What if our plants could sense the toxicity levels in the soil and express that toxicity through the color of its leaves? What if those plants could also remove those toxins from the soil? Instead, what if those plants grew their own packaging, or were designed to only be harvested by their owners' own patented machines? What happens when biological design is driven by the motivations of mass-produced commodities? What kind of world would that be?
Tänk om våra växter kunde känna av gifthalten i jorden och uttrycka den gifthalten genom färgen på sina löv. Tänk om de växterna också kunde avlägsna gifter ur jorden? Eller, tänk om växterna utvecklade sin egen förpackning, eller designades för att enbart kunna skördas av sina ägares patenterade maskiner? Vad händer när biologisk design drivs av motivationen bakom massproducerade handelsvaror? Vilken sorts värld skulle det vara?
My name is Ani, and I'm a designer and researcher at MIT Media Lab, where I'm part of a relatively new and unique group called Design Fiction, where we're wedged somewhere between science fiction and science fact. And at MIT, I am lucky enough to rub shoulders with scientists studying all kinds of cutting edge fields like synthetic neurobiology, artificial intelligence, artificial life and everything in between. And across campus, there's truly brilliant scientists asking questions like, "How can I make the world a better place?" And part of what my group likes to ask is, "What is better?" What is better for you, for me, for a white woman, a gay man, a veteran, a child with a prosthetic? Technology is never neutral. It frames a reality and reflects a context. Can you imagine what it would say about the work-life balance at your office if these were standard issue on the first day?
Mitt namn är Ani, jag är designer och forskare på MIT Media Lab, där jag är en del av en relativt ny och unik grupp, Design Fiction, där vi sitter inklämda mellan science fiction och science fakta. Och på MIT har jag turen att kunna frottera mig med forskare som studerar alla slags banbrytande områden som syntetisk neurobiologi, artificiell intelligens, artificiellt liv och allting däremellan. Och över hela campuset finns det oerhört briljanta forskare som ställer frågor som, "Hur kan jag göra världen bättre?" Och en del av det min grupp frågar är, "Vad är bättre?" Vad är bättre för dig, för mig, för en vit kvinna, för en homosexuell man, för en veteran, ett barn med protes? Teknik är aldrig neutral. Den ramar in en verklighet och reflekterar ett sammanhang. Tänk dig vad det skulle säga om balansen mellan arbete och privatliv på kontoret om dessa var standard första dagen?
(Laughter)
(Skratt)
I believe it's the role of artists and designers to raise critical questions. Art is how you can see and feel the future, and today is an exciting time to be a designer, for all the new tools becoming accessible. For instance, synthetic biology seeks to write biology as a design problem. And through these developments, my lab asks, what are the roles and responsibilities of an artist, designer, scientist or businessman? What are the implications of synthetic biology, genetic engineering, and how are they shaping our notions of what it means to be a human? What are the implications of this on society, on evolution and what are the stakes in this game?
Jag tror det är konstnärernas och designernas roll att ställa kritiska frågor. Konst är hur man kan se och känna framtiden och idag är en spännande tid att vara designer, tack vare alla nya verktyg som blivit tillgängliga. Syntetisk biologi, till exempel, strävar efter att beskriva biologi som ett designproblem. Och genom denna utveckling undrar mitt labb vad rollerna och ansvarsområdena är för en konstnär, designer, forskare eller affärsman?" "Vad är konsekvenserna av syntetisk biologi, genteknik, och hur formar de vår bild av vad det innebär att vara människa?" "Vad är dess konsekvenser på samhället, på evolutionen och vad är riskerna i det här spelet?"
My own speculative design research at the current moment plays with synthetic biology, but for more emotionally driven output. I'm obsessed with olfaction as a design space, and this project started with this idea of what if you could take a smell selfie, a smelfie?
Min egen teoretiska designforskning just nu leker med syntetisk biologi men för en mer känslostyrd uteffekt. Jag är besatt av lukt som ett designområde, och det här projektet började med tanken, tänk om du skulle kunna ta ett doftporträtt, en smelfie?
