμμα στον Ντέιβιντ Χιουμ αποκηρύσσοντας ως κακή τη λέξη "colonize" (= αποικώ).
as part of a living language? The list by Lake Superior State University continues a fairly long tradition in English of complaints about new words. So here is Dean Henry Alford in 1875, who was very concerned that "desirability" is really a terrible word. In 1760, Benjamin Franklin wrote a letter to David Hume
Με το πέρασμα των χρόνων, έχουμε δει επίσης ανησυχίες για νέες προφορές. Εδώ ο Σάμουελ Ρότζερς το 1855 που προβληματίζεται για κάποιες μοντέρνες προφορές τις οποίες βρίσκει προσβλητικές, και λέει ότι «σαν να μην έφτανε το "contemplate", το "balcony" με αηδιάζει.» (Γέλια) Η λέξη είναι δανεισμένη από τα ιταλικά και προφερόταν /μπαλ-κό-νι/
giving up the word "colonize" as bad. Over the years, we've also seen worries about new pronunciations. Here is Samuel Rogers in 1855 who is concerned about some fashionable pronunciations that he finds offensive, and he says "as if contemplate were not bad enough, balcony makes me sick." (Laughter) The word is borrowed in from Italian and it was pronounced bal-COE-nee.
Αυτά τα παράπονα μας φαίνονται τώρα γραφικά, αν όχι απολύτως "adorkable." (Γέλια) αλλά εδώ είναι το ζήτημα: Ακόμη εκνευριζόμαστε με τη γλωσσική αλλαγή. Έχω έναν ολόκληρο φάκελο στο γραφείο μου με άρθρα εφημερίδων που εκφράζουν προβληματισμό για νόθες λέξεις που δε θα έπρεπε να έχουν μπει στο λεξικό, ανάμεσά τους και το "LOL", όταν μπήκε στο Αγγλικό Λεξικό Όξφορντ, και το "defriend" όταν μπήκε στο Αμερικανικό Λεξικό Όξφορντ. Επίσης έχω άρθρα που εκφράζουν προβληματισμό για το "invite" ως ουσιαστικό, το "impact" ως ρήμα, γιατί μόνο τα δόντια μπορούν να επηρεαστούν (impacted) και το "incentivize" περιγράφεται σαν "άξεστο, γραφειοκρατικό λάθος".
These complaints now strike us as quaint, if not downright adorkable -- (Laughter) -- but here's the thing: we still get quite worked up about language change. I have an entire file in my office of newspaper articles which express concern about illegitimate words that should not have been included in the dictionary, including "LOL" when it got into the Oxford English Dictionary and "defriend" when it got into the Oxford American Dictionary. I also have articles expressing concern about "invite" as a noun, "impact" as a verb, because only teeth can be impacted, and "incentivize" is described
Λοιπόν, δεν είναι ότι οι εκδότες λεξικών αδιαφορούν για αυτά τα είδη αντιμετώπισης της γλώσσας. Προσπαθούν να μας παρέχουν μια καθοδήγηση για τις λέξεις που θεωρούνται αργκό, ή ανεπίσημες ή προσβλητικές, συχνά με τους χαρακτηρισμούς χρήσης, αλλά βρίσκονται σε μια δύσκολη θέση επειδή προσπαθούν να περιγράψουν τι κάνουμε, και ξέρουν ότι συχνά ανατρέχουμε στα λεξικά για να βρούμε πληροφόρηση για την καλή ή κατάλληλη χρήση των λέξεων. Σε απάντηση, τα λεξικά της Αμερικανικής Κληρονομιάς περιλαμβάνουν σημειώσεις χρήσης. Οι σημειώσεις χρήσης βρίσκονται σε λέξεις που είναι κάπως προβληματικές, και ένας τρόπος να γίνουν προβληματικές είναι όταν αλλάζει το νόημά τους. Οι σημειώσεις χρήσης περιλαμβάνουν πολύ ανθρώπινες αποφάσεις, και πιστεύω ότι ως χρήστες λεξικών, συχνά δε αντιλαμβανόμαστε αυτές τις ανθρώπινες αποφάσεις όπως θα έπρεπε. Για να δείξω τι εννοώ, θα δούμε ένα παράδειγμα αλλά πριν το δούμε, θέλω να σας εξηγήσω τι προσπαθούν οι εκδότες να αντιμετωπίσουν με τις σημειώσεις χρήσης.
