What if our plants could sense the toxicity levels in the soil and express that toxicity through the color of its leaves? What if those plants could also remove those toxins from the soil? Instead, what if those plants grew their own packaging, or were designed to only be harvested by their owners' own patented machines? What happens when biological design is driven by the motivations of mass-produced commodities? What kind of world would that be?
Chuyện gì sẽ xảy ra nếu thực vật, có thể cảm nhận mức độ độc tính trong đất và thể hiện mức độ độc tính đó thông qua màu sắc của lá. Sẽ ra sao nếu thực vật cũng có thể loại bỏ độc tố trong đất? Thay vào đó, sẽ ra sao nếu như thực vật phát triển vỏ bọc riêng hoặc được tạo ra chỉ để thu hoạch bởi những người sở hữu máy móc được cấp bằng sáng chế? Điều gì xảy ra khi thiết kế sinh học được điều khiển bởi động cơ của việc sản xuất hàng hóa hàng loạt? Thế giới đó sẽ như thế nào?
My name is Ani, and I'm a designer and researcher at MIT Media Lab, where I'm part of a relatively new and unique group called Design Fiction, where we're wedged somewhere between science fiction and science fact. And at MIT, I am lucky enough to rub shoulders with scientists studying all kinds of cutting edge fields like synthetic neurobiology, artificial intelligence, artificial life and everything in between. And across campus, there's truly brilliant scientists asking questions like, "How can I make the world a better place?" And part of what my group likes to ask is, "What is better?" What is better for you, for me, for a white woman, a gay man, a veteran, a child with a prosthetic? Technology is never neutral. It frames a reality and reflects a context. Can you imagine what it would say about the work-life balance at your office if these were standard issue on the first day?
Tên tôi là Ani, là nhà thiết kế và nghiên cứu viên tại MIT Media Lab, nơi tôi là thành viên của một nhóm khá là mới và duy nhất tên Design Fiction, nơi giao thoa giữa khoa học viễn tưởng và khoa học thực tế. Và tại MIT, tôi rất may mắn khi được làm việc cùng nhiều nhà khoa học nghiên cứu mọi khía cạnh trên các lĩnh vực như thần kinh học tổng hợp, trí tuệ nhân tạo, sự sống nhân tạo và tất cả các thứ liên quan. Ở bên kia khuôn viên là nơi tụ hội của những nhà khoa học thực sự xuất sắc, họ luôn tự đặt câu hỏi như: "Làm thế nào để thế giới tốt đẹp hơn?" Một trong những điều mà nhóm của tôi băn khoăn là: "Cái gì tốt hơn?" Cái gì tốt hơn cho bạn, cho tôi, cho một phụ nữ da trắng, cho một người gay, một cựu chiến binh, một đứa bé phải gắn tay giả? Công nghệ không bao giờ ở vị trí trung lập. Nó sắp đặt sự thật và phản ánh bối cảnh. Bạn có hình dung nó sẽ nói gì về sự cân bằng công việc-đời sống nơi công sở nếu ngay từ đầu xuất hiện vấn đề tiêu chuẩn không?
(Laughter)
(Cười)
I believe it's the role of artists and designers to raise critical questions. Art is how you can see and feel the future, and today is an exciting time to be a designer, for all the new tools becoming accessible. For instance, synthetic biology seeks to write biology as a design problem. And through these developments, my lab asks, what are the roles and responsibilities of an artist, designer, scientist or businessman? What are the implications of synthetic biology, genetic engineering, and how are they shaping our notions of what it means to be a human? What are the implications of this on society, on evolution and what are the stakes in this game?
