What if our plants could sense the toxicity levels in the soil and express that toxicity through the color of its leaves? What if those plants could also remove those toxins from the soil? Instead, what if those plants grew their own packaging, or were designed to only be harvested by their owners' own patented machines? What happens when biological design is driven by the motivations of mass-produced commodities? What kind of world would that be?
Što kada bi naše biljke mogle osjetiti razinu toksina u zemlji i izraziti tu razinu kroz boju svog lišća? Što kada bi te biljke mogle i ukloniti te toksine iz tla? Ili, što kada bi one mogle proizvesti svoju ambalažu, ili da se uzgoje tako da se beru samo patentiranim strojevima svojih vlasnika? Što se dogodi kada biološki dizajn pokreće motivacija masovno proizvedenih dobara? Kakav bi to bio svijet?
My name is Ani, and I'm a designer and researcher at MIT Media Lab, where I'm part of a relatively new and unique group called Design Fiction, where we're wedged somewhere between science fiction and science fact. And at MIT, I am lucky enough to rub shoulders with scientists studying all kinds of cutting edge fields like synthetic neurobiology, artificial intelligence, artificial life and everything in between. And across campus, there's truly brilliant scientists asking questions like, "How can I make the world a better place?" And part of what my group likes to ask is, "What is better?" What is better for you, for me, for a white woman, a gay man, a veteran, a child with a prosthetic? Technology is never neutral. It frames a reality and reflects a context. Can you imagine what it would say about the work-life balance at your office if these were standard issue on the first day?
Zovem se Ani, dizajnerica sam i istraživačica u laboratoriju MIT-a, gdje sam dio relativno nove i jedinstvene grupe, imenom Fikcija dizajna, bavimo se nečim što je između znanstvene fantastike i znanstvene činjenice. Na MIT-u imam dovoljno sreće da radim sa znanstvenicima koji proučavaju razna najnovija područja, poput sintetičke neurobiologije, umjetne inteligencije i života te svega ostalog između. Širom kampusa ima zaista sjajnih znanstvenika, koji postavljaju pitanja poput, "Kako ja ovaj svijet mogu učiniti boljim?" A dio onoga što moja grupa voli pitati je: "Što je bolje?" Što je bolje za vas, za mene, za bjelkinju, gay muškarca, za veterana, dijete s protezom? Tehnologija nikada nije neutralna. Ona oblikuje stvarnost i odražava kontekst. Možete li zamisliti što bi rekla o balansu života i rada na vašem poslu ako bi se ovo pojavilo prvog dana?
(Laughter)
(Smijeh)
I believe it's the role of artists and designers to raise critical questions. Art is how you can see and feel the future, and today is an exciting time to be a designer, for all the new tools becoming accessible. For instance, synthetic biology seeks to write biology as a design problem. And through these developments, my lab asks, what are the roles and responsibilities of an artist, designer, scientist or businessman? What are the implications of synthetic biology, genetic engineering, and how are they shaping our notions of what it means to be a human? What are the implications of this on society, on evolution and what are the stakes in this game?
Vjerujem da je uloga umjetnika i inženjera da postavljaju ključna pitanja. Umjetnost je ono kako vidite i osjećate budućnost, a danas je uzbudljivo biti dizajner, zbog svih novih dostupnih alata. Na primjer, sintetička biologija pokušava predstaviti biologiju kao problem dizajna. Kroz ove razvoje, u mojem laboratoriju se pitamo koje su uloge i odgovornosti umjetnika, dizajnera, znanstvenika ili poslovnog čovjeka? Koje su implikacije sintetičke biologije, genetskog inženjeringa i kako oni oblikuju naš pojam toga što znači biti čovjek? Koje su implikacije ovoga na društvo, na evoluciju i koji su sve ulozi u igri?
My own speculative design research at the current moment plays with synthetic biology, but for more emotionally driven output. I'm obsessed with olfaction as a design space, and this project started with this idea of what if you could take a smell selfie, a smelfie?
Moje vlastito spekulativno istraživanje o dizajnu trenutno tiče se sintetičke biologije, ali za rezultate koji su više vođeni emocijama. Opsjednuta sam mirisom kao prostorom za dizajn i ovaj proces je započeo idejom, što kada biste mogli napraviti selfi mirisa, smelfi?
(Laughter)
(Smijeh)
What if you could take your own natural body odor and send it to a lover? Funny enough, I found that this was a 19th century Austrian tradition, where couples in courtship would keep a slice of apple crammed under their armpit during dances, and at the end of the evening, the girl would give the guy she most fancied her used fruit, and if the feeling was mutual, he would wolf down that stinky apple.