as "boorish, bureaucratic misspeak." Now, it's not that dictionary editors ignore these kinds of attitudes about language. They try to provide us some guidance about words that are considered slang or informal or offensive, often through usage labels, but they're in something of a bind, because they're trying to describe what we do, and they know that we often go to dictionaries to get information about how we should use a word well or appropriately. In response, the American Heritage Dictionaries include usage notes. Usage notes tend to occur with words that are troublesome in one way, and one of the ways that they can be troublesome is that they're changing meaning. Now usage notes involve very human decisions, and I think, as dictionary users, we're often not as aware of those human decisions as we should be. To show you what I mean, we'll look at an example, but before we do, I want to explain what the dictionary editors are trying to deal with in this usage note.
Σκεφτείτε τη λέξη "peruse" (= διαβάζω) και το πώς χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη. Υποθέτω ότι πολλοί από εσάς σκέφτεστε διαβάζω βιαστικά, ρίχνω μια ματιά, διαβάζω γρήγορα. Μερικοί ίσως συμπεριλαμβάνετε και λίγο περπάτημα, επειδή περιδιαβάζετε (peruse) τα ράφια του μπακάλικου, ή κάτι τέτοιο. Θα εκπλαγείτε αν μάθετε ότι αν κοιτάξετε στα επίσημα λεξικά, ο πρώτος ορισμός θα είναι «διαβάζω προσεκτικά», ή «εντρυφώ». Το λεξικό American Heritage έχει αυτό ως πρώτο ορισμό. Μετά έχουν ως δεύτερο ορισμό το «διαβάζω βιαστικά», και δίπλα λένε «πρόβλημα χρήσης». (Γέλια) Και μετά περιλαμβάνουν μια σημείωση χρήσης, που αξίζει να τη δούμε.
Think about the word "peruse" and how you use that word. I would guess many of you are thinking of skim, scan, reading quickly. Some of you may even have some walking involved, because you're perusing grocery store shelves, or something like that. You might be surprised to learn that if you look in most standard dictionaries, the first definition will be to read carefully, or pore over. American Heritage has that as the first definition. They then have, as the second definition, skim, and next to that, they say "usage problem." (Laughter) And then they include a usage note, which is worth looking at.
Ορίστε λοιπόν η σημείωση χρήσης: «Το peruse σήμαινε για πολύ καιρό «εξετάζω»... Αλλά συχνά χρησιμοποιείται πιο χαλαρά και σημαίνει απλώς «διαβάζω»"... Η επέκταση της λέξης να σημαίνει «ρίχνω γρήγορη ματιά» παραδοσιακά θεωρείται ως λάθος, αλλά τα αποτελέσματα της κάλπης δείχνουν ότι γίνεται κάπως πιο αποδεκτό. Όταν ερωτήθηκαν για την πρόταση: «Είχα μόνο μια στιγμή για να διαβάσω (peruse) το εγχειρίδιο» το 66% της επιτροπής [Χρήσης] το βρήκαν μη αποδεκτό το 1988, 58% το 1999, και 48% το 2011.»
So here's the usage note: "Peruse has long meant 'to read thoroughly'... But the word is often used more loosely, to mean simply 'to read.'... Further extension of the word to mean 'to glance over, skim,' has traditionally been considered an error, but our ballot results suggest that it is becoming somewhat more acceptable. When asked about the sentence, 'I only had a moment to peruse the manual quickly,' 66 percent of the [Usage] Panel found it unacceptable in 1988, 58 percent in 1999, and 48 percent in 2011."
