Πριν λίγα χρόνια, ξεκίνησα μια αποστολή να βρω τον Θεό. Λοιπόν, θα σας πω εξαρχής ότι απέτυχα, το οποίο ως δικηγόρος, μου είναι πολύ δύσκολο να το παραδεχθώ. Αλλά σ' εκείνο το αποτυχημένο ταξίδι, πολλά από όσα ανακάλυψα ήταν διαφωτιστικά. Κι ένα συγκεκριμένο πράγμα μου έδωσε πολλή ελπίδα. 'Εχει να κάνει με το μέγεθος και τη σημαντικότητα των διαφορών μας.
A few years ago, I set out on a mission to find God. Now, I'm going to tell you right up front that I failed, which, as a lawyer, is a really hard thing for me to admit. But on that failed journey, a lot of what I found was enlightening. And one thing in particular gave me a lot of hope. It has to do with the magnitude and significance of our differences.
Λοιπόν, μεγάλωσα στην Αμερική από Ινδούς γονείς, πολιτιστικά Ινδουιστές, αλλά εξασκούσαν μια αυστηρή και σχετικά άγνωστη θρησκεία εκτός Ινδίας που ονομάζεται Τζαϊνισμός. Για να σας δώσω μια ιδέα του πόσο μειονότητα αποτελώ οι Ινδοί αντιπροσωπεύουν το 1% του πληθυσμού της Αμερικής, οι Ινδουιστές περίπου το 0,7%, οι Τζαϊνιστές το πολύ το 0,00046%. Για να σας δώσω μια εικόνα, πιο πολλοί είναι οι επισκέπτες του εργοστασίου παιχνιδιών στο Βερμόντ ετησίως από τους πιστούς της θρησκείας του Τζάιν στην Αμερική. Σαν να μην έφτανε αυτό οι γονείς μου αποφάσισαν, «Τι υπέροχη ιδέα! Ας τη στείλουμε σε Καθολικό Σχολείο»,
So, I was raised in America by Indian parents -- culturally Hindu, but practicing a strict and relatively unknown religion outside of India called Jainism. To give you an idea of just how minority that makes me: people from India represent roughly one percent of the US population; Hindus, about 0.7 percent; Jains, at most .00046 percent. To put that in context: more people visit the Vermont Teddy Bear Factory each year than are followers of the Jain religion in America. To add to my minority mix, my parents then decided, "What a great idea! Let's send her to Catholic school" --
όπου η αδελφή μου κι εγώ ήμασταν οι μόνες έγχρωμες μη καθολικές μαθήτριες σε ολόκληρο το σχολείο.
(Laughter) where my sister and I were the only non-white, non-Catholic students in the entire school.
Στη Σχολή Του Βρέφους Ιησού της Πράγας στο Φλόσμουρ, Ιλινόι, -ναι, ακριβώς έτσι ονομαζόταν- μας δίδαξαν να πιστεύουμε ότι υπάρχει ένα μοναδικό Υπέρτατο Όν, που είναι υπεύθυνο για όλα, για όλο το πακέτο, από τη δημιουργία του σύμπαντος, μέχρι την ηθική ποιμαντορική για μια αιώνια ζωή. Αλλά στο σπίτι, διδασκόμουν κάτι εντελώς διαφορετικό. Οι ακόλουθοι του Τζαϊνισμού δεν πιστεύουν σ' ένα μοναδικό Υπέρτατο Όν, ούτε καν σε μια ομάδα Υπέρτατων Όντων. Αντιθέτως μας διδάσκουν ότι ο Θεός φανερώνεται ως η τελειοποίηση του καθενός μας ως άτομα και ότι στην ουσία περνάμε ολόκληρη τη ζωή μας αγωνιζόμενοι να αφαιρέσουμε το κακό Κάρμα που στέκεται εμπόδιο στη δημιουργία του θεϊκού, τέλειου εαυτού μας. Επιπλέον, μια από τις βασικές αρχές του Τζαϊνισμού είναι κάτι που ονομάζεται «μη απολυτισμός». Οι μη απολυτιστές πιστεύουν ότι κανένα μεμονωμένο άτομο δεν μπορεί να κατέχει ή να γνωρίζει την απόλυτη αλήθεια, ακόμη και σε θέματα θρησκευτικών πεποιθήσεων. Μην δοκιμάσεις να εξηγήσεις αυτήν την έννοια στους ιερείς και τις καλόγριες στο Καθολικό σχολείο σου.
