Πέρασαν 128 χρόνια από τότε που η τελευταία χώρα του κόσμου εξάλειψε τη δουλεία και 53 χρόνια από τότε που ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εκφώνησε την ομιλία «Έχω Ένα Όνειρο». Ωστόσο, ακούμε ζούμε σε έναν κόσμο όπου το χρώμα του δέρματός μας δεν δίνει μόνο μια πρώτη εντύπωση, αλλά και μια εντύπωση που διαρκεί στο χρόνο.
It has been 128 years since the last country in the world abolished slavery and 53 years since Martin Luther King pronounced his "I Have A Dream" speech. But we still live in a world where the color of our skin not only gives a first impression, but a lasting one that remains.
Γεννήθηκα σε μια οικογένεια γεμάτη χρώματα. Ο πατέρας μου είναι γιος μιας υπηρέτριας από την οποία κληρονόμησε έναν σκούρο σοκολατί τόνο. Υιοθετήθηκε απ' αυτούς που ονομάζω παππούδες μου. Η μητριάρχισσα, η γιαγιά μου, έχει δέρμα σαν πορσελάνη και μαλλιά σαν βαμβάκι. Ο τόνος του παππού μου ήταν κάπου μεταξύ βανίλιας και γιαουρτιού φράουλας, όπως και του θείου μου και του ξάδερφού μου. Η μητέρα μου είναι κόρη Βραζιλιάνας με δέρμα στο χρώμα της κανέλας, με μια νότα φουντουκιού και μελιού, κι ο άντρας της είναι μια μίξη καφέ με γάλα, αλλά με πολύ καφέ. Έχει δύο αδερφές. Η μία με δέρμα στο χρώμα του ψημένου φυστικιού και η άλλη, επίσης υιοθετημένη, είναι περισσότερο μπεζ, σαν τηγανίτα.
I was born in a family full of colors. My father is the son of a maid from whom he inherited an intense dark chocolate tone. He was adopted by those who I know as my grandparents. The matriarch, my grandma, has a porcelain skin and cotton-like hair. My grandpa was somewhere between a vanilla and strawberry yogurt tone, like my uncle and my cousin. My mother is a cinnamon-skin daughter of a native Brazilian, with a pinch of hazel and honey, and a man [who is] a mix of coffee with milk, but with a lot of coffee. She has two sisters. One in a toasted-peanut skin and the other, also adopted, more on the beige side, like a pancake.
(Γέλια)
(Laughter)
Μεγαλώνοντας σε αυτή την οικογένεια, το χρώμα δεν ήταν ποτέ σημαντικό για εμένα. Έξω από το σπίτι, ωστόσο, σύντομα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Το χρώμα είχε πολλές διαφορετικές ερμηνείες.
Growing up in this family, color was never important for me. Outside home, however, things were different soon. Color had many other meanings.
Θυμάμαι το πρώτο μάθημα ζωγραφικής στο σχολείο ως ένα σωρό αντιφατικά συναισθήματα. Ήταν συναρπαστικό και δημιουργικό, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα εκείνο το μολύβι στο χρώμα της σάρκας. Ήμουν φτιαγμένη από σάρκα, αλλά δεν ήμουν ροζ. Το δέρμα μου ήταν καφέ, και ο κόσμος έλεγε πως ήμουν μαύρη. Ήμουν επτά ετών και είχα πολλά χρώματα στο κεφάλι μου.
I remember my first drawing lessons in school as a bunch of contradictory feelings. It was exciting and creative but I never understood the unique flesh-colored pencil. I was made of flesh but I wasn't pink. My skin was brown, and people said I was black. I was seven years old with a mess of colors in my head.
Αργότερα, όταν πήγαινα την ξαδέρφη μου στο σχολείο, συνήθως πίστευαν πως είμαι η νταντά. Όταν σ' ένα φιλικό πάρτι βοηθούσα στην κουζίνα, οι άνθρωποι νόμιζαν ότι είμαι η υπηρέτρια. Με αντιμετώπισαν ακόμα και σαν πόρνη απλώς επειδή περπατούσα στην παραλία με Ευρωπαίους φίλους μου. Πολλές φορές, όταν επισκεπτόμουν τη γιαγιά μου ή φίλους σε σπίτια της ανώτερης τάξης, μου ζητούσαν να μη χρησιμοποιήσω τον κύριο ανελκυστήρα. Επειδή τελικά, με αυτό το χρώμα και αυτό το μαλλί, δεν μπορώ να ανήκω σε ορισμένα μέρη.