Tôi tin nó giữ vai trò của những nghệ sĩ và nhà thiết kế trong việc gia tăng những thắc mắc quan trọng. Nghệ thuật là việc bạn nhìn và cảm nhận tương lai như thế nào, và hôm nay là thời khắc tuyệt vời để là một nhà thiết kế, để mọi công cụ mới có thể tiếp cận với loài người. Ví dụ, sinh học tổng hợp tìm cách mô tả sinh học như một vấn đề về thiết kế. Thông qua những tiến bộ này, chúng tôi đặt ra câu hỏi: "Đâu là vai trò và trách nhiệm của một nghệ sỹ, nhà thiết kế, nhà khoa học hay nhà kinh doanh?" Sinh học tổng hợp hay kỹ thuật năng lượng có ý nghĩa gì, và chúng định hình những quan niệm của ta về tầm quan trọng của chúng như thế nào? Chúng tiềm ẩn những gì tới cộng đồng, tới sự tiến hóa và đâu là phần thưởng của trò chơi này?
My own speculative design research at the current moment plays with synthetic biology, but for more emotionally driven output. I'm obsessed with olfaction as a design space, and this project started with this idea of what if you could take a smell selfie, a smelfie?
Nghiên cứu đầu cơ mang tính suy đoán của tôi tại thời điểm hiện tại cùng với tổng hợp sinh học, với kết quả bị tác động bởi cảm xúc nhiều hơn. Tôi bị ám ảnh với khứu giác như một không gian đầy sáng tạo, và dự án này được khởi động với ý tưởng là chuyện gì sẽ xảy ra nếu bạn có thể có một mùi hương thỏa mãn, smelfie?
(Laughter)
(Cười)
What if you could take your own natural body odor and send it to a lover? Funny enough, I found that this was a 19th century Austrian tradition, where couples in courtship would keep a slice of apple crammed under their armpit during dances, and at the end of the evening, the girl would give the guy she most fancied her used fruit, and if the feeling was mutual, he would wolf down that stinky apple.
Liệu bạn có thể lấy được mùi hương của chính cơ thể mình và gửi đến người yêu? Thật thú vị, tôi đã khám phá ra truyền thống của người Áo vào thế kỷ 19, những cặp đôi đang tán tỉnh nhau đã nhét một miếng táo dưới nách trong khi khiêu vũ vào lúc chiều tối, cô gái sẽ đưa cho anh chàng khiến cô ta phải lòng miếng táo đó, và nếu có cảm tình, anh ta sẽ ăn nó.
(Laughter)
(Cười)
Famously, Napoleon wrote many love letters to Josephine, but perhaps amongst the most memorable is this brief and urgent note: "Home in three days. Don't bathe."
Nổi tiếng là, Napoleon đã viết rất nhiều thư tình cho Josephine, nhưng điều đáng nhớ nhất chính là ghi chú ngắn gọn và khẩn cấp này: "Ba ngày ở nhà đừng tắm".
(Laughter)
(Cười)
Both Napoleon and Josephine adored violets. Josephine wore violet-scented perfume, carried violets on their wedding day, and Napoleon sent her a bouquet of violets every year on their anniversary. When Josephine passed away, he planted violets at her grave, and just before his exile, he went back to that tomb site, picked some of those flowers, entombed them in a locket and wore them until the day he died.
Napoleon và Josephine đều thích hoa violet. Josephine dùng nước hoa violet, trang trí hoa violet trong ngày cưới, Napoleon tặng bà một bó hoa violet mỗi năm nhân ngày kỷ niệm. Khi Josephine qua đời, ông đã trồng violet tại phần mộ của bà, và trước khi bị lưu đầy, ông quay lại ngôi mộ, ngắt một khóm hoa, cất trong cái mề đay và đeo nó cho đến khi ông mất.
And I found this so moving, I thought, could I engineer that violet to smell just like Josephine? What if, for the rest of eternity, when you went to visit her site, you could smell Josephine just as Napoleon loved her? Could we engineer new ways of mourning, new rituals for remembering? After all, we've engineered transgenic crops to be maximized for profit, crops that stand up to transport, crops that have a long shelf life, crops that taste sugary sweet but resist pests, sometimes at the expense of nutritional value. Can we harness these same technologies for an emotionally sensitive output?