At the Infant Jesus of Prague School in Flossmoor, Illinois -- yes, that's really what it was called -- we were taught to believe that there is a single Supreme Being who is responsible for everything, the whole shebang, from the creation of the Universe to moral shepherding to eternal life. But at home, I was being taught something entirely different. Followers of the Jain religion don't believe in a single Supreme Being or even a team of Supreme Beings. Instead, we're taught that God manifests as the perfection of each of us as individuals, and that we're actually spending our entire lives striving to remove the bad karmas that stand in the way of us becoming our own godlike, perfect selves. On top of that, one of the core principles of Jainism is something called "non-absolutism." Non-absolutists believe that no single person can hold ownership or knowledge of absolute truth, even when it comes to religious beliefs. Good luck testing that concept out on the priests and nuns in your Catholic school.
(Γέλια)
(Laughter)
Καταλαβαίνετε γιατί ήμουν σε σύγχυση και είχα επίγνωση του πόσο διαφορετική ήμουν από τις συνομήλικες μου. Είκοσι και κάτι χρόνια αργότερα, βρέθηκα να είμαι πολύ πνευματικό άτομο αλλά δυσκολευόμουν, ήμουν πνευματικά άστεγη. Έφθασα να καταλάβω ότι ήμουν μια «Καμία» που δεν είναι ακρώνυμο ούτε έξυπνο παιχνίδι λέξεων, ούτε κάποια από αυτές. Είναι απλώς το όνομα που δίνουμε χωρίς απολύτως καμία έμπνευση, σε όποιον τσεκάρει το κουτί «Καμία», όταν το Κέντρο Πιού ρωτάει για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις.
No wonder I was confused and hyperaware of how different I was from my peers. Cut to 20-something years later, and I found myself to be a highly spiritual person, but I was floundering. I was spiritually homeless. I came to learn that I was a "None," which isn't an acronym or a clever play on words, nor is it one of these. It's simply the painfully uninspired name given to everyone who checks off the box "none" when Pew Research asks them about their religious affiliation.
(Γέλια)
(Laughter)
Κάποια ενδιαφέροντα πράγματα για τους «Καμία» είναι: είμαστε πολλοί, και αποκλίνουμε από μικροί. Το 2014 υπήρχαν πάνω από 56 εκατομμύρια με «καμία» θρησκευτική πεποίθηση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι «Καμία» αναλογούν στο πάνω από το ένα τρίτο των ενηλίκων, ανάμεσα στις ηλικίες των 18 με 33. Για μένα το πιο ενδιαφέρον πράγμα για τους «Καμία» είναι ότι συχνά είμαστε πνευματικοί. Μάλιστα, το 68% από εμάς πιστεύει, με κάποια βεβαιότητα, ότι υπάρχει Θεός. Απλώς δεν είμαστε σίγουροι ποιος είναι.
Now, a couple of interesting things about Nones are: there are a lot of us, and we skew young. In 2014, there were over 56 million religiously unaffiliated Nones in the United States. And Nones account for over one-third of adults between the ages of 18 to 33. But the most interesting thing to me about Nones is that we're often spiritual. In fact, 68 percent of us believe, with some degree of certainty, that there is a God. We're just not sure who it is.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι το πρώτο συμπέρασμα για μένα, όταν κατάλαβα ότι ήμουν «Καμία» και είχα βρει αυτές τις πληροφορίες, ήταν ότι δεν ήμουν η μόνη. Επιτέλους άνηκα σε μια ομάδα στην Αμερική που είχε πολλά μέλη, που ήταν πολύ καθησυχαστικό. Αλλά το δεύτερο όχι και τόσο καθησυχαστικό μήνυμα ήταν, «Ω, Θέε μου, είμαστε πολλοί. Αυτό δεν ακούγεται καλό επειδή αν πολλοί πνευματικοί άνθρωποι είναι άθεοι, τότε η αναζήτηση του Θεού ίσως δε θα είναι τόσο εύκολη όσο ήλπιζα».