Što kada biste mogli snimiti miris vlastitog tijela i poslati ga svom partneru? Zanimljivo, otkrila sam da je ovo bila tradicija u Austriji u 19. stoljeću, kada su parovi kao dio udvaranja držali komadić jabuke ispod pazuha tijekom plesa, a na kraju večeri, djevojka bi dala taj komadić mladiću koji joj se najviše svidio i ako je osjećaj bio obostran, on bi pojeo tu smrdjivu jabuku.
(Laughter)
(Smijeh)
Famously, Napoleon wrote many love letters to Josephine, but perhaps amongst the most memorable is this brief and urgent note: "Home in three days. Don't bathe."
Poznato je da je Napoleon napisao Jozefini mnogo ljubavnih pisama, no, možda je najpoznatija ona njegova kratka i hitna poruka: "Doma za tri dana. Ne kupaj se."
(Laughter)
(Smijeh)
Both Napoleon and Josephine adored violets. Josephine wore violet-scented perfume, carried violets on their wedding day, and Napoleon sent her a bouquet of violets every year on their anniversary. When Josephine passed away, he planted violets at her grave, and just before his exile, he went back to that tomb site, picked some of those flowers, entombed them in a locket and wore them until the day he died.
I Napoleon i Jozefina obožavali su ljubice. Jozefina je nosila parfem od ljubica, nosila je ljubice i na dan vjenčanja, a Napoleon joj je slao buket ljubica svake godine na njihovu godišnjicu. Kada je Jozefina preminula, posadio je ljubice na njenom grobu i neposredno prije nego što je izgnan, vratio se do njezinog groba, ubrao nešto tog cvijeća, spremio ga u medaljon i nosio sa sobom do svoje smrti.
And I found this so moving, I thought, could I engineer that violet to smell just like Josephine? What if, for the rest of eternity, when you went to visit her site, you could smell Josephine just as Napoleon loved her? Could we engineer new ways of mourning, new rituals for remembering? After all, we've engineered transgenic crops to be maximized for profit, crops that stand up to transport, crops that have a long shelf life, crops that taste sugary sweet but resist pests, sometimes at the expense of nutritional value. Can we harness these same technologies for an emotionally sensitive output?
Ovo me je tako dirnulo, pomislila sam, mogu li stvoriti ljubicu koja bi mirisala kao Jozefina? Što kada bi, do kraja vječnosti, uvijek kada odete na njen grob, mogli pomirisati Jozefinu, onakvu kakvu je Napoelon volio? Bismo li mogli osmisliti nove načine žalovanja, nove rituale prisjećanja? Već smo napravili i transgenične usjeve, zbog veće zarade, usjeve koji podnose transport, usjeve koji imaju dug životni vijek, usjeve koji su slatkog ukusa, ali odolijevaju štetočinama, ponekad nauštrb hranjive vrijednosti. Možemo li iskoristiti iste tehnologije za emotivno osjetljive rezultate?
So currently in my lab, I'm researching questions like, what makes a human smell like a human? And it turns out it's fairly complicated. Factors such as your diet, your medications, your lifestyle all factor into the way you smell. And I found that our sweat is mostly odorless, but it's our bacteria and microbiome that's responsible for your smells, your mood, your identity and so much beyond. And there's all kinds of molecules that you emit but which we only perceive subconsciously.
Trenutno u mojem laboratoriju istražujem pitanja poput, zašto čovjek miriše kao čovjek? Ispostavlja se da je to prilično složeno. Čimbenici poput ishrane, lijekova, stila života, sve utječe na to kako mirišete. Otkrila sam da je znoj obično bez mirisa, ali naše bakterije i mikrobiomi odgovorni su za vaš miris, raspoloženje, identitet i još mnogo toga. Postoje razne molekule koje ispuštate, a koje primjećujemo samo podsvjesno.
So I've been cataloging and collecting bacteria from different sites of my body. After talking to a scientist, we thought, maybe the perfect concoction of Ani is like 10 percent collarbone, 30 percent underarm, 40 percent bikini line and so forth, and occasionally I let researchers from other labs take a sniff of my samples. And it's been interesting to hear how smell of the body is perceived outside of the context of the body. I've gotten feedback such as, smells like flowers, like chicken, like cornflakes, like beef carnitas.
