Just over a year ago, for the third time in my life, I ceased to exist. I was having a small operation, and my brain was filling with anesthetic. I remember a sense of detachment and falling apart and a coldness. And then I was back, drowsy and disoriented, but definitely there. Now, when you wake from a deep sleep, you might feel confused about the time or anxious about oversleeping, but there's always a basic sense of time having passed, of a continuity between then and now. Coming round from anesthesia is very different. I could have been under for five minutes, five hours, five years or even 50 years. I simply wasn't there. It was total oblivion. Anesthesia -- it's a modern kind of magic. It turns people into objects, and then, we hope, back again into people. And in this process is one of the greatest remaining mysteries in science and philosophy.
Ruim een jaar geleden hield ik voor de derde keer in mijn leven op met bestaan. Ik onderging een kleine operatie en een anestheticum vulde mijn brein. Ik herinner me een gevoel van onthechting en uiteenvallen en kou. Toen was ik terug, slaperig en gedisoriënteerd, maar wel degelijk aanwezig. Als je ontwaakt uit een diepe slaap, weet je wellicht niet hoe laat het is, en of je je verslapen hebt, maar altijd weet je ergens wel dat er tijd verstreken is, van een verbinding tussen toen en nu. Ontwaken uit narcose is heel anders. Was ik vijf minuten, vijf uur, vijf jaar of 50 jaar weg geweest? Ik was er gewoon niet bij. Het was volstrekte vergetelheid. Anesthesie -- een moderne soort magie. Mensen worden objecten, en daarna, zo hopen we, weer mens. Het hart van dit proces is een van de laatste grote mysteries van wetenschap en filosofie.
How does consciousness happen? Somehow, within each of our brains, the combined activity of many billions of neurons, each one a tiny biological machine, is generating a conscious experience. And not just any conscious experience -- your conscious experience right here and right now. How does this happen?
Hoe ontstaat bewustzijn? Binnen ons brein genereert de gezamenlijke activiteit van vele miljarden neuronen, elk een minuscule biologische machine, een bewuste ervaring. Niet zomaar een bewuste ervaring -- jouw bewuste ervaring in het hier en nu. Hoe kan dat?
Answering this question is so important because consciousness for each of us is all there is. Without it there's no world, there's no self, there's nothing at all. And when we suffer, we suffer consciously whether it's through mental illness or pain. And if we can experience joy and suffering, what about other animals? Might they be conscious, too? Do they also have a sense of self? And as computers get faster and smarter, maybe there will come a point, maybe not too far away, when my iPhone develops a sense of its own existence.
Een antwoord op die vraag is zo belangrijk omdat bewustzijn voor iedereen alles is wat bestaat. Zonder dat is er geen wereld, is er geen zelf, is er helemaal niets. Als we lijden, lijden we bewust, zij het door mentaal lijden of fysieke pijn. Als wij vreugde en lijden kunnen ervaren, hoe zit het dan met andere dieren? Hebben die ook bewustzijn? En zelfbewustzijn? En nu computers sneller en slimmer worden, komt er misschien een punt, in de nabije toekomst misschien, wanneer mijn iPhone zich van zichzelf bewust wordt.
I actually think the prospects for a conscious AI are pretty remote. And I think this because my research is telling me that consciousness has less to do with pure intelligence and more to do with our nature as living and breathing organisms. Consciousness and intelligence are very different things. You don't have to be smart to suffer, but you probably do have to be alive.
Ik acht zelf de kans op een bewuste kunstmatige intelligentie niet groot. Dat denk ik omdat mijn onderzoek mij toont dat bewustzijn minder van doen heeft met pure intelligentie en meer met onze aard als levende, ademende organismen. Bewustzijn en intelligentie zijn verschillende dingen. Je hoeft niet slim te zijn om te lijden, maar waarschijnlijk wel in leven.
In the story I'm going to tell you, our conscious experiences of the world around us, and of ourselves within it, are kinds of controlled hallucinations that happen with, through and because of our living bodies.
Ik ga je vertellen over onze bewuste ervaringen van de wereld rondom ons, en van onszelf daarbinnen, als een soort gecontroleerde hallucinaties die plaatsvinden met, door, en vanwege onze levende lichamen.
