Imagine that you’ve been unemployed and seeking work for months. Government benefit programs have helped you cover rent, utilities, and food, but you're barely getting by. Finally, you hear back about a job application. You receive your first paycheck in months, and things seem to be turning around. But there’s a catch. Your new job pays just enough to disqualify you from the benefit programs, and not enough to cover the same costs. To make things worse, you have to pay for transportation to work, and childcare while you’re at the office. Somehow, you have less money now than when you were unemployed.
Уявіть, що ви безробітний і шукаєте роботу місяцями. Пільгові програми покрили вашу орендну плату, комунальні послуги та харчування — це все, на що вам вистачає грошей. Та нарешті ваше резюме зацікавило роботодавця. Ви отримуєте першу за кілька місяців зарплату, і, здається, все налагоджується. Але є підступний момент. Вашого нового заробітку достатньо лише, щоби виключити вас із програм соцдопомоги, і недостатньо, щоб покрити ті самі витрати. На додачу, ви маєте оплачувати дорогу на роботу та догляд за дітьми, поки ви в офісі. Чомусь зараз у вас менше грошей, ніж коли ви були безробітними.
Economists call this demoralizing situation the welfare trap— one of the many different poverty traps affecting millions of people around the world. Poverty traps are economic and environmental circumstances that reinforce themselves, perpetuating poverty for generations. Some poverty traps are tied to an individual’s circumstances, like a lack of access to healthy food or education. Others can affect entire nations, such as cycles of corrupt government or climate change. But the cruel irony of welfare traps in particular is that they stem from the very policies designed to battle poverty.
Економісти називають цю деморалізуючу ситуацію пасткою соцдопомоги — одну з багатьох пасток бідності, які вражають мільйони людей по всьому світу. Пастки бідності — це обставини економіки та середовища, які самовідтворюються, передаючи бідність у спадок наступним поколінням. Деякі пастки бідності пов’язані з особистими обставинами людини, як-от відсутність доступу до здорової їжі чи освіти. Інші пастки можуть впливати на цілі нації, наприклад, постійно корумпований уряд чи зміни клімату. Однак жорстока іронія саме пасток соцдопомоги — що вони кореняться в політиці, створеній для подолання бідності.
Most societies throughout history employed some strategies to help people in poverty meet basic needs. Before the 20th century, religious groups and private charities often led such initiatives. Today, these are called welfare programs, and they usually take the form of government-provided subsidies for housing, food, energy, and healthcare. Typically, these programs are means-tested, meaning that only people who fall below a certain income level are eligible for benefits. This policy is designed to ensure aid goes to those who need it most. But it also means people lose access as soon as they earn more than the qualification threshold, regardless of whether or not they're financially stable enough to stay there.
Більшість суспільств впродовж історії впроваджували деякі стратегії, щоб допомогти бідним із задоволенням базових потреб. Напередодні ХХ століття, релігійні групи і приватні благодійники часто починали такі ініціативи. Сьогодні вони називаються соціальними програмами, і зазвичай мають форму державних субсидій на житло, їжу, електроенергію й охорону здоров’я. Зазвичай ці програми перевіряють життєві умови, тобто лише ті, хто отримує дохід нижче певного рівня, мають право на пільги. Цей курс створений, щоби забезпечити допомогу тим, хто її найбільше потребує. Це також означає, що люди втрачають доступ, як тільки заробляють більше за обумовлену межу — не важливо, чи вони достатньо фінансово стабільні, щоб втриматися.
This vicious cycle is harmful to both those in poverty and those outside of it. Mainstream economic models assume people are rational actors who weigh the cost and benefits of their options and choose the most advantageous path forward. If those in poverty know they'll gain no net benefit from working, they're incentivized to remain in government assistance. Of course, people work for many reasons, including societal norms and personal values. But income is a major incentive to pursuing employment. And when less people take on new jobs, the economy slows down, keeping people in poverty and potentially pushing people on the cusp of poverty over the edge.
Це замкнене коло шкідливе і для тих, хто в злиднях, і для тих, хто вибрався з них. В панівних економічних моделях люди вважаються раціональними діячами, що порівнюють вигоди та втрати різних варіантів, та обирають найвигідніший шлях вперед. Якщо бідняки знають, що, працюючи, не отримають жодних переваг, вони вмотивовані залишитися під опікою державної допомоги. Звичайно, люди працюють через багато причин, котрі включають суспільні норми та особисті цінності. Проте дохід — найважливіший стимул, щоби продовжувати працювати. І коли менше людей влаштовується на нові роботи, економіка уповільнюється, тримаючи людей у злиднях і потенційно штовхаючи людей на межі бідності до самогубства.
Some have suggested this feedback loop could be removed by eliminating government assistance programs altogether. But most agree the solution is neither realistic nor humane. So how can we redesign benefits in a way that doesn't penalize people for working? Many countries have tried different ways to circumvent this problem. Some allow people to continue receiving benefits for a given period after finding a job, while others phase out benefits gradually as income increases. These policies still remove some financial incentive to work, but the risk of a welfare trap is lower. Other governments provide benefits like education, childcare, or medical care equally across all their citizens.
Дехто припускає, що можна позбутися цього порочного кола, скасувавши державні програми допомоги. Однак більшість погоджуються, що таке рішення не є ні реалістичним, ні гуманним. То як же ми можемо змінити формат пільг, щоби не карати людей за працевлаштування? Чимало країн спробували різні шляхи, щоби уникнути цієї проблеми. У деяких людям дозволяють отримувати пільги ще певний час після працевлаштування, у інших поступово, зі збільшенням доходу, зменшують пільги. Хоч такі практики все ж зменшують фінансову мотивацію працювати, проте ризик пасток соцдопомоги стає меншим. Інші уряди надають такі пільги як освіта, догляд за дітьми або охорона здоров’я рівноцінно усім громадянам.
One proposed solution takes this idea of universal benefits even further. A universal basic income would provide a fixed benefit to all members of society, regardless of wealth or employment status. This is the only known policy that could entirely remove welfare traps, since any earned wages would supplement the benefit rather than replace it. In fact, by creating a stable income floor below which no one can fall, basic income might prevent people from falling into poverty in the first place.
Одне запропоноване рішення ще більше розширює ідею універсальних пільг. Універсальний базовий дохід надавав би фіксовані пільги всім членам суспільства, незалежно від їхніх доходів або наявності роботи. Це єдина стратегія, яка могла б повністю прибрати пастки соцдопомоги, так як зарплати доповнювали б пільги, а не замінювали їх. Насправді, створюючи стабільний рівень доходів, нижче якого не можна опуститися, базовий дохід першочергово може зупинити падіння людей у злидні.
Numerous economists and thinkers have championed this idea since the 18th century. But for now, universal basic income remains largely hypothetical. Although it's been tried in some places on a limited scale, these local experiments don’t tell us much about how the policy would play out across an entire nation— or a planet.
Численні економісти та мислителі відстоювали цю ідею з XVIII століття. Але наразі універсальний базовий дохід переважно залишається теорією. Хоча його подекуди намагалися обмежено застосувати, ці місцеві експерименти небагато кажуть про те, як ця стратегія впливатиме на всю націю або планету.
Whatever strategy governments pursue, solving the welfare trap requires respecting people’s agency and autonomy. Only by empowering individuals to create long-term change in their lives and communities can we begin to break the cycle of poverty.
Яку б стратегію не вибрали уряди, вирішення пасток добробуту вимагає поваги до людської суб’єктності та автономії. Тільки надаючи індивідам можливості створювати довгострокові зміни у своєму житті та спільнотах, можна почати руйнування кола бідності.