It has been 128 years since the last country in the world abolished slavery and 53 years since Martin Luther King pronounced his "I Have A Dream" speech. But we still live in a world where the color of our skin not only gives a first impression, but a lasting one that remains.
128 jaar geleden schafte het laatste land op de wereld de slavernij af en 53 jaar geleden gaf Martin Luther King zijn beroemde "Ik heb een droom"-toespraak. Maar we leven nog altijd in een wereld waarin de kleur van onze huid niet alleen een eerste indruk geeft, maar een blijvende indruk.
I was born in a family full of colors. My father is the son of a maid from whom he inherited an intense dark chocolate tone. He was adopted by those who I know as my grandparents. The matriarch, my grandma, has a porcelain skin and cotton-like hair. My grandpa was somewhere between a vanilla and strawberry yogurt tone, like my uncle and my cousin. My mother is a cinnamon-skin daughter of a native Brazilian, with a pinch of hazel and honey, and a man [who is] a mix of coffee with milk, but with a lot of coffee. She has two sisters. One in a toasted-peanut skin and the other, also adopted, more on the beige side, like a pancake.
Ik ben geboren in een kleurrijke familie. Mijn vader is de zoon van een meid, van wie hij een intens donkere chocoladetint erfde. Hij werd geadopteerd door de mensen die ik als mijn grootouders ken. De matriarch, mijn oma, heeft een porseleinen huid en katoenachtig haar. Mijn opa zat ergens tussen vanillekleur en aardbeienyoghurt, net als mijn oom en mijn neef. Mijn moeder is de kaneelkleurige dochter van een oorspronkelijke Braziliaanse, met een snuifje hazelnoot en honing, en een man die een mix is van koffie en melk, maar met veel koffie. Ze heeft twee zussen. De ene heeft een huid van geroosterde pinda en de ander, die ook geadopteerd is, neigt meer naar beige, als een pannenkoek.
(Laughter)
(Gelach)
Growing up in this family, color was never important for me. Outside home, however, things were different soon. Color had many other meanings.
Doordat ik in deze familie opgroeide, was kleur nooit belangrijk voor mij. Maar buitenshuis liep het al snel anders. Kleur had vele andere betekenissen.
I remember my first drawing lessons in school as a bunch of contradictory feelings. It was exciting and creative but I never understood the unique flesh-colored pencil. I was made of flesh but I wasn't pink. My skin was brown, and people said I was black. I was seven years old with a mess of colors in my head.
Ik herinner me mijn eerste tekenlessen op school als een pak tegenstrijdige gevoelens. Het was spannend en creatief, maar ik heb nooit begrepen waarom er maar één vleeskleurig potlood was. Ik was van vlees maar ik was niet roze. Mijn huid was bruin en mensen zeiden dat ik zwart was. Ik was zeven jaar oud en had een allegaartje van kleuren in mijn hoofd.
Later, when I took my cousin to school, I was usually taken for the nanny. By helping in the kitchen at a friend's party, people thought I was the maid. I was even treated like a prostitute just because I was walking alone on the beach with European friends. And many times, visiting my grandma or friends in upper class buildings, I was invited not to use the main elevator. Because in the end, with this color and this hair, I cannot belong to some places.
Later, toen ik mijn neef naar school bracht, dachten ze meestal dat ik de oppas was. Als ik in de keuken hielp op een feestje bij een vriend, dachten ze dat ik de meid was. Ik werd zelfs als prostituée behandeld omdat ik alleen op stap was op het strand, met Europese vrienden. Het kwam vaak voor, als ik mijn oma of mijn vrienden opzocht in sjieke gebouwen, dat men me vroeg om de hoofdlift niet te gebruiken. Want het komt erop neer dat ik, met deze kleur en dit haar, niet kan thuis zijn op sommige plaatsen.
In some way, I get to used to it and accept part of it. However, something inside of me keeps revolving and struggling.
In zekere zin raakte ik eraan gewend en accepteerde ik het ten dele. Maar iets vanbinnen blijft zich roeren en verzetten.
Years later I married a Spaniard. But not any Spaniard. I chose one with the skin color of a lobster when sunburnt.
Jaren later trouwde ik met een Spanjaard. Niet zomaar een Spanjaard. Ik koos er een uit met de huidskleur van een zonverbrande kreeft.
(Laughter)
(Gelach)
Since then, a new question started to chase me. What will be the color of your children? As you can understand, this is my last concern. But thinking about it, with my previous background, my story led me to make my personal exercise as a photographer. And that is how Humanae was born.