Now, you might have heard that we know nothing about how the brain and body give rise to consciousness. Some people even say it's beyond the reach of science altogether. But in fact, the last 25 years have seen an explosion of scientific work in this area. If you come to my lab at the University of Sussex, you'll find scientists from all different disciplines and sometimes even philosophers. All of us together trying to understand how consciousness happens and what happens when it goes wrong. And the strategy is very simple. I'd like you to think about consciousness in the way that we've come to think about life. At one time, people thought the property of being alive could not be explained by physics and chemistry -- that life had to be more than just mechanism. But people no longer think that. As biologists got on with the job of explaining the properties of living systems in terms of physics and chemistry -- things like metabolism, reproduction, homeostasis -- the basic mystery of what life is started to fade away, and people didn't propose any more magical solutions, like a force of life or an élan vital. So as with life, so with consciousness. Once we start explaining its properties in terms of things happening inside brains and bodies, the apparently insoluble mystery of what consciousness is should start to fade away. At least that's the plan.
Je hebt misschien gehoord dat we niets weten over hoe ons brein en lichaam bewustzijn doen ontstaan. Volgens sommigen ligt het zelfs buiten het bereik van de wetenschap. Maar in feite zien we al 25 jaar een explosie van wetenschappelijk werk op dit gebied. In mijn lab aan de universiteit van Sussex vind je wetenschappers uit alle mogelijke disciplines en soms zelfs filosofen. Gezamenlijk trachten we te begrijpen hoe bewustzijn ontstaat en wat er gebeurt als het mis gaat. De strategie is heel eenvoudig. Denk aan bewustzijn zoals we zijn gaan denken over leven. Ooit dachten mensen dat de essentie van het leven niet fysisch en chemisch kon worden verklaard. Leven moest meer zijn dan slechts een mechanisme. Maar dat denken mensen niet meer. Toen biologen verklaringen bleven vinden voor de werking van levende systemen in fysische en chemische termen -- dingen als stofwisseling, reproductie, homeostase -- begon het grote mysterie van het leven te vervagen en droegen mensen geen magische oplossingen meer aan, zoals een levenskracht of een élan vital. Net zo gaat het met bewustzijn. Zodra we zijn eigenschappen gaan verklaren in termen van activiteit in hersenen en lichamen, zal het ogenschijnlijk onoplosbare mysterie van het bewustzijn ook beginnen te vervagen. Dat is althans het plan.
So let's get started. What are the properties of consciousness? What should a science of consciousness try to explain? Well, for today I'd just like to think of consciousness in two different ways. There are experiences of the world around us, full of sights, sounds and smells, there's multisensory, panoramic, 3D, fully immersive inner movie. And then there's conscious self. The specific experience of being you or being me. The lead character in this inner movie, and probably the aspect of consciousness we all cling to most tightly. Let's start with experiences of the world around us, and with the important idea of the brain as a prediction engine.
Laten we beginnen. Wat zijn de eigenschappen van bewustzijn? Wat zou de studie naar bewustzijn moeten verklaren? Voor nu stel ik voor dat we op twee manieren aan bewustzijn denken. Er zijn ervaringen van de wereld rondom ons, vol zicht, geluid en reuk, de multi-zintuiglijke, panoramische, 3D, volledig omringende innerlijke film. En er is het bewuste zelf. De specifieke ervaring van jou zijn of mij zijn. De hoofdrolspeler in de innerlijke film en waarschijnlijk het bewustzijnsaspect waaraan we het meest hechten. Allereerst: ervaringen van de wereld rondom ons, en met het belangrijke idee van het brein als voorspellingsmachine.
Imagine being a brain. You're locked inside a bony skull, trying to figure what's out there in the world. There's no lights inside the skull. There's no sound either. All you've got to go on is streams of electrical impulses which are only indirectly related to things in the world, whatever they may be. So perception -- figuring out what's there -- has to be a process of informed guesswork in which the brain combines these sensory signals with its prior expectations or beliefs about the way the world is to form its best guess of what caused those signals. The brain doesn't hear sound or see light. What we perceive is its best guess of what's out there in the world.