Stoga sam bilježila i sakupljala bakterije s raznih mjesta na svom tijelu. Nakon razgovora sa znanstvenikom, pomislili smo, možda bi savršena kombinacija Ani bila 10% ključne kosti, 30% pazuha, 40% bikini zone i tako dalje, i ponekad bih dala istraživačima iz drugih laboratorija pomirisati moje uzorke. Zanimljivo je čuti kako miris tijela ljudi osjete izvan konteksta tijela. Dobila sam odgovore poput: miriše poput cvijeća, poput piletine, poput kukuruznih pahuljica, poput goveđeg mesa.
(Laughter)
(Smijeh)
At the same time, I cultivate a set of carnivorous plants for their ability to emit fleshlike odors to attract prey, in an attempt to kind of create this symbiotic relationship between my bacteria and this organism. And as it so happens, I'm at MIT and I'm in a bar, and I was talking to a scientist who happens to be a chemist and a plant scientist, and I was telling him about my project, and he was like, "Well, this sounds like botany for lonely women."
U isto vrijeme, uzgajam biljke mesožderke, zbog njihove sposobnosti ispuštanja mirisa sličnih mesu, da privuku plijen, kako bih pokušala stvoriti simbiotsku vezu između mojih bakterija i ovog organizma. I kako to obično ide, na MIT-u sam, sjedim u baru, pričam sa znanstvenikom i ustanovi se da je on kemičar i botaničar i pričam mu o svom projektu, a on kaže na to: "Pa to zvuči kao botanika za usamljene žene."
(Laughter)
(Smijeh)
Unperturbed, I said, "OK." I challenged him. "Can we engineer a plant that can love me back?" And for some reason, he was like, "Sure, why not?"
A ja samo kažem: "U redu." Izazvala sam ga. "Možemo li uzgojiti biljku koja će mi uzvratiti ljubav?" Iz nekog razloga rekao je: "Naravno, zašto ne?"
So we started with, can we get a plant to grow towards me like I was the sun? And so we're looking at mechanisms in plants such as phototropism, which causes the plant to grow towards the sun by producing hormones like auxin, which causes cell elongation on the shady side. And right now I'm creating a set of lipsticks that are infused with these chemicals that allow me to interact with a plant on its own chemical signatures -- lipsticks that cause plants to grow where I kiss it, plants that blossom where I kiss the bloom.
I krenuli smo s tim, možemo li natjerati biljku da raste prema meni kao da sam ja sunce? I tako proučavamo mehanizme kod biljaka, poput fototropizma, koji uzrokuje da biljke rastu prema suncu, proizvodeći hormone poput auksina, koji dovodi do produživanja stanica na strani hladovine. Trenutno radim na liniji ruževa za usne, u koje smo unijeli te tvari, a koje mi daju mogućnost komuniciranja s biljkom kroz njene kemijske signale, ruž za usne od kojih biljke rastu tamo gdje ih poljubim, biljke koje procvjetaju tamo gde poljubim cvijet.
And through these projects, I'm asking questions like, how do we define nature? How do we define nature when we can reengineer its properties, and when should we do it? Should we do it for profit, for utility? Can we do it for emotional ends? Can biotechnology be used to create work as moving as music? What are the thresholds between science and its ability to shape our emotional landscape?
Kroz ove projekte, postavljam pitanja poput, kako definirati prirodu? Kako definirati prirodu kada joj promjenimo svojstva, i kada to trebamo učiniti? Radimo li to zbog zarade ili praktične koristi? Zbog emocionalne koristi? Može li se biotehnologija koristiti za stvaranje djela dirljivih poput glazbe? Koje su granice između znanosti i njene mogućnosti da oblikuje naš emocionalni prikaz?
It's a famous design mantra that form follows function. Well, now, wedged somewhere between science, design and art I get to ask, what if fiction informs fact? What kind of R&D lab would that look like and what kind of questions would we ask together?
Čuvena je mantra dizajna da oblik prati funkciju. Sada, zastajući negdje između znanosti, dizajna i umjetnosti, moram pitati, što ako fikcija oblikuje činjenicu? Kakav bi to bio istraživački laboratorij i kakva bismo pitanja zajedno postavljali?
We often look to technology as the answer, but as an artist and designer, I like to ask, but what is the question?
Često u tehnologiji tražimo odgovor, ali kao umjetnica i dizajnerica, volim pitati, što je, zapravo, pitanje?
Thank you.
Hvala.
(Applause)
(Pljesak)