Later, when I took my cousin to school, I was usually taken for the nanny. By helping in the kitchen at a friend's party, people thought I was the maid. I was even treated like a prostitute just because I was walking alone on the beach with European friends. And many times, visiting my grandma or friends in upper class buildings, I was invited not to use the main elevator. Because in the end, with this color and this hair, I cannot belong to some places.
Κατά κάποιον τρόπο, άρχισα να το συνηθίζω, και εν μέρει, να το αποδέχομαι. Ωστόσο, κάτι συνεχίζει να στριφογυρίζει και να παλεύει μέσα μου.
In some way, I get to used to it and accept part of it. However, something inside of me keeps revolving and struggling.
Χρόνια αργότερα, παντρεύτηκα έναν Ισπανό. Αλλά όχι οποιονδήποτε Ισπανό. Διάλεξα έναν με δέρμα σε χρώμα ηλιοκαμένου αστακού.
Years later I married a Spaniard. But not any Spaniard. I chose one with the skin color of a lobster when sunburnt.
(Γέλια)
(Laughter)
Από τότε, μια νέα ερώτηση άρχισε να με κυνηγά: «Ποιο θα είναι το χρώμα των παιδιών σας;» Όπως καταλαβαίνετε, αυτό ήταν το τελευταίο που με απασχολούσε. Αλλά καθώς το συλλογιζόμουν, και δεδομένου του ιστορικού μου, η ιστορία μου με οδήγησε να κάνω την προσωπική μου άσκηση ως φωτογράφος. Έτσι γεννήθηκε το Humanae.
Since then, a new question started to chase me. What will be the color of your children? As you can understand, this is my last concern. But thinking about it, with my previous background, my story led me to make my personal exercise as a photographer. And that is how Humanae was born.
To Humanae επιδιώκει να τονιστούν τα αληθινά μας χρώματα αντί τα ψεύτικα, όπως το άσπρο το κόκκινο το μαύρο ή το κίτρινο, που τα συνδέουμε με τις φυλές. Είναι σαν ένα παιχνίδι αμφισβήτησης των κωδικών μας. Είναι μια εργασία σε εξέλιξη, από μια προσωπική, σε μια παγκόσμια ιστορία.
Humanae is a pursuit to highlight our true colors, rather than the untrue white, red, black or yellow associated with race. It's a kind of game to question our codes. It's a work in progress from a personal story to a global history. I portray the subjects in a white background.
Φωτογραφίζω τα υποκείμενα σε λευκό φόντο. Έπειτα, διαλέγω ένα τετράγωνο των 11 πίξελ από τη μύτη, χρωματίζω το φόντο και ψάχνω το αντίστοιχο χρώμα στην παλέτα του Pantone.
Then I choose an 11-pixel square from the nose, paint the background, and look for the corresponding color in the industrial palette, Pantone.
Ξεκίνησα με την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Έπειτα, όλο και περισσότερος κόσμος έλαβε μέρος στην περιπέτεια, μέσα από δημόσιες προσκλήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
I started with my family and friends, then more and more people joined the adventure, thanks to public calls coming through the social media.
Σκέφτηκα πως το διαδίκτυο ήταν ο κύριος χώρος για να προβάλω τη δουλειά μου, καθώς ήθελα κάτι προσβάσιμο σε όλους που να τους προσκαλεί να πατήσουν το κουμπί της κοινοποίησης, τόσο στον υπολογιστή όσο και στο μυαλό τους.
I thought that the main space to show my work was the Internet because I want an open concept that invites everybody to push the share button in both the computer and their brain.
Η χιονοστιβάδα άρχισε να κυλάει. Το έργο έτυχε θερμού καλωσορίσματος. Προσκλήσεις, εκθέσεις, πινακοθήκες και μουσεία, γίνονταν έτσι απλά. Ανάμεσά τους και το πιο αγαπημένο μου: όταν το Humanae καταλαμβάνει δημόσιους χώρους και εμφανίζεται στον δρόμο. Προκαλεί δημόσιες συζητήσεις και δημιουργεί ένα αίσθημα κοινότητας.
The snowball started to roll. The project had a great welcome -- invitations, exhibitions, physical formats, galleries and museums ... just happened. And among them, my favorite: when Humanae occupies public spaces and appears in the street, it fosters a popular debate and creates a feeling of community.