Stel je bent een brein. Opgesloten in een benige schedel tracht je uit te vissen hoe de wereld eruitziet. Er is geen licht in die schedel. Geen geluid. Je enige aanwijzingen zijn stromen elektrische impulsen die slechts indirect verband houden met dingen in de wereld, wat die ook zijn. Perceptie -- uitvissen wat er is -- zal daarom een proces zijn van geïnformeerd gokwerk waarbij het brein die zintuiglijke signalen voegt bij zijn verwachtingen of aannames over de wereld om te kunnen gokken wat die signalen teweegbracht. Het brein hoort of ziet niets. Wat we waarnemen is zijn vermoeden over wat er is.
Let me give you a couple of examples of all this. You might have seen this illusion before, but I'd like you to think about it in a new way. If you look at those two patches, A and B, they should look to you to be very different shades of gray, right? But they are in fact exactly the same shade. And I can illustrate this. If I put up a second version of the image here and join the two patches with a gray-colored bar, you can see there's no difference. It's exactly the same shade of gray. And if you still don't believe me, I'll bring the bar across and join them up. It's a single colored block of gray, there's no difference at all. This isn't any kind of magic trick. It's the same shade of gray, but take it away again, and it looks different. So what's happening here is that the brain is using its prior expectations built deeply into the circuits of the visual cortex that a cast shadow dims the appearance of a surface, so that we see B as lighter than it really is.
Ik zal een paar voorbeelden geven. Je kent deze illusie wellicht, maar kijk er even met een verse blik naar. Als je die twee vakjes ziet, A en B, lijken het verschillende gradaties grijs. Feitelijk echter, is hun toon identiek. Dat kun je zien als ik een tweede versie bijvoeg waarin ik de twee vlakken verbind. Je ziet: geen verschil. Precies dezelfde grijstoon. En als je me nog niet gelooft: ik zal de grijze staaf verplaatsen. Het vormt één blok grijs, zonder enig verschil. Dit is dus geen goocheltruck. Het is dezelfde grijstint, maar zodra je het weghaalt, lijkt het weer anders. Wat hier dus gebeurt, is dat het brein zijn aannames gebruikt die diep verankerd liggen in het netwerk van de visuele cortex: dat een slagschaduw een oppervlak donkerder maakt. Daarom zien we B als lichter dan het echt is.
Here's one more example, which shows just how quickly the brain can use new predictions to change what we consciously experience. Have a listen to this.
Hier nog een voorbeeld, dat toont hoe vlug het brein nieuwe voorspellingen kan gebruiken om onze bewuste ervaring te veranderen. Luister maar.
(Distorted voice)
(Vervormde stem)
Sounded strange, right? Have a listen again and see if you can get anything.
Klonk vreemd, niet? Luister nog eens en probeer het te verstaan.
(Distorted voice)
(Vervormde stem)
Still strange. Now listen to this.
Nog steeds vreemd. Luister nu hiernaar.
(Recording) Anil Seth: I think Brexit is a really terrible idea.
(Opname) Anil Seth: Ik vind Brexit een vreselijk slecht idee.
(Laughter)
(Gelach)
Which I do.
En dat vind ik.
So you heard some words there, right? Now listen to the first sound again. I'm just going to replay it.
Nu hoorde je het als woorden. Beluister weer het eerste geluid. Ik speel het nog eens af.
(Distorted voice)
(Vervormde stem)
Yeah? So you can now hear words there. Once more for luck.
Ja? Nu hoor je de woorden. Nog eens.
(Distorted voice)
(Vervormde stem)
OK, so what's going on here? The remarkable thing is the sensory information coming into the brain hasn't changed at all. All that's changed is your brain's best guess of the causes of that sensory information. And that changes what you consciously hear. All this puts the brain basis of perception in a bit of a different light. Instead of perception depending largely on signals coming into the brain from the outside world, it depends as much, if not more, on perceptual predictions flowing in the opposite direction. We don't just passively perceive the world, we actively generate it. The world we experience comes as much, if not more, from the inside out as from the outside in.
