Did you know that one of the first fertility drugs was made from the pee of Catholic nuns, and that even the Pope got involved? So, this is totally true. Back in the 1950s, scientists knew that when women enter menopause, they start releasing high levels of fertility hormones in their urine. But there was this doctor named Bruno Lunenfeld, who wondered if he could actually isolate those hormones from the urine and use it to help women who are having trouble getting pregnant. Obviously, the problem with this was that in order to test this idea, he needed a lot of pee from older women. And that is not an easy thing to find. So he and his colleagues got special permission from the Pope to collect gallons and gallons of urine from hundreds of older Catholic nuns. And in doing so, he actually isolated hormones that are still used to help women get pregnant today, though now, they can be synthesized in a lab, and gallons of pee aren't necessary.
Чи ви знаєте, що одні з найперших ліків від безпліддя були виготовлені із сечі католицьких черниць, і дозвіл на це дав Папа Римський? Так, це цілковита правда. Ще в 1950-ті науковцям було відомо, що з настанням менопаузи у сечі жінок підвищується рівень репродуктивних гормонів. Але доктор Бруно Люненфельд хотів з'ясувати іще дещо: чи можна виділити ці гормони із сечі, і використати їх, щоб допомогти жінкам, які не можуть завагітніти? Основна складність полягала в тому, що для перевірки цієї ідеї потрібно було дуже багато сечі жінок, які досягли менопаузи. А зібрати таку кількість сечі досить непросто. Тож Люненфельд і його колеги отримали спеціальний дозвіл від Папи, що дало можливість зібрати літри сечі від католицьких черниць старшого віку. І в результаті дослідів справді вдалось виділити гормони, які й зараз використовуються при лікуванні безпліддя, хоча тепер ці гормони виготовляються у лабораторії, і щоб їх отримати, вже не потрібно збирати сечу.
So why am I standing up here, telling this wonderfully intellectual audience about nun pee? Well, I'm a science journalist and multimedia producer, who has always been fascinated by gross stuff. So fascinated, in fact, that I started a weekly YouTube series called "Gross Science," all about the slimy, smelly, creepy underbelly of nature, medicine and technology. Now, I think most of us would agree that there's something a little gross about pee. You know, it's something that we don't really like to talk about, and we keep the act of doing it very private. But when Lunenfeld peered into the world of pee, he discovered something deeply helpful to humanity.
Чому я стою тут і розповідаю таким високоінтелектуальним слухачам про сечу монахинь? Бо мене, як журналістку і авторку науково-популярної медіапродукції, завжди цікавили грубуваті речі. Я зацікавилась ними настільки, що навіть створила на YouTube щотижневу передачу під назвою "Груба наука", де висвітлюю приховані від очей гидкі, непривабливі, відразливі аспекти наукових досліджень, медицини і технології. Припускаю, більшість із вас погодяться, що говорити про сечу трохи відразливо. Справді, ми не любимо обговорювати такі речі, сечовипускання належить до сфери найбільш приватного. Та завдяки тому, що Люненфельд зазирнув у світ сечі, йому вдалось здійснити відкриття, дуже корисне для людства.
And after a year and a half of making my show, I can tell you that very often when we explore the gross side of life, we find insights that we never would have thought we'd find, and we even often reveal beauty that we didn't think was there. I think it's important for us to talk about gross things for a few reasons. So, first of all, talking about gross stuff is a great tool for education, and it's an excellent way to preserve curiosity. To explain what I mean, why don't I tell you a little bit about what I was like as a child? So, I was what you might call a gross kid. In fact, my love of science itself began when my parents bought me a slime chemistry set and was then only enhanced by doing gross experiments in my sixth-grade biology class. We did things like, we swabbed surfaces around our classroom and cultured the bacteria we'd collected, and we dissected owl pellets, which are these balls of material that are undigested that owls barf up, and it's really kind of gross and awesome and cool.
