Φαντάσου πως είσαι άνεργος και αναζητάς εργασία εδώ και μήνες. Τα κρατικά επιδόματα σε έχουν βοηθήσει να καλύψεις έξοδα ενοικίου, λογαριασμούς και φαγητό αλλά μετά βίας τα βγάζεις πέρα. Επιτέλους, απαντούν σε μια αίτησή σου για δουλειά. Πληρώνεσαι για πρώτη φορά εδώ και μήνες, και τα πράγματα φαίνονται να καλυτερεύουν. Αλλά υπάρχει μια παγίδα. Η νέα σου δουλειά πληρώνει τόσο ώστε να σε αποκλείει από τα επιδόματα, άλλα όχι αρκετά ώστε να καλύπτει τα ίδια έξοδα. Ακόμη χειρότερα, πρέπει να πληρώνεις για τη μετακίνηση στη δουλειά, και τη φροντίδα των παιδιών όσο λείπεις. Με κάποιο τρόπο, έχεις λιγότερα λεφτά τώρα απ′ ό,τι όταν ήσουν άνεργος.
Imagine that you’ve been unemployed and seeking work for months. Government benefit programs have helped you cover rent, utilities, and food, but you're barely getting by. Finally, you hear back about a job application. You receive your first paycheck in months, and things seem to be turning around. But there’s a catch. Your new job pays just enough to disqualify you from the benefit programs, and not enough to cover the same costs. To make things worse, you have to pay for transportation to work, and childcare while you’re at the office. Somehow, you have less money now than when you were unemployed.
Οι οικονομολόγοι αποκαλούν αυτή την απογοητευτική κατάσταση παγίδα πρόνοιας- μία από τις παγίδες της φτώχειας που επηρεάζουν εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο. Οι παγίδες της φτώχειας είναι οικονομικές και περιβαλλοντικές συνθήκες που ενδυναμώνονται, διαιωνίζοντας τη φτώχεια για γενιές. Κάποιες παγίδες φτώχειας συνδέονται με τις συνθήκες ζωής του ατόμου, όπως η έλλειψη πρόσβασης σε υγιεινό φαγητό ή παιδεία. Άλλες μπορούν να επηρεάσουν ολόκληρες χώρες, όπως μια σειρά διεφθαρμένων κυβερνήσεων ή η κλιματική αλλαγή. Αλλά η σκληρή ειρωνία των παγίδων πρόνοιας συγκεκριμένα είναι ότι προέρχονται από τις πολιτικές που έχουν σκοπό τη μείωση της φτώχειας.
Economists call this demoralizing situation the welfare trap— one of the many different poverty traps affecting millions of people around the world. Poverty traps are economic and environmental circumstances that reinforce themselves, perpetuating poverty for generations. Some poverty traps are tied to an individual’s circumstances, like a lack of access to healthy food or education. Others can affect entire nations, such as cycles of corrupt government or climate change. But the cruel irony of welfare traps in particular is that they stem from the very policies designed to battle poverty.
Οι περισσότερες κοινωνίες, ιστορικά, είχαν κάποιες στρατηγικές ώστε να βοηθούν τους φτωχούς να καλύπτουν τα αναγκαία. Πριν τον 20ό αιώνα, θρησκευτικές ομάδες και φιλανθρωπικές οργανώσεις συχνά ηγούνταν τέτοιων πρωτοβουλιών. Σήμερα, αυτές ονομάζονται Κοινωνική Πρόνοια, και συνήθως παίρνουν τη μορφή κρατικών επιδοτήσεων για στέγαση, φαγητό, ενέργεια και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Συνήθως, αυτά τα προγράμματα υπόκεινται σε αξιολόγηση, καθώς μόνο όσοι πέφτουν κάτω από ένα ορισμένο επίεδο εισοδήματος δικαιούνται τα επιδόματα. Αυτή η πολιτική διασφαλίζει ότι η βοήθεια πηγαίνει σε όσους τη χρειάζονται. Όμως, σημαίνει επίσης πως τα άτομα χάνουν την πρόσβαση όταν κερδίζουν περισσότερα από το όριο εισοδήματος άσχετα από το αν τα οικονομικά τους μείνουν σταθερά ώστε να συνεχίσουν.
Most societies throughout history employed some strategies to help people in poverty meet basic needs. Before the 20th century, religious groups and private charities often led such initiatives. Today, these are called welfare programs, and they usually take the form of government-provided subsidies for housing, food, energy, and healthcare. Typically, these programs are means-tested, meaning that only people who fall below a certain income level are eligible for benefits. This policy is designed to ensure aid goes to those who need it most. But it also means people lose access as soon as they earn more than the qualification threshold, regardless of whether or not they're financially stable enough to stay there.
Αυτός ο φαύλος κύκλος βλάπτει όσους κινούνται στα όρια της φτώχειας. Τα κυρίαρχα οικονομικά μοντέλα θωρούν ότι οι άνθρωποι δρουν λογικά ζυγίζοντας τα κόστη και τα οφέλη των επιλογών τους και ακολουθώντας τα πιο ευνοϊκά μονοπάτια. Αν οι επιδοτούμενοι ξέρουν ότι δε θα επωφεληθούν από την εργασία, ενθαρρύνονται να παραμείνουν στην κρατική αρωγή. Φυσικά, οι άνθρωποι εργάζονται για πολλούς λόγους, όπως κοινωνικές νόρμες και ατομικές αξίες. Όμως, το εισόδημα είναι ένα σημαντικό κίνητρο αναζήτησης εργασίας. Και όταν προσλαμβάνονται λιγότερα άτομα, η οικονομία επιβραδύνεται, διατηρώντας ανθρώπους στη φτώχεια και δυνητικά πιέζοντας περισσότερο όσους κινούνται στα όριά της.
