When ultraviolet sunlight hits our skin, it affects each of us a little differently. Depending on skin color, it will take only minutes of exposure to turn one person beetroot-pink, while another requires hours to experience the slightest change. So what's to account for that difference and how did our skin come to take on so many different hues to begin with?
هنگامی که پرتو فرابنفش نور خورشید بر پوست ما میتابد، بر هریک از ما اثری متفاوتی میگذارد. بسته به رنگ پوست، تنها دقایقی در معرض نور خورشید قرار گرفتن میتواند فردی را مثل لبو سرخ کند. درحالی که فرد دیگری نیاز دارد که ساعتها در معرض افتاب باشد تا کمی تغییر رنگ دهد. خُب چه چیزی باعث این تفاوت میشود و چگونه پوست ما از ابتدا دارای رنگهای متفاوتی شد؟
Whatever the color, our skin tells an epic tale of human intrepidness and adaptability, revealing its variance to be a function of biology. It all centers around melanin, the pigment that gives skin and hair its color. This ingredient comes from skin cells called melanocytes and takes two basic forms. There's eumelanin, which gives rise to a range of brown skin tones, as well as black, brown, and blond hair, and pheomelanin, which causes the reddish browns of freckles and red hair. But humans weren't always like this. Our varying skin tones were formed by an evolutionary process driven by the Sun. In began some 50,000 years ago when our ancestors migrated north from Africa and into Europe and Asia.
هر رنگی که باشد، پوست ما داستان حماسی از بیباکی و سازگاری انسان را میگوید، و آشکار کردن ناسازگاری یک عملکرد بیولوژیکی را میگوید. همه اینها پیرامون میلونین میگردد، رنگدانهای که به پوست و مو رنگ می دهد. این ماده از سلول های پوستی به نام ملانوسیت میآید و دو نوع اولیه دارد. یوملین، که باعث طیف رنگ قهوهای پوست، و همچنین موی سیاه، قهوه ای و طلایی می شود، و فیومیلانین، که باعث رنگ قهوه ای مایل به قرمز با کک و مک و موی قرمز میشود. اما انسان همیشه اینطور نبوده. رنگهای متفاوت پوست ما با فراینده تکامل توسط خورشید صورت گرفته است. شروع آن زمانی بود که حدود ۵۰٫۰۰۰ سال پیش پیشینیان ما از آفریقا به سمت شمال و بسوی اروپا و آسیا مهاجرت کردند.
These ancient humans lived between the Equator and the Tropic of Capricorn, a region saturated by the Sun's UV-carrying rays. When skin is exposed to UV for long periods of time, the UV light damages the DNA within our cells, and skin starts to burn. If that damage is severe enough, the cells mutations can lead to melanoma, a deadly cancer that forms in the skin's melanocytes.
انسانهای باستانی بین استوا و مدار رأسالجدی زندگی میکردند، منطقهای اشباع شده با پرتو فرا بنفشی که از خورشید ساطع میشود. هنگامی که پوست در مدت طولانی در معرض پرتو فرابنفش قرار میگیرد، نور فرابنفش به دی ان ای درون سلول آسیب میرساند، و پوست شروع به سوختن میکند. اگر این آسیب شدید باشد، جهش سلولی می تواند به میلانوما منجر شود، سرطان کشندهای که به شکل ملانوسیت در پوست ایجاد میشود.
Sunscreen as we know it today didn't exist 50,000 years ago. So how did our ancestors cope with this onslaught of UV? The key to survival lay in their own personal sunscreen manufactured beneath the skin: melanin.
کرم ضد آفتاب که امروز ما میشناسیم ۵۰٫۰۰۰ سال پیش وجود نداشت. بنابراین چگونه پیشینیان ما با حمله پرتو فرابنفش مقابله کردند؟ کلید زنده ماندن در کرم ضد آفتاب خودشان که در لایه زیرین پوست میباشد نهفته است: ملانین.
The type and amount of melanin in your skin determines whether you'll be more or less protected from the sun. This comes down to the skin's response as sunlight strikes it. When it's exposed to UV light, that triggers special light-sensitive receptors called rhodopsin, which stimulate the production of melanin to shield cells from damage. For light-skin people, that extra melanin darkens their skin and produces a tan.
توع و میزان ملانین در پوست تعیین می کند شما بیشتر یا کمتر در مقابل خورشید محافظت میشوید. این به واکنش پوست در مقابل نور خورشید مرتبط هست. هنگامی که پوست در مقابل پرتو نور فرابنفش قرار میگیرد، باعث فعال شدن گیرنده خاص حساس به نور به نام رودوپسین میشود، که باعث تحریک تولید ملانین برای محافظت سلولها از آسیب میشود. برای افراد با پوست روشن، این ملانین اضافی پوستشان را تیرهتر و آنها را برنزه می کند.