Oké, wat gebeurt er hier? Het verbluffende is dat de zintuiglijke informatie naar het brein ongewijzigd is. Het enige dat verandert, is de gok die je brein doet over de bron van die informatie. Dat verandert wat je bewust hoort. Dat allemaal werpt een ander licht op de mentale basis van perceptie. Perceptie berust niet grotendeels op binnenkomende signalen uit de buitenwereld, maar evenzeer, zo niet meer, op waarnemingsvoorspellingen die de andere kant uit vloeien. We nemen de wereld niet alleen passief waar. We genereren haar actief. De wereld die we beleven komt minstens zoveel van binnen als van buiten.
Let me give you one more example of perception as this active, constructive process. Here we've combined immersive virtual reality with image processing to simulate the effects of overly strong perceptual predictions on experience. In this panoramic video, we've transformed the world -- which is in this case Sussex campus -- into a psychedelic playground. We've processed the footage using an algorithm based on Google's Deep Dream to simulate the effects of overly strong perceptual predictions. In this case, to see dogs. And you can see this is a very strange thing. When perceptual predictions are too strong, as they are here, the result looks very much like the kinds of hallucinations people might report in altered states, or perhaps even in psychosis.
Ik geef nog een voorbeeld van perceptie als een actief, constructief proces. Hier combineren we immersieve virtuele realiteit met beeldbewerking om te simuleren wat het effect is van te sterke waarnemingsvoorspellingen op de ervaring. In deze panoramische video transformeerden we de wereld -- hier de universiteitscampus -- in een psychedelische speeltuin. We bewerkten de beelden met behulp van een algoritme gebaseerd op Googles 'Deep Dream' om de effecten te simuleren van overmatige waarnemingsvoorspelling. In dit geval: om honden te zien. Dat pakt dus behoorlijk vreemd uit. Bij te sterke waarnemingsvoorspellingen, zoals hier, lijkt het resultaat nogal op het soort hallucinaties die mensen beschrijven die trippen of misschien zelfs in psychose.
Now, think about this for a minute. If hallucination is a kind of uncontrolled perception, then perception right here and right now is also a kind of hallucination, but a controlled hallucination in which the brain's predictions are being reined in by sensory information from the world. In fact, we're all hallucinating all the time, including right now. It's just that when we agree about our hallucinations, we call that reality.
Denk daar even over na. Als hallucinatie een soort ongecontroleerde perceptie is, dan is onze huidige perceptie ook een soort hallucinatie, gecontroleerde hallucinatie, waarbij de voorspellingen van het brein in toom worden gehouden door zintuiglijke informatie uit de wereld. In feite hallucineert iedereen voortdurend, met inbegrip van nu. Alleen, als we het eens zijn over onze hallucinaties, noemen we dat de realiteit.
(Laughter)
(Gelach)
Now I'm going to tell you that your experience of being a self, the specific experience of being you, is also a controlled hallucination generated by the brain. This seems a very strange idea, right? Yes, visual illusions might deceive my eyes, but how could I be deceived about what it means to be me? For most of us, the experience of being a person is so familiar, so unified and so continuous that it's difficult not to take it for granted. But we shouldn't take it for granted. There are in fact many different ways we experience being a self. There's the experience of having a body and of being a body. There are experiences of perceiving the world from a first person point of view. There are experiences of intending to do things and of being the cause of things that happen in the world. And there are experiences of being a continuous and distinctive person over time, built from a rich set of memories and social interactions.
Nu ga ik je vertellen dat jouw ervaring van een zelf zijn, de specifieke ervaring van jou zijn, ook een gecontroleerde hallucinatie is, gegenereerd door het brein. Dat lijkt een zeer vreemd idee, nietwaar? Ja, gezichtsbedrog bedriegt mijn ogen, maar hoe kan ik nou misleid worden over de aard van mijn identiteit? Voor de meesten van ons is de ervaring een persoon te zijn zo vertrouwd, eenduidig en continu dat we haar vrijwel onvermijdelijk voor lief nemen. Maar dat zouden we niet moeten doen. We ervaren onszelf op vele wijzen als een zelf. Er is de ervaring van een lichaam hebben en een lichaam zijn. Er zijn ervaringen van de wereld waarnemen vanuit een eerstepersoonsperspectief. Ervaringen van voornemens om dingen te doen en oorzaak zijn van gebeurtenissen in de wereld. En er zijn ervaringen van een continue hoedanigheid als afzonderlijk persoon, opgebouwd uit een rijk scala aan herinneringen en sociale interacties.
