What if our plants could sense the toxicity levels in the soil and express that toxicity through the color of its leaves? What if those plants could also remove those toxins from the soil? Instead, what if those plants grew their own packaging, or were designed to only be harvested by their owners' own patented machines? What happens when biological design is driven by the motivations of mass-produced commodities? What kind of world would that be?
מה אם הצמחים שלנו היו מסוגלים לחוש את רמות הרעילות של האדמה ולבטא אותן באמצעות צבעי העלים שלהם? מה אם הצמחים האלה יכלו גם לסלק את הרעלים האלה מהאדמה? או מה אם הצמחים יכלו לגדל את האריזות שלהם, או היו מהונדסים להיקצר רק במכונות מוגנות הפטנט של בעליהם? מה קורה כשמאחורי העיצוב ביולוגי עומדת המוטיבציה לייצור המוני של מוצרים? איזה מין עולם יהיה זה?
My name is Ani, and I'm a designer and researcher at MIT Media Lab, where I'm part of a relatively new and unique group called Design Fiction, where we're wedged somewhere between science fiction and science fact. And at MIT, I am lucky enough to rub shoulders with scientists studying all kinds of cutting edge fields like synthetic neurobiology, artificial intelligence, artificial life and everything in between. And across campus, there's truly brilliant scientists asking questions like, "How can I make the world a better place?" And part of what my group likes to ask is, "What is better?" What is better for you, for me, for a white woman, a gay man, a veteran, a child with a prosthetic? Technology is never neutral. It frames a reality and reflects a context. Can you imagine what it would say about the work-life balance at your office if these were standard issue on the first day?
שמי אני, ואני מעצבת וחוקרת במעבדת התקשורת של אם-איי-טי, כחלק מקבוצה ייחודית וחדשה-יחסית בשם "עיצוב בדיוני", שתקועה איפשהו בין מדע בדיוני למדע עובדתי. באם-איי-טי התמזל מזלי לעבוד צד בצד עם מדענים שחוקרים כל מיני תחומים חדשניים כמו נוירוביולוגיה סינתטית, תבונה מלאכותית, חיים מלאכותיים וכל מה שביניהם. בקמפוס עצמו יש מדענים באמת מבריקים ששואלים שאלות כמו, "איך אוכל לשפר את העולם?" והשאלות ששואלים בקבוצה שלי הן, "מה טוב יותר?" מה טוב יותר בשבילכם, בשבילי, בשביל אישה לבנה, גבר הומוסקסואלי, חייל משוחרר, ילד עם גף מלאכותית? הטכנולוגיה לעולם איננה נייטרלית. היא יוצרת מציאות ומשקפת הקשר. אתם מתארים לעצמכם מה היתה המשמעות מבחינת האיזון חיים-עבודה במשרד שלכם אם זה היה מונפק לכם כבר ביום הראשון?
(Laughter)
(צחוק)
I believe it's the role of artists and designers to raise critical questions. Art is how you can see and feel the future, and today is an exciting time to be a designer, for all the new tools becoming accessible. For instance, synthetic biology seeks to write biology as a design problem. And through these developments, my lab asks, what are the roles and responsibilities of an artist, designer, scientist or businessman? What are the implications of synthetic biology, genetic engineering, and how are they shaping our notions of what it means to be a human? What are the implications of this on society, on evolution and what are the stakes in this game?
אני מאמינה שתפקידם של אמנים ומעצבים הוא להעלות שאלות קריטיות. האמנות היא האופן שבו רואים וחשים את העתיד, וכיום זהו זמן מלהיב לעסוק בעיצוב, עם כל הכלים החדשים שנעשים נגישים. למשל, ביולוגיה מלאכותית שואפת לתאר את הביולוגיה כבעייה עיצובית. ובעזרת הפיתוחים האלה, המעבדה שלי שואלת, מהם התפקידים ותחומי האחריות של אמן, מעצב, מדען או איש-עסקים? מהן ההשלכות של ביולוגיה סינתטית, הנדסה גנטית, ואיך הן מעצבות את רעיונותינו בשאלה מה זה להיות אנושי? מהן ההשלכות שלהן על החברה, על האבולוציה ומהם הסיכונים במשחק הזה?
My own speculative design research at the current moment plays with synthetic biology, but for more emotionally driven output. I'm obsessed with olfaction as a design space, and this project started with this idea of what if you could take a smell selfie, a smelfie?
כרגע, המחקר העיצובי הספקולטיבי שלי משתעשע בביולוגיה סינתטית, אבל כדי לייצר משהו עם מטען רגשי יותר. יש לי אובסייה לחוש הריח כמרחב עיצובי, והמיזם הזה נשען על הרעיון של האפשרות לעשות סלפי ריח.