Tôi thực sự rất cảm động, Tôi nghĩ, tôi có thể làm ra Violet để ngửi giống như Josephine không? Chuyện gì sẽ xảy ra nếu thời gian còn lại khi bạn đến thăm nơi của cô ấy bạn có thể ngửi Joephine giống như Napoleon yêu cô ấy? Chúng ta có thể tạo ra nghi thức tang mới, nghi thức mới để ghi nhớ không? Cuối cùng, chúng tôi đã tạo ra cây chuyển đổi gen để làm tăng lợi nhuận cây trồng đứng để vận chuyển cây trồng có thời hạn sử dụng dài cây trồng có vị ngọt nhưng kháng côn trùng thỉnh thoảng tốn phí cho giá trị dinh dưỡng Chúng ta có thể khai thác cùng công nghệ cho một đầu ra nhạy cảm cảm xúc?
So currently in my lab, I'm researching questions like, what makes a human smell like a human? And it turns out it's fairly complicated. Factors such as your diet, your medications, your lifestyle all factor into the way you smell. And I found that our sweat is mostly odorless, but it's our bacteria and microbiome that's responsible for your smells, your mood, your identity and so much beyond. And there's all kinds of molecules that you emit but which we only perceive subconsciously.
Hiện nay trong phòng thí nghiệm của tôi Tôi đang nghiên cứu câu hỏi ấy Và hóa ra nó rất phức tạp Các yếu tố như chế độ ăn của bạn, thuốc của bạn, cách sống của bạn. tất cả nhân tố theo cách bạn ngửi Và tôi phát hiện mồ hôi của bạn hầu như không mùi nhưng vi khuẩn và vi sinh trong bạn chịu trách nhiệm tạo ra mùi của bạn, tâm trạng của bạn và nhận dạng bạn và nhiều hơn thế nữa. Và tất cả những loại phân tử bạn tạo ra Nhưng bạn chỉ nhận thức được tiềm thức
So I've been cataloging and collecting bacteria from different sites of my body. After talking to a scientist, we thought, maybe the perfect concoction of Ani is like 10 percent collarbone, 30 percent underarm, 40 percent bikini line and so forth, and occasionally I let researchers from other labs take a sniff of my samples. And it's been interesting to hear how smell of the body is perceived outside of the context of the body. I've gotten feedback such as, smells like flowers, like chicken, like cornflakes, like beef carnitas.
Vì thế tôi đã ghi lại và thu thập vi khuẩn từ những phần khác nhau của cơ thể Sau khi nói chuyện với một nhà khoa học, chúng tôi nghĩ có thể sự kết hợp hoàn hảo của Ani giống như 10% xương đòn, 30% dưới cánh tay, 40% dòng bikini và vân vân và thỉnh thoảng tôi để các nhà khoa học từ phòng thí nghiệm khác lấy lượng hít vào từ mẫu thử của tôi. Và thật thú vị khi nghe cách ngửi mùi của cơ thể là nhận thức bên ngoài của bộ phận cơ thể. Tôi nhận được phản hồi như mùi giống như hoa, giống gà, giống bánh bột ngô nướng. giống thị bò carnitas.
(Laughter)
(Cười)
At the same time, I cultivate a set of carnivorous plants for their ability to emit fleshlike odors to attract prey, in an attempt to kind of create this symbiotic relationship between my bacteria and this organism. And as it so happens, I'm at MIT and I'm in a bar, and I was talking to a scientist who happens to be a chemist and a plant scientist, and I was telling him about my project, and he was like, "Well, this sounds like botany for lonely women."