Many experiments show, and psychiatrists and neurologists know very well, that these different ways in which we experience being a self can all come apart. What this means is the basic background experience of being a unified self is a rather fragile construction of the brain. Another experience, which just like all others, requires explanation.
Veel experimenten tonen aan, en psychiaters en neurologen weten dit heel goed, dat deze diverse wijzen waarop we ons als 'zelf' ervaren, weg kunnen vallen. Dat betekent dat de basale achtergrondervaring een coherent zelf te zijn, een nogal fragiele constructie is van het brein. Een ervaring die, net als alle andere, uitleg behoeft.
So let's return to the bodily self. How does the brain generate the experience of being a body and of having a body? Well, just the same principles apply. The brain makes its best guess about what is and what is not part of its body. And there's a beautiful experiment in neuroscience to illustrate this. And unlike most neuroscience experiments, this is one you can do at home. All you need is one of these.
Terug naar het lichamelijke zelf. Hoe genereert het brein de ervaring een lichaam te zijn en een lichaam te hebben? Hier gelden dezelfde principes. Het brein doet een gok over wat wel en niet deel uitmaakt van zijn lichaam. Een schitterend neurologisch experiment illustreert dit. En dit neurologische experiment zou je zelfs thuis kunnen doen. Dan heb je wel deze nodig ...
(Laughter)
(Gelach)
And a couple of paintbrushes.
... en wat penselen.
In the rubber hand illusion, a person's real hand is hidden from view, and that fake rubber hand is placed in front of them. Then both hands are simultaneously stroked with a paintbrush while the person stares at the fake hand. Now, for most people, after a while, this leads to the very uncanny sensation that the fake hand is in fact part of their body. And the idea is that the congruence between seeing touch and feeling touch on an object that looks like hand and is roughly where a hand should be, is enough evidence for the brain to make its best guess that the fake hand is in fact part of the body.
In de rubberen-hand-illusie wordt iemands hand aan het zicht onttrokken en die rubberen nephand voor hen geplaatst. Dan worden beide handen tegelijk geaaid met een penseel terwijl de persoon kijkt naar de nephand. Bij de meeste mensen ontstaat zodoende de unheimliche gewaarwording dat de nephand deel uitmaakt van hun lichaam. Het idee is dat het gelijktijdige zien en voelen van die aanraking op een object dat lijkt op je hand en zich grofweg bevindt waar je hand is, genoeg bewijs is voor het brein om erop te gokken dat de nephand daadwerkelijk deel uitmaakt van het lichaam.
(Laughter)
(Gelach)
So you can measure all kinds of clever things. You can measure skin conductance and startle responses, but there's no need. It's clear the guy in blue has assimilated the fake hand. This means that even experiences of what our body is is a kind of best guessing -- a kind of controlled hallucination by the brain.
Je kan natuurlijk alle mogelijke dingen meten, zoals geleiding van de huid, of schrikreacties. Maar dat is overbodig. Die jongen had duidelijk die nephand geassimileerd. Dat betekent dat zelfs ervaringen van wat ons lichaam is, op een soort gok berusten. Een gecontroleerde hallucinatie van het brein.
There's one more thing. We don't just experience our bodies as objects in the world from the outside, we also experience them from within. We all experience the sense of being a body from the inside. And sensory signals coming from the inside of the body are continually telling the brain about the state of the internal organs, how the heart is doing, what the blood pressure is like, lots of things. This kind of perception, which we call interoception, is rather overlooked. But it's critically important because perception and regulation of the internal state of the body -- well, that's what keeps us alive.
Maar dan nog iets. We ervaren onze lichamen niet alleen extern als objecten in de wereld, maar ook van binnenuit. We worden allemaal ons lichaam van binnenuit gewaar. En zintuiglijke signalen uit het lichaam vertellen het brein voortdurend over de toestand van de interne organen, hoe het hart het maakt, hoe hoog de bloeddruk is, allerhande dingen. Dit soort waarneming, interoceptie genoemd, is nogal onderbelicht. Maar ze is van groot belang, want perceptie en regulering van de interne staat van het lichaam is wat ons in leven houdt.
