Διδάσκω σε φοιτητές για την ανισότητα και τον ρατσισμό στην εκπαίδευση, και μου αρέσει να αφήνω το γραφείο μου ανοιχτό σε όποιον φοιτητή θα ήθελε να έρθει να συζητήσουμε. Λίγα εξάμηνα πριν, ένας από τους πιο χαρούμενους φοιτητές μου, ο Μαχάρι, ήρθε να με βρει κι ανέφερε ότι ένοιωθε παρείσακτος επειδή είναι μαύρος. Μόλις είχε μεταφερθεί στο ΝΥU από ένα δημόσιο κολέγιο με πλήρη υποτροφία, και από ό,τι φαίνεται, μόνο το πέντε τοις εκατό των μαθητών στο NYU είναι μαύροι. Άρχισα να θυμάμαι ότι ξέρω αυτό το συναίσθημα του να είσαι παρείσακτος στην ίδια σου την κοινότητα. Εν μέρει αυτό με οδήγησε στη δουλειά μου.
So, I teach college students about inequality and race in education, and I like to leave my office open to any of my students who might just want to see me to chat. And a few semesters ago, one of my more cheerful students, Mahari, actually came to see me and mentioned that he was feeling a bit like an outcast because he's black. He had just transferred to NYU from a community college on a merit scholarship, and turns out, only about five percent of students at NYU are black. And so I started to remember that I know that feeling of being an outsider in your own community. It's partially what drew me to my work.
Στο πανεπιστήμιό μου, είμαι ένας από τους λίγους έγχρωμους καθηγητές, και μεγαλώνοντας, έζησα την κοινωνική κινητικότητα της οικογένειάς μου, μετακομίζοντας από διαμερίσματα σε ένα ωραίο σπίτι, αλλά σε μια ανέλπιστα λευκή γειτονιά. Ήμουν 12, και τα παιδιά έλεγαν πως ξαφνιάζονταν που δεν μυρίζω κάρυ.
At my university, I'm one of the few faculty members of color, and growing up, I experienced my family's social mobility, moving out of apartments into a nice house, but in an overwhelmingly white neighborhood. I was 12, and kids would say that were surprised that I didn't smell like curry.
(Γέλια)
(Laughter)
Κι αυτό γιατί το σχολείο είναι το πρωί, κι έφαγα βάφλες για πρωινό.
That's because school is in the morning, and I had Eggo waffles for breakfast.
(Γέλια)
(Laughter)
Το κάρυ είναι βραδινό.
Curry is for dinner.
(Γέλια)
(Laughter)
Όταν ο Μαχάρι έφευγε, τον ρώτησα πώς αντιμετώπιζε το αίσθημα της απομόνωσης. Και είπε ότι παρόλο που ένοιωθε μοναξιά, έπεφτε με τα μούτρα στη δουλειά του, κατέστρωνε στρατηγικές γύρω από το σθένος του και την επιθυμία του να επιτύχει. Ένας μέντοράς μου είναι η Δρ. Άντζελα Ντάκγουορθ, η ψυχολόγος στο UPenn που ορίζει αυτή τη σκυλίσια επιμονή του σθένους ως «την επιμονή και το πάθος για μακροπρόθεσμους στόχους». Το βιβλίο της Άντζελα έχει γίνει ανάρπαστο, και σχολεία σε όλη τη χώρα, ειδικά τα χρηματοδοτούμενα σχολεία, ενδιαφέρονται να επικαλούνται το σθένος ως βασική αξία. Μερικές φορές το σθένος δεν είναι αρκετό, ειδικά στην εκπαίδευση. Έτσι όταν ο Μαχάρι έφευγε, ανησυχούσα ότι ίσως χρειαστεί κάτι πιο συγκεκριμένο για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που ανέφερε.
