I was sitting with my girls, and Joy said, "Dang, I wish he'd get off my back. My daddy, he calls me all the time."
Ik zat samen met mijn meisjes en Joy zei: "Ik wou dat hij me met rust liet. Mijn vader. Hij belt me de hele tijd."
"Lucky for you he calls at all," said Jasmine. "I haven't heard from my dad in years."
"Wat een geluk dat hij je zelfs maar belt", zei Jasimine. "Ik heb mijn vader al jaren niet meer gehoord."
At this moment, I knew the girls needed a way to connect with their fathers. At Camp Diva, my non-profit organization, we have these types of conversations all the time as a way to help girls of African descent prepare for their passage into womanhood. These girls just needed a way to invite their fathers into their lives on their own terms.
Toen begreep ik dat de meisjes een manier nodig hadden om contact te hebben met hun vaders. Bij Camp Diva, mijn ngo, hebben we dit soort gesprekken de hele tijd. Het is een manier om meisjes van Afrikaanse afkomst voor te bereiden op hun overgang naar het vrouwzijn. Deze meisjes hadden een manier nodig om hun vaders binnen te vragen in hun leven op hun eigen voorwaarden.
So I asked the girls, "How can we help other girls develop healthy relationships with their fathers?"
Ik vroeg de meisjes: "Hoe kunnen we andere meisjes helpen om een gezonde relatie te ontwikkelen met hun vaders?"
"Let's have a dance," one girl shouted, and all the girls quickly backed her up. They started dreaming about the decorations, invitations, the dresses they were going to wear, and what their fathers could and could not wear. (Laughter) It was off and running before I could even blink my eyes, but even if I could have slowed down those girls, I wouldn't have, because one thing that I have learned from over a decade of working with girls is that they already know what they need. The wisdom lives inside of them. As long as they have infrastructure, mentorship and resources, they can build what they need, not only to survive, but to thrive.
"Laten we dansen", riep een meisje, en al de anderen steunden haar snel. Ze begonnen te fantaseren over de versiering, de uitnodigingen, de jurken die ze zouden dragen, en over wat hun vaders wel en niet mochten dragen. (Gelach) Het ging razendsnel aan het rollen. Maar zelfs als ik hen had kunnen afremmen, had ik het niet gedaan, want in de tien jaar die ik met meisjes heb gewerkt, heb ik geleerd dat ze zelf weten wat ze nodig hebben. Die kennis dragen ze in zich. Zolang ze de infrastructuur hebben, de begeleiding en de middelen, kunnen ze uitbouwen wat ze nodig hebben -- niet enkel om te overleven, maar ook om te groeien.
So we had a dance, and girls and their fathers came in multitudes. They were dressed to the nines. They acted sweet. (Laughter) They acted silly. They really enjoyed each other's company. It was a huge success. And the girls decided to make it an annual event.
We organiseerden dus een dans en de meisjes en hun vaders waren massaal aanwezig. Ze waren knap gekleed. Ze waren lief. (Gelach) Ze maakten grapjes. Ze genoten enorm van elkaars gezelschap. Het was een gigantisch succes. De meisjes besloten er een jaarlijks evenement van te maken.
So as the seasons changed, and it was time to plan the dance again, one girl named Brianna spoke up, and she said, "My dad can't come to the dance, and this whole thing is making me sad."
Toen de seizoenen wisselden en het opnieuw tijd was om de dans te organiseren, zei een meisje dat Brianna heet: zei een meisje dat Brianna heet: "Mijn vader kan niet naar de dans komen, en deze hele toestand maakt me droevig."
"Why not?" the girls asked.
"Waarom niet?", vroegen de meisjes.
"Because he's in jail," she bravely admitted.
"Omdat hij in de gevangenis zit", gaf ze moedig toe.
"Well, can he just get out for a day?" one of the girls asked. (Laughter)
"Kan hij niet voor een dag buiten?", vroeg iemand. (Gelach)
"And come in shackles? That's worse than not having him here at all."
"Met handboeien aan? Dat is nog erger dan dat hij er niet is."
At this moment, I saw an opportunity for the girls to rise to the occasion and to become their own heroes. So I asked, "What do you think we should do about this? We want every girl to experience the dance, right?"
Op dat ogenblik zag ik de gelegenheid voor de meisjes om de uitdaging aan te gaan en hun eigen held te worden. Ik vroeg: "Wat denken jullie dat we hiermee moeten doen? We willen dat elk meisje de dans kan meemaken, niet?"
So the girls thought for a moment, and one girl suggested, "Why don't we just take the dance in the jail?"
De meisjes dachten even na en een van hen suggereerde: "Waarom gaan we niet dansen in de gevangenis?"
Most of the girls doubted the possibility of that, and said, "Are you crazy? Who is going to allow a bunch of little girls, dressed up — " (Laughter) " — to come inside a jail and dance with their daddies in Spongebob suits?" Because that's what they called them.