Over the course of generations, humans living at the Sun-saturated latitudes in Africa adapted to have a higher melanin production threshold and more eumelanin, giving skin a darker tone. This built-in sun shield helped protect them from melanoma, likely making them evolutionarily fitter and capable of passing this useful trait on to new generations.
در طول نسلها، انسانهایی که درآفریقا درعرض جغرافیایی اشباع از نور خورشید زندگی می کردند با ظرفیت تولید بیشترملانین و مقدار بیشتری یوملین سازگار شده که این امر به پوست رنگ تیره تری می دهد. این سپر ذاتی در مقابل نور خورشید برای محافظت ازملانوما بود، احتمالا آنها را از لحاظ تکاملی سازگارتر کرده و قادر ساخته که این صفت مفید را از نسلی به نسلهای دیگر انتقال دهند.
But soon, some of our Sun-adapted ancestors migrated northward out of the tropical zone, spreading far and wide across the Earth. The further north they traveled, the less direct sunshine they saw. This was a problem because although UV light can damage skin, it also has an important parallel benefit. UV helps our bodies produce vitamin D, an ingredient that strengthens bones and lets us absorb vital minerals, like calcium, iron, magnesium, phosphate, and zinc. Without it, humans experience serious fatigue and weakened bones that can cause a condition known as rickets.
اما خیلی زود، برخی ازپیشینیان ما که با خورشید سازگاری یافته بودند به سمت شمال در خارج از منطقه گرمسیری مهاجرت کردند، و در سراسر پهنه زمین پراکنده شدند. هر چه بیشتر به شمال رفتند، آفتاب مستقیم را کمتر دیدند. این یک مشکل بود چون با وجود اینکه پرتو نورفرابنفش می تواند به پوست آسیب برساند، به همان اندازه مزیت نیز دارد. پرتو فرابنفش به ما کمک می کند تا بدن مان ویتامین D تولید کند، عنصری که باعث تقویت استخوانها شده و ما اجازه می دهد تا مواد معدنی حیاتی مانند کلسیم، آهن، منیزیم، فسفات، و روی را جذب کنیم. بدون وجود آنها، انسان دچار خستگی مفرط و ضعف استخوان می شود که می تواند باعث بیماری شناخته شده به عنوان نرمی استخوان شود.
For humans whose dark skin effectively blocked whatever sunlight there was, vitamin D deficiency would have posed a serious threat in the north. But some of them happened to produce less melanin. They were exposed to small enough amounts of light that melanoma was less likely, and their lighter skin better absorbed the UV light. So they benefited from vitamin D, developed strong bones, and survived well enough to produce healthy offspring. Over many generations of selection, skin color in those regions gradually lightened.
برای افرادی که پوست تیرهشان بطور موثری نور خورشید را مسدود میکرد، کمبود ویتامین D میتوانست یک تهدید جدی در شمال باشد. اما برخی از آنها مقدار کمتری ملانین در بدن تولید کردند. آنها در معرض مقدار کمتر و کافی از نور قرار گرفتند که احتمال ملانوما را کمتر می کرد، و رنگ پوست روشنتر آنها پرتو فرابنفش را بهتر جذب میکرد. بنابراین آنها از ویتامین D منتفع شدند، و استخوانهای قوی ساختند، و جان سالم بدر برده تا فرزندان سالم بپرورانند. طی نسلهای متمادی ، رنگ پوست در این مناطق به تدریج روشن شد.
As a result of our ancestor's adaptability, today the planet is full of people with a vast palette of skin colors, typically, darker eumelanin-rich skin in the hot, sunny band around the Equator, and increasingly lighter pheomelanin-rich skin shades fanning outwards as the sunshine dwindles.
درنتیجه سازگاری پیشینیان ما، امروز این سیاره پر از مردمیست با طیف وسیعی از رنگ پوست، معمولا، پوست غنی از یوملین تیره تر درمناطق گرم، آفتابی خط استوا هستند، وهمانطور که به تدریج افتاب کم میشود، طور فزایندهای فیومیلانین کم رنگتری سایه بر پوست میآندازد. ( پوست روشنتر میشود)
Therefore, skin color is little more than an adaptive trait for living on a rock that orbits the Sun. It may absorb light, but it certainly does not reflect character.
بنابراین، رنگ پوست کمی بیش از صفت تطبیقی برای زندگی بر زمینی هست که به دور خورشید میگردد. پوست ممکن است نور را جذب کند، اما قطعا منعکس کننده شخصیت نیست.