So when Mahari was leaving, I asked him how he was coping with feeling isolated. And he said that despite feeling lonely, he just threw himself at his work, that he built strategies around his grit and his desire to be successful. A mentor of mine is actually Dr. Angela Duckworth, the psychologist at UPenn who has defined this stick-to-itiveness of grit as being "the perseverance and passion for long-term goals." Angela's book has become a bestseller, and schools across the country, particularly charter schools, have become interested in citing "grit" as a core value. But sometimes grit isn't enough, especially in education. So when Mahari was leaving my office, I worried that he might need something more specific to combat the challenges that he mentioned to me.
Ως κοινωνιολόγος, μελέτησα και το επίτευγμα, αλλά από μια άλλη οπτική. Ερεύνησα φοιτητές που είχαν ξεπεράσει τεράστια εμπόδια σχετικά με το υπόβαθρό τους. Φοιτητές από χαμηλόμισθα, συνήθως μονογονεϊκά σπιτικά, φοιτητές που ήταν άστεγοι, φυλακισμένοι ή ίσως χωρίς έγγραφα, ή κάποιοι που πάλεψαν με τη χρήση ουσιών ή έζησαν κάποιο βίαιο ή σεξουαλικό τραύμα.
As a sociologist, I also study achievement, but from a slightly different perspective. I research students who have overcome immense obstacles related to their background. Students from low-income, often single-parent households, students who have been homeless, incarcerated or perhaps undocumented, or some who have struggled with substance abuse or lived through violent or sexual trauma.
Θα σας πω για δύο από τους πιο σθεναρούς ανθρώπους που γνώρισα. Τον Ταϊρίκ τον μεγάλωσε μια ανύπαντρη μητέρα, και μετά το λύκειο έμπλεξε με τη λάθος παρέα. Συνελήφθη για ένοπλη ληστεία. Αλλά στη φυλακή, άρχισε να δουλεύει σκληρά. Έκανε μαθήματα για το κολέγιο, κι όταν βγήκε, μπόρεσε να πάρει μεταπτυχιακό, και σήμερα είναι διευθυντής σε μια ΜΚΟ. Η Βανέσα μετακόμιζε συνέχεια όταν ήταν μικρή, από το κάτω Ίστ Σάιντ στο Στέιτεν Άιλαντ στο Μπρονξ. Τη μεγάλωσε κυρίως η εκτεταμένη της οικογένεια, γιατί η μητέρα της ήταν εθισμένη στην ηρωίνη. Όμως στα 15, η Βανέσα παράτησε το σχολείο, κι έκανε έναν γιο. Αλλά τελικά, κατάφερε να πάει σε δημόσιο κολέγιο, να πάρει δίπλωμα, μετά να πάει σε ένα κορυφαίο κολέγιο να κάνει το πτυχίο της.
So let me tell you about two of the grittiest people I've met. Tyrique was raised by a single mother, and then after high school, he fell in with the wrong crowd. He got arrested for armed robbery. But in prison, he started to work hard. He took college credit courses, so when he got out, he was able to get a master's, and today he's a manager at a nonprofit. Vanessa had to move around a lot as a kid, from the Lower East Side to Staten Island to the Bronx. She was raised primarily by her extended family, because her own mother had a heroin addiction. Yet at 15, Vanessa had to drop out of school, and she had a son of her own. But eventually, she was able to go to community college, get her associate's, then go to an elite college to finish her bachelor's.
Κάποιοι ακούγοντας αυτές τις ιστορίες ίσως πουν, «Ναι, αυτοί οι δύο σίγουρα έχουν σθένος. Βασικά, έπιασαν τη ζωή από τα μαλλιά». Αλλά αυτή είναι μια ελλιπής εικόνα, γιατί το πιο σημαντικό είναι ότι είχαν παράγοντες στη ζωή τους που επηρέασαν την αυτενέργειά τους, ή την συγκεκριμένη ικανότητά τους για να καταφέρουν να ξεπεράσουν τα εμπόδια που αντιμετώπιζαν και να πλοηγηθούν στο σύστημα, δεδομένων των συνθηκών.
