Ακόμα και με καθαρά μη θρησκευτικούς όρους, η ομοφυλοφιλία αποτελεί κακή χρήση της σεξουαλικής δυνατότητας. Είναι ένα αξιοθρήνητο υποκατάστατο της πραγματικότητας -- Mια θλιβερή φυγή από τη ζωή. Ως τέτοια, δεν είναι άξια συμπόνιας και δεν χρήζει θεραπείας όντας μειονοτικό μαρτύριο και δεν αξίζει να θεωρείται τίποτα παραπάνω από μια ολέθρια ασθένεια. Αυτό είναι από το περιοδικό Τάιμς το 1966, όταν ήμουν 3 ετών. Και πέρυσι, ο πρόεδρος των ΗΠΑ εκφράστηκε θετικά σχετικά με τον γάμο των ομοφυλόφιλων. (Χειροκρότημα) Η ερώτηση μου είναι: πώς φτάσαμε από εκείνο το σημείο στο σήμερα; Πώς μια ασθένεια έγινε ταυτότητα; Όταν ήμουν περίπου έξι ετών, πήγα σ' ένα μαγαζί με παπούτσια με τη μητέρα και τον αδερφό μου. Αφού τελειώσαμε τα ψώνια μας, ο πωλητής μας είπε ότι μπορούσαμε να πάρουμε ο καθένας από ένα μπαλόνι. Ο αδερφός μου ήθελε ένα κόκκινο μπαλόνι, ενώ εγώ ήθελα ένα ροζ μπαλόνι. Η μητέρα μου είπε ότι μάλλον εννοούσα πως ήθελα ένα μπλε μπαλόνι. Όμως εγώ είπα ότι ήθελα οπωσδήποτε το ροζ. Και μου υπενθύμισε ότι το αγαπημένο μου χρώμα ήταν το μπλε. Το ότι το αγαπημένο μου χρώμα τώρα είναι το μπλε, αλλά συνεχίζω να είμαι γκέι -- (Γέλια) -- είναι ένδειξη της επιρροής της μητέρας μου, όσο και των ορίων αυτής της επιρροής. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Όταν ήμουν μικρός, η μητέρα μου έλεγε, «Η αγάπη που έχεις για τα παιδιά σου δεν μοιάζει με κανένα άλλο συναίσθημα. Και μέχρι ν' αποκτήσεις παιδιά, δεν ξέρεις πως είναι». Κι όταν ήμουν μικρός, το πήρα ως το μεγαλύτερο κομπλιμέντο στον κόσμο ότι το έλεγε αυτό μεγαλώνοντας τον αδερφό μου και εμένα. Και όταν ήμουν έφηβος, σκέφτηκα ότι είμαι ομοφυλόφιλος, και γι' αυτό μάλλον δεν μπορώ να κάνω οικογένεια. Και όταν η μητέρα μου το έλεγε αυτό, με άγχωνε. Αφότου αποκάλυψα τις προτιμήσεις μου, όταν συνέχισε να το λέει, με εξόργιζε. Είπα «Είμαι γκέι. Δεν είναι αυτή η κατεύθυνση που πηγαίνω. Και θέλω να σταματήσεις να το λες αυτό». Περίπου 20 χρόνια πριν, οι συντάκτες μου στο περιοδικό New York Times μου ζήτησαν να γράψω ένα κομμάτι για την κουλτούρα των κωφών. Και μάλλον αιφνιδιάστηκα. Θεωρούσα την κώφωση εξ ολοκλήρου ασθένεια. Οι καημένοι, δεν μπορούν να ακούσουν. Δεν είχαν ακοή, και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε γι'αυτούς; Και τότε επισκέφτηκα τον κόσμο των κωφών. Πήγα σε κλάμπ για κωφούς. Είδα παραστάσεις θεάτρου και ποίησης για κωφούς. Πήγα ακόμα και στο διαγωνισμό Μις Κωφών Αμερική στο Νάσβιλ, Τενεσί όπου οι άνθρωποι διαμαρτύρονταν για την ακατάληπτη προφορά των Νότιων. (Γέλια) Και όπως βυθιζόμουν όλο και περισσότερο στον κόσμο των κωφών, πείστηκα ότι η κώφωση ήταν ένας πολιτισμός κι ότι οι άνθρωποι στον κόσμο των κωφών που έλεγαν, «Εμείς δεν έχουμε έλλειψη ακοής, συμμετέχουμε σ' έναν πολιτισμό», έλεγαν κάτι που ήταν ουσιαστικό. Δεν ήταν ο πολιτισμός μου και δεν ήθελα και τόσο να πάω και να ενταχθώ σε αυτόν, αλλά εκτίμησα ότι ήταν μια κουλτούρα κι ότι για τα μέλη της έμοιαζε τόσο πολύτιμη όσο η κουλτούρα των Λατίνων ή η γκεί κουλτούρα ή η εβραϊκή κουλτούρα. Την ένιωσα τόσο έγκυρη, ίσως όσο και την αμερικανική κουλτούρα. Τότε μια φίλη ενός φίλου μου έκανε μια κόρη που ήταν νάνος. Κι όταν γεννήθηκε η κόρη της, ξαφνικά βρέθηκε να αντιμετωπίζει ζητήματα τα οποία τώρα άρχισαν να φαίνονται οικεία και σε μένα. Αντιμετώπιζε το ζήτημα του τι να κάνει με αυτό το παιδί. Θα έπρεπε να λέει, «Είσαι σαν όλους τους άλλους, αλλά λίγο κοντύτερη;» Ή έπρεπε να κατασκευάσει κάποια ταυτότητα για νάνους, να εμπλακεί με τους Μικρούς Ανθρώπους της Αμερικής και να ενημερωθεί για τις εξελίξεις σχετικά με τους νάνους; Και ξαφνικά σκέφτηκα, τα περισσότερα κωφά παιδιά γεννιούνται από ακούοντες. Αυτοί οι ακούοντες γονείς προσπαθούν να τα θεραπεύσουν. Αυτοί οι κωφοί άνθρωποι ανακαλύπτουν την κοινότητα στην εφηβεία. Οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι γεννιούνται από ετεροφυλόφιλους. Οι ετεροφυλόφιλοι γονείς τούς θέλουν να λειτουργούν παράλληλα με τον περισσότερο κόσμο, κι αυτοί οι γκέι άνθρωποι πρέπει να ανακαλύψουν την ταυτότητά τους αργότερα. Κι έχω τώρα τη φίλη μου που αντιμετωπίζει αυτά τα ζητήματα ταυτότητας με την κόρη νάνο. Και σκέφτηκα, να το και πάλι: Μια οικογένεια που θεωρεί ότι είναι φυσιολογική με ένα παιδί που φαίνεται να είναι πέρα από το φυσιολογικό. Και καλλιέργησα την ιδέα ότι υπάρχουν δύο είδη ταυτότητας. Υπάρχουν κάθετες ταυτότητες που έχουν περάσει από την μία γενιά στην άλλη Αυτά είναι πράγματα όπως η εθνικότητα, συνήθως η γλώσσα, συχνά η θρησκεία. Αυτά είναι πράγματα που έχετε από κοινού με τους γονείς και τα παιδιά σας. Και ενώ κάποια από αυτά μπορεί να είναι δύσκολα, δεν προσπαθείς να τα θεραπεύσεις. Μπορείτε να ισχυριστείτε ότι είναι πιο δύσκολο στις Ηνωμένες Πολιτείες - παρά την τρέχουσα προεδρία μας, να είσαι έγχρωμος. Κι όμως, κανείς δεν προσπαθεί να διασφαλίσει ότι η επόμενη γενιά των Αφρο-Αμερικανών ή Ασιατών θα βγει με λευκό δέρμα και ξανθά μαλλιά. Υπάρχουν κι άλλες ταυτότητες που μαθαίνεις από μια ομάδα ομοτίμων. Τις αποκαλώ οριζόντιες ταυτότητες, επειδή η ομάδα ομοτίμων είναι η οριζόντια εμπειρία. Αυτά είναι ταυτότητες που είναι ξένες προς τους γονείς σας και που θα πρέπει να ανακαλύψετε όταν θα τις δείτε σε συνομηλίκους. Και αυτές τις ταυτότητες, τις εν λόγω οριζόντιες ταυτότητες, οι άνθρωποι σχεδόν από πάντα προσπαθούν να τις θεραπεύσουν. Και ήθελα να δω ποια είναι η διαδικασία μέσω της οποίας οι άνθρωποι αυτών των ταυτοτήτων καταλήγουν σε μια καλή σχέση μαζί τους. Και μου φάνηκε ότι υπήρχαν τρία επίπεδα αποδοχής που έπρεπε να λάβουν χώρα. Υπάρχει η αυτο-αποδοχή, υπάρχει η αποδοχή από την οικογένεια, και υπάρχει η κοινωνική αποδοχή. Δεν συμπίπτουν πάντοτε. Πολλές φορές, οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτές τις καταστάσεις, είναι πολύ θυμωμένοι γιατί αισθάνονται ότι οι γονείς τους δεν τους αγαπούν, όταν αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι οι γονείς τους δεν τους αποδέχονται. Η αγάπη είναι κάτι που ιδανικά υπάρχει άνευ όρων σε όλη τη σχέση μεταξύ ενός γονέα και του παιδιού. Αλλά η αποδοχή είναι κάτι που απαιτεί χρόνο. Πάντα παίρνει χρόνο. Ένας νάνος που γνώρισα ήταν κάποιος που ονομάζεται Κλίντον Μπράουν. Όταν γεννήθηκε, είχε διαγνωστεί με διαστροφικό νανισμό, μια πολύ σοβαρή κατάσταση, και είπαν στους γονείς του ότι ποτέ δεν θα περπατήσει, ποτέ δεν θα μιλήσει, δεν θα έχει καμία πνευματική ικανότητα, και ότι πιθανότατα δεν θα τους αναγνωρίζει. Τους πρότειναν να τον αφήσουν στο νοσοκομείο, έτσι ώστε να μπορέσει να πεθάνει εκεί ήσυχα. Η μητέρα του είπε ότι δεν θα τον άφηνε. Και πήρε το γιο της στο σπίτι. Και παρόλο που δεν είχε ούτε ιδιαίτερη μόρφωση, ούτε οικονομική δυνατότητα, βρήκε τον καλύτερο γιατρό στη χώρα για την αντιμετώπιση του διαστροφικού νανισμού και αυτός ανέλαβε τον Κλίντον. Κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, υποβλήθηκε σε 30 μεγάλες χειρουργικές επεμβάσεις. Και πέρασε πολύ καιρό στο νοσοκομείο ενώ υποβαλλόταν σ' αυτές τις διαδικασίες, ως αποτέλεσμα των οποίων τώρα μπορεί να περπατήσει. Και ενώ ήταν εκεί, έστειλαν καθηγητές για να τον βοηθήσουν με τα μαθήματά του και εργάστηκε σκληρά, γιατί δεν είχε τίποτα άλλο να κάνει. Κατέληξε να φτάσει σε ένα επίπεδο που δεν είχε ποτέ πριν κατορθωθεί κανένα μέλος της οικογένειάς του. Έγινε ο πρώτος στην οικογένειά του που πήγε σε κολέγιο, όπου έζησε στην πανεπιστημιούπολη οδηγώντας ένα ειδικό αυτοκίνητο το οποίο φιλοξενούσε το ασυνήθιστο σώμα του. Η μητέρα του μου είπε μια ιστορία, όταν γύριζε σπίτι μια μέρα και αυτός πήγαινε στο κολλέγιο εκεί κοντά-- και είπε, «Είδα το αυτοκίνητο, που πάντα αναγνώριζες στο πάρκινγκ ενός μπαρ», είπε. (Γέλια) «Και σκέφτηκα, αυτοί είναι 1,80, κι αυτός δεν είναι ούτε ένα μέτρο.