Έχω φωτογραφίσει πάνω από 3.000 άτομα, σε 13 διαφορετικές χώρες, και σε 19 διαφορετικές πόλεις σ' όλο τον κόσμο. Θα αναφέρω απλώς μερικά παραδείγματα: Από κάποιον που βρίσκεται στη λίστα Forbes μέχρι μετανάστες που διέσχισαν τη Μεσόγειο με βάρκες. Στο Παρίσι, από την έδρα της UNESCO, μέχρι έναν ξενώνα αστέγων. Μαθητές, τόσο στην Ελβετία, όσο και στις φαβέλες στο Ρίο Ντε Τζανέιρο.
I have portrayed more than 3,000 people in 13 different countries, 19 different cities around the world. Just to mention some of them -- from someone included in the Forbes list, to refugees who crossed the Mediterranean by boat. In Paris, from the UNESCO Headquarters to a shelter. And students both in Switzerland and favelas in Rio de Janeiro.
Όλα τα είδη πίστης, κάθε ταυτότητα φύλου ή φυσική αναπηρία. Ένα νεογέννητο ή κάποιον με ανίατη ασθένεια. Όλοι μαζί δώσαμε μορφή στο Humanae.
All kinds of beliefs, gender identities or physical impairments, a newborn or terminally ill. We all together build Humanae.
Αυτά τα πορτραίτα μας κάνουν να αναθεωρήσουμε πώς βλέπουμε ο ένας τον άλλο. Όταν η σύγχρονη επιστήμη αμφισβητεί την έννοια της φυλής, τι σημαίνει για εμάς να είναι κάποιος μαύρος, άσπρος, κίτρινος, κόκκινος; Είναι τα μάτια, η μύτη, το στόμα, τα μαλλιά; Ή έχει να κάνει με την καταγωγή μας, την εθνικότητά μας ή τον τραπεζικό μας λογαριασμό;
Those portraits make us rethink how we see each other. When modern science is questioning the race concept, what does it mean for us to be black, white, yellow, red? Is it the eye, the nose, the mouth, the hair? Or does it have to do with our origin, nationality or bank account?
Αυτή η προσωπική άσκηση κατέληξε να είναι μια ανακάλυψη. Συνειδητοποίησα ότι το Humanae ήταν χρήσιμο για πολύ κόσμο. Αντιπροσωπεύει ένα είδος καθρέφτη για εκείνους που αισθάνονται πως δεν ανήκουν σε καμία κατηγορία.
This personal exercise turned out to be a discovery. Suddenly I realized that Humanae was useful for many people. It represents a sort of mirror for those who cannot find themselves reflected in any label.
Ήταν φανταστικό ότι οι άνθρωποι άρχισαν να μοιράζονται μαζί μου τις σκέψεις τους για το έργο μου. Έχω εκατοντάδες περιπτώσεις, θα μοιραστώ κάποιες μαζί σας.
It was amazing that people started to share their thoughts about the work with me. I have hundreds of that, I will share with you, too.
Μια μητέρα, μια μητέρα ενός εντεκάχρονου κοριτσιού μου έγραψε, «Πολύ καλό εργαλείο για να τη βοηθήσω με την αυτοπεποίθησή της, καθώς το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, μία από τις φίλες της της είπε πως δεν ανήκει στη Νορβηγία και πως δεν θα έπρεπε να της επιτρέπεται να ζει εκεί. Επομένως, η δουλειά σας κατέχει ένα ιδιαίτερο μέρος στην καρδιά μου και είναι πολύ σημαντικό για μένα».
A mother of 11 years -- A mother of an 11-year-old girl wrote me, "Very good for me as a tool to work on her confidence, as this past weekend one of her girlfriends argued with her that she does not belong and should not be allowed to live in Norway. So your work has a very special place in my heart and it's very important for me."
Μια γυναίκα στο Facebook κοινοποίησε το πορτρέτο της και έγραψε, «Όλη μου τη ζωή, άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο δυσκολεύονταν να με εντάξουν σε μια κατηγορία, σε ένα στερεότυπο, σε ένα κουτί. Ίσως πρέπει να σταματήσουμε. Αντί να κατηγοριοποιούμε τον άλλο, ας τον ρωτήσουμε, «Τι ταμπέλα θα έβαζες στον εαυτό σου;» Τότε θα σας έλεγα, «Γεια. Είμαι η Μασιέλ. Είμαι Δομικανο-Ολλανδέζα, μεγάλωσα σε μια μεικτή οικογένεια και είμαι αμφιφυλόφιλη γυναίκα».