Đồng thời, tôi nghiên cứu một loài thực vật ăn thịt vì khả năng phát ra mùi thịt để thu hút côn trùng trong một nổ lực nhằm tạo ra mối quan hệ cộng sinh giữa vi khuẩn của tôi và loài sinh vật này. Và vì nó xảy ra Tôi ở MIT và tôi ở bar và tôi đã nói chuyện với một nhà khoa học là một nhà khoa học về hóa học và thực vật, và tôi kể với anh ấy về dự án của tôi, và anh ấy đúng,"Tốt, nó nghe như như thực vật học cho người phụ nữ cô độc".
(Laughter)
(Cười)
Unperturbed, I said, "OK." I challenged him. "Can we engineer a plant that can love me back?" And for some reason, he was like, "Sure, why not?"
Bình tĩnh, tôi nói, "Ok" Tôi thách thức anh ấy "Chúng tôi có thể tạo ra một loài thực vật có thể yêu tôi không ? Và cho một vài lí do, anh ấy nói, "Chắn chắn, tại sao không?"
So we started with, can we get a plant to grow towards me like I was the sun? And so we're looking at mechanisms in plants such as phototropism, which causes the plant to grow towards the sun by producing hormones like auxin, which causes cell elongation on the shady side. And right now I'm creating a set of lipsticks that are infused with these chemicals that allow me to interact with a plant on its own chemical signatures -- lipsticks that cause plants to grow where I kiss it, plants that blossom where I kiss the bloom.
Và chúng tôi bắt đầu, liệu chúng tôi có thể tạo ra thực vật hướng về tôi giống như tôi là mặt trời? Và vì thế chúng tôi tìm kiếm cơ chế trong thực vật như tính hướng quang cái tạo ra thực vật phát triển theo hướng mặt trời bằng cách sản xuất hormone giống như auxin, cái làm tế bào dài ra trong bóng râm Và tôi đang tạo ra một loại son môi cái được truyền những chất hóa học cho phép tôi tương tác với thực vật trên chất hóa học riêng của nó son môi làm thực vật phát triển nơi tôi hôn vào cây ra hoa nơi tôi hôn hoa
And through these projects, I'm asking questions like, how do we define nature? How do we define nature when we can reengineer its properties, and when should we do it? Should we do it for profit, for utility? Can we do it for emotional ends? Can biotechnology be used to create work as moving as music? What are the thresholds between science and its ability to shape our emotional landscape?
Và trong suốt dự án Tôi đang hỏi những câu hỏi ấy, chúng ta định nghĩa thiên nhiên như thế nào? Chúng ta định nghĩa thiên nhiên như thế nào khi chúng ta có thể tái tạo lại các đặc điểm của nó? và chúng ta nên làm điều ấy khi nào? Chúng ta nên làm nó vì lợi ích chăng? Liệu chúng ta có thể làm nó cho việc kết thúc cảm xúc? Có thể sử dụng công nghệ sinh học để tạo ra công việc như di chuyển như âm nhạc? Ngưỡng của giữa khoa học Và khả năng hình thành phong cảnh cảm xúc của chúng tôi?
It's a famous design mantra that form follows function. Well, now, wedged somewhere between science, design and art I get to ask, what if fiction informs fact? What kind of R&D lab would that look like and what kind of questions would we ask together?
Đó là một thần chú thiết kế nổi tiếng hình thức đó theo sau chức năng. Tốt, bây giờ, chèn ở một nơi nào đó giữa khoa học, thiết kế và nghệ thuật. Tôi nhận được yêu cầu, Điều gì xảy ra nếu hư cấu cho biết tực tế? Loại phòng thí nghiệm R & D trông như thế nào và loại câu hỏi chúng ta hỏi cùng nhau là gì?
We often look to technology as the answer, but as an artist and designer, I like to ask, but what is the question?
Chúng ta thường nhìn vào công nghệ như là câu trả lời Nhưng như là một nghệ sĩ và nhà thiết kế, Tôi muốn hỏi, nhưng câu hỏi là gì?
Thank you.
Cảm ơn
(Applause)
(vỗ tay)