(Laughter)
(Skratt)
What if you could take your own natural body odor and send it to a lover? Funny enough, I found that this was a 19th century Austrian tradition, where couples in courtship would keep a slice of apple crammed under their armpit during dances, and at the end of the evening, the girl would give the guy she most fancied her used fruit, and if the feeling was mutual, he would wolf down that stinky apple.
Tänk om du kunde ta din egen naturliga kroppsdoft och skicka den till en älskare. Lustigt nog kom jag på att det faktiskt var en tradition i Österrike på 1800-talet att uppvaktande par hade en bit äpple i armhålan på danser, och i slutet av kvällen så skulle tjejen ge frukten till killen som hon tyckte mest om, och om han kände likadant så åt han upp det illaluktande äpplet.
(Laughter)
(Skratt)
Famously, Napoleon wrote many love letters to Josephine, but perhaps amongst the most memorable is this brief and urgent note: "Home in three days. Don't bathe."
Napoleon skrev många kärleksbrev till Josephine, men det kanske mest minnesvärda är denna korta, brådskande lapp: "Hemma om 3 dagar. Bada inte."
(Laughter)
(Skratt)
Both Napoleon and Josephine adored violets. Josephine wore violet-scented perfume, carried violets on their wedding day, and Napoleon sent her a bouquet of violets every year on their anniversary. When Josephine passed away, he planted violets at her grave, and just before his exile, he went back to that tomb site, picked some of those flowers, entombed them in a locket and wore them until the day he died.
Både Napoleon och Josephine älskade violer. Josephine bar violdoftande parfym, bar violer på deras bröllopsdag och Napoleon skickade en violbukett till henne varje år på deras bröllopsdag. När Josephine dog, planterade han violer på hennes grav, och precis innan sin exil gick han tillbaka till graven, plockade några av dessa blommor, förseglade dem i en medaljong och bar dem tills han dog.
And I found this so moving, I thought, could I engineer that violet to smell just like Josephine? What if, for the rest of eternity, when you went to visit her site, you could smell Josephine just as Napoleon loved her? Could we engineer new ways of mourning, new rituals for remembering? After all, we've engineered transgenic crops to be maximized for profit, crops that stand up to transport, crops that have a long shelf life, crops that taste sugary sweet but resist pests, sometimes at the expense of nutritional value. Can we harness these same technologies for an emotionally sensitive output?
Det tyckte jag var väldigt rörande. Jag tänkte, kan jag få den violen att lukta precis som Josephine? Tänk om du, för all evighet, när du besökte hennes grav, kunde känna doften av Josephine, precis som Napoleon älskade henne? Skulle vi kunna konstruera nya sätt att sörja, nya ritualer för att minnas? Vi har trots allt konstruerat transgena grödor för att kunna maximera vinst, grödor som tål långa transporter, grödor som har en lång hållbarhet, grödor som smakar sött men motstår skadedjur, ibland på bekostnad av näringsvärdet. Kan vi utnyttja dessa tekniker för en känslostyrd uteffekt?
So currently in my lab, I'm researching questions like, what makes a human smell like a human? And it turns out it's fairly complicated. Factors such as your diet, your medications, your lifestyle all factor into the way you smell. And I found that our sweat is mostly odorless, but it's our bacteria and microbiome that's responsible for your smells, your mood, your identity and so much beyond. And there's all kinds of molecules that you emit but which we only perceive subconsciously.
I mitt labb just nu, undersöker jag frågor som, "vad får en människa att lukta människa?" Och det visar sig vara ganska komplicerat. Faktorer som din kost, dina mediciner, din livsstil allt påverkar din doft. Och jag fann att vår svett mestadels är doftfri, det är våra bakterier och mikrobiom som är ansvariga för dina dofter, ditt humör, din identitet och så mycket mer. Och det finns olika molekyler som du utsöndrar, men som vi bara uppfattar undermedvetet.
So I've been cataloging and collecting bacteria from different sites of my body. After talking to a scientist, we thought, maybe the perfect concoction of Ani is like 10 percent collarbone, 30 percent underarm, 40 percent bikini line and so forth, and occasionally I let researchers from other labs take a sniff of my samples. And it's been interesting to hear how smell of the body is perceived outside of the context of the body. I've gotten feedback such as, smells like flowers, like chicken, like cornflakes, like beef carnitas.