Here's another version of the rubber hand illusion. This is from our lab at Sussex. And here, people see a virtual reality version of their hand, which flashes red and back either in time or out of time with their heartbeat. And when it's flashing in time with their heartbeat, people have a stronger sense that it's in fact part of their body. So experiences of having a body are deeply grounded in perceiving our bodies from within.
Hier is een andere versie van de rubberen-hand-illusie, uit ons lab in Sussex. Hier zien mensen een virtuele versie van hun hand, die rood pulseert, synchroon dan wel asynchroon met hun hartslag. Als het synchroon met hun hartslag pulseert, ervaren mensen dit eerder als deel van hun lichaam. Ervaringen een lichaam te hebben, zijn dus diep verankerd in het ervaren van ons lichaam van binnenuit.
There's one last thing I want to draw your attention to, which is that experiences of the body from the inside are very different from experiences of the world around us. When I look around me, the world seems full of objects -- tables, chairs, rubber hands, people, you lot -- even my own body in the world, I can perceive it as an object from the outside. But my experiences of the body from within, they're not like that at all. I don't perceive my kidneys here, my liver here, my spleen ... I don't know where my spleen is, but it's somewhere. I don't perceive my insides as objects. In fact, I don't experience them much at all unless they go wrong. And this is important, I think. Perception of the internal state of the body isn't about figuring out what's there, it's about control and regulation -- keeping the physiological variables within the tight bounds that are compatible with survival. When the brain uses predictions to figure out what's there, we perceive objects as the causes of sensations. When the brain uses predictions to control and regulate things, we experience how well or how badly that control is going.
Ik wil nog een ding onder jullie aandacht brengen: gewaarwording van het lichaam van binnenuit verschilt sterk van gewaarwording van de buitenwereld. Als ik om me heen kijk, zie ik een wereld vol objecten -- tafels, stoelen, rubberen handen, mensen, jullie -- zelfs mijn eigen lichaam in de wereld kan ik extern gewaarworden als object. Maar mijn interne lichamelijke gewaarwording is volstrekt anders. Ik ervaar mijn nieren niet hier, mijn lever hier, mijn milt ... ... ik weet niet waar die zit. Vast ergens. Ik ervaar mijn binnenkant niet als objecten. In feite ervaar ik er weinig van tenzij er iets mis mee is. Dat is belangrijk, denk ik. Perceptie van de interne staat van het lichaam draait niet om uitvogelen wat er is, maar om controle en regulatie -- de fysiologische variabelen binnen de nauwe marges houden waarbinnen voortbestaan mogelijk is. Als het brein middels voorspellingen wil achterhalen wat er is, ervaren we objecten als de oorzaken van sensaties. Als het brein middels voorspellingen dingen wil controleren en reguleren, ervaren we hoe goed of slecht alles onder controle is.
So our most basic experiences of being a self, of being an embodied organism, are deeply grounded in the biological mechanisms that keep us alive. And when we follow this idea all the way through, we can start to see that all of our conscious experiences, since they all depend on the same mechanisms of predictive perception, all stem from this basic drive to stay alive. We experience the world and ourselves with, through and because of our living bodies.
Dus onze meest basale ervaringen als zelf, als lichamelijk manifesterend organisme, wortelen diep in de biologische mechanismen die ons in leven houden. Als we dit idee helemaal volgen, zien we dat al onze bewuste ervaringen, die immers alle berusten op dezelfde mechanismen van voorspellende perceptie, alle stammen uit die fundamentele overlevingsdrang. We ervaren de wereld en onszelf met, door, en vanwege onze levende lichamen.
Let me bring things together step-by-step. What we consciously see depends on the brain's best guess of what's out there. Our experienced world comes from the inside out, not just the outside in. The rubber hand illusion shows that this applies to our experiences of what is and what is not our body. And these self-related predictions depend critically on sensory signals coming from deep inside the body. And finally, experiences of being an embodied self are more about control and regulation than figuring out what's there. So our experiences of the world around us and ourselves within it -- well, they're kinds of controlled hallucinations that have been shaped over millions of years of evolution to keep us alive in worlds full of danger and opportunity. We predict ourselves into existence.