A woman shared her portrait on Facebook and wrote, "All my life, people from across the globe had difficulties to place me in a group, a stereotype, a box. Perhaps we should stop. Instead of framing, ask the individual, 'How would you label yourself?' Then I would say, 'Hi. I'm Massiel. I'm a Dominican-Dutch, I grew up in a mixed family and I'm a bisexual woman.' "
Πέρα από αυτές τις απρόσμενες και συγκινητικές αντιδράσεις, το Humanae βρίσκει νέα ζωή σε μια ποικιλία διαφορετικών πεδίων. Να σας δώσω μερικά παραδείγματα: Σχεδιαστές και φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών το έχουν ως σημείο αναφοράς για τα σχέδια και τις σπουδές τους. Είναι μια συλλογή προσώπων.
Besides these unexpected and touching reactions, Humanae finds a new life in a different variety of fields. Just to show you some examples, illustrators and art students using it as a reference for their sketches and their studies. It's a collection of faces.
Ερευνητές στο χώρο της ανθρωπολογίας, φυσικοί και νευροεπιστήμονες, χρησιμοποιούν το Humanae με διάφορες επιστημονικές προσεγγίσεις που έχουν σχέση με την εθνότητα, την οφθαλμοφυσιολογία, την αναγνώριση προσώπου, ή το Αλτσχάιμερ.
Researchers in the fields of anthropology, physics and neuroscience use Humanae with different scientific approaches related to human ethnicity, optophysiology, face recognition or Alzheimer's.
Μία από τις πιο σημαντικές επιδράσεις του έργου είναι πως το Humanae επιλέχθηκε για το εξώφυλλο του Foreign Affairs, ένα από τα πιο αναγνωρισμένα περιοδικά με θέματα πολιτικής. Μιλώντας για εξωτερικές υποθέσεις, ανακάλυψα τους ιδανικούς πρεσβευτές του έργου μου, τους δασκάλους. Είναι αυτοί που χρησιμοποιούν το Humanae ως ένα εργαλείο εκπαίδευσης. Το πάθος τους με ενθάρυνε να πάω πίσω στα μαθήματα σχεδίου, αλλά αυτή τη φορά ως δασκάλα.
One of the most important impacts of the project is that Humanae was chosen to be the cover of Foreign Affairs, one of the most relevant political publications. And talking about foreign affairs, I found the perfect ambassadors for my project ... teachers. They are the ones that use Humanae as a tool for educational purposes. Their passion encourages me to go back to drawing classes, but this time as a teacher myself.
Οι μαθητές μου, ενήλικες και παιδιά, ζωγραφίζουν τα πορτρέτα τους, προσπαθώντας να ανακαλύψουν το δικό τους μοναδικό χρώμα.
My students, both adults and kids, paint their self-portraits, trying to discover their own unique color.
Ως φωτογράφος, συνειδητοποιώ ότι μπορώ να είμαι δίαυλος επικοινωνίας για τους άλλους. Ως άτομο, ως Αντζέλικα, κάθε φορά που φωτογραφίζω κάτι νιώθω πως κάθομαι μπροστά σε έναν θεραπευτή. Όλη η απογοήτευση, ο φόβος και η μοναξιά που κάποτε ένιωσα, γίνεται αγάπη.
As a photographer, I realize that I can be a channel for others to communicate. As an individual, as Angélica, every time I take a picture, I feel that I am sitting in front of a therapist. All the frustration, fear and loneliness that I once felt ... becomes love.
Η τελευταία χώρα-- η τελευταία χώρα στον κόσμο που κατήργησε τη δουλεία είναι η χώρα όπου γεννήθηκα, η Βραζιλία. Πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε σκληρά για να εξαλείψουμε τις διακρίσεις, που συνεχίζουν να υπάρχουν σε όλο τον κόσμο και που δεν θα εξαφανιστούν από μόνες τους.
The last country -- the last country in the world who abolished slavery is the country where I was born, Brazil. We still have to work hard to abolish discrimination. That remains a common practice worldwide, and that will not disappear by itself.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ.
Thank you.