(Laughter)
(צחוק)
What if you could take your own natural body odor and send it to a lover? Funny enough, I found that this was a 19th century Austrian tradition, where couples in courtship would keep a slice of apple crammed under their armpit during dances, and at the end of the evening, the girl would give the guy she most fancied her used fruit, and if the feeling was mutual, he would wolf down that stinky apple.
מה אם יכולתם לקחת את ריח הגוף הטבעי שלכם ולשלוח אותו למאהב? המצחיק הוא שגיליתי שזאת היתה מסורת אוסטרית במאה ה-19: זוגות בתהליך של חיזור נהגו להחזיק פרוסת תפוח מתחת לבית השחי בזמן הריקודים, ובסוף הערב, הנערה היתה מוסרת לבחור שהכי מצא חן בעיניה את הפרי המשומש שלה, ואם הרגשות היו הדדיים, הוא היה טורף את התפוח המסריח הזה.
(Laughter)
(צחוק)
Famously, Napoleon wrote many love letters to Josephine, but perhaps amongst the most memorable is this brief and urgent note: "Home in three days. Don't bathe."
ידוע שנפוליאון כתב הרבה מכתבי אהבה לז'וזפין, אבל אולי הכי בלתי-נשכחת היא ההערה הקצרה והדחופה: "אגיע בעוד שלושה ימים. אל תתרחצי."
(Laughter)
(צחוק)
Both Napoleon and Josephine adored violets. Josephine wore violet-scented perfume, carried violets on their wedding day, and Napoleon sent her a bouquet of violets every year on their anniversary. When Josephine passed away, he planted violets at her grave, and just before his exile, he went back to that tomb site, picked some of those flowers, entombed them in a locket and wore them until the day he died.
נפוליאון וז'וזפין אהבו מאד סיגליות. ז'וזפין השתמשה בבושם בניחוח סיגליות , נשאה סיגליות ביום נישואיה, ונפוליאון שלח לה זר סיגליות מידי שנה, ביום הנישואין. כשז'וזפין נפטרה, הוא שתל סיגליות ליד קברה, וממש לפני שיצא לגלות, חזר אל הקבר, קטף כמה מהפרחים האלה, טמן אותם בתליון משכית שאותו ענד עד ליום מותו.
And I found this so moving, I thought, could I engineer that violet to smell just like Josephine? What if, for the rest of eternity, when you went to visit her site, you could smell Josephine just as Napoleon loved her? Could we engineer new ways of mourning, new rituals for remembering? After all, we've engineered transgenic crops to be maximized for profit, crops that stand up to transport, crops that have a long shelf life, crops that taste sugary sweet but resist pests, sometimes at the expense of nutritional value. Can we harness these same technologies for an emotionally sensitive output?
ובעיני זה כה מרגש, עד שחשבתי לעצמי, האם אוכל להנדס את הסיגלית כך שתריח בדיוק כמו ז'וזפין? מה אם, לעולם ועד, כשתלכו לבקר בקברה, תוכלו להריח את ז'וזפין בדיוק כפי שנפוליאון אהב אותה? האם נוכל להנדס דרכים חדשות להתאבל, פולחני זכרון חדשים? אחרי הכל, כבר הנדסנו גידולים טרנסגניים כדי למרב רווחים, גידולים שיעמדו בהובלה, בעלי חיי-מדף ארוכים, גידולים שטעמם מתוק כסוכר אבל הם עמידים למזיקים, לפעמים, על חשבון הערך התזונתי. האם נוכל לרתום אותן טכנולוגיות למען תוצרת רגישה לרגשות?
So currently in my lab, I'm researching questions like, what makes a human smell like a human? And it turns out it's fairly complicated. Factors such as your diet, your medications, your lifestyle all factor into the way you smell. And I found that our sweat is mostly odorless, but it's our bacteria and microbiome that's responsible for your smells, your mood, your identity and so much beyond. And there's all kinds of molecules that you emit but which we only perceive subconsciously.
כיום, במעבדה שלי, אני בוחנת שאלות כמו, מה גורם לאדם להריח כמו אדם? ומסתבר שזה מורכב למדי. גורמים כמו דיאטה, תרופות, סגנון חיים תורמים כולם לריח שלנו. גיליתי שהזיעה שלנו היא ברובה חסרת ריח, אבל הבקטריות והחיידקים שלנו הם שאחראים לריחות, למצב הרוח, לזהות ועוד הרבה מעבר לכך. ויש כל מיני מולקולות שאנו פולטים אבל אנו קולטים אותן באופן תת-הכרתי בלבד.
So I've been cataloging and collecting bacteria from different sites of my body. After talking to a scientist, we thought, maybe the perfect concoction of Ani is like 10 percent collarbone, 30 percent underarm, 40 percent bikini line and so forth, and occasionally I let researchers from other labs take a sniff of my samples. And it's been interesting to hear how smell of the body is perceived outside of the context of the body. I've gotten feedback such as, smells like flowers, like chicken, like cornflakes, like beef carnitas.