So the first takeaway for me when I realized I was a None and had found that information out was that I wasn't alone. I was finally part of a group in America that had a lot of members, which felt really reassuring. But then the second, not-so-reassuring takeaway was that, oh, man, there are a lot of us. That can't be good, because if a lot of highly spiritual people are currently godless, maybe finding God is not going to be as easy as I had originally hoped.
Τότε αποφάσισα ότι στο πνευματικό μου ταξίδι θα απεύφευγα τα εμφανή μέρη, και θα προσπερνούσα τις μεγάλες θρησκείες τελείως και αντί γι' αυτό, θα τολμούσα να εισέλθω στο πνευματικό περιθώριο των μέντιουμ, των θεραπευτών πίστης, και των ανθρώπων του Θεού. Αλλά θυμηθείτε, είμαι μη-απολυτίστρια, που σημαίνει ότι είχα την τάση να κρατάω ανοιχτό μυαλό, που αποδείχτηκε να είναι κάτι καλό, επειδή πήγα σε δείπνο μαγισσών στο Κέντρο LGBT στη Νέα Υόρκη, όπου έπιασα φιλία με δύο μάγισσες. Ήπια ένα μπετόνι γεμάτο με 19 λίτρα ηφαιστιακό νερό με έναν μάγο στο Περού. Δέχθηκα αγκαλιά από μια Αγία σ' ένα συνεδριακό κέντρο - μύριζε πολύ ωραία.
So that is when I decided that on my spiritual journey, I was going to avoid the obvious places and skip the big-box religions altogether and instead venture out into the spiritual fringe of mediums and faith healers and godmen. But remember, I'm a non-absolutist, which means I was pretty inclined to keep a fairly open mind, which turned out to be a good thing, because I went to a witch's potluck dinner at the LGBT Center in New York City, where I befriended two witches; drank a five-gallon jerrican full of volcanic water with a shaman in Peru; got a hug from a saint in the convention center -- she smelled really nice --
(Γέλια)
(Laughter)
Έψαλα για ώρες σε κατάλυμα γεμάτο καπνό και ιδρώτα, στις παραλίες του Μεξικού. Δούλεψα με μέντιουμ που έπινε τεκίλα για να επικοινωνήσει με τους νεκρούς, που παραδόξως συμπεριέλαβε την αποθανούσα πεθερά μου και τον αποθανόντα μάνατζερ του Χιπ-Χοπ συγκροτήματος «Δε Ρουτς». (Γέλια)
chanted for hours in a smoke-filled, heat-infused sweat lodge on the beaches of Mexico; worked with a tequila-drinking medium to convene with the dead, who oddly included both my deceased mother-in-law and the deceased manager of the hip-hop group The Roots. (Laughter)
Ναι, η πεθερά μου είπε ότι ήταν πολύ χαρούμενη
Yeah, my mother-in-law told me she was really happy
που ο γιος της με επέλεξε για σύζυγό του. Προφανώς! Αλλά -
her son had chosen me for his wife. Duh! But --
(Γέλια)
(Laughter)
Ναι, αλλά ο μάνατζερ των «Δε Ρουτς», είπε ότι ίσως θα έπρεπε να τρώω λιγότερα ζυμαρικά. Νομίζω, πως όλοι συμφωνούμε ότι ο άντρας μου ήταν τυχερός που δεν ήταν η μητέρα του που πρότεινε να κόψω τους υδατάνθρακες.
Yeah. But the manager of The Roots said that maybe I should cut back on all the pasta I was eating. I think we can all agree that it was lucky for my husband that it wasn't his dead mother who suggested I lay off carbs.
(Γέλια)
(Laughter)
Επίσης, συμμετείχα σε μια ομάδα γιόγκα γέλιου στη Νότια Άφρική. Είδα μια γυναίκα να βρίσκεται σε οργασμό για 45 λεπτά -δεν τα βγάζω από το μυαλό μου- αντλώντας από την ενέργεια του σύμπαντος. Νομίζω θα ξαναπάω εκεί.
