Imagine that you’ve been unemployed and seeking work for months. Government benefit programs have helped you cover rent, utilities, and food, but you're barely getting by. Finally, you hear back about a job application. You receive your first paycheck in months, and things seem to be turning around. But there’s a catch. Your new job pays just enough to disqualify you from the benefit programs, and not enough to cover the same costs. To make things worse, you have to pay for transportation to work, and childcare while you’re at the office. Somehow, you have less money now than when you were unemployed.
Imaginează-ți că ești șomer și cauți de lucru de luni de zile. Programele guvernamentale de ajutor social te-au ajutat să plătești chiria, utilitățile și mâncarea, dar abia te descurci. În sfârșit, primești răspuns la o cerere de angajare. Primești primul salariu după multe luni, iar lucrurile par să revină la normal. Dar există o problemă. Noul loc de muncă te plătește suficient să te descalifice din programele sociale, dar nu suficient cât să acoperi aceleași cheltuieli. Și mai rău, trebuie să plătești transportul la serviciu și o bonă pentru când ești la lucru. Cumva, ai mai puțini bani decât atunci când erai șomer.
Economists call this demoralizing situation the welfare trap— one of the many different poverty traps affecting millions of people around the world. Poverty traps are economic and environmental circumstances that reinforce themselves, perpetuating poverty for generations. Some poverty traps are tied to an individual’s circumstances, like a lack of access to healthy food or education. Others can affect entire nations, such as cycles of corrupt government or climate change. But the cruel irony of welfare traps in particular is that they stem from the very policies designed to battle poverty.
Economiștii numesc această situație demoralizantă capcana socială, una din numeroasele capcane ale sărăciei care afectează milioane de oameni din întreaga lume. Capcanele sărăciei sunt circumstanțe economice și de mediu care se reaplică automat, perpetuând sărăcia pe generații întregi. Unele capcane sunt legate de circumstanțele persoanei, precum lipsa accesului la o alimentație sănătoasă sau educație. Altele pot afecta națiuni întregi, precum cicluri de guvernare coruptă sau schimbări climatice. Dar cruda ironie a capcanelor sociale vine din faptul că ele provin tocmai din politicile menite să lupte împotriva sărăciei.
Most societies throughout history employed some strategies to help people in poverty meet basic needs. Before the 20th century, religious groups and private charities often led such initiatives. Today, these are called welfare programs, and they usually take the form of government-provided subsidies for housing, food, energy, and healthcare. Typically, these programs are means-tested, meaning that only people who fall below a certain income level are eligible for benefits. This policy is designed to ensure aid goes to those who need it most. But it also means people lose access as soon as they earn more than the qualification threshold, regardless of whether or not they're financially stable enough to stay there.
De-a lungul istoriei, societățile au folosit strategii ca să ajute oamenii să-și satisfacă nevoile de bază. Înainte de secolul XX, grupuri religioase și organizații private de caritate au condus adesea astfel de inițiative. Astăzi sunt numite programe de asistență socială și de obicei sunt sub formă de subvenții de la guvern pentru locuință, alimente, energie și asistență medicală. De obicei, aceste programe testează resursele, însemnând că sunt eligibile pentru beneficii doar persoanele ce se încadrează sub un anumit nivel de venit. Astfel ajutorul ajunge la cei care au nevoie cel mai mult. Dar oamenii pierd accesul la ele imediat ce câștigă mai mult decât nivelul limită, indiferent dacă sunt sau nu suficient de stabili financiar
This vicious cycle is harmful to both those in poverty and those outside of it.
încât să rămână acolo.
Mainstream economic models assume people are rational actors who weigh the cost and benefits of their options and choose the most advantageous path forward. If those in poverty know they'll gain no net benefit from working, they're incentivized to remain in government assistance. Of course, people work for many reasons, including societal norms and personal values. But income is a major incentive to pursuing employment. And when less people take on new jobs, the economy slows down, keeping people in poverty and potentially pushing people on the cusp of poverty over the edge.