"Even in purely nonreligious terms, homosexuality represents a misuse of the sexual faculty. It is a pathetic little second-rate substitute for reality -- a pitiable flight from life. As such, it deserves no compassion, it deserves no treatment as minority martyrdom, and it deserves not to be deemed anything but a pernicious sickness." That's from "Time" magazine in 1966, when I was three years old. And last year, the president of the United States came out in favor of gay marriage. (Applause) And my question is: How did we get from there to here? How did an illness become an identity? When I was perhaps six years old, I went to a shoe store with my mother and my brother. And at the end of buying our shoes, the salesman said to us that we could each have a balloon to take home. My brother wanted a red balloon, and I wanted a pink balloon. My mother said that she thought I'd really rather have a blue balloon. (Laughter) But I said that I definitely wanted the pink one. And she reminded me that my favorite color was blue. The fact that my favorite color now is blue, but I'm still gay -- (Laughter) is evidence of both my mother's influence and its limits. (Laughter) (Applause) When I was little, my mother used to say, "The love you have for your children is like no other feeling in the world. And until you have children, you don't know what it's like." And when I was little, I took it as the greatest compliment in the world that she would say that about parenting my brother and me. And when I was an adolescent, I thought, "But I'm gay, and so I probably can't have a family." And when she said it, it made me anxious. And after I came out of the closet, when she continued to say it, it made me furious. I said, "I'm gay. That's not the direction that I'm headed in. And I want you to stop saying that." About 20 years ago, I was asked by my editors at the "New York Times Magazine" to write a piece about Deaf culture. And I was rather taken aback. I had thought of deafness entirely as an illness: those poor people, they couldn't hear, they lacked hearing, and what could we do for them? And then I went out into the Deaf world. I went to Deaf clubs. I saw performances of Deaf theater and of Deaf poetry. I even went to the Miss Deaf America contest in Nashville, Tennessee, where people complained about that slurry Southern signing. (Laughter) And as I plunged deeper and deeper into the Deaf world, I became convinced that Deafness was a culture and that the people in the Deaf world who said, "We don't lack hearing; we have membership in a culture," were saying something that was viable. It wasn't my culture, and I didn't particularly want to rush off and join it, but I appreciated that it was a culture and that for the people who were members of it, it felt as valuable as Latino culture or gay culture or Jewish culture. It felt as valid, perhaps, even as American culture. Then a friend of a friend of mine had a daughter who was a dwarf. And when her daughter was born, she suddenly found herself confronting questions that now began to seem quite resonant to me. She was facing the question of what to do with this child. Should she say, "You're just like everyone else but a little bit shorter?" Or should she try to construct some kind of dwarf identity, get involved in the Little People of America, become aware of what was happening for dwarfs? And I suddenly thought, "Most deaf children are born to hearing parents. Those hearing parents tend to try to cure them. Those deaf people discover community somehow in adolescence. Most gay people are born to straight parents. Those straight parents often want them to function in what they think of as the mainstream world, and those gay people have to discover identity later on. And here was this friend of mine, looking at these questions of identity with her dwarf daughter. And I thought, "There it is again: a family that perceives itself to be normal with a child who seems to be extraordinary." And I hatched the idea that there are really two kinds of identity. There are vertical identities, which are passed down generationally from parent to child. Those are things like ethnicity, frequently nationality, language, often religion. Those are things you have in common with your parents and with your children. And while some of them can be difficult, there's no attempt to cure them. You can argue that it's harder in the United States -- our current presidency notwithstanding -- to be a person of color. And yet, we have nobody who is trying to ensure that the next generation of children born to African-Americans and Asians come out with creamy skin and yellow hair. There are these other identities which you have to learn from a peer group, and I call them "horizontal identities," because the peer group is the horizontal experience. These are identities that are alien to your parents and that you have to discover when you get to see them in peers. And those identities, those horizontal identities, people have almost always tried to cure. And I wanted to look at what the process is through which people who have those identities come to a good relationship with them. And it seemed to me that there were three levels of acceptance that needed to take place. There's self-acceptance, there's family acceptance, and there's social acceptance. And they don't always coincide. And a lot of the time, people who have these conditions are very angry, because they feel as though their parents don't love them, when what actually has happened is that their parents don't accept them. Love is something that, ideally, is there unconditionally throughout the relationship between a parent and a child. But acceptance is