I also joined a laughing yoga group out of South Africa; witnessed a woman have a 45-minute orgasm -- I am not making this up -- as she tapped into the energy of the universe -- I think I'm going to go back there --
(Γέλια)
(Laughter)
Πήρα τηλέφωνο τον Θεό από ένα θάλαμο σε φεστιβάλ στην έρημο της Νεβάδα φορώντας στολή και γυαλιά του σκι. Επίσης, ένας ηλικιωμένος Ινδός ξάπλωσε επάνω μου - όχι, δεν ήταν ο άντρας μου. Ήταν ένας τελείως άγνωστος που ονομαζόταν Πάραμτζι, και έψελνε στα Τσάκρα μου καθώς αξιοποιούσε τις ενεργειακές δυνάμεις τους σύμπαντος για να θεραπεύσει το «γιόνι» μου, που είναι σανσκριτική λέξη για τον κόλπο.
called God from a phone booth in the Nevada desert at Burning Man, wearing a unitard and ski goggles; and I had an old Indian guy lie on top of me, and no, he wasn't my husband. This was a perfect stranger named Paramji, and he was chanting into my chakras as he tapped into the energy forces of the Universe to heal my "yoni," which is a Sanskrit word for "vagina."
(Γέλια)
(Laughter)
Θα έφερνα ένα σλάιντ εδώ, αλλά κάποιοι άνθρωποι πρότειναν ότι ένα σλάιντ με το «γιόνι» μου στο TED -ακόμη και σε TEDWomen- δεν θα ήταν και η καλύτερη ιδέα.
I was going to have a slide here, but a few people suggested that a slide of my yoni at TED -- even TEDWomen -- not the best idea.
(Γέλια)
(Laughter)
Στην αρχή της αναζήτησής μου, πήγα επίσης να δω τον Βραζιλιάνο θεραπευτή πίστης τον Τζόν του Θεού, στο συγκρότημά του στην Βραζιλία. Ο Τζόν του Θεού θεωρείται πλήρης έκστασης μέντιουμ, που βασικά σημαίνει ότι μπορεί να μιλάει με τους νεκρούς. Αυτός όμως ισχυρίζεται ότι επικοινωνεί μόνο με μια συγκεκριμένη ομάδα νεκρών αγίων και ιατρών, για να μπορεί να σε θεραπεύσει. Αν και ο Τζόν του Θεού δεν έχει πτυχίο Ιατρικής, ούτε και απολυτήριο Λυκείου, χειρουργεί — κανονικά με νυστέρι, αλλά χωρίς αναισθησία. Ναι, δεν ξέρω. Επίσης προσφέρει αόρατο χειρουργείο, όπου δεν γίνεται τομή, και παρένθετο χειρουργείο, όπου υποτίθεται ότι μπορεί να θεραπεύσει κάποιον που βρίσκεται πολύ μακριά με το να κάνει επέμβαση σ' ένα αγαπημένο του άτομο. Όταν επισκέπτεσαι τον Τζον του Θεού
Very early in my quest, I also went to see the Brazilian faith healer John of God at his compound down in Brazil. Now, John of God is considered a full-trance medium, which basically means he can talk to dead people. But in his case, he claims to channel a very specific group of dead saints and doctors in order to heal whatever's wrong with you. And although John of God does not have a medical degree or even a high school diploma, he actually performs surgery -- the real kind, with a scalpel, but no anesthesia. Yeah, I don't know. He also offers invisible surgery, where there is no cutting, and surrogate surgery, where he supposedly can treat somebody who is thousands of miles away by performing a procedure on a loved one. Now, when you go to visit John of God,
υπάρχουν πολλών ειδών κανόνες. Είναι πολύ περίπλοκο, αλλά η ουσία είναι ότι μπορείς να τον επισκεφθείς και να του ζητήσεις να διορθώσει τρία πράγματα, και θα βάλει τους νεκρούς αγίους και γιατρούς να δουλέψουν για χάρη σου για να γίνει η δουλειά.
there are all kinds of rules and regulations. It's a whole complicated thing, but the bottom line is that you can visit John of God and present him with three things that you would like fixed, and he will set the dead saints and doctors to work on your behalf to get the job done.