І за півтора року існування моєї передачі можу сказати, що дуже часто дослідження відразливих аспектів життя підказувало ідеї, про які ми б ніколи не здогадались, і часто ми навіть виявляли красу там, де її, здавалось, не могло бути. Я вважаю, що існує кілька причин, чому важливо обговорювати відразливі речі. По-перше, висвітлення різних гидких аспектів дуже допомагає в навчальному процесі, це чудовий засіб підтримувати цікавість. Для ілюстрації трохи розповім про досвід зі свого дитинства. Мене можна було б назвати противною дитиною. До речі, моя любов до науки почалась саме з того, що батьки мені купили хімічний набір шламів, і це тільки посилило мій інтерес до експериментів зі всіляким брудом на уроках біології в 6 класі. Наприклад, ми протирали поверхні різних предметів у класі, і вивчали зібрані на них бактерії. Ми препарували совині погадки, тобто округлі кульки з неперетравлених решток їжі, відригнутих совами. Це справді гидота, але це було дивовижно і дуже цікаво.
Now, the fact that I was obsessed with gross stuff as a kid is not so revolutionary. You know, lots of kids are really into gross things, like playing in dirt or collecting beetles or eating their boogers. And why is that? I think really little kids are like little explorers. They just want to experience as much as they can and don't have any idea about the relative acceptability of touching a ladybug versus a stinkbug. They just want to understand how everything works and experience as much of life as they can. And that is pure curiosity. But then adults step in, and we tell kids not to pick their noses and not to touch the slugs or toads or whatever else they find in the backyard, because those things are gross. And we do that in part to keep kids safe, right? Like, maybe picking your nose spreads germs and maybe touching that toad will give you warts, even though I don't actually think that's true. You should feel free to touch as many toads as you want.
Те, що я в дитинстві захоплювалась такими речами, не було чимось винятковим. Знаєте, чимало дітей захоплюються гидкими речами, вони граються в багнюці, колекціонують жуків чи їдять шмарклі. А чому вони це роблять? Я вважаю, що малі діти є водночас маленькими дослідниками. Вони просто намагаються пізнати якомога більше речей, і ще не знайомі з суспільними уявленнями, відповідно до яких вважається прийнятнішим брати до рук сонечок, а не клопів. Діти просто хочуть зрозуміти, як все влаштовано, і дослідити навколо все, що тільки зможуть. Це – вияв чистої цікавості. Та втручаються дорослі, наказуючи дітям не длубатись в носі, не чіпати слимаків, жаб, і взагалі, не брати до рук таких тварин, бо це – гидота. Звісно, частково за цим стоїть турбота про здоров'я дітей. Можливо, длубання в носі сприяє поширенню бактерій, чи від дотику до жаби можуть з'явитись бородавки, хоч, я вважаю, це не відповідає істині. Можете спокійно брати жаб до рук скільки завгодно.
So at a certain point, when kids get a little bit older, there's this way that engaging with gross stuff isn't just about curiosity, it's also about, sort of, finding out where the limits are, pushing the boundaries of what's OK. So, lots of kids of a certain age will have burping competitions or competitions to see who can make the grossest face. And they do that in part because it's a little bit transgressive, right?
Отож, у певний момент, коли дитина стає трохи старшою, вона дізнається, що гидкі речі – це не просто предмет цікавості, що існують певні межі, і гидкі речі виходять за межі нормального. У певному віці діти змагаються між собою, хто голосніше відригне, чи скорчить найогиднішу гримасу. Частково вони це роблять тому, що тут є щось заборонене, так?
But there's another layer to why we define stuff as gross. As humans, we've sort of extended the concept of disgust to morality. So, the psychologist Paul Rozin would say that many of the things we categorize as gross are things that reminds us that we're just animals. These are things like bodily fluids and sex and physical abnormalities and death. And the idea that we're just animals can be really unsettling, because it can be this reminder of our own mortality. And that can leave many of us with this deep existential angst. Rozin would say that there's this way in which disgust and the avoidance of gross things becomes not just a way to protect our bodies, it becomes a way to protect our souls. I think at a certain point, kids really begin to internalize this link between disgusting things and immorality.