Ik vat even stapsgewijs samen. Wat wij bewust zien, hangt af van wat ons brein gokt dat er is. Onze waargenomen wereld ontstaat van binnenuit, niet alleen andersom. De rubberen-hand-illusie toont aan dat dit geldt voor onze ervaringen van wat wel en niet ons lichaam is. En deze zelfgerelateerde voorspellingen berusten sterk op zintuiglijke signalen van diep binnen ons lichaam. Tot slot, de ervaring een belichaamd zelf te zijn, draait meer om controle en regulatie dan om achterhalen wat er is. Dus onze ervaringen van de wereld rondom ons en wij daarbinnen -- dat zijn een soort gecontroleerde hallucinaties die gevormd zijn gedurende miljoenen jaren van evolutie, om ons in leven te houden in werelden vol gevaar en kansen. Wij 'voorspellen onszelf in leven'.
Now, I leave you with three implications of all this. First, just as we can misperceive the world, we can misperceive ourselves when the mechanisms of prediction go wrong. Understanding this opens many new opportunities in psychiatry and neurology, because we can finally get at the mechanisms rather than just treating the symptoms in conditions like depression and schizophrenia.
Ik geef je drie implicaties van dit alles. Net zoals we de wereld verkeerd kunnen waarnemen, kan dat ook met onszelf als de voorspellingsmechanismen falen. Begrip hiervan opent nieuwe kansen in psychologie en neurologie, want we kunnen eindelijk bij de mechanismen, in plaats van de symptomen te behandelen, van aandoeningen als depressie en schizofrenie.
Second: what it means to be me cannot be reduced to or uploaded to a software program running on a robot, however smart or sophisticated. We are biological, flesh-and-blood animals whose conscious experiences are shaped at all levels by the biological mechanisms that keep us alive. Just making computers smarter is not going to make them sentient.
Ten tweede: wat het betekent om mij te zijn kan je niet reduceren tot, of uploaden naar een softwareprogramma dat een robot bestuurt, hoe slim of geavanceerd ook. We zijn biologische, vlees-en-bloed-dieren wier bewuste ervaringen op alle niveau's gevormd worden door de biologische mechanismen die ons in leven houden. Computers slimmer maken zal ze niet bewust maken.
Finally, our own individual inner universe, our way of being conscious, is just one possible way of being conscious. And even human consciousness generally -- it's just a tiny region in a vast space of possible consciousnesses. Our individual self and worlds are unique to each of us, but they're all grounded in biological mechanisms shared with many other living creatures.
Tot slot: ons eigen individuele innerlijk universum, onze manier om bewust te zijn, is slechts één manier om bewust te zijn. Zelfs menselijk bewustzijn in het algemeen is slechts een kleine regio in een enorme ruimte van mogelijke bewustzijnen. Onze individuele zelven en werelden zijn voor ieder uniek, maar ze zijn alle geworteld in biologische mechanismen die we gemeen hebben met vele andere schepsels.
Now, these are fundamental changes in how we understand ourselves, but I think they should be celebrated, because as so often in science, from Copernicus -- we're not at the center of the universe -- to Darwin -- we're related to all other creatures -- to the present day. With a greater sense of understanding comes a greater sense of wonder, and a greater realization that we are part of and not apart from the rest of nature. And ... when the end of consciousness comes, there's nothing to be afraid of. Nothing at all.
Dit zijn fundamentele veranderingen in hoe we onszelf begrijpen, maar die zouden gevierd moeten worden, want, zoals zo vaak in de wetenschap, van Copernicus -- 'wij zijn niet het middelpunt' -- tot Darwin -- 'we zijn verwant aan alle schepsels' -- tot vandaag de dag ... ... hoe meer we begrijpen, des te groter onze verwondering en een dieper besef dat we deel uitmaken van, en niet los staan van de natuur. En ... wanneer het bewustzijn ten einde loopt, is er niets om bang van te zijn. Helemaal niets.
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)