Α, η Επιτροπή Χρήσης, αυτό το έμπιστο σώμα γλωσσικών αυθεντιών που γίνεται πιο επιεικές για αυτό. Αυτό που ελπίζω ότι σκέφτεστε τώρα είναι, «Μια στιγμή, ποιος είναι στην Επιτροπή Χρήσης; Και τι πρέπει να κάνω με τις διακηρύξεις τους;" Αν κοιτάξετε τις πρώτες σελίδες των Λεξικών American Heritage πράγματι θα βρείτε τα ονόματα των μελών της Επιτροπής Χρήσης. Αλλά ποιος κοιτάζει τις πρώτες σελίδες; Υπάρχουν περίπου 200 άνθρωποι στην Επιτροπή Χρήσης. Ανάμεσά τους ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι, δημιουργικοί συγγραφείς. Υπάρχει ένα δικαστής του Αρείου Πάγου και μερικοί γλωσσολόγοι. Από το 2005 η λίστα περιλαμβάνει κι εμένα. (Χειροκρότημα)
Ah, the Usage Panel, that trusted body of language authorities who is getting more lenient about this. Now, what I hope you're thinking right now is, "Wait, who's on the Usage Panel? And what should I do with their pronouncements?" If you look in the front matter of American Heritage Dictionaries, you can actually find the names of the people on the Usage Panel. But who looks at the front matter of dictionaries? There are about 200 people on the Usage Panel. They include academicians, journalists, creative writers. There's a Supreme Court justice on it and a few linguists. As of 2005, the list includes me. (Applause)
Και να τι μπορούμε να κάνουμε για σας. Μπορούμε να σας δώσουμε μια εικόνα του φάσματος των απόψεων για την υπό διαμάχη χρήση. Αυτός είναι και θα έπρεπε να είναι ο βαθμός της εξουσίας μας. Δεν είμαστε μια ακαδημία γλώσσας. Σχεδόν μια φορά το χρόνο λαμβάνω ένα δελτίο που με ρωτάει αν οι νέες χρήσεις, οι νέες προφορές, τα νέα νοήματα, είναι αποδεκτά.
Here's what we can do for you. We can give you a sense of the range of opinions about contested usage. That is and should be the extent of our authority. We are not a language academy. About once a year, I get a ballot that asks me about whether new uses,
Και να τι κάνω για να συμπληρώσω το δελτίο. Προσέχω τι λένε και τι γράφουν οι άλλοι άνθρωποι. Δεν προσέχω τι μου αρέσει και τι δε μου αρέσει σε σχέση με την Αγγλική γλώσσα. Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας: Δε μου αρέσει η λέξη "impactful" αλλά αυτό δεν έχει σχέση με το αν το "impactful" καθιερώνεται και γίνεται πιο αποδεκτό στο γραπτό λόγο. Έτσι, για να είμαι σωστή, αυτό που κάνω είναι να δω τη χρήση, που συνήθως περιλαμβάνει αναζήτηση σε βάσεις δεδομένων, όπως τα Google Books. Αν ψάξετε το "impactful" στα Google Books, να τι θα βρείτε. Λοιπόν, σίγουρα φαίνεται ότι το "impactful" αποδεικνύεται χρήσιμο για έναν μεγάλο αριθμό συγγραφέων, και γίνεται όλο και πιο χρήσιμο τα τελευταία 20 χρόνια.
new pronunciations, new meanings, are acceptable. Now here's what I do to fill out the ballot. I listen to what other people are saying and writing. I do not listen to my own likes and dislikes about the English language. I will be honest with you: I do not like the word "impactful," but that is neither here nor there in terms of whether "impactful" is becoming common usage and becoming more acceptable in written prose. So to be responsible, what I do is go look at usage, which often involves going to look at online databases such as Google Books. Well, if you look for "impactful" in Google Books, here is what you find. Well, it sure looks like "impactful" is proving useful for a certain number of writers, and has become more and more useful