De meeste meisjes betwijfelden de mogelijkheid daarvan en zeiden: "Ben je gek? Wie zal een groep kleine meisjes toelaten om helemaal opgekleed --" (Gelach "in de gevangenis te dansen met hun vaders in kostuums van Spongebob?" Dat is hoe ze ze noemden.
I said, "Girls, well, well, you never know unless you ask."
Ik zei: "Wel meisjes, als jullie het niet vragen, zullen jullie het nooit weten."
So a letter was written to the Richmond City Sheriff, signed collectively by each girl, and I would have to say, he is a very special sheriff. He contacted me immediately and said, whenever there is an opportunity to bring families inside, his doors are always open. Because one thing he did know, that when fathers are connected to their children, it is less likely that they will return.
Dus schreven we een brief aan de sheriff van Richmond, ondertekend door alle meisjes, en ik moet zeggen dat het een erg bijzondere sheriff is. Hij contacteerde me onmiddellijk en zei dat als hij een kans ziet om families de gevangenis binnen te brengen, zijn deuren altijd openstaan. Want hij begreep één ding: als vader een band hebben met hun kinderen is het minder waarschijnlijk dat ze zullen hervallen.
So, 16 inmates and 18 girls were invited. The girls were dressed in their Sunday best, and the fathers traded in their yellow and blue jumpsuits for shirts and ties. They hugged. They shared a full catered meal of chicken and fish. They laughed together. It was beautiful. The fathers and daughters even experienced an opportunity to have a physical connection, something that a lot of them didn't even have for a while. Fathers were in a space where they were able to make their daughter's plate, and pull out her chair and extend his hand for a dance. Even the guards cried.
Dus werden er 16 gedetineerden en 18 meisjes uitgenodigd. De meisjes waren gekleed op hun paasbest en hun vaders ruilden hun geel-blauwe overalls in voor hemden en dassen. Ze knuffelden. Ze deelden een warme maaltijd van kip en vis. Ze lachten samen. Het was mooi. De vaders en dochters hadden zelfs de gelegenheid tot lichamelijke interactie, iets wat velen onder hen een lange tijd niet gehad hadden. De vaders waren in een ruimte waar ze met hun dochters konden spelen, hen konden uitnodigen voor een dansje. Zelfs de bewakers huilden.
But after the dance, we all realized that Dad still would be in jail. So we needed to create something that they could take with them. So we brought in Flip cams, and we had them look at the Flip cams and just interview each other -- their messages, their thoughts. This was going to be used as a touchstone so when they started to miss each other and feel disconnected, they could reconnect through this image.
Maar we beseften allemaal dat papa na de dans nog steeds in de cel zou zitten. Daarom maakten we iets dat ze konden meenemen. We brachten zak-camera's van Flip mee en lieten hen kijken in de camera's en elkaar interviewen -- hun boodschappen, hun gedachten. Dit zou gebruikt worden als een toetssteen. Als ze elkaar begonnen te missen en zich eenzaam voelden, konden ze naar deze beelden kijken.
I'll never forget that one girl looked in her father's eyes with that camera and said, "Daddy, when you look at me, what do you see?" Because our daddies are our mirrors that we reflect back on when we decide about what type of man we deserve, and how they see us for the rest of our lives. I know that very well, because I was one of the lucky girls. I have had my father in my life always. He's even here today.
Ik zal nooit vergeten hoe een meisje in haar vaders ogen keek met die camera en zei: "Pappa, wat zie je als je naar me kijkt?" Want onze vaders zijn onze spiegels waaraan we terugdenken wanneer we nadenken over het type man dat we verdienen, en hoe ze ons zien voor de rest van ons leven. Ik weet dat erg goed, want ik was een van die gelukkige meisjes. Ik heb mijn vader altijd dichtbij gehad. Hij is hier zelfs vandaag.
(Applause)
(Applaus)
And that is why it is extremely special for me to make sure that these girls are connected to their fathers, especially those who are separated because of barbed wires and metal doors. We have just created a form for girls who have heavy questions on their heart to be in a position to ask their fathers those questions and given the fathers the freedom to answer. Because we know that the fathers are even leaving with this one thought: What type of woman am I preparing to put in the world? Because a father is locked in does not mean he should be locked out of his daughter's life.
En daarom is het enorm belangrijk voor mij om ervoor te zorgen dat deze meisjes een band hebben met hun vader, vooral zij die gescheiden zijn door prikkeldraad en metalen deuren. We hebben net een formulier gemaakt waarmee meisjes die met vragen zitten hun vaders deze vragen kunnen stellen en waarmee de vaders de vrijheid krijgen om te antwoorden. Want we weten dat vaders achterblijven met één gedachte: welk soort vrouw bereid ik voor op de wereld? Dat een vader opgesloten zit, betekent niet dat hij moet worden buitengesloten uit het leven van zijn dochter.
(Applause)
(Applaus)