(Γέλια)
(Laughter)
Πριν όμως γελάσετε σκεφτείτε ότι τουλάχιστον σύμφωνα με την ιστοσελίδα του, πάνω από οκτώ εκατομμύρια άνθρωποι -συμπεριλαβομένης της Όπρα, τη θεά της ημερήσιας τηλεόρασης- έχουν επισκεφθεί τον Τζον του Θεού, κι εγώ είχα την τάση να κρατάω ανοιχτό μυαλό. Αλλά για να είμαι ειλικρινής το όλο πράγμα ήταν περίεργο και ατελέσφορο, και τελικά γύρισα πίσω στην πατρίδα μου ακόμα πιο μπερδεμένη απ' όταν πρωτοξεκίνησα. Αυτό δε σημαίνει ότι γύρισα πίσω με άδεια χέρια.
Now, before you snicker, consider that, at least according to his website, over eight million people -- including Oprah, the Goddess of Daytime TV -- have gone to see John of God, and I was pre-wired to keep an open mind. But to be honest, the whole thing for me was kind of weird and inconclusive, and in the end, I flew home, even more confused than I already started out. But that doesn't mean I came home empty-handed.
Κάποιες εβδομάδες πριν από το ταξίδι μου στη Βραζιλία, ανέφερα τα επερχόμενα σχέδια μου σε κάποιους φίλους και σε κάποιους συναδέλφους στη Google όπου ήμουν δικηγόρος εκείνη την εποχή. Ίσως να το είχα αναφέρει και σε άλλους ανθρώπους, επειδή μιλάω πολύ, όπως στον γείτονά μου, στον τύπο που δουλεύει στην καφετέρια απ' όπου παίρνω καφέ κάθε μέρα, στην κυρία στο ταμείο του Χόουλ Φουντς, και σε έναν άγνωστο που κάθισε δίπλα μου στο μετρό. Είπα στον καθένα τους πού πήγαινα και γιατί, και προσφέρθηκα να μεταφέρω τρεις ευχές τους στη Βραζιλία, εξηγώντας πως όποιος πήγαινε να δει τον Τζόν του Θεού, μπορούσε να λειτουργήσει ως μεσολαβητής για άλλους και να γλιτώσουν το ταξίδι. Και προς μεγάλη μου έκπληξη τα εισερχόμενά μου κατακλύστηκαν. Φίλοι το είπαν σε φίλους οι οποίοι το είπαν σε άλλους φίλους, σε αγνώστους και στους ανθρώπους στις καφετέριές τους έτσι που λίγες μέρες πριν φύγω για τη Βραζιλία, δεν υπήρχε κανείς που να μη ξέρει το μέιλ μου. Τότε συμπέρανα ότι είχα προσφέρει πάρα πολλά, σε πάρα πολλούς. Αλλά όταν ξαναδιάβασα εκείνα τα μηνύματα λίγα χρόνια αργότερα, παρατήρησα κάτι εντελώς διαφορετικό. Εκείνα τα μέιλ είχαν τρία κοινά στοιχεία εκ των οποίων το πρώτο ήταν αρκετά περίεργο.
In the weeks leading up to my trip to Brazil, I mentioned my upcoming plans to some friends and to a couple of colleagues at Google, where I was a lawyer at the time. And I might have mentioned it to a couple more people because I'm chatty, including my neighbor, the guy who works at the local coffee shop I go to each morning, the checkout lady at Whole Foods and a stranger who sat next to me on the subway. I told each of them where I was going and why, and I offered to carry three wishes of theirs down to Brazil, explaining that anyone going to see John of God could act as a proxy for others and save them the trip. And to my surprise, my in-box overflowed. Friends told friends who told friends, and those friends apparently told more friends, other strangers and the guys at their coffee shops, until it seemed that days before I left for Brazil that there was no one who did not have my email address. And at the time, all I could conclude was that I had offered too much to too many. But when I actually reread those messages a few years later, I noticed something completely different. Those emails actually shared three commonalities, the first of which was rather curious.
