So, I teach college students about inequality and race in education, and I like to leave my office open to any of my students who might just want to see me to chat. And a few semesters ago, one of my more cheerful students, Mahari, actually came to see me and mentioned that he was feeling a bit like an outcast because he's black. He had just transferred to NYU from a community college on a merit scholarship, and turns out, only about five percent of students at NYU are black. And so I started to remember that I know that feeling of being an outsider in your own community. It's partially what drew me to my work.
U jap mësim studentëve mbi pabarazinë dhe racizmin në sistemin e edukimit, dhe dera e zyrës sime është e hapur për studentët që duan të bisedojnë për këto çështje. Disa semestra më parë, një nga studentet më të mirë, Mahari, erdhi të më takonte dhe tha se ndihej i mënjanuar nga shoqëria sepse ishte i zi. Ai sapo ishte transferuar në NYU nga një kolegj profesional në sajë të një burse, dhe e vërteta ishte, se vetëm rreth pesë përqind e studentëve të NYU janë me ngjyrë. Dhe kështu fillova të kujtoja se edhe unë e dija ndjenjën e të qenit i huaj në komunitetin tënd. Kjo ishte arsyeja që më shtyu të punoja.
At my university, I'm one of the few faculty members of color, and growing up, I experienced my family's social mobility, moving out of apartments into a nice house, but in an overwhelmingly white neighborhood. I was 12, and kids would say that were surprised that I didn't smell like curry.
Në universitetin ku punoj, jam një nga njerëzit e paktë të stafit me ngjyrë gjatë fëmijërisë, përjetova ndërrimin e statusit shoqëror, kur u zhvendosëm nga apartamentet në një shtëpi të mirë, por në një lagje krejtësisht të bardhë. Isha 12 vjeç, dhe për fëmijët ishte habi që nuk mbaja erë curry.
(Laughter)
(Të qeshura)
That's because school is in the morning, and I had Eggo waffles for breakfast.
Kjo sepse shkolla është në paradite, dhe unë haja Eggo wafels për mengjes.
(Laughter)
(Të qeshura)
Curry is for dinner.
Mishi me curry është për darkë.
(Laughter)
(Të qeshura)
So when Mahari was leaving, I asked him how he was coping with feeling isolated. And he said that despite feeling lonely, he just threw himself at his work, that he built strategies around his grit and his desire to be successful. A mentor of mine is actually Dr. Angela Duckworth, the psychologist at UPenn who has defined this stick-to-itiveness of grit as being "the perseverance and passion for long-term goals." Angela's book has become a bestseller, and schools across the country, particularly charter schools, have become interested in citing "grit" as a core value. But sometimes grit isn't enough, especially in education. So when Mahari was leaving my office, I worried that he might need something more specific to combat the challenges that he mentioned to me.
Kur Mahari po largohej, e pyeta atë se si po e përballonte ndjenjën e izolimit. Më tha se pasi që po ndihej i vetmuar, po punonte gjithë kohës, dhe se kishte ndërtuar strategji që i jepnin kuraje për të vazhduar dëshirën e tij për të qenë i suksesshëm. Një nga mentorët e mi quhet Dr. Angela Duckworth, psikologe në UPenn që ka përcaktuar çelësin e të qenit këmbëngulës. si "këmbëngulja dhe pasioni për arritjen e qëllimeve afatgjatë." Libri i saj është një nga më të shiturit, në shkollat e gjithë vendit, sidomos shkollat shtetërore, janë interesuar sidomos për "kurajën", si një nga çelësat kryesore në rrugën e suksesit. Por nganjëherë kurajo nuk mjafton, sidomos në edukim. Kur Mahari po largohej nga zyra ime, po brengosesha se atij i duhej diçka më specifike që të përballonte sfidat që sapo më përmendi.
As a sociologist, I also study achievement, but from a slightly different perspective. I research students who have overcome immense obstacles related to their background. Students from low-income, often single-parent households, students who have been homeless, incarcerated or perhaps undocumented, or some who have struggled with substance abuse or lived through violent or sexual trauma.
Si sociolog, gjithashtu kam studiuar arritjet e njerëzve, por nga një perspektivë tjetër. Hulumtoj studentët që kanë kaluar nëpër pengesa të pafundme të lidhura me vendin nga vijnë. Studentët me të ardhura të ulta, shpesh vetëm një prind në shtëpi, studentët që kanë qenë të pastrehë, burgosur ose ndoshta pa dokumenta, ose ata që kanë pasur probleme me abuzim të drogës ose substancave tjera ose që kanë përjetuar luftën ose trauma seksuale.