Jag har samlat och katalogiserat bakterier från olika platser på min kropp. Efter att ha pratat med en forskare, tänkte vi att den perfekta Ani-mixen kanske är 10% nyckelben, 30% underarm, 40% bikinilinje och så vidare, och ibland låter jag forskare från andra labb sniffa lite på mina prover. Det har varit intressant höra hur kroppsdofter uppfattas utanför ett kroppsligt sammanhang. Jag har fått höra saker som att det luktar som blommor, som kyckling, som cornflakes, som carnitas med nötkött.
(Laughter)
(Skratt)
At the same time, I cultivate a set of carnivorous plants for their ability to emit fleshlike odors to attract prey, in an attempt to kind of create this symbiotic relationship between my bacteria and this organism. And as it so happens, I'm at MIT and I'm in a bar, and I was talking to a scientist who happens to be a chemist and a plant scientist, and I was telling him about my project, and he was like, "Well, this sounds like botany for lonely women."
Samtidigt odlar jag en samling köttätande växter för deras förmåga att avge köttliknande dofter för att locka till sig byten, i ett försök att skapa ett symbiotiskt förhållande mellan mina bakterier och denna organism. Men så föll det sig så att jag var på MIT, i en bar och pratade med en forskare som råkar vara vara kemist och växtforskare, jag berättade om projektet, och han sa, "Det låter som botanik för ensamma kvinnor."
(Laughter)
(Skratt)
Unperturbed, I said, "OK." I challenged him. "Can we engineer a plant that can love me back?" And for some reason, he was like, "Sure, why not?"
Oberörd sa jag "OK". Jag utmanade honom. "Kan vi konstruera en växt som kan älska mig tillbaka?" Och av nån anledning sa han, "Visst, varför inte?"
So we started with, can we get a plant to grow towards me like I was the sun? And so we're looking at mechanisms in plants such as phototropism, which causes the plant to grow towards the sun by producing hormones like auxin, which causes cell elongation on the shady side. And right now I'm creating a set of lipsticks that are infused with these chemicals that allow me to interact with a plant on its own chemical signatures -- lipsticks that cause plants to grow where I kiss it, plants that blossom where I kiss the bloom.
Så vi började med att se om vi kan få en växt att växa mot mig som om jag vore solen? Så vi tittar på mekanismer i växter, som fototropism, som får växter att växa i riktning mot solen genom att producera hormoner som auxin, som orsakar cellförlängning på den skuggiga sidan. Och just nu tillverkar jag läppstift som är indränkta med dessa ämnen som låter mig interagera med en växt med dess egna kemiska signaturer - läppstift som får växter att växa där jag kysser dem, växter som blommar där jag kysser blomman.
And through these projects, I'm asking questions like, how do we define nature? How do we define nature when we can reengineer its properties, and when should we do it? Should we do it for profit, for utility? Can we do it for emotional ends? Can biotechnology be used to create work as moving as music? What are the thresholds between science and its ability to shape our emotional landscape?
Och genom dessa projekt ställer jag frågor som, hur definierar vi natur? Hur definierar vi naturen när vi kan ändra dess egenskaper, och när bör vi göra det? Bör vi göra det för vinst, för användbarhet? Kan vi göra det av känslomässiga orsaker? Kan bioteknologi användas för att skapa saker som är lika rörande som musik? Var ligger tröskeln mellan vetenskap och dess förmåga att forma vårt känslolandskap?
It's a famous design mantra that form follows function. Well, now, wedged somewhere between science, design and art I get to ask, what if fiction informs fact? What kind of R&D lab would that look like and what kind of questions would we ask together?
Det är ett känt designmantra att form följer funktion. Nu, inkilad mellan vetenskap, design och konst får jag ställa frågan, tänk om fiction informerar fakta? Hur skulle ett sådant FoU-labb se ut och vilka frågor skulle vi ställa tillsammans?
We often look to technology as the answer, but as an artist and designer, I like to ask, but what is the question?
Vi vänder oss ofta till tekniken för svar, men som konstnär och designer tycker jag om att fråga, "vad är frågan?"
Thank you.
Tack.
(Applause)
(Applåder)