Σχεδόν όλοι μου έστειλαν λεπτομέρειες, για το πώς θα μπορούσαν να τους βρουν. Τους είχα πει ή τους είχαν πει οι φίλοι τους, ότι μαζί με τη λίστα με τα τρία πράγματα που ήθελαν να διορθωθούν, χρειαζόμουν μία φωτογραφία, το όνομά τους και την ημερομηνία γέννησής τους. Αλλά αυτοί έδωσαν πλήρεις διευθύνσεις με αριθμούς και ταχυδρομικούς κώδικες, λες και ο Τζόν του Θεού θα περνούσε από τα σπίτια τους, να τους δει προσωπικά ή να τους στείλει ένα δέμα. Λες και ακόμη στην πιο απίθανη περίπτωση που οι ευχές τους πραγματοποιούνταν από τον Τζόν του Θεού, ήθελαν να είναι βέβαιοι ότι δεν θα παραδίδονταν σε λάθος άτομο ή σε λανθασμένη διεύθυνση. Ακόμα κι αν δεν το πίστευαν, περιόριζαν το ρίσκο.
Almost everyone sent me meticulous details about how they could be reached. I had told them, or their friends had told them, that along with the list of the three things they wanted fixed, I needed their photo, their name and their date of birth. But they gave me full addresses, with, like, apartment numbers and zip codes, as if John of God was going to stop by their house and see them in person or send along a package. It was as if, in the highly unlikely event that their wishes were granted by John of God, they just wanted to make sure that they weren't delivered to the wrong person or the wrong address. Even if they didn't believe, they were hedging their bets.
Το δεύτερο κοινό στοιχείο ήταν εξίσου περίεργο, αλλά πολύ πιο ταπεινό. Κυριολεκτικά όλοι, -ο άγνωστος στο μετρό, ο τύπος της καφετέριας, ο δικηγόρος στο δίπλα γραφείο, ο Εβραίος, ο άθεος, ο μουσουλμάνος, ο ευσεβής καθολικός- όλοι ζήτησαν βασικά τα ίδια τρία πράγματα. Εντάξει, υπήρχαν κάποιοι εκκεντρικοί και βέβαια κάποιοι ζήτησαν μετρητά. Αλλά όταν απέκλεισα ένα μικρό σύνολο από ανωμαλίες, οι ομοιότητες ήταν εντυπωσιακές. Σχεδόν το κάθε ένα άτομο, πρώτα ζήτησε καλή υγεία για τον εαυτό του και την οικογένειά του. Σχεδόν όλοι, ζήτησαν έπειτα την ευτυχία, και μετά την αγάπη, με αυτήν τη σειρά: υγεία, ευτυχία, αγάπη. Μερικές φορές ζήτησαν να διορθωθεί κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα υγείας αλλά γενικά ζητούσαν απλώς καλή υγεία.
The second commonality was just as curious, but far more humbling. Virtually everyone -- the stranger on the subway, the guy at the coffee shop, the lawyer down the hall, the Jew, the atheist, the Muslim, the devout Catholic -- all asked for essentially the same three things. OK, there were a couple of outliers, and yes, a few people asked for cash. But when I eliminated what were ultimately a handful of anomalies, the similarities were staggering. Almost every single person first asked for good health for themselves and their families. Almost universally, they next asked for happiness and then love, in that order: health, happiness, love. Sometimes they asked for a specific health issue to be fixed, but more often than not, they just asked for good health in general.
Το θέμα της ευτυχίας, ο καθένας το εξέφραζε διαφορετικά, αλλά όλοι ζήτησαν επίσης τον ίδιο συγκεκριμένο τύπο ευτυχίας - το είδος της ευτυχίας που βυθίζεται μέσα σου και ριζώνει στην ψυχή σου, το είδος της ευτυχίας που θα μπορούσε να συντηρήσει ακόμα κι αν χάναμε οτιδήποτε άλλο.