something that takes time. It always takes time. One of the dwarfs I got to know was a guy named Clinton Brown. When he was born, he was diagnosed with diastrophic dwarfism, a very disabling condition, and his parents were told that he would never walk, he would never talk, he would have no intellectual capacity, and he would probably not even recognize them. And it was suggested to them that they leave him at the hospital so that he could die there quietly. His mother said she wasn't going to do it, and she took her son home. And even though she didn't have a lot of educational or financial advantages, she found the best doctor in the country for dealing with diastrophic dwarfism, and she got Clinton enrolled with him. And in the course of his childhood, he had 30 major surgical procedures. And he spent all this time stuck in the hospital while he was having those procedures, as a result of which, he now can walk. While he was there, they sent tutors around to help him with his schoolwork, and he worked very hard, because there was nothing else to do. He ended up achieving at a level that had never before been contemplated by any member of his family. He was the first one in his family, in fact, to go to college, where he lived on campus and drove a specially fitted car that accommodated his unusual body. And his mother told me the story of coming home one day -- and he went to college nearby -- and she said, "I saw that car, which you can always recognize, in the parking lot of a bar," she said. (Laughter)
Δύο μπύρες τους είναι τέσσερις μπύρες γι' αυτόν». Είπε, «Ήξερα ότι δεν μπορούσα να μπω μέσα και να τον διακόψω, αλλά πήγα στο σπίτι, και του άφησα οκτώ μηνύματα στο κινητό του». Είπε, «Και τότε σκέφτηκα, αν κάποιος μου είχε πει όταν γεννήθηκε ότι στο μέλλον η ανησυχία μου θα ήταν ότι θα έπινε και θα οδηγούσε με τους συμφοιτητές του...» (Χειροκρότημα)
"And I thought to myself, 'They're six feet tall, he's three feet tall. Two beers for them is four beers for him.'" She said, "I knew I couldn't go in there and interrupt him, but I went home, and I left him eight messages on his cell phone." She said, "And then I thought, if someone had said to me, when he was born, that my future worry would be that he'd go drinking and driving with his college buddies ..." (Laughter)
Και της είπα, «Τι νομίζεις ότι έκανες που τον βοήθησε να αναδειχθεί σε αυτό τον γοητευτικό, επιτυχημένο, υπέροχο άνθρωπο;» Και είπε, «Τι έκανα; Τον αγαπούσα, αυτό είναι όλο». Ο Κλίντον είχε πάντα αυτό το φως μέσα του. Ο πατέρας του κι εγώ είχαμε την τύχη να είμαστε οι πρώτοι που το είδαν." Θα παραθέσω άλλο ένα απόσπασμα από περιοδικό της δεκαετίας του '60. Είναι του 1968 - The Atlantic Monthly, η φωνή της φιλελεύθερης Αμερικής - Γραμμένο από έναν σημαντικό επιστήμονα της Βιοηθικής. Είπε, «Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθάνεσαι ένοχος για την εγκατάλειψη ενός παιδιού με σύνδρομο Ντάουν, είτε είναι εγκατάλειψη με την έννοια του να το βάλεις σε ίδρυμα ή με μια πιο υπεύθυνη, θανατηφόρα έννοια. Είναι λυπηρό, ναι - φοβερό. Αλλά δεν συνεπάγεται ενοχές. Η αληθινή ενοχή προκύπτει μόνο από αδίκημα κατά ενός ατόμου, και κάποιος με σύνδρομο Ντάουν δεν είναι άτομο». Έχουν γραφτεί πολλά για την τεράστια πρόοδο που έχουμε κάνει για την αντιμετώπιση των ομοφυλόφιλων ατόμων. Το γεγονός ότι η στάση μας έχει αλλάξει είναι στα πρωτοσέλιδα κάθε μέρα. Αλλά ξεχνάμε πώς αντιμετωπίζαμε τους διαφορετικούς ανθρώπους, πώς αντιμετωπίζαμε τα άτομα με αναπηρία πόσο απάνθρωποι ήμασταν. Η αλλαγή που έχει πραγματοποιηθεί σ' αυτόν τον τομέα, η οποία είναι εξίσου ριζοσπαστική, είναι κάτι στο οποίο δεν δίνουμε πολύ μεγάλη προσοχή. Μια από τις οικογένειες που πήρα συνέντευξη, ο Τομ και η Κάρεν Ρόμπαρντς, αιφνιδιάστηκαν όταν, σαν νέοι και επιτυχημένοι Νεοϋορκέζοι, το πρώτο τους παιδί είχε διαγνωστεί με σύνδρομο Ντάουν. Πίστευαν ότι οι εκπαιδευτικές ευκαιρίες γι' αυτόν, δεν ήταν αυτό που θα έπρεπε να είναι, και έτσι αποφάσισαν να φτιάξουν ένα μικρό κέντρο -- με δύο αίθουσες διδασκαλίας που ξεκίνησαν με μερικούς άλλους γονείς -- για να εκπαιδεύσουν τα παιδιά με σύνδρομο Ντάουν. Με τα χρόνια, το κέντρο αυτό εξελίχθηκε στο Κέντρο Κουκ, όπου τώρα υπάρχουν χιλιάδες παιδιών με διανοητικές αναπηρίες που διδάσκονται. Στο διάστημα που μεσολάβησε από τη δημοσίευση του άρθρου της Atlantic Monthly το προσδόκιμο ζωής για τα άτομα με σύνδρομο Ντάουν έχει τριπλασιαστεί. Η εμπειρία των ανθρώπων με σύνδρομο Ντάουν περιλαμβάνει εκείνους που είναι ηθοποιοί, εκείνους που είναι συγγραφείς, κάποιους που είναι σε θέση να ζήσουν με πλήρη ανεξαρτησία στην ενήλικη ζωή. Οι Ρομπαρντς είχαν κάνει πολλά γι'αυτό και είπα, «Μήπως το μετανιώνετε; Εύχεστε το παιδί σας να μην είχε σύνδρομο Ντάουν; Εύχεστε να μην είχατε ακούσει ποτέ γι αυτό;» Έχει ενδιαφέρον ότι ο πατέρας του είπε, «Λοιπόν, για τον Ντέιβιντ, το γιο μας, λυπάμαι, γιατί για τον Ντέιβιντ, είναι δύσκολο να είσαι στον κόσμο και θα ήθελα να δώσω στον Ντέιβιντ μια πιο εύκολη ζωή. Αλλά νομίζω ότι αν χάναμε όσους έχουν σύνδρομο Ντάουν, θα ήταν μια καταστροφική απώλεια». Η Κάρεν Ρόμπαρντς μου είπε, «Συμφωνώ με τον Τομ. Για τον Ντέιβιντ, θα τον θεράπευα αμέσως για να του δώσω μια πιο εύκολη ζωή. Αλλά προσωπικά, ποτέ δεν θα πίστευα πριν από 23 χρόνια που γεννήθηκε, ότι θα μπορούσα να φτάσω σε τέτοιο σημείο -- προσωπικά μιλώντας, με έχει κάνει τόσο καλύτερη και ευγενικότερη και τόσο πολύ πιο αποφασιστική σε ολόκληρη τη ζωή μου, που προσωπικά, δεν θα το εγκατέλειπα για τίποτα στον κόσμο». Ζούμε σε ένα σημείο, όπου η κοινωνική αποδοχή γι' αυτές και για πολλές άλλες καταστάσεις, εξελίσσεται συνεχώς. Και όμως ζούμε αυτή τη στιγμή που η ικανότητά μας να εξαλείψουμε αυτές τις καταστάσεις έχει φτάσει σε ένα ύψος που ποτέ δεν φανταζόμασταν πριν. Τα περισσότερα