Але є й інша причина, чому ми вважаємо щось гидким. Як люди, ми надали гидливості моральних вимірів. Так, психолог Пол Розін сказав би, що чимало речей, які ми відносимо до огидного – це ті речі, які нагадують нам про нашу тваринну природу. До них належать різні рідини нашого тіла, секс, а також тілесні патології і смерть. Думка про те, що людина теж є твариною, неабияк тривожить людей, бо вона їм нагадує про їхню власну смертність. І в багатьох це викликає серйозний екзистенційний страх. Розін сказав би, що огида і уникання гидких речей – це механізм, який має на меті захистити не лише наше тіло, тобто фізичне здоров'я, а й душу, тобто, психологічне благополуччя. Я вважаю, що в певний момент діти справді починають інтерналізувати даний зв'язок між відразливими речами й аморальністю.
And while I don't have any concrete data to back up this next idea, I think that for a lot of us, it happens around the time we hit puberty. And you know -- yeah, I know. So during puberty, our bodies are changing, and we're sweating more, and girls get their periods, and we're thinking about sex in this way that we never did before. And through the human capacity for abstraction, this shame can settle in. So we don't necessarily just think, "Oh, my goodness, something really gross is happening to my body!" We think, "Oh my God, maybe I'm gross. And maybe that means that there's something bad or wrong about me." The thing is, that if you de facto associate gross stuff with immorality, you lose a huge part of your curiosity, because there is so much out there in the world that is a little bit gross.
І хоча у мене немає конкретних даних, на користь такої ідеї, я думаю, що багато з нас усвідомили цей зв'язок в пубертатному віці. І ви теж, певно, це знаєте. В період статевого дозрівання наші тіла змінюються, ми починаємо більше пітніти, а в дівчат починаються менструації, крім того, ми думаємо про секс інакше, ніж думали до того. І завдяки нашій здатності до абстрагування цей сором посилюється. Ми думаємо не просто щось на кшталт: "О Господи, у моєму тілі відбувається якийсь гидкий процес", ми радше думаємо: "О Господи, мабуть, я гидкий. І мабуть, це означає, що я грішу чи роблю щось погане." Та річ у тім, що коли ви насправді асоціюєте гидкі речі з аморальністю, ваша допитливість суттєво знижується, бо у світі дуже багато речей, які тією чи іншою мірою можна віднести до огидного.
Like, think about going for a walk in the woods. You could just pay attention to the birds and the trees and the flowers and that would be fine, but in my view, you'd be missing a bigger and more awesome picture of life on this planet. There are cycles of decay that are driving forest growth, and there are networks of fungus beneath your feet that are connecting literally all of the plants around you. That's really amazing. So I feel like we should be talking about gross stuff early and often with young people, so they feel like they're actually allowed to claim this bigger picture of life on our planet. The good news is that for many of us, the fascination with gross stuff doesn't exactly go away, we just kind of pretend like it's not there.
Наприклад, обміркуймо прогулянку в лісі. Ви милуватиметесь птахами, деревами й квітами, і це чудово, та, на мою думку, у вас складеться дуже неповна і вибіркова картина про життя, яке існує в природі. Ви не помітите розкладання відмерлих решток, що сприяє росту рослин, так само, не зауважите, що стоїте над грибковими мережами, що буквально з'єднують всі рослини, які ви бачите навколо. А ці явища справді дивовижні. Тож я вважаю, що нам слід частіше говорити з дітьми про відразливі речі, почавши з раннього віку, щоб молоді люди не соромились сприймати повнішу і реалістичнішу картину життя на нашій планеті. На щастя, у багатьох з нас інтерес до відразливих речей не зник повністю, ми просто вдаємо, що його не існує.
But truthfully, we all spend sort of a big part of our lives just trying not to be gross. When you really think about it, we're sort of just like bags of fluids and some weird tissues surrounded by a thin layer of skin. And to a certain extent, multiple times a day, whether consciously or subconsciously, I need to remind myself not to fart publicly.
Справді, ми витрачаємо значну частину наших зусиль на те, щоб не викликати відрази. Якщо добре подумати, то ми є чимось на кшталт вмістилища рідин і тканин, розміщених під оболонкою тонкого шару шкіри. І, певною мірою, впродовж дня я не раз свідомо чи несвідомо мушу стримуватись, щоб не пукнути при людях.