When it came to happiness, they each phrased it slightly differently, but they all asked for the same specific subtype of happiness, too -- the kind of happiness that sinks in and sets down roots in your soul; the kind of happiness that could sustain us, even if we were to lose absolutely everything else.
Όσο για την αγάπη, όλοι ζήτησαν το είδος της ρομαντικής αγάπης, την αδελφή ψυχή που διαβάζουμε στα επικά ρομαντικά μυθιστορήματα, το είδος της αγάπης που θα μείνει μαζί μας μέχρι το τέλος των ημερών μας.
And for love, they all asked for the kind of romantic love, the soul mate that we read about in epic romantic novels, the kind of love that will stay with us till the end of our days.
Με συγχωρείτε, αυτός είναι ο άντρας μου.
Sorry, that's my husband.
Να πάρει! Ξέχασα που βρίσκομαι.
Crap! Now I forgot my place.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Έτσι γενικά, όλοι αυτοί οι φίλοι και άγνωστοι, άσχετα από το υπόβαθρό τους, τη φυλή και τη θρησκεία, όλοι ζήτησαν τα ίδια πράγματα, και ήταν τα ίδια πράγματα που κι εγώ ήθελα πραγματικά. Η απλοποιημένη εκδοχή των βασικών ανθρώπινων αναγκών, όπως προσδιορίζονται από κοινωνικούς επιστήμονες, όπως ο Άμπραχαμ Μάσλοου και ο Μάνφρεντ Μαξ-Νιφ. Κανείς δε ζήτησε απαντήσεις για τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα, ή αν υπάρχει ο Θεός ή το νόημα της ζωής που είχα σκοπό να ανακαλύψω. Δε ζήτησαν καν το τέλος των πολέμων ή της παγκόσμιας πείνας. Ακόμα κι όταν θα μπορούσαν να είχαν ζητήσει οτιδήποτε απολύτως, αυτοί όλοι ζήτησαν υγεία, ευτυχία και αγάπη.
So by and large, all of these friends and strangers, regardless of their background, race or religion, all asked for the same things, and they were the same things that I really wanted, the simplified version of the basic human needs identified by social scientists like Abraham Maslow and Manfred Max-Neef. No one asked for answers to the big existential questions or for proof of God or the meaning of life like I had set out to find. They didn't even ask for an end to war or global hunger. Even when they could have asked for absolutely anything, they all asked for health, happiness and love.
Λοιπόν, εκείνα τα μέιλ είχαν επίσης και τρίτο κοινό στοιχείο. Το καθένα από αυτά τελείωνε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αντί να με ευχαριστήσουν που μετέφερα τις ευχές τους μέχρι την Βραζιλία, όλοι τους είπαν, «Σε παρακαλώ μην το πεις σε κανέναν». Κι έτσι αποφάσισα να το πω σε όλους.
So now those emails had a third commonality as well. Each of them ended in the exact same way. Instead of thanking me for carting their wishes all the way to Brazil, everyone said, "Please don't tell anyone." So I decided to tell everyone --
(Γέλια)
(Laughter)
Ακριβώς εδώ σ' αυτήν τη σκηνή, όχι επειδή είμαι αναξιόπιστη, αλλά διότι το γεγονός ότι έχουμε τόσα πολλά κοινά, είναι εξαιρετικά σημαντικό να το ακούσουμε όλοι, ιδιαίτερα τώρα, που τόσα πολλά παγκόσμια προβλήματα φαίνεται να υπάρχουν επειδή εστιάζουμε σε πράγματα που μας διαφοροποιούν, και όχι σ' αυτά που μας ενώνουν.
right here on this stage, not because I'm untrustworthy, but because the fact that we have so much in common feels especially important for us all to hear, especially now, when so many of the world's problems seem to be because we keep focusing on the things that make us different, not on what binds us together.