Sindsdien word ik geplaagd door een nieuwe prangende vraag: welke kleur zullen onze kinderen hebben? Je snapt wel dat dat de minste van mijn zorgen is. Maar toen ik erover nadacht, met mijn voorgeschiedenis, putte ik uit mijn verhaal een persoonlijke oefening als fotografe. Zo werd Humanae geboren.
Humanae is a pursuit to highlight our true colors, rather than the untrue white, red, black or yellow associated with race. It's a kind of game to question our codes. It's a work in progress from a personal story to a global history.
Het streefdoel van Humanae is onze ware kleuren te doen oplichten, eerder dan de onware kleuren wit, rood, zwart of geel die met ras worden geassocieerd. Het is een soort spel om onze codes in vraag te stellen. Het is een werk dat op weg is van een persoonlijk naar een mondiaal verhaal.
I portray the subjects in a white background. Then I choose an 11-pixel square from the nose, paint the background, and look for the corresponding color in the industrial palette, Pantone.
Ik portretteer mijn onderwerpen tegen een witte achtergrond. Dan kies ik een vierkant van 11 pixels op de neus, kleur de achtergrond en ga op zoek naar de overeenkomstige kleur in Pantone, het industriële palet.
I started with my family and friends, then more and more people joined the adventure, thanks to public calls coming through the social media.
Ik begon met mijn familie en vrienden, toen doken meer en meer mensen met ons in het avontuur, dankzij openlijke oproepen via de sociale media.
I thought that the main space to show my work was the Internet because I want an open concept that invites everybody to push the share button in both the computer and their brain.
Ik dacht dat het internet de belangrijkste plaats was om mijn werk te tonen, omdat ik een open concept wil dat iedereen uitnodigt om op de 'Delen'-knop te klikken, op hun computer en in hun hoofd.
The snowball started to roll. The project had a great welcome -- invitations, exhibitions, physical formats, galleries and museums ... just happened. And among them, my favorite: when Humanae occupies public spaces and appears in the street, it fosters a popular debate and creates a feeling of community.
De sneeuwbal ging aan het rollen. Het project werd goed onthaald -- uitnodigingen, tentoonstellingen, fysieke vormen, galeries en musea... het kwam vanzelf. En dit is mijn favoriet: als Humanae openbare plaatsen inneemt en in het straatbeeld verschijnt, voedt het een openbaar debat en zorgt het voor een gemeenschapsgevoel.
I have portrayed more than 3,000 people in 13 different countries, 19 different cities around the world. Just to mention some of them -- from someone included in the Forbes list, to refugees who crossed the Mediterranean by boat. In Paris, from the UNESCO Headquarters to a shelter. And students both in Switzerland and favelas in Rio de Janeiro.
Ik heb portretten gemaakt van meer dan 3.000 mensen in 13 verschillende landen, 19 verschillende steden op de wereld. Ik noem er een paar -- van iemand op de Forbes-lijst tot vluchtelingen die per boot de Middellandse Zee overstaken. In Parijs, van het UNESCO-hoofdkwartier tot een opvanghuis. En studenten in Zwitserland en in favelas in Rio de Janeiro.
All kinds of beliefs, gender identities or physical impairments, a newborn or terminally ill. We all together build Humanae.
Allerlei geloofsovertuigingen, genderidentiteiten of fysieke beperkingen, een pasgeborene of een terminaal zieke. Allemaal samen vormen we Humanae.
Those portraits make us rethink how we see each other. When modern science is questioning the race concept, what does it mean for us to be black, white, yellow, red? Is it the eye, the nose, the mouth, the hair? Or does it have to do with our origin, nationality or bank account?
Die portretten doen ons anders nadenken over hoe we elkaar zien. Als de moderne wetenschap het concept 'ras' in vraag stelt, wat betekent het dan voor ons om zwart, wit, geel, rood te zijn? Is het het oog, de neus, de mond, het haar? Of heeft het te maken met onze oorsprong, nationaliteit of bankrekening?
This personal exercise turned out to be a discovery. Suddenly I realized that Humanae was useful for many people. It represents a sort of mirror for those who cannot find themselves reflected in any label.
Deze persoonlijke oefening draaide uit op een ontdekking. Ik besefte plots dat Humanae nuttig was voor vele mensen. Het is een soort spiegel voor diegenen die zichzelf niet weerspiegeld zien in een label.
It was amazing that people started to share their thoughts about the work with me. I have hundreds of that, I will share with you, too.
Het was geweldig dat mensen hun ideeën over het werk met me gingen delen. Ik heb er zo honderden, ik zal er twee met jullie delen.