This vicious cycle is harmful to both those in poverty and those outside of it. Mainstream economic models assume people are rational actors who weigh the cost and benefits of their options and choose the most advantageous path forward. If those in poverty know they'll gain no net benefit from working, they're incentivized to remain in government assistance. Of course, people work for many reasons, including societal norms and personal values. But income is a major incentive to pursuing employment. And when less people take on new jobs, the economy slows down, keeping people in poverty and potentially pushing people on the cusp of poverty over the edge.
Μερικοί υποστηρίζουν ότι αυτός ο βρόχος ανατροφοδότησης θα αφαιρούταν εξαλείφοντας εντελώς τα προγράμματα κρατικής βοήθειας. Οι περισσότεροι όμως συμφωνούν ότι η λύση δεν είναι ρεαλιστική, ούτε ηθική. Πώς, λοιπόν, θα δημιουργούσαμε οφέλη που δεν τιμωρούν όσους εργάζονται; Πολλές χώρες έχουν επιχειρήσει διάφορους τρόπους παράκαμψης του προβλήματος. Άλλοι επιτρέπουν στα άτομα να λαμβάνουν τα επιδόματα για ένα διάστημα αφότου βρουν εργασία, ενώ άλλοι τα καταργούν σταδιακά, όσο το εισόδημα αυξάνεται. Και αυτές οι πολιτικές αφαιρούν κάποια οικονομικά κίνητρα εργασίας, αλλά το ρίσκο της παγίδας της πρόνοιας είναι μικρότερο. Άλλες κυβερνήσεις παρέχουν προνόμια όπως παιδεία, κηδεμονία, ή υγεία ισότιμα σε όλους τους πολίτες.
Some have suggested this feedback loop could be removed by eliminating government assistance programs altogether. But most agree the solution is neither realistic nor humane. So how can we redesign benefits in a way that doesn't penalize people for working? Many countries have tried different ways to circumvent this problem. Some allow people to continue receiving benefits for a given period after finding a job, while others phase out benefits gradually as income increases. These policies still remove some financial incentive to work, but the risk of a welfare trap is lower. Other governments provide benefits like education, childcare, or medical care equally across all their citizens.
Μία πρόταση προχωρά αυτή την ιδέα καθολικών προνομίων ακόμα περισσότερο. Ένα καθολικό βασικό εισόδημα θα παρείχε ένα σταθερό προνόμιο σε όλα τα μέλη της κοινωνίας, ανεξάρτητα από τον πλούτο ή την επαγγελματική κατάσταση. Αυτή είναι η μόνη γνωστή πολιτική που θα μπορούσε να εξαλείψει τις παγίδες, εφόσον κάθε μισθός θα συμπλήρωνε το επίδομα παρά θα το αντικαθιστούσε. Στην ουσία, δημιουργώντας μια σταθερή εισοδηματική βάση για όλους, ο βασικός μισθός θα απέτρεπε τους ανθρώπους να φτωχοποιηθούν εξ αρχής.
One proposed solution takes this idea of universal benefits even further. A universal basic income would provide a fixed benefit to all members of society, regardless of wealth or employment status. This is the only known policy that could entirely remove welfare traps, since any earned wages would supplement the benefit rather than replace it. In fact, by creating a stable income floor below which no one can fall, basic income might prevent people from falling into poverty in the first place.
Αρκετοί οικονομολόγοι και διανοούμενοι έχουν υποστηρίξει αυτή την ιδέα από τον 18ο αιώνα. Όμως για την ώρα, το καθολικό βασικό εισόδημα παραμένει κυρίως υποθετικό. Παρόλο που έχει δοκιμαστεί σε κάποια μέρη σε περιορισμένη κλίμακα, αυτά τα τοπικά πειράματα δε μας λένε πολλά για το πώς η πολιτική αυτή θα κατέληγε σε ένα ολόκληρο έθνος - ή έναν πλανήτη.
Numerous economists and thinkers have championed this idea since the 18th century. But for now, universal basic income remains largely hypothetical. Although it's been tried in some places on a limited scale, these local experiments don’t tell us much about how the policy would play out across an entire nation— or a planet.
Όποια στρατηγική κι αν ακολουθούν τα κράτη, η επίλυση της παγίδας της πρόνοιας απαιτεί σεβασμό στην αυτενέργεια και την αυτονομία. Μόνο ενθαρρύνωντας τα άτομα να κάνουν μακροπρόθεσμες αλλαγές στις ζωές τους και τις κοινότητές τους μπορούμε να αρχίσουμε να ξεφεύγουμε από τον κύκλο της φτώχειας.
Whatever strategy governments pursue, solving the welfare trap requires respecting people’s agency and autonomy. Only by empowering individuals to create long-term change in their lives and communities can we begin to break the cycle of poverty.