κωφά βρέφη που γεννιούνται στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα θα λάβουν κοχλιακά εμφυτεύματα, τα οποία τοποθετούνται στον εγκέφαλο και συνδέονται με έναν δέκτη, και τα οποία τους επιτρέπουν να αποκτήσουν μια τηλεομοιοτυπία της ακοής και να χρησιμοποιούν τον προφορικό λόγο. Μια ένωση που έχει δοκιμαστεί σε ποντικούς, BMN - 111, είναι χρήσιμη στην πρόληψη της δράσης του γονιδίου της αχονδροπλασίας. Η αχονδροπλασία είναι η πιο κοινή μορφή νανισμού, και τα ποντίκια που έχουν λάβει την εν λόγω ουσία και έχουν το γονίδιο της αχονδροπλασίας, αναπτύχθηκαν σε πλήρες μέγεθος. Δοκιμές σε ανθρώπους είναι πολύ κοντά. Υπάρχουν εξετάσεις αίματος που βρίσκονται σε εξέλιξη που θα εντόπιζαν το σύνδρομο Ντάουν με μεγαλύτερη σαφήνεια και πιο νωρίς στην εγκυμοσύνη από ποτέ, καθιστώντας το όλο και ευκολότερο για τους ανθρώπους να εξαλείψουν αυτές τις κυήσεις, ή να τις τερματίσουν. Έτσι έχουμε και την κοινωνική πρόοδο και την πρόοδο της ιατρικής. Και πιστεύω και στα δύο. Πιστεύω ότι η κοινωνική πρόοδος είναι φανταστική και γεμάτη νόημα και υπέροχη, και πιστεύω το ίδιο πράγμα και για την ιατρική πρόοδο. Αλλά νομίζω ότι είναι μια τραγωδία, όταν μια απο αυτές δεν βλέπει την άλλη. Όταν βλέπω τον τρόπο με τον οποίο τέμνονται σε καταστάσεις, όπως οι τρεις που μόλις περιέγραψα, μερικές φορές νομίζω ότι είναι σαν εκείνες τις στιγμές στη Γκραντ Όπερα που ο ήρωας συνειδητοποιεί ότι αγαπά την ηρωίδα, ακριβώς τη στιγμή που αυτή πεθαίνει πάνω στο ντιβάνι. (Γέλια) Πρέπει να σκεφτούμε για το πώς αισθανόμαστε για τις θεραπείες γενικά. Πολλές φορές το ζήτημα της γονεϊκής ιδιότητας είναι, τι κληροδοτούμε στα παιδιά μας και τι θεραπεύουμε σε αυτά; Ο Τζιμ Σινκλαίρ, ένας εξέχων ακτιβιστής του αυτισμού, είπε, «Όταν οι γονείς λένε, "Μακάρι το παιδί μου να μην είχε αυτισμό", αυτό που πραγματικά λένε είναι, "Μακάρι το παιδί που έχω να μην υπήρχε και να είχα ένα διαφορετικό, μη-αυτιστικό παιδί αντ'αυτού"». Διαβάστε το πάλι. Αυτό ακούμε όταν θρηνείτε για την ύπαρξή μας. Αυτό ακούμε όταν προσεύχεστε για μια θεραπεία -- ότι η πιο δυνατή επιθυμία σας για μας, είναι ότι κάποια μέρα θα πάψουμε να υπάρχουμε και ξένοι που μπορείς να αγαπήσεις θα μπουν πίσω από τα πρόσωπά μας." Είναι μια πολύ ακραία άποψη, αλλά δείχνει την πραγματικότητα ότι οι άνθρωποι δεσμεύονται με τη ζωή που έχουν και δεν θέλουν να θεραπευτούν ή να αλλάξουν ή να εξαλειφθούν. Θέλουν να είναι ό,τι κι αν είναι αυτό που έχουν καταλήξει να είναι. Μια από τις οικογένειες που πήρα συνέντευξη για το πρόγραμμα αυτό ήταν η οικογένεια του Ντίλαν Κλίμποντ, ο οποίος ήταν ένας από τους δράστες της σφαγής της Κόλουμπαιν. Χρειάστηκε χρόνος για να τους πείσω να μου μιλήσουν, και όταν συμφώνησαν, ήταν τόσο γεμάτοι από την ιστορία τους που δεν μπορούσαν να σταματήσουν. Και το πρώτο από τα πολλά Σαβ/κα που πέρασα μαζί τους κατέγραψα περισσότερες από 20 ώρες συνομιλίας. Την Κυριακή το βράδυ, ήμασταν όλοι εξαντλημένοι. Καθόμασταν στην κουζίνα. Η Σου Κλίμπολντ ετοίμαζε το δείπνο. Είπα, «Αν ο Ντίλαν ήταν εδώ τώρα, έχετε μια ιδέα του τι θα θέλατε να τον ρωτήσετε;» Ο πατέρας του είπε, «Σίγουρα ξέρω. Θα ήθελα να τον ρωτήσω τι στο διάολο σκεφτόταν ότι έκανε». Η Σου κοίταξε το πάτωμα, και σκέφτηκε για ένα λεπτό. Και μετά σήκωσε τα μάτια της και είπε, «Θα ήθελα να του ζητήσω να με συγχωρήσει που ενώ ήμουν η μητέρα του ποτέ δεν ήξερα τι συνέβαινε μέσα στο κεφάλι του». Ενώ δειπνούσαμε μερικά χρόνια αργότερα -- ένα από τα πολλά δείπνα που είχαμε μαζί -- είπε, «Ξέρετε, όταν συνέβη στην αρχή, ευχόμουν να μην είχα παντρευτεί ποτέ, να μην είχα κάνει ποτέ παιδιά. Αν δεν είχα πάει στο Οχάιο και δεν είχα διασταυρώσει μονοπάτια με τον Τόμ, αυτό το παιδί δεν θα υπήρχε και αυτό το φοβερό πράγμα δεν θα είχε συμβεί. Αλλά έχω φτάσει να αισθάνομαι ότι αγαπώ τα παιδιά μου τόσο πολύ που δεν θέλω να φανταστώ μια ζωή χωρίς αυτά. Αναγνωρίζω τον πόνο που προκλήθηκε σε τρίτους, για τον οποίο δεν μπορεί να υπάρξει συγχώρεση, αλλά για τον πόνο που προκλήθηκε σε μένα, υπάρχει», είπε. «Έτσι, ενώ αναγνωρίζω ότι θα ήταν καλύτερο για τον κόσμο αν ο Ντύλαν δεν είχε γεννηθεί ποτέ, έχω αποφασίσει ότι δεν θα ήταν καλύτερο για μένα» Σκέφτηκα ότι ήταν εκπληκτικό το πώς όλες αυτές οι οικογένειες είχαν όλα αυτά τα παιδιά με όλα αυτά τα προβλήματα, προβλήματα που ως επί το πλείστον θα είχαν κάνει τα πάντα για να αποφύγουν, και ότι όλοι είχαν βρει τόσο πολύ νόημα σε αυτή την εμπειρία του γονεϊκού ρόλου. Και τότε σκέφτηκα, όλοι όσοι έχουμε παιδιά, λατρεύουμε τα παιδιά που έχουμε, με τα ελαττώματα τους. Αν κάποιος ένδοξος άγγελος ξαφνικά κατέβει από την οροφή του σαλονιού μου και προσφερθεί να πάρει τα παιδιά που έχω και να μου δώσει άλλα, καλύτερα παιδιά - πιο ευγενικά, πιο αστεία, πιο όμορφα, πιο έξυπνα - (Γέλια) Θα προσκολλόμουν στα παιδιά που έχω και θα προσευχόμουν να φύγει μακριά αυτό το φρικτό θέαμα. Και τελικά νιώθω, ότι με τον ίδιο τρόπο που έχουμε δοκιμάσει επιβραδυντικά φλόγας σε πιτζάμες, για να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα πιάσουν φωτιά, όταν το παιδί μας φτάσει κοντά στη σόμπα, έτσι και αυτές οι ιστορίες των οικογενειών που αντιμετωπίζουν αυτές τις ακραίες διαφορές αντικατοπτρίζουν την παγκόσμια εμπειρία της άσκησης του γονεϊκού ρόλου, όπου πάντα υπάρχουν στιγμές που κοιτάτε το παιδί σας και σκέφτεστε, «Από πού ήρθες εσύ;» (Γέλια) Αποδεικνύεται ότι, ενώ κάθε μία από αυτές τις ατομικές διαφορές είναι μεμονωμένες -- μερικές μόνο οικογένειες αντιμετωπίζουν την σχιζοφρένεια, μερικές οικογένειες παιδιών που είναι τρανσέξουαλ, μερικές οικογένειες παιδιών θαύματα - που επίσης αντιμετωπίζουν πολλών ειδών προκλήσεις - υπάρχουν μόνο μερικές οικογένειες σε κάθε κατηγορία - αλλά αν αρχίσεις να σκέφτεσαι ότι η εμπειρία του να διαπραγματευεσαι την διαφορετικότητα μέσα στην οικογένειά σου είναι αυτό που οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν, τότε θα ανακαλύψετε ότι είναι ένα σχεδόν καθολικό φαινόμενο. Η ειρωνεία είναι ότι οι διαφορές μας, και η αντιμετώπιση της διαφορετικότητάς μας είναι που μας ενώνουν. Αποφάσισα να αποκτήσω παιδιά, ενώ έκανα αυτή την εργασία. Πολλοί άνθρωποι εξεπλάγησαν και είπαν, «Πώς μπορείς να αποφασίζεις να αποκτήσεις παιδιά κατά την διάρκεια μιας μελέτης όλων όσων θα μπορούσαν να πάνε στραβά;» Και είπα, «Δεν μελετώ οτιδήποτε μπορεί να πάει στραβά. Αυτό που μελετώ είναι πόση αγάπη μπορεί να υπάρξει, ακόμα και όταν όλα φαίνεται να πηγαίνουν στραβά». Σκέφτηκα πολλά για τη μητέρα ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες που είχα δει, ένα σοβαρά ανάπηρο παιδί που πέθανε από αμέλεια φροντιστή. Όταν ενταφιάστηκαν οι στάχτες του, η μητέρα του είπε, «Προσεύχομαι εδώ για συγχώρεση γιατί έχω υπάρξει δύο φορές θύμα ληστείας, μία φορά από το παιδί που ήθελα και μία φορά του γιου που αγαπούσα». Και σκέφτηκα ότι ήταν δυνατόν, για οποιονδήποτε να αγαπά κάθε παιδί αν είχαν την πραγματική θέληση να το κάνουν. Έτσι, ο σύζυγός μου είναι ο βιολογικός πατέρας δύο παιδιών κάποιων λεσβίων φίλων μας στη Μινεάπολη. Είχα μια στενή φίλη από το κολέγιο που είχε πάρει διαζύγιο και ήθελε να αποκτήσει παιδιά. Και έτσι έχουμε μία κόρη, και η μητέρα και η κόρη ζουν στο Τέξας. Και ο σύζυγός μου κι εγώ έχουμε έναν γιο που ζει μαζί μας μόνιμα του οποίου είμαι ο βιολογικός πατέρας, και παρένθετη μητέρα για την εγκυμοσύνη ήταν η Λώρα, η λεσβία μητέρα του Όλιβερ και της Λούσι στη Μινεάπολη. (Χειροκρότημα)
(Applause) And I said to her, "What do you think you did that helped him to emerge as this charming, accomplished, wonderful person?" And she said, "What did I do? I loved him, that's all. Clinton just always had that light in him. And his father and I were lucky enough to be the first to see it there." I'm going to quote from another magazine of the '60s. This one is from 1968 -- "The Atlantic Monthly," voice of liberal America -- written by an important bioethicist. He said, "There is no reason to feel guilty about putting a Down's syndrome child away, whether it is 'put away' in the sense of hidden in a sanitarium or in a more responsible, lethal sense. It is sad, yes. Dreadful. But it carries no guilt. True guilt arises only from an offense against a person, and a Down's is not a person." There's been a lot of ink given to the enormous progress that we've made in the treatment of gay people. The fact that our attitude has changed is in the headlines every day. But we forget how we used to see people who had other differences, how we used to see people who were disabled, how inhuman we held people to be. And the change that's been accomplished there, which is almost equally radical, is one that we pay not very much attention to. One of the families I interviewed, Tom and Karen Robards, were taken aback when, as young and successful New Yorkers, their first child was diagnosed with Down syndrome. They thought the educational opportunities for him were not what they should be, and so they decided they would build a little center -- two classrooms that they started with a few other parents -- to educate kids with DS. And over the years, that center grew into something called the Cooke Center, where there are now thousands upon thousands of children with intellectual disabilities who are being taught. In the time since that "Atlantic Monthly" story ran, the life expectancy for people with Down syndrome has tripled. The experience of Down syndrome people includes those who are actors, those who are writers, some who are able to live fully independently in adulthood. The Robards had a lot to do with that. And I said, "Do you regret it? Do you wish your child didn't have Down syndrome? Do you wish you'd never heard of it?" And interestingly, his father said, "Well, for David, our son, I regret it, because for David, it's a difficult way to be in the world, and I'd like to give David an easier life. But I think if we lost everyone with Down syndrome, it would be a catastrophic loss." And Karen Robards said to me, "I'm with Tom. For David, I would cure it in an instant, to give him an easier life. But speaking for myself -- well, I would never have believed 23 years ago when he was born that I could come to such a point. Speaking for myself, it's made me so much better and so much kinder and so much more purposeful in my whole life that, speaking for myself, I wouldn't give it up for anything in the world." We live at a point when social acceptance for these and many other conditions is on the up and up. And yet we also live at the moment when our ability to eliminate those conditions has reached a height we never imagined before. Most deaf infants born in the United States now will receive cochlear implants, which are put into the brain and connected to a receiver, and which allow them to acquire a facsimile of hearing and to use oral speech. A compound that has been tested in mice, BMN-111, is useful in preventing the action of the achondroplasia gene. Achondroplasia is the most common form of dwarfism, and mice who have been given that substance and who have the achondroplasia gene grow to full size. Testing in humans is around the corner. There are blood tests which are making progress that would pick up Down syndrome more clearly and earlier in pregnancies than ever before, making it easier and easier for people to eliminate those pregnancies, or to terminate them. So we have both social progress and medical progress. And I believe in both of them. I believe the social progress is fantastic and meaningful and wonderful, and I think the same thing about the medical progress. But I think it's a tragedy when one of them doesn't see the