A mother of 11 years -- A mother of an 11-year-old girl wrote me, "Very good for me as a tool to work on her confidence, as this past weekend one of her girlfriends argued with her that she does not belong and should not be allowed to live in Norway. So your work has a very special place in my heart and it's very important for me."
Een moeder van 11 jaar -- Een moeder van een meisje van 11 schreef me: "Een prima hulpmiddel om aan haar zelfvertrouwen te werken, want afgelopen weekend had ze ruzie met één van haar vriendinnen: ze zou hier niet thuishoren en zou niet in Noorwegen mogen wonen. Jouw werk heeft dus een heel bijzondere plek in mijn hart en het is erg belangrijk voor mij."
A woman shared her portrait on Facebook and wrote, "All my life, people from across the globe had difficulties to place me in a group, a stereotype, a box. Perhaps we should stop. Instead of framing, ask the individual, 'How would you label yourself?' Then I would say, 'Hi. I'm Massiel. I'm a Dominican-Dutch, I grew up in a mixed family and I'm a bisexual woman.' "
Een vrouw deelde haar portret op Facebook en schreef: "Mijn leven lang al hadden mensen van over de hele wereld moeite om me in een groep te plaatsen, een stereotype, een vakje. Misschien moeten we daarmee stoppen. In plaats van haar een plaats te geven, kan je het individu vragen: "Welk label zou je jezelf geven?" Dan zou ik zeggen: "Hallo. Ik ben Massiel. Ik ben Dominicaans-Nederlands, ik groeide op in een gemengd gezin en ik ben een biseksuele vrouw."
Besides these unexpected and touching reactions, Humanae finds a new life in a different variety of fields. Just to show you some examples, illustrators and art students using it as a reference for their sketches and their studies. It's a collection of faces.
Behalve deze onverwachte en ontroerende reacties vindt Humanae een tweede leven in een ander soort domeinen. Hier zijn een paar voorbeelden: illustratoren en kunststudenten gebruiken het als referentie voor schetsen en voorstudies. Het is een verzameling gezichten.
Researchers in the fields of anthropology, physics and neuroscience use Humanae with different scientific approaches related to human ethnicity, optophysiology, face recognition or Alzheimer's.
Onderzoekers in de antropologie, de natuurkunde en de neurowetenschappen gebruiken Humanae vanuit verschillende wetenschappelijke benaderingen in verband met menselijke ethniciteit, optofysiologie, gezichtsherkenning of de ziekte van Alzheimer.
One of the most important impacts of the project is that Humanae was chosen to be the cover of Foreign Affairs, one of the most relevant political publications. And talking about foreign affairs, I found the perfect ambassadors for my project ... teachers. They are the ones that use Humanae as a tool for educational purposes. Their passion encourages me to go back to drawing classes, but this time as a teacher myself.
Eén van de belangrijkste vormen van impact van het project is dat Humanae werd uitgekozen voor de voorpagina van Foreign Affairs, één van de meest vooraanstaande politieke tijdschriften. Nu we het over buitenlandse zaken hebben, ik ontdekte de perfecte ambassadeurs voor mijn project ... leerkrachten. Zij gebruiken Humanae als hulpmiddel voor educatieve doeleinden. Hun passie moedigt me aan om terug te gaan naar de tekenles, deze keer als leerkracht.
My students, both adults and kids, paint their self-portraits, trying to discover their own unique color.
Mijn studenten, volwassenen en kinderen, schilderen hun zelfportret, en gaan daarbij op ontdekkingsreis naar hun eigen unieke kleur.
As a photographer, I realize that I can be a channel for others to communicate. As an individual, as Angélica, every time I take a picture, I feel that I am sitting in front of a therapist. All the frustration, fear and loneliness that I once felt ... becomes love.
Als fotograaf besef ik dat ik een kanaal kan zijn langswaar anderen communiceren. Als individu, als Angélica, heb ik, telkens als ik een foto maak, het gevoel dat ik bij de therapeut zit. Alle frustratie, angst en eenzaamheid die ik ooit voelde ... wordt liefde.
The last country -- the last country in the world who abolished slavery is the country where I was born, Brazil. We still have to work hard to abolish discrimination. That remains a common practice worldwide, and that will not disappear by itself.
Het laatste land -- het laatste land ter wereld dat de slavernij afschafte, is het land waar ik geboren ben, Brazilië. We moeten nog hard werken om discriminatie af te schaffen. Dat blijft wereldwijd een algemene praktijk en het zal niet vanzelf verdwijnen.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)
Thank you.
Dankjewel.