(Laughter)
(Сміх)
You know, we're desperately trying to avoid being gross all the time, so I think many of us take this kind of voyeuristic delight in learning about gross things. This is certainly true of kids; the number of middle school teachers who show my videos in their science classes is a testament to that. But I think it's totally true of adults, too. You know, I think we all love hearing about gross stories, because it's a socially acceptable way to explore the gross side of ourselves. But there's this other reason that I think talking about gross stuff is so important. A while back, I made a video on tonsil stones -- sorry, everyone -- which are these balls of mucus and bacteria and food that get lodged in your tonsils and they smell really terrible, sometimes you cough them up and it's like -- it's awful. And many, many people have experienced this. But many of the people who have experienced this haven't really had a forum to talk about it. And today, this video that I made is my most popular video. It has millions of views.
Знаєте, ми весь час так старанно намагаємось не викликати огиди, що це, я вважаю, у багатьох породжує певну вуаєристську втіху від дослідження гидких речей. Особливо це проявляється у дітей. Доказом цього є те, що вчителі середньої школи використовували на уроках багато із моїх відео. Я вважаю, що і в дорослих теж присутній цей інтерес. Знаєте, я вважаю, ми всі любимо слухати історії про щось гидотне, бо це дозволяє у соціально прийнятний спосіб дослідити власні темні сторони. Але існує ще одна причина, чому так важливо обговорювати гидкі речі. Якось я створила відео про гнійні пробки у мигдалинах – перепрошую за деталі – про ці кульки, що складаються зі слизу, бактерій та їжі, які застрягають у наших мигдалинах, вони дуже смердять, іноді ви їх відкашлюєте, і відчуття при цьому жахливі. Із цим стикалось багато, справді, чимало людей. Але всі ці люди, які страждали від гнійних пробок, не мали змоги обговорити свою проблему публічно. І на сьогодні відео про гнійні пробки стало найпопулярнішим із моїх відео, воно має мільйони переглядів.
(Laughter)
(Сміх)
And the comment section for that video became sort of like a self-help section, where people could talk about their tonsil stone experiences and, like, tips and tricks for getting rid of them. And I think it became this great way for people to talk about something that they'd never felt comfortable taking about publicly. And that is wonderful when it's about something as goofy as tonsil stones, but it's a little sad when a video can have an effect like that when it's about something as common as periods.
А коментарі до цього відео нагадують сторінку взаємодопомоги, де люди можуть поділитись своїм досвідом щодо гнійних пробок, а також порадами, як позбутись цих пробок. І я вважаю, що це дало людям чудову нагоду обговорити проблему, яку вони б ніколи не наважились обговорювати публічно. Прекрасно, коли відео про якісь дурниці, типу гнійних пробок, викликає такий ефект, але стає трохи сумно, коли такий же ефект спостерігається і від відео про дуже поширене явище, таке як менструації.
Last February, I released a video on menstruation, and to this day, I am still getting messages from people around the globe who are asking me about their periods. There are a lot of young people -- and some not-so-young people -- out there, who are worried that what's happening to their bodies is somehow not normal. And, of course, I always tell them that I am not a medical professional, and that, if possible, they should talk to a doctor. But the truth of the matter is that everyone should feel comfortable talking to a doctor about their own bodies. And that's why I think it's really important for us to start this dialogue about gross stuff from a pretty early age, so we can let our kids know that it's alright to have agency over your own body and over your own health.
У лютому минулого року я випустила відео про менструації, і до сьогодні мені все ще надходять запитання від жінок у всьому світі, які б хотіли проконсультуватись щодо місячних. Серед них чимало молодих дівчат, та бувають і старші, вони непокояться, що процес, який протікає у їхніх тілах, якийсь ніби не зовсім нормальний. І звісно, я їм завжди відповідаю, що я не фахова лікарка, і що їм ліпше звернутись до гінеколога. Та суть в тому, що не всі почуваються комфортно, розповідаючи лікарю про стан свого тіла. І саме тому справді важливо, щоб обговорення гидких речей починалось із дуже раннього віку, щоб наші діти засвоїли, що стежити за своїм тілом і своїм здоров'ям – це цілком нормально.