אז קיטלגתי ואספתי בקטריות מחלקים שונים בגופי. אחרי ששוחחתי עם מדען, חשבנו שמרקחת הריחות המושלמת של אני היא כ-10% עצם הבריח, 30% בית השחי, 40% קו הביקיני וכן הלאה, ומידי פעם איפשרתי לחוקרים ממעבדות אחרות לרחרח את הדגימות שלי. היה מעניין לשמוע איך ריח הגוף נתפש מחוץ להקשר של הגוף. קיבלתי משובים כמו, "ריח של פרחים", "ריח של עוף", "ריח של דגני בוקר", "ריח של תבשיל בשר בקר".
(Laughter)
(צחוק)
At the same time, I cultivate a set of carnivorous plants for their ability to emit fleshlike odors to attract prey, in an attempt to kind of create this symbiotic relationship between my bacteria and this organism. And as it so happens, I'm at MIT and I'm in a bar, and I was talking to a scientist who happens to be a chemist and a plant scientist, and I was telling him about my project, and he was like, "Well, this sounds like botany for lonely women."
במקביל, גידלתי מספר צמחים טורפים בשל יכולתם לפלוט ריחות בשריים כדי למשוך טרף, בנסיון ליצור יחסים סימביוטיים בין הבקטריות שלי לבין האורגניזם הזה. ואז רצה המקרה, והייתי בבר באם-איי-טי, ושוחחתי עם מדען אחד שהיה במקרה כימאי ומדען צמחים, וסיפרתי לו על המיזם שלי, והוא אמר, "זה נשמע כמו בוטניקה לנשים בודדות."
(Laughter)
(צחוק)
Unperturbed, I said, "OK." I challenged him. "Can we engineer a plant that can love me back?" And for some reason, he was like, "Sure, why not?"
בלי לחוש מוטרדת, אמרתי, "בסדר," והצבתי לו אתגר. "האם נוכל להנדס צמח שישיב לי אהבה?" ומשום-מה הוא אמר, "בטח. למה לא?"
So we started with, can we get a plant to grow towards me like I was the sun? And so we're looking at mechanisms in plants such as phototropism, which causes the plant to grow towards the sun by producing hormones like auxin, which causes cell elongation on the shady side. And right now I'm creating a set of lipsticks that are infused with these chemicals that allow me to interact with a plant on its own chemical signatures -- lipsticks that cause plants to grow where I kiss it, plants that blossom where I kiss the bloom.
אז התחלנו לבדוק אם נוכל לגרום לצמח לגדול לעברי, כאילו אני השמש. בדקנו מנגנונים צמחיים כמו פוטוטרופיזם, שגורם לצמח לצמוח לכיוון השמש באמצעות הפקת הורמונים כמו אוקסין, שגורם להתארכות התאים בצד המוצל. כיום אני יוצרת מערכת שפתונים שספוגים בכימיקלים האלה שמאפשרים לי אינטראקציה עם צמח בחתימות הכימיות שלו -- שפתונים שגורמים לצמחים לצמוח במקומות שאני מנשקת אותם, צמחים שפורחים כשאני מנשקת את הפריחה.
And through these projects, I'm asking questions like, how do we define nature? How do we define nature when we can reengineer its properties, and when should we do it? Should we do it for profit, for utility? Can we do it for emotional ends? Can biotechnology be used to create work as moving as music? What are the thresholds between science and its ability to shape our emotional landscape?
ובאמצעות המיזמים האלה אני שואלת שאלות כמו, איך אנו מגדירים "טבע"? איך אנו מגדירים "טבע" כשאנו יכולים להנדס מחדש את תכונותיו, ומתי עלינו לעשות זאת? האם לצרכי רווח, לצרכים שימושיים? האם נוכל לעשות זאת לצרכים רגשיים? האם ניתן להשתמש בביוטכנולוגיה ליצירות מרגשות כמו במוסיקה? מהם הגבולות בין מדע לבין יכולתו לעצב את הנוף הרגשי שלנו?
It's a famous design mantra that form follows function. Well, now, wedged somewhere between science, design and art I get to ask, what if fiction informs fact? What kind of R&D lab would that look like and what kind of questions would we ask together?
מנטרת עיצוב מפורסמת אומרת שהצורה כפופה לתפקוד. אז כעת, ממקומי איפשהו בין המדע, העיצוב והאמנות אני שואלת, מה אם הבדיון תורם לעובדה? איך תיראה מעבדת מחקר ופיתוח כזאת ואילו שאלות נשאל ביחד?
We often look to technology as the answer, but as an artist and designer, I like to ask, but what is the question?
אנו מרבים לראות בטכנולוגיה את התשובה, אבל כאמנית ומעצבת, אני אוהבת לשאול, "מהי השאלה?"
Thank you.
תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)