What if our plants could sense the toxicity levels in the soil and express that toxicity through the color of its leaves? What if those plants could also remove those toxins from the soil? Instead, what if those plants grew their own packaging, or were designed to only be harvested by their owners' own patented machines? What happens when biological design is driven by the motivations of mass-produced commodities? What kind of world would that be?
Cum ar fi dacă plantele ar putea detecta nivelul de toxicitate din sol și să exprime acest lucru prin culoarea frunzelor lor? Cum ar fi dacă ar putea să elimine toxinele din sol? Sau cum ar fi dacă plantele și-ar crește propriul ambalaj, sau ar fi modificate pentru a putea fi culese doar de mașinăriile patentate ale proprietarilor lor. Ce se întâmplă când designul biologic e condus de motivația obținerii produselor de consum? Cum ar fi această lume?
My name is Ani, and I'm a designer and researcher at MIT Media Lab, where I'm part of a relatively new and unique group called Design Fiction, where we're wedged somewhere between science fiction and science fact. And at MIT, I am lucky enough to rub shoulders with scientists studying all kinds of cutting edge fields like synthetic neurobiology, artificial intelligence, artificial life and everything in between. And across campus, there's truly brilliant scientists asking questions like, "How can I make the world a better place?" And part of what my group likes to ask is, "What is better?" What is better for you, for me, for a white woman, a gay man, a veteran, a child with a prosthetic? Technology is never neutral. It frames a reality and reflects a context. Can you imagine what it would say about the work-life balance at your office if these were standard issue on the first day?
Numele meu e Ani și sunt designer și cercetător la MIT Media Lab, unde fac parte dintr-un grup relativ nou și unic numit Design Fiction, unde ne aflăm undeva între science fiction și știință. La MIT sunt norocoasă să fiu alături de oameni de știință ce studiază în diferite domenii de graniță precum neurobiologia sintetică, inteligență artificială, viață artificială și toate lucrurile între acestea două. Și în campus sunt oameni de știință geniali care se întreabă: „Cum pot face lumea un loc mai bun?” Și o întrebare pe care și-o pune grupul din care fac parte e: „Ce e mai bine?” Ce e mai bine pentru tine, pentru mine, pentru o femeie caucaziană, un bărbat gay, un veteran, un copil cu o proteză? Tehnologia nu e niciodată neutră. Construiește o realitate și reflectă un context. Vă puteți imagina ce s-ar zice la birou despre echilibrul muncă-viață personală dacă acesta ar fi rezultatul standard din prima zi?
(Laughter)
(Râsete)
I believe it's the role of artists and designers to raise critical questions. Art is how you can see and feel the future, and today is an exciting time to be a designer, for all the new tools becoming accessible. For instance, synthetic biology seeks to write biology as a design problem. And through these developments, my lab asks, what are the roles and responsibilities of an artist, designer, scientist or businessman? What are the implications of synthetic biology, genetic engineering, and how are they shaping our notions of what it means to be a human? What are the implications of this on society, on evolution and what are the stakes in this game?
Cred că e rolul artiștilor și al designerilor să pună aceste întrebări importante. Arta e cum poți vedea și simți viitorul, și astăzi e o perioadă interesantă să fii designer, datorită tuturor instrumentelor care devin accesibile. De exemplu, biologia sintetică presupune modificarea biologiei pentru modificarea designului. Folosind aceste metode, laboratorul meu întreabă care sunt rolurile și responsabilitățile unui artist, designer, om de știință sau ale unui om de afaceri? Care sunt implicațiile biologiei sintetice, ingineriei genetice, și cum modelează ele noțiunile despre ceea ce înseamnă să fii om? Care sunt implicațiile acestora asupra societății, asupra evoluției și care sunt mizele în acest joc?
My own speculative design research at the current moment plays with synthetic biology, but for more emotionally driven output. I'm obsessed with olfaction as a design space, and this project started with this idea of what if you could take a smell selfie, a smelfie?
Propria mea cercetare în acest moment analizează biologia sintetică, dar pentru un răspuns emoțional mai puternic. Sunt obsedată de simțul olfactiv, și acest proiect a început cu ideea de a putea face un selfie folosind mirosul, un smelfie.