Acest cerc vicios e dăunător atât pentru cei aflați în sărăcie, cât și pentru cei în afara ei. Modelele economice în masă presupun că oamenii sunt raționali, cântăresc costurile și beneficiile opțiunilor și aleg cea mai avantajoasă cale. Dacă cei aflați în sărăcie știu că nu obțin un beneficiu net din muncă, sunt stimulați să rămână în asistență guvernamentală. Desigur, oamenii lucrează din mai multe motive, inclusiv norme sociale și valori personale. Dar venitul e un stimulent major când cauți un loc de muncă. Și când puține persoane lucrează, economia încetinește, ținând oamenii în sărăcie și chiar împingându-i la limita sărăciei.
Some have suggested this feedback loop could be removed by eliminating government assistance programs altogether. But most agree the solution is neither realistic nor humane. So how can we redesign benefits in a way that doesn't penalize people for working? Many countries have tried different ways to circumvent this problem. Some allow people to continue receiving benefits for a given period after finding a job, while others phase out benefits gradually as income increases. These policies still remove some financial incentive to work, but the risk of a welfare trap is lower. Other governments provide benefits like education, childcare, or medical care equally across all their citizens.
Unii au sugerat că acest cerc vicios poate fi eliminat prin eliminarea totală a programelor de asistență socială. Dar cei mai mulți sunt de acord că soluția nu e realistă și nici umană. Așadar, cum putem schimba beneficiile, încât să nu-i penalizeze pe oameni dacă lucrează? Multe țări au încercat diverse modalități ca să evite această problemă. Unele țări permit oamenilor să primească beneficii o perioadă după ce și-au găsit un loc de muncă, altele elimină treptat beneficiile, pe măsură ce venitul crește. Aceste politici înlătură anumite stimulente financiare pentru muncă, iar riscul de capcane sociale scade. Alte guverne oferă beneficii în educație, îngrijirea copiilor sau îngrijire medicală în mod egal pentru toți cetățenii lor.
One proposed solution takes this idea of universal benefits even further. A universal basic income would provide a fixed benefit to all members of society, regardless of wealth or employment status. This is the only known policy that could entirely remove welfare traps, since any earned wages would supplement the benefit rather than replace it. In fact, by creating a stable income floor below which no one can fall, basic income might prevent people from falling into poverty in the first place.
O soluție propusă preia ideea de beneficii universale. Un venit de bază universal ar oferi beneficii fixe pentru toți membrii, indiferent de avere sau statut profesional. Asta e singura politică ce ar putea elimina complet capcanele sociale, deoarece orice salariu în plus ar suplimenta beneficiile. Prin crearea unui nivel stabil de venit sub care nimeni nu poate cădea, venitul de bază ar putea împiedica oamenii să cadă în sărăcie în primul rând.
Numerous economists and thinkers have championed this idea since the 18th century. But for now, universal basic income remains largely hypothetical. Although it's been tried in some places on a limited scale, these local experiments don’t tell us much about how the policy would play out across an entire nation— or a planet.
Mulți economiști și filozofi au susținut această idee încă din secolul al XVIII-lea. Dar deocamdată, venitul de bază universal rămâne în mare parte doar ipotetic. Deși s-a încercat aplicarea lui în anumite locuri, la o scară limitată, aceste experimente locale nu dezvăluie cum s-ar desfășura această politică într-o țară întreagă sau o planetă.
Whatever strategy governments pursue, solving the welfare trap requires respecting people’s agency and autonomy. Only by empowering individuals to create long-term change in their lives and communities can we begin to break the cycle of poverty.
Indiferent de strategia guvernelor, rezolvarea capcanelor sociale necesită respectarea liberului arbitru și a autonomiei oamenilor. Doar motivându-i pe oameni să creeze schimbări pe termen lung în viețiile și comunitățile lor putem începe să spargem ciclul sărăciei.