So some people might hear these stories and say, "Yes, those two definitely have grit. They basically pulled themselves up by the bootstraps." But that's an incomplete picture, because what's more important is that they had factors in their lives that helped to influence their agency, or their specific capacity to actually overcome the obstacles that they were facing and navigate the system given their circumstances.
Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω. Στη φυλακή, ο Ταϊρίκ αρχικά δεν είχε στόχο, σαν 22χρονος στο νησί Ράικερς. Αυτό μέχρι ένας μεγαλύτερος συγκρατούμενός του να του ζητήσει να βοηθήσει στο πρόγραμμα νέων. Και συμβουλεύοντας νέους, άρχισε να βλέπει τα δικά του λάθη και τις δυνατότητές του στους εφήβους. Αυτό τον έκανε να ενδιαφερθεί να κάνει εξ αποστάσεως μαθήματα στο κολέγιο. Κι όταν αποφυλακίστηκε, έπιασε δουλειά στη Fortune Society, όπου πολλοί υπάλληλοι είναι άνθρωποι που παλαιότερα ήταν φυλακισμένοι. Έτσι πήρε διδακτορικό στην κοινωνική εργασία, και σήμερα κάνει διαλέξεις στο Κολούμπια για την σωφρονιστική αναμόρφωση. Και η Βανέσα ... αφού γέννησε τον γιο της, έτυχε να βρει ένα πρόγραμμα που ονομάζεται Επαγγελματική Προπαρασκευή που της έδινε 20 δολάρια το δεκαπενθήμερο μια κάρτα για το Μετρό και τις πρώτες της εμπειρίες με υπολογιστή. Αυτές οι απλές παροχές τη βοήθησαν να πάρει απολυτήριο λυκείου, αλλά μετά υπέφερε από σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια, που ήταν μεγάλο πρόβλημα καθώς είχε γεννηθεί με μόνο ένα νεφρό. Πέρασε 10 χρόνια στην αιμοκάθαρση περιμένοντας για συμβατό μόσχευμα. Μετά από αυτό, οι μέντορές της στο κολέγιο είχαν κρατήσει επαφή μαζί της, κι έτσι μπόρεσε να πάει, και την έβαλαν σε πρόγραμμα με υποτροφία. Με αυτόν τον τρόπο έγινε δεκτή σε ένα από τα κορυφαία κολέγια γυναικών στη χώρα, και πήρε το μεταπτυχιακό της στα 36, δίνοντας το καλό παράδειγμα στον μικρό της γιο.
So, allow me to elaborate. In prison, Tyrique was actually aimless at first, as a 22-year-old on Rikers Island. This is until an older detainee took him aside and asked him to help with the youth program. And in mentoring youth, he started to see his own mistakes and possibilities in the teens. This is what got him interested in taking college-credit courses. And when he got out, he got a job with Fortune Society, where many executives are people who have been formerly incarcerated. So then he was able to get a master's in social work, and today, he even lectures at Columbia about prison reform. And Vanessa ... well, after the birth of her son, she happened to find a program called Vocational Foundation that gave her 20 dollars biweekly, a MetroCard and her first experiences with a computer. These simple resources are what helped her get her GED, but then she suffered from a very serious kidney failure, which was particularly problematic because she was only born with one kidney. She spent 10 years on dialysis waiting for a successful transplant. After that, her mentors at community college had kept in touch with her, and so she was able to go, and they put her in an honors program. And that's the pathway that allowed her to become accepted to one of the most elite colleges for women in the country, and she received her bachelor's at 36, setting an incredible example for her young son.