(Laughter)
(Râsete)
What if you could take your own natural body odor and send it to a lover? Funny enough, I found that this was a 19th century Austrian tradition, where couples in courtship would keep a slice of apple crammed under their armpit during dances, and at the end of the evening, the girl would give the guy she most fancied her used fruit, and if the feeling was mutual, he would wolf down that stinky apple.
Cum ar fi dacă ai putea folosi mirosul natural propriu și să îl trimiți unui iubit? Am aflat că aceasta era o tradiție austriacă în secolul XIX, în care cei care se curtau țineau o felie de măr la subțioară în timpul dansurilor, iar la sfârșitul serii, fata îi dădea fructul băiatului pe care îl plăcea, și dacă și el simțea la fel, i-ar fi dat și el acel măr puturos.
(Laughter)
(Râsete)
Famously, Napoleon wrote many love letters to Josephine, but perhaps amongst the most memorable is this brief and urgent note: "Home in three days. Don't bathe."
Se știe că Napoleon i-a scris multe scrisori de dragoste lui Josephine, dar cea mai memorabilă e acest bilețel scurt și urgent: „Ajung acasă în trei zile. Nu te spăla.”
(Laughter)
(Râsete)
Both Napoleon and Josephine adored violets. Josephine wore violet-scented perfume, carried violets on their wedding day, and Napoleon sent her a bouquet of violets every year on their anniversary. When Josephine passed away, he planted violets at her grave, and just before his exile, he went back to that tomb site, picked some of those flowers, entombed them in a locket and wore them until the day he died.
Atât Napoleon cât și Josephine adorau violetele. Josephine purta un parfum cu miros de violete, a purtat violete în ziua nunții, iar Napoleon i-a trimis un buchet de violete în fiecare an de aniversarea lor. Când Josephine a murit, el a plantat violete la mormântul ei și, înainte de exilul său, a mers la mormânt, a cules câteva flori pe care le-a pus într-un medalion și le-a purtat până în ziua morții sale.
And I found this so moving, I thought, could I engineer that violet to smell just like Josephine? What if, for the rest of eternity, when you went to visit her site, you could smell Josephine just as Napoleon loved her? Could we engineer new ways of mourning, new rituals for remembering? After all, we've engineered transgenic crops to be maximized for profit, crops that stand up to transport, crops that have a long shelf life, crops that taste sugary sweet but resist pests, sometimes at the expense of nutritional value. Can we harness these same technologies for an emotionally sensitive output?
Și acest lucru m-a emoționat, m-am gândit: pot face ca violetele să miroasă ca Josephine? Cum ar fi dacă, pentru o eternitate, când mergi să îi vizitezi mormântul ai putea să simți mirosul lui Josephine, același pe care Napoleon îl îndrăgea? Am putea produce noi moduri de a plânge pe cineva, noi ritualuri de rememorare? Până la urmă, am produs culturi transgenice pentru a maximiza profitul, culturi care avantajează transportul, culturi care au o durată de depozitare lungă, culturi foarte dulci, dar care rezistă la pesticide, uneori în defavoarea valorii nutritive. Putem folosi aceleași tehnici
So currently in my lab, I'm researching questions like, what makes a human smell like a human? And it turns out it's fairly complicated. Factors such as your diet, your medications, your lifestyle all factor into the way you smell. And I found that our sweat is mostly odorless, but it's our bacteria and microbiome that's responsible for your smells, your mood, your identity and so much beyond. And there's all kinds of molecules that you emit but which we only perceive subconsciously.
pentru a obține un răspuns emoțional senzitiv? Momentan, în laboratorul meu, cercetez întrebări precum: ce face un om să miroasă ca un om? Se pare că e destul de complicat. Factori precum dieta, tratamentul medicamentos, stilul de viață influențează modul în care miroși. Am aflat că transpirația nu are miros, dar bacteriile și microbiomul sunt responsabile de miros, de starea, de identitate și multe altele. Există o multitudine de molecule pe care le emitem, dar pe care le percepem subconștient.
So I've been cataloging and collecting bacteria from different sites of my body. After talking to a scientist, we thought, maybe the perfect concoction of Ani is like 10 percent collarbone, 30 percent underarm, 40 percent bikini line and so forth, and occasionally I let researchers from other labs take a sniff of my samples. And it's been interesting to hear how smell of the body is perceived outside of the context of the body. I've gotten feedback such as, smells like flowers, like chicken, like cornflakes, like beef carnitas.