Και κοιτάξτε - πρώτη ομολογώ ότι δεν είμαι αναλύτρια στατιστικής, και τα στοιχεία που σας παρουσίασα που απλά συγκέντρωσα από τα εισερχόμενά μου είναι περισσότερο ανεκδοτικά παρά επιστημονικά, πιο ποιοτικά παρά ποσοτικά. Όπως ο καθένας που δουλεύει με στοιχεία θα σας έλεγε, δεν είναι καν στατιστικά σημαντικό ή δημογραφικά ισορροπημένο δείγμα. Ωστόσο, σκέφτομαι εκείνα τα μέιλ κάθε φορά που συλλογίζομαι τη μεροληψία και προκατάληψη που έχω αντιμετωπίσει στη ζωή μου ή όταν υπάρχει ακόμα ένα έγκλημα μίσους ή μια ανούσια τραγωδία που τονίζει την αποκαρδιωτική αίσθηση ότι οι διαφορές μας μπορεί να είναι ανυπέρβλητες. Τότε υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι έχω αποδείξεις ότι τα ταπεινά, ενωτικά, κοινά στοιχεία της ανθρωπότητάς μας, είναι ότι ακόμα κι όταν μας παρουσιάζεται η ευκαιρία να ζητήσουμε το οτιδήποτε, οι περισσότεροι θέλουμε τα ίδια πράγματα, κι αυτό είναι αλήθεια άσχετα με το ποιοι είμαστε, πώς ονομάζουμε τον Θεό μας, ή ποια θρησκεία, αν υπάρχει, έχουμε στο σπίτι μας.
And look -- I am the first to admit that I am not a statistician, and that the data I presented to you that I just accumulated in my in-box is more anecdotal than scientific, more qualitative than quantitative. It is, as anyone who works with data would tell you, hardly a statistically significant or demographically balanced sample. But nonetheless, I find myself thinking about those emails every time I reflect back on the bias and prejudice that I've faced in my life, or when there's another hate crime or a senseless tragedy that underscores the disheartening sense that our differences might be insurmountable. I then remind myself that I have evidence that the humbling, unifying commonality of our humanity is that, even when presented with the opportunity to ask for anything at all, most of us want the same things, and that this is true no matter who we are, what name we call our god, or which religion, if any, we call home.
Τότε επίσης παρατηρώ ότι κάποιοι από εμάς θέλουμε τόσο πολύ αυτά τα πράγματα, ώστε στένουμε μέιλ σε μια «Καμία», σε μια πνευματικά μπερδεμένη «Καμία» σαν εμένα -και με πολλά άλλα μπερδεμένη ίσως πουν μερικοί- και ψάχνουμε αυτήν την άγνωστη, στέλνοντας μέιλ με τις πιο βαθιές επιθυμίες μας, για την περίπτωση να υπάρχει μια ελάχιστη πιθανότητα να πραγματοποιηθούν από κάποιον που δεν είναι Θεός, πόσο μάλλον ο δικός μας Θεός, από κάποιον που δεν είναι καν μέλος της θρησκείας μας, από κάποιον που όταν τον δεις στο χαρτί φαίνεται σαν απίθανος υποψήφιος γι΄αυτήν τη δουλειά.
I then also note that apparently some of us want these things so badly that we would email a None, a spiritually confused None like me -- some might say otherwise confused as well -- and that we would seek out this stranger and email her our deepest wishes, just in case there is the remote possibility that they might be granted by someone who is not a god, much less our god, someone who is not even a member of our chosen religion, someone who, when you look at him on paper, seems like an unlikely candidate to deliver.
Έτσι τώρα, όταν αναλογίζομαι την πνευματική μου αναζήτηση, ακόμα κι αν δε βρήκα τον Θεό, βρήκα ένα καταφύγιο σε αυτό: ακόμα και σήμερα, σ' έναν κόσμο διασπασμένο από θρησκευτικές, εθνικές, πολιτικές, φιλοσοφικές, και εθνικές διαιρέσεις, ακόμα και με όλες τις ολοφάνερες διαφορές, στο τέλος της ημέρας, στο πιο θεμελιώδες επίπεδο, είμαστε όλοι ίδιοι.
And so now, when I reflect back on my spiritual quest, even though I did not find God, I found a home in this: even today, in a world fractured by religious, ethnic, political, philosophical, and racial divides, even with all of our obvious differences, at the end of the day, and the most fundamental level, we are all the same.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)