other. And when I see the way they're intersecting in conditions like the three I've just described, I sometimes think it's like those moments in grand opera when the hero realizes he loves the heroine at the exact moment that she lies expiring on a divan. (Laughter) We have to think about how we feel about cures altogether. And a lot of the time the question of parenthood is: What do we validate in our children, and what do we cure in them? Jim Sinclair, a prominent autism activist, said, "When parents say, 'I wish my child did not have autism,' what they're really saying is, 'I wish the child I have did not exist and I had a different, nonautistic child instead.' Read that again. This is what we hear when you mourn over our existence. This is what we hear when you pray for a cure: that your fondest wish for us is that someday we will cease to be, and strangers you can love will move in behind our faces." It's a very extreme point of view, but it points to the reality that people engage with the life they have and they don't want to be cured or changed or eliminated. They want to be whoever it is that they've come to be. One of the families I interviewed for this project was the family of Dylan Klebold, who was one of the perpetrators of the Columbine massacre. It took a long time to persuade them to talk to me, and once they agreed, they were so full of their story that they couldn't stop telling it, and the first weekend I spent with them, the first of many, I recorded more than 20 hours of conversation. And on Sunday night, we were all exhausted. We were sitting in the kitchen. Sue Klebold was fixing dinner. And I said, "If Dylan were here now, do you have a sense of what you'd want to ask him?" And his father said, "I sure do. I'd want to ask him what the hell he thought he was doing." And Sue looked at the floor, and she thought for a minute. And then she looked back up and said, "I would ask him to forgive me for being his mother and never knowing what was going on inside his head." When I had dinner with her a couple of years later -- one of many dinners that we had together -- she said, "You know, when it first happened, I used to wish that I had never married, that I had never had children. If I hadn't gone to Ohio State and crossed paths with Tom, this child wouldn't have existed, and this terrible thing wouldn't have happened. But I've come to feel that I love the children I had so much that I don't want to imagine a life without them. I recognize the pain they caused to others, for which there can be no forgiveness, but the pain they caused to me, there is," she said. "So while I recognize that it would have been better for the world if Dylan had never been born, I've decided that it would not have been better for me." I thought it was surprising how all of these families had all of these children with all of these problems, problems that they mostly would have done anything to avoid, and that they had all found so much meaning in that experience of parenting. And then I thought, all of us who have children love the children we have, with their flaws. If some glorious angel suddenly descended through my living-room ceiling and offered to take away the children I have and give me other, better children -- more polite, funnier, nicer, smarter -- (Laughter) I would cling to the children I have and pray away that atrocious spectacle. And ultimately, I feel that in the same way that we test flame-retardant pajamas in an inferno to ensure they won't catch fire when our child reaches across the stove, so these stories of families negotiating these extreme differences reflect on the universal experience of parenting, which is always that sometimes, you look at your child, and you think, "Where did you come from?" (Laughter) It turns out that while each of these individual differences is siloed -- there are only so many families dealing with schizophrenia, only so many families of children who are transgender, only so many families of prodigies -- who also face similar challenges in many ways -- there are only so many families in each of those categories. But if you start to think that the experience of negotiating difference within your family is what people are addressing, then you discover that it's a nearly universal phenomenon. Ironically, it turns out, that it's our differences and our negotiation of difference that unite us. I decided to have children while I was working on this project. And many people were astonished and said, "But how can you decide to have children in the midst of studying everything that can go wrong?" And I said, "I'm not studying everything that can go wrong. What I'm studying is how much love there can be, even when everything appears to be going wrong." I thought a lot about the mother of one disabled child I had seen, a severely disabled child who died through caregiver neglect. And when his ashes were interred, his mother said, "I pray here for forgiveness for having been twice robbed: once of the child I wanted, and once of the son I loved." And I figured it was possible, then, for anyone to love any child, if they had the effective will to do so. So, my husband is the biological father of two children with some lesbian friends in Minneapolis. I had a close friend from college who'd gone through a divorce and wanted to have children. And so she and I have a daughter, and mother and daughter live in Texas. And my husband and I have a son who lives with us all the time, of whom I am the biological father, and our surrogate for the pregnancy was Laura, the lesbian mother of Oliver and Lucy in Minneapolis. (Laughter)
Εν συντομία είναι πέντε γονείς τεσσάρων παιδιών σε τρεις πολιτείες.