Αυτές οι ιστορίες μας δείχνουν ότι η διδασκαλία είναι κοινωνική κι επωφελείται από το κοινωνικό πλαίσιο στήριξης. Υπάρχουν παράγοντες που ενώνουν αυτά τα δύο, αλλά μέσω εξατομικευμένης συμβουλευτικής και ευκαιριών, μπόρεσαν να αναστοχαστούν τις συνθήκες τους και να αντισταθούν στις αρνητικές επιρροές. Έμαθαν επίσης απλές δεξιότητες όπως να βελτιώνουν ένα δίκτυο, ή να ζητούν βοήθεια - πράγματα που πολλοί εδώ ξεχνούν ότι τα χρειαστήκαμε κάπου κάπου, ή τα θεωρούμε δεδομένα.
What these stories primarily indicate is that teaching is social and benefits from social scaffolding. There were factors pushing these two in one direction, but through tailored mentorship and opportunities, they were able to reflect on their circumstances and resist negative influences. They also learned simple skills like developing a network, or asking for help -- things many of us in this room can forget that we have needed from time to time, or can take for granted.
Όταν σκεφτόμαστε τέτοιους ανθρώπους, πρέπει να τους βλέπουμε ως εξαιρετικούς, αλλά όχι ως εξαιρέσεις. Το να τους βλέπουμε ως εξαιρετικούς μας απαλλάσσει από τη συλλογική ευθύνη να βοηθήσουμε μαθητές σε παρόμοιες καταστάσεις. Όταν ο Πρόεδρος Μπους, ο Ομπάμα, και τώρα ακόμα και ο Τραμπ, αποκαλούν την εκπαίδευση «ζήτημα ατομικών δικαιωμάτων της εποχής μας», ίσως θα έπρεπε να την αντιμετωπίζουμε έτσι. Αν τα σχολεία μπορούσαν να σκεφτούν την αυτενέργεια που έχουν οι μαθητές τους και να την θέσουν επί τάπητος όταν τους πιέζουν, αυτά που μαθαίνουν γίνονται πιο σχετικά με τη ζωή τους, κι έτσι αξιοποιούν τα εσωτερικά αποθέματα σθένους και χαρακτήρα.
And when we think of people like this, we should only think of them as exceptional, but not as exceptions. Thinking of them as exceptions absolves us of the collective responsibility to help students in similar situations. When Presidents Bush, Obama and now even Trump, have called education "the civil rights issue of our time," perhaps we should treat it that way. If schools were able to think about the agency that their students have and bring to the table when they push them, what students learn can become more relevant to their lives, and then they can tap into those internal reservoirs of grit and character.
Κι εδώ - Ο μαθητής μου Μαχάρι έγινε δεκτός στη Νομική με υποτροφία, και, να μην το παινευτώ, αλλά έγραψα μία από τις συστατικές επιστολές του.
So this here -- My student Mahari got accepted to law school with scholarships, and not to brag, but I did write one of his letters of recommendation.
(Γέλια)
(Laughter)
Και παρόλο που ξέρω ότι η σκληρή δουλειά τον έκανε να τα καταφέρει, βρήκε τον δρόμο του στην πορεία, κι όντας κάποιος που μεγάλωσε ντροπαλά και περίεργα, ξέρω ότι θέλει χρόνο και στήριξη. Παρόλο λοιπόν που θα βασίζεται πολύ στο σθένος του για να τα καταφέρει στο πρώτο έτος, θα είμαι εκεί ως μέντοράς του, να τον τσεκάρω μια στο τόσο, ίσως να τον πάω να φάμε λίγο κάρυ ...
And even though I know hard work is what got him this achievement, I've seen him find his voice along the way, which as someone who's grown up a little bit shy and awkward, I know it takes time and support. So even though he will rely a lot on his grit to get him through that first-year law school grind, I'll be there as a mentor for him, check in with him from time to time, maybe take him out to get some curry ...
(Γέλια)
(Laughter)
ώστε να αναπτύσσει την αυτενέργειά του για να πετύχει ακόμα περισσότερο.
so that he can keep growing his agency to succeed even more.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)