Am clasificat și strâns bacterii din diferite zone ale corpului meu. După ce am vorbit cu un om de știință ne-am gândit, poate amestecul perfect e 10% din zona claviculară, 30% de la subraț, 40% din zona inghinală și tot așa, și ocazional am lăsat cercetătorii din alte laboratoare să miroasă mostra mea. Și e interesant să auzi cum e perceput mirosul corporal în afara contextului corporal. Am primit răspunsuri precum: miroase a flori, a pui, a fulgi de porumb, a carnitas cu vită.
(Laughter)
(Râsete)
At the same time, I cultivate a set of carnivorous plants for their ability to emit fleshlike odors to attract prey, in an attempt to kind of create this symbiotic relationship between my bacteria and this organism. And as it so happens, I'm at MIT and I'm in a bar, and I was talking to a scientist who happens to be a chemist and a plant scientist, and I was telling him about my project, and he was like, "Well, this sounds like botany for lonely women."
În același timp am cultivat câteva plante carnivore pentru capacitatea lor de a emite mirosuri pentru a atrage prada, în încercarea de a crea o relație simbiotică între bacteriile mele și acest organism. Se întâmplă să fii la MIT într-un bar, vorbind cu un om de știință care din întâmplare e chimist și botanist, îi spun despre proiectul meu, și el spune: „Pare botanică pentru o femeie singură.”
(Laughter)
(Râsete)
Unperturbed, I said, "OK." I challenged him. "Can we engineer a plant that can love me back?" And for some reason, he was like, "Sure, why not?"
Nederanjată, am răspuns: „Bine.” L-am provocat. „Putem construi o plantă ce mă poate iubi?” Și dintr-un motiv sau altul, a răspuns: „Sigur, de ce nu?”
So we started with, can we get a plant to grow towards me like I was the sun? And so we're looking at mechanisms in plants such as phototropism, which causes the plant to grow towards the sun by producing hormones like auxin, which causes cell elongation on the shady side. And right now I'm creating a set of lipsticks that are infused with these chemicals that allow me to interact with a plant on its own chemical signatures -- lipsticks that cause plants to grow where I kiss it, plants that blossom where I kiss the bloom.
Așa că am pornit cu: putem face plantele să crească spre mine ca și când aș fi soarele? Cercetăm mecanismele din plante cum ar fi fototropismul, ce face planta să crească către soare prin producerea de hormoni precum auxină, ce cauzează elongarea celulară pe partea umbrită. Și acum creez un set de rujuri care sunt infuzate cu aceste chimicale care îmi permit să interacționez cu planta prin propria semnătură chimică, rujuri care fac plantele să crească acolo unde le sărut, plante care să înflorească dacă le sărut bobocii.
And through these projects, I'm asking questions like, how do we define nature? How do we define nature when we can reengineer its properties, and when should we do it? Should we do it for profit, for utility? Can we do it for emotional ends? Can biotechnology be used to create work as moving as music? What are the thresholds between science and its ability to shape our emotional landscape?
Și prin aceste proiecte, pun întrebări precum: cum putem defini natura? Cum definim natura dacă îi putem reconstrui proprietățile, și când ar trebui să o facem? Ar trebui să o facem pentru profit sau pentru utilitate? Sau în scopuri emoționale? Poate biotehnologia să creeze opere la fel de emoționante ca muzica? Care sunt pragurile dintre știință și abilitatea de a da forma peisajului nostru emoțional?
It's a famous design mantra that form follows function. Well, now, wedged somewhere between science, design and art I get to ask, what if fiction informs fact? What kind of R&D lab would that look like and what kind of questions would we ask together?
O mantra faimoasa din design spune că forma urmează funcția. Acum că suntem undeva între știință, design și artă, pot să întreb: cum ar fi dacă ficțiunea ar forma realitatea? Cum ar arăta laboratorul și ce fel de întrebări ne-am pune?
We often look to technology as the answer, but as an artist and designer, I like to ask, but what is the question?
Ne uităm deseori la tehnologie ca la un răspuns, dar ca artist și designer, îmi place să întreb: dar care e întrebarea?
Thank you.
Vă mulțumesc!
(Applause)
(Aplauze)