So -- (Applause)
Και υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι η ύπαρξη της οικογένειάς μου κατά κάποιο τρόπο υπονομεύει ή αποδυναμώνει ή ζημιώνει την οικογένειά τους. Και υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι οι οικογένειες σαν τη δική μου δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Δεν δέχομαι αφαιρετικά μοντέλα αγάπης, μόνο προσθετικά. Πιστεύω ότι με τον ίδιο τρόπο που χρειαζόμαστε ποικιλομορφία ειδών για να εξασφαλίσουμε ότι ο πλανήτης μπορεί να συνεχιστεί, γι' αυτό χρειαζόμαστε αυτήν την ποικιλομορφία της αγάπης και την ποικιλομορφία των οικογενειών προκειμένου να ενισχυθεί η οικόσφαιρα της καλοσύνης. Την επόμενη μέρα απο την γέννηση του γιου μας η παιδίατρος μπήκε στο δωμάτιο του νοσοκομείου και είπε ότι ανησυχεί. Δεν τέντωνε τα πόδια του σωστά. Είπε ότι θα μπορούσε να σημαίνει ότι είχε εγκεφαλική βλάβη. Στο σημείο που τα τέντωνε, το έκανε ασύμμετρα, το οποίο θα μπορούσε να σημαίνει ότι υπήρχε κάποιου είδους όγκος. Είχε ένα πολύ μεγάλο κεφάλι, το οποίο μπορεί να υποδείκνυε υδροκεφαλισμό. Καθώς μου έλεγε όλα αυτά τα πράγματα, Ένιωσα το κέντρο της ύπαρξής μου να χύνεται στο πάτωμα. Σκέφτηκα, έχω εργαστεί για χρόνια πάνω σ' ένα βιβλίο για το πόσο νόημα βρίσκουν οι άνθρωποι μεγαλώνοντας παιδιά με αναπηρία. Δεν ήθελα να ενταχθώ στο σύνολό τους. Γιατί αυτό που αντιμετώπιζα ήταν η ιδέα μιας ασθένειας. Και όπως όλοι οι γονείς από καταβολής κόσμου, ήθελα να προστατεύσω το παιδί μου από την ασθένεια. Ήθελα επίσης να προστατέψω τον εαυτό μου από την ασθένεια. Και όμως, ήξερα από την δουλειά που είχα κάνει ότι αν όντως είχε κάποια από τα πράγματα για τα οποια θα εξεταζόταν, αυτά θα ήταν εν τέλει η ταυτότητά του, και αν ήταν η ταυτότητά του θα ήταν και η δική μου ταυτότητα, ότι η ασθένεια αυτή επρόκειτο να λάβει μια πολύ διαφορετική μορφή, όσο θα ξετυλιγόταν. Τον πήγαμε για μαγνητική, τον πήγαμε για αξονική, πήραμε αυτο το ασθενές παιδί και το δώσαμε για λήψη αρτηριακού αίματος. Αισθανθήκαμε αβοήθητοι. Και έπειτα απο πέντε ώρες, είπαν ότι ο εγκέφαλός του ήταν απολύτως καθαρός και ότι πλέον τέντωνε τα πόδια του σωστά. Και όταν ρώτησα την παιδίατρο τι είχε συμβεί, είπε ότι το πρωί είχε πιθανότατα πάθει μια κράμπα. (Γέλια) Αλλά σκέφτηκα πως η μητέρα μου είχε δίκιο.
The shorthand is: five parents of four children in three states. (Laughter) And there are people who think that the existence of my family somehow undermines or weakens or damages their family. And there are people who think that families like mine shouldn't be allowed to exist. And I don't accept subtractive models of love, only additive ones. And I believe that in the same way that we need species diversity to ensure that the planet can go on, so we need this diversity of affection and diversity of family in order to strengthen the ecosphere of kindness. The day after our son was born, the pediatrician came into the hospital room and said she was concerned. He wasn't extending his legs appropriately. She said that might mean that he had brain damage. Insofar as he was extending them, he was doing so asymmetrically, which she thought could mean that there was a tumor of some kind in action. And he had a very large head, which she thought might indicate hydrocephalus. And as she told me all of these things, I felt the very center of my being pouring out onto the floor. And I thought, "Here I had been working for years on a book about how much meaning people had found in the experience of parenting children who were disabled, and I didn't want to join their number because what I was encountering was an idea of illness." And like all parents since the dawn of time, I wanted to protect my child from illness. And I wanted, also, to protect myself from illness. And yet, I knew from the work I had done that if he had any of the things we were about to start testing for, that those would ultimately be his identity, and if they were his identity, they would become my identity, that that illness was going to take a very different shape as it unfolded. We took him to the MRI machine, we took him to the CAT scanner, we took this day-old child and gave him over for an arterial blood draw. We felt helpless. And at the end of five hours, they said that his brain was completely clear and that he was by then extending his legs correctly. And when I asked the pediatrician what had been going on, she said she thought in the morning, he had probably had a cramp. (Laughter) But I thought --
Σκέφτηκα, η αγάπη που έχεις για τα παιδιά σου είναι διαφορετική από οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα στον κόσμο και μέχρι ν' αποκτήσετε παιδιά, δεν ξέρετε πώς είναι αυτό το συναίσθημα. Νομίζω ότι τα παιδιά με παγίδεψαν τη στιγμή που συνδύασα την πατρότητα με την απώλεια. Αλλά, νομίζω, δεν θα το είχα παρατηρήσει αν δεν είχα εντρυφήσει τόσο στο ερευνητικό έργο μου. Είχα συναντήσει τόση πολύ παράξενη αγάπη, και σαγηνεύτικα τόσο φυσικά από τα μαγευτικά μοτίβα του. Και είδα πως το μεγαλείο της μπορεί να φωτίσει ακόμη και τα πιο άθλια τρωτά σημεία. Κατά τη διάρκεια αυτών των 10 χρόνων, είχα δει και μάθει την τρομακτική χαρά της αφόρητης ευθύνης, και είχα φτάσει να καταλάβω πώς κατακτά ότιδήποτε άλλο. Ενώ είχα σκεφτεί μερικές φορές, ότι οι γονείς με τους οποίους είχα μιλήσει ήταν ανόητοι, υποδούλωνοντας τους εαυτούς τους σε μια ζωή με τα αχάριστα παιδιά τους και προσπαθώντας ν' αναδείξουν την ταυτότητα μέσα από τη δυστυχία, συνειδητοποίησα εκείνη την ημέρα ότι η έρευνα μου, μού είχε φτιάξει μια σανίδα και ότι ήμουν έτοιμος να ανέβω στο πλοίο τους. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα) Σας ευχαριστώ.
(Laughter) I thought how my mother was right. I thought, "The love you have for your children is unlike any other feeling in the world. And until you have children, you don't know what it feels like. I think children had ensnared me the moment I connected fatherhood with loss. But I'm not sure I would have noticed that if I hadn't been so in the thick of this research project of mine. I'd encountered so much strange love, and I fell very naturally into its bewitching patterns. And I saw how splendor can illuminate even the most abject vulnerabilities. During these 10 years, I had witnessed and learned the terrifying joy of unbearable responsibility, and I had come to see how it conquers everything else. And while I had sometimes thought the parents I was interviewing were fools, enslaving themselves to a lifetime's journey with their thankless children and trying to breed identity out of misery, I realized that day that my research had built me a plank and that I was ready to join them on their ship. Thank you. (Applause and cheers) Thank you.