There's another reason that talking to your doctor about your health and gross stuff is really, really important. Doctors and the scientific community can only address issues when they know there's something to address. So one of the really interesting things I learned while making the video on periods, is that I was talking to this one scientist who told me there's actually still a lot we don't know about periods. There's a lot of basic research that still hasn't been done. In part, that's just because there weren't a lot of scientists in the field who were women, to ask questions about it. And it's also not a topic that women talk about publicly. So there's this gap in what we know, just because no one was there to ask a question.
Є ще одна причина, чому дуже важливо при розмові з лікарем не замовчувати гидкі речі. Лікарі, як і науковці, можуть вирішити лише ті проблеми, на вирішення яких існує запит. Тож одна з найцікавіших речей, які я виявила, працюючи над відео про менструації – це те, що, як мені пояснив один дослідник, медицина ще багато чого не знає про менструації. Чимало фундаментальних досліджень ще не здійснено, частково тому, що серед дослідників у цій галузі не так багато жінок, які б могли поставити питання для досліджень. Жінки соромляться публічно обговорювати місячні. А в результаті у наших знаннях є серйозні лакуни, лише тому, що всі соромляться задавати питання.
There's one final reason that I think talking about gross stuff is so important, and that's because you just never know what you're going to find when you peel back all those layers of disgustingness. So, take the California brown sea hare. This is a sea slug that squirts this lovely, bright purple ink at any creature that tries to eat it. But it also happens to be one of the kinkiest creatures in the animal kingdom. So these guys are hermaphrodites, which means they have both male and female genitalia. And when it's time to mate, up to 20 individuals will all get together in this kind of, like, conga line and they'll all mate together.
Зрештою, ще одна причина, чому я так наголошую на обговоренні гидких речей – бо ми просто ніколи не можемо знати наперед, що ж нам відкриється, коли ми зніматимемо шар за шаром у цій гидоті. Погляньмо на каліфорнійського коричневого морського зайця. Це морський молюск, який випускає красиве, світло-фіолетове чорнило захищаючись від хижаків. Але ці молюски також виявились одними з найбільших збоченців у світі тварин. Морські зайці є гермафродитами, тобто, у них є як жіночі, так і чоловічі статеві органи. А коли настає період розмноження, то вони збираються групами, до 20 особин, і утворюють щось схоже на "паровозик", такий собі груповий процес.
(Laughter)
(Сміх)
A single sea hare will inseminate the partner in front of it and receive sperm from the one behind, which is sort of like an awesome time-saver, when you think about it.
Кожен морський заєць запліднює партнера, що знаходиться попереду, і водночас отримує сперму від партнера ззаду; якщо подумати, то тут, схоже, величезна економія часу.
(Laughter)
(Сміх)
But if scientists had only seen this and they were like, "OK, we're just not going to touch that with a stick," they would have missed the bigger thing about sea hares that makes them really remarkable. It turns out that these sea hares have a small number of very large neurons, which makes them excellent to use in neuroscience research. And, in fact, the scientist Eric Kandel used them in his research to understand how memories are stored. And you know what? He won a Nobel Prize for his work.
Але якби вчені зупинилися лише на цьому, мовляв "Гаразд, не будемо далі в цьому копирсатись", вони б не помітили значно важливішого факту про морських зайців, однієї вельми цікавої особливості. Виявилось, що у морських зайців є дуже великі нейрони, і тому ці молюски – чудовий матеріал для використання у неврологічних дослідженнях. Наприклад, вчений Ерік Кендел використав цих молюсків у дослідженні, присвяченому механізмам зберігання спогадів. І знаєте з яким результатом? За це дослідження він отримав Нобелівську премію.
So go out there and pick up beetles and play in dirt and ask questions. And own your fascination with gross stuff and don't be ashamed of it, because you never know what you're going to find. And as I say at the end of all my videos, "Ew."
Тож колекціонуйте жуків, грайтесь у грязюці і ставте запитання. Не придушуйте в собі інтерес до гидких речей, і не соромтесь цього, бо ви ніколи не можете вгадати, що вам відкриється. І, як я кажу в кінці усіх своїх відео, "Йоу"
Thank you.
Дякую.
(Applause)
(Оплески)