So let me tell you about two of the grittiest people I've met. Tyrique was raised by a single mother, and then after high school, he fell in with the wrong crowd. He got arrested for armed robbery. But in prison, he started to work hard. He took college credit courses, so when he got out, he was able to get a master's, and today he's a manager at a nonprofit. Vanessa had to move around a lot as a kid, from the Lower East Side to Staten Island to the Bronx. She was raised primarily by her extended family, because her own mother had a heroin addiction. Yet at 15, Vanessa had to drop out of school, and she had a son of her own. But eventually, she was able to go to community college, get her associate's, then go to an elite college to finish her bachelor's.
Lërmëni tu tregoj për dy njerëzit më me kurajë që kam takuar. Tyrique ishte rritur vetëm nga nëna e tij, dhe pas shkollës së mesme, përfundoi me shoqëri të keqe. Ai u arrestua për vjedhje me armë. Por në burg, ai filloi të punonte shumë. Filloi të ndiqte kurset universitare, e kur doli nga burgu, filloi të studionte për master. dhe sot ai është managjer në një organizatë jo-fitimprurëse. Vanesës i është dashur të zhvendosej shumë kur ishte fëmijë, nga Lower East Side në Staten Island dhe pastaj në Bronx. Ajo ishte rritur nga të afërmit familjes së saj, sepse nëna e saj ishte e varur nga heroina. Kur ishte 15 vjeç, Vanesa duhej të ndërpriste shkollën, dhe ajo kishte një fëmijë të vetin. Por në ndërkohë, ajo filloi të studionte në një kolegj profesional, dhe të përfundonte studimet, pastaj të shkonte në një kolegj elitar që të përfundonte Bachelorin.
So some people might hear these stories and say, "Yes, those two definitely have grit. They basically pulled themselves up by the bootstraps." But that's an incomplete picture, because what's more important is that they had factors in their lives that helped to influence their agency, or their specific capacity to actually overcome the obstacles that they were facing and navigate the system given their circumstances.
Disa nga njerëzit këtu mund të dëgjojnë këto histori dhe të thonë, "Po, sigurisht këta dy njerëz kanë kurajë, ata e tërhoqën veten e tyre nga fundi që ishin." Por ende disa pjesë po mungojnë që të plotësojmë këtë histori, sepse pjesa më e rëndësishme është që disa faktorë në jetët e tyre kanë ndikuar në veprimet e tyre, ose që të zbulojnë kapacitetet e tyre që të përballojnë pengesat që kanë përpara dhe të vazhdojnë rrugën drejt suksesit pavarësisht rrethanave.
So, allow me to elaborate. In prison, Tyrique was actually aimless at first, as a 22-year-old on Rikers Island. This is until an older detainee took him aside and asked him to help with the youth program. And in mentoring youth, he started to see his own mistakes and possibilities in the teens. This is what got him interested in taking college-credit courses. And when he got out, he got a job with Fortune Society, where many executives are people who have been formerly incarcerated. So then he was able to get a master's in social work, and today, he even lectures at Columbia about prison reform. And Vanessa ... well, after the birth of her son, she happened to find a program called Vocational Foundation that gave her 20 dollars biweekly, a MetroCard and her first experiences with a computer. These simple resources are what helped her get her GED, but then she suffered from a very serious kidney failure, which was particularly problematic because she was only born with one kidney. She spent 10 years on dialysis waiting for a successful transplant. After that, her mentors at community college had kept in touch with her, and so she was able to go, and they put her in an honors program. And that's the pathway that allowed her to become accepted to one of the most elite colleges for women in the country, and she received her bachelor's at 36, setting an incredible example for her young son.
Lërmëni tu shpjegoj. Në burg, Tyrique nuk kishte ndonjë qëllim në fillim, si një 22 vjeçar në Rikers Island. Kjo vazhdoi ashtu derisa një i arrestuar e mori anash dhe i kërkoi që ta ndihmonte me programin e të rinjve. Dhe në atë program me të rinjtë, ai filloi që të shihte gabimet e veta dhe mundësitë e adoleshentëve. Kjo ishte ajo që e interesoi atë për të ndjekur kurset e kolegjit. Dhe kur ai doli nga burgu, u fut në punë tek Fortune Society, ku shumica e udhëheqësve janë njerëz që kanë qenë më parë të arrestuar. Më vonë kishte mundësi të merrte një master në shkencat sociale, dhe sot, ai ligjëron në universitetin Columbia rreth reformave nëpër burgje. Dhe Vanessa... pas lindjes së djalit, ajo gjeti një program të quajtur Fondacioni Profesional që i jepte asaj 20 dollare çdo dy javë, nje karte metroje dhe përvojën e saj të parë me kompjuter. Këto burime të ardhurash e ndihmuan që të diplomohej, por pastaj ajo vuajti nga insuficenca renale, që ishte shumë problematike sepse ajo kishte lindur me vetëm një veshkë. Ajo kaloi 10 vjet në dializë duke pritur për një transplant të veshkës. Pas kësaj, mentorët e saj te universitetit qe kishin mbajtur kontakte me të, e lejuan të vazhdonte studimet, dhe e vendosën atë në një program të avancuar. Dhe kjo ishte rruga që i mundësoi asaj të pranohej në një nga kolegjet më prestigjioze për femrat në vend, dhe u diplomua në moshën 36 vjeçare, duke i dhënë djalit të saj një shembull të shkëlqyer.