Τώρα, πρόκειται να γίνουν αλλαγές που δεν αρέσουν σε όλους μας στη γλώσσα. Θα γίνουν τέτοιες αλλαγές που θα σκέφτεστε «Αλήθεια; Πρέπει η γλώσσα να αλλάξει έτσι;» Αυτό που εννοώ είναι ότι δεν πρέπει βιαστικά να αποφασίσουμε ότι αυτή η αλλαγή είναι απαίσια, να βιαστούμε λιγότερο να επιβάλλουμε τις γλωσσικές μας αρέσκειες ή δυσαρέσκειες στους άλλους ανθρώπους, και θα πρέπει να είμαστε πολύ διστακτικοί πριν σκεφτούμε ότι η Αγγλική γλώσσα βρίσκεται σε κίνδυνο. Δε βρίσκεται. Είναι πλούσια και ζωντανή και γεμάτη με τη δημιουργικότητα των ομιλητών που τη μιλούν. Αναδρομικά, θεωρούμε ότι είναι εκπληκτικό ότι η λέξη "nice" (=καλός) σήμαινε ανόητος και ότι η λέξη "decimate" (=αποδεκατίζω) σήμαινε ότι σκοτώνω τον έναν στους δέκα. (Γέλια) Πιστεύουμε ότι ο Μπεν Φράνκλιν γινόταν ανόητος όταν ανησυχούσε για το "notice" (=παρατηρώ) ως ρήμα. Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Θα φαινόμαστε αρκετά ανόητοι σε εκατό χρόνια ανησυχώντας για το "impact" ως ρήμα και το "invite" ως ουσιαστικό. Η γλώσσα δε θα αλλάξει τόσο γρήγορα ώστε να μην μπορούμε να συμβαδίσουμε. Η γλώσσα απλά δεν λειτουργεί έτσι. Ελπίζω ότι αυτό που θα κάνετε θα είναι να δείτε τη γλωσσική αλλαγή όχι ως ανησυχητική αλλά ως διασκεδαστική και συναρπαστική, όπως κάνουν και οι εκδότες λεξικών. Ελπίζω ότι θα μπορείτε να απολαμβάνετε να είστε μέρος της δημιουργικότητας που ανακατασκευάζει συνεχώς τη γλώσσα μας και τη διατηρεί ακμαία.
over the last 20 years. Now, there are going to be changes that all of us don't like in the language. There are going to be changes where you think, "Really? Does the language have to change that way?" What I'm saying is, we should be less quick to decide that that change is terrible, we should be less quick to impose our likes and dislikes about words on other people, and we should be entirely reluctant to think that the English language is in trouble. It's not. It is rich and vibrant and filled with the creativity of the speakers who speak it. In retrospect, we think it's fascinating that the word "nice" used to mean silly, and that the word "decimate" used to mean to kill one in every 10. (Laughter) We think that Ben Franklin was being silly to worry about "notice" as a verb. Well, you know what? We're going to look pretty silly in a hundred years for worrying about "impact" as a verb and "invite" as a noun. The language is not going to change so fast that we can't keep up. Language just doesn't work that way. I hope that what you can do is find language change not worrisome but fun and fascinating, just the way dictionary editors do. I hope you can enjoy being part of the creativity that is continually remaking
Πώς μπαίνει λοιπόν μια λέξη σε ένα λεξικό; Μπαίνει επειδή τη χρησιμοποιούμε και συνεχίζουμε να τη χρησιμοποιούμε, και οι εκδότες λεξικών μας παρατηρούν. Αν σκέφτεστε, «Αλλά αυτό επιτρέπει σε όλους μας να αποφασίζουμε τι σημαίνουν οι λέξεις», θα έλεγα, «Ναι, μας επιτρέπει και πάντα μας επέτρεπε». Τα λεξικά είναι θαυμάσιοι οδηγοί και πηγές, αλλά δεν υπάρχει εκεί έξω κάποια αντικειμενική αυθεντία στα λεξικά που να είναι ο τελικός κριτής για το τι σημαίνουν οι λέξεις. Αν μια κοινότητα ομιλητών χρησιμοποιεί μια λέξη και ξέρει τι σημαίνει, τότε είναι πραγματική. Αυτή η λέξη μπορεί να είναι αργκό, αυτή η λέξη μπορεί να είναι ανεπίσημη, μπορεί να είναι μια λέξη που θεωρείτε παράλογη ή άχρηστη, αλλά αυτή η λέξη που χρησιμοποιούμε, αυτή η λέξη είναι πραγματική.
our language and keeping it robust. So how does a word get into a dictionary? It gets in because we use it and we keep using it, and dictionary editors are paying attention to us. If you're thinking, "But that lets all of us decide what words mean," I would say, "Yes it does, and it always has." Dictionaries are a wonderful guide and resource, but there is no objective dictionary authority out there that is the final arbiter about what words mean. If a community of speakers is using a word and knows what it means, it's real. That word might be slangy, that word might be informal, that word might be a word that you think is illogical or unnecessary, but that word that we're using,
Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
that word is real. Thank you.