What these stories primarily indicate is that teaching is social and benefits from social scaffolding. There were factors pushing these two in one direction, but through tailored mentorship and opportunities, they were able to reflect on their circumstances and resist negative influences. They also learned simple skills like developing a network, or asking for help -- things many of us in this room can forget that we have needed from time to time, or can take for granted.
Ajo që tregojnë këto histori është se procesi i të mësuarit është social dhe përfiton nga impaktet sociale. Këto ishin faktorët që i shtynë këta të dy në një drejtim, por nëpërmjet një udhëheqje dhe mundësive të personalizuara, kanë arritur të reflektojnë mbi rrethanat e vështira dhe i rezistuan ndikimit të faktorëve negativ. Ata gjithashtu fituan aftësi të thjeshta por të vlefshme si komunikimin me njerëz, dhe kërkimin e ndihmës-- gjëra që shumica nga ne mund të harrojmë se kemi pasur nevojë në jetë, në raste, ose e kemi marrë atë për të dhënë.
And when we think of people like this, we should only think of them as exceptional, but not as exceptions. Thinking of them as exceptions absolves us of the collective responsibility to help students in similar situations. When Presidents Bush, Obama and now even Trump, have called education "the civil rights issue of our time," perhaps we should treat it that way. If schools were able to think about the agency that their students have and bring to the table when they push them, what students learn can become more relevant to their lives, and then they can tap into those internal reservoirs of grit and character.
Dhe kur mendojmë për njerëz të tillë, ne duhet të mendojmë për ta si të jashtëzakonshëm, por jo përjashtime. Përcaktimi i tyre si përjashtime na çliron nga përgjegjësia kolektive për të ndihmuar nxënësit në situata të ngjashme. Kur Presidenti Bush, Obama dhe tani edhe Trump, e kanë quajtur edukimin "të drejtë themelore të kohës sonë," ndoshta duhet edhe ta trajtojmë ashtu. Nëse shkollat do të mendonin për veprimet që bëjnë studentet e tyre kur ata i detyrojnë ata që të bëjnë, dhe çfarë studentët duhet të mësojnë që do tu ndihmonte atyre në jetë, dhe pastaj ata mund të hyjnë brenda rezervave të kurajës dhe karakterit.
So this here -- My student Mahari got accepted to law school with scholarships, and not to brag, but I did write one of his letters of recommendation.
Kështu-- Studenti im Mahari ishte pranuar në juridik me anë të një burse, dhe jo për t'u lavdëruar, por unë i shkrova një nga letrat e rekomandimit.
(Laughter)
(Të qeshura)
And even though I know hard work is what got him this achievement, I've seen him find his voice along the way, which as someone who's grown up a little bit shy and awkward, I know it takes time and support. So even though he will rely a lot on his grit to get him through that first-year law school grind, I'll be there as a mentor for him, check in with him from time to time, maybe take him out to get some curry ...
Edhe pse e di se puna e palodhshme bëri që ai të arrinte aty, gjatë kësaj rruge kam parë që ai ka filluar të shpreh mendimet e tij, që për dikë që ishte rritur duke qenë i turpshëm dhe i ngathët, unë e di se duhet kohë dhe mbështetje. Pra, edhe nëse mbështetet në vendosmërinë që të kalojë vështirësitë në vitin e parë të juridikut, unë do të jem gjithmonë aty si mentori i tij, te degjoj se si shkon here pas here, dhe ndoshta të dalim për të ngrenë mish me curry së bashku.....
(Laughter)
(Të qeshura)
so that he can keep growing his agency to succeed even more.
që ai të vazhdojë rrugën e tij drejt suksesit.
Thank you.
Ju falemnderit.
(Applause)
(Duartrokitje)